장음표시 사용
251쪽
242DE ELLIPSI ET PLEONAS MOFavorinum in V. ιιεμνεφτο et in χρεωμενοι. Vnde quamvis mirum φοβωτο, quod habent codices duo Stobaei in Ecl. I. S. P. 214. ed. Heeren. uI versu Sophoclis ex Oed. R. sII., dignum tamen ea, quod consideretur. Eiusdem generis sunt ἀναβιωην apud Aristophanem in Ranis v. I T. commemoratum Eumologo in v. βι ην et aliis grammaticis, ac συχν ori apud Aeschrium in Suppl. v. 223.
Quam lamas Butiniannus, memor eorum quae de larmis
p. 528. et in novissima editione Graecae grammaticae P. 241. attulerat, quibus addi exemplum formae ριγωρὶ Ρο- test ex Hippocrate Sect. IV. Ρ. 337. 33. ed. Genev. Sive 232 p. 2, 39. ed. Mach. non debebat in eadem grammatica Ρ. 252. quod ab recentioribus frequentatae sunt, deteriores vocare. Recentiores enim, ut alibi, ita hic quoque rariora et antiquiora Praetulerunt. Grammaticis, qui has
Eustallitum, saesius earum mentionem facientes, addo
Georgium Lecapenum in Matthaei Iecit. Μοsq. VOl. I. P. 59. Mantisse illae videntur e Dorica lingua, cui tribuit e veteri grammatico Suidas, βιωτω Eustathius P. I IS, 13. Manifesto Doricum est διδιον apud Theocritum XXIX. 9. Non fuit tamen διδωναι dictum: vide Eustathium p. 135T, IS. ad Iliad. XXIV. 425. ubi δι-
δουναι est infinitiviis noristi. Nam ut ab αλωω, γνωω, legitimae formae sunt ἀλωναι, βιῶναι, γνωναι,
ita a doco legitima forma est δουναι. Nec dictum suit α ν - μεναι , Sed αροφιμενω, agnitum apud Hesiodum in o. et D. 22. a Μοschopulo certe et in Iexico Favorini in v. ἀπαρέmpατα. Cuius similia sunt ζευγνυμ ιεν Diad. XULI45. et ιιιμεναι XX. 365. commemoratum E mologo P. 67, 20. quae quo iure scribantur ζευγνυμεν et ιιιεναι, quemadmodum recte scribitur ἄμεναι Iliad. XXI. z0., nescio. Ad easdem illas verborum Doricas vel antiquas
docta disputatio Brtimanni in Epimetro, quod dissertationi meae adiecit in nauseo antiq. stud. p. ti5-250.
252쪽
lamas alia quoque Periinere videntur, quae epica poesis usurpat, ut δ ιοφεν Odyss. IV. 226. Ac nescio an eo-233dem referri debeant terminationes Verborum Oto et e terminatione αω ortae. Omnino terminationes verborum in αcii desinentium, quae paradigmatis loco exhiberi solent, in Perpaucis Verbis usitatae fuerunt. Boeotis eas
tribuit Heraclides apud Eustathium p. 83I, 63. sed quae ille exempla affert, apud Homerum inVeniuntur, ελαων in hymno Merc. 342. διψάων Odyss. XI. 58 . πειναων Iliad. III. 25. XVI. z58. XVIII. 162. quibus addi quaedam Possunt alia, ut ἀναυαιιιάει Iliad. XX. 490. θάον, τολεθάοντα c, τηλεθα oti σαι Iliad. XVII. 55. XXII.
23. hymn. Ven. 267. Et saepissimo Occurrens Verbum ναιετάειν. Nondum de hoc omni genere allatum est, quod Operae Pretium sit. Sed redeo, unde digressus sum. Euripides in Troad. 02. a Schaesero citatus:
σιγωμενον το κῆδος εἶχεν ἐν δομοις. Si non duxisset. Apertum est, quod eorum Causin moneo, Liui ou Post negationem dici tradunt, hic, etiamsi . in aPodosi accessisset negatio, non ου sed dicen dum fui se. Fac enim scripsisse Poetam, το κῆδος Ουκῶν ειχε κλεινὰν εν δομοις, nihilominus debuisset ι ' γῆ-μας addere, quia non ambiguum relinquit, utrum ParisuXorem duxerit, an non duxerit. Aeschylus in Prometheo V. 503.
