Godofredi Hermanni Opuscula

191쪽

182DE ELLIPSI ET PLEONAS MOquem locum priori adiumsit Sohaeserus P. z07. Sic eum XVI. 58I. δ' μρ' αχος γενετο φθιμενου ἐτάροιο. U. 538. δῆ μἀν ολίγον γε Μενοιτιάδαο θανοντος κῆρ ἄχεος μειοκα. XX. 293. ω ποποι, ῆ μοι ἄχος μεγαλήτορος Αἰνείαο.Odrss. IV. 108. ἐμοὶ δ' ἄχος α ἄλαστον

XIIII. 323.

ἀλλ' osae sic εχε πένθος ἐνὶ φρεσὶ Πηνελοπειης. A qua tamen ratione diversum est, quod Iliad. XVI. 41τMV. 458. 486. Iegitur, 'Aργείοισι δ' ἄχος γένετ' ευξαμένοιο, in quibus Iocis genitivus temporis habet, non, ut in Sus rioribus exemplis, caussae notationem. Aliis in Iocis ute que modus adnutii potest, ut Diad. XL 249. κρατερον ρά ἐ πένθος οφθαλμους ἐκάλυψε κασιγνήτοιο πεσοντος.

νυν ἴνα καὶ σοὶ πένθος ἐνὶ φρεσὶ μυρίον ειηπαιας ἀπο φθιμένοιο. Igitur ut ad proΡositam quaestionem respondeamug, sic est tenendum. Quum Graeci quadam commutatione Verborum Pro μνημην ἔχειν τινος dicerent πιμνησκεσθαί τινος, et quae sunt similia, multo usu hae loquendi formae ita sola eorum sermonem iminuarunt, ut iam, quod accidere solet iis, qui Iinguas usu discunt, nemo cogitaret, unde

192쪽

essent hi genitivi, sed eos tamquam legitimam constructionem usurparent. Itaque in multis Iocutionibus, quales exempli caussa sunt Oργιζεσθαι, χολουσθαι, θαυμαζειν, μακαρίζειν τινος, genitivus non Poterat non videri id in- 148 dicare, cuius caussa aliquid fiereti Hinc sicubi ad pristinam dicendi rationem redibant, non construebant, ut initio factum fuerat, ὀργην τινος εχειν, Sed οργγ ν tamquam Οργιζεσθαι cogitantes, et genitivum sic nude addentes, quo id, cuius Caussa quis irasceretur, indicarent. Id manifesto docet Homerus Odyss. XXIV. 423. παιδος γαρ οἱ αλαστον Dὶ φρεσὶ πένθος εκειτο,

Ἀντινοου, τον πρωτον ενορατο διος 'Ohσσευς' του ora δακρυχεων, ἀγορήσατο καὶ μετεειπεν. Ita factum est, ut genitivus etiam solus Per se Poneretur,

ubi, Propter quod aliquid fieret, significandum erat. Quod quidem non est ubique factum, sed in quibusdam dumtaxat loquendi modis, ut apud Sophoclem in Trachiniis v. 666. H. Ουκ άι δ'' ἀμμω δ', εἰ φανησομαι τάχα κακὰν ἐκπράξασ' ἀπ' ἐλπίδος καλῆς. XO. ου δ' τι των σων 'Πρακλεῖ δωρημάτων; Hinc nihil mirum, si tragici, multa illi novantes et ubique

insolentiorem captantes Sermoris formam, tamquam novum quid dixerunt χολον ἔπλων, μῆνιν ν ιτευμάταον, qui re vera omnium fuerat antiquissimus usus. Quae quum ita sint, quis iam ad ellipsin Praepositionis ενεκα 'consu-giendum putabit in exemplis P. z05. 08. S. commemoratis p Quod nollem etiam Schaeserus fecisset, quem ob id quoque hic non probo, quod Ρ. 705. , ubi Dor-1 svillii verba adscripsit, nihil admonuit lectorem de Platonico illo in Apolog. Socr. c. s. καὶ φαίνεται τουτου λεγειντον Σωκράτην r in cuiusmodi locutione quum τουτου nullo pacto ob id significare possit, quod virum doctissimum non potuit fugere, non modo improbari, tironum Caussa, debebat Dorvillii sententia, sed adnotari etiam verissima et merito ab Heladorsio recepta M. Aug. Woliti emenda-

193쪽

tio, καὶ φαίνεται τουτ' Ου λεγειν τον Σωκράορον, in quibus verbis Praeterea notabilis est etiam trimeter iambicus u. Is usu genitivi omisas nomine.

