장음표시 사용
171쪽
παυρα μεν, αλλα μάλα Sed quum certum quid designari res ipsa postulat, ne sugienda quidem ellipsis est. Exemplo utar Valde Perspicuo. Tu τὰ α ριστερὰ Aepe sine ellipsi dicuntur, quum significatur, quidquid dextrum aut sinistrum est: sed in re militari το δεξιον et τo αριστερον cum ellipsi dicitur, quod hac in re iuhil aliud quam κερας significari Ροte
Eodem modo masculini, et maxime seminini generis adiectiva ellipsin plerumque efflagitant. Nam ubicumque per hanc circumscriptionem, O στις τοιουτος ἐστιν, ῆτις τοιαυτη εστιν, explicari nequeunt, ibi, ipso genere nominis indicante, certum vocabulum intelligi necesse est. Quare satis mirari nequeo, quod Schaeseriis Μ gravit
miram opinionem, quam P. 43. affert, talia, ut δι ὀρθῆς, ἰθείας, sine ellipsi Ρer enallagen generis dici existimantis, Probare non dubitaverit, quod ille facit saepius,
Denique nescio an nullam ob caussam Ρlures excogitatae ellipses fuerint, quam quod loquendi rationes quaedam , quae Propriae sunt Graecae snguae, a multis noli fuerunt intellectae.11s In his primam posuerim eam, quae attractio a quibusdam vocatur. Nam quis exempli caussa Ουτος ante O τοῖος ante OAς, τοσουτον ante οσον, et quae sunt Similia, omissa censebit, qui reputaverit, etiam sic loqui
ουειν γὰρ ἄν πράξαιμ' ἄν ων Ου σοι φίλον. Neque ulla Pronominis ellipsis est in talibus Ioc et te δ' u αυχεν ' εαξε, λαβων κρατεροισιν Oδουσιν, ubi qui αυτ, ν omissum Putaret, non rectius saceret, quam si quis in his versibus αυτἀρ inia I ἐρικυδέος ικετο ριέτρον,αυτου ριιν κατερυκε, δίδου δ' ora συγατέρα ῆν,
172쪽
ellipsin fingeret pronommum Διεινος et ουτος et οἶ. E dem modo Praepositiones omnes ubi abverbiorum loco sunt, aperte repudiant ellipsin. Diversus ab hoc genere alius est rusarum ellipsium lans, quamquam isse valde speciosus: hunc dico, qui est in articuli usu nunc cum genitivo, intellectis, ut Putatur, nominibus αδελφός, γυνή, -σκαλος, δουλος, ovγατηρ, μαθητ)ὶς, ιιήτηρ, οἰκεῖος, πατήρ, στρατηγος, υἱος, item verbo ἀνάκειμαι; nunc cum PraeΡositione, qualia sunt τα προς πολεμον, τὰ εἰς ἐμε, τὰ κατά τινα, ὀ παρά τινος, ὀ ἐπί τινος, ὀ uno τινα, οἱ εκ τινος, RP. 32. 2 T. 3 9. 46T. 5Is. nunc cum adverbio, ut ὀπάνυ, οἰ ἔνδον, οἱ ανω: in quibus exemplis omnibus
Vereor, ne, quae existimatur ellipsis esse, nulla siti Et-120 enim quod ad genitivum attinet, is casus quum etiam solus Per se rem significet, cuius aliud quid accessorium est, quid impedit, quominus omnia ista exempla sic interpretemur, ut ellipsi carere possimus p Ac ne id meo magis arbitrio, quam idoneis argumentis fretus dicere videar, Iocupletissimo utar et antiquissimo auctore, Homero: a cuius sermone quum istiusmodi nominum ellipsis prorsus
aliena sit, non ille tamen dubitavit dicere 'Oὶλῆος ταχυς Γας, quod non magis elliptice dictum est, quam illud
Hectoris Andromache 'rrhiis connubia servas 'aut haec Sophoclis in Aiace v. I 2. ρά σε ταυροπυλα λὰς 'Ἀρτεμις,
in his enim locis Aiax et Amisomacha et Diana et Minerva. non secus Oilei et Hectoris et Iovis esse dicuntur, quam quaecumque alia res dici potuit, quae horum Propria esset. Nec puto lare, qui aliam contendant illorum esse locorum rationem, in quibus additur articulus. Nihil enim mutat articulus, qui cum initio Isis quoque in formulis Pronomen
173쪽
esset, perinde erat, nomen ipsum, an Pronomen Ponere-
