장음표시 사용
181쪽
αῖ γαρ, Ζευ τε πάτερ καὶ 'Ao 'ναι' καὶ 'Ἀπολλον, οιος Nηρικον εἱλον, ἐυκτιμενον πτολιεθρον, ἀκτην ἐπείροιο, Κεφαλλήνεσσιν ἀνάσσων, Ira τοιος ἐών τοι χθιζος ἐν μετεροισι δομοισιν, τευχε ωμοισιν, ἐφεστά/ιεναι καὶ ἀμυνειν ἄνδρας μνηστῆρας ' τω κεν σφεων γουνατ' ελυσαπολλων εν μεγαροισι, συ ει φρενας ενδον ἰάνθης. In quo Ioco nihil dissiculiatis est, si aposiopesiit adlitheas, infinitivis e verbis τοιος εco, Pendentibus: utinam talis auiauaestium heri fercndum --.ra De ellipsi praepositionum. Perventum est denique ad ellipses Particularum, quae pars huius doctrinae ut speciem veri admirabilem, ita. quod iure Verum dicere PoJsis, nihil plane continet.
Nam si recte supra contendimus , Praedicata rerum, quod sponte intelligi nequeant, non Posse omitti, consentaneum est, Particulas omnes, in quibus Variae rerum cogitationumque inter se rationes indicentur, ita esse necessarias, in Lexilogo I. p. 56. et in gramm. Gr. mai. I. P. 539. Nega
bant enim Veteres grammatici υι ante consonantem dici: V. Etb i 3.
N. p. 72, 26. 775, 23. Eustath. p. 938, 43. 1047, 54. 1224,
58. ita ut, quoniam propter istam reguIam passivi optativus sitne in activo quidem ζευγνυίην, sed ζευγνυην scribendum putarent: vide Boiseri Anecd. p. 1292. Rectene illi an sola raritate eXemplorum adducti υι ante consonantem serendum esse negent, sortasse antiquarum inscriptionum fide aliquando patebit. Pronunciari a Graecis illam diphthongum sequente consonante Potuisse, non solum αμφὶ νέκυι κιαπιε ηωτι Iliad. n. 526. 565. et αμφὶ νέκυι καὶ Iliad. to. 108. atque alia huiusmodi, sed certius etiam Aeolica illa docent, τυίδε, τυι, μέσυι, ἴντυι.
De quibus vido Theognos tum in Bekkeri Anecd. p. 1425. praecipuo autem qui do pronunciatione dixit Priscianum I. p. 355. 36. ed. Κxehi. Id illud Τheocrito V. 30. restitutum a Vol- gero Probare videtur Schaeserus ad Greg. Cor. p. 897.
182쪽
ut, ubi Omissae videantur, res aliter prorsus describi erasti-ilianda sit. Longum foret et Ρlenum taedii opus, de singulis locutionibus secundum ordinem particularum, ut in Bosii libro factum est, disserere. Quare faciam, quod . supra feci: quidquid hic corrigendum videtur, ad quaedam capita reVocabo, indicatis, errorum fontibus. Ac primo dicendum est de Praepositionibus,
iisque adverbiis, quae casum aliquem regunt. Nam haec quoque Praepositiones existimanda sunt esse, quem-IMadmodum Praepositiones Omnes, quod satis Homericus sermo arguit, initio adverbia suere. Est autem in praepositionum ellipsi assumenda duplex marime error commissus; unus quod consusio illa diversarum locutionum a Plerisque neglecta est; alter, quod non est animadversum,
ex hac ipsa permilatione Paullatiin casibus quibusdam significationes quasdam adhaesisse, quae deinde latius extendi, atque alio, quam quo Proprie debuissent, transferri coeperint. Sed ut ordine ac ma procedat haec disputatio, quid tandem sibi volunt illi, qui ellipsin praepositionum admittunt.* Nam 'unde sciunt, omissam esse praepositionem ΘΕ casu nominis, inquiunt, qui ea praepositione regitur.
