장음표시 사용
51쪽
esone flebile istud quaerendum est. Ac formositas quidem
Der se et Statim Voluptatem creat, quae si iuricta est sublimitati, in qua Primo iniucunditas quaedam est, vis eius debi- ' Liatur et iniuculiditati cedit. Necessario autem ita debet coii-
iuncta esse Sublimitas cum 1ormositate, eadem res ut alia ratione formosa, alia sublimis sit. Nam si eadem ratione et sormosa et sublimis est quod tum sit, quum in formositate sublimitas inest) nobilis appellatur. Praeterea illud , quoque
notandum est, deformitatis cum formositate coniunctioilem non Ροsse lacrimas ciere, Propterea quod quum in mentis quadam repugnante exercitatione late sensus cernatur, Pariter ut in ridiculo, vitanda est absurditas. Id autem eo tantum
fieri potest, quod, quum impeditur formositatis iudicatio, aliud adsit, quo eadem res iudicari sitieat quod in deformitate nusquam est. Ita Sophocles in Oedipi Colonei princisio , et Homerus de mortuo Hectore,
καρη δ' απαν ἐν κονίησι κεῖτο, παρος χαρὰν ' τοτε δὲ Ζευς δυς ιενώσειδωκεν αεικίσσασθαι ἐν ἐν πατρίδι
Haec animi assectio in eo genere ridiculi saepe invenitur, quod in nativa morum simplicitate est. Redeo ad illa, quorum caussa haec onmia commem
rata sunt. Quodsi enim ridicula per se Pulcritudinem nul- Iam habent, non Possunt inde aliae, nisi fortuitae poeseos divisiones nasci, quas in hoc genere disputationis praeterire oportet. Sic satira, cuius vis in deridendiis hominum vitiis
posita est, non est in iis carminum generibus numeranda, quae ex ipsa notione Poeseos derivantur. Eodem modo qui comoediam ridicvio carere nore posse statuunt, nescire Vi dentur, Omnes tragoediae et comoediae diversitates unice ex sublimitate et sermositate nasci. Ridiculum quidem a comoedia abesse posse, vel dimidiatita ille Μenander Terentius ostenderit. Atque etiamsi frequentius in forinositate ridiaculum est, tamen quum ne a sublimitate quidem abhorreat, etiam in tragoedia recte adhibetur, quae tum quid haberet, quaeso, quo a comoedia differret p
52쪽
His omnibus fortuitarum divisionum exemplis nihil aliud efficere studui, nisi ut, qua ratione distinctionibus istis utendum sit, ostenderem. Ac quum uniVereae Poeseos ambitus illis divisionibus, quas e natura Poeseos hausimus, d scriptus sit, nec Se est, quaecumque Praeterea Carminum diversitates reperiantur, eas omnes ad illa, quae Prima ac neceMaria sunt Poematum genera, reduci, ac sine illis ne cogitari quidem posse. Sunt autem illa genera numero S decim, quomam, quum in quovis carmine haec tria V Ctanda sint, argumentum, lamae necessaria Vel soriviis r so, denique pulcritudo, uniuscuiusque divisionis membra caeteras distinctiones recipiunt. Atque in argumentis quatuor reperiuntur carininum differentiae, quarum quum qua Iibet aut aequabili aut inaequabili forma sit, octo habemus diversitates. Harum vero quum unaquaeqne formositatem aeque ac sublimitatem admittat, sedecim omnino sunt genera Poeseos. Quamobrem in quolibet poemate iudicando primum omnium, ad quod ex his sedecim generibus illud per tineat, investigandum est: tum demum illas notas, quae ab experientia Petuntur, ordine, quo quaeque sverior est, adiicere decet. '
53쪽
Epistola ad CD. D. Betarium, edita in Commentariis Meletatis philologicas τοι L. pari. IL p. 2 b. 8eqq.