21 tvr. Φιλίππου est Alexandre Plialisph nomalius cui piam. 'Aλεξανδρος ὀ Φιλίππου quum dicitur, primo simpliciter nominatur Alexander, deinde, ut ab aliis distinguatur, adiicitur, illo Philippi, quod num est aliud, quam si repetito nomine dicatur, 'Aλεξανδρος, 'Aλέξανδρος Φιλίππιου ΘEiusdem generis esse etiam reliqua Puto, quae Supra commemoravi, SiVe articulus cum praepositione iungatur,
ut τἀ προς πολεμον, οἱ ἀμφὶ Πλατωνα, Sive cum adverbio, ut οἱ ενδον, ὀ πάνυ. Nam in his quoque locu tionibus articulus initio pronomen suit, quo quum aliquid
demonstraretur, explicatio addi coepta est quam fieri posset breVissime, V. e. or, ἀμφι Πλατωνα ' Oι, ενδον. isti, non e circa Platonem: hi, nempe intus. Et confirmat hanc explicationem Iingua Germanica, cuius lania e4t cum Graeco sermone et cognatio et similitudo, ut par utilitas
ex earum comparatione ad utriusque explanationem redun-
dct. Nos igitur nulla Ρrorsus cum ellipsi dicimus, die mitilem Plato, dic Don dor burgerschast, die im hause, dor'im hi,nmel, die am moere, die histor dem berge, diciarinnon, die ob e quin etiam, quod pariter faciunt
Graeci, cum Substantivo: der her im hause, cas Nothin dor stadi, dor mann mit der lanae, die Ronne am
22 Obiter hic illorum notabimus errorem, qui in hoc, ό πά- , ellipsin comminiscuntur. Ac nosius quum περιβοη- τος intelligendum putaret, Schae rus rectius a Zeuitio περίβλεπτος vel ενδοξος substitui dicens, non tamen re- Pugnaturum se indicat, si quis nihil prorsus subaudiendum existimet. Id vellem confidentius dixisset, quandoquidem locutio ista non aliter usurPatur, quam ut πάνυ ad ipsum illud nomen, cui additum est, spectet. Etenim ὀ πάνυ Περικλῆς est is, qui re Vera ac plane Pericles est, id est, genuinus Pericles, non spurius quispiam, eoque nomine indignus. Ex quo aperium est, ne Posse quidem hic adiectivum intelligi. Attingamus nunc alium, eumque uberrimum lantem
174쪽
icinere ficiarum ellipsium, ad quem etiam infra non semel redeundum nobis erit, conrusionem dico duarum locutionum. Cuius quum in omnibus linguis non Pauca exempla inveniuntur, tum in Graeca lingua haec ratio tam late dinfusa est, ut magis ubi non aΡΡareat, quam ubi aPPareat, quaerendum videatur. Nec mirum, Graecos in tanta ingenii mobilitaιe ac celeritate ab una notione ad aliam transsilire, et hic diversissima in brevius cogere solitos fuisse. Quo magis, antequam ad ellipsin aliquis consu-giat, videndum est, ne duarum locutionum confusione, quae iusto brevius dicta videantur, commode explicari
possint. Sic ἐδεσθαί τι, τι, eι quae sunt similia, 123 de quibus apud Bosium est Ρ. 25. et Iss., recte quidem
Sc laeserus ellipsi carere dicit, sed obscurum tamen maneat necesse est, quomodo accusativus cum his verbis construi possit, nisi memineris, eum e talibus verbis, ut
στέργειν et ἀποστεργειν Pendere, pro quibus illa, ξδε-
σθαι et ἀλγειν, ut re ipsa eodem redeuntia, sed signisi catu fortiora, substituantur. Simillima ratio est huius, κατέχειν τινος, quod pariter Sesiaeseriis p. 44. enumero ellipsium recte eximit, sed non explicuit tamen. Non rectius hoc, si propriam verbi constructionem spectes, dicitur, quam κρατειν- sed et illud est κράτος τινος ἔχειν , et hoc κάτοχον τινος εἶναι. Vellem Sesiae rus etiam p. 392. et 443. non Satis habuisset, τρυχεσθαι τινος et στεφανουν πιτυος, Vel quae similia sunt, Graecae linguae ProPrias constructiones appellare. Nam quid aliud etiam ellipses sunt Θ Immo id requirebatur, ut de-
Clararetur, quam rationem hae constructiones haberent, quo tirones non tam eas ediscerent, quam intelligerent.