Audio: sed quid hoc est, quod regi vocant Θ Ηοc, opinor, dicunt, praepositioni deberi, quod hic, neque alius
casus adhibeatur. At in ea re vehementer falluntur. Nam
si ita esset, qui tandem fieri posset, ut una Praepositio diversos casus regeret 8 Id scilicet e diverso Ρraepositionis significatu repetunt. At, obsecro, quisquis ita iudicas, cur tu diversas istas significationes Praepositioni, quae ubique eadem est, imputare, quam e casu nominis, qui Prohis significationibus alius atque alius est, derivare mavis pΝam quid respondebis, si quis significatum praepositionis a Casu nominis, qui ei adiunctus est, regi dicat Θ Quod 135 Profecto multo consideratius diceretur. Nam qui Ροtest omnino fieri, ut praepositio certa quadam significatione Certum casum regat, nisi in illo ipso casu aliquid sit, quod ad hanc significationem, non ad aliam trahi possit pQuod quid est aliud, quam significationem eam in easu
183쪽
non minus, quam in .Praepositione inessep Νam si esset in sola Praepositione, aut nullo casu opus esset, aut usus easuum esset Promiscuus. Quod contra, si in casu inest, Ρraepositio non tam mutabit significatum suum pro diversitate casuum, quam conciliabitur eius significatio cum ea
significatione, quae est in casu. Exemplo utar Plano et perspicuo. Παρὰ est apud , eaque significatio manet,sio παρα σοἱ, siVe παρἀ σε, sive παρὰ σου dicatur: sed casuum diversitas facit, ut παρα σοὶ habeatur id,
quod est apud te; παρὰ σέ, quod accedat ad te; παρὰ σου, quod veniat a te: id quod simili modo Galli d
eunt, de chea tot. Itaque si casus non Pendet e Praepositione, cur ellipsin praepositionis adhibeamus, ubi casus est sine praepositione Θ Nimirum, qui Ρraepositionum ellipsin comminiscuntur, hoc uti solent argumento, quod quum multae locutiones inveniantur idem significantes , sive adsit praepositio sive absit, absentia praepositio-IM nis non possit non per ellipsin explicari. Mirum vero, eos non sentire, quam hoc ineptum sit argumentum. Quid enim, si quis obiiciat, ubi. Omittatur praeeositio, non Perellipsin omitti, sed , ubi addita inveniatur, additam esse Per Pleonasmum p Sed ne videamur magis inscitia adve sariorum , quam idoneis rationibus vincere, hoc eos dicere faciamus,' ideo adhibendam esse ellipsin praepositionis, quod in solo casu, quem quaeque Praepositio regit, non insit haec vis, quae Propria est Praepositionis; ea autem
vi et significatione Iocos illos, in quibus ipsi ellipsin admittant, carere non Posse. Hoc argumentum ut refutetur, primo Videndum est, quae sit cuiusque casus vis, Ob
quam regi a Praepositionibus quibusdam dicatur; deinde an eadem vis sit in his locis, in quibus nulla adiecta est praepositio. Hoc enim si effecerimus, sponte intelligetur, ellipsi nillil opus esse.
