장음표시 사용
231쪽
222 DE ELLIPSI ET PLEONAS MOnisi alio modo pronunciatum. Unde verissimo grammatici νοσφιν Pro νοστω τι dici observanti Usurpari tamen ista deinde pro genitivis coeperunt: ut Iliad. MIL588. ωρ δ' οτ' ἀπο πλατέος πτυοφιν. Colligi potest ex huiusmodi exemplis, eodem trahenda esse talia, ut μάλλον ἐνδικώτερος, ουειν
XIV. Ds ras, qui falso pis Onas mi habentur. Sed satis indicatum videtur, qui veri sint ΡIeonasmi. Nunc paucis illos commemorabimus, qui salso in Ρleonas-mis numerantur, in quo genere explicando quum totus versetur Weiskii liber, quamquam ille pauca de multis
Comprehendens, malumus hunc omnem Iocum, qui est de falso pleonasmo, in classes quasdam describere, quam 204 singula exempla verborum, quae abundare vulgo ereduntur, Perscrutari. Quamquam in horum quoque explic
tione haud pauca sunt, in quibus a Weiskio discedendum putamus, ut statim in his, quae de pleonasmo articuli scribit, ubi quum alia miramur, tum hoc, quod Ρ. 34. in Xenophontis lib. IV. de institutione Cyri cap. 3, 4. τον ἄνδρα ἀγαθον Graece dici potuisse putat, talibus fortasse locis adductus, qualis hic Sophoclis est in Trach. 936. κἀνταυθ' ὁ παις δυστηνος Ουτ' οδυρμάτων ἐλείπετ' ουδέν.
sed Lia relinquamus aliis Perpendenda. Et quoniam supra ostendimus, Verum Pleonasmum, esse, quo aliquid sic addatur, id ut plane non cogitetur,
apertum est, male in Pleonasmis eas Iocutiones numerari,
in quibus id, quod abundare putatur, etiamsi omitti P
Sed ista quoniam sortiora sunt, non sunt in pleonasmis numeranda. Addi his possunt alia, ut oυδεὶς et τις coniunctu, de quibus vide quae adnotavi ad Eurip. Alcest. N.
232쪽
tuerit, in cogitationem tamen venit additum. Harum autem Iocutionum, quae iniuria in pleonasmis habentur,cIasses Putamus constitui Posse quinque. Ac prima classis est verbositatis, ut πολεμίζειν et δε
μάχεσθαι, ήγητορες riti μέδοντες, θανατον τε μοροντε. Euripides Phoen. v. 21. εσπειρεν, παιδα καὶ σπείρας βρέφος. Vbi quem pleonasmum vocat Porsonus, hoc minus est pleonasmus, quod vocabula idem significinita in diversis orationis membris inveniuntur. Quamquam enim hic est, quod praeter necessitatem additum sit, at non in tamen ita additum, ut non cogitetur. Sunt in hoc genere, quae201 temere a criticis tentata videamus, ut hoc Sophoclis in Oed. Col. 668. ι
εκου τα κρατιστα γῶς ἔπαυλα, quorum hic sensus est: ad equestris Ioci sedem, hospes, venisti, quae huius regionis mi praestariti Ana. Secunda classis est explicationis. Ac miror, quid sit, quod Porsonus ad Phoen. 22. insolentem putaverit pleonasmum esse in his, quae v. 47. huius fabulae Ie
μεων ἀδελφῆς ταμα κηρυσσει λέχη, mi Oςτις σοφῆς αινιγμα παρθένου μάθοι, Lὶ τουτω ξυνάψειν λεκτρα.
