장음표시 사용
291쪽
λαντον δώσειν , παρἀ Αιβανέω, καὶ παρὰ τοις ἄλλοις
πρου pq, ἐκτριφαι καὶ παθειν λεγων, v. 248. 25I. καὶ
Πλάτων ἐν 'Aξιοχφ, ευξάμενοι το κρατιστον αυτοῖς γενεσθαι. Idem Praeceptum, quod neutram in Partem verum esse aliquot Atticorum loci ostendunt, etiam apud Thomam Μ. Ρ. 166. et Favorinum in V. ευχομαι in venitur .
Nonnumquam Atticistas vitiosis exemplaribus usos esse, iam suPra dictum est, et monuerunt saepe de ea re docti homines. Accidit autem hoc non solum in his locis, unde isti regulas suas Ρetierunt, sed interdum etiam in his, quos ut regulae repugnantes non esse imitandos dicunt: ut in illis locis, ex quibus Thomas Μ. p. 267. Sq.ῆν eum optativo iunctum affert, quam constructionem Schaeseras, vir doctissimus, in Aletet. P. SI. non Pro sus improbandam iudicat. In qua re ille me quidem eo sentientem habet, quamquam quas rationes Pro illa sententia asseri, Vereor ne id, quod vult, non emciant.. Sunt autem hae: una, multitudo exemplorum. At neminem fugit, multo maiorem illorum esse locorum copiam, in quibus codices meliorem lectionem suppeditaverint: ut
in Hippocratis loco, qui ne afferri quidem debebat, quod
35ibi pridem vera Iectio ἐπιχειρενὶ ex codd. adnotata erat. Ita vero quidni in Ρlurimis aliis locis codicum approbationem PraeVerias p Altera haec ratio est, quod quidam loci omnem corrigendi conatum reiiciant. At de quattuor locis, quibu3 in hanc rem usus est, duo ad emendandum facil-
Ita in Thucyd. Π. 29. revocandum suturum ex codd. σειν γαρ a ταλαην στρατιαν etc. et I. 27. ἐδεήθησαν V. Poppo I. l. p. 159. ss. Vide Lobeck. ad Pliryra. 747. et 717. Schaeser. ad Poet. gnom. p. 16. De ἐλπίζειν, de quo FaVorinus, agit Thom. M. P. 167. v. Boec . ad Pind.
292쪽
ATTICIS TARVN. . malimi sunt, si παρεκβ ης et λυθείης scribatur, quas formas
saepissime oblitteratas ab librariis esse non fugiebat Scha ferum, qm eas ipse reponendas aliquot in locis esse iudiacat in Addend. ad Eurip. Pors. p. 564. Μaximi vero locum in carmine περὶ καταρχων v. 346. si accuratius i lexisset vir doctissimus, facile vidisset ab hac disput tione esse alienissimum. Is Iocus ita scribendus est:
' λήσεται, οὐδε ιιιν αυτις εφέστιον OA ἄνακτος
ἀθρήσεις θεράποντα φυγοπτολιν ' εἰ δέ γ' εn ηοῖ
ζοριοσυνῆν. Itaque quartus tantum superest locus, qui est eiusdem Μaximi, V. 22.οιδ' ην 'Ιφίκλοιο θοώτερος αυδάζοιο. Huius vero Ioci Iectio, bis etiam apud Gelaam reperta, non Potest, re ipsa indicante, dubia esse. Quare confitendum erit, ῆν etiam optativo, certe apud huius aetatis scriptores, iungi potuisse. At simul hic Iocus indicat, sic tantum id factum esse, ut ἐν Pro εἰ, non ut optatios Procomunctivo esset. Hoc vero afferri debebat, quo et Probari posse utramque constructionem, et quo quaeque loco
Probanda esset, intelligeretur. Ac saepius fortasse ῆν optativo iunctum aliam aliis in locis excusationem habet. Homerus quidem επεὶ ἄν et ἐπῆν Iliad. ι. 304. τ. 208. et vero etiam, si quid video, Od. 5II. Aeschrius autem in Persis 450. ὁταν, et Homerus, si Iecsio, uti debet, Iliad. π. 63. corrigatur, ac Lucianus in Timone c. 39. T. I. P. ISI. οποταν recte optativo iunxerunt: ut , si idem Lucianus ἐν saepius ita construxisse reperiatur, sane id non ubique librariis videatur imputandum esse. Sed de hac re sic demum recte disputari poterit, si quis omnia
