장음표시 사용
161쪽
iteni ε pliali filius invenitur Paem n Strun non ESSE POSSE, exit an pomin mitioni Dus docere studet qui Ia In IlIant non paucos quinus sitiis videretii haec sententia ' . reperit, nemo tamen Iuantuin eo iacit en scio. ii rationes eius refelleret otilissi liliates ventoveret ortus est alii tam perversae erant mentis it tota in i ationen a Ul aone fictam opinarentui . et OInnes sicco pede an vena transeunt. Suniana vel illius displitationis Eicte fit: Lusias si lain a auctore, lita vulgo Dein Ostnenes audit. Notanirani t irai etem vias pue Illi amni aetate secuta est Neaei a secuti Athenas ad rosteria duxisse vicitur, sed uxo i ei reveritus, ni ac nulli si atris diana, ite inmae nati enisu an natu grandem, nihili et Clitas ad anti Titan nilostratiani deduxeiat. Aa nosti oratori BI'acti lius non exat frater. Veriana Oleniat clius et ut ιν te inus, tu in I cinosinenes
graVis Sianu In tenipora non conglutini oratio enta illa in Neaerant una alia grandiusculam utpote quae occeperat quaestum, post res Olunt nicas. Olvinp. VI. q. li aDita est. triginta post ivsiae docessum arinos. Me hunc hontine in doni Inatrent supcisti tena nat uisse. I go alius atque noster
Pii Olymp. . . inorient Diit, intelligituri Ad hunc sopnistam o Protica illa et alia oratore Iuusia indigna reserenda sunt. His non inscete opponas ne huncinlude in I gian quen Taulo ismis ex seu ilO-Demo inen si D emisse victetur orationis apiui in ton En B licto Uri esse Posse sed nos trun a negligis, te ritu, esse ingeni uni Ol stant enim tempOIa. Nam illum a Platone lautiat una virili aetate quadragesimum ut mini Inun egisse annum utpote Socrate natoren natu et magnam inscrthenii gloriam adeptam esse ex ipsius Iatonis Constat vertas. Inde ea leni manet difficultas et iam quadragesimo annosi suit, centum eri annos vixisse necesse est cui adhuc
162쪽
133 superstes eri in tex. At Taulomis nevi maiisnem in Neae, Tam satis inspexit, eli temporum calculos recto suDduxi
lxod si secisset, tintIn attitae eundem esse Lusiam Ceplarili filium invenisset toti orator ille in erili de Neaera I. iv Ma t
Poris patium Clin audiunt agna LiIn laticle et gloria inde Minciis. elinopalo pugnasset, sexcentoriamque amatorim I riun apud orinorem Iaeaan Amt legere non via , ili inlisa Ra naenione ad amicum Gisiriai lio tempora hic victoriam Pythio quailrigamina ceriaInine ablatam Heleur atra IT lionia. Socratiae Nivmp. I. 3. Pin convivium ducitur ab eo pie non ex an inu sententia tractata, innonio Ateio olvmp. CI, 4.3 umsigit. Haec tu certa sunt testimonia nam quo anno oratio ipsa inita, sic ad nos Neaera cum primum venit A nas, Vix uoaecim annom puella a convivium
non post orais is nostri mortem, seu ne su finem quidem vitae accidisse sponte appare s sacrum, ad septuagesimum fere annum, aluo cu eius matrem, sinasSe novercam, ita privernus nullia viae idone a causam nec Satis numanuni videtur. Ditum Lusiae Taulorus au certum pag. 15 couo-
-υσινώκου ρχοντος calculus quidem recte unauctus, 'conditio posita vexa est, quod indu non patere non est auo moneam Itali alios in ha xe uicoria aulairum secutos esse n. sint. Fratrem Brachvllum nulli Plutarcho et Ainenaeo antilliori nieniora hi nillil pronat quaerere Vel avloro,
nisi casu mentionem tradidisset Plato, und' alterum suisse Loiae Euthydemum sciret. Unum ei tantuminodo fuisse Ptolemarenum, ex ipso oratore coniicias qui in Oratione o tra
163쪽
- 13 Eratosthenem pag. 246. g. 16. Bis πέμπω H αστυ πευσώμενον περὶ του δελφου nulla enim de Polemarent
non ine praecedum et ita Iovi solent lassius Hii desunt. Dionysii locus Iem pag. 153. laudat εἰς Θουρίους δετο πλεων συν δελφοῖς δυσι multo minus proDat ad eius enim sententiam dicemium erat: συν τοις δυσιν ἀδελφοῖς.
si sis no argumento utens cum unus tantum notus sit Virrhar iis, alios ei fuisse fratres negaverit Sed nilnviam doctis. simus Angliis talem nobis intulisset rationeni, nisi opinione sua occupatus alteriim et novum lasiam procudere omnii us co
tondisset vivitnis Ultinitui denimi Pio σοφιστὴς dicitur orator Onime ossendit: Μαιρα inmiit, ταῖρα ερωμένη ἐν Στεφάνου του ρήτορος, υσίου δε του σοφιστο Μετάνειρα.
