장음표시 사용
241쪽
grei quispiam ausit, horribile, s ideo incognitum Totius autem augustin s vere sarier, ha- bissetque a Diis N dicitis cs crediim , nihil non venerabile s qua ficum aliquo numine se os Haec Mela. Quem adeo hac in descri admiratus videtur Plinius , ut alias Chis picturis in hi toria, veritus sit post Melanx
manum tabulae admouere. Proinde Idem a i
trum vix breui mentione attingere ausus Iib. . . cap. V. statim praetervolati namque nriare uini ouit) Coucos eo m nomine oppidum , re ρθοι specus. Verbum non amplius additi verumta
men de Coryciis antris notat lib. 3I. cap. t. de-
stillantes in his guttas in/apides durescere. Quod sane Pausanias, ut mox videbimus, confirmat de e
Corycio Parnassi antro. Caeterum non idem pudor aut reuerentia Solino, qui & ipse inferior Pomponio Mela, obstitit quo minus eiusdem an-
tri descriptionem tentaret, quam qui volet.
Magna & Corycii in Parnasso antri nobilitas
fuit, neque admiratio minor, ut ex pausaniae ver
242쪽
magnitudine superat Corycium antrum e qui introierit, sine ulla face longissime progredi possit Ab imo solo ziasuperiorem partem, quae pro tectos, satis multum interes spatii : multi hine α linc e visis fontibus fluitant risi ; sed humo is . multo plus ex isto antri quasi testudine desiliat.
Cernuntur vero passim in i o solo guttarum vestigia. Vbi παλαγμων in guttarum vestigia interpretor guttarum in lapidem concrctiones per totum antrum. Quo pacto expositus Pausanias Plinii, ut dixi, historiam in hac Coryciorum antrorum proprietate confirmat. Ab hoc antro Corycio quod in Parnassi, fuit Corycides Nymphae nominatae, ut apud Ovidium libro Transformationum primo in Deuc Ionis fabula: Mons ibi perticibus petit arduus astra duobus.' i Nomine Parnassus superatque cacumine nubes.. Hic ubi Deucalion nam caetera texerat aequor)Cum consorte tori parua rate vel Ius adhaesit, Co cidas Nympha3 re numina montis adorat.
243쪽
flamma a minutione prosecutos; qui nobis iunius tunam , aut mrbis cuiusdam forma que, a t magnitudinem fluminis, aut denique amoeni montis aspectum describere institi
e nu interim magnifice de semetipsis senti it, ob
. . .erilem quampiam naturae sterceptionem c cuiusmo-
nonnulli maeno quidem illi studio fecerunt accunum ut diritione de gerent, hic Ossam mom
&C. Conticio autem de Coryceo potissimum loqui antro , quod in Cilicia est, ut pote omnia
. iam eius nominis maXime stupendo & celebra lto, ut ex eius supra allata descriptione apud Melam intelligi potest. Interim Philosophi inge
nii magnitudinem & fasti ini notare licet: cui praeter mundum ipsum totum, singula quaeque in terris loca, urbes, montes, speluncae,&alia eiusmodi particularia sordent, iosa naturae obuersitas satisfacere potest. Habuit di Sicilia situm antrum Corycium; suum item Arcadia, Homero teste, in quo natum Mercurium fabulantur. Qui cum multi eius nominis apud auctores celebrentur specus, data
244쪽
hinc occasio Hos manno, acris ingenii viro, su- . spicandi Κωρυκειον non unius esse antri nomen, sed omnium , ac ut Grammatici loquuntur ap-
pellativum. Quod ipse lib. 6. Variarum Le- ctionum cap. 3, testatum reliquit. Quid plurat
Habemus de inter Graecorum prouerbia: Mος ηκροάσατο CVI us abscultauit o verum
nihil hoc ad antrum Corycium aut Parnassi, aut Ciliciae, aut eius quod tuata Erythras fuit, per tinet ; sed potius a Coryco Pamphyliae monte, istud epithetum latronibus inditum videtur,qui, ut Strabo & Zeno lotus tradunt, per portus moi ti illi vicinos dispersi quae ibi negotiatores agerent subauscultabant, Unde mox in eos capta occasione impetum facerent. Crocum quidem a Ciliciae monte Coryco Corycium, a quo &antrum, nominatum satis constat: cui bonitatis in eo genere palmam Dioscorides & alii defe- iunci. Cur autem campos, in quibus is nascitur, Mercuriales vocet Philo Tarsensis medicus in
