장음표시 사용
261쪽
252 DE DIALECTO PINDABIOL X. II s. Nullam excusationem admittit OL V. 42. τιμῶν τ' Ἀλφεὰν ευρο ρέοντ' 'Iδαιόν τε σεμνον αντρον, ubi vulgo ρεοντα 'Iδαιον, peius etiam. Huno locum aliis emendandum relinquo: illud apertum est, nusquam a Pindaro invocatum Idaeum Iovem hic etiam inepte inu cari. Pyth. IV. 406. scribendum ὀρόγυιαν, de qua larma videndus censor Porsoni in Μonthb Rerie. I 99. mens. April. P. 430. s. diem. XI. 45. recte Sesimidius χαλκεντεα, ubi codex Aug. τε. Isthm. VIII. GI. scribendum videtur, ἐπει θεςφάτων μ' ἄκουσαν. Pleraque huius generis vitia in uno Vocabulo χρυσεος re-Periuntur, si id, ut saepius monenti Clarias creditur, Prima semper longa est. At equidem persuasum mihi liabeo, ancipitem eam Ullabam in brica dialecto esse.
Brevem facit Pindarus diti. IV. 129. IV. 6. 25 . II. IX. 98. X. 6I. Νem. V. 14. Isthm. II. 69. Ipsique hoc tragici in melicis versibus aliquoties fecerunt: Sophocles in Antig. Io3. Euripides in Μed. 639. sS3. in Iphig. Aul. - 105T. in Bacchis 9z. in Heracl. 919. in Herc. fur. 350. Ambigui Ioci sunt Sophoelis in Oed. R. 158. I88. Euripidis in Herc. fur. 395. Expendi merentur apud eumdem in Bacchis, 372.
in Eleci. I92. Obtinet haec mensurae ambiguitas in solo adiectivo χρυσεος. Pindarus tamen etiam nomen
semel Prima brevi posuit Nem. VII. II5. Aliae apud
hunc sunt Iongarum vocalium correptiones, bartim ab
vicis quoque aliisque Poetis admissae, ut primae in υἱεων Nem. VI. 3T. Isthm. VIII. 52. tertiae in iερεα, neglecta Iericis forma, Pyth. IV. s. quod ἱερεα scribendum, iερε idictum Callimacho epigr. 42, 1. partim excusationem idoneam habent, ut secundae in ἐρωας 'th. I. I03. III. 13. IV. I 02. et ἐρωαις diem. VH. 68. ultimae in ἰσχυν diem. 10Xl. 41. Partim insolentiores sunt, ut Primae in πιαίνων Pyth. IV. 267. in αἰολει ibidem V. I . in ιοχεωρα II. Is. in μητίονται. Iz0. Secundae in τετραοροισιν Nem. 11. 13I. ultunae in κυκνεια Ol. X. 119. quamquam huic quidem exemplo Smulta alibi quoque inveniuntur, ut 'Eκτο-
ρεια χεὶρ in Rheso v. M. quod iste Atticorum imitator
262쪽
. ex diversae formae exemplis, ut βασιλεια χειρ, Πολ-
sit. Μagis singularia sunt πει Ol. II. I 53. οίκοριαν 'th. IX. 35. αε v. 154. Nam media correpta deth.
XII. 21. nondum credo sanum esse. Θεος autem Pro una
brevi syllaba positum Deth. I. I M. nescio an defendi possit versu maxillae, ἀλλἀ τεὰν ουποτε θυμόν ἐνὶ στήθεσσιν επειθον , apud Hephaesti Ρ. s. Eustath. P. I 2, 23.
805, 21. 1372, 8. Πέλλανα Ol. XIII. I 55. ultima breri, quae Ρroducitur VIL I56. Aeolicae dialecti est. Simile
Νέμεα OI. XIII. 4z. potest etiam Pluralis esse. Primae correptio in Θειαιος diem. 45. 69. arguere videtur, nomen illud caruisse diphthongo. Aάπεδον sequitur auctoritatem epicam: quare diem. VII. III. ubi longa est prima, si lasse γάπεδον scribendum: v. Pors. ad Eurip. Or. 324. et υδωρ epicorum exemplo Variant: καλος, ut apud Atticos, Prima se er brevi posuit: sic etiam ισος et
Non minor in contractionibus licentia. Epicorum usu
firmantur hae: ἀργυρεω Ol. IX. 48. πορφυρέοις Νem. XI.
