Godofredi Hermanni Opuscula

241쪽

232DE ELLIPSI ET PLEONAS MO

Et in Supplicibus v. 309. μ' καὶ λογος τις , Ζῆνα μιχθῆνου βροτως maio in Apol. Socr. p. 28. D. de Achille, dum Hectorem ulciscatur, mori non recusanie: ιιο αυτον οι ει τροπιτίσω θανάτου καὶ κινδυνου ; In his locis hic inest sensus: Ongius fortasse progressus es ' videor tibi fortasse timere novos deos' fertur, puto, Iovem cum m tali conmesse' putas fortasse hunc mortem et periculum respexisses Saepe sic grammatici, μήποτε τουτο λέγει. Videamus nunc μη et μη ου infinitivo et participio iunctas. Ac diiximus μῆ cum his verbi formis certo negare, μῆ ου certo altiirmare. Sed hic quoque usus suas 218habet regulas, quae duae sunt. Prima haec est. Quoniam μὴ in itivo et participio iunctum certo negat, Eapinii la non solum Murpatur post Derba actionem

signi antia, cuius EF adiuva is est, sed etiam post verba actionem negativo sne signi mitis, quum quidem rei essectio inclicatur. 'ομολογω . μὴ εἶναι,

ἀρνουμαι μv ειναι. Plerique tradunt, Post Verba negationem continentia μῆ abundare. Id vero falsum est, et quidem dupliciter; semel, quod non post omnia Verba negationem continentia; iterum, quod non abundat. Ut Primo errori occurreremus, diiximus, Post Verba actionem negativo fine significantia. Exclusa enim ab hac regula sunt Verba, quae etsi negationem continent, finem tamen habent animnativum, ut ovo ου δυναμαι, ἀδυνατος εἰμι, ουχ oιος τ' εἰμί: cuiusmodi Verbis non actio indicatur finem habens negativum, sed negatur actio finem habens affirmativum. Deinde vero ne abundat quidem μ'. Significat enim proprie effectionem rei. Euripides in Herc. fur. Is . μυριους οἰστους ἀφεὶς ἄλλοις , το οῶμα ρυεται μV κατθανεῖν.

242쪽

Se tutum Praestat a morte: non moritur. Si ditasset, mi

κατθανη, dixisset hoc, tutum se Praestat, ne moriatur; ubi quum consilium tantummodo significaretur, non consequeretur, etiam effici, quod ille vult, non mori se. Ambiguum est, ρυεται θανειν, tutum pratatis Sc a mo-21sriendo. Id alio exemplo clarum siet. θανεῖν δέδοικα est metuo mortem, omnino, SiVe nune, Sive olim, Sive certa, sive incerta instet. δεδοικα μῆ- metuo nemoriar, futurum putans, ut moriar. Non dicitur autem δεδοικα μήi θανειν et quod esset, metuo mori, Sic, ut metuendo nom moriare id quod absurdum est. Interdum

tamen talia recte dici possunt, ut apud Euripidem in Andromacha v. 6 4. τουτο δ' οἱ σοφοὶ ἐξευλαβουνται, μὴ φίλοις τευχειν εριν.

Cavendo enim Vere evitant rixas. Caeterum observa rarum esse in hoc genere participii usum; quod vix aliter invenietur, quam ubi nomen, quod actionem negativo

sine significet, pro verbo Pomtur, ut apud Sophoclem in Oed. R. 56.

ἔρημος ἀνδρῶν ξυνοικουντο0ν εσω; id est, ἐρημωθεισα μὴ ξυνοικειν εσω τινάς. Μale ad hoc genus relatus est in adnotationibus ad Vigerum p. zzz. Herodoti locus IX. 5I. υπερβάλωνται κείνην τa νήμερην οἰ Περσαι, συμβολὴν μη ποιευμενοι. Est enim

horum verborum hic sensus: si praetermisisserit Persae eum diem sine praelio. Progredior ad secundam regulam, quae est de

particulis μή oυ. Ου insinitivo sic iunctae, ut certoriovis'ment, usurpantur post duas negati es se invicem

tollentes. Est enim harum usus particularum ibi Proprius, ubi negativa sententia negatur. Quare etsi nihil obstat, quin etiam nulla Praegressa negatione μη ου cum affirmatione dicatur, non est id tamen usitatum. Videamus nunc exempla. Plato de reP. I. in fine, Ρ. 354. B. καὶ ἐμπεσοντος αυ υστερον λογου, oτι λυσιτελεστερον ri αδμ

