Scriptores erotici graeci ...

301쪽

rix ACHILLIS TATII

ἀλλ' ἐν οἷς α δυ' την προ αποτισαι μοι πιριν - ωτα Θετταλα υμῶς, ων αν ἐρασθητε, αγε ιν - τως, στε in προς ἐτέρα ετ τον ανθρωπον αποκλίνεον

γυναικα, προς γε την μαγευουσαν πτως χειν - πάντα νομίζειν κείνην αυτω. ἐμπιι τουτο, ω ςιλτατ',

γεις τον τόν υπολαβουσα πάνυ κακοηθως η Λευκίπιπη τουτο γαρ α κοα παρα των κατα την οἰκίαν.

ΓΙοῖο ανδρα; ελίττη ris συο ν κοινον ἐστιν η τοκ οις ἀλλ' in παρευδοκιμει τις νεκρά. υτε γάρειτθίων, ου τε κοιμώμ νος πιλοίσθαι νατα του Λευκίππης νόματος. ούτω γαρ αυτην καλεῖ. εγω A,

petis, in iis in reuus, quas in ima potestare sinis esse non ignoro, parem mihi gratiam Aiulio, Tnecitas vestras, quos ament, itae cantionibus veneficiisque percellore, ut ad asiam mulierem nullo animum pacto achicene queant quin immo sui desiderio ira inflananiare, in iura omnia sibi esse arbitrentur. Hac in re nulli, amore flagranti, a te, siquidem Theslata es, opem ferri velim. Ν sine adolestentem, quem heri meoim grai sientem vidistit Maritum ais tuum inquit trum callida Leucippe Sic minide atri iliari sodam didici. Quem marituites inquit M lite mihi quisis certe nini amplius cum illo rei est, quam cum lapide supio sed mihi Leucippe quaedam mor-nia praeponitur hoc enim nomine illam vosat, citius neque edens, neque Dissiens, neque vero etiam dormiens oblivisci potest sed neque huius unquam sedit, quod ego

dicibus deesse, significavit, ut Forte hic sensus est toxen, quomni lineam duxit, ut in aliis io tu a me consequarias supple- νε litiis id es auctore hiria delen post τυγχανειν. . Salmas. Ed pr. ει M.f. Boden.

302쪽

eίλη, μηνων τεσσαρων ἐν Αλεξανδρεία δ αυτον δέ- τριψα, δε ομενη λιπαρουσα. τί γα ου λέγουσα τί δὲ Ου ποιουσα των αρίσαι δυναμένων, ου σίδηρος τις,

τα ψας, μολις τω χρον πεμεται, ἐπείσθη μεχρι ων ημμάτων. μνυμι - σοι το Azροδίτην α την, ῶς - πέμπτην μέρα αυτω συγ-Θεύδουσα, -- ανέστην - - εὐνουχου ἔοικα δε κόνος ἐραν

μέχρι γα τω ομμάτων ἔχω τον ἐρωμένον δώμαι δέ

σου γυναικος - την αυτην δέησιν ν και - μοιχθει δεηεις ' δός μοί τι ἐπὶ τουτον τον περηῖανον σώσεις γα μου την ψυχρο διαρρεύσασαν Ουνηκουσεν Λευκίππη, ηοηνα με ἐδόκει, μηδεν προς την ανθρωπον μοι πεπράχθα τησα α νερευνησειν,ει συγχωρησειεν αυτη, βοτάνας, γενομένη κατα τους

Alexandriae illius cauis menses IV morata silm, rogans, obtestans pollicem nihil praeterea eriam, quibus allici posset, praetermittens. sed tanquam seri iam stipesve, aut liunismodi quiddam illud sensi carens, preces meas non intrat vixPie tempori paret, id unum prope concedens, ut vi ivlo tantiam se fruar Testor alitem Venerem plana, noctes me linque in eo cubuisse, sui rexisseque noualiter, quam si ori evmicho aliqlio iacitissem ut sta- etiam siligere ne videar, c non nisi ocialis, amato frui datum sit. Itaque, quod rii heri namim egisti, temuli rem mulier rogo, ut aliivii mihi contra superbum imini auxilii seras quo iam paene iugientem mihi animum recliuis. His cognitis, Mucippe i retassiilem voluptatem c pit, quod Melite a me spe sua frustratam cognovisset; herbasque se conquerisituram, dum modo tuaerendi sibi