36. κουλεω, sic enim scribendum, X. II. ιρακλεος
263쪽
sani est in hiis, quae Briinckius ad Aesch. Peis. 35. attuliti Tale esset λογιοι Nem. VI. 5I. sed veram Iectionem, λο- servavit cod. Aug. Nec ματρωες Isthin. VI. 9I. contrahi potuisse puto, sed aut legendum, aut, Sublata interpunctione, ἀνάγαγον. Diphthongi αι abiectionem, acceptam ab epicis, 1alius extendit Pindarus. InVenitur haec in prima Persona Praesentis passivi Pyth. XI. 80. et futuri Ol. XIII. 72. et in tertia sing. Isthm. VI. IS. et in coniunctivo Ol. VIII.
15. in tertia pluralis Ol. III. IS. XII. D. XIII. 59. 'th. IV. 259. IX. 3. Nem. I. 48. IV. 125. V. 39. XI. 49. I sitim. IV. 20. et in persecto Isthm. VI. 32. et in infinitivis passivi Ol. X. I. Pyth. I. 86. III. 33. 205. Nem. VII. 3I.
VIII. IT. X. 35. et, secundum Supra Propositam emendationem, Isthm. VI. 83. tii crasi propius ad Atticos accedit Pindarus, V. C. κἀκεινον Ol. III. 55. κἀσόφοις81. χωποταν, Pyth. II. IS9. s. χώποσαι IX. 83. Doricae erases sunt τωυτ' Ol. I. I. τωργείου Isthm. H. I 5. Sed quod Isthm. IV. 42. Aldina liabet, olgo κει, et VI. ST. κ' ἐν scriptum, id vereor ne abhorreat a Pindari
dialecto. Solutio Ionica παρθεν ιοισι, noSua emenda'
tione Νem. III. 3. restituta, firmatur quodammodo RCOd. Aug. in quo est παρθενηισι. Ad epicam legem sactum est ἄισος Isthm. VII. 60. Venio nunc ad Dorismum Pindari, qui aliquanto angustioribus circumscriptus est limitibus, quam Plerosque existimasse video. Non Undarus usquam Primam Pers nam Pluralis numeri in ιιες terminavit; non didiit, aut quae similia apud alios reperiuntur: nam schosiastes ad Ol. I. 37. nugas Ρroieri; non σδ Ρro nam καχλάσειν in fragm. P. TI. Reiskii inventum est, meliora monstrante Pindaro Ol. IX. 3. IV. 318. non Νωσα, Alcmani usu palum et certa lege Theocrito; non genitivum secundae declinationis in is terminatum: nam ' th. IV. 202. Nem.
Ι. 36. ΙΙ. S. I. Isthm. IV. I 22. quin etiam Ol. VII. 35. et Νem. XI. 4. ubi πέλας additum, dativi restituendi
264쪽
sunt. Nec mirum, si Pindarus huic casui iunxit πελας r inquam quidem rem nolim Sophoclis loco uti in Ai. zz4. In 12λας, ἐγγυς, et similia, genitivo iuticta Significant pro pe ab aliquo Ioco: dativo, prope ad aliquem locum. Ol.