243쪽

23 DE ELLIPSI ET PLEONAS MOLα τῆς δικαιοσυνης, Ουκ ἀπεσχομην του-Oυκ ἐπὶ του-το ἐλθειν απ' ἐκεινου. Et in Μenone P. 89. D. τό μεν γἀρ διδακτον αυτο εἶναι, ειπερ ἐπιστήμη ἐστίν, Ουκάνατιθεμαι ut i ου καλως λέγεσθαι. In Symposio Xenophonteo HL 3. ἀλλ' ουδεές σοι, ἀντιλέγει, το μζου λέξειν ὁ τι ἐκαστος ήγειται πλείστου ἄξιον ἐπέστασθαι. Sic CΠΟΡ. I. 4, 2. IV. 3, 8. Histi Gr. II1. 3, 6. de reditibus III. I. Idem in Anabasi III. I, I3. εἰ δέ γενησομεθα ἐπὶ βασιλει, τί ἐ/ιποδων, ουχὶ πάνταμ ἐν τἀ χαλεπώτατα ἐπιδοντας, πάντα ει τὰ δεινοτατα παθοντας, υβριζομένους ἀποθανειν. Nam τί ἐμποδων est ovειν ἐμποδών ἐστι. Magis tecta est negatio in C rop. II. 2, 20. ἄμα δἐ αἰσχρον ἐν ἀντιλεγειν,-ουχὶ

τον πλεῖστα καὶ πονουντα καὶ ωφελουντα τὴν πολιν,

τουτον καὶ μεγίστων άξιοισθα et ubi αλχρον idem est, quod Ου δέον. Sophocles in Oed. R. I 232. λελει μἐν Ουδ' ἁ προσθεν ῆδειμεν τὰ μ' ου βαρυστον' εἶναι.

ουδ' ἐθέλω προλιπειν τοδε, ιο ου τον ἐμον στοναχεῖν πατέρ ' ἄθλιον. In Trach. 62I. Ovτι μη σφαλω γ' ἐν σοί που,

τὰ μῆ ου τόδ' ἄγγος, ῶς ἔχει, δεῖξαι φέρων.

Saepius in huiusmodi locis librariorum negligentia excidit Ov, ut in quibusdam codd. hoc ipso in Trachiiliariun Ioco. Recte hanc particuIam in eadem fabula v. 88. addidit Brunckius: ουδεν ἐλλείφρο τὰ suu ουπῶσαν πυθεσθαι τωνδ' άλνθειαν πέρι.Restituenda est etiam v. 225 ).οριο, φίλαι γυναῖκες, ουδέ μ' ost/ιατος ,

φρουρά παρῆλθε τονδε μὴ ου λευσσειν στόλον.

Hoc loco recte se habere nudum mi monui ad Viger. P. 800.

244쪽

Νeglecta est eadem pyrticula etiam in duobus aliis, iisque sibi simillimis eiusdem poetae locis. In Aiace interroganti

v. 94. Minervae, ἀλλ' ἐκεινο μοι φρασον ἔβα φας εγχος ευ προς Ἀργώαον στρατω sita respondet Aiax: κομπος παρεστι, κουκ ἀπαρνουμαι το lay. In Antigona v. 4 3. sic est: καὶ ς ημὶ δρῶσαι, κουκ ἀπαρνου/ιαι το μη. Quae si genuina Iectio esset, Verba sibi repugnarent: hoc enim diceretur: et ala me fecisse, nec nego non fecisse. Quare utroque loco scribendum est ov. Quod in Aiacis versu etiam Suidam in v. sιῆ ουχί, ut utrumque 222 Sch'liasten, nec non Triclinium habuisse, ostendunt, quae illi ad eum locum adnotarunt. Idem error commissus in Aeschali Agam. II 8., ubi scribendum: ακος δ' Oυδεν ἐπηρκεσαν , το μῆ ου πολιν si ἐν ως περ Ουν εχει παθεῖν ' ;

dorsium ad Parmenidem Ρ. 246., qui hac re uti poterat ad tuendam interrogationem, quam iure statuit in hoc esse Parmenidis loco I'. I T. A. εἰ δε μητε εαυτοις ετερά