Genitivi constructionem supra diximus duas haberelamas, unam, qua, quod alicuius rei sit, quid sit huius rei dicatur: quod genus tractavimus; alteram, qua aliquid universe dicatur alicuius rei esse, non addito, quid eius

rei sit. Hanc formam nunc videamus. Est ea autem

duplex. Νam aut adiectivum additur genitivo, aut nohoc quidem. Adiectivum adiicitur, ut in hoc, οἱ χαρίεντες τῶν ἀνθρωπων, quod incredibile esset, nisi factum videremus, Per omissionem Particulae explicari Potuisse. Talia quidem mittamus: dicamus Vero de constructione genitivi cum comparativo, quae ad hoc genus pertinet. 150 Quae constructio quum non Ρossit non mira ac difficilis explicatu videri, ab his, qui ubique ellipses quaerunt,

facillimo sane modo explanaretur, nisi omissio Particulao ἀντι vel προ tam absurda esset, ea ut nisi Prorsus occaecato ad sanae rationis lucem homini non posset in mentem venire. Nam nisi usu iam constaret, genitivum compar

lioni inservire, numquam de ista ellipsi quisquam cogita set. Quam Graeci si assilibuissent, poterant profecto

etiam accusativum nomini comparativo iungere, παρὰ intelligentes: quod quis nunc non portenti instar habiturus esset Plaiussima vero est, neqtie ullo indiget alieno adminiculo ista constructio. Nam sicut Graeci dicunt δια

θεάων, εξοχος ἄλλων , αριδείκετος ἀνδρων, ἄριστος

φερεστερος ἀπάντων dicentes, quum eum vellent indicare, qui inter alios esset praestantior. At, inquiet aliquis, non modo plurali numero, sed etiam singulari genitivus iungitur: επεὶ Ου εθεν ἐστὶ χερειων et ubi ista explicatio cadat necesse est. EnimVero Proprie quidem singularis numeri nomen non poterat iungi comparativo, sed quum Per eas

194쪽

Iocutiones, in quibus pluralis est, ista constructio triti iama facta esset, moX, transitum a Plurali ad sin arem facientibus nominibus collectivis, ut δῆuon τε προυχουσιν, non attendebatur amplius ad constructionis istius origetnem, 151 sud simpliciter genitivus comparativo iunctus eamdem rim habebat, ac si Particula adhiberetur: quare quod Pi

ratis numeri Proprium fuerat, Paullatim etiam ad singui rem traductum est. Inde ingens promanavit aliarum locutionum Copia, quae omnes facile carebunt auxilio et lipseos, Veluti Hστερειν, νικασθαι τινος , quod est vGτερον , ῆττονά τινος εDαι: in quibus formulis quas ellipses iurierint, cognosci potest e p. 664. 6 0. z s.

ΛIter genitivi nomine carentis usus hic est, in quo ne adiectivum quidem nomen adiicitur. Quod genus eiusmodi est, ut, quod alicuius esse dicitur, Plerumque Dossit Per adiectivum vel adverbium exprimi. Ut, σου τοδ' ἐστίν, id est soν ἐστι' πολλου ποιεισθαι, id eSι-ποιει--σθαι. Aesch Ius in Supplicibus v. 592. φυσίζοον γένος, τὰ δοκονός εστιν ἀληθως. Sophocles in Electra v. Iss.ῆν ὁ ταυτα πράσσων 'et in Antigona V. II . λευκῆς χιονος πτερυγι στεγανος, id est, Aiον, βροτειος, χιονέη. Homerus Ohss. m. 25I.

quod exemplum bene adhibuit Μusgravius ad Sophoclis Electr. 909. id est 'Aργοθι. Sio ου et αυτου, ubi, ibi IMsignificantia, intelligi debent. Fraudem fecit haec co

structio etiam summis viris, ut ad ellipsin confugiendum Putarent, ut Μusgravio et Porsono, a Schaesero p. 69I. Sin. ita commemoratis, ut ipse quoque eorum sententiam

195쪽

Probare videatur. Quid Vero ταςδε γας ποσις, Vel ος αν δυνηται πολεος aliud est, quam ἐγχωριος ποσις, et Q αν πολλης δυνατος Ad eumdem usum talia pertinent, ut πολλου χρονου, τίνος χρονου, quorum exemΡla

vide p. 675. z23. Homerus Iliad. M. 690.