IX. 83. recte Iegitur φερτάτων. Νem. III. I 6. Oυρανωπολυνεφελα scholioriim indicio grammaticis debetur, ut fere in caeteris Iocis. Pindarus dederat ουρανω πολυνεφελ' κρέοντι, ut οικειν Ουρανω dixit X. Ius. Iam nemo, opinor, dubitabit, quin diem VI. 62. scribendum sit σαλακατov. Librarii, nimis interdum Dorismo Ρrospicientes, aliquando etiam monstra reposuerunt, ut θάσομαι Isthm. I, 3. ubi V. II nitim, et 'Asκλάπιον ἄρωα
Pyth. III. I 2. ubi etiam 'Aσκλάπιον in dubitationem venit ob diem. III. 94. Nec: ωριῆς Pyth. I. I 25.
scriptum a Pindaro Puto, sensu etiam Αωρίοις requirente. Valde suspectum est ποττῶν in fragm. P. I9. Nec Νem. V. s. licet agnitum scholiastae, ProbaVerim, cui tuendo frustra asseras III. I 0. Interdum vero Atticas
formas librarii vel Ionicas pro Doricis dederunt, ut λεων Ol. IX. 100. λεω 'th. VIII. 76. Νουσα in fragm. P. 90. 52. Ἀθηναίων ' th. I. I 8. fragm. p. 26.101. Nolim tamen sollicitari Moυσαγέτας P. II 5. eisi μισαιος Pindarus dixit Νem. Vm. 80. Isthm. H. E. VIII. I3 . Non
enim constans ubique usus est, nec Si κελαδεννος, κλεεννός, φαεννος, aut οδυναρος, aut εφανας, ἀπεφάνατο, ἀπανάνατο dixit Pindarus, mirabere ποθεινος, σκοτεινος, τυχηρος, vγιζρος, παπτηνας dicentem. Sunt tamen, quae numquam Doricis formis careant. Quare librariis imputanda ἱερῆσιν ἀοιδῆς fragm. p. 123. ἐφημερίων P. II .
ἐφημερε Ρ. I 9. 1 μεν' P. IIs. quod scribendum ημενα. Nam Ol. X. I. male est ἄμενον, quod e Vestigiis ed. Rom. -μενον scribendum, cui verbo dativus iunctus etiam Isthm. IV. 20. Deinde υπηντίασεν Pyth. IV. 2 I. et 1 κουσαν Isthm. VIII. 67. εἰργασάμην II. 6T. ναίουσι VI. 97. περιπνέουσι ol. II. I 36. ἀείδουσι fragm. P. 36.
265쪽
mae exempla inveniuntur Ol. II. 135. III. I2. M. 36. I63. Iri UIL 18. I . IX. 3I. 5. X. II 5. XIII. I 2. XIV. I 2. II. Pyth. I. 43.100. 12 I. II. 2T. 40. 56. Is I. IV. 55. I 5T. GII. V. I6. 60. 97. 108. 135.144. I. 21. VII. II. VIII..124. X. 109. Nem. III. s. U. 2.13 VII. I . ID. I 23. IX. 65. X. 99. XI. 53. Isthia . V. 15. VI. 94. VIII. 102. fragm. P. 19. I 29. aut ναιοισι, ut 'ili. ΗΙ. 3I. IV. 32. IX. II 0. X. 67. XII. 46. Nem. VI.I02. IX. 98. XI. 6. Isthm. II. 41. I inc Isthm. VIII. ST.