ετερα εἶναι ἀλλ, λωO, Nam sublata interrogatione non ιι η, sed Axi ουχὶ dici debuisset, quia tunc Ουκ ἄν εκτυ-γοι proprie dictum suisset, neque ut nunc, idem quod εκφευγει Significasset. Rarius stri omiserunt librarii, ut

apud Alciphronem II, 2, P. 214. , ubi legendum: ουκ

No hic quidem mutatione opus. Nam fiat ου est quo mi/ιus, autem ut non. Vnde μὴ oυ ad id quod efficiendum erat, μη ad id quod essectum est, relaxi .

245쪽

ἀρνουμαι προς τον νεανἰσκον μὴ Ουκ οἰκειως εχειν ἐκ πολλου, nisi quis cum codice Dorvillii Iegere malit: Ουκάρνουμαι προς τον νεανίσκον οικείως εχειν ἐκ ποaλου. Participii usum in hoc genere non habeo quibus exemplis confirmem, quod verba, quae in hac constructione occurrunt, fere infinitivum sibi adiungunt. Quod 223 si quando participium additur, utraque negatio Omitti solet, ut apud Aeschylum in Agam. 592.

et apud Euripidem in Iphig. Aul. 1512.

θανουσα δ' Ουκ ἀναίνομαι. Sed veniendum iam est ad alium usum particularum ut illi regulae, quam primam et generalem Posuimus, repugnare videatur. Hunc dico, quo μῆ ου etiam cum infinitivo et participio iunctae non

affirmant, sed cum dubitatione negant. Tantum vero abest, ut ista regula hac re labefactetur, ut magis ea confirmetur. Diximus enim Ου cum verbo finito iunctas dubitanter negare: id vero in hoc ipso usu, de quo nunc dicimus, sic esse invenietur. Hanc quoque rem regula quadam comPr

hendemus, quae haec est. Nil os tibi eum tinnitivo vetparticipio vel nudo nomine vel a rebis ita coniunguntur, ut unam contineant negationem, non cum eo in itivo, Gut participio, aut nomine, aut a rebio construuntur, sed in medio adduntur, repetitis cogitatione praeced tibus verbis: ideo pete, ut cum verbo snito constructae, dubitanteΥ negari. Uno hanc rem exemplo planam faciam,

alia deinde plura additurus, ad disserentiam inter et μή ou declarandam. Demosthenes de falsa legatione P. 2243 9, s. αῖ τε πυλεις πολλαὶ καὶ λαβειν, αἱ των Φωκεων, μὴ Oυ πολιορκία. Hic μῆ ου,

pariter atque in caeteris huius formae exemplis, in medio additum est, ut OD' υτι, et similia, ita ut Plena oratio haec sit: αἱ στολεις πολλαὶ καὶ χαλεπαὶ λαβεῖν ' μῆου καὶ πολιορκία atαλεπαὶ λαβειν ἁσι: vide ne sine mora et obsissione dii iciles expugnatu sinit.

