Scriptores erotici graeci ...

131쪽

νους της Κλειους πρεπίζετο, και καλῶ αυτην ἐκ λευσε. ως η ψανης, πάλιν ἐπὶ την Θυγα ραῖεται, και - ἐρῶ. εῖη , την συσκευην του -

ματος ιδου και η Κλειω πί ευγεν Ma ἔπι - λον ἐθάρσησε, και λεγε. οἱ πλεον ἴπω σοι τίνα δε αλλην προσαγάγω πίστιν της ληθείας μείζονα ει παρωίας ἐστί τις δοκιμασία, δοκίμασον. Ετι και τουτο, ετ η ΙΠανθία, λείπεται, ἴνα και μεταμαρτυρον δυστυχωμεν. F ἄμα λέγουσα, νε- πηδησε εἴω.κθ A Λευκίππη καθ' αυτην γενομένη, καὶ των της μητρος, μισθεισα ρημάτων, παντοδαπη τις ν , χθετο, σχυνετο ρογίζετο. χθετο μεν, πε-

ει supererati sonino concessimus ac summo mane d

mum revenimus.

XXVIII. Tum vero exsurgens Pamhia Cisonem, ut ea quaestionem al3eret, vocari iussu quam ciam uoquam inveniri cognovit, riirsum ad filiam reversa: id, inquit, causae est, innustrem iam huius seriem mihi non explicas ecce ipsa etiam Clio evanisu. Tum Leucippe audentior etiam iacta Quidnam . inqisu, tibi amplius dlinam avi quam aliam veritatis fidem uiatorem asseram Si vi ipnitat periculum modo aliquo fieri potest, Scilicet id etiam restat, inquit Pamhia ut infortunitis stri testes adscistain. Atque haec clini di fiat, statim civit. XXIX. Leitcippe sola relicta maereusque verbis satia' ta varias in partes sistranetatur. Doletiit, quod depre hensa suisset ei ubescebat,inito se imis prebris assecis

132쪽

στωμένη. αια δε και λύπη, και τρία τῆς

δε λύπη προ α στέρνα διανεμομένη κατατηκε της - - ο ζωπυρουν. δε οργη περιυλακτουσα την καρ- αν ἐπικλύζει τον λοπαγον - της μανίας προ λογος τούτων απάντων πατηρ liora ἐπὶ Προπωτοξον βαλλειν, καὶ ἐπιτυγχανειν, καὶ inr την ψυχροπέμπειν τα βληματα, καὶ ποικίλα το&ύματα τομά εστ αυτλλο δορίας βέλος καὶ γίνεται τοῦ κος ορο τ ος εστιν ελεγχης ατυχημάτων ἐκ τούτου του βέλους λύπη γίνεται το δ ονειδος αμαρτημάτων καικαλουm αἰδ το τραυμα. διον δε τούτων απάντων των βελων, βαθεα μεν α β ματα, αναιμα δε τατοξεύματα εν ο τούτων απάνων σάρμακον, μυ- νασί αι τον βάλλοντα τοῖς αυτοῖς βλημασιν λόγος γαρ γ σπης βελος, αλλης γλώσσης βελει Θερα-

set irascebatur, audit sibi fides non nataereriir. Porro aiItem placior moeror, ira me sunt amni fluctita. Pisor muni in malos illa ns, eis libelraten assimi moeror in pectus dissus , anitri artiorem exstinguit ira circum cor adlatrans, rationem inlaniae spuma obrisit Horum omnium procreator est sermo: si tanquam telum ad metam dirugem, atque collineans, variis animum vulneribus assidia Nani init tui sint illius tela, nempe convicium, calamitatis invulnitio,in erratoriin expriiuratio vulnera quoque tria esse oportet, iram scilicet moerorem, tutorem. Hisce omnissius telis pinillare est ut profundita, at non cruentas, plagas imponant. Quinti medicina est, eadem in serientem tela retorquere Serino enim, qui in irae mlum est, semone, linguae scisuae alterius telo retunssi-

