장음표시 사용
281쪽
tenderim, iam necessario omissionem rei, quae nunc fiat, respici, ut imperativus Praesentis non possit etiam de fu
λ. 359. o. I99. Ita imperativus tertiae Personae quum aliquot locis de omittendo intelligi possit, ut Iliad. g. 354. ι. 345. κ. 383. o. I96. τ. 29. Od. α. 369. β. 303. e. 8. Iso. κ. 505. ν. 362. 42I. n. 436. 41. 308. 3IS. tamen etiam de suturo usurpatur Iliad. β. 33. δ. 303. 305. η. 400. O. T. κ. I92. ρ. 422. v. I0S. I 2I. φ. 338. r. 2 3. ω. I S. ISI. Od. θ. 43. n. 302. Infinitivus Praesentis autem pro imperativo saepius de futuro intelligitur, ut Iliad. e. I 30. 606. x. 237. O. 159. n. 839. φ. 294. ap. 83. ω. 592. Od. κ. 536. λ. z2.4 I. n. 150. ρ. , S. m. 238. lirmn. Alero 92. rarius de omittendo, ut Od. G. I 06. Praevideo quidem fore, qui exemPla, quae utramque interpretationem contanent, nihil probare dicant His resΡοndeo, Primum, quae propria sit imperativi
praesentis significatio, ex maiore tamen numero exemplo Tum colligi: ideoque exemplis usus sum unius scriptoris, set quidem eius, quem caeteri fere sequi solent; deinde quoniam, sive omissio sive non inceptio imperetur, futurum tempus respicitur, fieri non potuisse, quin tam exiguum discrimen saepe negligeretur.
Aoristi vero imperativus non iubet coepta omitii, sed fieri futura vetat. Iliad. s. 134. αλλα συ μεν μηπω καταδυσεο μῶλον Vide Od. ιγ. 248. Aliud huius imperativi exemplum, Iliad. τ. 403. docte nuper sustulit censor Homeri ed. Wo sanae in Diar. Iitt. Ienens. I809. n. 2 8. p. I68. Quod si loci reperiuntiir, in quibus uoristus ad omissionem irahendus videatur, habent illi tamen idoneam excusationem, quippe quum sic debeant intelligi, ut quis vetetur aut iterum facere, quod modo secerit, ut Iliad. δ. 4IO μζ μοι πατερας ποθ' ὀμιοίη ενθεο
282쪽
iam se iacturum esse ostenderit, ut in Sophocl. AL 386. μηδέν, ερτῆς, et Electr. 830. μηδέν μεγ' ἀυσης, in qua formula alibi praesentis imperativus est: vide exempla apud Lobeckium ad Aiacis locum quibus adde Odyss. 59. Sed i. 287. infinitivo a/isti utitur , non esse posthac gloriandum indicans. Atque infinitivum a aristi de re sutura invenies etiam Iliad. o. IS9. Od. κ. 297. ν. 308. et tertiae Personae imperativum, quo etiam Attici saepe utuntur, π. 301. coniunctivum Iliad. ε. 684. ι. 33. 522. κ. 238. III. o. 115. U. 40T. ω. 568. nam Ορίν ς aoristus est S. Od. λ. 25I. cum quo loco comparandus h. Ven. 29I. ubi imperativus praesentis est) ν. 229. ubi quidem optativum praetulit Molfius. Iam temporis discrimine constituto videndum est etiam de modo. Atque aperium est, Coniunctivum particulae iunctum Proprie non Veiantis esse, sed metuentis et caventis. Quare n tantum de secunda, sed etiam de
Prima Periona usurpatur, ut in Sophocl. Oed. Col. 174. μη ἀδικηθω, et de tertia, ut Iliad. ρ. 93. μή τίς μοι Λαναων νεμεσῆσεται, ἔς κεν ιδηται. Vide s. 8. cp. 563. s. Od. o. 415. ubi quod statim sequitur, μελεο δέ μοι ἔσσεται Ορμῆ, non e Particula μ' Pen-τdet, sed solum Per se consta0 46T. ρ. 24. O. II. s. 334. Ac prima coniunctivi persona saepe sic uSurPatur, ut admonitio ad secundam spectet, ut liad. α. 26. μη σε vide. 475. Od. ip. 3 0. Et sic etiam tertia, ut in 'thagorae carmine V. 25. ιζ τις μητε λογιο σε Παριλη, τι εργω 'IPSa secunda Persona sic, ut aperte metus tantum' indicetur, Occ iit Od. n. 255. ιισὶ πολυπικρα καὶ αἰνοὶ βίας ἀποτίσεαι ἐλθων 'In quo loquendi genere quum Buumannus in quinta grammaticae editione P. 536. ellipsin verbi metum significantis non magis necessariam aut superfluam videri dicit, quam Verbi, quo optare aliquem, Precari, iubere indicetur, in IIERM. OP. I. S