246쪽

Ex his apertum est, quare saepe in eadem formula nunc μη, nunc Ov reperiatur, sed hoc discrimine, ut μὴ certo neget, sati Ου autem cum dubitatione. Xenophon in Anabasi II. 5. 29. τῶν δὲ στρατιωτων ἀντελεγον τινες,-ίεναι πάντας τους λοχαγους καὶ γους, ιζει πιστευε ιν Tισσαφερνει. Sic etiam Hist. Gr. II. 2, I9. Idem in Anabasi IV. 8, 14. ἄνδρες, ουτοί εἰσιν, Ους ορατε, μονοι ετι ἐμποδων του m i ειναι, εν- θα πάλαι σπευδομεν. Νοn Ροluit in his locis μη ου dici, quia res certa est. Idem in Hist. Gr. VI. 3, 5. ει δέ καὶ ὀμογνωμονουμεν, Ουκ ἄν πάνυ τῶν θαυμαστων ειζ, ιο ειρ νην ποιεισθαι; Et Paullo Post: πως Ουν δίκαιον, ῆ τιμάς, παρ' ῶν ἐλάβετε σπερματα, τον τουTων καρ- .nον ποτε ἐλθειν μωσοντας, ημῶς τε, οις ἐδώκαμεν, μῆ ουχὶ βουλεσθαι ώς πλείστην τουτοις ἀφθονίαν τροφῆς γενεσθαι, In his locis hoc dicit: quoia si iam con- S liamus, nomine mirum rit, nos non facere pacem' quomodo iusti essemus, nisi vellemus, quibus Semara 2 dedimus, iis etiam fructuum esse ubertatem. Quod si in priore loco μ' ου, in altero μη dixisset, hic esset sensus et mirum sit, ni pac&m faciamus: iniusti essemus, guod nollemus habEre vos, unde Disreetis. Aeschrius in Pometheo: αλλ' oυτε σιγῶν, Ουτε μῆ σιγῶν τυχας Oιοντε μοι τάςδ' ἐστί. Xenophon Histi Gr. V. 4, 32. ἐπεὶ ἐκεινος γε προς πάντας, Oσοις διείλεκται, ταυτα λέγει, μὴ ἀδικειν μἐν Σφοδρίαν ἀδυνατον ειναι. Idem Cyneg. V. 3I. ἔστιν ουν ἀδυνατον, μή ουκ εἶναι, ἐκ τοιουτων συνηρμοσμένον,

ἰσχυρον, υγρον, υπερέλαφρον. Thucydides VHI. 60. ἐπι γαρ τῆ Ἐρετρίφ τὰ χωριον ον, ἀδυνατα ῆν, Ἀθηναίων εχοντων, μῆ ου μεγάλα βλάπτειν καὶ 2 ετρίαν καὶ τῆν ἄλλην Mβοιαν. Horum quattuor exemPlorum

duo hahent μή, duo μὴ out sed in his, quae μῆ habent,

res ut certa refertur et προφωνῶ τυχας τλει' ἀδικει Σφοδρίας : in duobus alteris non ut quae ita sit, sed ut quae . mirum ni ita esseti Leporem Xenophon non simpliciter dicit validum, mobilem, velocem esse, qui talem coῬο-

247쪽

238 DE ELLIPSI ET PLEONAS MOris structuram habeat, sed hac re fieri, ut vix carere istis virtutibus possit. Thucydides Boeotos dicit Oropum ce-Pisse, non quod istud oppidum. Eretriensibus et Euboeae vere nocuisset, sed quod, si in potestate Atheniensium 22S mansisset, nociturum probabile fuisset. Utraque forma coniuncta reperitur in sine Apologiae Socratis Xenophonteae: ἐγω μεν δῆ κατανοων του ἀνδρος τῆν τε σοιίαν καὶ την γενναιο τοτα ουτε μ i μεμνῆσθαι δυναμαι αυ- του, ου τε si ινηὶμ ενος μῆ ουκ ἐπαινειν. Μῆ μεμνῆσθαι, ut indicet, Se Vere semper eius recordari; oux ἐπαινειν, ut significet, se, quoties de eo cogitet, vix posse sibi ab eo laudando temperare. Tantumdem est, enim, ac Si ditiisset, sui, μεμνημενος, Ουκ ἐπαινειν

ἀδυνατος εἶ Idem Xenophon miab. II. 3, II. ωπεπάσιν αἰσχυνον εἶναι, μη ου συσπουδάζειν. Et de rep. Laced. VI. 2. ῆν δέ τις παις ποτε πληγάς λαβων υπ αλ-λου, κατείπη προς τον πατέρα, αἰσχρον ἐστι μὴ ου εἄλλας πληγας ἐμβάλλειν τω υδει. Tolle in his locis ου,

et seresus erit: turpe erat, non unci adnui; turpe est, non denuo castigare flium. Haec vero hanc vim habent, ut tamquam Certum sumatur, fuisse, qui id facerent, quod turpe ducebatur. Nunc addito ου hic sensus est:

turpe erat, nisi quis una adniteretur; turpe est, nisi quis denuo stium castiget. Id autem quis non videt sic dici, ut dubitetur, an ista nemo fecerit Θ Contra in Alem.