. Philonici descriptione apud Galenum lib. 9. cap. q. si' et ους, consideratione egeti Philonis versus, quibus crocum poetica periphrasi designat, sunt ejusmodi: Eαι iv μ ἐν τροχα Gιλε μυροπνορν Φλοιο, ἡ λυΘρος μ ε-iς λάμπε v πιδοις. Sic autem latine sonant: Rutilum mitte capisium . adolescentu unguenta redolentem, cuius a uis is . ca is Mercurii coruscat. Est autom uia etiam
245쪽
Eρμειας λάμπέ αι Actio inter herbas Mercurii efulget. Sed priorem tinent Codices. Hosmannus, vir acutus & perspicis, dicto loco E πεδία, hoc est, Mercuriales campos dictos putat, qui latronibus essent infesti , prop- terea quod Mercurius surum & latronum deus diceretur. Quam interpretationem , ut obiter dicam , non hauri esse lectio illa ostendit, quae cοτάνας Eois G herbas Mercuriales habet: Mi enim quisquam tam futilis, ut herbas Mercuriales quicquam cum latrociniis commune habere
dicati Et miror profecto id genus interpret mentitam remotum placere imi manno potuis
se, cum longe meliorem a Galeno explanationem petere possiet ; quo loco carmen philonis proponit , & voces in eo etenigmaticas sigillati iri exponit. Hanc Galeni expositionem ipsius ver-
bis subnectere placet: Λυθειον δὲ Γ --ου
246쪽
Eροχειρὸς λῶ nsim civ πεδίοις. id est: Cruorem autem croci fulgere Adhuc in campis Mercurii dicunt. Adolescens enim Crocus nomine disco ludens cum Mercurio, re incautius --
pans, ita o in caput ipsius disco statim mortuus
es: ex sanguine autem etin in terram delato crocus narus es. Fut cre autem cruorem dixit, hoc est , sanguinem iam occisi, propter coloris crota plendorem Scribitur autem non solum in her
bis, sed π in campis in resu; hoc modo et fuster
adhuc in campis Mercurii ille croor. Ex quo nemo non videt, sicut crocus Mercurialis he
ha dicitur , quod de Goci pueri Mercurio dii
cti cruore natus feratur; sic & cos campos, in quibus magna croci copia proueniret, eadem ratione Mercuriales a Philone esse nominatos . ab eo scilicet olere, quod Mercurii potestate de cognominis adolescentis primum sanguine G merserit. Sed haec, ut dixi, obitex ue ad pr
veterum scriptis celebratum, atque ab ipsis Aristotele in Admirandis: cuius verba de hoc antro supra laudata nihilo I ius reponere opera
247쪽
λης τῆς χρησμολογου &c Cumis iis quae sunt in Italia quidam ostenditur, ut verisimile est,s,bterraneus Si ri thalamus siue cubitulum mulieris fatidicae &c. Sed Maro in primis videndus de hoc Sibyllae antro in sexto magni operis:
Teucros vocat alta in templa sacerdos, Excisum Euboicae laetim ingens rupis in antrum casuo lati ducunt aditus centum , ostia centum , Vnde ruunt totidem voces, responsi Sibysiae. iQuibus ex verbis intelligi potest, quam spatiosa & Vasta ea domus subterranea esset, cui centum aditus, centum ostia assignet. Sed maxime id confirmant Iustini Martyris verba quibus eam speluncam describit, in ea quam ad Graecos scri- psit oratione exhortatoria : qui se huius etiam testem oculatum fuisse dicit. Quamobrem hanc tam grauis auctoris descriptionem verbis ipsius adscribere haud grauabor : Eλασάμε- δε εν τη πολει γενομενοι κοψ ἶνα τοπον, Gyω Ωιmλικην μυ ην εξ ενος εξε mis λι εγνω γ, ασἀγμια με γςον 'ca -ῆος BZ ια'
248쪽