Alii fortasse verba transponent, sed vox σοφιστὴς tanta est significationis varietate ut veteres ipsos vacillasse et scriptorem ionili alimn simul intellexisse credas adde huius orationis auctorein avi pauca admodum nura, Daedam et PerVersa praestare. Prirno tempore erat κοινὰν νομα idem Pio σοφός; Isocrati sunt elo pientiae Inagistri et Praeceptores, postea ξτορες licti; 7 Xenophonti cuius sententianx vulgarem dixerim nilosopni sumi remit contemplatione suoacti Socrati liicunti sapientiam mercede Venderent, linile multis exstitit sensus Platoni ut notum Inoram et iuventutis corriiptores Aristoteli I sallaces argumentationes ii-bus decipiant imperitos, constituunt. Discidioindosopluae et rhetorices facto, ut invi se et Matores et pnilosopni sopnistariun nonsine calumniantur ut Socratem Aeschines ' Lysiam vero ita appellam, eo minus miramulum cum et Siculoaeum sophistarii In Cliola esset eriti itus et ipse arte ni doceret oratoriani nec nisi senili aetate omini attigisset. II in alteriun igitur Lysitu unde natus exiit iterum legemus, id est Taylorum eius patrem nec unquam Posinac nobis redeat.
164쪽
ationis ergo esset compositurn, ait a In IOPI in Gua contraria defendebatur sententia ii mos in ni reDus suisse videtur, gubsecutam suspiciam, Piod ut faciat, Plato eiu admonet
χρὴ εραστῆ μἄλλον Ἀφερῶντι ἐκ των Oμοίων χαρί
ζεσθαι ἰet Phaedinis respondet: αλλ' mi σθι, τι εξει ταυτ*ουτος σου γαρ εἰπόντος τον του εραστου ἔπαινον πάσα νάγκη Λυσίαν πεμου ἀναγκασθηναι γράφα αυ περὶ του αυτου λόγου
Ma nisi res fuisset soleInnis eum non dixisse puto. Ut Platonis respissilica Aristopnanis leporem ii eam illuderet excitaverat, ita naedriis et Convivium in iiDusauam de amore sententiam explicuerat, Alexidis δ non essu-git salem qui sanesim Pnaedri no ini ne discuit culi1 initium uavidetur Athenaeus sex avit pag. 62. τουτων λεχθέντων
τον φωτα συντομώτατόν τ ειπεῖν σοιτο δαίμονος τουτου ποιουσιν εἰκόνας.
ἔστιν γαρ υτε θῆλυς ου ἄρση ν, πάλινου τε Θεὰς, ου ἄνθρωπος, υτ ἀβέλτερος ουτ αυθις ωφρων, ἀλλα συμπεπηγμενος πανταχόθεν εν τυπου δε πόλλ' εἴδη φερων.
Dionusto alicarii pag. 196. nauationis leges in libris Pronatae ex Lusiae sumptae videntur ortitionitatis: Γομαι καὶ
τὰς τέχνας των λόγων ν οἷς ειρηται περ διηγύσεως ζιο- λόγου ου ε ἄλλων τινων ἄλλον η των πὰ Λυσίου γραφεισῶν ειληφέναι τὰ παραγγελματα τε και φορμας.