283쪽
reliquis a particula incipientibus enunciationibus, id mihi fateor tam obscure dictum videri, ut neque quid ipse sensat vir Praestantissimus, neque quid alios sentire velit, intelligaiit Ellipsis quidem, si usquam, hic maxime necessaria est: quamquam illud liberum est, uuod verbum quoque in loco intelligas. Plena oratio esι
Od. i. 36T. ειπε δὲ πατρι, μή με περισθενέων δ 7λήσεται οξεῖ χαλκω '
vide h. Ven. I88. ss. Et unum quis hoc Sophoclis in Oed. COL I56. αλλ' ινα τήδ' ἐν ἀφθεγκτω μ' προπεσνὶς νάπει , aut quod Paullo ante ex I hagorae carmine allatum est exemΡlum, ellipsi carere dicet Quod si velantis coniunctivo sic iungitur, ut significetur, vide ne factas, apertum est, Aorisu eum debuisse coniunctivum esse, quod is natura sua ad futurum tempus resertur: unde etiam ex eo ortum est futurum; non Praesentis, quo qui uteretur, non Vetaret, ne quis sacere aliquid aggrederetur, sed dubitare se indicaret, an aliquis iam nunc id faceret, quod ipse, qui vetaret, facere illum nollet Asequi sic ille neque ut omitteret id facere, neque ne Posthac faceret, moneretur. Rem Per se Planam Planiorem reddam exemplo allato. Od. 356. eo μοι ἐγιο, ιμο τὰ μοι et φαίνησιν δολον αλλον ἀθανάτων. . 'SMetuo, inquit, ne Aran nunc insidias nia, struat Nigris deorum. Quod exemplum eamdem comparationem ad illa habet, in quibus aoristi coniunctivus est, quam in iurando indicativus praesentis cum particula iunctus ad 'futurum. Iliad. o. I. Non videtur ad haec attendisse Schaeserus in adnotatione ad Indicem in Greg. Cor. p. 1005. seq., etsi verba haec ipsa transscripsit ad Gregor. p. 868. Vide quae dixi ad Sophoclis Aiacem 1064.
284쪽
πη/ιαίνει Tρωάς τε καὶἐγκτορα, τοισι δ' αρήγει. x. 330. suis τοις ιπποισιν ἀνὴρ ἐποχησετο ἄλλος. Quae quum ita sint, non videtur dubitari posse, quinemendatione indigeant Ioci, in quibus μὴ vetantis cum
coniunctivo praesentis iunctum est: quam constructionem
ne in illo quidem scriptore tulerim, cuius est Poema, quod Phocylidi vulgo adscribitur, v. I9. 9I. ed. BrunCh. quisbus in locis optativum ille videtur posuisse, ut V. 30. 43. II . I 4. I 0. I86. I93. et Mumachius in praeceptiis matrimonialibus v. 53. 55. 58. quod contra coniunctivus restituendus videtur v. 80. IT . ex codice; I 5. I94. . Iam igitur sic erit de omni ista vetandi ratione statuendum: μῆ cum imperativo Ρraesentis proprie de omisetendo eo, quod quis iam faciat, intelligi, sed saepius t
men etiam ad ea trahi, quae quis nondum lacere aggressus sit; aoristi autem imperativum tantummodo de non incipiendo usurpari, in quo quidem genere coniunctivumaoristi Graecos praetulisse; idque Atticis maxime, ut dubitantius loqui amantibus, ita placuisse, ut apud hos rarissime imperativus aoristi inveniatur. Exempla eius vide apud Κoenium et Schaeserum. ad Greg. Cor. P. IS. M.