Quorum versuum qui medius est, non ad praecedentem, sed ad sequentem versum pertinet, quibus duobus Versibus ea, quae Primo Versu dicta sunt, explicantur. Est vero haec tritissima figura, non solum apud Homerum, Qt, δωδεκα δ' ιππους,
πηγους, ἀθλοφόρους, οι ἀεθλια ποσσιν ἄροντο, vide R nhenium in episti criti I. p. 56. sed etiam apud
tragicos, aliosque scriptores. Hinc illa sunt usitatissima, ἐκοντες, Ο ἄκοκτες ' γνωτά, κουκ ἄγνωτα, quae rei
233쪽
augendae vel confimandae caussa dicuntur. Cave tamen huc traxeris Euripidis versum in Oreste 538. Oπου σε μελλω σην τε λυπησειν φρένα 206 ubi verissime Μusgravius emendaVit, o που γε μέλλω σήν τι λυπησειν φρενα. Nam Sophoclis locum, quo vulgatam in Euripidis versu lectionem luetur Porsonus, si diligentius considerare voluisset, alienissimum esse intellexisset, in Aiace v. II T. ουτω δε καὶ σε καὶ τὰ σον λάβρον στο/ιασμικρου νέφους ταχ' ἄν τις ἐκπνευσας μέγας χειμὼν κατασβεσειε την πολλὴν βοήν. Sed hoc obiter indicasse satis est ). Tertia classis est circumscriptionis, usitata maxime poetis, ut οδυρματων θρηννοι, θρονοον οδυρμοι κοίτ/ὶς λεκτρον, λεκτρων κοιται, ευνῆς λεχος, quae iniuria in
Pleonasmis numerat Ροrsonus ad Hecub. 302. Nain ne hic .quidem quidquam est, quod non veniat in cogitationem: quin Saepe etiam augent ista vim et SΡlendorem
orationis, ut illud Aeschrii: τῆλε προς δυσμὰς ἄνακτος 'Πλίου φθινασματων.
Quarta classis permixtionis est diversarum locutionum, qua saepissime fit, ut aliquid abundare videatur, quod revera non abundat. Hoc genus, non animadversum, quod
sciam, a doctis hominibus, Iatissime patet. Satis habeo pauca de multis exempla commemorare. Xenophon Cyrop. I. 3, 8. καὶ τον 'Aστυάγην σκώψαντα ελειν, Ουχορας, φάναι, ως καλως οινοχοεῖ καὶ ευσχ νιOνως; Sο-
Repugnat in novissima editione Schaeserus, aptissimo Sophoclis exemplum comparari contendens. vellem vel aliqua eorum, quae in illa adnotatione dixit, argumenta attulisseti Mecum iacit Matthiae, ac γε tres Praebent libri.
234쪽
τας πραττοντων, οντων δε μετρίωναυτων προς τας ἡ δονάς. Homerus Iliad. XXII. 24T. ἔς φαμιενο, καὶ κερεισυνη ήγησατ' 'Aθήνη. Theocritus IV. 60. laustra a quibusdam tentatus, πρωαν γε μεν αυτος ἐπενθων, και ποτι τα μανδρα κατελάμβανον, ἄμος
similiter, sed non posito δέ, Aeschrius in Septem ad
λέγει ιιεγιστην προςβολην Αχαῖδα νυκτζγορεισθαι κἀπιβουλευε ιν στρατ P. Nam, ut hoc addam, ως quoque est in Particulis saepe apodosi carentibus. in quidem in apodosi positum ubique sic accipi debet, ut constructio mutari putetur: Vide, quae dixi ad Hom. hymn. Apoll. 335. Cer. 409. Ven. 226. Ρ. Ioz. Sic denique etiam geminatum αν intelligen
235쪽
226 DE ELLIPSI ET PLEO FIAS MOουτ αν μετ αλλου φωτος αν τλαίην ποτέ.Vnde definiri poterit, ubi ea particula iterari nequeat. Sunt etiam alia, quae ob eaindein caussam videri possunt Pleonasmum habere: ut apud Aeschylum in Sept. ad Theb. 425. δ' αἱματ ροφόρους μορους υπερ φίλωνολομενων ἰδέσθαι. Non ibi abundat υπερ, sed quum dicendum esset aut μω ουπερ φίλων, ἰδεσθαι μορους αυτων Oλομενων, aut τρεμω ίδεσθαι μορους φίλων Oλομενων, coniunxit Poeta utrumque, Parum accurata Structura. Similis perturbatio sententiarum in Sophoclis Antigona v. I089. invenitur: καὶ γν ' τρεφειν τὴν γλωσσαν ησυχωτέραν, τον νουν τ' ἀμεινω των φρενων, at νυν φέρει 20s Nam quum Graeci praeter necessitatem dicant, τὰν νουνάμείνω τουδε, ἡ νυν φερει, de quo loquendi genere, quod ipsum quoque e duabus locutionibus compositum est, vide, quos Erlardtius ad Sophoclis locum p. 350. 1audavit, poeta indulsit sibi pro isto Pronomine nomen ipsum Ponere, quo quidem Posito, si accuraιν loqui voluisset, sic debuisset pergere, άς νυν-, Vel ἄν νυν φερει. Venio denique ad quintam classem, quae in his versatur vocabulis, quorum tectior est et obscurior vis ac Significatio, quam quae ab omnibus statim Percipiatur. Quod genuis in primis cernitur in quarumdam uSu Partic larum, ut et