133쪽

πευσαι και - της καρδίας επα- το θυμουμενον

. Ἐν τούτω δε ἔτυχον πέμψας τον Σατυρον προς την κόρην αποπειρασομενον της φυρος η δε πριν---- , προ τον Σατυρον Δέομαι, ἐφη, προς Θεω ξενίων κα εγχωρίων, ἐξαρπά τέ με των της μητρος Ozθαλμων, ποι βούλεσθε. - με απελθόντες καταλείποιτε, βρόχον πλεξαμεν την λών μου Θως

tiar eoque pacto animi concitata pars seditiir, cino roris vires frangiannir. Quod si cui res mana potentiore nec reserare arulea , trum V ro proiiinclitora tacetia vulnera fiunt. Nam sermonis alicuius aestu concitari dolores, nisi spumam ei erim, ira ipsortii mole magis ingravescunt. His molestiis conflict Ni Leucippe, animum despondebat. XXX. Interea Satvriini ad eam, an fugere vellet, sciscitatum irrisi quae sermonen illius antevertens Per existernos, inmare, atque ivligem Deos, quaeso, e matris Oculis meptant , quo vultis, abdiicite: nam si me relictacliscesseritis, laqueo mihiniet animam intercludam. Quae mina nunt relata fieritiit, magna ex pari animi mei in liniani absurieriint. Biduum iraque commorati, siquidem domo aberat pater, quae ad sugani opus erant, paravimus.

134쪽

. Ela x Σατυρος του αρμακου λείψανον,

οὐ τον Κωνωπα ην κατακοιμησας τουτου λακονουμενος μῖν Misi λαθων κατα της τελευταίας κυλικος,

ραν η Λευκίππη Θαλαμηπολον. ην --τωχαρμάκω καταβαπτίσας ο Σάτυρος, προσεπεποίητο γαρ καὶ αυτης, De τω Θαλάμω προσεληλυθε, ἐραν, επι την τρίτην Θυραν ἔρχεται επὶ τον Θυρωρον, κάκεῖνον βεβλημενον ' ψαυτω ποματι. χημα δε ευπροπις - προ των πυλων ἐξεμετο, με Κλεινίας παρεισκεύασεν, και ἔ*θανεν - ἐπ αυτου περιμένων ἐπὰ δε πάντες ἐκάθευδον, περ πρωτας νυκτος λακας προσγεν απὶ Λευκίππην του Σατυ- ρου χειραγωγουντος, και - ο Κάνωψ, σπερ μῖν XXXI. Eliis aurem potionis, i ta nops consopitias.

iuerat, reliquum Satyriis cum asservasset, id, dum nobis ministrat, postremo in poculo antlaiae clam miscuit. Quamobreni illa mensa reficta situm se inti a cistic lumc ntulit, statimque dorinitare comi. Erat virgini alia etiam inibicularia etsi clina potionis eiusdem Satrius par tem desisset illam enim, ex quo thalamo praesecta uir, adamare finxerat, ad leniam ianua in , quae superanda erat, ad ianitorem nempe venit, unaque mediomerito eodem dormire compulit. Interira curam insinicto Clinia pro ominis praestolatanir ac iam nos anteverten conis rat Posteamam sopiti omnes iacitui lint, circi' pri. main noctis vigiliani summo clini silentio viscessimus, S Ur Mucippen manu ducente sorte enim eo die G-

135쪽

s ACHILLIS TATII

ἐφηδρευε, κατα νύχην, ἐκείνην απιδημε την μίραν, τῆ σπο- διακονησόμενος ἀνοίγει - τας Θυρας