Est vero hic quoque illa duarum locutionum commutatio adhibenda, quum τρυχεσθαι, καίεσθαι, ἁλωναι τινος, στεφανουν πίτυος, inde dicantur, quod pro hisce verbis
mens substituit alia verba, veluti ποθον, ερωτα εχειν τινος, Gτέφανον ἐπιτιθέναι πίτυος. Minus etiam satisfacit Schaeserus P. I 22. , ubi verba st ποδων ἔχει, de qui-124bus miras alii coniecturas protulerant, sic explicat, ut nondum tamen, unde genitivus Venerit, cIarum esse Vi-
175쪽
deatur. Atqui re vera res ita Cogitatur: οιαν ποιοτητα
ποδων ut quum Latini dicunt, ubi geritium, eo ι meritiis r quod quid est aliud quam quo in loco gen tium, ad quem gradum temeritalis' Sic nos quoque: his ues Iand 8 Non est tamen sic intelligendus E ripides in Electi a v. 1294. γῆς ολαδ' ειπτορευέτω, sed ibi Ἀχαῖδος γῆς pertinet ad εἰςπορετετω , quod mi
πορευετω εισω Ἀχαῖδος γλ , oiκαδε. Vide quae Schwehelius attulit p. 60. Illud vero maxime onmium miror, quod quum tot salsas ellipses expulerit Schaeserus, ipse tamen participium λενων p. 246. intelligendum censuerit, ubi nulla prorsus ellipsi opus est, si usitatissianam. illam constructionis mutationem adhibeas. Sed nimirum Brun kii eum atque aliorum movit auctoritas, cui vereor ne vir modestissimus saepe nimium tribuat. Videamus locos,
quos asserti Sophocles in Aiace v. 26. εἶτ' ονείδεσιν
ηρασσον ενθεν κἄνθεν, ουτ -ος ου, τον του μανέντος κἀπιβουλευτου στρατου ξυναιμον ἀποκαλουντες, ως Ουκ ἀρκεσοιτο μη ου πετροισι πῶς καταξανθεὶς θανειν. 125 Hic vero verba ώς ουκ ἀρκεσοι non cum Praecedente Pa ticipio ἀποκαλουντες, ut Schaeserus Putasse videtur, sed cum Verbis ονείδεσιν ἐρασσον iungenda sunt: quorum quum non alius Sit sensus, quam Oνειδιζοντες ελεγον,
quid opus est ad ellipsin confugere ρ Non alia est Euripiades Ioci constructio:
ἀνῆξε δ' ὀρθὰς λαος εἰς εριν λογων,
Nam quid aliud priore versu continetur, quam ἐρίζοντες ελεγον Θ quibus verbis cogitatione substitutis omnia integra sunt. Ei loco geminus est alius in eadem fabula, in quo ellipsin male adhibuerunt p. 633.
176쪽
or δ. ως θανοντων ου μου νίκη πελοι. Denique Diodori verba, επεμψεν ἀγγελιαφορον θορυβεισθαι αυτον, nihil aliud si ficant, quam G ἀγγελιαφόρου ἐκελευσε, quemadmodum saepissime πέμπειν et quae similia sunt, pro his dici solent, quae istiusmodi verbis comprehensa cogitantur. Rectius attulisset Sinae-
ferus hunc Sophoclis Iocum, in Oed. R. 536. φερ' εἰπὲ προς θειον , δειλίαν ῆ μωρίανίδων τιν' ἐν ἐμοί, ταυτ' ἐβουλευσω ποιεῖν, ῆ τουργον εἰς ου γνωρίσοιμι σου τοδεδολφ προς-πον, κο- ἀλεξοιμην μαθων; Quamquam hic quoque verius υπολαβων vel ελπίζων, Ita quod Branckius intelligendum dicit, in praegresso ίδων
latere iudicahis: quo non Ρraegresso non poterat εος Ovrνωρισοιμ subiici. Unem non invenirem, si istam Graecorum consuetudinem, verba ad id magis, quod cogit tum, quam quod dictum erat, accommodandi, enumer
lione formarum, in quibus hic usus invenitur, illustrare vellem. Salis nunc sit, duo diversi generis exempla attulisse. Sophocles in Trach. 259.