Maium tibi lare significares, Becti, V. C., si quid
ego quoque commentariis societatis Philologicae insererem, 'γοpondi me descriptionem Ierici Graeci IIS., quod magno
litterarum emolumento editum iri speramus, ad te missurum esse. Sed quum non sane mea culpa in dies hanc rem insiferre cogerer, Verebar, ne ninus cunctando aut negligeritior,
aut, quod molestius etiam ferrem, parum officiosus tibi viderer. Decrevi igitur, interea dum illius exhibendae descriptionis mihi copia fieret, alia via, eaque magis etiam cum studiis societatis philologicae coniuncta, nomen meum exsolvere. Etenim quem Elchstaedlius, V. Cl., quum philologicae societatis sodalis esset, de dramate Graecorum comicosatyrico libellum edidit, in eo Iibello quum ea ipsa, quae Primaria sunt, drama comicosatyricum et emendatio fragmentorum istiersae, Ρlurimis mihi viderentur maximiS-que obnoxia esse dubitationibus, operae pretium me exiStimabam facturum, si renovanda hac disputatione vel ipse aliquid ad eam explicandam conferrem, vel alios, ut id facerent , eXcitarem. Ac non satis mirari possum, quid Sit, quod Elchstaeduus commentum hoc dramatis comicosai mei,
rei antea doctis hominibus prorsus ignarae, ita plurimis Probaverit, ut iam ne dubitari quidem videatur, quin istiusmodi fabularum genere veterra usi sint. Milii certe, quae in hanc rem ille argumenta attulit, ut ad speciem veri callide ador-
54쪽
nata, ita a veritate remotissima videntur. Scilicet commemorari docet monichi, Cratini, Anaxandridae, Ophelionis, Iophontis, Ecpliantidae, Timoclis comicorum satyros. Si ita est, facile victas manus tanto exercitui Praebebimus. Verum ante omnia ostendi debebat, illos omnino potuisse scribere satyros; tum etiam scripsisse; denique, si scripsere, diversum hoc genus a tragicorum satyris fuisse. Ac quod primo loco dubitare me dixi, an omnino scribere isti satyros non potuerint, id non in omnes, sed in hos tantum expetit, qui mediae fuerunt novaeque Comoediae scriptores. Nam, choro sublato, de cuius omissione non satis accurate disputasse videtur Elchstaeditus, equidem non video, cuiusmodi esse Potuerint fabulae, quae a choro satyrorum satoricae dicebantur. Sed hoc sane non tangit antiquiores, ut Phrynia chuni, Cratinum, Ec antidem. Itaque quo argumento hos censebimus satyros scripsisse Θ Μirum vero, ab nullo veterum scriptorum hoe disertim traditum esse, comicos quoque fabulas fecisse satyricas. Μirum etiam, quod in tanta comicorum multitudine Perpauci tantum sunt ι quorum satyri memorantur, in illaque unus dumtaxat Timocles,
cuius Icarii satyri eodem modo, quo in tragicis fieri solet, nunc simpliciter Icarii, nunc Icarii satyri dicu tur. Quamquam non Videtur ea huius indicis esse ris, ut, si alia obstent, Icarios fabulam satyricam putare Oporteat. Etenim,' nisi magnopere fallor, et Timoclis
Icarii, et quicumque aliorum commemorantur comicorum satyri, comoediae fuerunt. Primum enim non solent loci e sabulis fabricis sic afferri, ut simpliciter σάτυρον. omiisso nomine fabulae, Commemorentur. Disputavit quaedam de hac re Casaubonus ad Athenaeum P. 23. et de poesi satyrica P. -I3I. et I35., sed non satis diligenter. Quae in hanc rem afferri Ρossunt, haec serme sunt. Aeschylum in σατυρικω asseri Hesychius in V. ἀποφυλιοι: idem in V. ἀρραγες ομμα Sophoclem in σατυρίσκω. Scribendum σατυρικ', quod iam Volebat Casaubonus Nec dubium,
55쪽