ἐν μιεσφ τε οικου καθ ζομενην cIm υψηλῆ G1μοι ς Se νου, λοὐ ους χρησ/χους eo ορέυειν. id est, idimus sane , cum ea in 'is esse ου, locum endam, ubi bassilicam ingentem uno excare in m o lapide constex in ; rem sane maximam dromni admiratione digni mam : quo loco oraculaeam edidisse,qui res patrias. a majoribus suisquasi per manus traditas acceperant, a mabant. In fidicae autςm me aetullio tria nobis ostenderunt in eodem excisa saxo folia ; qaibi . aqua repletis lauisse eam dicebant et exinde stola sumpta in iu-terius ejusdem basilicae facesium ibi ex eadem ma teria recedere, atque in media ea aede stuper alti
re fuggestu σ throno considere se sitam, fortes
, adeum modumpromulgasse dixerunt. Singularis hic locus est de Sibyllae specu : neque enim alibi usquam tam accuratam eius descriptionem re - peries. In qua tamen iliud primum occurrit dubium, an ea quae Iustino monstrata est spelunca ipsa mei fuerit, in qua Sibylla habitauit, cuius &Maro facit mentionem in sexto AEncis. Etenim illa Iustino memorata Cumi
Campaniae, hoc est , in i psa urbe visebatur: ελα με, n inquit , εν πολει γενόμενοι κέ
ἶνα Vm, locum quendam cum in urbe eo mus
contemplati sumus. Quam autem Virgilius de scribit, ea non videtur in oppido ipse fuisse, sed procul inter sacros Triuiae lucos sita, ubi templum Gad Apollini consecratum. Quem admodum e his versibus cplligi potest:
249쪽
Pr. Videt , horrendique procul secretaSibLae, Antrum immane , petit.
nis describit, quod a Daedalo, postquam e cu- stodia cum filio euasit, constructum fuisse dicit. Quibus verbis apparet, templum & oraculum istud fuisse positum inter nemora & lucos; non videtur autem simile vero eos lucos isse in oppido. Merula quidem lib. q. ubi Campaniae loca describit, non putat Cumis fuisse Sibyllae antrum, sed in via quae Cumis ad Auernum i cum patet. Ab Cumis sinquit) dein ad Aue num linque lacum nihil inuenitur scitu dignum, praeter Sib si quae ab Cumis, patria, Cumaea, omnibus decantata) cauernam, ut vocant. Sed
antiquior longe auctoritas Aristotelis, qui sae- pius laudato in commentario de Admirandis, expresse Cumis fuisse subterraneum Sibyllae Erythraeae, quae & Cumaea dicta es , thalamum resert: εν Τῆ Κυμ η - Την Is Mo υινυ M ῖς, ως εοιαε , λααος κισγειος Σιλλης τῆς αρο- χολογου. Potior item Iustini Martyris,qui idem confirmat indigenarum, quibus id a maioribus
per manus traditum esset, testimonio Qui- bus accedit Seruit auctoritas ad haec Verba: ar
ces quibus altus Aponis praesidet. Cum, inquit , ubique arx Ioui ditur, apud Cumas in arce solet
250쪽
vis templum est. Quod autem ibi Sibyllae at
trum fuerit, haec verba ostendunt infra: Teucros vocat risita in templa facerdos, Excisum Euboicae fatus ingens ruis in antrum: Hati ducunt adit v.
ruunt totidem voces, resso a Siblia. Quae verba indicant, eo ipso in loco, puta monto ubi arx eraei urbis & templum Apollinis, fuisse antrum Sibyllae in rupe excavatum, ut& Iusti- f nus tradit. Neque obstat quod Poeta post haec Verba
At pius AEneas arces quibus altus Apollo Praesidet Udit horrendaeque procul secreta Sibylgae ;ceu longe ab arce situm Sibyllae antrum esset ibi enim procul non significat longe, sed prope, ut docte Servius ibi amaotat his. verbis: Procul, haud longe. Procul enim est e quodprae oculis es, re quoi porro ab oculis. Vnde re duplicem habet significationem, re iuxta , σ longe. Qui locus insignis de hujus adverbii duplici usu & origine.
Nec vero mirum videri debet , Cumis lucum
Triuiae sacrum fume , quo loco templum erat Apollini dicatum & Sibyllae specus , cum & La- uinii, eodemMorone teste, summo urbis loco,
Pici, vetustissimi Italorum regis, domus silvis. ad religionis formidinem obscuris cincta esset