Socr. IV. 8, 9. ἐμοὶ δε τί αἰσχρον, τυ ἐτέρους μii δυνασθω περὶ ἐμου τὰ δικαια μήτε γνωναι μήτε ποιῆσαι, id est, quod iusta nec iudicare nec facEre sciunt. De-229mosthenes in epist. V. Ρ. I 90, I5. ης μὰ τους δ εους τ ' μετασχοντι μῆ ουχὶ ἀψευδεῖν και προς ἄπαντας ἀγα- θω εἶναι, ουχ ὁσιον 'γουμαι : qui huius disciplinae particeps est, is nisi us et erga omnes iustus sit, nefas esse duco. Hic si μὴ posuisset, hoc dixisset: nefas duco, qui hac disciplina usus est, eum presdum esse

neque erga omnes iustum. Atqui sic Heracleodorum non monuisset, ne talem se praeberet, sed reprehendisset, tamquam qui esset talis.

Sed obiiciet aliquis, quod supra diximus, μ' in hu

248쪽

IN GRAECA LINGUA. a. rasiusmodi locis sic dici, ut praecedentia cogii ne repetantur, id non posse ubique fieri. Enimvero videtur ta tum fieri non posse. Multo enim usu factum est, ut, quum sic in medio insertum, negationem, quae S quitur, minus certam redderet, ibi etiam adhiberetur, ubi praecedentia non Possent simpliciter repeti. Id minia me elucet, ubi coςτε Praecedit. SophocIes in Antig. 96. πεισομαι γαρ ου τοσουτον ουδέν , μη ου καλῶς θανειν. Xenophon de rep. Athen. III. S. πολυ δ' ovχ o ν τετακινειν, ωπε μ i Ovχὸ τῆς δημοκρατίας ἀφαιρειν τι. Haec hanc vim habent: ουδεν πείσομαι τοσουτον, ω S ορα μη) ου καλως θανειπι πολυ Ουχ- μετακινεῖν,

non minus haec quoque, quam illud, quod supra attuli,22Sαχχύνη συσπουδάζειν , ad regulam, quam Ρο- suimus, reVocari Poterunt, si quis singulas enunciationes, quae in his locis sunt, recte consideraverit. Id seri debet hoc modo: αἰσχυνη ῆν' τί; υρα)-ου συσπουδάζειν αἰσχυν γ ῆν. Ovm πείσομαι τοσουτον, ωςτε

ουχὶ τῆς λὶμοκρατίας ἀφαιρεῖν - id est, ορα μῆ, ωςτε

μενειν τὴν δομοκρατίαν , ουχ ν πολυ μετα-νεis. Composita igitur haec sunt ex una certa sententia, ut αἰσχυν' ῆν, et altera incerta, μῆ Ου συσπουδάζειν αἰπυ- νη ην. Sed quod Potior est certa sententia, haec plene enunciatur, incerta autem supprimitur, particulis eo in loco collocalis, ubi ad eam ipsam partem, quae incerta est, referuntur. Simillimum quid factum videmus in hoo oratoribus usitato, oon OIδ' ὁτι δεῖ πλείω λεγειν, quod attigit Frid. Aug. Wolfius ad Demosth. orat. contra Lept. p. 388. vel ut apud Isocratem in Trapez. cap. II. en, Ovn Οιδ' οτι πλείω δεῖ λεγειν. Nam ibi ola' οτι nequo 'ad ου δεῖ pertinet, quod dicendum esset, os δεῖ, οἶδ' ὁτι, πλεAo λεγειν, neque ad Oυ πλείω, quod dici debe-