In quibus exemplis nullus est Pleonasmus, quia omissis particulis ρά et τέ, ut sensus idem maneret, at aliter tamen consormata esset eius exPositio. Uere abundaret pa
ticula τὸ Iliad. XI. 43T. πάντα δ' ἀπὼ πλευρῶν ἔργαθεν, Ovδε
236쪽
δευτερος ' ovδέ τ' εασεν Ἀπολλων κυδος ἀρέσθαι;
si particula, quae Sensum penitus mutat, abundare Posset. 210 Quare his quidem in locis non dubium videtur, quin oυειε ασεν scribi debeat. Facit autem ἐαν saepius hiatum
praegresso ut Iliad. I. Isueb. XVII. IG. XXII. 339. Odrss. 1V. 805. X. 536. XVIII. 420 De aliis multis
Pleonasmorum exemplis, a quibus recte intellecta verbivis removet pleonasmum, duo tantum adiiciam, unum, in quo εἶ,/αι, alterum in quo negatio Putatur abundare. Quod Graeci dicunt ἐκων ε ιναι, τὰ νυν εἶνcta , et similia, tantum abest, ut Per se Pleonasmum Contineant,
ut plane alivd significent, quam simplicia ἐκων Vel τὼ νυν. Plato in Gorgia cap. II S. P. 499. E. καίτοι Ουκ m yὶν γε κατ' αρχὰς υπο σου ἐκοντος εΩαι ἐξαπατηθήσεσθαι , ώς οντος φίλου. Qui si ῶν omisisset, hoc dixisset: atquimur putabam initio me a te ultro deceptum iri, non indicans fieri potuisse, ut etiam ab imprudente deciperetur: nunc autem addito εἶναι hoc dicit: citqui non putabam initio me, si a te decipO or, ita ueceptum iri, ut me Tolles cccipere. Est enim ἐκων εἶναι Proprie ad ultro fraciendum. Negari tamen non potest, in hac sortitulae idem, quod in aliis, accidisse, ut multo usu aliquid de Ρropria vi amitteret. Hinc interdum vere abundat .Hναι. Herodotus VI l. I 64. ὀ δἐ Κάδμος Ουτος, προτερον του τέων παραδεξαμενος παρά πατι ος την τυραννίδα μιον 211ευ βεβηκυῖαν, ἐκών τε εἶναι , καὶ δεινου επιοντος Ουδενος, ἀλλ' πιπο δικαιοσυνλὶς, ἐς μεσον Kωοισι κατα
θεὶς τyὶν ἀρχον, οιχετο ες Σικελίζν. Quod grammatici
obser arunt, ἐκων εἶναι plerumque Praegressa negatione dici, idoneam habet rationem. Nam quum εκων εἶναι
sit, ut quis sponte Gliquid faciat, raro nulla Praecedente negatione id Ρroprie dici potest. Quamvis enun multa
sponte faciamus, sunt tamen in his Perpauca, quae eo sine faciamus, ut ea sponte sant. Alia res eSt Praece dente negatione. Nam quae non facimus SPonte, ea quum
237쪽
228DE ELLIPSI ET PLEONAS MOsacimus, facimus eo consilio, ut Cedamus neoessitati: cuius rei quum contrarium sit, sponte aliquid facere, hoc Pro illo nominatur. Itaque pro eo, quod dici debebat, Deis hoc, ut cedam cogenti, recte dicitur ita, non facis hoc, ut sponto faciam. Satis erit hunc usum uno exemplo illustrasse. Xenophon Cyrop. II. 2, 15. Ουει μην φίλοις γε, ουδε 'ξένοις ἐκων εἶναι γελωτα παρέχεις : nemini ri- Sum p raebes ea mente, ut tu volens facias, sed quum facis, facis tantummodo in cedas necessitati. Neque ilia τὰ νυν ειναι, το τήμερον ει νω, idem significant,
quod νυν et τήμερον, sed, ut id nunc, ut id hodie sit, id est, stantum hodie satis est: quod nos dicimus, Drjetat, fur heuter
κεχορευται γαρ μετριως τογε τημερον ει ναι.