quin utroque in loco Hesesiti nomen fabulao Aeschyleas et Sophocleae exciderit. Sophoclem ε, σατυροις asserimi Zenobius proverb. II. M., in quo, ut in Hei chio, nomen fabulae omissum credibile est, et Aristides, memoratus iam Casaubono de sat. poesi Ρ. I35. Recte hic quidem, neque egens emendationis. Loquitur enim de Helena, nec nomine opus habet sabulae, quum ex ipsa Helenae mentione pateat intellio Ἐλεννὶς ἀπαίτ σιν, quam fabulam satyricam fuisse, licet, quod equidem sciam, nemo animadverterit, satis tamen fragmenta arguunti Porro Athenaeus P. 428 Λ. eumdem Poetam laudat is δράματι σπιυρικω. Νοn -- lent ita loqui * . Quare adducor, ut alicuius sabulae nomen Pro δράματι restituendum Putem. Fortasse scripsit is σατυριπιῆ. Idem nomen Benileius in epistola ad Μillium reddidit Galeno, in quo legebatur ἐν λαμiνη σατυρικω - . CorruΡto Athenaei loco Brunc hius adeo se decipi passus est, ut in lexico Sophocleo in v. ἄλυπον locum Ierici I S. Sangem. ita scriberet: Σοφοκλῆς εν- ονυσιακβ σατυρικω, et in V. apud Hesychium pro Σοφοκλῆς Ηιονυσιακω reponi vellet ἐν λον
Gιακρο τινι σατυρικω, qua ratione nemo umquam loquutus
est. Immo recte MS. Sangem. apud Valchenarium in di triba p. I s. habet ἐν et ὁ λονυσιακω σατυρικε,7 ). Quin omnino Dionysiacum non debebat Brunckius e numero fabularum Sophoclis expungere: quod nomen indidisse poeta illi fabulae ex eo videtur, quod Vini inventio eius argumentum esset. Certe hoc ex illo lexici Sangem. loco clare potest intelligi. Quod si tragicorum in ri, ut Par est, no- mine labulae adiecto commemorari solebant, mirum videtur, comicorum satyros omnium, si ab Iophonte et Timoclo discesseris, omisso sabulae uomine afferri. Quo facilius lian In codice Athenaei omissum est S) Salaminem Sophoclis tueri studuit Osannus in libello, quem Germanice de Aiace Sophoclis scripsit p. 77. seq.4ὶ Vide Be eri Anecd. p. 385, 20. Nisi inscripta suit sabula
56쪽
COMICO SATYRICO. ocebit rem ita expedire, ut Iios comicorum satyros comoediarum potius, quam fabularum Sauricarum indices esse existi memus. Eamque Suspicionem egregie confirmat ordo, quo fabulae istorum Poetarum a granainaticis enumerantur. Suidas in v. 'Aφελίων liuius tabulas hoc ordine reseri: Λευκα Πωνα, Κάλλαισχρον, Κένταυρον, Σατυρους, Νουσας, Μονοτροπους. Idem Tinioclis tabulas hoc ordine: μοσατυροι, Κενταυρος, Καυνιοι, 'Eπιστολαί, 'Eπιχαιρεκακοει Φιλοδικάστ37ς, IIvκτης. Idem alterius Timoclis labulas hoc ordine: λονυσιάζουσαι, Πολυπράγμων, 'Iκάριοι, μῆλος, Aqθη, Λιονυσος, Κονίσαλος, Πορφυρα, ιραγες, Ἀρακοντιον, Λέαιρα, 'Oρεστης, Μαραθώνιοι. Idem Ph nichi comici fabulas hoc ordine: 'E άλτης, Κοννος, Κωμασταί, Σάτυροι, 2 ραγ νδοὶ ri Ἀπελευθεροι, Μονοτροπος, μυσαι, Μυστης, Ποάστριαι, Σύ- τυροι. Eumdemque ordinem habet Eudocia Ρ. 428., nisi quod μόνος addit post Koννος, et in sine omittit Σάτυροι,
unde corrigendus est Suidas. Nune quis non miretur, in mediis quattuor Poetarum comoediis satyricas fabulas commemorari , neque, ut Par erat, enumeratis demum Comoediiς addi satyros Θ Quod si has comicorum fabulas, quae
Sat Torum nomine Vocantur, comoedias esse censebimus, Clarum erit, quare et comoediis misceri a grammaticis potuerint, neque accessionem requirant alius indicis, quam Satyrorum. Etenim credibile est, uti in Isis paucorum Poetarum fabulis Centauri, Musarum, Mo νοτροπων nomina Saepius occurrunt, ita etiam Satyros ipsum nomen fuisse, quod Ρlures poetae suae alicui comoediae tribuerent. Νec sane obscurus est huius fons appellationis. Satyrorum enim nomen, ut Vel Moschi o αριστυς docet, reprehensioni vel deformium vel libidinosorum inserviebat. Hos ergo maxime in his sabulis, quae Satyri vocarentur, traductos Se Probabile est. Quin Θημοσάτυροι Tinioclis ipso sabulae nomine indicant, non satyros, Bacchi comites, sed alios quos dam, quos hoc nomine irriserit poeta, intelligi debere. Ad Anaxandridae satyros fortasse spectabant, quae de hoc tradidit Eudocia Ρ. 60. καὶ πρωτος ουτος ερωτας καὶ παρθε