huius constructionis exempla ex hoc scriptore, cuius sermo omnino accuratiore pervestigatione dignus est, colle- 16
gerit et inter ipsos comparaverit. At in Thucrdidis loco,
293쪽
unde cum optativo Prosert Thomas II. p. 26T. non minus ille, quam in duobus Luciani locis, vitiosos codices sequutus est. De isto Thucydidis loco, quod neque alii eum recte explicuerunt, et mihi ipsi coniectura, quam ad Vigeri P. z87. ) proposui, retractanda est, Paucis eπο- nam. Verba Thucydidis III. 44. reposito ex codd. ειτε, haec sunt: ῆν τε γαρ ἀποφῆνω πάνυ ἀδικουντας αυτους, ου διὰ τουτο καὶ ἀποκτειναι κελευσω, ει μὴ ξυμφερον,ειτε καὶ ε χοντες τι ξυγγνωμης εἱεν, ειτῆ πολει ιι ii ἀγα-
θον φαίνοιτο. Viin Verbis attulerunt, qui deesse alteram
apodysin existimarunt. Non deest, Sed aΡodosis, quae est iii medio, ad utrumque membrum Pertineti Latine haec vix ita interpretari qui s Ροterit, ut Verbum Verbo reddatur: licebit tamen hoc modo: nam neque si poena climissimos ostendero, necarι propterea iubebo, nisi titile sit; nequc si quid excusationis habeant, civitati siclumnoSum Imtavcrim. Neminem, qui praestantissimi scriptoris Verba, semper Profundae mentis Plena, Ponderare sciat, latere poterit, cur et aΡοdosin in medio Posuerit, et in altero membro ειτε εὼν et εἰ φαινοιτο , non Uνωσιν et εἰ φανεῖται dixerit. Sed omnino duobus maxime modis praeclaros viros, qui in Thucydide explicando ope-
Tam Posuerunt, Peccasse videmus, uno, quod, quae hic insolentius scripsit, ad communem loquendi usum com Pararunt iudicarinitque, quum non in verborum comΡ itione, sed' in consorinatione sententiarum apud hunc Scri-Pinrem quaerenda sit insolentia: . quare is demum bonus
erit eius interpres, qui et iudicio ita polleat, ut quid ille et quomodo quidque senserit, videat, et Graecae linguae eam habeat peritiam, ut quid ea quoque in loco ferat,
etiam si nulla usquam similia exempla inveniantur, usu quodam sensuque teneat unde etiam alterum vitabit errorem, quem plerique eo commiserunt, quod, quum insolentur Ιοqui solere Thodidem crederent, quidvis potius
tentandum, quam . quod omnium facit nutu et iuubssimum P. 822. ed. novissimae. Vbi quae dixi, re denuo per
Pensa, neocio an tenere debuerim.
294쪽
est interpunctionem emendandam esse in animum indu-Xerunt. Huius quoque erroris insigne exemplum afferam: venia enim erit, si quid in huiusmodi scriptione a Proposito digrediar. Mirum in modum viros doctos locus in lib. I. c. 22. ubi de suis historiarum libris sic scribit Thucy-1zdides, exercuit: καὶ ες μεν ἀκροασιν ισως τὀ-sιυθωδες αυτῶν ἀτερπεστερον φανειται ' O σοι δε βουλήσονται
παραπλησμον εσεσθαι, ωφελιμα κρίνειν αυτά, ἀρκουν τως Cuius loci sensum quum Lucianus de conscrib. hist. e. 42. T. II. p. 55. Optime his verbis declarasset:
