장음표시 사용
101쪽
Cap. IV. Sub bientiae modalis. 37
tiae quam dicit non amitti spectat ad partes naturae, Estque ipsa naturae sistentatio sui ipsius per se, quam subsistentiam fundamentalem voco, quae, ut ipse fatetur, non spectat ad suppositum formaliter. Haec enim subsistentia secunddin Suarium non minus ad partes spectat quaim ad totum : at vero ratio suppositi nequaquam parti competit. Nam ut ille eodem loco paulo inferilis testatur θ cκm dieitur supposium incompletum, involvitur repugnantia in ipses termitiis secundkm
propriam signiscationem eorum : Nam suppostum non signiscat nisi substani iam completam. Quare subiissentia quae partibus convenit nec est nec esse potest de abstracta ratione suppositi. 2 o. Porro,n'. 6o.&6 i. distinguit subsistetas &suppositum, Suarium 8c asserit rem incompletam posse subsistere,sed non esse incom- d inguere municabilem,nec eo respectu esse suppositum 1, 8c omne sippo h insitum esse rem subsistentem,sed non contra. Formam ergo sub n 'iistentis ponit in negatione inhaerentiae, formam verd suppositi
in negatione unionis cum alio: quae acceptiones coincidunt
cum nostra distinctione in fundamentalem & modalem. Num. 62. oeeurrit, inquit, ultimo adpertendum, dupliciter esse posse Fub-sueuitam incompletam, vel exsect intrinsece, vel ex accidente, ut ita dicam, ratione istatus, &c. Verdm enimvero intrinseca
illa subsistentia est subsistentia fundamentalis, dc e X trinsecae si illud e X tra ementiam sipeciei, secunddin D. Themam, quod requiritur ut creatura possibiliter subsistat : id est, extrinseca subsistentia esi status cujus vis substantiae creatae, quo ea per se seorsim, iive ab omnibus aliis divisa, in sie unita δc completa stat : qui status est subsistentia modalis, sive est modus quo natura substantialis sit suppositum. Ego vero existimo per subsistentiam accidentaliter incompletam Suarium intendere solam subsistentiam fundamentalem, quae potest esse vel completa vel in completa, quemadmodum & natura. Eoque sensu haec distinctio sub sistent i se in completam & in completam non spectat ad stubsistentiam modalem, quae in ipso complemento naturae substantialis coniistit, cui repugnat esse ii-mul incomplet Um.
21. Ad haec, ut distinctio nostra subsistentiae. in essentialem Duplex sub& modalem clarilis eluce cat, attexere lubet ipsius Suarii s ζη /μi' distinctionem Divinae subsistentiae in essentialem & persona-
102쪽
In quo con si it ratio Cap. IV.
lam. Disp. 3 . f. I. n'. 3. Nihilominus eis non ita certumst, probabilius tamen ae verius existimamus, istam substantium sngularem quae communis est tribus peronis, ut se subf imitem esse ex eo essentialiter, habereque unam sub Vrenita in absolutam ct
essentialem tribus perjonis communem. Haec enim sententia communiter reeepta et a Theologis utri que Schoia, D. Thomae ct Seoli, O ab aliis etiam. Et modus ipse loquevdi magnum fundamentum habet etiam in antiquis Patribus, &c. Quam sententiam ibidem n'. 3, , . fuse illustrat δc probat. Admiratione dignum est eum potuisse tam acute discernere duplicem 1ubsistendi am in Deitate, & non cernere consimilem distinctionem in creatura. Dices, Suarium ibidem L 3.11'. 6o. Objicere, soli Deo proprium esse habere stubsistentiam communicabilem. Respondeo, soli Deo proprium esse habere naturam in se & per se absque compositione subsistentem δc completam, simulque persionis communicabilem : omneS vero naturas creatas comparatas ad sua stupposita esse incompletas, de pluribus suppositis communicabiles. Non dicam quin naturae dicantur completae in ratione naturae, quod nihil iis desit quod e X parte naturae requiritur ad perfectionem in aliqua specie : interim incompletae sint, quod supponantur nondum terminari complemento suppositalitatis, sed pluribus
suppositis communicabiles manere. Ut natura olei sive oleositas, & similiter natura cerae sive cerositas, dicuntur res nective completae ut naturae: si tamen comparantur ad oleum aut
