GĒrwtikŵn lógwn suggrafeîs@. Erotici scriptores Graeci, recogn. R. Hercher

231쪽

AXIAΛΕΩΣ ΤΑΤΙΟΥ δὲ τον ἀνθερεῶνα ἡπερείδων ἀνεώθει. Mς δε ποτε 6 ἐπαύσατο της βίας η τυχὼν η μη τυχῶν η καμών, λέγει προς αυτὸν η Λευκίππη 'ουτε ώς ἐλεύθερος ποιεῖς οἴτε ώς εὐγενής' καὶ σὐ μιμῆ Σωσθένην 'ε αξιος ὁ δοsλος τos δεσπότου. 'Aλλὰ ἀπέχου του λοιποs, μηδὲ ἐλπίσῖς τυχεῖν, πλην εἰ μη γένI Kλειτοφῶν Ἀλα ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος οὐκ εἶχεν οστις is γένηται ' καὶ γαρ ξρα και ἀργίζετο. θυμὸς δε καὶ 1ο ἔρως δύο λαμπάδες. Ἐχει γὰρ καὶ ὁ θυμὸς ἄλλο πsρ, καὶ ἔστι την μὲν φύσιν ἐναντιώτατον, την δὲ βίανομοιον. 'O μεν γὰρ παροξυνει μισεῖν, ὁ-ἀναγκά- 2ζει φιλεῖν ' καὶ πάροικος η τοs πυρός ἐστι

πηγή. V μὲν γὰρ εἰς το ἡπαρ κάθηται, ὁ δὲ τῆ καρ-

15-περιμαίνεται. πιταν οὐν ἄμφω τον ἄνθρωπον 3καταλάβωσι , γίνεται μὲν αὐτο ἡ ψυχὴ τρυτάνη, τὸ

πυρ έκατέρου ταλαντεύεται. μάχονται δε ἄμφω περὶ τῆς ῆοπῆς ' καὶ τα πολλὰ μὲν ὁ ἔρως εἴωθε νικῆν, οταν εἰς την ἐπιθυμίαν ευτυχῆ '-δὲ αυτὸν ad ἀτιμάση τὸ ἐρώμενον, αυτος τον θυμὸν εἰς συμμαχίαν καλεῖ. Κἀκεῖνος ώς γείτων πείθεται, καὶ ἀνά- 4πτουσιν ἄμφω τὸ πῶρ. ὁ θυμὸς τον ἔρωτα παρ' αυτω λάβη καὶ τῆς οἰκείας ἔδρας ἐκπεσόντα κατάσχη, φύσει τεJ ῶν ἄσπονδος οὐχ ώς φίλω προς ab την ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ, ἀλλ' ώς μῶλον τῆς ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ, οὐκ ἐπιτρέπει δὲ αὐτω σπείσασθαι προς τὸ ἐρώμενον, κῶν θέλη. 'Ο δὲ τῶ 5θυμω βεβαπτισμένος καταδύεται, συὶ εἰς την ἰδίαν αρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι ἐστὶν ἐλεύθερος, αλλὰ 30 μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ φιλούμενον. πιταν δὲ o θυμὸς καχλάζων γεμισθῆ, και τῆς ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς ὐπερβλύσύ, κάμνει μὲν εκ του κόρου, καμὼν δὲ παρίε-

232쪽

Rς ται, καὶ ὁ ἔρως αμυνεται καὶ οπλίζει την ἐπιθυμίαν 6 καὶ τον θυμὸν ἡδη καθεύδοντα νικα. υρῶν δὲ τὰς υβρεις, ας κατὰ των φιλτάτων ἐπαρωνησεν, ἀλγεῖ καὶ προς το ἐρωμενον απολογεῖται, καὶ εἰς ομιλίαν παρακαλεῖ, καὶ τον θυμὸν ἐπαγγέλλεται καταμαλάτ-