VII. Is usu gs nitivi. Ac Primus commemorabitur genitivus, quo in casu mirum in modum luxuriatur lingua Graecorum. Quare,
184쪽
IN GRAECA LINGULI Gquod sciam, nondum repertus est, qui omnem illam locutionum copiam et varietatem, in quibus hic casus dominatur, Sic explicaret, ut ea explicatio vel aliquo modorei satisfacere videatur. Illud quidem alio loco ab nobis
deinOnstratuin est, genitivum proprie rem indicare, cuius aliquid accidens sit. Latissime autem patet accidentis no-13Ttio, mutabilis illa pro ratione, qua rem collisideres. Sic Idius patris et Ρater filii, sic amor dicitur alicuius, sive amare eum sive amari intelligamus. Exempla quaedam huiusmodi vide apud Schaeserum 1'. 35. Quod ni si temere omnia miscuisse et PerturbaSse Graecos Statuimus, in omni usu genitivi ad primam illam significationem redeundum erit, videndumque, quomodo hic casus ad tam diversos tamque dissimiles res adhiberi potuerit. In quare illud tamen bene tenendum est, Ρleraque in linguarum Consormatione obscuro sensu regi, cuius si modo initia teneamus, reliquum eius cursum persequi non esse difficile. Nam qui primi aliquam notionem alio deflexerunt, hos in ea re aliquid iudicii adhibuisse necesse est: ab his reliqui ista Pene neScienteS accepere, quos non mirum est ea dein latius extendisse, quam fortasse debebant, quippe Verae rationis sibi non ConScios. Igitur geniti is quum rem indicet, cuius aliud quid accidens sit, id in Paucis tantum praepositionibus, quae cum hoc Casu Construuntur, Paullo Obscurius est; in Ρl risque Primo adspectu, cur genitivum sibi adiungant, ap- Paret. Nam quum in his, quae rerum accidentia a Philο- Sophis vocantur, etiam Partes cuiusque rei numerentur, haec Partis significatio, quae Ρene ubique genitiVum comi-13Statur, in harum praepositionum constructione manifestissima est. Sic ἀπο , παρά, προς, υπο, , ProPrie id significant, quod cuiuspiam rei pars est, sed ea talis, quae ab hac re Proficiscatur, eoque ab ea separetur. Deinde δια, ἐπί, κατά, υπερ, id indicant, quod est vel sit in aliqua rei cuiuspiam Parte: ut
διὰ μέν ἀσπίδος φαεινῆς οβριμον εγχος Neque alia ratio est praepositionum ἀμφὶ et περι, quam
185쪽
rum altera id, quod ab utraque parte, altera, quod ab omni parte est, significat. Proximae his sunt ἀντὶ et προ , quarum ἀντὶ vix Potest dubium esse, quin significatum eodem modo ex ἄντα deflexerit, ut utraque notio in Praepositione προ inest . . ἄντα παρειαων σχομενη λιπαρὰ κρηδεμνα. Viraque ergo praepositio Proprie notabat, quod ante aliquam rei cuiuspiam partem esset. Denique mτἀ designat, quam proprie participationem, id est communionem partis dicimus: quo a praepositione συν disseri, quae quod totius
rei cum alia re coniunctionem significat, non construitur cum genitiVO: quae res clara erit Verba /ιετεχειν et συνέχειν, aliaque horum similia comparanti. Quum ergo genitivus iii omnibus his constructionibus Ρarti indicandae inserviat, facile est intelligere, qui factum sit, ut Prae-139Ροsitiones istae, quae, ut omnes PraeΡοSitiones, natura sua nihil nisi adverbia sunt, genitivum sibi vindicarent. Nam, ut ista exempla repetam, quae supra attuli, δίἀσπίδος ἐλθεν ἐγχος quid est aliud, quam εγχος
ἀσπίδος ποι, id est, venit ad aliquam clipei partem, et ibi quidem διά, id est, sic ut penetraret. Ita ἄντα πα- ρεια ον σχομενηὶ κρήδεμνα nihil est, nisi κρήδε/ινα σχομενθ παρειάων που, et quidem ἄντα, quod aliter dicas παρειάων ἐν τευ ἄντα. Ex his lacile poterit intelligi, non
diversam esse caeterorum adverbiorum conditionem, quae Cum genitiVo construuntur. Sed clarum est etiam ex hac
explicatione, adverbii, quo nomine hic Praepositiones quoque comprehendimus, non esse aliud officium, quam ut modum, locum, tempus, vel quidquid adverbii cuiusque significatione continetur, adiiciat, non autem genitivum sine adverbio nihil plane significare. Haec si Vera sunt, quid opus erit Ρraepositionis omissionem ad auxilium vocare, ubi Verba ipsa cum genitivo coniuncta
satis indicent, quae sit genitivi significatio Θ Hoc igitur an
ita sit, nunc videndum esL Quod sic faciemus, ut diversos usus, quos habet genitivus, ordine enumeremus, Simulque, quomodo alius ex alio ortus sit, Ostendamus.
