Godofredi Hermanni Opuscula

61쪽

εχουσα, καὶ ξυνεστ' ἀπ' ἐους ες δυσιν, καὶ ταυτ ' ἀνάλτοις καὶ πλατυρήυγχοις τιοὶν. Ita hie Iocus scribendus. Denique apud eumdem Amenaeum P. 40T. E. ex Icariis Satyris haec asseruntur: ωπ' εχειν Ουδε- παρ' ῆμιν, νυκτερευσας δ ἀθλίως, πρωταμεν σκληρως καθευδω, εἶτα Θουδιππος ὀ λεων παντελως επηξεν ῆμάς, ειθ' ὀ λιμος ῆπτετο ἐ:φερετο προς Βιωνα τον διάπυρον ἀλλἀ γαρ Ουδ' ἐκεινος ουμ ευε. προς ειτον χρηστον δρα/ιtiis. Tηλέμαχον 'Ἀχαρνέα , σωρον τε κυάμων καταλα ων άρπάσας τουτων ἀνετραγον, ὀ δ' ονος et μῶς ως ορα Κηφισοδωρος προς το ' επερδετο. Haec

nemo sane dubitabit, quin comoediam aperte arguant. Numeri autem sunt trochaici: ωςτ' εχειν ουδεν παρ' ἐμιν, νυκτερευσαι δ' ἀθλίως μἐν σκληρως καθευδεντ ' εἶτά ου ' φιππος λεως

equites ea fabesa irriserat Timocles, ut reete observavit e fragmento Alexidis apud Athenaeum Ρ. I 20. A. Elchstaed-tius p. 80., modo ne illud fragmentum corrigere conatus

esset:

τους παιρεφίλου δ' εἱεις Ἀθηναίους, υτι εἰς γαγεν τάριχος, ους καὶ 2 ιμοκλῆς

Θ) Porsonus riudippi nomen apud Plutarchum inveniri Τ. II.

P. 189. A. monuit. Ac veri simile est, recte apud Athenaeum legi εlia Θουδιππος, nec nisi ultimas huius versus voces ο λέων

62쪽

COMICO SATYRICO.ίδων ἐπὶ τοὐν ἴππων, δυο σκομβρους ετ δ

Uerum in eo accedere Elchstaedito vereor, quod satyrorum habitu in scenam productos a Timocle equites putat. Sed ut hoc fecerit Timocles, inde hoc certe non enicietur, ut fabulam, quam reliquiae inde seriatae comoediam fuisse ostendunt, ad genus Sin ricum Pertinuisse censeamus. Sed de his satis. Quod si hos Eic istaedito eripuimus dramatis comicosatyrici auctores, restat solus Sositheus nam Alcaei tragodocomoediam silentio a nobis praeteriri patie- tuo qui ex isto sit numero eximendus. Atque ipse Puto Elchstaeditus eum hinc segregasset, si epigramma Dioscoridis XXIX. inspexisset, e quo argumenta, quibus lata OPinio refellaturi evidentissima vetere licebati Cesebrat Dioscorides Sositheum tragicum, unum e Pleiade, Propter revocatam veterem tragoediam ac famos. De tragoedia maximam partem epigrammatis intelligendam esse, tum Sophoclis commemoratio ostendit, tum similitudo, quae est huius eΡigrammatis et eius, quod praecedae Satyrus enim iuutroque loquitur, ut a quo tragoedia originem duxerit. Sed

quae maxime e re nostra sunt, adscribere visum est:

agens, novis iam moribus accommodatum, in memoriam hominum revocarit Sositheus, patriamque Alexandriam ad antiquitatis exemplum conformavit: itaque reduxi masculos Dorici carminis numeros, et ad sonoros Verius Saltans, renovatos manibus teneo thyrsos audaci Poetae conatu.

que Doricam Iinguam adhibitam esse vult, ut Puta Iacob-sius, sed chori usum restauratum significat. Quae autem sequuntur, πρυς τ' αυδῆν ελκομενος μεγαλην, Proximu

63쪽

5 DE DRAM A TE

coniungenda sunt cum sequentibus, mutata constructione eo modo, quem ad Sophoclis Electram V. 80. illustravit Brunctius. Θυρσων Praeclara est Iacobsit emendatio, sed, quod idem volebat reponi, κτυπος, eo non vus est. COI-ligimus ex illo epigrammate, Veterem tragoediae formam a Sositheo instauratam esse, quae instauratio sive aliquem ha-huit successum, sive in ipso conatu constitit, eam certe vim habet, ut istiersam Sosithei ad veterum satyrorum moremEXPr Sum esse merito suspicari nobis videamur. Sed quid multa Θ Ipsa lauersae fragmenta adeo nos dubitare non Sinunt, quin illud carmen e tragico genere satyrorum fuerit, ut, qui sermonem tragicorum cognitum habeat, fateri cogatur, multo magis tragicum in his Sosithei versibus, quam in Cyclope Euripidis, sermonem inveniri. Sed antequam ad ipsa illa fragmenta aggrediar, gratum me tibi facturum arbitror, Becki, si ea attulero, quae de istiersa leguntur in Photii lexico IIS. Λιτυερσαν ωδήν τινα, ῆν αδουσιν οἰ θερίζοντες ως ἐπίσημον τινα γεγονοτα τῶν παλαιων τον τυερσαν ἀνωιαλουμενοι. ῆν δε ουτυς ι ἐν δανος scripsit μαω vioς νοθος. οικων δε ἐν Κελαιναις τῆς Φρυγιας τοῖς παριοντας ηνάγκασεν scribi debet ῆν κα-- ut infra) συν αλω θερίζειν. Eιτα ἀποκοπτωντας κεφαλἀς τω δρεπάνη το λοιπὰν σωμα τοις δραγμασιν ενειλων ἐδεν. -υπὰ μακλέους. ῆ δε

Niος. κατοικων δε ἐν Κελαιναῖς τους παριοντας υποδεχό-

ιυνος et νάγκαζεν μετ αυτου θερίζειν. εἶτα ἀποκοπτων τἀς κεφαλὰς τὰ ἄλλο σῶιια συνειλει ἐν τοῖς δραγμασιν. Ἀπέθανε δε uno 'Πρακλέους. εἰς-δε του Μήδουριστικος υρινος ἐπ ' αυτ ν συνετεθη. Iam ipsum Lytierino prologum sic asseram, ut ego

eum scribendum existimo.

64쪽

doc OMICOS A TYRICO.

τρὶς τῆς βραχείας ήμερας, πίνει o ' ἄμα

φαγεῖν τ' εδωκεν, εἶτα κἀπεχορτασεν, καὶ του ποτου προυτεινεν, ως ἄν εν θερει,

Iii huius fragmenti emendatione Eictistaeditus ut ca teris audacior, ita etiam aliquanto infelicior fuit. Ac pri mum quidem quum recte intellexisset, prologi Partem esse hos Versus, non debebat eos, mea quidem Sententia, a Priu-cipio prolora, quod intercidisse Putat, remOVere. Nam quod ait, ουτος v. 4. a Spectatoribus non Ροtui esse intelligi, nisi quid antea dis istiersa interrogasset, Ininune verum CSt. Quippe hie vel adstare in scena poterat, ita ut ab eo qui Prologum ageret ostenderetnr Spectatoribus, vel, quod ma- , gis credibile eSt, vino Somnoque oppreMus Conspiciebatur. Nam Oυτος non Poterat nisi de praesente dici. Quo minus opus est, ut aliquam interrogationem excidisso censeamus: quae etiam si adesset, non Potulisset ουτος, nisi Praesente Lytiersa, responderi. At vero illa loci demonstratio, qua .

hoc fragmentum incipit, adeo propria est Principiis Prolo gorum, ut, qui vel Sophocleae Electrae meminerit, dubitare vix Possit, quin ipsum hic ante oculos habeamus Ἀ-tiersae exordium. Ac quod v. 5. Eiclistaeditus aliquem interrogare iacit μητρος δ' onoiας ; multo magis miror, eum

65쪽

adeo exiguam non modo Venustatis, verum etiam Graecae

linguae curam habuisse. Nam quis interroget id, quod interrogare nihil attinet Θ aut quis μητρος δ' ὐποίας dicat, quod Graeci homines δε ποίας dicebant Θ Immo

omnis Versus eiusdem Verba continet, qui reliqua narrati Hic quum matris seuersae nomen ignoraret, 'apte, ut in Satyrico carmine, eam rem ad risum traduxit:

V. 4. equidem non intelligo, quo Pacto περίπλαστος aut παράπλαστος Ροssit spurium significare. Quamobrem scribendum existimavi πατρὶ πλαστος νοθος. Μanifesta in his imitatio Sophoclis est: emendatio autem facilitatem habet summam, quandoquidem πατρὶ in codd. ΜSS. Per πρι lineola supra scripta indicari constat. Neque emim νόθος expulerim. Non idem est, ἐκείνου παις νοθοδε πλαστος πατρι quod ad numeros quidem xlegantius foret, et ἐκείνου παις, πατρὶ πλαστος νοθος. Nam in his, παις νοθος, πλαστος πατρι νοθος adiectivum est, ut inutilia sint quae sequuntur: in his autem, ἐκείνου παῖς, πατρι πλαστος νοθος, νοθος substantivum est, et significat mino spurium, a quo diversum est, quod additur adiectivi Iom, ' πατρὶ πλαστος, is e. huic seuersae suppositus. V. s. in Amaldi coniectura acquiescendum Puto. Nam Elchstaedili correctio, ἄρτους τρεις ἄνου κανθηλίου, nonnaodo Vehementer smbigua est, quum non aPPareat, utrum

tres Panes an singuli dicantur onus esse asini clitellarii, sed etiam ineptam partan istorum magnitudinem indicat, quoniam, si ita Ρarvi sunt, ut clitellis imponi possint, Plures Poterunt quam tres imΡoni; sin autem Paullo maiores Sunt, non Possunt omnino imponi clitellis. Quid ergo asini clitellarii mentio fit Θ Quamobrem multo commodior Amaldi correctio est, onus tantum, non magnitudinem Panum in

' V. I0. θερίζει in θερἱζων mutavi. ''Oγμους autem θερίζειν quum dici non posse videbatur Elchstaeduo, quia alaenarius ad decem idyllia Theocriti p. I50. dubitet an

Oγμος simΡliciter segetem significare nequeat, non obse vavit diversam esse Theocritet loci rationem, in quo Μus- gravius non de ordine aristarum, sed de laeta segete

66쪽

eum significat, ita deinde usurpatur etiam de Segete, Plantis, arboribus ordine, quasi in sulco, satis: id quod idonea locorum multitudine demonstrarunt H. SteΡhanus in indice Thesauri, et interpretes UeUchii. Inde apud Homerum Iliad. XI. M. Photius in Ierico-η

κατα στίχον ἔφοδος των θεριστων, καὶ Oγμοι σταχυων. Itaque Orμους non est segetem demetere, sed sulcorum, ordinem' sequi metendo. Similis est celebratus Plurimorum scriptorum commemoratione Aescha li Iocus in Septem contra Thebas: βαθεῖαν αλοκα δια φρενων καρπουμενος,

ἀφ ῆς τα κεδνῶ βλαστάνει βουλευματα. ,

Quae sequuntur, in iis non attinet temerarias doctorum virorum coniecturas refellere, ubi multo lenior medicina eas reddit superfluas. Eius lectionis, quam suPra Posui, sensus et aΡthssimus et facillimus est. Sunt etiam dies, ii

quit , quibus ille Bacchum cibo a mane usque ad Vesperam coniuriit. Ηeso inius: Oμπνην τροφή. V. 13. quae viri docti coniecerunt, partim longius a codicis lectione recedunt, partim ab elegantia dictionis haud

sane magnam habent commendationem. Nostra, emendat et mutationem exigebat levissimam, et ad sensum est aeconirmodatissima. Cibum, inquit, apponere solet: mox etiam saginat. Nec mirum videri debet τε sequente εἶ α. Non

enim nimis in harum usu particularum diligentes sunt Graeci, sed haud raro aliam particulam, quae quidem ad sensum eamdem vim habeat, uni illarum substituunt. Ita Sopho

cles in Dedipo Rege V. 367.

πρὶν μέν γὰρ αυτοις ερως, Κρεοντἰ τε θρονους ἐῶσθαι, χραινεσθαι πολιν. - . V. 16. et seqq. mira quum aliorum, tum maxime Eich-staedui audacia nescio an corrupti magis, quam emendaufuerint. Quam ego suΡra posui lectionem, ea eiusmodi est, ut conatibus illis omnibus minime indigeamus, nec quidquam sit, quod aut obscurum aut ambiguum videri queat.

Campos, inquit, invisens, a meandri nuentis largo rigatos

67쪽

M DE DRAM A TE

frugum Potu. κηπευματα Vocabulum est saeptus ab antiquis scriptoribus adhibitum. . Pollux IV. I s. iungit πους et κ πευματα. Idem I. III. φυτευματα, μοσχευ- ριωτα, κηπευματα. Vnde Ilunthius in specimine defectuslericorum non male coniicii, κηπευματα etiam fructus hο tenses significare. De hortis adhibuerunt Diodorus Sic. III. - 44. et Athenaeus Ρ. 682. D. Incertum utrum de hortis an de

frugibus, Aristophanes in Aribus v. I099.ῆρινά τε βοσκομεθα παρθενια λευκότροφα μυρτα παρα

Et Diodorus Sic. U. 37. χωρὶς ει τουτων αλλο πλῆθος ποταμων παντοδαπῶν καὶ ποιει καταρρυτον πολλοις κηπευμασι καὶ καρποις παντοδαποις τη, χώραν. Isic quidem fruges commode intestigentur. Ac verbum maxime de frugibus humore nutriendis usurpatur: V. Ualchen. ad Eurip. Hippol. P. I 3. b. Lectio καρπετ MYτων inde nata videtur, quod quis explicationis cavisa καρπων adscripserat. Reliquorum verborum facissima est explicatio. Neque enim quemquam ita invenustum fore arbitror,

ut πυρον ἀνδρομήκη de hospite intelligat, cuius interpret sonis ne mentionem quidem facerem, nisi fuisset cui ea in

mentem Veniret.

In altero fragmento inam Verba οτι δε ἀπέθανεν υφ Vρακλεους φησὶ λεγων manifesto scholiastae sunt) equidem

non Possum satis mirari, qui sibi interpretes in animum inducere Potuerint, litteras πυθιο Partem esse vocabuli πυθιονίκης. Namque, ut de metro taceam, quid tandem Caussae sit, quare hoc in loco Hercules πυθιονικης dicatur paut quis adeo sagax sit, ut, si quem nominari I hicum victorem audiat, eum Herculem Potius, quam quemvis alium esse intelligat p Profecto huiusmodi commenta miram arguunt ingenii paupertatem. Si hic de urbe Ibitione omnino cogitandum censebant interpretes, quidni ο πυθοχρηστος reponere in mentem venit p Poterat certe a m illico oraculo Hercules mersae occisor Praedictus esse, ut sa-

68쪽

cile, ubi πυθοχρηστος vocaretur, Herculem agnoscere alia quis Posset. Verum nec constat de eiusmodi oraculo quidquam, nec veri similis emendatio foret. Immo ita videtur scripsisse Sositheus:

DHecampii correctionem, σολος τις ωσπερ, quod ad Verba ipsa attinet, verissimam arbitror, sed debebant recentiores critici ordinem verborum mutare. Quis enim credat, duriorem collocationem Ρlacuisse Sositheo, ubi lenior in promptu esset Ac δίσκος, quod post ωοπερ legitur in codice, quum sit interpretatio nominis σολος, aperte huius veram sedem indicati .

69쪽

DE FRAGMENTO CLYTAEMNESTRAE SOPHOCLIS IN DUOBUS CODD.

ra nee si Comme uariis Societatis philologicae rol. III. P. I.p. 9 .