57쪽
Iis quidem, quas hactenus attuli, rationibus sic in
tum aliquam vim tribuo, si cum aliis gravioribus conspirianti Etenim quam omnium maxime in Elchstaediit disputatione desideramus, explicationem naturae et conditionis dramatum coinicosatyricomm , liac ille sirinare opinionem suam et quasi extorquere assensionem legentibus debebat. Nam si istae sabulae e satyrico genere suerunt, ostendi Oportebat, quid huius poeseos sive in sabulae compositione, sive in di Clione et versuum modulatione proprium fuisset. Illud sane, quod primo loco nominavi, sacere non licebat, quia deest integra ex illo genere tabula. At eo magis de altero videndum erat. Atque uti grammatici quamdam irimetri sormam satyricam appellant, ita aliquanto Ρlura sunt, quibus vel versus satyrici a tragicis et comicis, Vel omnino ilictio nis fabricae genus a tragico et comico discrepet. Quod si Porro comicosa rica dramata a tragicorum sat Tis diversa erant, qua tandem in re hanc disserentiam ponendam existimabimus p Vtrumne in dictione et versibus, an in tabulae totius constitutione Θ At de hac quidem nihil nunc constat.
Quod si oratio et numeri nihil suppeditant, quod singulare et aliis dramatum generibus inusitatum sit, quid aliud quam
ingeniosum commentum fabulas istas comicosatyricas esse censebimus p Nectarge est autem orationem et numeros aut
proprios quosdam harum sabularum fuisse, siquidem eius modi tabulae umquani exstiteruiit, aut cerie similes ut in tragicorum fabris, quo certe eas fabulas ad genus fabricum referre ΡοSsimus. Atqui neutrum horum est, sed Comica dictione, coinicisque numeris, quae ex illiis sabulis fragmenta asseruntur scripta sunt. Quamobrem aliis deficientibus ar mentis non Ροterimus non eas fabulas comoediis adnumerare. Sed Ρraestat locos ipsos ridere. EPh nictu Satyris scholiastes Uistophauis ad Nubes v. 1153. affert,
βοάσομαι γαρ ἄρα τἀν υπέρτονον βοάν.
Scribendum, ut in Aristophane, qui hunc versum e PIII nicho sumΡSi
βοάσομαί τ' ἄρα τἀν υπερτονον βοάν.
58쪽
ω At hic versus numeros habet comicos 4 . Uidetur autem echori carmine fuisse, undo haec sinit in scholiis ad Aristo Phanem: χορικῆ περιπλοκῆ- ab Aristophane) καὶ διαλέκτφ-- Idem scholiastes Aristophanis ad Aves v. I 63. e ΡhUnichi Satoris asseri, Κερκυραιαι δὲ Ου ἐπιβάλλουσι μάστιγες. Comoediam haec facile arguunt.
Versus sunt anapaestici: Κερκυραῖαι δ' Ουειν . . .
επιβάλλουσιν μάστιγες. Ex eiusdem mi ichi Satyris mi ictus Sophista p. II .
haec asseri, manifeste comica, sive numerOS, QVe Oratλ-nem specim:
οτι ri πριν ελθεῖν αυτον εις βουλὴν εδεισοὶ ταυτ' ἀπαγγείλαντα πάλιν προς τον ρεον ῆκειν, εγωγ' ἀπεδραν ἐκεινον δευρο νῆν ευαγγελων σοι. Ita hic Iocus corrigendus videtur si . Sequitur fragmentum Iophontis comici apud Clementem Alex. Strom. I. P. 329. ex Avλωδοις σατυροις:
πολλων σοφιστων Oχλος ἐξορς μενος. Hoc sateor satrescam indolem aperte prae se ferre. Verum quis nobis sponsor eSt, recte hunc Iophontem a Clemento comicum dici, quem nemo quisquam veterum Perhibuit comicum p Nam quod Iophontis Bacchas quidam Stobaei codd. comoediam Vocant, testo Grotio in Excerptis e trag. et coin. Ρ. S 6. id eodem errore factum esse, qui in Clemente 5 Constat hodie, scribendum eSse:
βοασομαί ταρα ταν υπέρτονον βοαν. Qui sunt tragici numeri, a comicis ridendi caussa adsciti. 6 Vido Lobeckium ad Phryn. p. 267. Emendatio horum Ver- Suum Vereor ut sine codicum auxilio persci. queat. Sed tamen καὶ ταυτ', quod apud Phrynichum est, in κανταυθ' mutandum puto, servandum autem ἐγω δ' ἀπέδραν, Posita ante haec ver maiore interpunctione.