186쪽
VIII. Ds genitivo nomini iun et O. Atque in illam genitivi notionem quam saepius iam tetigimus intuenti planum sit necesse est, duobus modis 140 genitivum usurpari Posse; Primo sic, ut, quod alicuius rei est, quid sit huius rei dicatur; altero, ut universe diacatur aliquid alicuius rei esse, non desinito, uuum Para, Bn Proprietas, an effectus, an quidquid demum sit. Ex-PIicemus primo de priore isto loquendi modo, quo geni tis iis nomen adiunctum habet. Atque hic duae se offerunt genisi i significatioices, quas considerare operae Pretium Sit, una derivationis, altera commutationis. Vtramque frustra per ellipsin explicare quidam conati sunt, quod Planum erit rem recte consideranti. Quod apud Homerum est Iliad. XI. 124.
χρυσον Ἀλεξανδροιο δεδεγμένος,
tria Ροtest significare, unum, quod omnium Primum, maximeque simplex est, aurum Alexandri accipiens; Secundum, quod hic dicere Ροeta voluit, aurum is Alexandro accipiens; ut Iliad. L 596. μειδῆσασα δε , ποδος ἐδεξατο κυπελλον, in cuius Versus explicatione Schaei erus ad Euripidis Hecubam P. 45. a Vossio se decipi passus est; tertium, aurum
p ο Alexandro accipio , ut Odo ss. XI. 326. ii χροοι, φίλου ἀνδρος εδεξατο τιμ ντα., Vnde haec diversitas 3 Si ab ellipsi, quod volunt, qui nunc παρά, nimo ἀντὶ vel, Maio intelligunt, nihil Iucri
fecimus advocanda Praepositione, quae non modo an sit 1 1 adhibenda, . sed etiam utrum haec, an alia, incertum eSt. Sin ab ipsa genitivi significatione, lucrum non est Giguum, quia Sic neque alieno Opus est adminiculo, et fontem, unde hi significatus Venerint, aperiri neceSSe ecl.
Hoc igitur agamus. Nec profecto quidquam Planius est. Aurum Alexandri est, quod habet Alexander: qui autem
aliquid ab alio accipit, is accipit id, quod habebat is, a
quo accipit. Itaque pauper adhuc et rudis sermo dicebat HERM. OP. I. Μ
187쪽
χρυσον 'πιεξάνδρου δέχεσθαι, non modo qum Rumm, quod esset Alexandri, sed etiam quum id ab Alexandro accipi dicere vellet. Μansit progrediente cultu antiqua forma, sed sic, ut qui ab Alexandro accipi diceret, lain non χρυσον cogitatione iungeret, sed ξάνδρου δέχεσθαι. Iaan quum semel genitivo haec deria
vationis ac separationis notio adhaesisset, Iatius ea extendi coepta est: unde talia sunt, ut ἀκουείν τινος, ex aliquo Gudire, λείπεσθαι , ἁμαρτανειν τινος. Cuius ConStr ctionis mentione facta , breviter tangam Iocum Thucydi
dis I. 33. ριηδε μειν φθάσαι ἁμάρτωσιν, ἡ κακωσαι ημῶς, ii σφῶς αυτους βεβαιωσασθαι; ubi non capio, qui Schaeseriis p. I M. D post δυειν ab librariis neglectum
suspicari Potuerit; quo addito Prorsus Perturbatur constructio , multoque minus intelligi locus potest. Sana sunt omnia: sed historicus, ne repetito verbo dicendum esset,1M του φθάσαι ημῶς κακωσαι, si του φθάσαι σφλ αυ- τους βεβαιωσασθαι, insolentiore structura dixit, μεινδειάρτωσι, φθάσαι . i. e. duatus rebus ad Praevortem cum eaeeidor mi . Sed redeo in viam. Vt ἁμαρτάνειν τινος, Sic γυμνον, ξένον, καθαρον ειναί τινος, γῆς
ἐλαυνειν, ἀμυνειν, θεῶν φῶς ἔφυσε Mαλν, et illud Euripidis in Electra v. 1215.