οὐδείς, σάφ' οἶδα, Atti μάτην φλυσαι θελων. 23
Nemo, qui tomere se iactare nolit, id est, nemo υ radicere amans. mi οὐ si dixisset, id foret, nemo, nisi iactator. Interdum ambiguum est; utrum μ' sit Si non, an quod non. Male Schaeserus in Meletem. crit. p. 109. Ου omissum putat in hoc Xenophontis Ioco, in Anab. VI. , I9. καὶ ἐπὶ τουτω πάλιν ἐθυετο ἐς τρίς, καὶ Ουκ ἐγίγνετο τὼ ιερά. καὶ ὐδρὶ καὶ ἐπὶ σκληνην ἰοντες τvν πινοφωντος ελεγον, Oτι Ουκ εχοιεν τἀ ἐπιτηδειαρ ὀ δ' Ουκἀν ετο ἐξαγαγειν, μη γιγνομενων τῶν Ωρων. Non dicit
253쪽
hic, nisi sacra addicerent, quo Ρrorsus ea res inceria relinqueretur, sed aut, Bi Non adaicererit, aut quod nora addicen ent. Sic etiam apud Platonem in Parmenide P.
μῆ μετεχοντα του ἐτέρου. Sed finem imponam huic dissertationi. Neque enim aliud volui, quam ostendere, explicationem huius loci, qui est de ellipsi et pleonasmo, vix inchoatam, nedum Persectam esse οῦ ac ne posse quidem Persici, nisi illa, quae
ab hoc loco aliena sunt, removeantur. Poterit autem vel ex hac re intelligi, quantopere saltantur, quamque Pa- rum, quo in statu sit Graecae linguae cognitio, intelligant, qui vel fundamenta iacta esse Graecae grammaticae Credunt. Quod si recte rem volumus aestimare, aliquid ad 235 eum finem materiae parari coeptum esse latebimur; eoeptum esse etiam in varios Iocos digeri hanc materiam; sed antequam Plura, eaque non temere, sed cum consilio quodam et iudicio congesta fuerint, non esse futurum, ut
. ait veram et accuratam Graecae grammaticae scientiam Perveniatur.
254쪽
DE DIALECTO PINDARI OBSERVATIONES ').
Graecae grammaticae semestigatio, quae nuPer Pauco-3rum quidem, sed idoneorum hominum studiis admirabiles fecit ProgreSsus, nunc, si recte Sentio, aut consistere in medio cursu cogetur, aut alia, quam hactenus, via debebit ingredi. Eo enim iam Ρerducia videtur ista doctrina, ut, nisi ille locus, qui est de dialectis, pertractetur, nulla in parte eius cum aliquo fructu Ρrocedi possit Iongius. Non mirabor tamen, si Pleriqtie dialectorum explicationem propter incredibilem rei dissicultatem desu-gient. Neque enim haec res collectione diversarum sormarum confici potest, ut quidam opinati sunt, sed et lectio in singulis locis ad criticas regulas expendenda est, et tempora scribendique genera diligenter sunt discernen da. Quod quam magnum sit, quamque difficile, in tanta non solum copia, Sed etiam corruΡtione Veterum scri-Ρtorum, sponte intelligitur. Equidem ut aliquid ad eam
rem conseram, editis ante biennium de hac materia obhervationibus nunc alias ad lam, quae ad Pindarum spectahunt. De quo Scriptore non minus Perverse quosdam iudicare video, quam de Tlieocrito, quuiu utrumque Do- Edita est haec dissertatio a. 1809. repetita in ed. ΗeFnialia Pindaas a. 181T. vol. 3. adiectis Paucis aduolationibus.
255쪽
rica linoa usum existimantes, temere, quidquid Doriensibus usitatum fuit, aut ferendum in his scriptoribus, aut
etiam reponendum esse censent. At ne Theocritus quidem ubique aut Doricam dialectum, aut eumdem Dorismum admisit: sed huius rei fines qui monstraret, Praesertim in tam corrupto scriptore, novilum inVentus est.