212Recte igitur in Sophoclis Oed. COI. IIS9. Icitur: ωπε μηδἐ δρῶντά σε
τα των κάκιστα δυςσεβεστάτων, πάτερ , θέμις, σε γ' εἶναι, κεινον ἀντιδράν κακως' nec debebat Porsonus in appendice ad Toupii emendationes in Suidam p. 453. aut hunc aut Brunaium reprehendere, quod Damesii coniecturam θεμιν non admiserunt. Sensus est, ut tu ris is, qui illum malis remum e-
Μagis impeditus est usus negasolus out quae quidem in talibus exemplis, ουκ εστιν Ουδεές , quum ProPrie augendae rei inserviat, interdum sic usumatur, ut una negatio satis sit; sed in formula μῆ ου recte explicanda saepius videmus doctos homines errasse. Quae voculae quum Proprie ne non, id est ut, significent, mirum est
tamen, eas interdum sic usurpari, ut negationes non Videantur sese invicem tollere. At videntur tantum: re vera Aliam huius loci ac nescio an veram explicationem sagain citer invenit Butimannus, de qua dictum in adnotatione ad eum
238쪽
suam sibi propriam servant significationem. Recte in Euripidis Oreste v. z66. emendavit Brunckius, ου λάβωσι σ' ἄσμενοι, ne te non excipitant placide, quum ου ab librariis omi sum esset. Sed eidem Brutichio non semel hae Ρarticulae fraudem fecerunt, ut in Sophoclis Antigona v. 33. καὶ δευρο νεῖσθαι, ταντα τOR-oυκ εἰδοσι. 211
Sic ille quidem edidit, quum libri omnes τοις μ εἰδόσι
Praeberent. Sinae ro, vitium sentienti, in inletem. crit. P. I08. scribendum Videbatur, τοις Ουκ εἰωσι. At quanto lenius et usui accommodatius scribes τοισι ει - σιν. Brunckius quidem quum sciret, μὴ ου saepe significare Nisa, hoc tamen non animadverterat, ubi μη ου, et
ubi simpliciter μῆ dicendum esset. Id quod etiam Scha fero accidit, qui eo loco, quem indicavi, Pro μῆ ου mosignificante etiam simpliciter μὴ dici putat. Id quod nul- Io pacto fieri potest. Sed ut ostendamus, quid haec differant, res longius repetenda esti 'lautinetur autem omnis harum negationum usus una regula, sed ea tali, quae Ρlures eomplectatur alias regu-IM. Ea regula haec est. Cum coniunctino vi optirtiso et indicativo, aia rem cum dubitatio ne inlamandam, ,
usur mur. Cur harum particularum usus pro Verbi formis, quae iis adiunguntur, diversus sit, rem accurate Consideranti non potest obscurum esse. Nam quum Particula
μή, ut alibi demonstravimus, negationi exprimendae in serviat, quam Philosophi subiectivam vocant, id es 21 quum indicet, nos aliquid cum negatione cogitare, sive id
re ipsa negationem conluteat, sive non contineat: duplicem necesse est huius particulae usum esse pro ' duplici conditione modorum verbi. Eorum tres in unam classem
coniicimus, infinitivum, Participium, et imperativum: γο-
239쪽
xum infinitivus nudam notionem actionis, participium nudam notionem agentis continet. Illa ergo si negatio subiectiva ιι ii additur, ea non Ροtest aliam vim habere, quam ut notionem sive actionis sive agentis simpliciter tolli cogitatione indicet. Itaque μὴ δραν dicitur, si quis non
facere aliquid cogitatur, quum Ov δραν sit re vera non facere; mi δρῶν, quem non facere aliquid sumimus, quum oti sit, qui re vera aliquid non facit. Accedit non tam propter similitudinem cum his, quam Propter
dissimilitudinem cum altera classe, imperativus. Necessitas aliquid non faciendi per se corestans sic exprimitur, Ovδραστεον et necessitas Voluntate, ideoque non re ipsa, sed
cogitatione cuiuspiam alicui imposita sic, mi δρα. Imperativus igitur quia rem certam, nec talem, quae Possit etiam aliter esse. indicat, ad hanc classem, non ad alteram resertur. Nam etiamsi incertum est, quid is, cui aliquid imperatur, facturus sit, ipsum tamen iussum non est ambiguum, sed ut quod maxime certum.