ceram, incompletae sunt. Etenim odiositas terminabilis est ad oleum,cerositas ad ceram,quae duo distincta supposita fiunt, & incommunicabilia. Sin olaositas & cerositas uniantur, resultat suppositum quod nec oleum nec cera, sed eκ utri sique
conflatum est. Quare non repugnat Ut naturae completae in ratione naturae communicentur novo stupposito, neque Suarii exceptio hoc respectu est alicujus momenti. Concludendum itaque essi duplicem esse subsistentiam, quarum altera fundamentalis, altera modalis eli ; dc utramque Suarium confusis quodam modo atque implicite agnovisse. Namque in quantum intrinsecam subsistentiam admittit, essentialem nece GLatio agnoscit. Quod enim intrinsecum est, estentiale, & con-Lequenter naturale, est, seu spectat ad partes naturae. Essenetia emm 8c natura idem sunt. Agnoscit etiam sub stentiammodalem,
103쪽
Cap. IV. Sub blinitae modalis. 39
modalem, in quantum complementum resillans a natura lar gitur. Quare implicite fc confuse utramque subsilientiam agnoscit. 22. Dices, e X dictis elucere Suarium aliquo modo distin- Natura non guere subsistentiam, atque ad c O se ab ambiguitate vindicare. Πλ - η Respondeo, eum perpetuo subsistentiam, naturae, ut ei in tot Z juhiam is latitudine contradisi Dictam, opponere, adeoque magnam am- tali. biguitatis an fam ministrare. Nam, ut supra monstraVimus, subsistentia fundamentalis neque realiter neque e X parte rei
natura differt, sed tanthm ratione, δc ut in adaequatus ejus dem conceptus: caeterhm e X parte rei differt a subsistentia modali. Quare si Suarius subsistentiam fundamentalem cum natura potilis copulasset, a qua tant lim ratione discrepat, rectius fecisset. Sed a natura disjungit,& cum statu complente complicat. Dupliciter itaque hic erratur: perseitas essentialis, quae nihil aliud est nisi . in adaequatus ipsius naturae conceptus, ab hac divellitur, & partibus complementi ejusdem, a quo eκ parte rei differt, adscribitur. Quae duo maXimam in hac parte Metaphylicae, ut diXi, confusionem pariunt. 23. Insuper Clarissimus Vir, ubi causam materialem com- Napliramplementi substantialis investigat, Disp. laudata, f. 6.n'. 9. eam rejicit in naturam substantialem, adeoque seipsum nodo in ' extricabili implicat. Et si enim verissimum sit quod asserit, modum complentem naturae sub liantialis ab eadem natura tanquam a materiali causa di manare : si tamen modus iste complens cum subsistentia essentiali confundatur, manifestam repugnantiam involvit. Etenim revera subsistentia fundamentalis est ipsa materialis causa modi complentis se : impossibile autem est ut subsistentia ea quae includit negationem sustentationis ab ulla alia creatura, sustentetur nihilominus a natura substantiali. Etenim non sustentari ab alio, 8c simul sustentari ab alio, manifestariam contradictionem insinuat. Subsistentia secundum Suarium, etsi in se sit forma positiva, involvit tamen negationem sustentationis ab alio. Quare racia innititur naturae, sed est ultima basis sui ipsius, hoc est, est ultimum subjectum, seu ultima causa materialis. Causa enim
hoc genus seipsam suis etfectis impertit, ejusque causatio in iisdem sustentandis ehercetur. Effectus enim etiamsi a se di- manare dicitur, in seipsam tamen recipitur, & tanquam a subjecto o
104쪽
subjecto suffulcitur. Unde constat subsistentiam quae dimanat 8c sustentatur a natura substantiali, non esse eam quae dicit negationem sustentationis ab alia creatura : quam rem clim nulli bi e Aplicat Suarius, liquet eum e X hac parte consa sum esse. Hairc ηρ'. et . Hactenus la Xo quodam modo sententiam nostram de ς' 'URς ς modali subsistentia proposuimus de probaVimus, nec non cumsu ehtali D. Thomsi & Suarii opinione contulimus, iisque quantum reionis. natura fert conciliavimus. Restat pressilis agamus, eamquestrictius confirmemus. Asserui subsistentiam modalem non consistere in tali ratione formali, sive tali forma politiva, quae in se includit negationem sustentationis ab alia creatura ;ied in tali, quae includit negationem unionis cum ullo alio. Hoc jam probatur, quod ad novum suppositum non requira-rur nova negatio sustentationis ab alia creatura, quodque in suppositi interitu non necessario aboletur negatio sustentationis ab alia creatura Quare talis negatio non est de formali ratione suppositi, neque est id quod suppositum naturae addit. Nam chin duae guttulae vini jungantur, & conficiant unam guttam majusculam, novum fit iuppositum, sed nulla nova resultat negatio sustentationis ab alia creatura , siquidem alterutra guttula habuit ante unionem eandem negationem