φασί, alio quoque nomine Vitiosum, ita corrigendum, φατις 'Iωλκos. In singulari numero, si recte memini, Semel et pro a positum in ἐφίχτι Isthm. II. I 5. Tangam hic ve humo cuius prima Persona singularis numeri apud Pindarum est ειμἰ, secunda εσσί, tertia εστί; Prima Plu-
Isthm. II. 44. et duobus locis, quorum tamen Prior tantum certus est, ειών, 'th. V. 155. Dagan. p. 3I. πραέγε Pindaricum praebet eod. Aug. Νem. V. SI. Nec ferendum
quoque Vereor ne ubique dixerit, quemadmodum Pyth. u. 49. m. I92. IV. Is . Nem. III. IuS. Isthm. ΗΙ. 4. ut eorrigi debeant Ol. VII. 44. Ibis. III. Ii T. IV. 389. Similia sunt σπιαρος Ol. ΗΙ. 25. 3I. et inversa ratione γε- Ol. V. 5. Deth. IV. 322. Ἀρτάριιδος Vero Nem. I. 3. non habet idoneam auctoritatem. Constanter dicit σκάπτον, ορνιχα, et, nisi fallor, δίδοι, quod quum codd. habeant Ol. I. 136. VI. 178. Vti. Is . restituendum 34- detur etiam Nem. V. 93. Uti φαυριιος Ol. IV. IS. Πάριος Pyth. VI. 33: Θετιος Isthm. VIII. I M. ita Λείνιος cod. Aug. Νem. VIII. 26. In aliis vocabulis dialecti diversitas coniuncta est cum discrimine significationis. Ita τοτε nunc, τοκα int dum dicit: v. Ol. VI. II 2. Nem. VI. IS. 20. Quare in suspicionem venirent haec Pyth. V. 163. ἔς ἀνέχει τότε μεν τα κεώων, τοτ' αυθ' ἐτεροις ἔδωκεν μέγα κυδες nisi cod. Aug. Praeberet ποτε ριμ,
266쪽
quo recepto recte servari τοτ' αυτε peris intelligent. Ira κα nusquam ditat. Similis disserensa est in pronominibus vis, σοι, et τοί, quorum τι, personae distinguendae in servit: V. Ol. VI. IS. V. 4. Pyth. I. I34. LII. 150. IV. 89. VI. 49. Nem. m. 145. VII. D. 85.132.140. Isthm. V. II. et quidem correpta vocali, quae apud Theocritum Ionga est: V. Pyth. I. 56. Νem. α 55. unde Isthm. M.
5. scribendum τίν r: e Iiscum autem nunc epicorum I
more τοὶ est, 'th. IV. 252. 263. 294. fragm. p. 13 nunc σοί, 'th. IV. 4SI. IX. 96. quod tamen Personam
distinguit in fragm. p. IIo. Tειν et ἐμὶν nusquam in-- ,
niuntur: quibus usum eum esse ex Aristophane non tuto
colligitur: v. fragm. Ρ. I3. Primae personae apud Pi darum est εμοἱ, Ol. I. 82. 13 . fragm. P. I03. accusavivus Pluralis e cod. Bodl. reponendus J h. IV. 26I. secundae nominativus τυ, Ol. I. I35. Pyth. ILIM. VIII. T. Io. 88. Nem. V. 5. Isthm. VII. 43. sed συ Ol. x5. Pyth. V. T. genitivus σευ et σεθεν, accusativus σι et semel τίν, correptum, ut in dativo, Pyth. VIII. DT. Vexatissimi Ioci haec constructio est, ευχομαι, ἐκόντενόν σε καταβλεπειν ἀρμονίαν : cantum tu mihi, prεcor, inmires. Raram hanc accusativi formam habent Theocritus M. 39. 55. 58. et Corinna in excerptis gramm. Apollon. p. 555. 42T. A. Tertiae personae dativum ιν, Correptum, et digammo carentem, his habet ex nostra emendatione Pyth. IV. 63. Νem. I. 99. Usus hac forma
est etiam Hesiodus ibidem apud Apollon. p. 556. 42T.
