장음표시 사용
281쪽
deorum, quiaper illum animae, in propria imm-ialitatis sedem es in deorum no erum reuertuntur Et hoc es omeri disma prudent a iis antri Ithacensis deseriptione signisi M. de Homerus non sed simplicitur Q νά- quod ad boreae & austri denominationem significationem attinet, firmamentum ab ipsius. diuinae sapientia: sacris oraculis accede , quibus austrum semper in branam accipi partem c stat, aquilonem in m lam.. Quo sensu viserpat Ecclesiastes: cap. Π.. Si ceciderit lignum adai strum aut ad aquilonem, in quocumque loco ceci- deris,. ibi erit. Ad quae verba Hieronymus
mantum ego exigimo, inquio semper in bonam
partem acci tur auster. Sequitur, hanc re iam Augus inus , & in comment via ad Psal- mum i . ad hunc versum conuerte Dum, ne captiuitatem no am sicut torrens, in austros ab- strum exponit Spiritum sanctum. Gelaueramuae inquit in captiuitate , constringebor nosyecca .ra Ura: flauit auster Spiritus Sanct usi dimissa
sunt nobis ccata blati si us a frigore iniquitatis:
282쪽
tanquam gla ira in sereno , sic solsuntur peccatanosi Si auster in bonam partem accipitur, igitur Mullo in malam Hinc illud in iisd mlacris, codicibus : ab aquilone podetur omnem tum, item : ab Quilone exardescent mata βο- per terram. Ex prinseps cac0damaonum apud Esaiam dicit: Sedebo in monte testamenti , in lateribi aquilonis. Ex his igitur p tet, quanta sapientia: pr0funditate Homerus australem antri Nympharum pQrtam immortalibus assignet, borealem hominibus. Restat igitur ut de olea antri summitate a occup n e dicamus. Propos,imus supra in ea arbore censuram Sca i ri. Primum qui in cur oleg potius ibi quam alia arbor deinde qu0d ole/m τιμυ- ψυλλον vocet, quae folia breuia habeat, tametsi W0n xinunda : his adde hoc ex Porphyrio, cur wότος λιμενος in vertice portin hanc sitam dicat. Haec temere in hunc modum ab Homero esse compostea non est putandum. Quid igitur t inem Mineruae sacram suisse vel ex 2Oetii notum est. ldincrua autem sapiens sup ta Qin i s deas , vel potius ipsamet sapientia dei, unde e capite Iouis sine matre genitam se-bulantur. Hoc sciens poetarum diuinissimus , Vt Plato eum passim appellat, oleam in portus Vertice ponit, symbolum sapientiae, qua Deus uniuerium mundum condidit. Porphyrius:
283쪽
&ερώσαι' cn1μιώνων δἰ ἀυτῆς, ως ουκ εξ αυτ - μούισμου τὰ ολον τέτο ita τυχης ἀλογου εργον γεγονεν. id est, Familiarem Pero a capite genita . deae locum inue it theologus, inportus pertice banc dedica*s; quo significat, non esse hanc rerumpn, persitatem casus aut fortunae opus, sed naturae imi essi gentis specimen j monumentum. His Vanlascunt strupuli omnes , apparetque consilium
Homeri in ea barbore eligenda, tum quare τα - φυλον : Vocet. Quomodo eni0i non foliis extensis. ea arbor, quae sapientiae symbolum pol
natur Z sapientiae inquam , qua niliis lati is Patet Omnia. enim comprehindit sapientia, atque , Vt in libro Sapientiae dicitur, attingit a fine usque. ad finem fortiter, & disponit omnipsuauiter.