κατειδες, οιον ἁ τάλαιν' εων πεπλωνεβαλεν, εδειξε μαστον ἐν φοναισιν, quod exemplum cum aliis allatum est in his, quae p. 6 0. 6 3. 6 4. 693. 695. z34. commemorantur. Nescio an eodem referri debeat hoc Sophoclis in Electra v. IS. και μῆν ovρων εδοξα προςπoλων τινος
ουποστενουσης ἔνδον αἰσθέσθαι, τέκνον, ubi durius certe θυρων ενδον eum scholiasta iunxeris. Sed cave ne hunc usum eo traducas, quo non amplius
licet: quod ego Schaefero quidem non imputaverim, qui P. z50., ut solet, aliorum verba Ponit, ipse a dicenda sen- rida quae adnotavi ad Sophocl. Hecae. 1312.
188쪽
lenita abstinense sed hi, quorum isse Verba auesit, Bran kius et Porsonus, non ante ad suam me Sententiam traducent , quam ubi alicuius saltem praepositionis ellipsin certis argumentis demonstratam videro. Contendunt illi per Ellipsin praepositionis Euripidem dixisso in Oreste v. 49I. ed. Pora.
πληγῶς σπατρος τῆς vπερ κάρα, an et in Uectra v. 123.
κεισαι Gας αλοχον σφαγεις, Αιγίσθου Ἀγαμεμνον. Quorum Iocorum quum neuter mihi sanus esse videatur, priorem etiam ob mirum illud Parumque apium vnἐρ καρα suspectum habeo. Quo minus dubito, quin scribendum
κεισαι σῶς ἀλοχου σφαγαις, Αἰγίσθου τ' 'Aγάμεμνον . Sed revertor ad illud, χρυσῆν -εξάνδροιο : quae Verba quum non modo aurum significent, quod possidebat Alexander, sed etiam illud, quod quocumque alio modo ad Alexandrum spectabat, facile est intelligere, qiu sactum sit, ut etiam aurum, quod Pro Alexandro daretur, ita appellari posset. Restant adhuc in Homericis carmianibus certa huius interpretationis vestigia: ut uia L L III. Oυνεκ' ἐγω κουρης Βρισηιδος ἀγλά' ἄποινα ουκ ἔθελον δεξασθαι.
Hodie non ausim librorem scripturam in his Iocis mutare. Vide uiuia ad utrumque adnotavit Matthiae.