Iso atem soriasse, Theopnrastum, Aristotelem, neodectem alios incertos Iomni Praecepta de prooemi pag. 201 tra li-I Hoc arguntento uti possint qui Phaedraim non a iiivene Pla-
165쪽
clit, in animo aduit. Cui si ILysiae τέχνη s τορικὴ innotuit, quidni potius ex uitas ipsitis legibus examinavit orationes 3 At ne mentionem quidem secit altis iani relimsisse dicit
Pseudo Plutarcnus et lia ex eo te in quo ille descrinuntiante, Suidas, udicia, nec qui Aristotelo auctore multos per annos artemo 'actavit, scripta de ea composuisse impiGDaDile. Licet tamen in hac re non satis certa paululii in duDitatae. Apparatum enim et cmus Pae generis exercitationes conscripsisse legimas, quae cum a Parisin nraxinae pertinerent, recentiores Partem pro toto comprenendentes, nisi sallit naec mea opinio, uni τεχνας scripsisse ρητορικὰς nude tradunt. Haec nona in παρασκευῶν in lucem emissa a b uno illudantur Marcellino in Hermogenem pag. 142. unde quales fuerint nil iuri docemur:
σημειοτων ως ξετάζοντες τον λύτο και τάαλλα δε τὰς κατάσκευὰς αυτί καθολικὰς εἶναικα τρόπον τινὰ Θετικάς εἰσι γὰρ οἱ τοιουτοι
εμισθάρνησα κατὰ της δομοκρατίας τὰ δε ἀντικείμενα παρὰ των κατηγόρων μεθοδευεσθαι δεῖ πιστημόνως. ad hos liuros Pertinere puto quae lieon sopnista in ProgyIn n. pag. 8. dit. Iinc serva it:
πολλὰ γάρ μιν αυτῶν Aristotelis et neopni asti Jβιβλία θέσεών ἐπιγοαφόμενα, ηδ δέ τινα και παρὰ ρζτορσιν Ωρηται θετικὰ κεφάλια και δὴ κά ολσι λόγοι νομίζοιντ αν σχεα ειναι θέσεως ς Eπερὶ τῶν ἀνακαλυπτηριών επιγρ ατόμενος Aram και ὁ περὶ της ἀμβλώσεως εν μεν γὰρ τλθατερ ζητειται εἰ τὰ δα,εντα ἀνακαλυπ- ζρι γυναικι γαμουμενηὶ βιαίως s Victorii codex r
166쪽
- 13 βεβαίως Γεχειν αυτην ει ἐν θατέρψ δἐ εὶ τὰ λιερουόμενον ἀνθρωπος ἐστι και εἰ νεύθυνα τὰ των ἀμβλώσεων ταῖς γυναιξί. υσίου με ού φασιν εῖναι τούτους τους λόγους, μως ἐου ἀχάριστον τοι νέοις γυμνασίας νεκα και Oύτους ἐπυγχάνειν.
hahe altera n I rasae orationem memorat auctor incerius in
ineditis Pimlegg. in Hermogenena Cod Monac. VIII sol. 138. a. loco ligno quem niagmini describamus rυγα ουν ρητορείας Οἰα, νόησις, εἴρεσις, διάθεσις. νόγις με εἰς τετταρα διαιρεῖται γνῶνα τε πρόβλημα πολιτικὰν q. των γα προβλημάτων τὰ μεν ἐστι πολιτικὰ, τὰ δὲ φιλόσοφα, τὰ δὴ Τατοικὰ, τὰ δε μετὰ τούτων α πολιτικὴ μἐν ἔχει
μεν πολιτικῶν εἴδηλον τίνα φύσιν πιδέχεται, τὰ ει ατρικὰ τοιαύτα εστιν οἰον διὰ τί το βρέφος ερ με μηνῶν ων ου η, επτὰ δε γεννώμωνων ' κτώ φιλόσοφα δἐ εἰ h ψυχὴ ἀθάνατος τὰ δε μικτὰ ola εγκ μονώ τις ετ φεκατὰ γαστρὰς και κρίνεται φόνου. νταοῦ γαρ το μεν πλάσμα γουν η ζήτησις πολιτικὴ, d υλ ιατρικη ἐκ δ φιλοσοφίας μικτὰ Io ζωγραφφ φιλόσοφος οὐ χρήματα εἶπε το κάλλιστον των ζώων γραφαι ὀυλτον κύκνον εποίησε και κρίνεται βλάβης ενταύγα ζητητέον εἰ ὁ κύκνος κάλλιστον
οπερ ἴδιον φιλοσοφίας ξ μέντοι ζ τησις ξ περ τρς
βλάβης πολιτικῆ ἐνταὐθα μέντοι δει τον μελετῶντα τοIς επισταμένοις ἀνατιθέναι τὰς αἰτίας και ὀ A DA ut τω περὶ ἀμβλώσεω ς κρίνων φόνου αἴτιον βιάζεται ζῶον fori. ζῶν τυ βρέφος
167쪽
πίστιν εργάζεται. νίοτε ει και ναλλα εὐρίσκεται ταυτα, τῆ μεν ποταττομενου eodex ποτάττομενJτου παραδείγματος του νθυμήματι ς ε πρώτουωιλιππικῶν pag. 11. V. 10.3. μετα γαρ τὰ δεῖξαιοτι λυσιτελεῖ τοις Ἀθηναίοις των λυνθιστρία sic eo lex : sori. των λυνλων σωτηρία φησιν
του πιι υραῖον τεῖχος πολιορκῶν και επενεγκών ὁ καιρὰς αυτ δ αυτου και τα λοιπα. δεῖ δε μὴ μόνον ευρεῖν, αλλὰ και ερμηνευσαι. ρμ - νείας δε ἀρεται τεσσαρα, σαφήνεια, συντομὴ, πιθανότης, ελληνικῆ λεξις.