Sequatur nunc exemplum secundi genetis. Nam quod Thomas Μ. p. 26I. tradit, particulam εἰ non construi cum coniunctivo, nisi si verbum ex illis sit, quae αυ ποτακτα vocantur, id mea quidem sententia salsum est. Nactus est quidem Thomas defensorem F. I. Bassum, virum ita in his litteris versatum, ut maxima eius debeat auctoritas esse, qui in episti crit. ad missonadum In Polemonis physiognom. I. 6. p. 202. μηδὲ γ ιτονα hynseribe σχνς, vel σχειν, ut apud Adamantium I. 3. P. 330.
285쪽
P. I 29. s. ed. Lips. ultra L locos Atticorum, qui istam
regulam confirment, ab se collectos scribit, eoque illes exemplorum numero adduci se fatetur, ut Vera dixisse Thomam putet. Quod etsi tam caute est circumspecteque factum, ut vix videatur temeritatis notam Posse effugere, quem tanta exemplorum multitudo nihil moveat: est tamen una Potissimum caussa, quae me quidem vel sola sic ab assentiendo revocet, ut facilius et illa L exempla, et si
multo plura asserantur, Corrupta, quam regulam istam veram esse credam. Neque enim credibile est, regulam ab Atticis obsereatam esse, Cuius Observandae nulla caussa reperiatur. Nilui est enim in verborum constructionibus, ut quarum omnis ratio multiplici cogitationum varietate determinetur, quod sine aliqua sententiae mutatione a communi usu deflectat. Quod si qua esset caussa, quare Particula ει cum quorumdam verborum coniunctivis construi posset, ea neque in Particula ista, neque in coniunctivi natura sua esset, quod sic εἰ cum omnium verborum coniunctivis construeretur; sed aut Omnino in verbis,
quae αυ ποτακτα Vocantur, aut in coniunctivis eorum
esset quaerenda. Atqui num horum coniunctivus significatione ab aliorum coniunctivis verborum differt p Minime. Num optativo, num futuro carent Θ Ne hoc quidem. Num neque ἐὰν cum eorum coniunctivis, neque εἰ cum optati vis et futuris construitur Θ Saepissime vero. Quid igitur
reliquum est ρ Nihil video aliud, quam ut Atticos ει aut
cum nullius Verbi, aut cum omnium coniunctivis construxisse dicamus. Alterum aliis, aliis alterum probabile visum est. Et hi quidem, qui εἰ omnino POMe cum coniviiclivo construi existimant, eo utuntur argumento, quod, quum istam constructionem non reΡugnare legibus Graecae linguae ex Homero et Pindaro intelligatur, ne Atticos quidem Ρlane ab ea abstinuisse Verisimile sit; quin haud pauca in eam rem exempla asserri posse. Qui vero negant Atticos ista constructione usos esse, has habent rationes, Paucitatem exemplorum in tam infinita multitudine locorum, qui usitatis legibus conveniant; dissensionem codicum , in ingenti locorum numero et convenientem mori
286쪽
et repugnantem lectionem exhibentium; visam hoc ipso librorum dissensu facilitatem emendandi; denique verisimilitudinem in tam frequenti scripturae Perturbatione i veniendae aliquando in codicibus verae lectionis: quemadmodum in Sophocl. Oed. I98. quod Brunckius Io ex coniectura posuerat, nunc ab risurdito e cod. Dresd. firmatum est. Et habent haec sane magnum Pondus, Praesertim quum sint in his locis, qui, etiamsi quis εἰ cum
. coniunctivo construi Posse concedat, emendationem requirant. Vellem Profecto conlinunicasset Bassus cum Iectoribus exempla. quae a se collecta scribit, quo singillatim
