Artium scriptores

181쪽

Panainenaico, Antidosi, caeteris. Praestat qui lena omnibus quae nunc superstites sunt Panegyricus at tantum 1antum huic, si cuique impenssisset temporis orationi, vix teretia notas in manibus esset scriptoriin Pars, nisi denuo vitan

Centum annorum ageIe licebat. Huic numeroriam curae Isocratem insetur fia Ep versus

orationi inculcasse tribuendum. Bidicula sane sunt Iae Cicero nos docet in inator cap. 56.: Inmulcamus autem per sevrudentiam aem etiam minus sitatos, e tamen Demaeus, Diti in genus et longa

inimmo emo Sententiae, postremum adierDum Primammaraus Vlla an adiunxit umouentem. Ita factus est anuaestus is qui Aristophaneus nominatire. Quod ne accidatis emari nec Potest nec necem est. Sed tamen hic eorrector in eo imo loco quo Frenendit, ut a me anima eraum est stadios inquirente in etiam, immutilis miseras me senarituri. multos latere iambos apud Isocratem notat o Scnoliasta ad

Hermogenen pag. 378 et 386 , et in Cossice Monacensi VIII. sol. 8 cons. Taylox ad Demostii pag. 134b, 5.

λανθάνει δε πως την κοὴν ἐμπίπτων μέσον του πέζου στίχος ς καὶ παρὰ ημοσθένει ευρίσκε ται καὶ παρ Αἰσχίνν και λοιποῖς ρροορσιν.

νὰ νοήματος ἐς περιόδους ἰσοκωλους τελευτα. Erant autenilia res ista et labore sessi dii tam propriae Et frequentatae , ut ne senex quida in ellain bello deponere posset. 88 illud Isocrati Hieronymus, ut A. Boeciali iis me moniti ideo vitio vertisse vitae tu quod in arte sua, de qua vide infra,

hae dixit: λος δε ο λόγος ο λόγοe ἔστω ξηρον γάρ μοδε -

182쪽

legentes orationes accurate attendisse cacco te fuisse talpas ostendunt, Nam si quis quot perscinitabor versus tot miluauxeos dat num mos divitem me exclaniano et sexcentos senarios, non laod ita vulgo dicunt, sed revera sexcentost alienus at illa Hieronyn iis alitia ex illis lita adtrita supersunt auctoris sci iptis expiscabor, ut incipit v. c. Panas enaicus:

νεωτερος μεν - προ ζ ρου μην γραφειν

Mi tragico tulignus versus περὶ εἰρηνης g. 132. τίς os ν ἀπωλλαγὴ γένοιτ' αὐτων κακῶν. Panegyrici g. 43. . . κἀ τί δει λέγειν τα παλαὶ και τὰ προς το ἡ βαρβάρους; αλλ ει τις θρήσεῖε κά σκεψαιτο τὰς των Ἐλλήνων συμφορὰς Ου δε αν μέρος οὐ σαι φανεῖν των διὰ Θηβαίους . .

et inulena

πόλεις, βοηθησαντες μεῖς ἐμποδών et . 163. 8ἀν με ὁ βάρβαρος Ἐφρω μενεστέρωἰς κατάσχη τὰς πόλεις.

in oratione προς Ευθυνουν g. 14. 15.18.

τριάκοντα μνῶς πράξατ ου χρέος ἐγκαλῶν ἀποστερεῖν οἷος τ' α, ην δίκην λαβεῖν.ωστε του λοιπου χρόνου εὐμεν ἀποδώσουσι, τὰ δ' ἀπολείφονται . .

περ εἰρήνης β. 11.

χωρὶς δε τούτων πῶς αν ἄνθρωποι καλῶς δυνηθειε η κρῖναι περ των γεγενημένων ὐ βουλεύσασθαι περ των μελλόντων εἰ μὴ τους ἐν λόγους τους των ἐναντιουμένων παραλλήλους ξετάζοιεν. in Ataehidamo β 22 43. 48 60 79. Μεσσήνιοι δ' εἰς τούτ α σεβείας ἐλθον στ' αλλ' ευθὼς ετ λοντο περ si δεῖν ανά. α gut .