Alexanianae iidem grammaticos quiDiis veterem Scripta plurima sino auctoris nomine emissa in lucem ex sola scrinendi ratione a sua a quodque Vindicarent auctori erant ilia milia eanda iam raro salsos esse non uno osten sit exemplo Dionysius. Sed posteriores eriticos in is reDus exponendis cuniliae solemni sci iptoris cuiustam elocutioni Ninus conveni.
rent, suppositicia atque spuria diceIent, nimis severos suisse reperimus, io inpI'iniis in sesiae orationiDus usu venisse putos illas enim Θέσεων exercitationes cum a reliquis A renis sibiis et re et verisis multum distarent, sesiae esse negarunt. Hunc quoque in censum Venit ικίου πολογία Iam Pur iani dixit Dionustus ton . VII pag. 189. Reish. genuinam censuit neopnrastus sed locum longiorem ii deni, at lectu dignissimum adscrinere iuvat:
Και Θαυμάζειν αξιον τι δήποτε παθών ὁ Θεόφραστος των φορτικῶν και περιεργων αυτὰ οἴεται ζηλωτὴν γενέσ)αι λόγων και το ποιητικὰ διω- κειν ἄλλον η τυ ἀληθινόν. εν γουν τοῖς περιλέξεως γραφεῖσι των τε ἄλλων καταμέμφεται των
περ τὰς αντιθεσεις και παρισώσεις και παρομοιω- σεις και τα παραπλήσια τούτοις πήματα εσπουδακότων, και δὴ και τον AGIAN εν τουτοις κατα- νι:=μεῖ και τον περ Νικίου του στρατηγο των
'Ἀθηναίων λόγον ον εῖπεν in Συρακουσίων αἰχ-
168쪽
μάλωτος ων ως - τούτου γεγραμμένον του ρετ ρος παρατιθείς κωλύσει- ούειν σως την λέξιν αυτὴν Θεινα του μεοφράστου ἔστι δἐ δεξ. Ἀντέθεσις δ εστ τριττῶς Oτα τω αὐτοτ εναντια η γ ναντίου τα αυτ η τοις ἐναντίοις τὰ ναντι προς κα τηγορηθτοσαυτυχως ναμ εν χωρεῖ συζευχθῆναι. τούτων δὴ το - ἐν 'σον καὶ τὰ μοιον παισιῶδες καθάπερ ε ποίημα διὰ καὶ
ηττον ἡρμόττει - φ σπουδῆ φαίνεταε
γαλ απρεπὸς σπουδάζοντα τοῖς πράγμασι, τοτ ὀνόμασι παίζειν καὶ τὰ πάθος τῆ λέξει περιαιρεῖν 4 κλύει γαρ τονα κροατὴν Io ως ὁ Λυσίας ἐν κὲ ΟυNικέου Ἀπολογία βουλόμενος λεον
ποιεῖν:κλαι τον ἀμάχητον καὶ ἀναυμάχητονολεθρον ἱκεται μεν αυτοὶ των θεῶν καθίζοντες, προδότας δε των ρκων-ημῶς ἀποφαινοντες, ἀνακαλούντες συγγένειαν, εὐμένε ιαν. ταύτα γαρ εἰ μεν φ οντι υσίας ἔγραφε, δικαίως αν ἐπιτιμήσεως ἀξιοῖτο χαριεντιζόμενος εν υ χαρίεντι καιρου. εἰ ει τερου τινός ἐστι λόγος σπερεστὶν ὁ κατηγορῶν α μὴ προςηκε του αν δ μεμπτότερος στι δἐ οὐκ ἔγραφε υσιας τον πυ κίου λόρον ιδ εστιν δε της ψυχης δε της λέξεως κείνης τὰ γράμμα, πολλοῖς πάνυ νεκμηρίοις ἀποδεῖξαι δυνάμενος οὐκ ἔχω καιρὰν ν τ παρόντι λέγειν, ἰδίαν ἡ περὶ του ρή oso πραγματείαν συνταττόμενος εν η τά τε ἄλλα θλωθήσεται μοι καὶ τίνες εἰσιν αυτο λόγοι γνησιοι, την ἀκρίβειαν εὐεκείνοις καὶ περὶ οὐδε ἀποδούναι πειράσομαι eo λόγου.