de iis disputari Ρο ei. Nam quum elo aliud sit quam ῆν, et coniunctimis aliam vim habeat quam optativus, non puto ubique, ubi libri utrumque Praebent, idem esse,
utrum ει anse, optativum an ConiunctiVum Praeseras: neque aSSentior, quum vir praestantissimus in duobus locis AlciΡlironis, quos solos asseri, III. 21. et 3I. nihil referre existimat, utrum ex Thomae PraecePto εἰ δε μαθη,ει προφασις γενηται , an εἰ M μάθοι, εἰ προφασις γένοι' το scribatur. Optativus enim, ut in priore horum locorum admitti Ροiuerii, in altero certe non potuit. In priore epistola mulier scribit, absente marito, negligentia caprarii accidisse, ut lupus capessam raperet: tum addit: πέπυσται δὲ Ουδἐν τουτων ό ἀνῆρ' εἰ ει ριάθη, κρεμησε ται ιι ἐν εκ τ ῆς πλησίον πίτυος δ μισθωτος ' αυτος δὲ Ουπροτερον ἀνησει πάντα μηχανωμενος, πρὶν τἀς παρα του λυκου δίκας ειςπράξασθαι. Μviter ista quum tantum absit, ut celare rem velit, ut magis maritum cupiat resci- Scere, ProΡrie aut εἰ μαθησεται, Si resciscet, aut rii
μάθη, Vel etiam εἰ μάθη, si resciverit, dicere debebat. Quod si εἰ μάθοι scripsit, non potest hoc aliter intelligi
quam sic: si maritus, cui nunc in urbe degemti remnvinciatum iri non ι verisimile, forte resciscat. Quod quidem vereor ut maluerit dicere, quam iIIud, si x civ riι reduae ab urbe. in epistola 31. mulier urbis visendae cupida sic scribit:. εἰ ουν σοι προφασις oδου ἄστυδε γένηται, et κε ἀπάξων νυν κἀμέ. Hic vero quomodo opi sivus admitti possit,. non video: quippe quum de re futura ,
287쪽
gerino sit, non de eo, quod prorsus incertum ac dubium esse indicetur. Nec Latine qiusquam dicet: si tibi ρορον- unitas adeundae urbis sit, duc me quoque istuc. Quare hic vel etiam εἰ πρόφασις γενν αι scribi debuit, si
quem praetextum nactus Deris. Non sum nescius, εἰ cum optativo saepius iunctum inveniri, ubi suturum, Vel futurum exactum, quod per coniunctivum Graeci designant, exspectari Possit: verum tales Iocos qin attentius II consideraverit, facile intelliget, sensum alium esse, si optativus, alium, si futurum aut coniunctivus adhibeatur.
Vt in Aeschyli Sept. ad Theb. intuor εἰμεν γαρ ευ πραξαιμεν, αλία θεῶν εἰ δ' αs o μῆ γενοιτο, συμφορα τυχοι, Ἐτεοκλέης ἄν εις πολυς κατὰ πτολινιμνοῖθ' υπ' ἀστῶν φροιμίοις πολυρροθοις. Poterat dici, ἐν μεν εο πράώμεν, ἐν δε συμφορα τυχη,
hoc sensu: si bene rem gesserimus, diis hoc acceptum feretur: sin minus, ego intuperassior. Νolebat .tamen Eteocles sic de belli eventu loqui, ut etiam vinci posse Thebanos indicaret. Quare cauuius ita haec profert: sib e rem g eremus, diis hoc debrei ederetur: sin male, ego reprehendeπEr. Ita utrumque, tamquam quod cogitari possit, enunciat; neutrum Vero, tamquam quod exspectari debeat. Apud Dious. Hal. de constri
verti. in ipso sine libri haec leguntur: του θ' εξεις δωρον et μετερον, ὼ Poυφε, πολλων ἀντάξιον ἄλλων, εἰ βουληθείγ ἐν ταῖς - αυτὰ συνεχῶς , τι καὶ ἄλλο των πάνυ χρvσίμων, mod itae caussa sigIocutus esL Alia exempla, in quibus recte se habet optativus, vide apud Schaeserum ad hunc Diousii librum P. 2I3. s. Adde Erlarduum ad Soph. Oed. R. 688. Reponendus optativus in eadem fabula v. 568.