Μinus etiam Dorica lingua usus est Pindarus: qui ne ipse quidem, quamvis integrior aliis scriptoribus ad nos per- Venisse creditus, suae dialecti probabilem reperit explanatorem. Nimirum, ut alibi non semel diximus, ante onmia gentium dialecti a dialectis scribendi generum se- a cernendae erant. Quae res habet sane aliquid dissicultatis,
quod gentium usus e scriptoribus tamen, exempla Sectantibus illorum, qui in eodem genere elaborarunt, Cognoscendus est. Verumtamen scribendi genera alia aliis ad hunc finem aptiora sunt; maxime Pleraeque Prosae orationis formae; tum Ροesis illa, quae communem vitam imitatur, ut comoedia et mimi: multo minus caetera Ροeseos genera, .quorum nullum est, quod Puram cuiusquam gentis linguam exprimati Et quoniam Ρrima omnium fuit epica Ροesis, cuius duae fuerunt Ieri discrimine distantes familiae, una Ionica Homeri, altera Aeolica Hesiodi, quarum victrix Ionica diu lex et norina habita est Onuus Ροeseos: quaecumque deindo aliae exstiterunt poeseos se mae, eae aut epicam sequutae sunt Poesin, alia ab alius gentis lingua colorem trahens, ut brica poesis, nunc IO- num linguae, nunc Aeolensium, nunc Doriensium, neque
uno modo, sese accommodans, aut certarum gentium linguam eo ectatae sunt, colorem ab epicis ducentes, ut
tragoedia et bucolicum genus. Haec reputantibus Planum erit, qua via in hac disputatione incedendum sit. - Veniamus ad Pindarum. Verissime hunc veteres communi lingua usum dixerunt. Sturaium quidem, hoc in Μatitarii Iibro p. XXXIV. sic interpretantem, ut Pindari , poetae temporibus Persicis florentis, dialectum Proxime ad antiquissimam Hellenum linguam, a qua omnium minime abfuerit Dorica sive Aeolica, accedere Putaret, mirarer Prosecto, si nullus Pindari versus ad nos 'erVe-
256쪽
nisset: nunc autem, quum tantum eius carminum volui tenomnium manibus teratur, quid de tali opinione dicam, non invenio. Qui communem linguam Pindaro tribuerunt, hoc diixisse censen si sunt, dialectum, qua utitur, singulari quodam temperamento Pene ex omnibus dialectis mixtam rideri. Id quomodo factum sit, Vertum est. Est enim Pisidari dialectus epica, sed colorem habens Doricae, interdum etiam Aeolicae linguae ). Aliis verbis, fundamentum huius dialecti est lingua epica, sede Dorica dialecto tantum adscivit Undarus, quantum et addictionis splendorem et ad numerorum commoditatem idoneum videretur, repudians illa, quae aut interioris Sent, aut Vulgaris, aut certis in locis usitati Dorismi. Nec primus hoc fecit Pindarus, sed sequutus alios, ipse liquoque Post in exemΡlis habitus. Hormn attingam quae Praecipua sunt. Fines libelli, brevitatem, brevitas ordinem consulto neglectum excusabiti Ac de epica apud Pindarum dialecto quum multa dici possent, consistam in hiatu et quorumdam Verborum mensura. De hiatu quidem hoo magis milii dicendummi, quod is nuper quemdam doctissimum virum adduxit,
ut digamma a Gidaro usurpatum credereti At ea littera Pindarum non Sse usum, certissimum est. Nam et Isiatum admisit in his quoque vocabulis, quae numquam habuerunt digamma, neque ante illa vocabula, quae apud antiquos a digammo incepisse Scimus, aut correptionem ullabae consonante terminatae, aut apostrophum declinavit. Neque enim sore Puto, qui digamma nunc adhibilum, nune neglectum sui Me cenSeat; nec magis, qui eam litteram cum Spiritu aspero comΡaret, qui ad mensuram nihil usquam coiisetet, litatiun autem reddit etiam 4luriorem. Omnino 'ex uitaliam dialecto digaimna a Pindaro
sumptum dicetur Ex epicam Pindari tempore pridem
257쪽
mmmma ex eΡica Poem evanuerat. An o Dorica 3 At ab antiquo illo et interiore Dorismo, cuius Ρroprium erat digamma, Plane abstinuit Pindarus. An denique ex Aeoli- cap At quum omnino Ρerpauca hinc hausit, tum ne Aeolici quidem Ροetae, ut Alcaeus et Sappho, digamma
magnopere frequentarunt, quo illi in multis vocabulis abstinuerunt, quibus Pindarus, si ex hiatu coniectura facienda esset, adiecisset digamma. Bis occurrens apud IIuno ἀυάτα de se ipso, non de aliis vocibus, testimonium edit. Sola ille Pronomina εθεν, ε, o ι, quae tamen ne iPSA quidem apud eum digamma habuisse puto, Prorsus ita, ac si haberent, usurpat. Horum ε semel invenitur, sed Post consonantem, Ol. IX. 23. Ου Ol. 1. 37. 106. VL 35.
III. VII. 164. 168. IX. 24. IDI. Xm. 39. 52. 92.100. 109. I 30. XIV. 32. Pyth. I. I . II. I53. m. II 2. IV. 40. 65. 84.129. 337. 432. 470. 510. V. I 57. IX. 62. 99. 145.192. 213. Nem. I. I9. 24. 88. 92. III. 66. 98. U. 62. VI. 38. VII. 58. X. 53. Isthm. V. IS. VI. I6. z2. VIII. I 25. in fragm. p. 80. III. ed. Ηe . His adde sol. II. z4. Pyth. II. 8. IX. I S. Nem. IV. 96. VII. 32. x2T. I s. Isthm. IV. 109. de quibus locis disputari ad
Orphica P. IST. seqq. 'Eθεν, nusquam Decu Tens, qvii eamdem legem sequi debuerit, non est dubium. Hoc unum addo, si quando Ullaba ob digamma per Positionem Produci videatur, hos locos aut aperte vitiosos esse, aut suspicionem certe vitii habere non exiguam. Μale nameris consulens lectio 'th. IV. 450. επεδείξαντο κρίσιν
ἐσθειος ἀμφίς, scribi postulat ἐπέδειξαν : quo facto ad
digamma confugientem retinebit eiusdem carminis v. 140. Quare rectius fortasse scribetur κρίσις, Ionice Pro κρίσιας,
ut in libris certe omnibus φάτις est Pyth. III. I99. In
Duun. VI. 6I. τοιουτον γ' ἔπος haud oliscure osseri ed. m. Arsis quidem in lyricorum versibus non sumcit ad producendas breves Ullabas. Quare ride ne Ol. II. Io.. scribendum sit γεγων'τεον , οπιν δικαιον ξενον : V. Isthm. U. I . In P yth. IV. 328. deletum uno cum codice ineptum γέ gravioris mendae index est, cuius correctionem ab libris, quam a coniectura, sperare malim. Quam
258쪽
quam haec tenuis spes est, quum codices Pindari omnes ex uno videantur fonte manasse, unde tantus eorum etiam in vitiis conseresus est. Sic in eodem carmine v. 452. ubi
scribendum videtur: καὶ ἐν ἀλλοδαπαις σπερμ' ἀρουραις τουτάκις v/μτερας ἀκτινος ὀλβου δεξατο μοιριδιον Et V. 55. ubi poetam dedisse coniicio κάθε σαν θε6. Redeo ad hiatum, quem epicae Poeseos exemPlo admissum esse a Pindaro inde cognoscitur, quod Plerumque In iis vocabulis reperitur, in quibus Homerus quoque eum habet; deinde in nominibus Ρropriis, et quibusdam verborum coiiiunotionibus, quae ipsae, si οΡ esset, similibus epicorum Iocis defendi possent. Quo certius de Iino re constet, ipsos asseram Pindari locos, ac primo, ubi in brevi vocali hiatus est. Tε ιδρις Ol. I. 16δ. πολ
ἐτειον, defendi Potest, sed non male scriberetur εκατον
γ' ἐπ' ἐτεων. Ol. III. 29. hiatum iouit melior lectio. V. 42. corruptum videtur, de quo loco infra. nili. I. 2.
259쪽
corum exen Plo, non Post unum s. Itaque Xeni. IX. lib. aut cum scholiasta σωματ' ἐπίαναν, aut Gωμασι πίαναν
legendum. Cod. Aug. Gωμασιν ἐπίαναν. ObmΡ. XΗΙ. Ib3. autem scribe uic hiatus, ἐν δαιτὶ σεβίζομεν PFili. V. Iug. non serendus : malim συν. Nem. . 58. scribe τοιο δ' Οργάν, et Isitim. VII. IS. cum IIevnio μικ' ἄρ' Ορθω. Alius locus, VIlΙ. 87. infra emendabitur. Ibidem v. I 30. Scribendum Videtur, ἔα- ξεν δ αρ' ἐν ἀθανάτοις. In fragm. P. I s. μἐλίφροναάρχἀν ereor Sciuieideri est: apud Athenaeum recte μελίφρονος. Sequitur hiatus in Ionga syllaba, quae est in arsi:
Ol. III. 54. IV. ID. M. I I. VII. 3. IX. I s. X. SI. XI. 10. XIII. 48. XLV. 28. 'th. I. T . II. I 22. III. 3. IV. 252. V. II2. IX. z9. 137. XI. 92. XII. 6. Nem. III. 58. XI. 35. 36. IX. 131. X. 162. XL. 52. Isthm. I. 21. 86. IV. 24. 69. VI. T. VII. I . Sed Ol. M. ST. XIII.