νεται ' ἀτιμούμενος πάλιν εἰς τον θυμὸν καταδύεται. Ο-καθεύδων ἐξεγείρεται καὶ τα αρχαῖα ποιεῖ 'ατιμία γὰρ ἔρωτος συμμαχός ἐστι θυμός. 20 Ο Θερσανδρος ουν το μεν πρῶτον ἐλπίζων εἰς τον ἔρωτα εὐτυχήσειν ὁλος Λευκίππης δοsλος ην' ἀτυ

χήσας δὲ ἄν ῆλπισεν ἀφῆκε τῶ θυμῶ τὰς ἡνίας. 'ειπίζει δη κατὰ κόρρης αυτὴν ' ἁ κακόδαιμον ἀνδράποδον λεγων καὶ ἀληθῶς ἐρωτιῶν ' πάντων γάρ σου

2 κατήκουσα. Ουκ αγαπῶς ὁτι σοι λαλῶ, καὶ μεγάλην ευτυχίαν δοκεῖς τον σὸν καταφιλῆσαι δεσπότην, αλλὰ ἀκκίζη καὶ σχηματίζη προς ἀπόνοιαν; Ἐγὼ μέν σε καὶ πεπορνεῶσθαι δοκῶ ' καὶ γὰρ μοιχὸν 3 φιλεῖς. υλλ' ἐπειδὴ .μη θελεις ἐραστοs μου πεῖραν λαβεῖν, πειράση δεσπότου ' καὶ ἡ Λευκίππη Ἱκαν τυραννεῖν ἐθέλης κἀγὼ τυραννεῖσθαι, πλὴν ου βιάση '' καὶ προς τον Σωσθένην ἰδοsσα ρομαρτύρησον εἶπεν αυτῶ 'πῶς προς τὰς αἰκίας ἔχω ' σὐ γάρ με καὶ ο μῶλλον ἡδίκησας ' Καὶ ο Σωσθενης αἰσχυνθεὶς ως ἐληλεγμενος 'ταύτην' εἶπεν 'A δέσποτα, ξανθῆναι μάστιξι δει καὶ μυρίαις βασάνοις περιπεσεῖν, ως αν μάθη δεσπότου μη καταφρονεῖν

21 'Πείσθη 'ῶ Σωσθενει' φησὶν ἡ Λευκίππη

' συμβουλεύει γαρ καλῶς ' τὰς βασάνους παράστησον. Φερέτω τροχόν' ἰδοὐ χεῖρες, τεινέτω. Φερετω καὶ μάστιγας ' ἰδοὐ νῶτον, τυπτέτω. Kομιζετω πυρ' 2 ἰδοὐ σῶμα, καετω. Φερετω καὶ σίδηρον ' ἰδοὐ δερη,

233쪽

172AXΙΛΛΕΩΣ ΤΑΤΙΟΥ σφαζέτω. 'Aγῶνα θεάσασθε καινόν ' προς πάσας τὰς 2βασάνους αγωνίζεται μία γυνη καὶ πάντα νικῆ. Εἶτα Κλειτοφῶντα μοιχὸν καλεῖς, αυτὸς μοιχὸς ών; ουδὲ την υρτεμιν, ελέ μοι, τὴν σην φοβst, ἀλλα βιάζηι παρθμον πόλει παρθένους Λέσποινα, που σοι τὰ