183쪽

ἐνηνωχότας τὰς συμφορὰς ς ουδεν εὐκα μηδ' επικουρησαι δύνωνται τοι κακοῖς.

Haec aboetra ex larga undecunmie affluente copia satis enim iam lusimus, neque aliud volui nisi apud Isocratem versus nos invenite sacillimum esse, PIamvis non omne auctora, sediurariis quosdam imputem antea eniim plures legeDantur senarii nunc codicem iugulati v. e. in Busiri l. 6 46. vulgo

ubi codex illo praestantissimis ἐγώ ιαν γὰρ οἶδ' o τι et in Archulanu . . εἰ τις δύναται περ ι των παρόντων πραγ- άτων. idem liner εἴ τίς τι et sic plura.

Isocmitem perpetuum diceriae magistriam e cuius cnola, ut Ciceronis utar verisia, velut ex equo Troiano discipuli suntegrossi litiri, scripsisso de arte 'netorica in sibus λεξις maximo commendaretur et exornaretur, iam a priori 1od dicunt, exspectes, quod item confirmaturi videmus. uintilianus iidem II 1i i pag. 178 leviter ciliauitat M tamin re Dera ars quae circumfertur eius si cui sive Quintiliani sive aliunde sumpto iii licio cum doctissini critici Aristotcles, Longinus, Dionysius, Hermogenes eosdem genuinos agnoscantini estile sua argumenta ducant, non multum vel inil potius trit,uo. Omnino tales oDviae distitationes Pramvis saepe gravissimae, inter duna nullius esse pretii inveniuntur in primis viri quoque qui adminita auctoritas, si rem ipsam iudicare non possumus, in censum venit. Sic apud Quintilianum et Ciceronem Demaden ortitorem nihil scriptum reliciuisse legi-miIs B t uperest vel nobis natu incertum eius fragmentuni; iten paraenesin Harpocrationis auctoritate iuniori iungunt Isocriit cum nostri tamen ingenio ovo similior sit et in aquae nostro apta, inepta iuniora sunt legantur. Ἀdde unaetii

184쪽

155 quintilianum III. 1. pa v. Ib de Isocrate et Aristotele Iovientem evere dicere; ara in utriusque, sed limibus eam libris Aristoteles mPlexus est. et haud scio an illa uiatatio ex his Cicironis verius male intellectis fluxerit, hetorio. II. .: Nam fra temPore eodem pro Aristoteles magnus et noDilis metor morates, cuius Frius prona Omle esse artem, non in nimia, discψulararan autem atqtie eomanapii rotinus Dranc sunt disciplina rofecti, nituita de

mi locus et aliis fiatuli sui νθ nec quae apud Photium pag. 486. missi. leguntur, illoriiii IiDromana auctoritatem

infirmant:

γεγραφέναι δ αυτὰν καὶ τέχνη, ρητορικην λέγουσιν η και μεῖς γε του ανδως ἐπιγραφομένην του νόματι, οἱ 3 συνασκήσει ἄλλον τέχνη χρήσασθαι κατὰ τους λόγους - ανδρα φασί.

Aristoteles apiri Ciceronem in Britto cap. 12. nocvhetoris nostri libro tradit: Sintiliter Isocratem primo arten dicendi esse ne avisse, scribere acilen aliis militiun orationes u mus in iudicias ruerentar sed quam ex eo qrria quari continiitiere contrale emistro quis itidicto circiam Hretur, mem in iudiciiun Dociaretur, rationes aliis destitim sora re, totvm-

Finem 1 lictorices nodis scrvavit Ouintilianus III 16 pag. 178. ihaec minio originem aD ISOCR A TE, ri tamen re inraa quae circi fertit ei is est, duxit qui iam toti gerit a Doluntate infamanti in oratoris iocis, fnem artis temere corvrehendit dicens esse rhetoricen emiadendi

opiscem id est πειθους δομιουργόν.