sustentationis ab alio quam habet post unionem. Nulla ergo fit mutatio eκ parte hujus negationis, 3c interim fit mutatio suppositi. Quare ista negatio neque est de ratione formali suppositi, neque eam necessario consequitur. Similiter in unione alterutra guttula perdit suam supposita litatem, non autem perdit negationem sustentationis ab alio ; dc confe-quenter suppositalitas non consistit in ista negatione, neque in forma politiva in qua ista negatio fundatur. Nam ubi forma positiva exponi potest per negationem, negatio saltem inseparabilis est a tali forma. E contra, negatio unionis cum alio perpetuo jungitur cum supposita litate, ita ut haec mutari nequit quin simul mutetur illa,& vice versa. Ιmb illa sola mutata,
8c statu inde occasionaliter resiliante, haec una mutatur. Hinc
infero, si stuppositalitas mutetur, & nihil praeterea, nisi negatio
unionis & status divisius ea negatione intimatus, mutetur, necesse est, vel ipsa ea negatio sit supposita litas,vel saltem status1ste divisius negatione insinuatus,cum nihil praeterea innovari suppo
105쪽
Cap. IV. Sub Dyentiae modalis. I
supponatur. Clim ergo absiurdum sit ponere totam rationem supposita litatis in pura negatione, necesse est confistat in statu
novo a natura divisa resultante.
23. Idem confirmatur, si non etiam demonstratur, quod Animam anima rationalis in statu conjuncto subsistat,& non fit persona. Dico primo, subsistere. Dissert enim in hoc conditio animae humanae ab ea brutorum & formarum materialium, Hae qui P ' personam,pe sunt per inhaerentiam, seu per sustentationem dc depen- non in eoη- dentiam a materia, ut Suarius luculenter probat Dis p. 3 . f. 5. D'. 2, &c. Illa vero, nempe anima humana, in ipsi statu conjuntio subsistit, nec dependet a sustentatione materiae, neque educitur e potentia materiae. Quicquid enim sic dependet aut educitur, necessario materiale est, & non spirituale, nec separatim eXlistere queat. Anima vero rationalis spiritualis est, & separationem a corpore perferre potest : non ergo suffulcitur a materia, nec ab ea dependet. Hoc fuse probat Suarius Dis p. dicta, f. s. n'. 27, 28, 29, 3O, &c. quo lectorem
refero. Dico, secundo, animam rationalem in statu conjuncto non esse perinam. Ratio est, quia est pars personae. TO-tus enim homo quatenus componitur eX anima dc corpore est persona integra: nulla ergo pars hominis,quod non sit totus homo, nec componatur eX anima & corpore, potest esse persona
humana. Si enim anima esset per na, & totus homo simul esset persona,duae forent personae in eodem individuo homine, pluraque istiusmodi absurda sequerentur. Statuendum itaque est, in statu conjuncto mentem non esse per nam. Chrnergo in corpore subsistat, nec tamen sit persona, eX evidentia terminorum sequitur dari subsistentiam quae non est personalis, & consequenter subsistentiam recte distingui in iundamentalem & personalem praesertim si illa altera subsistentia personali contradistincta recte vocetur fundamentalis,
quod ex supra dictis facile liquet
26. Insuper quanquam anima rationalis in statu conjuncto Idem coη-
non sit persona, in statu tamen separato est per na, & tota 'MVR ratio suppositi rationalis ei competit. Quod enim Suarius laudata sectione n0. 62. dicit, animae rationalis subsistentiam esse in completam, sive ea conjuncta sit sive separata, non intelligendum est de animae subsistentia personali, sed fundamentali, quae spectat, ut supra monstravi, ad partes naturae.