τόλμης και γελωτος. Παρθένος τοσούτοις συννυκτερεύσασα πειραταῖς; ευνοὐχοί σοι γεγόνασιν οἱ λησταί; φιλοσόφων ην το πειρατηριον; οὐδεὶς ἐν αὐ- 10 τοῖς εἶχεν ὀφθαλμους Καὶ η Λευκίππη ειπεν ' εἰ παρθένος καὶ μετὰ 22 Σωσθένην θω πυθos Σωσθένους' ουτος γὰρ ὁντως γέγονέ μοι ληστης' ἐκεῖνοι γὰρ ησαν υμῶν μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς αυτῶν ην οὐτως ἡβριστης' εἰ δε 21. ἡμεῖς τοιαῶτα ποιεῖτε, ἀληθινον τοὐτο πειρατηριον. Εἶτα οὐκ αἰσχύνεσθε ποιοsντες ἀ μη τετολμηκασιν οἱ λρσταί; λανθάνεις δὲ ἐγκώμιόν μοι διδοὐς πλεῖον διὰ ταύτης σου της ἀναισχυντίας ' καί τις ἐρεῖ, αννῶν μαινόμενος φονευσζς, Λευκίππη παρθένος καὶ ad μετὰ βουκόλους, παρθένος καὶ μετὰ λαιρέαν, παρθένος καὶ μετὰ Σωσθένην 'Λλλὰ μέτρια ταῶτα ' το 3δὲ μεῖζον ἐγκώμιον, και μετὰ Θέρσανδρον παρθένος, τον και ληστῶν ἀσελγέστερον ' ἀν ἡβρίσαι μη δυνη- θy, φονεύει. υπλίζου τοίνυν, ηδη λάμβανε κατ' εab ει os τὰς μάστιγας, τον τροχόν, το πsρ, τον σίδηρον, συστοατευέσθω δέ σοι καὶ ὁ συμβουλος Σωσθένης 'εγὼ δὲ καὶ γυμνη καὶ μόνη και γυνη ὁπλον ἔχω την ἐλευθερίαν, η μητε πληγαῖς καOόπτεται μητε

σιδηρω κατατέμνεται μητε πυρι κατακάεται. οὐκ 30 ἀφησω ποτὲ ταύτην θω ' καν καταφλέγθς, οὐχ οὐτως θερμὸν εὐρησεις το πῶρ. ''

234쪽

Tαυτ ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος, παντοδαπὸς ἐν 'ῆχθετο, ώργίζετο, ἐβουλευετο ' ώργίζετο μεν ώς οβρισμένος, ἐχθετο δε ώς ἀποτυχών, ἐβουλευετο δεώς ἐρῶν. 'ν ουν ψυχὴν διασπώμενος, ουδὲν εἰ-2 πὼν προς την Λευκίππην ἐξεπήδησεν. Oργη μὲν βδῆθεν ἐκδραμών, δους τη ψυχὴ σχολην εἰς την διάκρισιν τῆς τρικυμίας, βουλευόμενος ἄμα τῶ Σω- σθένει, πρόσεισι τῶ των δεσμῶν ἄρχοντι, δεόμενος 3 διαφθαρῆναί με φαρμάκω. Dς δ' Ουκ ἔπειθεν ἐδεδίει γὰρ την πόλιν' καὶ γὰρ ἄλλον ἄρχοντα προ istαυτου ληφθέντα τοιαυτην ἐργασάμενον φαρμακείαν ἀποθανειν) δευτέραν αυτῶ προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν τινα εἰς το οἰκημα, ἔνθα ἔτυχον δεδεμένος, ώς δη και αυτον ἔνα των δεσμωτῶν, προσποιησάμενος 4 βουλεσθαι τἀμα δι ἐκείνου μαθεῖν. Ἐπείσθη καὶ t. ἐδέξατο τον ἄνθρωπον. μελλε δ' ἐκεῖνος υπὸ του Θερσάνδρου δεδιδαγμένος τεχνικῶς πάνυ περὶ τῆς Λευκίππης λόγον ἐμβαλεῖν, ώς εἴη πεφονευμένη b τῆς Μελίτης συσκευασαμένης τον φόνον. τέχνασμα ἐν τῶ Θερσάνδρω ευρεθέν, ώς αν ἀπογνους ast ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν την ἐρωμένην καν την δίκην φυ-6 γωμι, μη προς ζήτησιν αυτῆς' ἔτι τραποίμην. Προσέκειτο δε ἡ Μελίτη τῶ φόνω, ἶνα μη τετελευτηκέναι etην Λευκίππην δοκῶν , την Μελίτην γήμας ώς αν ἐρῶσαν αυτου μένοιμι κἀκ τούτου παρέχοιμί τινα ab

φόβον αυτῶ τ υιὴ μετὰ ἀδείας Λευκίππην ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας - το εἰκὸς την Μελίτην ώς ἐν ἀποκτείνασάν μου την ἐρωμένην ἀπαλλαγείην ἐκ τῆς

πόλεως το παράπαν.