215 Secunda classis illos verbi modos complectitur, quiabus posse aliquid fieri indicatur, id est, coniunctivum, optativum, et indicativum, ubi quidem is finem et consilium indicat. Hi modi quia non re vera aliquid esse, Sed Posse esse significant, necessario, si iis adiungitur subiectiva negatio μη, aliam vim habent, quam si eadem n gatio infinitivo aut participio aut imperativo additur. Quum enim μὴ etiam coniunctivo et optativo et indicativo additum notionem, quae verbo continetur, neget; formae autem istae verbi non esse aliquid, sed Posse esse significent: clarum est, non modo notioneim Verbi cogitatione tolli, sed hanc ipsam quoque sublatam notionem ut quae Possit tantummodo sublata esse cogitari. Sic θάνω est ut possim non mori. Vt aliis verbis utar, istae verbi formae finem denotant. Atqui quem finem Vocamus, is nihil est nisi rei cogitatio, qua pro caussa eius rei ess-ciendae utimur. Haec autem cogitatio non in eo Versatur,
quod est, sed in illo, quod potest esse. Itaque quod ob finem aliquem facimus, id facimus sic, ut id, quod volumus, cogitemus esse Posse, quum Possit etiam non eme.
240쪽
Quod si verbi formis, quae finem significant, negatio additur, seam autem necesse est subiecti am esse, ut in re, quae tota in cogitatione versetuo ea negatione indicatur, finem agentis esse hunc, ut possit non esse, quod alio-236 quin esse Possit. Itaque θάνω est vi possim non mori: quo ipso alterum, quod est posse me mori, tantum abest ut tollatur, ut magis futurum esse dicatur, nisi faciam, ne sit suturum. Ita sit, ut μή cum istis formis coniunctum ob id ipsum, quia finem esse hunc indicat, ne qua res sit, eamdem rem esSe significet; Ου autem, quod indicat, finem esse, ne quid non sit, eam rem non esse denotet, sed utrumque cum dubitatione, quia verbi modus non de eo est, quod sit, sed de eo, quod Possit esse. Explicemus haec ordine, initium facientes a Particu Iis μ' et-ου cum Verbo sinito coniunctis. δεδοικα μηθάνω dicit is, qui quum non Veliui moriturum se Putat; δέδοικα μῆ ου θάνω, qui quum optet mori, se non Putat
moriturum. Plato in Gorgia p. 67. B. μὴ καθαρβ γ
καθαρου εφάπτεσθαι μῆ ου θεμιτον ῆ. Negat hic fas esse, sed eum quadam dubitatione. Idem in Μenone P. 89. D. προς τί βλεπων δυςχεραινεις, καὶ ἀπιστεις, μῆ
ονη ἐπιστημη ῆ ἡ ἀρετῆ, Dubitare Meno Socratem dicit,
an Virius non sit scientia, id egi, Putare, lari e non esse scientiam. Infinitivo si uti voluiisset, ἀπιστεῖς μῆ εἶναι ἐπιστημην τῆν άρετῆν dicere debuisset, sed sic certius affirmasset: credis non esse scientiam Z Xenophon CDrOP. I. I, 3. εκ τουτου δὴ ἀναγκαζόμεθα μετανοεῖν, μqOυτε των ἀδυνάτων Ουτε των χαλεπων εργων ri το ἀν-21τθρωπων, Ita, inquit, sentire cogimur, ut d bitemus, am non sit circumn imperare hominibus, id est, 'fortasse facile esse. Cum infinitivo dicendum erat, ἀναν-κα μεθα μετανοειν μὴ των ἀδυνάτων μητε των χαλε
certam Protulisset: cogimur fateri, non esse dii Disse. Eadem ratio cernitur in indicativo interrogantis. Aeschr- Ius in Prometheo v. 2 T. μο που τι προυβης τωνδε καὶ περαιτερω ,