Sed & propudiosa quorumdam intexpretv 'menta eXploduntur, qui ista imagine antri Nym Pharum uterum & pudendum muliebre aenigm*tice ab F mero designatum censent: quibus cum opponitur duarum eius antri portarum descriptio, eo amentiae la furoris procedunt, Vt ad aduersae & auersia seu posticae veneris flagitio a
diuortia confugere non erubescant. Adeo impudentes, Ux non Vereantur poetarum omni
um principem , literarum parentem , ingeni rum fontem , ad haec transferre nefanda. Ne pe hoc illis ad extrem in vecordiam restabat,
Vt qui rationi humanae & scientiis bellum ii viatiant , lite; s quoque omnes , infamato
284쪽
earum principe, quantum in ipsis esset, per
Si biga de seipsa iudicium e an at quid inter hominem Ο daemo
Uoniam hanc nobis in hisce disceptationibus legem imposuimus, ut nihil quod usquam apud veteres de Sibylla extet, a nobis alienum putemus, aut inexcussum praeteriresinamus ; huic obsequemur , & quae ipsa de naturae suae conditione siue gradu versibus prodidit, considerandum censemus. EXtant hi ve sus apud Pausaniam in Phocicis, supra a nobis prolati , cum de patria eius ageremus, quam solam tunc in his quaerebamus ; nunc autem denuo reuocandi in conspeetum , ex quibus qualis natura Sibyllae fuerit, ipsius iudicio contemplemur. Equa δ' εγω γ ῆα μεσον τε θεων τε , Nκαφης δ' ἀθανατης, φακος ἀυ κ γφάγοior 1δογενης &c. Ego vero ea sum conditionegenita, ut in medis consistam naturae mortalis re diuinaeo matre quidem Mmpha immo riali edita patre autem ceti me &c Ita
285쪽
surdum. Verumtamen cum ibi de media inter deum sue daemonem Sibyllae natura agatur, non video quid ad eam pertineat victus e ceta- ceo aqvgtilium genere potius , quam ex aliis humanis alimentis mentio: nisi forte patris sui obscuritatem indicare voluit, qui selis salsamen iis plebeculae more vistitaret; quo ut dixi,nihil ad rem facit. Quamobrem venit in mentem suspici , fortasse non xeictam esse lectionem in eo
epitheto, neque patrem sium sibyllam κητοφα γον appellasse in iis versibus , sed mῖ ο Λmortalem fuisse ostonderet; nempe fruge triticove vescentem : quo genere cibi Homerus.
fluebat autem immortalis deae sanguis, Cruor, quali ilicet fluit beatis diis
Non enim edunt triticum, neque rubrum pinnum bibunt iue anguine carent re immortales vocantur. Sed haec suspicio est & conjectura. Non pores omittendum , a Proclo hanc ipsam Sibyllae de
seipsa vaticinationem referri in commentario . ad Timaeum Platonis ; verum aliter primum
286쪽
Sum remo media deorum s hominum. Quae mutatio in verbis tantum: fortasse quia' verbori oblitus, satis putauit si solum, quibus posset, verbis redderet: fortassedi Sibylla idem vaticinium vario verborum contextu edidit: virum ue enim verisimile. Patet igitur ex his verbis putasse sibyllam, se si non purum esse hominem,sed aliquid medium hi ter homines & deos quam daemonum esse, naturam Platonici censuerunt. Ergo in numero daemonum Sibylla. Atquidaemones non moriuntur, mortua 'est Sibylla : non eadem proinde huiusquae daemonum natura. Ecce indjs putationem de daemonibus incidimus, Verbis
Sibyllae inducti, ut expendamus, possitne Sibylla iis asto clari saluis philosophorum princ
piis. Daemonum quidem naturam in meditullio diuinaedi humanae esse constitutam, ain Orest Plato in Symposio': οπιν το ὁ μονιον inquit τὸ f Θν του Munus autem το
num apud deos , deorum apud homines. In Apologia autem Socratis daemones nothi de
287쪽
daemonum numero fuisse Sibyllam; quae se,ut vi dimus, mediam inter deos & homines iactaret, quae item deorum nuntio dc interprete apud ho mines fungeretur, & vice versa hominum apud deos: quando mediae illius naturae proprium mimnus est constat. Si autem,quod alibi Plato de eadem daemonum natura praedicat,spectemus, lon- se ab eo aberit sibylla ut daemonum coetui adscribi mereatur ; multoque magis si de his theologos nostros audiamus.