2 'Ως ουν ὁ ἄνθρωπος ἐγένετό μου πλησίον, του δ'

235쪽

174AXΙΛΛΕΩΣ ΤΑΤΙΟΥ δράματος ηρχετο. υνο μώξας γὰρ πάνυ κακούργως 'τίνα βίον' ἔφη ' βιωσόμεθ' ἔτι καὶ τί φυλαξόμεθα προς ἀκίνδυνον ζωην; ου γὰρ αυτάρκης ημινο δίκαιος τρόπος ' ἐμπίπτουσαι δὲ αἱ τύχαι βαπτίζου- ο σιν ημῆς. Ἐδει γάρ με μαντεύσασθαι τίς ην ὁ συμ- βαδίζων μοι καὶ τί πεπραχὼς εἴη Καθ' εαυτὸν δὲ 2ταυτα ἔλεγε καὶ τὰ τοιαsτα, ζητῶν αρχην της ἐπ' ἐμὲ του λόγου τέχνης, ῶς αν πυθοίμην τί εἴη παθών. 'Aλλ' ἐγὼ μὲν ἐφρόντιζον ων οδ' ωμωζεν ὀλί- 310 γον' ἄλλος δε τις των συνδεδεμένων περίεργον γὰρ ἄνθρωπος ατυχῶν εἰς ἀλλοτρίων κακῶν ἀκρόασιν, ἐπεὶ φάρμακον αὐτῶ της ων ἔπαθε λύπης η προς ἄλλον εἰς το παθεῖν κοινωνία0 Πτί δε σοι συμβέβηκεν εἶπεν Παπὸ της Τύχης; εἰκὸς γάρ σε μηδεν ἀδικη- ε

ο σαντα πονηρῶ περιπεσεῖν δαίμονι. δεκμαίρομαι δε

ἐκ τῶν ἐμαυτοs Kαι ἄμα τὰ οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφoli ην δεδεμένος. Ἐγὼ δε ουδενι τούτων προσεῖχον. Ως δ' ἐπαύσατο, την ἀντίδοσιν ητει του λόγου δτῶν ατυχημάτων Πλέγοις δν' εἰπὼν ' καὶ σῶ τὰ σαυ- ,si του ' υ δε βαδίζων ἔτυχος εἶπε την ἐξ ἄστεος χθές ἐπορευόμην-την ἐπὶ Σμύρνης οδόν. Προελθόντι 2 δέ μοι σταδίους τέτταρας νεανίσκος ἐκ τῶν αγρῶν προσελθὼν καὶ προσειπὼν κοὐ προς μικρὸν συμβαδίσας ποῖ' ἔφη ' ἔχει την οδόmi' Ἐπι Σμύρνης' 15 εἶπον. Κἀγὼ' ἔφη τὴν αυτην ἀγαθη τύχη ὐν- τευθεν ἐπορευόμεθα κοινI καὶ διελεγόμεθα, οἷα εἰκὸς ἐν ὁδῶ. Dς δε εἴς τι πανδοκεῖον ηλθομεν, ηρι δστῶμεν ἄμα' κατὰ ταὐτὸ δὲ παροπώθίζουσιν ημιν τινες τέτταρες καὶ προσεποιοsντο - ἀριστῆν κἀ-30 κεωθι, ἐνεώρων. δ' ημῖν πυκνὰ και ἀλληλοις ἐπένευον. Ἐγὼ μεν ουν υπώπτευον τους ανθρώπους εδιανοεῖσθαι εἰς ημῆς, οὐ μην ηδυνάμην συνι