303쪽

σπιν ἐων. Θεν οἶμαι και ηγγείλατο II μὴ

Μελίτυ ρα ων γεγονεω, μονον ελπίωσα τα δὲ των πραγμάτων, κα μη πω παρη , τέρπε

ταις ελπίσιν.

μεν σκοπων, πως ἄν διακρουσαιμην και την ἐπιο σαν νύκτα την γυναικα, και πως - συντυχέι Λευκίππη δυναίμην 'Eδόκει μοι ' κακελ την ἴσον σπου- ποιέῖσθαι του - Θῶν λ αυτην ς οἰηαγρους, και προ την ἐσπέραν αυθις κειν. Ἐμελλεν τῆ Λευκίππη παρεχειν χημα, και ἡριεῖς δε ἐπι τον τοπον , uti ἄρτι δε κατακλβέντων μων Θορυβος

potestas fieret inquiens rus prosecta est. Negare autem nolitisse crediderim iniuκ fidem sibi a Melite natanti non iri existiniaret. Hac spe sibi ostentata, Melite animi curam renusu Iuciandarum enim reriini exspectatio, nelim praesentia voluptatem asseret. XXIII. At vero ego hortina omnium ignariis animitem detram cogitatamque, qua ratione funiri etiam nocte Meliten ii iis rati, ac Leucippen convenire possem nee enim sint aliam ob caulam elaborare videtratiar , uiri se conserret vesperaque reverteretiit . Interemisia in Imi-mppes abiriam citreiis adoriraretur, vixque coenaniri ipsi accubitissentiri, immittit ingem conciri suinae repentinus

304쪽

πολυς κατα το ανδρωνα κουεται και συνορομη, καιεπτρέ- τις των Θεραποντων, σε μαίνων ἄμα και

λέγων Θέρσανδρος ζ κα πάρειστιν. Η Α Θέρσαν

να κατα Θαλασσαν των - συνόντων αυτω τινες

-των, - περιετράπη το σκάφος σωθέντες και νομίσαντες απολωλεναι, τουτο --γείλαντες τυχον. λουν γοικέτης ειπεν, - ο Θέρσανδρος κατα πο-δων εἰστρεχει πάντα γα τα περ ἐμου πυθόμενος --τα την οδον, ωπιυσε φθασας καταλαβειν με η μεν- ελο ανέθορεν - εκπληξεως του παραλογου και προβάλλειν επεχείρει το ανδρα δε την μεν ως ειχεν θει μάλα ἐρρωμένως ἐμε δε δων και ἐώπων μοιχος οὐτο. εμπηδῆ, και ραπίζει με κατα κόρρης πληγην Θυμου γέμουσαν. ελκύσας et των τριχων,

αρασοι προς τουδαφος, και προσπίπτων κατακοπτει vixta aedium partem illain, in qua Viri degctant, exau- sinis est e vinioque servortina unus, prae cursiri estinatione spiritima aegre ducens, introivit, neriandriin que vivere atque adesse tintiavit. Erat is Melites coniux, quem nauseagio periisse putabam. Atque haec a nonnullis illitus domesticis, qui in eo navigaverant, fracta navi semotis euinque clieni obiisse arbitiinfidiis, iam adimanaverat Vix autem servus ea locutus merat, cum Thetonder illum subsecivus, coenaculum sistito intravit: a elerabat enim, ut me, ma sub ipsum statim ad-Venrum suum omnia cognoverat, deprehenderet Melite, quamquam repentino casu turbata est, naritui tamen ample, voluite, sed eam ille magna vi repulsit, in mequeo los convertens emicesne, inquit, adulter est 3 Protinusque facto in me impetu, seacundia exardens, plagam maxillae intulit mox capillis reptum atque ad terram

305쪽

xa ACHILLIS TATII με πληγαῖς. ἐγω ο ωσπερ ἐν μυστ ρίω μηδεν -

ος τις λάνθρωπος , μης οὐ χάριν ἔτυπτεν, -- σας - τι κακον εἶναι, ἐδεδοίκειν αμύνασθαι, καί τοι δυνάμενος ἐπεια καμεν, --rτων , εγω μλο ria λέγω προ αυτον ανα- ' ίς εἶ ποτε, ὼανθρωπε και τί με υτως κασω; 4 ετ μαλλονοργιπλις ὀτι και ωνην ψηκα ραπίζει πάλιν, καὶ καλεῖ δεσμα και πέδας δεσμεύου ν άν, καιαγουσιν εις τι δωμάτιον.

- . ω δε ταυτα πραττετο, λανθάνει μου διαρρυεκτα η της Λευκίππης τι στολη ἔτυχον γαρ αυτηνειοτω του χμωνίσκου προσδεδεμενην ἐκ των της ὀθόνης Θυσάνων χων. και η Ιελίττη αναιρειται λαθουσα

ἐδεδα γα μη τινα των προς με αυτης γραμμάτων ην. ω o ανέγνω καS ιαυτην γενομένη , και το πη Λεμ

proiectum toriani verteribus confecit. Ego quasi seclusis sacris interessem, non modo qisis esset, tu quamobrem me aetaria non rogavi, sed ne Verdum quidem proserre ausus sunt Vei uni ut, quod re emit, mecum reputans, etsi maxime contra niti poteram , tamen id facere veritus stri. Tandem cum ille ver rando, ego ratiocinancio sessi essenuis surgens dius tu, inquam, es tiarane tam eo tumeliose caedic At ille, propterea quod vocem misissem, iratior multo factus, manus iteriit mini iniecit, vim

culaque S compedes poposcit: ubiis constrictum me iaciadiculum quod in coniecit. XXIV. Interea lactum est, in Mucippes epistoli, quam sorte tunicae adalsigatam nabebam diri is interitiae, impriadenti mini exciderit, eamque inliteiam susceperit, verita, ne ima ex suis esset ad me steris sed non multo post, cum sola etat, tota de re , Iaucippe nomine h

306쪽

κίππης ευρεν νομα, βάλλεται ' με την καρδίαν, εὐ- γνωρίσασα τουνομα ου μεν αυτην νομιζειν Lναι - πολλακι αυτην κουσαι τετελευτηκέναι. ως

δε προιουσα, καὶ τοῖς λοιποῖς των γεγραμμενων ἐνί - χεν, πασαν μαθουσα την αληθειαν, ἐμεμεριστο πολλοῖς ἄμα την ψυχην, αιδοῖ, και οργν, και ἔρωτι, καὶ ζηλοτυπία ἴσχυνετο τον ανδρα, ωργίζετο τοῖς γράμμπαπιν ο ρως ἐμάραινε την ργην, ἐμηπτε τον ερωτα ζηλοτυπία, καὶ τέλος ἐκράτησεν ἔρως.

δρος ἐκ της πρωτει οργης προς παῖρόν τινα των ἐγχωρίων ἐκθορων η δε διαλεχθῶ σα τω την γλακην τηνεμην πεπιστευμενω εἰσχρχεται προς με λαθουσα τους αλλους Θεράποντας, δυο του δωματίου προκαθίσασα,

και καταλαμβανει χαμαι καταβεβλημένον ΓΙ -

vento, certior iacta, prUrsus exanimata est non tamen eam esse reclusit, iam rari in napereramus; propterea quod sublatam e vivis auta non semel ait siverat Tantlana vero tota epistola pei lecta, veritatevi iam clarius gnita cum verecuncta atque utriectatione oppresse, varias in paries instrant coepit. an maritum verebanar, interis non poteriit non irasci sed uae alioqui opponemriar amor, si, o rectatione auxilium sibi asse-XXV. Quanaodrena in advesperasset, ac primo illo ab impetu ad familiarem quendam suum Thersander se contulisset; Melite nonai in ciuisiei custo sic iura fuerat, allociitae ad me, clam aliis servis, e quorum numero duos ante abicilli fores collocaverat, ingressa est: lamnium: proiectum in offendisset, propius accedens,

307쪽

σαν ρω - παμμάτων ε μεν οὐ τρο α θειαν περιμενεις, μηδε προκαταγινωσκουσα ρου 'οηση τροσην με παρθενιαν μεμιμημενον, εἴ τις εστι κα εν τοῖς ανδράσι παρθενία cii σε με χωρις απολογιας - μεμίσηκας, ομνυμι σοι τους σωσαντας σε σεους, ως sine inqssit, bone vir , quin simul ciam ministrare te tia nisestum non sit Arepit fide maiora , in*iam, loqui me intelligo sed nactenim ranis ex sententia ira mei nomcluin Melite potita in Verrum, quid scriptitriis sum, doce. Hic enim eventiri me venenienter commovis istinae adeo, ut, si agam, proritas ignorem. Ego te inminSatyriis, non una sepientior. Tu modo initium sciri nafac amor cetera cliinibit. Id autem ut trana primum fiat, etiam atque etiam cura. Tum ego literas conscripsi hoc exena pio.

308쪽

τάτη , και Γλεως γένοιο.

κα Δίδωμι - τω Σατυρ την ἐπιστολὴν καιδέομαι - εἰκότα πεών περ ἐμου προ αυτην. ἐγω δε

σουσαν με της νυκτος το μη συγγενεσσαι τους γαμους

σε αδύνατον η Λευκίππην απολαβοντι γυναῖκα ἐτέραν καν δεῖν το μεν ουν προσωπον βια - μην, μηλ αλλοῖον παρεχειν η πριν ν ου πάντη δεκρατεῖν ηδυναμην - σι νικωμην, σκηπτομαι φρίκην μοι ποδραμεῖν η δε συνηκε μεν οτι κατα της υποσχὼσεως πρωγυιάψομαι ἐλεγχειν μου ηδύνατο, προοίμιον. ἐγω, --δειπνος ανίσταμαι κοιμησόμενος η κατα ποδας, ως εἶχεν, φ' μιτελεῖ - δείπνω

vatores an rent, futuram, ut iamiam me nulla in sim esse

XXI. Conscriptas literas Satym persereiulas, ado atque in e quid tuam riui a ac , de me loquatur, odiestor. Voluptatis deinde ac moeroris plenus coenatum reverior. Veniebat aenim mihi in mentem, non perinlisu-ratri Mellite, ut ea nocte abirem, propterea quod nuptiae inter nos liaud dum persectae ierant. eque tum fieri poterat, ut ipse, Leucippe adinventa , inulierem suam vel intuerer Quatriobrem vulnitri ita componere conariis sum, ut, animo kommutato esse iudicarer Veriani cum id a me mastra tentaretur, ingressus, frigore conomere in Ginulavi. Melite ramis intelligeret, a me causam quaeri quamobrem promissa non lacerena convincere me ta- palam nequibat Incoenatus itaque, ut cubitum irem,

309쪽

συνανίσταται - σε εις τον θάλαμον παροψομεν, ἐγω με ετ μαλλον ὐπέτεινον της νοσχυ την ποκρισιν η σε ἐλιπαρει, και ἔλεγεν Τί ταυτα ποιεις μεχρι

τίνος με απολλύεις, δου και την Θαλατταν δεπλεύκαι zεσος η προθεσμία των γάμων

ποιαν τι περιμενομεν μεχρι τινος - εν ιερω προκαθεύδομεν ποταμον παρατεις πολυν, και κωλύεις πίνειν τοσουτον χρόνον ἀωρ χουσα ψω, ἐν αυτη

Τάνταλος την τροτην Τοιαυτα ἔλε γε και κλαιεν, mrdῶσά μου τοῖς στερνοῖς την κεῖαλην ούμ ε μ

τις γένωμαι και γαρ ἐδοκε δίκαια ἐγκαλεῖν λέγω - προς αυτην' ομνυμ οπι , ιλτα , τους πατρωους λους, η με σφοδρα και αυτος ἐπείγομαί σου την

me conseruta est. Simulac vero inibiculum ingressi essemus, morinina etiam invaluisse prae me seretani. Illa me oluestalis iram, inquit, ob causam ut agis quem spernen si finem facturiis es mos quidem certe maritiinis e flucti is evasimus, atque Ephesum, qui nuptiis consi tutus locias, pervenimus. Ecquem adhuc diem exspectamus duarrus eortini, mi aliquo in s Tarim culum. morem imitabimur Largam tu ist&in aliae mihi e piam offers, verum Muraerulam vetas. antone impore aquam h ns, impae ipsus a sontem dormiens, sitim explere non possis, Nae ego Tantali mense haud fissi. milem torum sortita sunt. Quae cum dixisset, flens meum in pectus iniserrandum in modum captu demisit, at*ae adeo, ut ipse quoque vehementer conturbanis, quid facerem, raescirem, quoniam iuste conqueri mihi videt seriir. Attamen ita respondi: Patrios equkletri Deos testor, o carissima Melite, in id enixe agere, Iae ut morem

310쪽

σπουδην αμείψασθαι. αλλ' - οἶδα, ε ν, τί πί- πονθα νόσος γάρ μοι ἐξαίφνης ἐνέπειτεν ο ψα δ' δειυγείας χωρὶς ουδί ἐστιν ' Oam Και ἄμα λέγων

α τε μ αυτης τα δακρυα, κοπιορκοις ἐτεροις επισπου-

μν, ως ωκ εἰς μακραν, ων Θέλει, τεύξ ται τοτε πινοῶν και μαλα μόλις ηνίσχετο. - Τῆ δ' σπεραία καλέσασα τας θεραπαινίδας αι την ἐπιμελειαν της Λευκίππης ενεχείρισεν,

μηρωτα μεν το πρωτον , i δεξιως αυτη κεχρηνται. φασκαυσων δε μηδεν των δεόντων παραλιπώῖν - , αγu ἐκελευσε την ἄνθρωπον προς αυρον.

Π με ἐμ οπως ἔσχεν εφη, προ σε φιλανθρωπίας, περισσον δυ- σοι λέγειν, δίκαια τυγχανειν '

voluntati sed quid me male abeat nescio. Repente enim in morbum incitis Scis aluein tu, incommoda valetii lirae operam Veneri frustra clari Auiue interra Plendum manantes lata iniis ocillos eius tersi gravissi-niunilae iusiurandum iuravi, non multo post, quae volvisset, me iacturiit esse. Hoc pacto incensum mulieris animum, Raammiam non sine multo labore, placavLXXII. Postera si Melite, arcessitis iis, quiuiis Le ip pen commendaverat, ancillis, eiusne opera recte luerentur, intem ogavit a quibus inim responsum accepisset ab ea nihil eorum, quae oporteret, praetermissum fuisse, illam ad se duci iussit. Quae posteaquam adrisit Quanta riga te, inquit, niinuiturare usa sua, tusi commemorare, scienti praesertim, supervacaneum pino. Tantum a te

Περ-ὶν uis: σοι λέγειν, Δικαιων τυγχάυιν is dieittir, aloiκαια τυγχανειν Maec vecta, Is ius suum oesinet. At ne hoe oui--- τυγχανειν, sensum turbant dem hic loeum haberet. Quod a syntaxin Nec habent, vi amplius est, interpres ea noa nee scio, quid velint agnoscit In Anglicano notata est. Sed ne Graeca satis sunt abesse debere, aut in aliis c