σα τρυχει ψυχάν, καὶ τάδ' εἰ κακοῖς κακά προςάψειε τοις πάλαι τὰ πρός σφῆν .
Baeo in editione sabulae nunc rectius emendata sunti
288쪽
Eiusdem generis talia sunt, ut hoc Sophoclis in Philoct. 849. αλλ' ὁ τι δυναιο μάκιστον, κεινο μοδ νυν s πεινολάθρα εριδου, ο τι πράξεις et qucaem tibi videaris posse Iovi λαSed deducit nos haec disputatio ad aliam quaesti
nem. Sumamus enim, εἰ cum coniunctivo sive quorumcumque Verborum, sive eorum tantum, quae avo πο- τακτα Vocantur, recte construi. Utrumne in hac co
structione εἰ pro ῆν, an coniunctivum pro futuro vel Opi tivo poni putabimus p Μultum enim interesse ex iis Patet, quae modo dicta sunt. Igitur εἰ μάθη utrumne significabit idem, quod ην μάθη, si didicerit, an quod εἰ μα- ρήσεται, si discet, an denique quod εἰ μάθοι, si discat,
si disceret. Hoc postremum fortasse placeat recordanti Homericorum versuum Iliad. φ. 462. Ἐννοσίγαι, ουκ ἄν με σαόφρονα μυθήσαιο 3awμεται, εἰ δὴ σοίγε βροτων ενεκα πτολεμίζω. At non videtur dubitari posse, quin hic altera lectio, πτολεμίξω, Praeferenda sit, id ut sit futurum, non coniuncti-VuS. Nam et prorsus eodem modo loquitur Iliad. α. 293. η γάρ κεν δειλος τε καὶ Ουτιδανος καλεοίμην, εἰ δη σοὶ πἄν εργον υπείξομαι, Om κεν ελλὶς, et alibi, ubi εἰ coniunctivo iungit, non Comunctivus Pro Optativo, sed εἰ pro ῆν est, ut Od ε. 22I. εἰ δ' αυ τις ρα-σι θεων ἐνὶ οινοπι ποντys,
τλησομαι, εν στηθεσσιν εχων ταλαπενθεα θυμον.
Vide Iliad. a. 340. ε. 258. μ. 223. 23s. φ. 576. Od. gr. 204. μ. 348. Et sic etiam Pindarus, et si qui alii
hac Constructione utuntur. Ac sane ita conveniebat. Nam coniunctios atque optativus , quamdiu genuina Graecae
orationis ratio floruit, significationes, quibus inter se dis- ferunt , integras conservarunt. Ac falleretur, qui in constructionibus particulae ἐάν, aliarumque Particularum, quibus ἀν adhaeret, coniunctivum ab isto ἄν, non a Pa ticulis ἐπεί, οτε, et quaecumque αν adsciscunt, regi
289쪽
acturaretur. Id quod aliquando clare intelligetur, si inventus fuerit, qui de Particularum insu apud Homerum, sontem omnis harum rerum rauonis, Plene accurateque explicueriti Unum addo. Homerus εἰ, etiam ubi an significat, ooniunctivo iunxit Od. II. ubi male μεθείη legitur; et alio modo Iliad. o. 16.ου μῶν O , εἰ αυτε κακορραφίζς ἀλεγεινῆς ἐπαυρζαι, καί σε πλyri σιν ιμάσσω, coniunctivo hic quoque propriam Vim congemante. . Hoc enim dicit: hauia scio an fravdis tuae fructum ipsa debe- prima precipere, verberarique te a me com dat. Veni iam eo, quo volebam. Etenim ex Homero hoc cognoScimus, εἰ recte cum coniunctivo iungi, quum quidem id significatur, quod Attici per ἐὼν cum coniunctivo indinant. Quod si Homerus plerumque in ista constructione ἄν vel xis addit, quo clarius indicet, incertum adhuc esse id, de quo sermo est: de Atticis ita erit statuendum, praese-' Iarendam