κτῆ/ιά τε γάρ φησι si ἄλλον ἐςαεὶ συγγράφειν, ἐπερ ἐς τοπαρον ἀγωνισμα, καὶ μὴ τὰ μυθωδὲς ἀσπάζεσθαι, ἀλλα
τὴν ἀλήθειαν των γεγενημενων ἀπολείπειν τοις υστερον ' καὶ ἐπάγει το χρησιμον , καὶ ο τελος ἄν τις ευ φρονῶν
υποθοιτο ἱστορίας, ώς ει ποτε καὶ αυθις τα Oμοια κα--ταλάβοι, εχοιεν, φησί, προς τα προγεγραμιιένα ἀποβλεποντες, ευ χρῆσθαι τοις ἐν ποσί: nullus tamen Thucydidis interpretum animadvertit, . mutata interpunctione difficultatem tolli omnem: οσοι δε βουλ=ησονται των τε γενομενων το σα' ἐς σκοπιιν, καὶ των sιελλόντων ποτὸαυδις κατα το ἀνθρώπειον τοιουτων οντων καὶ παραπλησίων, εσεσθαι coφελιμῶ κρίνειν αυτα, ἀρκουντως εξει : i. e. qui autem NoIent rerum gestarum DCritatem e sideΥare,' et fulina Si quando rursus, ut Suri res
mariae, eadem vel similia sint, titilem esse aia ea iudicanda hane hiistoriam, his factum erit satis. Genitivis usus est, quum potuisset dicere, et ν τα μελλοντα ποτε αυθις τοιαυτα. ῆ καὶ παραπλησία. Et sic Lucia num haec intellexisse apertum en') Laterpungendum post minore distinctione. Quod
saepius si, ut Verbum omittatur repetendum ex praecedenti bus , hic quoqRa iactum est. Plene haec sic dixisset: καὶ των μελλοντων ποτὲ aυθις κατα το ἀνθρωπειον τοιουτων καὶ παραπλησίων ἔσεσθαι μελλοντων, ωφέλιμα κρίνειν αυτά, ἀρκουντιος
Satis erit factum, inquit, si qui vel res quae gestae sunt
295쪽
Sed ut ad ῆν cum optativo redeam, quod Paullo ante dicebam, in hac constructione pro εἰ poni id n sim sic intelligi, ac si nihil inter ἐν et ει interesse Putem.
Nam ego hoc tantum volebam, Primo Verbi modum spectandum esse, quod in hoc cardo rei versatur.' Quod si sensus optativum requirit, altera quaestio est, utrum ei
εἰ adiungi debuerit, an potuerit addi ην, quae Particula eo ab εἰ disteri, quod εἰ est si, ἐν autem sive ἐὼν, SiVe αν, Producta vocali, si forte: productione enim hoc ἄν, ut ex εἀν contractum, a Particula potentiali dissert: quae res fraudem secit Iacobsio in Addit. animadv. ad Athenaeum p. 24. I 26. Nam exempla in contrariam Partem corrupta sunt, ut Lollii Ilassi epigr. 3, s. in Branck. Anal. T. II: Ρ. I 61. In Palladae epigr 13 4. P. 436. Oταν ex cod. reponendum. Homerus igitur, apud quem Particula κεν atque etiam ἄν nihil ad verbi modum Pertinet, saepissime ει κεν optativo iunxit: vide Iliad.
346. 592. Od. n. 315. 353. o. 545. τ. 5S9. quorum Iocorum aliquos iam Schae rus in Meletem. Ρ. 50. s. attulit. Disserunt ab his locis ii, in quibus coniunctivus est: qui futuri exacti significationem habent: v. Iliad. g. 364. ι. I2. 1τ, 32. ρ. 39. G. 91. I. 3 9. Od. e. 417. 355. p. 383. quibus addendi videntur, coniunctivo restituto, Od. μ. 345. ρ. 556. atque ipsum etiam futurum invenies Iliad. β. 258. o. 213. ρ. 558. Et sic etiam, ubi εἰ est an, hoc quidem discrimine, ut optativus Posse ali quid fieri, coniunctivus simpliciter laturum esse indicet. Od. χ επὶ δ' αυτω πάντες εχωμεν ἀθροοι, εἰ κε μιν ουλυ ἀπιοσομεν ήδε θυράιον,
accurIte considerare, vel ubi sutura, ut fieri solet, eamdem aut similem formam habebunt, utilem iudicare hunc librum voluerint.