106쪽
Ubi ergo ejus subsistentia dicitur in completa, intenditur de
ea subsistentia quae includit negationem sustentationis ab alio, cujus res pectu a natura non realiter differt. Impossibile enim est ut altera subsistentia, quae modalis est, fit in completa, sive in statu conjuncto sive separato. Quod enim conssistit in ipso ultimo rei complemento live termino complente, vel completum est, vel nihil est. Si enim tota ejus entitas sita sit in eo
quod compleat, atque interim non compleat,ejus entitas frustratur, & non est. Recte itaque Suarius, loco supra citato, agnose it subsistentiam incompletam dicere repugnantiam in adjecto. Dicit enim ultimum complementum ad rei perfectionem requisitum non complen S. Repugnat enim ut ultima perfectio debita non perficiat. Fuerit enim ultima, &interim ulterior requiretur. Etenim quo sensu vocetur ultima, si non ultimo perliciat 8 Subsistentia autem modalis sive complens, etiam secunddai Suarium est ultimus terminus seu ultimum complementum naturae substantialis, eam claudens &finiens,ne ulli alteri durante se communicetur. Iam verb Suarius, quando dicit subsistentiam animae rationalis in utroque statu, tam in conjuncto quam separato, esse incompletam, accipi debet de subsistentia fundamentali, non de modali &complente. Nam in statu conjuncto caret subsistentia modali propria, unde communicatur alteri ut ejus pars,o nempe homini , non autem caret subsistentia fundamentali, non enim sustentatur a materia aut ab ulla alia creatura sed hoc sensu est per se subsistens. Verdin haec . perseitas est inada quatus conceptus ipsius naturae animae, & spectat ad ejus partes, non ad illam subsistentiam quae naturae opponitur. Non mitum igitur ii in statu conjuncto communicetur, & sic incompleta sit. Caeterlim in statu separato subsistentia animae humanae non est actu incompleta, sed potentia tant lim , quatenus nimirum apta est re-uniri cum corpore. Adsciscit enim sibi, simulac separatur, aliam subsistentiam, nempe eam eκ-ria suam essentiam,se complentem atque terminantem. Personalis dicitur, quae politis omnibus ad ejus productionem requisiitis, necessario resultat. Verlim ut natura substantialis
suam terminationem actu producat, s si simplex sito nihil aliud requiritur nisi ut non impediatur eκ unione cum aliis naturis. Simulac igitur res substantialis stat seorsim ab omnibus
107쪽
Cap. IV. Sub Diminiae divo Gus. 43
nibus aliis, necessario resultat complementum, quia nDn est amplilis pars alterius. Porro, clim largiatur Suarius animam separatam esse suppositum, negare nequit quin sit suppositum
rationale. Anima enim e X separatione a corpore non Orbatur ratione. At vero, fecunddin Suarium & omnes Me
taphysicos, persona nihil aliud definitur esse nisi suppositum rationale. Cdm ergo is sit animae separatae vigor,ut se seorsim ab omnibus aliis tueri queat, non dubium est quin sit individuum completum in aliqua specie substantiae subsistens. Ιnquam, est individuum completum. Clim enim sit nullius rei pars, necesse est siit integra seu completa in se. Eo enim quod seorsim ab omnibus aliis stat, constat esse nullius partem, pars enim a toto divisa desinit esse pars, & consequenter necesse est sit completa in se 5c per sie seorsim. Nec obstat quod apta sit iterum uniri cum suo corpore, chm de praesentistet actu divisa ab eodem. Saltem ergo dicendum est, esse
actu suppositum rationale, hoc est, esse personam: tanldmesse potentia reducibilem ad statum partis. Cum ergo anima rationalis in statu conjuncto subsistat, nec tamen sit persona, sequitur eam subsistere non per subsistentiam per nalem, sed per fundamentalem tantum: cumque eadem anima in statu separato sit persona, nihilque aliud mutetur niti status ejusdem, sequitur, id quod eri non- persona facit personam csse mutationem status, 1dque quod persona addit naturae esse statum divisium in se & per se sieorsim completum. Anima enim quae separatur eadem est quae fuit ante separationem : sed nunc est persona, quia est in statu separato ; non fuit antea, quia erat in statu conjuncto. Quare esse in statu separato, qua per se seorsim completo, est ipsa ratio personae, sive ipsa personalitas.
27. Haec omnia ulterilis confirmantur eX mysterio Incar- Aliaco r. nationis. Omnes fatentur Verbum Divinum assumpsisse natu- mam, ram humanam, sive Humanitatem, animam nempe & corpuSunita, carnes, Ca, sanguinem,&c. non tamen assumpsisse personam hominis. Dicunt igitur personalitatem non resultare
ab humanitate Christi, sed hanc praeveniri, & personalitati gresultationem suspendi quia ianitur subsistentiae Divinae. Quod enim in statu diviso persona foret alteri unitum non est, sed fit ParS alterius. Quare natura humana assumpta, clari unita sit
108쪽
subsistentiae Divinata ineffabili modo Divinitati, & Divinitas
ei, communicatur. Non ergo jam terminatur ad merum hominem, neque in natura humana ut ejus ultima perfectione
acquiescit , sed fruitur Deitate, cujus sola subsistentia terminatur oc completur. Humanitas ergo Christi non a se dimanare facit personalitatem hominis, quia non est ab omnibus aliis divisa : includit quidem totam entitatem naturalem hominis, sed ut partem sui, non ut totam entitatem Theanthropi. Recte itaque dicunt sancti Patres, creatam humanitatiSChristi subsistentiam, nempe personalitatem humanam, quae si non assumeretur, ab ea naturaliter resultaret praeveniri& suspendi. Aliqui putant subsistentiam quoque fundamentalem humanitatis suspendi. Sed chm ea spectet ad naturam humanitatis, non opus est suspendatur. Verbum enim Divinum totam naturam humanam, dc quicquid ad ejus partes quatenus personalitati contradistinguitur) attinet, assi sumpsit. Satis ergo est solam personalitatem hominis in hypostatica hac unione suspendi. Dices, humanitatem Christi a subsistentia Verbi sustentari. Respondeo, omnes creaturas a Deo dependere immediate & sustentari, sed non ut a materiali causa, nimirum non ita ut inhaereant in Deo veluti in subjecto. Verum Deus ut efficiens tam materiali quam formali causis quasi subtervenit, δc utrisque in suis causationibus est essentialiter prior 8c quasi profundior, sed alio modo causandi via. perfectiore o operatur.