Platonis quidem sententia est in Epiuomide,
quem Platonici sequuntur, daemones anima ii telligente & corpore constare , ut homines & asstra; verum & animam eorum nobiliorem esse humana multoque diuiniorem, utpote diis pro piorem: corpus autem eiusmodi, ut spirituale& incorporeum nostro comparatum dici possit. Quippe quod non ex quatuor elementorum ne- xii sit concretum, neque ita crassiam & terrestre, sed simplex ex uno singulari elemento: unde illa diuisi. daemonum in Epinomide in aetherios, ae . reos, aqueos. Quibus plures etiam agnoscit Psellus in dialogo ι ενεργείας λωαονουν, totis dem scilicet eorum genera quot sint mundi lementa. Itaque his quos Plato expressit, terre- stres adiungit& subterraneos, quos sal petως, hoc est, lucifugas vocat. Quale genus cor
porum, si datur, quantum ab humanis & alio,
rum animalium differre debeat, nemo non vi-
det. Caeterum Sibyllam non dissimilem nostri corporis
288쪽
corporis naturam habuisse certum est: quippe quae more asiorum hominum in ortum proc siserit , transacto item vitae tempore communi cunctis animalibus necessitati cesserit, ut post videbimus. Quo vel uno Sibyllam a toto datanonum ordine esse remotam liquet: non enim daemones in philosephorum sententia nascendi aut denascendi vices agnoscunt, licet non sint omnino immutabiles : animo namque varios affectus sitscipiunt amoris, odii, laetitiae, aegritudinis, atque etiam iracundiae, omnem denique, ut Platonicus Apuleius ait in lib. de Deo Socratis, humani animi faciem patiuntur. Quo eos adiis distingui censet. Non ergo in daemonum numero fuisse Sibyllam ex his constare potest. Sed sertasse versus illi, quibus se mediam inter deos & homines dicit, non ita accipiendi, ut deorum nomen significet genus distinctum a
daemonibus ; naturam videlicet ab omni corporea concretione remotam ; sed prout latius sumitur , & ad daemones extenditur, quos etiam deorum nomine Jnterdum Vocari constat,quem- admodum deos vice versa saepe ab Homero daemones dici certum est. Quem nominis illius
usum si ibi secutam concedamus Sibyllam, tunc non inter deos & homines, quod daemonum est) sed inter daemones ipsos proprie dictos M homines hanc se mediam voluisse dicemus. Ex quo quaestio quidem non injucunda exoritur de specie humana, num ita sit indiuidua , ut nullam n turae sub homi is nomine diuisionem
289쪽
admittat. Quidni enim altiores in specie humana latere differentias credamus siue ad vi tu tem & praestantiam, siue ad vilitatem & igno- miniam 3 Immanis quidem ingeniorum & morum distantia quemvis non praeoccupatum, ii non ad credendum, certe ad dubitandum con pellat. Verum huic disputationi alium locum destinauimus e hic ne absurda nimis in versuallato Si liae gloriatio videatur, quo se ancipitis inter deos, hoc est daemones, naturae esse praedicata, reconditam n turae rationalis diuiso nem, inter Pythagoricae sectae arcana habitam, di. ab Iamblicho memoratam in libris de vita P thagorae, proponam ipsius verbis: Asi τε ς τοις af, Πυ γονκῆς φιλοσοφι-
μου το od c is se , το δε ἄνθ ρο τος , τοὶ οiον Πυλαγο: id est, Proditum ab Aris ipse es in libris de philosophia Pythagorae, quaη- dum hul modi diuisionem apud viros ejus feminarcanis conseruarie animairationis particeps pamrim est Deus pήrtim homo,partim qualis Pythago- rari Quibus Verbis aperte tres rationalis gradus ostenduntur. primus in quo Deus,alter qui hominum est, tertius nomine carens, id paraphrasi expressus, dum is esse dicitur in quo fuit Pythagoras. Quo declaratur mediae inter diu num genus & humanum naturae fuisse, diis qui- dein daemonibusque inferior, homine autem
290쪽
maior, non hic tantum sed & alii ingenio & vii tute eminentes viri ; quae & Sulpitii Galli apud Romanos, Thaletis & Hipparchi apud Graecos, iudice plinio, praestantia fuit: de quibus sic naturae ille scriba lib.2. cap. ia. Viri ingentes δε-
praque mortalium naturam, tantorum numinum
lege deprehensa M. & paucis interiectis : Macti
ingenio esse caeli interpretes, rerumque naturae cas paces, argumenti repertores quo Hos hominesque
misistis. Rursus libri eiusdem capite 79. de iisdem naturae interpretibus: uantum a Deo tandem videri possunt tales disrare , dum Pisant ρQuo significat, potui si e tales viros putari deos ii mortui non fuissent : quia vero mortui sint, hoc solo cognosci non fuisse deos ; sed si non dii, non continuo homines, sed mediae condistionis inter homines & deos. Atque haec hunc in modum sibyllae gratia attigisse sussiciat, potius ut quaestionis gustum quendam offeram, quam quod tam paucis dissicultatem explicari posse putem. Multa enim ultro citroque dicenda essent, sed quae aliud tempus postulant. Non tamen illa silentio
praetereunda, quibus eadem vates sese ipsa con- latur de hac moriendi necessitate, qua sola diis concedere cogutur. Extant haec apud Plutarchian in libro toties laudato de pythiae oraculis; qui utinam versus ipsos nobis conseruasset, aut si eos adscripserat, non hac parte codicem ve- . iustas arrosisset. Sed tamen ex iis, quae ibi Plu-O tarchus