249쪽

tionem ου, quae ProPterea eum accentu scribenda est: ουκ, οἶδ' οτι, δει πλείω non sane D. Hoc quoque si quomodo cogitetur explanandum est, sic dici debebit: ου δει πλείω λεγειν, οιδ' οτι Ου δει πλείω λεγειν). Hic Ρariter, ut in Particulis ιιῆ ου, duae sunt sententiae, altera simpliciter rem enuticians, altera addens maiorem quamdam animationem; quam animationem, quoniam non ad universam sententiam, sed ad aliquam eius Partem spectare Volumus, huic Parti eam adiungimus, suppressis reliquis. Exempla nunc asseramus Particularum ου cum Participio sic iunctarum, ut dubitanter negent. In quo

usu nihil dissicultatis est, si quis meminerit, suri ποιων esse quod quis non facit aliqum, aut si non facit; μ' o v ποιῶν autem nisi facit. Quae quomodo disserant, non est obscurum. Qui nisi fallor dicit, dubius eat, utrum fallatur, an non ; qui si non fialor, hoc, non falli

se, ut certum sumit. Haec si dicantur per Participia, alterum nisi fialavs, alterum non falsus dici necesse est. Iam exempla videamus. Sophocles in Oed. R. I2.

ειον, τοιάνδε μη ου κατοικτείρων εδραν. Et v. 220.

ιχνευον αυτός, μὴ Oυκ εχων τι συμβολον. In his locis hoc dicit: durus essem, nisi Dratra me Sufplicatio tangeret: paruim ipse inmestigando Pro sic Em, 230 nisi aliquia indicii reperirem. Quod si μη dixisset,

sensus esset: durus emem, si me non moveret vestra

supplicatis, aut quod me non movet: pinum Prosla

' De accentu non recta praeceptum. Quoniam enim illud OD' ἔτι ita coniungitur cum reliquis verbis, ut ad sensum Pro advectio sit, nihil potest ad accentum conferre.

250쪽

IN GRAECA LINGUA. 2M rem, si nihili indicat haberem, aut quod nullum indicium

ι . Contra Sophocles in Trachiniis v. .592. ἀλλ' εἰδέναι χρη δρῶσαν. ως ουδ' εἰ δοκεις ἔχειν, ἔχοις ἄν γνωμα, πειρωμενζ. Hic si di xisset, μη ου πειρωιμένη, hoc significasset: n cognocas rem, nisi cra immium facias. Νunc μὴ πειρωμένη diceres, hoc vult: rem non cognoSc si non fa Citis experim tum. Dixerat enim Deianira, πώρψ δ' Ουπροςωμίλησά πω. Νοn recte ergo Schae rus in Meletem. crit. P. 57. istud μὴ πειρωμενη tantumdem esse dicit atque ει μὴ πειρβο. Imino idem est quod ἄπειρος ουσα, Vel ει Ου πειρq, ut apud Homerum Iliad. XXIV. 296. , εἰ δε τοι Ου δώσει ἐον ἄγγελον ευρυοπα Ζευς.

Ut Sophocles, ita Plutarchus in initio libri, quo quaerit,

quomodo quis suos in virtute Progressus sentiat, P. z5. B. eo memoratus ille eadem pagina a Schaefero: ουδε γαρῶν ἐν μουσικοῖς τις η γραμματικοῖς ἐπιδιδους γνοίη, μη δεν ἐν τc' μανθάνειν απαρυτων τῆς περι ταυτα ἀμαθίας, ἀλλ' A ς αυτω τῆς ἀτεχνιας ἀεὶ παρουσης' ουδε κάμνον

curatio nihil allevans aegrotum, sic etiam in Prioribus Verbis, μηδD ἀπαρυτων τ=ῆς ἀμαθιας non est nisi quis aliquid cle inscitia sua cleponat, quod dicendum fuisset, μη ουκ ἀπαρυτων τι, sed si non deponat aliquid. Euripides Heracl. 283. ibidem allatus a Schaesero:

πολλὴν ἐν 'Ἀργει, μή σε τιμωρουμενοι.

Νοn nisi te puriremus, sed si te non puniremus. M-- κτωμεθα, modo tota subscribatur, videtur defendi posse Vide Eustathium ad Ηοm. p. 1305, 48.1332, Is

De his formis, quae hic commemoratae sunt, Videnda est

라틴어 텍스트