96. versuum distinctio mutata hiatum tollet. Ibidem V. Is . et Path. I. I 30. scribendum Ζευ τέλει. De Ibiti. XIl. 24. vide ad Orph. p. z22. Nem. I. TS. iam in Commentatione de metris Pindari correctum. Isthm. VI. Saex ObmP. IX. I 20. et Νem. X. 35. scribendum ἀναροὶ σασθ'. Isthm. VIII. I 24. lege ἀοιδαί γ' ἔλιπον. S Longa syllaba in illosi, ut iam ad Orphica observatum, non facit hiatum, nisi in sine ordinis. Vide 'th. I. 56. VHI. 136. Isthm. I. 21. II. 64. Ita defendi Posset ουπω a Schmidio in 'th. X. 42. illatum, nisi eιiam Vulgata recte se haberet. Defendi posset etiam 'ili. IV.
II 5. παισι τουτου e cod. Bodl. receptum: sed longe
exquisitius est vulgatum, παισὶ τουτοις. Sed quod IX. 84. legitur, φθονεροι δ' ἀμυνοντ' αέα ει τις α κρον ἐλών, nullo Ρacio ferri potesti Locum possime corruptum sie emendandum Ρuto: φθονεροὶ M' ἀμευονται. εἰ γάρ τις etc. i. e. in Diui Iaracter vi motiiocrem tioriem. Vide
260쪽
Frequentissimiis Oiunium isse hiatus est, quo longa Ullaba ante Vocalem corripitur: qui quidem hiatus ab his numeris, qui ad trochaicum genus Pertinent, Prorsus eX- clusus est. Quare λυγρω εν νείρει Νem. VIII. 42. sic, ut aΡud scholiasteti est, λυγρω νείκει scribi debet Eliam in dacta licis numeris hic litatus peccat diem. VI.
s. ubi αἰἐν scribendum. Progredior ad productiones correΡtionesque ἰhTevium Vocalium ante mulam cum liquida. Et quum vetustiores epici, ut ad Orpheum docui, Productionem Praeferant, Pindarus non rarius hos sequitur, quam corripiendo vincit etiam Atticos. Sic frequentes apud eum correptiones sunt ante rλ, quas rarissime admiserunt Attici; ante φν ut in ἀφνεος, in επεφνε Ol α γδ. et alibi;
ante πτ in Νεοπτολεμος Nem. VII. 52. Sed nusquam aute quamquam ante σκ Nem. VI. 46. VII. 89. quorum lamen locorum in priore cum Ηοnio σκοπου ἄντα τουχειν scribendum videtur: quo magis alterum suspectum habeo. Monstra Sunt πλαγχθέντες Ρrima brevi diem. VII. 55. ubi videant grammatici, ne πλανέντες legendum Sit; et εσλὰς ter Primam corripere creditum, Ol. 11. 35. 'th. III. 116. Nem. V. 155. Equidem, venia enim erit modesta audenti, antiquam vocabuli formam cum Ev. Scheidio ἐθελος suisse Puto, Sematam, ut tot alias, in Germanico edet. Ex qua forma quum medium a eiiceretur, tactum est εθλὰς, iure suo primam corripiens: quod quum Dorienses εσλος Pronunciareiit, hoc Pro εθλος Pindaro obtruserunt grammatici. Caeteri Graeci, invitante ipsa littera o , εσθλος dia Xere. Asia Sunilia non rara sunt, e quibus δίδυμνος vindicavi Pindaro in episti ad Hemium p. 398. Sed Ρropius saccedunt βαθμος, βασμος, ιλια, ισ1ια, δυθμή, δυ- male δυσθμῆ scriptum in schol. Ven. ad Iliad. XI. 62. pro ἰθμός dictum tradunt grammatici. Apud
Heu chium est, ἰσθμαίνων, ισμαίνει. Pergo ad alia. Quum numeri e genere dactylico spondeum in quibusdam locis adspernentur, mirum est tamen, eam legem saepius a Puidaro violari. Excusationem ab sede Versus Praesertim in nomine proprio habet