236쪽

175ναι τί αὐτοῖς ἐθέλοι τὰ νεύματα ' ὁ δε ωχρος ἐγίνετο κατὰ μικρον καὶ ὀκνηρότερον ἡσθιεν, ἡδη καὶ

5 τρόμος εἶχεν αυτόν. Dς δὲ ταυτα ειδον, ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν ημῆς και ἱμῶσιν ευθυς δεσμεύουσι, παίει δε κατὰ κόρρης τις ἐκεῖνον ' καὶ πα- ιταχθείς, ωσπερ βασάνους παθὼν μυρίας, καταλεγει μηδενὰς ἐρωτῶντος αὐτὸν 'ἐγὼ την κόρην ἀπέκτεινα, και ἔλαβον χρυσοsς εκατὸν παρὰ Μελίτης της Θερσάνδρου γυναικός' αὐτη γάρ με ἐπὶ τον φόνον εμι θ σθώσατο. 'Aλλ' ἰδοὐ τοὐς χρυσοὐς ἡμῖν τοὐς εκατὸν 1οφέρω, ωστε τί με ἀπόλλυτε καὶ ἐαυτοῖς φθονειτε

ν in νυ

Ἐγὼ δε ως ηκουσα Θερσάνδρου και Μελίτης τούνομα, τον ἄλλον ου προσεχων χρόνον, τω δὲ λόγωτην ψυχὴν ωσπερ υπὸ μύωπος παταχθεὶς εγείρω και 15 προς αὐτὸν μεταστραφεὶς λέγω 'τίς ἡ Μελίτη Οδὴ ΠΜελίτη ἐστὶν ἔφη 'τῶν ἐνταὐθα πρωτη γυναι- 7 κῶν. -τη νεανίσκου τινος ἡράσθη ' Ἀριον, οἶμαι, φασὶν αὐτόν ' κἀκεῖνος ετυχεν ἐρωμένην ἔχων, ἐνευρεν ἐν τῆ τῆς Μελίτης οικία πεπραμένην. , δὲ 2ουπὸ ζηλοτυπίας πεφλεγμένη την γυναῖκα ταύτην ἀπατήσασα συλλαμβάνει καὶ παραδίδωσι τω νsν δὴ 8 κακῆ τύχη μοι συνωδευκότι φονεῶσαι κελεύσασα. υμὲν οὐν το ἀνόσιον ἔργον τοὐτο δρα ' ἐγὼ δε ὁ ἄθλιος οὐτε ἰδὼν αὐτὸν οὐτε ἔργου τινος κοινωνήσας ἡ λό- 25γου συναπηγόμην αὐτω δεδεμένος, ως τοs ἐργου κοινωνός. To δὲ χαλεπώτερον, μικρὸν τοs πανδοκείου προελθόντες, τοὐς εκατὸν χρυσοὐς λαβόντες παρ' αinos τον μὲν ἀφῆκαν φυγεῖν, ἐμὲ δὲ ἄγουσι προς τον στρατηγόν ' 4 δ' ἡκουσά μου τον μsθον των κακῶν, Οἴτε ἀνωμωξα Οἴτε ἔκλαυσα ' οἴτε γὰρ φωνὴν εἶχον οἴτε

237쪽

176AXΙΛΛΕΩΣ ΤΑΤΙΟΥ δάκρυα ' ἀλλα τρόμος μεν εὐθὴς περιεχύθη μου τῶσώματι και ἡ καρδία μου ἐλέλυτο, ολίγον δε τί μοι τῆς ψυχῆς ὐπολέλειπτο. Μικρὸν νήψας ἐκ τῆς 2 μέθης τοs λόγου τίνα τρόπον τὴν κόρην' ἔφην, Π ἀπέκτεινεν ὁ μισθωτός, καὶ τί πεποίηκε το σῶμα υ δῖ ώς ἀπαξ ἐνέβαλέ μοι τον μύωπα και εργον εἰργάσατο οὐτω κατ εμos, δι' ο παρῆν, ἐσιώπα και ἔλεγεν οὐδέν. Πάλιν δε μου πυθομένου 'δοκεῖς' 3ἔφη ' κἀμὲ κεκοινωνηκέναι τοs φόνου; Tosτο ἡκουσα

i0 μόνον τοὐ πεφονευκότος, ως κτείνας εἴη τὴν κόρην ποs-και τίνα τρόπον, οὐκ εἶπεν '