59쪽
eorrigi debet, ipsum illud fragmentum, manifesto tragicum, docet: tum etiam Bacchas tragoediam Iophontis fuisse scimus: v. Valchen. diatrib. p. 16. Ex Salamis Ecphantidae Athenaeus p. 96. C. haec affert, pariter, ac Phomini S
umorum fragmenta, comici sermonis prae se serentia indo- Iem : ποδας τε ει δέοι πριάμενον καταφαγειν ἐφθους υος. Versus ridetur trochiacus esse: ποδας ἔτ', ει Mori πριάμενον καταφαγειν ἐφθους υος. Denique ad Timoclem venimus, e cuius Demosa ris quae Athenaeus p. I65. F. asseri, nihil habent, quod a comicorum censuetudine recedat: '
οὐδ' ὁ Σαβρἱon Κτήσιππος ετι τρις κείρεται, εν ταις γυναιξι λαμπρος, Ουκ εν ἀνδρασιν. Verum ex huius Icariis Sm s quem Iocum Athenaeus protulit p. 342. x is, lateor, dictionem ac numeros habet aptos Satoris tragicorum. Verba apud Athenaeum ita 1egantur: xo, τ' ποταμον 'Tπερειδεὶν πέρασον σηπίαις φωναισιν εμφρονος λογουκομποις παφλάζων ήπωις πυκνωμασι προςπανδυσας εχει ιισθωτος ἄρδει πεδία του δεδωκοτος. Sermo est de Imperide, oratore guloso, qui Pecunia eo rumpi se passus sit. Si coniecturae Iocus est in tam co rupto fragmento, ita serme scripsisse arbitror Timoclem: τον τ' ἰχθυορρουν ποταμον 'Tπερείδρὶν ἔς ἱππίαις φωναῖσιν ε/ιφρονος λογουκομπους παφλάζων repπίοις πυκνωμασιν προς παντος ο ις χρυσον ενδυσας εχηὶ μισθωτος ἄρδει πεδία του δεδωκOτος. Piscvientum, inquit, traiice fluvium II et eridem, qui sesquipedalibus Prudentis sermonis Vocibus ampullas strepens temere stipatas in cuiusvis grati m, qui aurum immerserit, mercenarius campos donantis irrigat. 'Iππίας μουνὰς dicit,
quae Aristophanes si siατα βόεια in Ranis v. 955. et ιπιτοβάμονα ibidem v. 839. Ad illa, ωυσας εχη, cons. Sines.
60쪽
moedia maiore cum ornatu Verborum protulit, quum in his versibus imitari voluerit Hyperidem, quod saepius in aliis iacit etiam Aristophanes 3 Ac videtur iis, qui caussas suas hene agi velint, suadere, ut corrumpant Hyperidem: in qua re quasi itineris cuiusdam descriptione utitur. memor lartasse horum Aeschyli versuum: δ' ποταμον Ου ψευδωνυμον, ἔν-περασης ' Ov γαρ ευβατος περαν. Caeterum quo minus dubitari queat, quin comoedia suerint Icarii Satyri, alia id fragmenta docent. Vt apud Athenaeum P. 339. D. 'Lηνυτος δ παχυς προς Πυθιονίκην Oταν ἐλθων φαγη τι ' καλει γαρ αυτον, ως φασιν, ΟΠΠοταν ιρεφίλου τους δυο σκομβρους Dνίση μεγάλους ἐδομένη. Versus sunt anapaestici: -τος ὀ παχvς προς Πυθιονίκ γν οταν ἐλθων εἶτα φάγχὶ τι ' καλει γαρ καὶ τόνδ ως φασ , οποταν δυο Καιρε δουοηομβρους ξενίση μεγάλ' Et ibidem: η Πυθιονίκη δ' ἀσμενως σε
Tὶ Non credo hodie, versus istos esse anapaesticos praeter Pri- Inunaia Nisi fallor ex anapaesticia tetrametris strophici versiculi aptati erant hunc fere in modum: