Scriptores erotici graeci ...

발행: 1792년

분량: 480페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

81쪽

46 ACHILLIS TATII

A M. t ἐαυτους επαινουντες, ἐπὶ το δωμάτιον βαδίζομεν της κόρης, κροασομενοι δηθεν των κιθαρισμάτων Οὐη γαρ ἐδυνάμην ἐμαυτου καν ἐπ ολίγον κρατύν του μ ὀραν την κορην η δε πρωτον με πεν μη-

ρου ' την προς το λεοντα του συος μάχην ἔπειτά τι και η απαλης μούσης ἐλίγαινεν ροδον γαρ ἐπηνειτο - μα ii τις τα καμπας της - περιελων ιμλον ελεγε αρμονίας τον λογον ούτω - εἱχεν ο ὐγος Ε τοῖς ανθε πιν θελεν ο Ζευς επιθεῖναι βα λεα, το ρόδον αν των πιθέων ἐβασίλευσεν γης ἐστι κοσμος,

Naama A dum nostrum alter alteriam laudaret, ad puellae thalamum pervenimus eam videlicet cithara canentem altilitatri, a qua contemplandari minimuna qui- derri continere ipse me poterana illa lescriptam ab Homero suis citi eone pugnat primum, alitu deinde mollius etiani, rosae scilicet laudes, cecinit. Ac si quis verba sine nutrieris resere velit, lilsius ni Hli propemodum essent: Si regem floribus constititere Ilippuer voluisset, non alitina certe, quam rosanes, eiusnodi honore signatus esset. Haec terrae ornamentum est plantarum splendor, oculus noritin prati rubor, flos onanium pulcherrimus. Haec una

82쪽

ει τις οὐ καλυκος το πιρι ερες την του στοματος

ἔκλει- ορτην. . Και αρτι πέπαυτο τῶν πάλιν του δείπνου καιρος ην γα τότε ἐορ τη προτρυγαίου Διονύσου Τον γαρ Διονυσον Τύριοι νομίζουσιν

ἐαυτων, rara και τον Κάδμου μυθον αδουσιν και της ἐορτης διηγουνται πατερ μῆθον, οινον - να πατεπα ἀνθρώποις, ουπω παραυτοῖς, ουπον μέλανα τονανθοσμίαν , ου ον της Βιβλίας αμπέλου, οὐ τον α-ρωνος το Θρακιον , οὐ λῶον τον ἐκ Λακαίνης, ο τον ι οὐ τον νηπιώτην, αλλα τούτους μεν παντας

rem spirat, venerem conciliat, odoratis soliis sup it, tremulis frondibus luxuriat, tonsque zephyro arridet. Huius uiui sene cantus sius erat Mini vem in ipsius lauris rosam videre vidctar, ut si quis calatni ambitumoris orna terminet. II. Vix autem canendi sinerra secerat, init coenae remis piis venit Acinina sorte Piratrygae Dionysi festi se celebrabantiir: piem Deum Tyrii sibi ipsis praeesse volunt. Nam Midni labillam canunt, .celeluitatis eius institiaendae originem uiusmodi quandam triuiunt, nullum v laticet olim vinum mortales habuisse nondum enim nigriani, quod Arithosariana vocant, non Biblinum, non Maronaeum, non orium, non Icarium reperium fueratr

Explicat Apollodoriri Bibl. του θιου Avησασθαι θέλων χαρι.

83쪽

ξενόν τινα βουκόλον, io τον Iκαρον Ἀθηναῖοι λέγου

σιν, και τουτον ἐνταυθα του μυθου γενεσθαι πατέρα οσον Ἀττικο εινα ορκέιν ἐπι τουτον κεν ο Διονυσος το βουκόλον αὐτω παρατίθησιν, ατα γη 'Cέρει, καλαμαξα βοων, ποτον δε ην - ποις οιον και οβώυς επινεν ουπω - το αμπελινον ην. - Διίνυσος και ἐπαινεῖ της φιλοῖ συνη τον βουκῶλον καιαὐτω προτώει κύλικα χιλοτησίαν το δε ποτον οἶνος ην ο δι πιων, γηθονης ψακχε ται, και λεγε προς το Θεον' ΓΙόθεν ξενε, σοι το - τουτο τ πορ-

εκειν το χαμαι ρεον το μεν γαρ εις τα στερνα --ταβαίνει, και λεπτην ἔχει την δονην το δε και προ

sed a Tyriis ea onania manasse primamque illius pri creatricem apud se exstitisse. Finsse enim illic pastorem quen-stam, hospitalena, qualem Icarini intuenienses memorant. qui fabulae auctor fiterit, ad Attiira sane non dissi lis. Ad eum diveriffsse aliquando Dionysuna citi auidem ille quaecunque terra gignit, ac lacuna plaustriini apposu ritu potum vero ipsis non alium, quam cui odiis communis, fuisse, Piod vitetis nondum apparisisset Pastoris laenignitatem Dionysii ni laudavisse notanemque poculo vini pleno benevolentiae ergo invitasse. IIlum, clini hausisset, prae voluptate gestire coepicte atoue ad Deum converunt lixisses: Undenam tibi hospes, purpurea haec aqua est aut ubi gentium tam dulcem cingisinem reperisti non enim ex eo est, qui per terram labitur. Ille enim minima cum voluptate in pectus descendit hic autem ori

84쪽

του ποματος εὐχαίνει τα ρίνας, καὶ θίγοντι μεν ψυχρον ἐστιν, εἰς την γαστέρα δε καταθορον ναννει κατωθεν - ηδονης Και ο Διονυσχ εοη' ουτ ειστιν ὀπωρος δωρ, τουτ εο ς ιμα βοτρυων. αγει προς την αμπελον ο Θεος το βουκολον, καὶ των βοτρυωνλαβών αμα καὶ θλίβων, καὶ δεικνυ την αμπελον, Τουτο μέν ἐστιν, εφη, οἰδωρ τουτ δε η πηγη.

γ. Εορτην δε γουσιν κείνην την μερα μείνω

Θεώ. Φιλοτιμουμενος ουν ο πατηρ, τάτε αλλα παρασκευασας ει το σειπνον τυχε πολυτελεστερον και

κρατηρα παρέθηκε τον ερον του λοῖ, μετα το Γλαύ

κου τουαίου δευτερον. αλου με το - εργο ορο ρυγμενης κυκλω σε αυτον αμπελοι περιεοπετον ποτου κρατηρος πε*υτευμέναι Οἰ βότρυες παντη περικρεμαμενοι ομῖα μεν αυτων ἔκαπτος ω ον η κενος κρατηρ εα σε εγχερο ινον, κατα μικρον βοτρυς

admoriis nares tomi delectatri inique victu rigmias si in ventrem delapsiis ima ex parte luciindunt calorem exhalat. Tum Dionysum resporusisse Avaa haec autumnalis,in sanguis e racetriis provenis pastoremque ad vitem duxisse, ac reptisque ac simul pressis commonstratae vitis racemis dixisse: Haec aqua', ni autem sontes Hoc pacto vinum mortalibus, ut Tyriorum sermo hiat T, datum fuit. IH Deo igini illi sacer ac solemnis ille sies institiit Mi. Quem cum pater meus celctrare vellet, magnificam ac lautam coenam imperavis, iocillum De s inani adposcit deinde alteriam quoque a Glauco talio elaboratum adniuisit. E caelato id vitro erat, eiusque oram vites in eo ipso natae coronabant a quinus racemi passim pendebant, scae omnes poculo acerbi immissio au-A L M. D

85쪽

o ACHILLIS TATI I

ὐποπερκαζεται, και παφυλην το ομφακα ποιέι. Διονυσος τε ἐντετυπωτα των βοτρυων, - - αμπωλον γεωργη του δε ποτου προiόντος - και αναι

σχυντως ἐς αυτην ἐωρων Ερως ὁ και Διονυσος, λιβίαιοι θεοι , ψυχην κατασχόντες, ἐκμαίνουσιν εἰς

αναισχυντίαν, o με καὶ αυτην - συνηθει πυρὶ,

τον οἶνον πέμ-μα ίρων οἰνος γαρ ἔρωτος τρω . hU A και αὐτη περιεργοτερον, ἐμε βλέπειν

ἐθρασυνετο , και ταυτα μεν μιν μερων πράττετο- - και πλέον των ροματων κερδαίνομεν- τολμωμεν ουδεν. Κανωμαι - τω Σατύρω το παν, κα συμ

πραττειν Θιουν ο δε ελεγε και αὐτος - ἐγνωκεναι πριν παρ μου μαθέιν Ἀ-ῖν σε ἐλέγχειν, βουλομενον

teni vino paulatim rabinates, maturi quos inter Dionysus vitem coleret efiictus erat. Ceteriim 'gliscente potu, puellam impudenter inritebar Amor enim ac U-her, violenti Dii, animam invadentes, eousque incenduiu, ut piutoris oblivisci cogant, una alter consuetum ignem adllibet, alter igni materiam vino subministrat vinum enim amoris pabulum est. Iani vel & ipse puella acini- ratius inriteri me ausa est Atque ad eum modum dies nobis decem consumi sunt quiuus nihil alitud praeter culorum coniectus, alter ab alter reci pimus, alit arientare aiis suimus. IV. Taiulem Saturo rem omnem patesem, atque, ut mihi open seri et obsecravi. Ille aiatrum omnia, inqisit. Prius quam ex te intellimrena, cognovi sed iii diuinicere distuli, quia id nescire credi voletam Claadestinus

Propera. I, 3, 3 Et otiam, is uti eorreptam ardore itiMrene, Hae Amor, hae LM , durus uterque Deus.

86쪽

καὶ το αὐτόματον -- προὐνοησεν ἡ τυχη ἡ γοαο

τον Θάλαμον αυτης πεπιστευμεν Κλειω κεκοινωνηκέ μοι, και χει προς μεμ εραστην Ταυτην παρασκευάσω κατα μικρον προς - ουτως ἔχειν ως και

συναίρεσθαι προς το εργον δεῖ νοτε και την κόρην,

μη μέχρι - οῖΘαλμων μόνον πειραν, αλλα καὶ ρημα δριμυτερο ειπεῖν. οτε δε πρόσαγε την δευτέραν μηχ νη- ωγε πιρος, θλίψον δάκτυλον θλίμων στε-

ναξον. ρο δε αυτ σου ποιουντος καρτερεῖ και προσίηται, το εργο ηοη, δεσποινάν τε καλεῖν, και ι -

σα τράχηλον IΠιθανως μεν, την, νη την Ἀθηναν, c το εργον παιδοτριβεῖς δέδοικα δε η τολμος ων καὶ δειλος ἔρωτος θ πης γένωμαι ψως ω γεν

enim ainans, si quis eius amorem indicet, litisicem quasi maledicum aliquem conviciatorem odio prosequi consilevit citerum nostri iram sortuna ponis suscepit. tenim Clio, citi puellae thalamin creditiis est, me in amicitiam recepit, atque amantis loco uinet. Ego brevi rem inter vos ita componam, ut ad negotium conficiendum ipsa opem praester Verunt de puellae voluntate solis octilis m. Mulum facere satis non est sed efficacius aliquit loqui oportet, itaque macninam etiam alteram adhibere itaque trianum tange digitos constringe, at lite inter constringendum suspira: si haec agemen a a te animo seret, neque facta huiusmodi asperirabitur, riam vero dotanam appella, eiusque collum suaviare. Appostre tia qui lena, inviam, ira me servet Pallas, ad eam me rem instititis Seu vereor, ne Pia sirin animi imbecillitate, minus strenu amoris miles sint. Tum Satyriis Ignaviam, O generose

M oxa Superflua mihi videtur. Paullo inferius vicini M

87쪽

sαιε, φη, δειλιας ους εχεται. ορας αυτου - στιστρατιωτικον το σχημα τόξον - φαρετρα, και βε- λη, και πυρ, ανδρεῖα πάντα, και τολμης γεροντα. τοιουτον οὐ is σεαυτοῦλον επων, δειλος ει και μβνς ορα μη κατα - του Θεου χρο δε πω σοι παρεξω την Κλειώ γαρ απά, μάλιστα τα επιτηδειον εια καιρον του σε si παρθεν δυνασΘαι καθ

αυτον συνεινα μόνη.ε. αυτ ειπων, χωρησεν των θυρων' γωδε κατ εμαυτον γενομενος, και - του Σατυρ παροξυνθεὶς, σκουν μαυτον εις εὐτολμίαν προς την

παρθενον Μεχρι τίνος, νανδρε, σιγας τί δε δει ος εἶ στρατιω ς ανδρείου Θεου την κορην προσελθεῖν σοι περιμενεις Eim προσετίθην T γ , ω κακοδαιμον, eυ σωφρονεῖς τί δε α ερας, ω σε δει παρθένον ενδο εχεις ἄλλην καλην τώ ς ερα , ταύτην βλεπε,

vir, Cupido, nouit, non sustinet. An non rii illum militari ornarii ince&re, gittasque pharetram, miliana, ignem, virilia laudaciae plena omnia esse prospicii an tu tali Deo plenus oesorpeas & expaves . Cave, ne lalso te amantem praciscm. Ego tiui rem incoeptam dabo. Clioenini, simulac tempus ad puellam remotis aruiti is conve niendam idoneum peripexem, alio liminam. V. Quae cum lixisset, Mit. Ipse autem solus re ictus. ac Satyri vernis exstimulariis, ita me componere conabar, in ne in puellae conspectum veniens, animo deficerem; necumque Quousaue, inquam, esseminate, odinutestes Zquutim potentis Dei tales trantopere otiorpesci, ventu. ramne ad te illam exspecta. Non inulto autem post comtrariam in sententiam haec addebam Atqui cur non resupiscis, infelix quin illam potius, quani par est, virgineinssiligis aliam dorni habes non deseranem illam ama, do