Edidit nuper Chr. Aug. L ecli., A. M., Vitebergae duas

dissertationes hoc iudice: dii veterum G pectu corporum exanimium nori 1Wohibiti. In earum dissertationum Secunda haec scripta sunt in ultima pagina: ab hac strini origine horrendas illas Pelopida rum calamitis profluxi e c-

) Miserat Lipsiam Chr. Frider. do Matthaei brevem reIationem de illo fragmento, quas diariis litterariis insereretur. Ea quum me

Cum communicata esset, obstiti ne-imprimeretur, priusquam admonitus esset de errore suo Matthaei: nolebam enim risui docto

rum exponi Virum optimum. Itaquo ei scripsi, videri eum Iudere Vello eos, qui nescirent Sophoclem a scriptore minimum mille et quingentis annis recentiore distinguere. Verum eX iis, quae Te- spondit, cognovi serio eum credere istos versiculos ab Sophoclo esse scriptos, id quod postea comprobavit edito isto fragmento. Ergo ubi dimoveri eum ab ista sententia nolle animadverti, hanc dissertatiunculam non apposito nomine meo Commentariis Societatis philologicae inserendam misi, ut vel ex tribus illis versibus, quid EASpectandum esset cognosceretur, riderentque viri docti Sophoclem istum et Aristotele posteriorem et cuivis imperitissimo docti ina Parem. Lobeckius quidem quum quae eo loco, quem apposui, scripsit, viro sibi amico gratum fecit. Nam vel tum temporis plus illo in his litteris profecerat, quam ut crederet, quod non credere si faSaus esset, debitam bono , sed periracundo seni reverentiam lau

sisset.

70쪽

DE FRAGMENTO CLYTEMNESTRAE SOPHOCLIS. OIs tantor poetae tragici tradiderunt, tum alii, tum iι--mis Sophocles in Clytaemnestra, inedita ad c trago

dia, cuius tricentos versus Matthaei, Musarum ille s unlator Illustrisiamus, guae est mmmci eius liberalitas, mecum communicatus est. Prologum agit Tisiphone, et inter variab illas caussas etiam hanc commemoravi: ἀφ' ου γ' ἐκεινος δυς τυχεστατος έαυτου παιδας θεους-ξενους, καὶ δωκεν αυτοις παιδιου ταγειν μάλ i.

Sperare etiam vir incomparabilis me iussit, brevi illud elegantissimi poetae fragm tum ea tenebris proditurum esse. Quo avidius expectent hanc editionem Graecarum Iitterarum amantes, brevem hic eius notitiam dabimus. Ν his enim illud innotuit e cod. bibliothecae Augustanae, qui est in catalogo miseri Ρ. s. n. f., in quo complectitur qui que folia et dimidiatam Paginam. Ibi Versus, quos LObeckius attulit, non procul ab initio leguntur. In his

ἐαυτου et καὶ δωκεν facile quis imperitia librarii pro ῆψησεν αυτου et κἄδωκεν scripta censeat. Gravior quaestio est, cur δυς τυχεστατος Potius quam δυσσεβεστατος dicatur Tantalus. Scilicet Sophocles, bene gnarus δυςτυχίαν in tragoedia ab Aristotele requiri, maiorem putavit facinoris atrocitatem esse, si id quod illo scelere esset effectum, quam si ipsum scelus nominaret. Aliter etiam ευτυχέστατος dicere poterat: selix enim erat Tantalus, cuius filium, quamvis mactatum et elixum, dii in ritam revocassent. Μοx quoque habet, in quo quila haereat. Quippe aut hoc voluit Sophocles indicare, illa tempestate homines robustio res fuisse, ut etiam provectiores aetate liberis Ρrocruandis operam dare possent: Ρuer erum PeIOPS erat, nec repente consenuit Tantalus: aut, quod probabilius est, Homeri more γέρων dicitur vir Himarium, qui bibit γερουσιον οινον. AC notum est, multa ex Homero furatum esse Sophoclem. Docta mox sequitur et addenda Iericis Iocutio θεους λαβωνι νους, quod monemus, ne quis forte λαχὼν proscribendum putet. In ultimo Versu quod vocabulum occurrit, παιδίον, id familiaris vitae esse Putabamus, nec di-