των προτερων ἐτέων. Vix Opus est, ut moneamus, non diversa esse, quae P.

694. commemorantur, του δ' Ἀτρευς ' στρεως δευθαμέμνων εφυ' του ει Aάβδακον φυναι λεγουσιν, item p. z49. κρατίστου πατρος 'Eλλ νων τραφείς, in quibus Iocis omnibus Poetica φυναι et τραφῆναι Pro Sun-plici εDαι dicta sunt. In primis autem huc reserendi sunt

genitivi absoluti, de quibus quas p. 692. z09, z5I. traduntur, vel hoc nomine falsa sunt, quod non nisi in quihusdam Iocis et locutionibus admitti possunt: quod contra explicatio, quam supra iam attigimus, nullo in loco fallit. Omnino latissime patet hic Iocus: quo recte intel-

Iecio, quae reliquae sunt praepositionum eum genitiVoconstrui solitarum ellipses, submoventur omnes. Sed au-153tequam in eo explicando Progrediamur, occurremus iis,

qui his, ου et αυτου, et Homerico isto γεος Ἀχαιι κου male uti possint. Id quod accidit Μ gravio, qui ad Sophoclis Electram v. 906. νεως ἄγοντα, quod est in Philocteta v. 630., pro ἐπὶ νεως dictum Putarit. Xam

hoc fieri nequit, neque ista verba aliud significare possunt, quam duceritem ab navi, genitivo remotionem significante, de qua re supra dictum est. Quo magis miror, Schaeserum p. z10. in eumdem cum Musgravia errorem incidisse. Revocare eos potuisset, quod in eadem fabula paullo ante scriptum est V. 614. ἄγοιντο νήσου τῆςδ , ῆς ναίει τανυν. Omnino ista Schaesero infelix pagina fuisse videtur, qui ibidem praeter hunc locum tres alios eiusdem fabulae 1o-Cos secus, ac debebat, interpretatus fuerit: v. IIIS., ubi ιωμεν ναος εαm- in nisi sigiusicare vult, quod fieri non

196쪽

potest. Audire debebat, cuius auctoritati plurimum tribuere solet, Branckium, ita interpungeniem, ιωμεν, ναος ιν ' ημιν τετακται. Deinde V. 6 3. IMτί του θ', O-νεως γε, ἐμῆς m; ubi νε- non magis significat in naNi, quam in superioribus locis: quod quidem Brunckio fieri potuisse videbatur; sed statim ille aliam, eamque multo magis Probabilem i terpretationem adiecit, e praecedentibus verbis λαβεῖν

ePeiens, et νεως τῆς ἐμῆς eae mea navi intelligens. D nique v. 205. βαλλει μι' ἐτυμα τθοπα του, στίβου κατ' ἀνάγκαν

ubi Schaeserus aut στίβον cum Triclinio, aut στίβω Iegendum Putat. At sana sunt omnia, quandoquidem iungi debent haec, κατ' ἀνάγκαν στίβου, quae sic quoque dici Poterant, προς βίαν ποδος. Ut paucis complectar, Verba sunt in his locis omnibus motum indicantia, quae ubi gen

tivo iunguntur, aut motum' ex aliquo loco significant, cuius significationis caussam supra aperuimus, aut Iocum notant, quo aliquid, tamquam ad metam aliquam, tendat, de qua re mox dicemus. Μansionem rei in aliquo loco, seu Verius in eius aliqua parte, genitivus non potest aliter denotare, quam Verbis aut motus significatione carentibus, aut motum indicantibus ex aliquo Ιοco non egredientem

iunctus. Sic Homerus dicere potuisset, ῆ Ουκ ἐφοίτα Αργεος. Ab huiusmodi igitur formulis omnibus ellipsin removendam iudicamus. Nam si quid Ioci alicuius vel temporis esse dicitur, id per se planum est sic dici, ut in aliquo Ioco 'esse, et fieri tempore aliquo intelligatur. Ex his unumquemque reliqua, quae ad hoc genus Pertinent,

sponte diiudicaturum Ueram .

Redeo in viam. Graeci quum genitivo sic utantur, ut quidquid quocumque modo alicuius rei sit, eo casu 155 significent, saepissime cum verbis dic re et arudire signiscantibus genitivum coniungunt eius rei, de qua quid dicatur vel audiatur. Exempla in Bosii libro allata sunt

197쪽

P. z34.; ubi qmdem diversissima miscentur. Ρertinent huc talia: ἐπυθοντο τῆς Πυλου κατειλημμενος, Πατρος

ἀκουσας, κλυουσα παιδος, quorum hic Sensus est, alia

quid de capta Pyia, de patre , destio audire. Quae

ne quila Ρutet, ut isti Volunt, per ellipsin praepositionis περὶ e licanda esse, meminerit, quod supra diximus, posse talia plerumque Per adiectivum exprimi. Sic πατρος ἀκουσας potuit etiam dici πατρωα άκουσας. Si Homerus

Odo M. XV. 3 T. dicit: ειπ' ἄγε μοι περι μητρος 'Oδυσσῆος θείοιο, πατρος ἔν κατελειπεν ιω, ἐπὶ γηραος ουδῶ, εἰ που ἔτι poουσιν υπ' avria riελίοιο, η ῆδη τεθνῶσι, καὶ εἰν Ἀχαo δομοισιν. quis inde colligat, περὶ omissum esse Odys. XI. IT .Hπὸ δέ μοι πατρος τε καὶ τμος, ον κατέλειπον,

ανδρων ἄλλος ἔχει, mi δ' ovκέτι φασὶ νέεσθαι neque Ροtius ducat, Poetam dicere voluisse, dic mihi hoc patris, quod quid sit, statim explicat. Quiri statim, quominus de huius interpretationis veritate dubites, eadem forma orationis, sed addito nomine, Pergit: 1sis ειπέ δέ μοι μνηστῆς ιαλοχου βουλήν τε νοον τε, ani μένει παρὰ παιδί, καὶ ἔμπεδα πάντα φυλασσε η ῆδο μιν ἔγχροεν Ἀχαιῶν Opτις ἄριστος.

Poterat hic quoque omittere verba βουλήν τε νοον τε:quae si omisisset, quid aliud dictum esset, quam εἰπέ μοι

ἄλοχοι τὰ ῆ μένειν ῆ γήμασθαι. Sed quum hic usus invaluisset, ut genitivus in liuiusmodi re usurparetur, omisso nomine rei, quae de aliquo diceretur, vel acciΡeretur, Postea saepe ne tum quidem quum nomen indefinitum addebatur, id construi solebat cum genti O, sed Per se solum iungebatur Verbo: εἰ σφωιν ταδε πάντα πυθοίατο μαρναμένoriis. Hic Proprie iungi deberent, ταδε σφων, haEC DEStrum, id est, haec verira: sed poeta non iunxit, usui iam stabi-

198쪽

Ilio indiligens, quo σφων πυθοἱατο iungebatur. Sic iet in Iliad. XI. 657.

Ovδε τι οἶδεν πενθεος, οσσον Oρωρε κατἀ στρατον.

Tale est etiam illud Aristophanis, in Bosii libro commemoratum, του πράγματος ἀκ κοεν τι; et haec Sophoclis in Trach. I 122. τῆς μητρος ηκω τῆς ἐμῆς φράσων, ἐν οἶς τυν ἐστιν, Oις θ ῆμαρτεν Ουχ ἐκουσία. et in Plidocteta v. 439. ἀναξίου γἀρ φωτος ἐξερήσομαι

γλώσση τε δεινου καὶ σοφου , τί νυν κυρει. ei Euripidis in Phoenissis v. 135I. IM ὁ δω/ιατ, ειςακουσα τ' Οἰδίπου τάδε παίδων , ομοίαις ξυμpοραῖς ὀλωλότων. In quibus exemplis omnibus etsi genitivus per se solus Ρο- Situs esse censendus est, quid est tamen, cur ad ellipsin confugere, quam id Probare malimus, quod antiquitus in talibus formulis cogitatum fuisse verba ipsa Suadeant, τῆς μητρος, του φωτος τῆν νυν τυχην, οιλπου παίδων Φάδεῖ Sic quod est in Sophoclis Electra v. 3IT. καὶ σ' ερωτω ' του κασιν του τί φῆς,

ε ξοντος ii μελλοντος; quid est aliud, quam τέ-ἀδελφικόν p Rarioris se ae

hoc mi apud eumdem Ροetam in Trachiniis v. 394. ιυς ερποντος ε ορας ἐμου. quod proprie si dicas, erit ως εἰςορας ἐμον τοδε, ερποντος. Duo alia exempla, quae in Bosii libro p. z34. commemorata sunt, non huc pertinent, sed ad commutationem illam duarum locutionum , de qua supra exposuimus:

είς γνῶ χωομενοιο , et ἀεξομενοιο -σκει μηνος et id est ως γνῶσιν ἔσχε διδάσκαλος ἐστι ιι νος ἀεξομενου. Neque ad nostram disputationem pertinet Sophoclis Iocus in Trachiniis v. 923.

199쪽

dere. Recte eum risurditus cum scholi in ad τω παιδὶ refert. Nam si ad φράζω Pertineret, . abesse oporteret articulum τῆς. Superest alius genitivi nomine carentis usus, quo recte intellecto ingens ellipsium numerus removetur. Obtinet enim per omnem Graecam linguam, ut, cuius rei alimqua pars intelligatur, ea res omisso partis nomine casu genitivo cum omni genere verborum, quemcumque in C sum sibi adiungi postulent, construi possit. Cuiusmodi sunt, ἄaτεσθαι, ἀπολαυειν τινος ' ερχεσθαι, θεῖν πεδίoW πληρουν, γεμειν τινος ' λουσθαι ποταμου'

vide Bosii lilirum p. 670. 675. 685. 6ST. z09. et alia

innumerabilia. In quibus formulis omnibus non Praepos sonis ulla ellipsis est, sed nominis indefiniti τι. Eodem Ioquendi modo Germani utuntur, eadem cum ellipsi diacentes , des weges gehen, deS tDeines trinim, atque alia. Sed quaedam sunt in hoc genere rariora, ut κτείνειν λ commemoratum P 675.; quaedam autem dissiciliora, ut, quod prorsus neglectum est in libro Bosiano, ερχεσθαι ἀγγελίης. Quare hoc paucis explicemus. Et quum grammatici quidam nomen ἀγγελίης aΡud Ηοm rum masculini generis esse, eumque, qui nuncius mitter tur, significare credidissent, impugnare hanc opinionem 159 aggressus est Hermaimus Tollius in secundo excursu ad Apollonii Iericon Homericum. Qui quum recte sane non aliud nomen, quam femininum ἀγγελέ 7 agnoscat, mire tamen fallitur in usu eius nominis expediendo. Ac Primus, quo utitur, Poetae Iocus est Iliad. IV. 384.ενθ' αυτ' ἀγγελιην ἐπὶ Τυδῆ στειλαν Vbi cum Eustathio verba sic iungit, Τυδῆ επ' ἀγγελίργνστειλαν: quod ut fieri possit per linguae leges, non est tamen ob versum iaciendum, qui sic in duas aequeses Da tes, magno cum suavitatis numerorum dispendio, divide-

200쪽

Hic vero iterum cum Eustathio sic Verba eonStruit, ενεκα

αυθι κατακτειναι.

Mium Homeri locum, Iliad. XV. 639. ος Evρυσθῆος ανακτος ἀγγελίης οιχνεσκε βίη 'IUρακληείη, Prorsus Praeteriit. Ex Hesiodi Theog. z80. autem hoc 160

Protulit exemplum: παυρα δε θαυμαντος γάτηρ , ποδας ωκέα 'δεις, ἀπελιης πωλεῖται επ ' ευρεα νωτα θαλασσης, οπποτ' ερις καὶ νεικος εν ἀθανάτοισιν ορηται 'quod aut emendatione, aut ellipsi praepositionis indiger dicit. At neque hoc in loco, neque in caeteris aut doellipsi, aut de emendatione cogitandum. Nam ut alibi apud poetam est, ῆ οδον ἐλθεμεναι, ita cum accusativo dicitur confusione quadam diversarum Iocutionum, quarum una est ερχεσθαι, altera ἀγγελιηνφερειν, quod fit proficiscendo. Eodem modo Germani

dicunt botschst gehen. Iam quum recie dicatur ἀπελίης φερειν, omisso τί, id est, aliquid nuncii ferro, coeptum est etiam ἀγγελίζς ερχεσθαι dici, admixta alia

Iocutione,

Denique paucis attingendus est ille genitivi usus, quo meta indicatur, quam quis consequi studeat. Hic quoquo usus paullatim exstitit, Ieniter deflexa tua genitivi signifi-

라틴어 텍스트