piae iidem talia sint illa testimonia ignoramus a DI'ati isnem neote Vertiis neque re Lysia indignam certo scimus et antevaaIn forian attigisset optime ex eius niantinis egredi potuit eam enim Palemciuili non actam, sed fictam et
169쪽
periculi faciendi causa esse compositam res ipsa docet )γ. Tneophrasti auctoi itas' satis magna Prae nos ut eum salsum esses ilicati iis proni Deali Ilii ita sitis Ieroe et talita partes sitas non opti in egit ut et hanc rena soriasse iiiii sesiae in ore in in iis recte consideraverit, et vetustiorem iii dici sine causa reiiecerit; quaedam iani supra Occu erant. Ilatio vero elo- quoi illi et dictio 'ein Sectui tui tractari lana, teque a aec ex illa exiit ita pie alium vidc Iavsia in apud Platonem, alium in lauticiali genero, tertium et a praecedente tam diversum ut Isocratis Otius agnoscas studium et cliligentiani quippe Piae est ex epicieictico genere in oratione sitneDri, quam nisi a re vera esse Pitcunque lias res recte uilicare scit nec novandiliodam agitur sui ore, linenter latet illia'. Hic laae nodo ex neophrasto lavita Vinius apparent, antitnesea suaves et iucunda et linive I sii latium figurarum mundus multo magistitia in in reliquis omnibus frequentatur. Ex iisdem Euris sumpta Videtur sententia iam legimus apud Gregoriuna Corintlitiin pag. 4.
κWν μὴ νομίσyς μῆς εκ ου ταυτα λέγειν οἴεσθαί τι μέγα περ εαυτῶν η γα γλῶττα κατὰ A IAN
miae vix in oratione Iadam aptum invenerant locunt, ut sen- u et oenius, aptissimum vero in Euris qui de lovientia tractant. Inde seriasse etiaIn qua aptu DinnitIianun II. 16.
Tu fortasse quod quis in orationi opponat legi natis enim
alitu i ii intilianitin II. . aD 147. scias ad Imitalion En forieonsis omnique amatorIas apud Graecos dicere circa Derietrium Plialero insiti luturn ser tonstare, ton Lmanso pag. 15; at hoc nihil est argument 3 quis ni in rectat laeOPlirasitIn Pii ipse illa De in ebrii et ad vixerat, io susisse, testo vult raui nassi a niis, liher talo amissa Allienienses ea in in scholis orationi hii
170쪽
Pauca auia an de Socratis apologia. A siae orationem ala ipso Socrate fuisse in pirabat an traduIu nae est quan nostriini scripsisse putant. Ego si haec sabiit a vera est oratore in alte 'i in IlioqiI docilis se apologiar contra Pol3 cI'atis
accusationein demonstTabo. Scripsit ii sophista Σωκράτους ἀπολογέαν, ingenii periculum ut victu naVOmnia et nostra aetat etiani exessoci at docuit Benileius. Imulto post Socmitis mortem consectum. Iani si instas contra Pol)cratem scripsit orationeni, hanc ab illa priora viae dicitur, diversan suisse necessario sequitui. Et ita est; nam in scholiis ad Aristiclis Panatii cod. Monac. CXXIII. Ol. 21. haoc leg*iitur :
..., ἐκ του ΟυρανQυ γάλματα πάλλει, γαρ φησι τὰ βαλλει, ἔλεγον, 1. . inde Ibysiani ste diis ios socrates non veritus esse dicebatur, Ioculum .eon Heias. Nulla est ratio qua Vella πρὰς Πολυαράτην ab aliis addita censeanius ne duae fuerint GI'atione . Iti iasias no in si inii Socratis ansiet s. an ore furiasse pereulsus ad modun senex sophistae Matio II en rosellere Onatus est. Quae si ita siInti Pter II solvitur quaestio 7 Cur Isocrates si quaedam verba dedit iam Valestias ad IIarpocrat pag. 1.3- Taulomi fi agin pag. 42 Belsis. Fuit allimn ille Dernophon.' Aueto hypotheseos in Isocrat Busirideri. ἐςἰτησαν δέ τι διὰ ποίαν triti μη τανερῶς τον κατ αυro λουον εἰςιλθεν εἴγε φείδεται του διδασκάλου και λέγομε, να με ὀργισθῶσιν o ζ δη- να M ρrtae Σωκράrove καταψηφισάμενοι .... εἰ δέ τις ζηr σειτυ αἰτίαν διὰ τί, και του ἄλλον λόγον arare εἰς τυ Σωκράli ri