Paam opinionem Isocraten non prirnum, sed priores iam attulisse sophistas et lietores Coracem atPI Tisiana, supra

185쪽

demonstrii minus ex ipsa alte irinpia Vulentur Paaememogenes pag. 13 i. Ald eiusvae fcnoliasta pag. 381 resemini:

και - γ OKPATH εργον φασκεν εἶναι πο- ρικης τὰ μεν σι ικρὰ μεγάλως εἰπεῖν, τὰ δὲ μεγαλασμικρῶς και τὰ α καινὰ παλαιῶς, τὰ δε παλαιὰ

καινῶς.

non ex noto Panegyrici loco, in cons. Sponnius Illa autem definitio Isocratis ingenio non indigna est, etiamsi non primis dedit, et apprime convenit si quae leguntur in oratione ικοκλῆς g. 6. sequi. Priores ineoretici ut ex Platone docuimus et Aristotele

multas in paries orationem distribuenant inde an Isocrate PIO Perum naturae maxime congratum, in quatuor dispositan e Inhra omninus 1 e re qui postea secuti sunt pro Data et hunc intellexisse puto Ciceronem de oratore II. 19. moemion nempe eoiatur διήγησις, cui πίστεις , orationes et argumenta, suDiungendae epilogus enimae orationem concludat. Hanc memoratu digna n Dservationem Dionvssi deDemus Halicarnassensis diligentiae pii iustae lationes adisnetoriiIn leges et praecepta pereensens naec licit pag. 193 :7να δε και περὶ τω ldεῶν ἐπενθται μοι τὰ προγηκοντα εἰπεῖν, εάσω ταυτα, περ δε προοιμίου και διηγήσεων και τῶν αλλων μερῶν του δρου διαλέξομαι και δηλώσοι τοῖός ἐστιν ν κάστη τῶν ἰδεῶν

- ρεσεν ἀρξάμενος Πὰ τῶν προοιμίων.

-s Non me laton quae apiri Pseudo-Plutarch. vit Isocr. pag. 365. IV vu de sententia viale Fabr. ad Sext. inpir pag. 301. Spatilingius ait uintiliani locum quae ian et ad auctoritatem Isocratis rhetorices infimnandam nullius sunt pretia et meIius ornittenda. s* Hae mire sit hoc Troiliis tradat, Bibl. Coisi pag. 594. opti in nos docent; και- μεν ορος ο b roοικῆς Ουτος ἔργ/α δὲαύτος κατὰ του EOAEKTπι προορμιάσασθαι πρυς ἔννοιαν si os εὐνοιανJ, διηγε σασθαι προς πίσrιν, ἀγωνίσασθ- προς ἀπόδειξιν, νακεφαλαιώσασθαι προς κάμνησιν, Prae Isocrates scili tu invenit, in inulata Prodavit Theodeetes et sic alia Hiie auctori tribuerunt.

186쪽

iam ingerii praeceptis singilla Iosiae pertractat, e lud usCuin liIriIn quae appareant ipsius videantur Isocratis non Possumus ii quae in exstent leges delibernus etiamsi sol tasse quaedai Dionsi vel alioritin sint; et de pIooemio haecini leguntur:

ου γὰρ τὼ πρῶτον ηθὸν, αλλ' o του προτεθέντος λόγου μηδαμού ἄλλον η in αυτου φελήσειε, τουτ αρχή τε καὶ προοίμιον. ρῶ- τον ήτοραπῶσι κεχρημνίον ἷς τέχναι τε παραγγέλλουσι καὶ τὰ πράγματα βούλεται, τοτὲ sia γὰρ π του ἰδίου επαίνου λε ων αυτὰς ρχεται, τοτ d απὰ της διαβολῆς του ἀντιδίκου εἰ ἡ τυχοι αυτὰς προδιαβλη-