πῆλθε δε μοι τότε δάκρυα και τοῖς ὀφθαλμοῖς τὴν λύπην ἀπεδίδουν. Σὸσπερ γὰρ εν ταις τοs σω - δματος πληγαῖς οὐκ εὐθὐς ἡ σμῶδιξ ὁπανίσταται, ἀλλα15 παραχρῆμα μὲν οὐκ ἔχει το ἄνθος ἡ πληγή, μετὰ μικρὸν δε ἀνέθορε, και ὀδόντι συός τις παταχθεὶς εὐ- θὼς μεν ζητεῖ το τρα-α καὶ οὐκ οἶδεν εὐρεῖν, το δεετι δεδυκε και κέκρυπται κατειργασμένον σχολῆ τῆς

πληγῆς τὴν τομήν, μετὰ ταῶτα δὲ ἐξαίφνης λευκή τις

ad ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος τοs αῖματος, σχολὴν δ' ὀλίγην λαβὸν ἔρχεται καὶ ἀθρόον ἐπιρρει, οὐτω και 5ψυχὴ παταχθεῖσα τῶ τῆς λύπης βέλει, λόγου τοξεύσαντος τέτρωται μὲν ξδη καὶ ἔχει τὴν τομήν, ἀλλατο τάχος τοs βλήματος οὐκ ἀνέωξεν Οἴπω το τραῶμα, et5 τὰ δάκρυα ἐδιωξε των ὀφθαλμῶν μακράν ' δάκρυον γὰρ αιμα τραύματος ψυχῆς ' ὁταν ὁ τῆς λύπης οδοὐς κατὰ μικρὸν τὴν καρδίαν ἐκφάγy, κατέρρηκται μὲν τῆς ψυχῆς το τραsμα, ἀνεικται δε τοῖς

ὀφθαλμοῖς ἡ των δακρύων θύρα, τὰ δὲ μετὰ μικρὸν ab τῆς ἀνοίξεως ἐξεπήδησεν. Οὐτω κἀμὲ τὰ μὲν πρῶτα 6 τῆς ἀκροάσεως τῆ ψυχῆ προσπεσόντα καθάπερ τοξεύματα κατεσθασε καὶ των δακρύων ἀπεφραξε τὴν

238쪽

τοῖς κακοῖς.

θ Ἐλεγον ουν 'τίς με δαίμων ἐξηπάτησεν ολθyχαρῶ; τίς μοι Λευκίππην ἔδειξεν εἰς καινὴν υπόθε - σιν συμφορῶν; 'Aλλ' ουδὲ ἐκόρεσά μου τους ὀφθαλ- 5μούς, οἷς μόνοις ηὐτύχησα, ουδε ἐνεπλήσθην καν et βλέπων. υληθής μοι γέγονεν ονείρων ηδονή. οἴμοι, Λευκίππη, ποσάκις μοι τέθνηκας. - γὰρ θρηνῶν ἀνεπαυσάμην; Ῥεί σε πενθῶ, των θανάτων διωκόντων ἀλλήλους; 'Aλλ' ἐκείνους μεν πάντας ἡ id Τύχη ἔπαιξε κατ' ἐμου, ουτος ουκ ἔστι τῆς Τύχης 3 ἔτι παιδιά ' πῶσα γάρ μοι, Λευκίππη, τέθνηκας. Ἐν μεν γὰρ τοῖς ψευδέσι θανάτοις ἐκείνοις παρηγορίαν εἰχον ὀλίγην το μεν πρῶτον ολον σου το σῶμα, τὸ δεδεύτερον κῶν την κεφαλὴν δοκῶν μη ἔχειν εἰς την is ταφήν' νυν-τέθνηκας θάνατον διπλουν, ψυχῆς καὶ σώματος. Aύο ἐξέφυγες ληστήρια, τὐ-τῆς Μελίε της πεφόνευκέ σε πειρατήριον. Ο δε ἀνόσιος καὶ ἀσεβὴς εγὼ την ἀνδροφόνον σου κατεφίλησα πολλάκις και συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκὰς και την 20υφροδίτης χάριν αυτῆ παρέσχον πρὸ σου 6 Μεταξυ δε μου θρηνουντος Κλεινίας εἰσέρχεται, καὶ καταλέγω τὸ παν αυτῶ και ὁτι μοι δέδοκται πάντως ἀποθανεῖν ' ὁ παρεμυθεῖτο. V Tia γὰρ οἶδεν