eos in hac constructione iudicasse particulam ἄν, quod ubique dubitantius et cum quadam moderatione Ιοqui amant. Qui quidem an in hac re ita religiosi fuerint, ut εἰ solum numquam coniunctivo iungerent, non diiudicaverim. Illud vero iure milii videor posse contendere, PraeceΡtum Thomae Μ. inde manasse, quod quum is, qui istam regulam excogitavit, in uno alterove loco Attici scriptorisis cum coniunctivo, sive ab ipso scriptore Positum, sive ex Iibrariorum errore natum reperisset, miratus rei insolentiam, quum casu verba in his locis αυ ποτακτα eSSent, ita iudicavit, cum horum verborum, non eum aliorum coniunctivis Atticos istam particulam Construere. Nam non Pauca Atucistarum Praecepta ex eo orta eSse, quod isti, quae exiguo locorum numero comprobata vidissent, ubique observata credebant, iam ab aliis satis demonstra
tum est. Quod si haec Ρrobabiliter disputasse videbimur, aut his quoque locis, in quibus coniunctivi verborum αυδυποτάκτων cum Parucula εἰ constructi reperiuntur, emendatio adlubenda erit, neque id improbare illi Ροie- .runt, qui aliorum coniunctivos verborum sic consuuctos,
290쪽
quorum vereor ne longe maior sit multitudo, corrigendos censent; aut, quod equidem, re nondum explorata, ut consideratius praetulerim ita erit statuendum, apud Atticos quoque, ubi codices Consentiant, nee sensus Prohibeat εἰ cum quorumcumque Verborum coniunctivis tot
ΗΙ. Tertium genus illas complectitur regulas, in quibus et veri aliquid et salii inest. Ita quod idem ille Thomas
Μ. Ρ. IGI. Praecipit, Verbum δυναμαι non eMe Cum futuri infinitivo iungendum, habet sane idoneam rationem, quum quod quis posse sacere dicitur, idem sit ac si dic tur cogitari id facere, quod nunc non facit. Nam etiamsi dicas, possum facturus esse id Praesentis temporis significationem continet, neque aliud est, quam si dicas, possum in eo statu esse, ut velim facere. Quare Graecine hoc quidem per futuri infinitivum, qui, ut alio loco ostendi ,. natura sua aOristus est, sed Per praesentis infinitivum verbi /ιωειν indicant. Nihilo minus recte dixisse
πείσειν δυνησομεσθα μη&ν ων λεγω ἰΝec debebat Schaeserus in Melet. crit. p. 99. Thomae Praecepto moVeri, ut de emendatione cogitareL Usit intum est enim Graecis, ubi in principali verbo futuri significatio inest, etiam infinitivum futuri adiungere, ut quum μελλειν ποιήσειν dicunt. Credibile est, hic illic lectionem, quae Atticistarum PraecePtis rePugnaret, ab recentioribus grammaticis librariisve mutatam esse. Ita in Sophoclis Oed. R. 272. vulgatam lectionem φθερεισθαι, quae Verissima est, in uno Augustanorum codicum in φθαρῆναι mutatam reΡΡeri, adiecto scholio, Triclinii, οπι-nor, quod etsi iain Erlarduus adnotationibus suis inseruit, tamen, quoniam levis adhuc menda inhaeret, hic adscribendum Putavi: φθαρῆναι δει γράφειν, ου φθερεισθαι.