B. de quo loco V. Ruhnk. ep. crit. P. IIS. Accusati-Vum ε iam supra commemoravi: sed Plerumque et νὶν usumantur: quoi um quum μὶν Ionicum, νιν Doricum sit, ex quodam Pindari carmine allatum ab Apollonio in ex
que restituendum esse. Et fluctuat lectio Ol. IX. IIo. 'th. IV. II. I93. Non tamen temere quidquam aude
267쪽
Offert haec locorum enumeratio rem satis miram, diς --que de qua amplius quaeratur: nam in quibusdam carmi-15 nibus . codices fere ubique hanc, in aliis alteram formam
exhibent, ut in Ol. VII. et Pyth. IX. Eadem inconstantia etiam in his est: Ποσειδάων et Ποσειδῶν, unde genitivus Pyth. IV. 246. in uno codice Ποτειδῶνος scriptus cum Ηοnio improbandus videtur. Similia sunt apud Pindarum et Νοlim tamen 'Aμφιάραον fueri Isthm. VII. 4z. qui 'Aμφιάρρος vocatur Ol. VI. 20. 'th. VIII. z8. Nem. IX. 30. ubi v. 5T. insolens dativi
forma est 'Ampιάρη, cum qua non Ροtest comparari Παμφάη Νem. X. 92. ubi restituendus accusativus. Non magis κρατῆρα Isthm. VI. . 2. Praeferendum Ionicae sormae, quae exstat Ol. I55. Nem. IX II S. Sed ἁ6iiii Nem. VII. 120. corrigendum e Pyth. M. 84. Aliquid
etiam inconstantiae est in futuris, aοristis, et tersectis Veditiorum contractorum, et nomi*bus inde derivatis: in quibus verbis universe ex εω est ex aco autem in quo genere ut singulare notandum κοινῶσαι et παρακοινῶσθαι 'th. IV. 204. 236. Iure suo excipiuntur κτάομαι et
χράco , unde κτησάσθαν est Ol. IX. 0. κτ σάμεναι Νem. IX. 124. et χρῆσαι, saepius. Tum καυχημα Isthm. V. 65. correctione autem indigent ἀντήσας Ol. X. 49. et ἀναστήση 'th. IV. 2z6. ubi de
tribus lectionibus, ἀναστηση, αναστqσης, ἀνασταίη, se
lasse nulla vera est, sed μαστyst. Ex altera Classe re
variant haec: ἐνοστησε Νem. XI. 33. et ἀπονοστάσαντος
268쪽
d. 84. ubi Π nius non suspectum habens τμνασαι Isitim. III. Id. eisidit tamen deinde ιμνῆσαι, recte fortassis, ut alibi semper ust apud Pindarum. Porro φωνασαι et φω- ναεν, quum Diti. IV. 422. reperiatur. Magis etiam variat φιων , uride minime dubia sunt πεφίληκε P th. I. 25. et πεφιλημενον Νem. IV. 74. . sed suspecta φιλ σε diem. V. 82. et φιλήσαντα VII. I 29. quum ετ λασε legatur 'th. II. 30. IX. 34. Pro signification mutat dialectum πονεῖν , quod de molestia dicitur πονῶ - σαι Nem. VII. 53. Isthm. Ι. 56. de eniciendo πονασαι Ol.
l. 17. latii. IX. 166. Ex his intelligi potest, cautum
esse in hoc genere debere criticum, nee momira Proe dere, Velut nuper quidam νόαμα. Non magis Athenie Sem Timolicinum diem. II. Doriensem facere licebit. Μ ximo disserunt codd. in formis participiorum αις, αισαa6et ας, ασα. Quarum Doricas quidam editores pene uti clue Praetulerunt, recte forsitan, modo ne metri caussa: HuSquam enim Aeolensium more ας illud corripuit Pind
TUS, qui error ile Μaittairio quidem p. 3I9. 2 I. D. ignoscendus. Variant in his formis libri, codices dico,
quorum lectiones aut editae aut a me adnotatae sunt, et editionem I Oinanam, nondum ubique satis excussam, Ol.