et εἰ ζῆ πάλιν; Μη γὰρ ου πολλάκις τέθνηκε; μὴ γὰ9 25

ου πολλάκις ἀνεβίω; Tr δε προπετῶς ἀποθνησκε δ και κατὰ σχολὴν ἔξεστιν, οταν μάθύς σαφῶς νον θάνατον αυτῆς V V Ληρεις' τούτου γὰρ ἀσφαλέστε δ ρον πῶς ἄν μάθοις; Boκῶ δε ευρηκέναι του θανατου

καλλίστην οδόν, δι' ὴς ουδὲ ἡ θεοῖς ἐχθρὰ Μελίτη ab

παντάπασιν ἀθῶος ἀπαλλάξεται ' ἄκουσον τον τρόπον. Παρεσκευασάμην, ώς οισθα, πρὸς την απ0

239쪽

λογίαν της μοιχείας, εἰ κληρωθείη το δικαστηριον νυν δέ μοι δέδοκται παν τουναντίον, καὶ την μοιχείαν

ὁμολογεῖν καὶ ώς ἀλληλων ἐρῶντες ἐγώ τε καὶ Mελίτη κοινy την Λευκίππην ἀνηρηκαμεν. Ουτω γὰρ εο κἀκείνη δίκην δώσει κἀγὼ τον ἐπάρατον βίον καταλίποιμ αν I ' Ευφήμησον' ὁ Κλεινίας ἔφη ' καὶ

τολμησεις Ουτως ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ ταῶτα Λευκίππης; Ουδεν εἶπον ' αἰσχρόν, ο λυπεῖ τον ἐχθρόν id Και ημεῖς μὲν ἐν τούτοις ημεν, τον δὲ ανθρω- οπον εκεῖνον τον μηνυτην τοs ψευδοsς φόνου μεταμικρὸν απολύει ὁ ἐπὶ των δεσμῶν, φάσκων τον ἄρχοντα κελεsσαι κομίζειν αυτὸν δώσοντα λόγον ών αἰτίαν ἔσχεν. Ἐμὲ-παρηγόρει Κλεινίας καὶ ὁ Σα- 615 τυρος, εἴ πως δύναιντο πεῖσαι, μηδεν ῶν διενοήθην εἰς την δίκην εἰπεῖW αλλ' ἐπεραινον ουδεν. 'μείνην μεν οὐν την ημεραν καταγωγην τινα μισθωσάμενοι μετωκίσαντ', ῶς αν μηκέτι παρὰ τω της --λίτης εἶεν συντρόφω.16 H δ' ἡστεραία ἀπηγόμην ἐπὶ τὸ δικαστηριον. 7