88쪽

πτερω-

tam contemplare, illam te in uxorem trahere ius est. Itaque niunt pei suasiis esse videbar. Verum contra tanqtiam ex imo cordis Amor respondebat: An ivtur tantiini tibilanus, tu contra me arma seras, nuniqiae resistere ait leas Mini ad volati lin peiurae, ad vulneratulum sagittae, ad exurerulum iaces datae sum. Quonam te modo evasitrilinsperas Ut sagittarum ictus de lines, faces tu aidem cedite nunquam evitabis. Quod si earlina flaminis temperantiae sciatum opponas, volatia prosecto te comprenendam. VI. Haec dum, ecum solus loquerer, puellae me h-viani improviso tactum animadverti, eaque visa statim expalluici mox rissiore periusias sum. Illa nini sola, at: recesserat enim etiam Clio. Quamquam tiar animo pedicissio labiecto, quid dicere non iussietam , tamen Sabis, inmiam, hiera. Tum illa suaviter Miri Crisu, quorsum ea salutatio spectaret, intellexisse significans. Tu ne ego, inquit, hera Ah non ae*auinciso Anne Deus

89쪽

και μην, πεπρακεν τε τις μοι σεων, ωσπερ και τον

ΓIοῖον Ερμη Τί ληρεις, ιπον, ειδυῖα σαῖως ο ὐ A προέπλεκον λόγους ε λόγων το αυτ ματόν μοι συνηργησε. ζ' Ἐτυχε, προτεραία ταύτης μερα προ μεθσημβρίαν η παις ψάλλουσα, θάρα επιπαρην--ἀ- τῆ και η Κλει και παρεκαθητο διεβαδιψον δὲ γω,

και τις i πνης μυώττά ποθεν πτασα της Κλειους επάταξε την χεῖρα και η - νεκραγεν - παις ἄναθορουσα, και καταθεμένη την κιθάραν κατενόει την πληγην και - παρμει, λεγουσα, μηδεν αὐ- σθαι παύσειν γαρ αυτην της αλγηδόνος δύο ἐπασα- σαν 'ματα διδαχθηναι γαρ αυτην πό τινος Αιγυπτίας ς πληγας σφηκων και μελιττων και αμα

te, inquit, nescio quis mihi, aemadmodum Heroalem Omphalae, vetuli est una ego Mercii tum in*Nun, dicis. Siquidem ei auctionem Iuppiter demandavit Simulque risit mem Merciarium Dan. Quas nugas ais, inqiram; mina probe, quid dixerim, perceperi. Interea, dum se mones semonium texerent, auxilic mihi casus qui sani filii. VII. Forte sortuna pridie eius diei circiter meridiem Leu-eippe citharam pullatat A&rani vero S ipse, Clioque illlassidebat. Ibi nimisae ambulante apicilla quaedam ilium de ni provis advolans, Gonis irantur pupugit quaecum eiulasset, puella ut rexit, depositaque cithara vulniis

inspexit, ac toto animo esse iussit dolorem se, inquietas, hicinus veritis abstersiiranici di scisse enim ab Aegyptiamiadam muliere, vesparili apumque inii iuri inkeri:

90쪽

προβομβη--, κυκλω μου το πρόσωπον παρεπτη. , λαμβάνω το ἐνθυμιον , και η χ ρα ἐπιβαλ-

λων τοις προσωποις, προσεποιουμην Irin ληχθαι και

λίων καγω κατετίλου , σιωπη κλαπτων των φιλ

μά- τον ψόφον η δε ανο νουσα και κλείου- των χειλέων - συμβολην - της επωδης ψιθυρίσματι φιληματα ἐποίει την επωδην καγω τοτ ηδ περιβα- λων ανερως κατετίλουν - δε διασχουσα Τί ποιεις; Qη και - κατε-Aιὰ Τὴν ἐπ-ην, ναον, φιλω,

ac simul excannivit meliuscilleque sibi esse paulo post Cio consessa est. Tunc igitur casus attulit, in apis, forte

vero etiam vespa quaedam sustinans faciem meam voli tando cir miret ocirasione iraque inde ar reptra manu. que ori admota vulniis accepisse Ἀ dolorem sentire me finxi. Quantolarem acciii rens virgo nianum removit, , quae para laesa esset, rogavit. Ego vem, labra responclieri autem, carissima raucippe, mi non excantita Tuavilla, iam excantariara H aomovit, Cladioriam me miri extrema contingens nescio quid immuri Haravit. Interea ipse oscilla sumin nullo editis sono dabant. Stat puella, dum in pinnuntianda eantione labra nunc aperiret, num clauderet, efficietat, ut inti in basia commutare-riar. Itaque tiam ego eam complectens palam laviatus sem. Illa vero retrocedens, Quid, inquit, agis num tu etiam excanta, Atqui cantionem , inquam, exin

SEARCH

MENU NAVIGATION