Idem in Oedipo Rege v. 236. τον ἄνδρ' ἀπαυδῶ τουτον, οστις ἐστί, γῆς τῆςδὼ ῆς θω κράτος τε καὶ θρόνους νεμα ,
μῆτ ε δεχεσθαι, μήτε προς ὼνειν τινα,
ωθειν δ' ἀπ ' οἰκων πάντας. Alia infra plurima se offerent. Invenitur denique etiam aliud genus locutionum, quod eodem iure et ellipticum et non ellipticum dicere
177쪽
Possis, Veluti νυκτος, χειμωνος, νηνεμίης, atque omnino ubi genitivi, quos absolutos Vocant, reperiuntur. In quo genere qui ellipsin repudiant, quod Schaeserus facit p. 3T . 5T . non habent, quo genitivi usum, qui satis mirus Iri est, explicenti Equidem esistimo has Iocutiones onmes
ex quadam constructionis mutatione Ortas esse, quum abrupta Prorsus Priore constructione, reliqua Per se sine
nexu cum Praecedentibus Proserrentur. Sic, quod dicendum erat θεου θελοντος ἐστιν, Ουειν ωχυειν φθονον, abrupta oratione, quae inchoata fuerat, brevius dicebatur, θεου θέλοντος, ουδὲ, ἰσχυει φθονος. Qui modus Io- quendi sic deinde in usum venit, ut Iegitimus haberetur, neque quisquam, qui eo uteretur, se Orationem abrupiisse sentiret. Accedit, iuod eadem Plane caeterorum est a solutorum casuum ratio. Ex hoc igitur genere quaedam multo usu pene in adverbium mutata sunt, ut ista ἐμερας, νυκτος. Quod in Germanica quoque lingua factum est, atque adeo contra leges grammaticas, ut in hoc, desnachis, quod quum femininum esse deberet, masculinum est, quoniam caetera huiusmodi adverbia e masculinis nominibus orta Sunt.
Sed satis iam videtur dictum esse de lantibus, ex quibus falsae nominum ellipses promanarunt. Illud unum adiiciendum duxi, quod vix est credibile, interdum etiam
huiusmodi ellipses, quae sano homini in mentem Verure nequeant, a doctissimis viris excogitatas esse. Exemplo sit Brunckii adnotatio ad Euripidis Phoeniss. v. 333., quam Schaeseriis p. 523. attulit. Verba Ρoetae haec sunt: οθεν ἐμάν τε λευκοχροα κειρο/ιαι δακρυοεσσαν iaισαδροπενθηρηὶ κόμαν. Vbi Branckius, pronior ille alias ad
emendandum, inauditam neque ullo pacto ferendam comminiscitur ellipsin nominis φωνή. Qui rectissime vidit, Iocum CorruPtum eMe, Pomonus, reperisset etiam, quod sponte se offert, lenissimum remedium, nisi, quod toties accidisse. dolemus, antistrophae eum latuissent. Scripserat Euripides: Oθεν εμάν τε λευκοχροα
178쪽
Ab nominum ellipsi ad ellipsin verborum accedimus, in quo genere, ut supra significarimus, multo rarius see catum est. Sed quum hic quoque non unus errorum lans reperiatur, videamus quae in hoc genere Potissima sunt. iAc primo saepe viri docti non, uti decebat, illius verbi ellipsin adhibuerunt, quod ante alia simplex esset, sed remotius quiddam et exquisitius commenti sunt, quod ob id ipsum, quia nimis singulare est, ab ellipseos natura abhorret. Eiusmodi errorem notarit Schae rus Ρ. 599. in verbis τί ἐριοὶ τουτο intelligendum esse εστὶ monens. Aliud exemplum est p. 585. , ubi cur ad haec, ως ευτυχως , οτι Ουκ ἐλ φθην, aliquis ἀπηλλάχθην, quam ἐγένετο intelligi malit, nihil caussae est. Nam quod Setiae rus ad eum Iocum iudicat, in huiusmodi excla-12smationibus nihil subaudiendum esse, id vereor ut cuiquam Probaturus sit, quandoquidem nullum adverbium, nisi Verbum accedat, Per se aliquem sensum praebet. Immo vidi ulla mihi indetur manifestior esse ellipsis. Aliae verborum ellipses excogitatae fuerunt, ubi duae locutiones confusae sunt, Vel, quod Propemodum idem est, ubi aliquid ad id, quod mente cogitatur, non ad id, quod verba Der se significant, refertur. Cuiusmodi est, quod P. 6I2. commemoratum egi: ἐγω μἐ, ουν ἐς το βαλανειον βουλομαι, quod nos prorsus eodem modo dicimus, nihil supprimentes. Commutatio enim verborum est, quum velle dicimus Pro tendeaee. Neque enim quidquam omissum est in hoc, ἱέμενοι πολεμονδε. Sic etiam in hoc Homeri: νίοχος δ' Iμασεν καλλιτριχας ιππους