Παρασκευη πολλη ην τοs Θερσάνδρου κατ ἐμοὐ, και πλῆθος ρητόρων οὐχ ηττον δέκα ' καὶ η Μελίτη σπουδύ προς την απολογίαν παρεσκεύαστο. Ἐπεὶ Iδε ἐπαύσαντο λεγοντες, αἰτησας κἀγὼ λόγον Πἀλλ2ο ουτοι μεν' ἔφην Πληροῶσι πάντες, καὶ οι Θερσάν- δρω καὶ οἱ Μελίτη συνειπόντες ' εγὼ δὲ πῆσαν ἡμῖν ἐρῶ την αληθειαν. - ερωμένη μοι πάλαι Βυ- 3ζαντία μεν γένος, Λευκίππη δε τοὐνομα. Tαύτην τεθνάναι δοκῶν ηρπαστο γὰρ υπὸ λyστῶν ἐν Αἰ-aο γύπτω) Μελίτη περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν ἀλληλοις συνόντες ηκομεν ἐνταὐθα κοινη καὶ την Λευκίππηνευρίσκομεν Σωσθένει δουλεύουσαν διοικητa τινι

240쪽

Z1793 των Θερσάνδρου χωρίων. πιπως την ἐλευθέρανο Σωσθένης εἶχε δουλην η τίς η κοινωνία τοῖς λI-σταῖς προς αυτόν, ἡμιν καταλείπω σκοπεῖν. Ἐπεὶ τοίνυν εμαθεν η Μελίτη την προτέραν ευρόντα με γυναῖκα, φοβηθεῖσα μη προς αυτην ἀποκλίναιμι τον bb νουν, συμβουλεύεται την ἄνθρωπον ἀνελειν. κἀμοὶ

συνεδόκει τί γὰρ ρὐ δεῖ τἀληθῆ λέγειν; ἐπεὶ των

αυτης με κύριον ἀποφανεῖν υπισχνεῖτο. Μισθοῶμαιενα δη τινα προς τον φόνον, εκατὸν δ' ὁ μισθὸς ην s φόνου χρυσοῖ. Καὶ ὁ μὲν δη το ἔργον δράσας id οἴχεται κακ τότε γέγονεν αφανης, ἐμε-ὁ ἔρως si εὐθῶς ημύνατο. Dς γὰρ ἔμαθον ἀνyρημένην, μετε νόουν καὶ ἔκλαον καὶ ηρων καὶ νυν ἐρῶ. Aιὰ τοsτο ἐμαυτοs κατεῖπον, ῖνα με πέμψητε προς την ἐρωμένην ' ου γὰρ φέρω νυν ζην, καὶ μιαιφόνος γενόμενος i. και φιλῶν ην ἀπέκτεινα ' 8 nsτα εἰπόντος ἐμοs πάντας ἔκπληξις κατέσχε επὶ τω παραλόγω τοs πράγματος, μάλιστα δε την Μελίτην. Καὶ οἱ μὲν τοs Θερσάνδρου ρητορες μεθηδονῆς ἀνεβόησαν ἐπινίκιον, οἱ δε τῆς Μελίτης ἀνε- etd2 πύθοντο τίνα ταλα εἴη τὰ λεχθέντα. N δὲ τὰ μεν ἐτεθορύβητο, τὰ δε ἡρνεῖτο, τὰ δὲ διηγεῖτο σπουδῆμάλα και σαφῶς, την μεν Λευκίππην εἰδέναι λέγουσα και ὁσα εἶπον, αλλὰ τον γε φόνον ου' ῶστε κἀκείνους διὰ το τὰ πλείω μοι συνάδειν υπόνοιαν etsἔχειν κατὰ τῆς Μελίτης καὶ ἀπορεῖν ὁτω χρησαιντο

λόγω προς την απολογίαν.

9 Ἐν τούτω δὲ ὁ Κλεινίας θορύβου πολλοs κατὰ το δικαστήριον ἔντος ἀνελθὼν ' κἀμοί τινα λόγον '

εἶπε 'συγχωρήσατε ' περὶ γὰρ ψυχῆς ἀνδρὸς ὁ ἀγων b. 2τὸς δὲ ἔλαβε, δακρύων γεμισθεὶς ' ἄνδρες εἶπεν