Θεις τὰς αἰτίας πρῶτον πολυεται τὰς καμεαυτου. τὸ δ τους δικαστὰς παυνων κα θεραπευωνοἰκείους εαυτον τε καὶ του πράγματι καθίστησι . . .. ταύτα δε συντόμως καὶ φελῶς διανοίαις τε χρησταῖς και γνώμαις εὐκαίροις και ενθυμημασι μετρίοις περιλαβών in την πρόθεσιν πείγεται deci τὰ μέλλοντα εν ταῖς ἀποδείξεσι λέγεσθαι προειπών καὶ τον ἀκροατὴν κατασκευάσας υμαθῆ προς τυ μέλ- λοντα λόγον επι την διήγησιν καθίσταται. et dira 200. τούτο τὰ πρωιμιον πάσας εχει τἀ ἀρετὰς σας

δε τὼ προοίμιον χειν δηλώσουσι δε ι κανόνες αυτρο παρατεθέντες ι τῶν τεχνῶν. παντες γὰρ δήπου παραγγέλλουσιν, συνταξάφανοι τὰς τέχνας

οταν προς οἰκείους ὁ ἀγων σκοπεῖν acii μὴ πονηροῖ μηδ φιλοπράγμονες ι κατήγοροι φανήσωνται κελεύουσί τε πρῶτον μεν την αἰτίαν εἰς ἀντιδiκους περιωτάναι καί του εγκλήματος καὶ τουαγῶνος καὶ λέγειν τι μεγάλα δικήματα καἰ υκενῆ αυτ μετρίως νεγκεῖν καὶ τι H αναγκαιοτέρων προςώπων ὁ ἀγων καὶ ργ μων καὶ ηττον οπεροφθῆναι ζίων-ἴς μὴ βοηθουντες κακίους νεφάνησαν. καὶ τι προκαλουμενοι τους ἀντιδίκους εὶς διαλλαγὰς και φίλοις τὰ πράγματα πιτρέποντες καὶ τὰ δυνατὰ ἐλλαττούσθαι πομένοντες ουδενὰς δυνήθqσαν τυχεῖν τῶν μετρίων ταυτα μεν

187쪽

- 158 δὴ παραγγέλλουσι ποιεῖν os τεχνογράφοι, να κοηθος του λεγοντος ἐπιεικέστερον εὶναι δόξ' δυνα- ται δ αυτοῖς ευνοιαν τούτο ποιειν καὶ ἔστι κρα- τιστον της κατασκευῆς μέρος ... και μην. ετ γε τὰ εὐμαθεῖς τους ἀκροατὰς ποιῆσαι κελεύουσι συστρέψαντας εἰπειν τὼ πραγμα γνα μὴ ἀγνοῶσι την πό- σιν οἱ αστα και Γάπερ αν τα μέλλοντα λέγεσθαι, τοιουτ και τὰ προοίμιον ποτίθεσθαι ἀπ αρχῆς καὶ δεῖγμα του πράηματος ποιουμένους και εὐθὼς ἀπ ενθυμημάτων πειράσθαι ορχεσθαι. ἔτι περ της προσοχης δέ πως τεχνολογούσιν τι δεῖ τον προςεκτικοὼς μέλλοντα ποιεῖν τοὐς ἀκροατὰς και λέγειν θαυμαστὰ καὶ παράδοξα και δεῖσθαι σων δικαστῶν κουσαι φαινεται δὲ και ταυταπεποιηκώς ὁ και προ τι τούτοις τὰ λεῖον Oερμηνείας καὶ si φελες της κατασκενης ν μάλιστα δεῖ τοῖς δ εκείνων προοιμια ομένοις.

et haec auulem dei oemio de narratione vero ex Isocratis maximo praecepit Pag. 196. 1ae ePDInlux':