296쪽
am eum limine de visuri emtumque linum turi simus , et avxilium ferri possit. Sic optativi exempla habes Iliad. α. 60. Od. μ. II 3. s. I20. coniunctivi Iliad. α. 20T. 532. o. 403. unde conigendum λ. z92.3 π. 86I. I. 244. emendatum a Schaefero in add. ad. Eurip. Pors. p. 564. Od. ubi nunc Wolfius τυχc o dedit, unde corrigenda Iliad. e. 2 s. η. 243. Od. ρ. 5I. sed mox versu
60. Ob tempus praeteritum requiritur τελέσσαι, non secus ac δ. 35. παυσαι : nam Eustathii interpretatio vereor ut
admitti possit) eo. 2IT. ubi ἐπιγνοίη in coniunctivum mutari debet. Ipsum futurum reperies Od. r. 216. O. 524. π. 238. futurum'et coniunctivum f. 265. Sed cave Iliad. I. s. optativum e particula ἐν Pendere Putes: noVRenim ibi constructio incipit, hac sententia: illi vero ipsi tum aliquem ad certamen missuri essent. Quin etiam cum indicativo aorisu ει κεν iunctum invenitur, ut Od. 282. et aliis in locis apud Schaeserum in Μeletem. P. 5I. quo elarius intelligi potest, Homericum εἰ κεν usu certe aliud esse quam γ', etsi idem est significasione. Hinc recte Schaeferus his exemplis non est usus in Append. ad Bassii epist. crit. p. 26. ubi κἄν pro καὶ ἐδε cum indic suo tueri studet, qua quidem de re non Praeripiam, quae
larduus meus admonebit. Homericum quidem sermonem qui non putant ad grammaticas leges exigendum esse, hoc velim meminerint, si quibusdam in rebus hic alias leges Sequitur, eas non esse nullas, et, . si eae leges Isetianinum magnam Partem Iatent, id et ab recensionum Varietate, et ab eo repetendum esse, quod hae res incredibilem quamdam sibi curam diligentiamque poscunt. Vt
hoc utar exemplo, quis non fateatur soloecismi speciem habere hos vera zοπποτεροι προτεροι-ορκια πηιιηνειαν,
Νοn potuit tamen quidquam rectius dici. Nam etsi metrum et πημανέουσιν et πημηνωσιν serebat, neutrum tamen dici poterat, quod utroque modo indicaretur, fore, qui laedus violarent. Hoc vero, quod posuit, idem est
297쪽
ac si dixisset, εἰ ποτεροὶ προτεροι υπερ ορηιανειαν, utinum mcile pereant, si qui priores foedus DB-ἐent. Hinc non Taro, ubi nihil vitii est, docti, viris orta . dubitatio: ut quum Schae rus in Melet. Ρ. 109. in II
merico hymno Cereris V. 2 4. Verba οργια υποθήσομαι, ως αν ἐμον νοον ἐλάσκοισθε, soloecismo laedari putabat. Quo in loco optativus, quem codex habet, Servatus est etiam a Wolfio, ob rationem illam, quam supra iam tetigi, quaeque satis ex tali loco, qualis hic est Od. μ. I56. Perspici poterit: ἀλλ' ερεω μἐν ἐγων, ινα εἰδοτες κε θάνωμεν, ῆ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φυγοιμεν.
Sic optativus recte positus est Iliad. η. 342. θ. 29I. u. I66. III. ρ. 640. Od. β. 53. s. κ. 434. π. 25T. ω. 532. Posset optativus etiam Od. ι. 356. κ. 3 I. defendi, ubi nuper coniunctivo cessit. Desendi posset etiam p. 402. ubi tamen cum Schaesero ad Eurip. Pors. P. 56 . coniunctivum Ρraeseram, reponendum etiam Iliad. r. 436. fortasse etiam ε. 2I5. quamquam ibi defendi potest optativus, si Iocus sic intelligatur, ut Od. π.
de quo 'loco iam monuit Schaeserus ad Eurip. Pors.
p. 564. 4 250. Desendi poterit optativus etiam Iliad.
q. 340. x. 307. Od. δ. 600. η. 33. O. 21. quamquam non ubique eodem modo. Defendendus videtur etiam Iliad. v. 494. Od. 286. contra Schaeserum in IIelet. P. 122. s. ae necessario defendendus e4t Od. α. T. quem locum ibidem sollicitavit Schaeserus. Contra conisiunctivus recte Post Praeterita, certis quidem conditionibus usurpatur, ut Diad. δ. 485. e. I 28. x. 225. Od. r. 320. Defendi Ρotest Iliad. n. I00. sed praetulerim tamen cum aliis libris 'optati rum. Hic, opinor, aliquando coniunctivum etiam ex his locis expellet: Iliad. g. 4.δ. 230. ε. 56z. ν. 649. e. 522. o. 23. 598. π. 650. ω. 58I. Od. r. 2. ι. I02. 'κ. 24. π. 369., quibus adde M 3 I. s. 3 S. v. 286. ex quibus Ioela, quorum emendationem occupatam video a censore Homeri editionis
298쪽
Theocrito a me vindicat n, nunc etiam Bittimannus in Gr. gr. P. 309. commemoravit, recipietur aliquando in Verbi temporum modorumque enumerationem. Quod si quis me temerius sentire de constituenda Homeri lectione
Putabit, is si consideraverit, quantum in hoc genere Vel duae postremae Wolfit editiones di screpent, mutabit spero sententiam. Quin hiis ipsis locis, quos modo dixi emendandos mihi videri, aliquot alios adiicere debui essem, nisi novi ima editio occupasset, quae in schedis meis dudum reposita habebam. ΗΕnM. OP. I.