I. I 27. ubi ολεσως soli debetur Gregorio Cor. III. 2S. Puth. 1. 12. 158. III. III. 102. 136. IV. 60. 65. 33T. 05. VII l. 13. IX. 209. X. 52. Nem. I. 45. 68. I . III. 107. V. 92. XI. 36. Isthm. Ι. 56. Consensu, quod Sciam,
libri a criticorum mutatioitibus Puri formas communes EX
X. 37. XII. 28. Νem. V. 29. VI. ST. VII. 104. Isthm. VI. 60. nam VIII. 61. ερισαν legendum videtur. Doricae formae inveniuntur Ol. 1Ι. 165. IX. 23. 142. X. III. 'th. l. FG. 154. III. 63. 89. IV. I S.I84. 240. XII. 14. Nem. IV. I 04. V. 51. VII. 99. I 5. IX. 45. 58. ubi cod. σχίσαις, quod si σχισσαις scribatur, et deinde κρυ-
269쪽
U. 2I. 5I. 59. III. I. IV. 43. 5T. 65. 98. VI. 2I. z5. In hoc quoque indice illud notabile est, quod in Nemeis,
maximeque in Isthmiis, pene ubique Dorica lamna comparet. In infinitivis quoque quum tantum non ubique communi larina utatur, aliquando tamen Doricam εν, nusquam diis habeti Quamquam non ausim contendere illud εν non deberi grammaticis. Νam his tantum certa Iecuo est, γαρυεν Ol. I. 5. et τραφεν Aeolicum Pro τρατειν Pyth. IV. 205. quorum locorum prior a carmine isto habet aliquam excusationem, ut infra apparebit, alter fortasse a verbo. Sed πορευεν Ol. III. 45. ἀκουεν M. II2. σχεν diem. I. I06. τυχεν VI. 46. criticorum inventa sunt, repugnantibus antiquis libris. Ἀγα ἐν 'th. IV.s8. iam in commentatione de metris Pindari correctum. πιέλλεν Ol. VII. 6I. Iecsonis varietatem et scholia consideranti non erit dubium quin genuino ευθυν cedere de-I beat. Nem. XI. 23. si scriberetur, metro satis fieret, non sensui. Fortasse Poeta scripsit μέλειν ἐν άοι ις. Addam his denique singulares quasdam formas et verba Pindaro Ρropria. Ἀπίδας ex nostra emendatione
IV. 3I. ἀς Ol. X. 6I. ἔργμα cum aspero Spiritu SemPerscriptum, et Praegressam tenuem litteram in adspiratam mutans Νem. I. s. Isthm. I. 65. Nec Ρraetereundum κάπετον Ol. m. 50. correpta Prima, Pro κάππεσον.
Perperam scribi puto restituendamque tenuem in duobus istis locis. Invenitur hoc nomen lautum in Nemeis et Isthmiis, in quibus paucos codices habemus. Perpetuo variant
270쪽
Alibi in verbo πεσειν τ pro a ponit, ubi duo o sibi vicina futura essent. Hinc est participium πετοισα Ol. VII. I 26. Nem. IV. 66. -'th. VIII. III. Servatur σ, ubi
non accedit alterum σ. Sed πετοντεσσιν diti. V. M. ad Aeolismum, de quo moX, retulerim. Pro πιτνωντα Isthm. U. 39. scribendum πιτνοντα. Illud καπετον et Alcmanis καβαίνων apud Hephaest. P. 44. ne quem moveat, ut και ἀς scribendum putet Nem. VI. ST. In quo cammine Pene omnium Stropharum finis corruptus est, moneo
su commendatum, ob metrum necessarium est, quum in vulgato εμπε etiamsi vocalis sequatur, non possit brevem Ullabam apostrophus ante macrusin exe ere.
λευς uno a cod. Aug. 'Mν addidi, quod alibi quoque Homerum sequitur Pindarus. Correptionem diphthongi ante hoc pronomen tuetur Ol. V. IT. 'λος Schmidio debetur: metrum certe hanc formam requirit: alibi poeta Goυς, Ἀργους, πιεους, sed 'th. IV. 182. ed. Rom. κλοις. Ἀκμα denique, iam ab aliis iuventum, et saepius similiter a Pindaro usurpatur, nec semel cum αἰχμαPermutatum invenitur. Sed ne cui in reliquis strophis metrum dissicultates obiiciat, de his quoque dicendum Puto. Ac v. I2. scribendum videtur Oiαν τίν : V. 25. νυν πε- φανται Ουκ ἄμμιορος, ubi ἄμμορος cod. Aug. praebuit: v. 49. ευκλῆα, forma ab Homero accepta, apud quem estISάκληεις Iliad. XII. 3I8. denique v. 99. ἄγγελος ἔβαν seu
in cod. Aug. iam supra indicavi. Dicendum est denique etiam ' de Aeolismo Pindari, qui, si recte diiudico, duplex est, alius communis omnium eius Carminum, alius quorumdam proprius. Habet hic locus magnam dinicultatem, nec nunc quidem nisi primis lineis describi potest. Μotam semel quaestionem erit sortasse aliquando qui plenius tractet. Harmonias Pindarus, quibus usus Sit, commemorat tres, Doricam, Aeolicam,