εν δε τεῆ διηγεῖσθαι τὰ πράγματα περ ἶμαι μέρος πλείστης δεῖται φροντίδος και φυλακῆς ναμφιβόλως γοῶμαι κράτιστον αυτὰ εἶναι παντων ρητόρων ρον τε και κανόνα της ἰδέας ταύτης αυ-εδ αποφαινομαι. Iομαι τε κα τὰς τέχνας των λόγων εὐώχ ειρηται περ διηγήσεως ξιολογου οὐκ ἐξ ἄλλων τινῶν ἀλλον η των - Aram γραφεισῶν εἰληφέναι τὰ ωραπέλιωτα καὶ τὰς ἀφορμάς. καὶ γὰρ τὼ σύντομον μάλιστα αυται χουσιν αἱ διηγqσεις καὶ τὼ σαφὸς, θεῖαι τέ εἰσιν ως υχrτεραι καὶ πιθαναὶ καὶ την πίστιν αμα λεληθότως συνεπιφέρουσιν στε μ ρήδιον εἶναι μήθ. λημ

dιῆγησιν μηδεμίαν μήτε μέρος αυτῆς εὐδε η πί

θανον ευρεθῆναι. iis argumentis et confirmatione paulo post pergit: ἔν γε του πιστουσθαι - ανδρα τὰ πράγματα τοι-ολος ἐστιν. αρξομαι is απὰ των καλουμένων

188쪽

εντεχνων ἱστεων και χωρὶς περ κάστου με- ρους διαλέξομαι τριχ ει νενεμηνένων τουτων εἴς τε το πράγμα καὶ το πάθος και το θοοῦ τα μενε του πράγματος ουδε ς χειρον εὐρεῖν τε και ερ- εἶπειν δυναται YΣωπ αι γαρ του κότος ἀνὴρ δικαστὴς και του παραδείγματος πῆ τε μοιον εῖναι πέφυκε καὶ πῆ διαφερον ἀκριβεστατος κριτὴς, τά τε σημεια διελεῖν τὰ παρεπόμενα τοῖς πράγμασι καὶ εἰς τεκμηρίων δόξαν ἀγαγειν δυνατωτατος καὶ τὰς εκ των θῶν γε πίστεις ἀξιολόγως πάν- κατα- σκευάζειν ἔμοιγε δοκεῖ . . . περὶ δε τὰ πάθη μαλα- ' κώτερός εστι καὶ ουτ αυβῆσεις υτ δεινώσεις Ουτε ἴκτους - ἴσα τούτοις εστ παραπλήσια, νεανικῶς πάνυ καὶ ἐρωμένως κατασκευάσαι δυνα- τος -- δη ταυτα ἐπιζητεῖν παρα AGIO T

ρησεντων μερος μετριως τε και χαριεντως παριο-

η μεῖ - δε παθροικὼν κεινο εν ου παράκλησίς τε καὶ λεος καὶ δέησις καὶ τὰ τούτοις ἀδελφὰ ri

εστιν του προςηκοντος ενδεεστέρως ποδίδωσι Illain ora liniit divisionem nostriini non agi tutulisse, sed ciuibus, o tu argirinentis ain secerit lationes intulisse cum ceteri sint secuti ceItui est. Itavi quae Aristoteles Rhetor. III. 13. ad clandendum hune niorem suggerit, iam Isoqi alea in Euris de arte attulisse et inde sumpta artatror.

Ille quovie iunc setiuitii ovilinem; ira enii περὶ πωτήσεως καὶ των γελοίων inculcat, veluti additamenta ad πίστεις reserenda nec propria est,iationis pars Adde inprimis hoc,

-s Y Fνr πνοε Πίσυι nul ex Isocratis scriptis, an primus dixerat Aristoteles, nescio. Anaximen certe sunt nigra ις 4 υrῶν τῶν λόγων καὶ ῶν ἄνθρώπων - των πραγμάτων iisque opponuntuTΠίσrεις ἐπίδεroι, ui ἔπιεχνοι πίστεις non ei ignotuni fuisse vida. tu lit Aristoteles sane primus produxisse taleatur fiet Dion insitis non trioa his oratione n incipit, sed init etiam, ut dispu- a tione in me viumcnsgreων excidisse fere censeam.

189쪽

illas ninores distril utiones non in laudationes, sed solun in iudicia 1adrare leoque Isociatum neglexisse. Nareationis praeceptum ex Isocratis nausimn Ite in enimus in Codice Onac. XXIII. sol. 188. laeua locum integrum describamus.