299쪽
a Uuid Romani in tragoediis et comoediis canticum appellassent, satis Videbatur Constare, quum Car. Aug. Boetii rus, vir celeberrimus, in dissertatione de quattuor aetatibus rei scenicae apud Veteres, quam Vimariae a. IOIoccxcvIII. edidit, P. 15. noVam de ea re opinionem afferreti Cuius viri quo maior est in his rebus auctoritas, tanto minus mirer, si multis persuaserit. Ite quidem si in his non esse Profiteor, ipse, quae est eius comitas, dissentientem facile feret; aliis autem non ingratum sertasse fecero, si ostendero, cur ab eo dissentiendum Pu- . tem. Sic autem ille statuit, finito quoque actu actorem primarium an tibiam saltando spectatores oblectane, idque vocatum esse canticum. Atque hoc quidem non est dubium, quin sinito actu, ante quam rursum in scenam histriones prodirent, interdum tibicen cantu tibiae aliquod spectatoribus oblectamentum exhibuerit: Produxitque in eam rem Boettigerus idoneum testem, Plautum, qui in
Pseudolo I. 5, 160. sic dicit: Tibicen nos interea hic delectuverit. Nihil tamen ex hoc loco aliud couegerim, quam, quod dixi, interdum hoc factum videri. Aliud, sed diversi ge-
300쪽
DE CANT. IN BOM . FABUL. SCENICIS DIOSERTATIO. 29Ineris exemplum, in Sticho est, actu V. scena 4, 5, et s.
Sed habet Boettigerus alium auctorem, Donatum, qui in argumento Terentii Andriae P. M. ed. Westerti. sic scribit: est igιtur attente amima retendum, ubi et quando scena vacua sit ab Ommibus pera is , ut in ea chorus
vel tibicem' audiri possit: quod quum viderimus, ibi
actum esse Fnitum debemus agnoscere. Hic vero nescio an etiam infirmet Boettigeri sententiam. Quum enim chori mentionem faciat, hoc videtur dicere, ubi in Lai, nis fabulis scena a spectatoribus Vacua sit, ut, si istae Graecae essent fabulae, chorus vel tibicen audiri possit,
ibi actum finitum debere intelligi. Certe quum tibicinem 4
Commemoraret, respicere Potuit διαυλιον. Scholiastes Aristophanis ad Ran. I282. quem ipsum Iocum non neglexit Boettigerus: φασὶ δὲ διαυλιον-οτανήουχιας πάντων γενομενης, ενδον ὀ αυλητῆς 'σ 7. Quamquam hoc incertum est. Utut sit, illud certe e Donati verbis non videtur colligi posse, apud Romanos semper sinito actu auditum esse tibicinem. Nam quid est, quod Vitruvius, qui in praefatione ad libr. V. de archit. sic scribit: Graeci quoque poetae comici, interponentes e churo canticum, diviserunt spatia fabularum: ita portos cubica ratione facientes, intercapedinibus Imrent iacturum pronunciationes: quid est, quod hic Graecos
tantum Comicos, non etiam Latinos commemorat Θ 'Sed
aliud affert Boettigerus. In Terentii Heautontimorumeno in fine scenae secundae s primam dicere volebat actus quinti Menedemum intro abire, ut silio Chremetis animum Patris declaret, et, quum interea Chremes duo versiculos loquutus esset, redire cum huius filio, rebus omnibus transactis. Quod quoniam Ρarum verisimile videatur, hic Putat intercessisse canticum, ab actore primario ad. tibiam saltatum. Quid vero, quum ibi non finiatur actus p immo, quum ibi tibicen ne poluerit quidem canere Θ Videamus ipsa Terentii verba.