189쪽
MEt omnino Ilaec nomina, ubicumque apud Homerum i Vettiuntur genitivo itincta, simplicem habent constructi ' nem, ut pretium Ganymedis, non pretium pro Ganymede dixisse existimandus sit. Sed talia quum usu D quentari coeΡissent, genitivus Paullatim etiam eius rei si
gnificationem acceΡit, Pro qua quid daretur vel acciperetur. Unde dixit Ροeia,
η χρυσῆν φίλου ἀνδρος ἐδέξατο τιμῆεντα,
neque χρυσον ἀνδρος, neque ἀνδρος ἐδεξατο iungens,
Sed nudo usus genitivo, is ut esset pro viro. Ex his cognosci potest, quid statuendum sit de ellipsi praepositionum ἀντὶ et προ et υπερ, qua quid iani est, quod nos commode carere prohibeat Θ Obiter obser o, Schaeserum in Aeliani doco, qui est Var. hist. III. Io. Perigonii aliorumque auctoritate Ρraeter necessitatem de vitio cogitasse: quem revocare Poterat vel Theocriti Versus , eadem Pagina allatus. Sic etiam Aeschylus in Agam. 358. πολλων γαρ εσθλῶν τήνδ' Oνησιν εἱλομην. Neque in Euripidei Erechthei loco Schaeseri emendationem amplectar, quae mihi quidem eneriare orationem videtur. Scribendum puto: ιισω γυναικας, αἱτινες πρὰ του καλουαν παῖδας εi λονθὼ oτι παρήνεσαν κακά. Venio denique ad alias genitivi constructiones, in quibus nemo de ellipsi praepositionis cogitaturus fuisset, nisi nomen, ad quod genitivus resertur, saepius delitesce- 145 ret. Sed qui semel admonitus usitatam illam duarum Iocutionum Ρermixtionem meminerit, Sponte, OΡinor, ineptas istas ellipses et ex parte prorsus invito linguae ingenio excogitatas spernere incipiet. Huiusmodi sunt P. 66s. φείδεσθαι, 6 1. ενδεης, κενος, ἀθωος, ἄπειρος,
πλησίος, ἄγχι, 672. , λήγειν, 690. παυεσθαι, ἀναπνεῖν, asci. κατ γορεῖν, οργιζεσθαι, 706. ἄγασθαι, ευδαιμονίζειν, ubi Schae rus male interpretatus oest Sophoclis locum in Trachiniis v. 305., quem rectius intellexit Brunckius ad Oed. R. 534. porro p. 732. μιμνήσκεσθαμ
190쪽
λανθάνεσθαι, τ33. σπλαγχνίζεσθαι, απορειν, καταφρονειν, επιμελεισθαι , φροντίζειν, Ias. τυφλός, T 8. ἐνεχυραζεσθαι, τ50. α νερεθίζεσθαι, 75 I. πείθεσθαι:quibus infinita copia similium exemplorum adiici posset. Ili his omnibus formulis nulla ex praepositione Ρendet genitimas, sed ex eo, quod Pro substantivo genitivum sibi postulante verbum Vel nomen Ponitur, in quo, si sensum spectes, istud nomen, quod genitivo adhibendo occasionem dederat, inest. Sic ἄχαλκος ἀσπίδων quid est aliud, quam ἄνευ χαλκου ἀσπίδων Θ Sic κενος τινος est κενωμα εχων τινος. Similiter quomodo πιμνήσκεσθαί τινος intelligi debeat, declarat Sophocles in Oed. R. I 2 6.
et in Electra v. 392. βίου δε του παροντος ου μνεἱαν ἔχεις; et idem, quomodo χολουσθαί τινος, in Aiace I. ID χόλφ βαρυνθεὶς των Ouλων, et in Philocteta v. 327. τίνος γὰρ ωδε τον μέγαν
χολον κατ' αυτων ἐγκαλῶν εληλυθας; pariterque Euripides in Uectra v. I270. μῆνιν θυγατρος ἀνοσίων ν ιπευμάτων. Sed hi ipsi Sophoclis atque Euripidis versus ad bonam nos observationem ducent. Nam quid est, cur in tragicorum sermone χολον οπλιον et μῆνιν νυ/ι ευμάτων
non aliter iungenda videantur, quam ιιῆνιν Πολ=γιάδεω 'Aχιλῆος; apud Homerum autem, longe antiquiorem Ροctam, ideoque originibus formularum, quas suΡra teti ximus , propiorem, repudianda sit haeo constructio pDiad. VIII. 316. IJ κτορα δ' αἰνον ἄχος πυκασεν φρένας ηνιοχοιο et IV. 169. ἀλλά μοι αἰνον ἄχος σεθεν εσσεται, eὁ Μενελαε.