ἔστι δε προκατάστ ασις λόγος εν βραχεῖ τὰ ἐν τ καταστάσει μηνυων περιεχόμε- ως δε AH-- φησιν ν τ περ των μερῶν του πολιτικου λόγου τέχν εφοδος προς τὰς ποδείξεις οἱον εν του κατὰ Μειδίου pag. 39. 20.J νούλομαι δεδεκαστον παρ χη ς ων πεπονθα πι-

δείξας και περ των πληγῶν εἰπών ας τοτελευταῖον προς έτεινέ μοι εὐγα ουδέν ἐστιν ετ φ τῶν πεπραγμένων ου δικαιος ων ἀπολωλέναι φανήσεται κατάστασις δέεστι λόγος προς et τῶν πραγμάτων συμφέρον καθιστῶν την διήγησιν, και τὰ ἀντιπίπτοντα προαναιρῶν ε της τῶν ἀκουόντων εννοίας ἀλλ' εἰ μέρος εστ της διηγήσεως ὴ κατάστασις και αε αυτ συνεστιν, αλλ' υν διαφέρει ut ῆς οτι δεεν διηγηθις ψιλὴ εκθεσιν εχει τῶν πραγμάτων η de κατάστασις τῶν τε πρ του πράγματος νια περιλαμβάνει και τῶν μετὰ et πρῆγμα και - πράγμα αντῖο πάντως ως γέγονεν, αλλ ως ν δοκο id est δοκοι συμφέρειν διηγεῖται τὰ μεν τι μάλιστα

συστέλλουσα, τὰ ὁ πλατυνουσα, νια δε και προς

το μειζον ξαιρουσα και γὰρ ' OKPATH φησινεν τέχνη ς ε τη διηγήσει λεκτέον το τευ ἀγμα και τὰ προ του πράγματος και τὰ μετὰ τὰ πράγμα και τὰς διανοίας I ε κα-στος τῶν γωνιζομένων χρώμενος τόδε τι

πέπραχε. haec scit Oliasta in editus in Iemnogeneni; non dissimilia Sopatri nomine in editis pag. 297. Id leguntur:

ἰστέον δὲ υτ δε πραγματικὴ περὶ μελλόντων ποιου- μεν τqν ζητοσιν ουτ προβολὴ, υτ διήγησιν επι

δέχεται εἴπερ ητε προβολὴ και η διήγησις τῶν

γεγονότων

190쪽

γεγονοτων η ς γεγονότων ε κθεσιν περιέχουσα ἀντιτούτων την κατάστασιν ενι συνδεκτικὴν ουσαν των - προιμίων καὶ των γωνων τρόποι δε καταστά

ποιεῖσθαι τὰς καταστάσεις μάλιστα δε των παρ ΙΣΟΚPATOY ευ πόντων εἰρημένων εν st ista μνημονευτέον es σκοπητέον ἐν καταστάσει το τε πράγμα και τὰ του πράγματος και τὰ μετὰ το πράγμα και τὰς διανοίας αἷς κάτερος των γωνιζομένων τόδε τι πέπραχεν η μέλλει πράττειν και τουτωντοις συμβαλλουμένοις μῖν χρηστέον.

Haec de ortitionis dispositione de dictione tuitis Iaximam habuit curam egregius extat lociis ex libris de in rhetorica IIucusque ignotus IIem nunc in lucem tradamus apud

actoliastana Arion n. pag. 386. et Cod Monac. VIII sol. 464. b. ἐκ OKOTOY τέχνης διδασκόυεθα ποῖαιτων λέξεων λέγονται καθαραί τοσουτον γα πεφρόντικε της καθαρότητος των λέξεων ὁ γηρ ως καιἐν τ οικεία τέχν τοιάδε παραγγέλλειν περ της λέξεως rard ει το ἐν λέξει τὰ φωνήεντα μη συνεμπίπτειν χωλον γὰρ το τοιόνδε μὴ ἐ

s' Codex VIII. περι ωωc Aldua παραγγέλλει infiniti vulti servat et Cod Monae CCCXXVII. s Codex VIII. 4 αυτος συλλαμ et in marg. ἐκ τις αὐτῆς;