νῆας ἐπι γλαφυρας. Nihil diversa est ratio Sophoclei loci in Antigona v. 857. εφαυσας ἀλγεινοτάτας ἐμοὶ μερίμνας,
179쪽
Quod si cum Schaefero, recte quidem oικτον Praeserente, impost πατρος intemungas, ut Verba τριπολιστον ο&τον accusati,4 absoluti sint, non modo multum de Poetica vi tute huius Ioci peribit, sed illud etiam quaerendum relinquetur, quid sint accusativi absoluit. Quae appellatio vereor ne nillil sit, nisi perfugium, quod consectentur, qui quomodo rem expediant non inveniunt. Accedit in Sophoclis loco iactatum a Bmnckio schema Colophonium, non dissimile inventum ut casus isti absoluti, quod schema
hic quidem perineptum est. Nihil in toto loco dissicultatis est. 'χ φαυσας ἀλγεινοτατας ἐμοὶ μερέμνας poeta dicit
gemituo casu, in mente habens inde statim accusativum, qui ab hoc Verbo regatur. insert. Reliqua sic iungenda sunt: πατρος του τε προπαντος ἀμετέρου γένους οἶκτον, τριπολιστον κλεινοις Λαβδακίδαισιν et patris et universi generis nostri complorationem, mutuum
iterandam elamis Labdacidis. Nec magis quidquam supprimitur in illis exemplis, quae p. 612. allata
ἄστυ τε καὶ Tρωων ἀλοχους καὶ νηὶ πια τέκνα. Nam si nihil omissum est, ubi πειρῶσθαι isti αικεν iuu-gitur, qui magis aliquid omissum censeatur, ubi Dro Verbo isto πειρασθαι id ipsum Ponitur, per quod quis aliquidemcere experitur Θ Μulto minus probari poterit Brunc-I31kius, qui, ut P. 645. observatum est, in hoc Euripidis dicio νεἀ δ' πιπερβάλλοντ'
ΟυδDα καιρον δυναται δνητοῖς, παρέχειν subaudiendum Putat. Immo δυναται, ut saepissime, idem significat, quod δυνατά ἐστιν. Et quoniam recte dicitur Oυδεν δυνασθαι, Poeta Pro ουδεν κα ριον δυναται dixit ουδένα καιρον δυναται. Vellem Sane, Schaeserus huiusmodi observationes doctorum Virorum non sic nudas attulisset, quo ne tirones et quicumque non
180쪽
possunt ipsi iudicare, tacentem assentire rati, salsa pro veris probarent. Sed antequam verborum ellipsin mittamus, de infinitivo iubentis vel orantis exponendum est, de quo est P.
600. 620. 636. Quem insulitivum quum Hii, tum Schae-
ferus p. 620. ab antiquissimis sine ulla ellipsi nunc Pro im- Perati ο, nunc Pro optatiVo usurpatum, eumque usum deinde mansisse putat. Quae res mihi quidem parum veri similis videtur. Nam etsi eamdem simplicitatem quotidie in puero rum sermone animadvertimus, nihil est ea tamen nisi infantia, neque illa loquentium, sed balbutientium puerorum. Quam cur in Graeco sermone, aliis in rebus omnibus cultissimo, servatam existimabimus p et repugnante quiadem ipsa infinitivi natura, qui modus non Per se conStantis, sed aliunde pendentis est orationis. Quin etiam con-132 structionis varietas, quae est in isto infinito usu, satis arguit, aliam eius originem esse. Nam ubi nomen infiniativo iunctum Personae est, quam alioquimur, nominativus
adhibetur: νυν, si ιηδες, επὶ Πωεσσι μάχεσθαι, '
Infinitivus igitur ut istis locutionibus quid caussae est cur non per ellipsin aliquam explicetur, quum nulla neque frequentior sit ellipsis, nec faciliorem veniam habeat, quam quae in verbo est, aliquod Studium, aliquam V Iuntatem aut animi assectionem indicante Θ Cuiusmodi verba hoc facilius omittuntur, quod ipsa loquentis vox in huiuscemodi formuliti ita conformatur, ut, quid aliquis di-Cere Velit, minime Possit Obscurum esse. Sed ab illa in sinitivi constructione, quam modo tetigimus, nimium recedunt duo Homericorum carminum loci, quam ut eos praetermittere Isic debeamus. Unus Iliad. XVI. 99. νων δ' ἐκδυμεν ολεθρον, ubi, quamvis deterioribus numeris,