Σάτυρος, και προηλθομεν ως δε παριμεν ἐπι - πυλας, ἀβημεν του οπμπιος. με δε οἱ πιόντες H, ημεῖς, και Κλεινίας, και δυο θεράποντες αυτου. Ἐπελαυνομεν οὐ την ἐπι Σιδωνα, κοι περ μοίρας της νυκτος α προμεν ἐπι την πολιν - ἀις επι Βηρυτο τον ἀρομον ποιουμβα , νομίζοντες ευρίσαειν ἐκεῖ ναυν ἐφορμουσαν, και - τυχησαμεν - γαρε τι του Βηρυτίων λιμενος ηλθομεν αναγόμενον - φος εύρομεν, αρτι α πρυμνησι μελλον πολυειν. μηδεν οὐν ἐρωτησαντες που πλεῖ, μετασκευαζομβαε- την παλατταν - της γης, και η ο καιρος μικρονανήτης εω ἔπλει δε το πλοῖον έ Ἀλεξάνδρειαν , την μεγάλην του Νείλου πάλιν. M'. Ἐχαιρον δε το πρωτον, ρων την θάλατταν, πω πελαγίζοντος του σκά*ους, ἀλλ' ἐπι τοῖς λι-nops, a nos observare consueverat nae a causa domo abscesserat. Aperta igitii a sa)ro ianua, exivimus V hi luinque numero sex ego scilicet, Leucippe, Satyriis,mnia, in illi Cliniae duo constendimus ac Sidonem curium direximus Noctuque parte altera exacta, eam ii mena, mox Berynim nulla interiecta mora, perven mus, navem illic aliquam solutiiram invenire credentes. Neque nos opinio sesellit. at simulae BUrysiorum poditum intravimus, navem iamiam sollituram comperimus, in eamque prius, quam, a cirrsum teneret, sciscitaremur, nostra irinia contulimus, in paulo ante Maernascendimus actum demini Alexandriam, Aegypti urbem celeberrimam, petere illam cragnovimus.

XXXII. Ita vero ego primum omnium gavisin summare adspiciens, nondum abrepta in alnim, sed in poriu

136쪽

μίσιν ποχουμενου. ως δὲ δεξεν ουριο εινα προ αναγωγ ν το πνευμα, Θορυβος ν πολυς κατα το - φος , των ναυτων διαθεόντων, του κυβροητο κελεύομτος. ἐλκομένων - κάλαν' η κεραία ,γηγετο, σἰστίον καθίετο, η ναυς απεσαλεύετο , - ἄγκυρας

ανέσπων ο λιμην κατελείπετο, γην γαρ ωρωμεν αποτης νηος κατα μικρον αναχώρουσαν, ως αυτην πλέουσαν παιανισμος, και πολλη τις ἀχη λους τηρας καλουντες ευ--ουπε σιον τον πλουν γενέ

adhuc illestente navi. Postea vero quam idioneus admeundum ventiis flare visim est, ingens in vivi disturrensum nautamin, attractoriam ritilantrum, gulaeriratoris hortantis strepitiis exortiis antenna obversa , velum lactum, navis in alnii abrepta, sublatae ancorae, portus relictus est terra a navi, rasi ipsa navigaret,is ede paulatim videbariir. Ita tum plausus excitariis, multaeque Dei servatoribus, quo prospera navigatione in sineret,pi me essulae sunt. Interea venti vis au bariir, velum-φα inplebat, ac navim propellatat.

Ἐλκου-- των κάλων In ne aliter omnino scribendum. Eliso istin vilitione, των καλ- Infra Lili. Illet καὶ ο ὐβ'νατμ

137쪽

9M ACHILLIS TATII

λγ. Ἐτυχε n τις μὴ νεανιακος παρασκηνων ,ος, ἐπε καιρος η αρίσπου, φιλοτρονούμενος ημας, συμ αττα ηξίου και μῖμο Σάτυρος παρέφερεν - τε εἰς μέσον καταθεμενοι , εἴχομεν, το αριστον ἐκοινωνουμεν, - καὶ λογον Λεγω si πρωτος Ποθεν, νεανίσκε, και τίνα σε δεῖ καλῶ Ἐγω Mενέλαος,

εἶπεν του γένος ιγυπτιος τα δὲ μετέρα τίνα; Εγω Κλειτοzων, ουτος Κλεινίας, Φοίνικες -τω. Τὰ ου η πρόφασις ἡμῖν νη αποδημίας, Η συ πρω- τος-μῖνπιράσης, και τα παρ μω ακά . M . Λέγω οὐ om ενέλαος ' με κεφάλαιον της ἐμης αποδημίας ἔρως βάσκανος, και Θεατυχης ηρων δε μειρακίου καλου το δε μειράκιον, φιμ

. . .

XXXIlI. Forae amen ea ipse in navi prope nos iu riis piulani se&tat: ii, quoniani iussi capiendi tempus' venerat, perhumane nos in una edere ineret , rimavit. c. uainobrem cum Saturiis , quae nobis parauci at, iam promere coepisset, ea omnia in commune γnserentes, prandio colloqhilomi nos inlinio participavina . Arriue ego prior otias tu, inquam, adolescens es, quodve tibi nomen est Tin ille Aeguptius, inquit, uni ac Menelao inini nomen est vobis autem e iid mihi r sporuleus citi ego Clitopnon inquam, vocor, ni autem Clinia, pnoenices ambo. Quaenam vero caula vestrae proiectioni. Si tu navigationis tuae causam nob; rece fueris, nos nostrae contra tibi aperiemus. XXXIV. Tum Menelaus Meae impiit, navigationis summa est, altior invultis, venatio infelix Formos enini adolescentuli amore ardebam. Adolestentulus venationide.

138쪽

LIBER M. 93

μεν, τα πτα διωκον- των Θηρίων. ἔμιφνης δε συστης λης προπηδα και το μειράκιον ἐδίωκεν, και ο

πονηρον το θηρίον, αλλαξας οὐ συς σπου- ἔτρεχεν ως ἐπ αυτον, και ι μὰν συνέπιπτον αλληλοις ἐμὲ δε τρομος, - Πον, λαμβανει, και φοβουμενος μηφθασν το Θηρίον, και πατάξη τον πινον, ἐναγκυλη-

σαμενος το κόντιον, προν κριβως καταστοχασα- σθ- του σκοπου, πιμπω το βέλος το ε μειράκιον

παραθεον αρπάζει την βολην τίνα ati με τότε ψυχην

dinis erat amaa ramisi eum plerumqiae revocaram, aruluincere ranaen omnino nequitana Iraque orna non obtempe. raret, venantem ipse quoque sequebar. Ac uin equestres ambo vinianini semel exiviliani , quamosi quiddin innonsiores seras perfectu iuimus, res e sententia processit: sed cum tandem aper improviso e silva prinisisset, ad lescens illum periequitiar, per se convertens cum fulmi-raeis dentiniis adversiis stanat, ille vero l o non cessu, meritana reclamante, atque in minam sustineret, laminiasique adduceret quoniam in nranis bellua esset, admonente Aper in ad olescentem magna vi marium inrexit, ani, que .lter in alteriam imperiam secertant. Quod simulacvuli, equi&m cohorrui verariisque, ne Dellii eum asse-Paeretiir ωequum ictu pirasteriaeret, iaculum, quod gerebam, minime, quo intenderem, praevidens, conieci μctumque est, ut, dum praeter currit adolescens, ipse vulnus exceperit. Quem vero mihi animum lauta nim putas

139쪽

εχειν; G και ψυχρο λον λώς, ως - αλλος τις αποθάνοι ζων το δε οἰκτροτρον, - χῶρας ρεοί mi, μικρον ἔτι πνέων, και προέβαλλεν, καὶ ἀποθνη-

σκων υκ εμίσει με τον πονηρον, ο - ἐμου πεφον -

μενος, αλλα την ψυχην ψηκε, τῆ φονε παπιν μου προπλεκομενος δεξιῶ αγουσιν υν με tam το δικασπη- ριον οι του μειρακίου πινῶς ουπιακοντα και γαρ απε Θων απιλογουμο ουδεν, θανατου με τιμώμην ἐμα τον ἐλεησαντες - οι δικασπα προσετιμησαντο ματριετῆ τυρον η νυν τελος ἐχου ης,-οις ἐπὶ την ἐμαυτο καταίρω Ἐπιδάκρυσεν ο Κλεινιας, αυτου λεγοντος ταυτα IΠατροκλον προφασυ Ἀναμνησθεις

si modo animi miidquam mihi omnino refictum fuit, tale utique suit, quale in uno aliquo animam efflante esse comsuevit. Quod autem omnium hictuosissimum filii, manus Mihi spirans adnuc porrigori amplexauaturPae tinnimn mi abest, ut, a quo intersectus fuerat, nae sontem odio rideret ut dexteram etiam vulneris temens anseamn emaret. Hac me de causa in iis adolescentis paremtes Mariant, sane non invinini sistens enim non solum exculatione aliiqua usus non sitim, sed etiam morie dignum ipse me censui. Veriin tamen miserici rilia commoti iudices annos tres exstilare me nitariint. Quod tempus citi efflixei it nunc in patriana reverior. Haec dum Menelaus conit remoraret, Clinia talariclis recordatus, non potuit, quin quasi sit praetextu Patri cli lammaretur.

Πάτροκλον πιοφασιν moriam bant Patr liis illi fletu prae- illud proumbium is illo Honte textiis erat Vera eausa ora sibi Tico: Πάτροκλον πρόφασιν Cum miseranda sors. Ideo fiebant MCaptivae mulieres Troianae prae τροκλον πρόφασιν ita ciste , scarum mole cogerentur lamen nias illacrimavit narrationi M tara Patrochi mortem veras qui nelai Πατροκλον πιόφασn, non Ddein l-rinias Rinclinant sed non Menelai casumin infortunium. propter Patroclum. Nam suas sed ob suum illi simile ae paene

140쪽

X-κλεο- Καὶ ο ενέλαος T 'μα δακρυος ι και σέ τι τοιουτον ἐμηγαγεν Στενάξας ουν Κλεινιας , καταλέγει τον αραλεα καὶ τον πιπον, κάγω - ἐμαυτώυ. λε. ρων οὐν ἐγω τον Mενέλαον κα et πάνυ - ἐαυτου μεμνημένον , τον δε Κλεινίαν υποδακρύομτα μνημημαρικλέους, βουλομενος αυτους της λώπης

ἀπαγαγεῖν, ἐμβάλλω λόγον ἐρωτικης ἐχόμενον μν

αγωγίας και γαρ οὐδε η Λευκίππη παρην, αλλ' εν μαδεκάθευδε της νηός. λέγω - προ αυτους πω uMοιων παρα πολυ κρατει μου Κλεινιας; βούλετο γαρ λεγειν κατα γυναικων, σπερ ειωθει ραον δ' - ειποι νυν ποι - κοινωνον ερωτος ευρων. υκ οιδα

γαρ πως ἐπιχωριάζει νυν - του λενας ἔρως οὐ γαρ πολυ αμεινον, PMενέλαος ἔφη, τουτο ἐκεινου;

Quamobrena Menelaus Meane, inqvit, causa lacrimas istas profundis, an ei similis te quoque casus aliquis exsulare cogit 8 Tui Clinia non sine multis suspirus Olariclis equi eventum narravit. Post quem Huni ipse quoque pensum ausolvi. XXXV. Dein vero in Menelaum reriam silariimis cordatione valde tristem, Cliniam vero ou talariclis memoriam etiam lacrimantem vidissem, moerorem ambomni adstergere apiens sermonem amatoria voluptate perfusum excitavi: auerat enim tum Leucippe, in occillitore navis parte somnum capiens ac conversus ad eos, iiDridensque, Quanto inmiam, me Clinias potentior Qid nunc etiam, in mulieres enim, uti mos suus est, invehi peroptat eo facillius iaciet, quod amoris socium invenit. Quid auten in ausa sit, quamobrem tam multi puero rem amoribus delectentur ipse sane non video. Tum Me nelaus An non nic, inquit, muliebri longe pnaestantior A I. at G