28. DiceS, causam primam Ordinario quodam modo cum causis sircundis in earum sistentatione concurrere , ve Idmproculdubio Verbum Divinum muli dira diverso S eminentiore modo cum humanitate assumpta in hypostatica unione coa- currere. Respondeo, me non negare quin assumptio humanitatis Christi ad subsistentiam Divinam infinite disserat ab
ordinario Dei concursi in sustentatione aliarum naturarum creatarum. ConcursitaS enim ordinarius nullam hypostaticam
unionem infert, sed est cooperatio essentialiter superior immediate naturam substantialem ut causa prima sustentans, similiterque ejus subsistentiam modalem producens. Quanquam enim subsistentia fundamentalis fit ultima basis naturae substantialis creatae, seu ima ejus pars , essentia ter tamen
sub0rdinatur Deo, &ab eo dependet. Similiterque, etsi ubsistentia
109쪽
Cap. IV. Sub sentiae modalis. s
sistentia modalis ii natura substantiali tanquam a causa materiali di manet ; nihil tamen prohibet quo mi talis a Deo simul
Proveniat tanquam a causa essentialiter superiore δc simpliciter prima. Versim unio hypostatica extraordinaria est &miraculosa, nec consimilis in universo reperitur,in qua natura unius immediate unitur personalitati alterius, ita ut humanitas Christi immediate terminatur subsistentia Divina, &non producit personalitatem humanam. Praevenitur enim, quod alteri prilis, ut dictum, unitur. Interim putandum non esi humanitatem Christi non includere negationem sustentationis ab ulla alia creatura, 8c consequenter non destitui fundamentali subsistentia, quanquam haec alia Divina infinite perfectiore quasi obnubitetur oc obscuretur. Naturalis enim sustentatio sui ut causa fecunda non impedit operationem causae primae, praesertim ubi haec effectum infinitatis cujusdam participem producere intendit. Quare mysterium incarnationis hoc modo optime e Xponitur, personalitatem hominis ab humanitate Christi non dimanare, quia haec Divinae subsistentiae unitur, eaque terminatur, eam e Xpetit, & in eadem
29. Hactenus eXplicavimus in qua re ratio subsistentiae in a
datis consistit : scilicet non conssi e re in perseitate essentiali, sed in esse per se seorsim, si ve in esse in sta tu diviso ab omnibus aliis in se completo. Colligere jam eκ dictis haud dissiculter possumus quot & quae requiruntur ad integram constitutionem suppositi: ut pote, 1. ut sit natura substantialis I. ut sit singularis , 3. ut sit completa e X parte nλturae in aliqua specie infima , . ut sit unita in se , 3 ut sit ab omnibus
aliis divisa. Ad personam insuper requiritur 6. J ut sit intellectiva. Dico, primo, requiri ad suppositum naturam substantialem proprie sic dictam, hoc est, talem quae respectu causarum secundarum sit suffciens fui internum principium, nec alterius ullius creaturae sustentatione indigeat. Aliter enim ab omnibus aliis divisum stare nequit. Hinc accidentia, quia suffulciuntur a suo subjecto, nullo modo ad dignitatem suppos ti aspirare queunt. Imo formae materiales utcunque transcendenter substantiales dicantur o non sunt tales quae divisae a materia se sustentare valeant. Carent ergo intrinsecὶ &
110쪽
In quo consibiit ratio Cap. IV.
eskntiali pei seitate nempe subsistentia fundamentali. Quare nunquam fiunt supposita. Denique ipsis stupposita litas, sit licet
modus substantialis, non tamen sustentat se, sed sustentatur a natura subitantiali, quam complet, cujusque modus est. Secundo, requiri ad suppotitum ut sit res singularis 3c individua. Quamvis enim substantia in genere sit aliquo modis stippotitum, non tamen ita dicitur quatenus est genus sive substantia secunda, sed quatenus in singulis exsistit, & reducitur ad individuationem, nimirum quatenus est substantia prima. Tertio, requiri ut natura eκ parte naturae sit in aliqua specie praedicamenti Substantiae completa. Natura enim ma, teriae ob estenti Θe defeetiim, sine forma aliqua eam perficiente, modum complentem sibi adsciscere nequit. Verum anima rationalis separata, in completa licet dicatur si comparetur ad hominem, est tamen Iuo modo completa in specie animae , est enim substantia infimae speciei: materia autem absque forma specifica non est essentialiter completa in aliqua infima specie, di propterea inepta est quae, ante accessum formae, modali Ssubsistentiae complemento perficiatur. Fateor , si desectus complementi naturae non sit essentialis, ut in organi alicujus eXterni amputatione, o non statim neque necessario destruitur supposita litas, neque impeditur dimanatio ejusdem. Quarto, requiritur ut natura sit in se unita. Quod enim divisium est in se, non est ens unum, sed eκ duobus, si non pluribus, stuppositis conflatum. Est ergo aggregatum quid, ad tot supposita distincta ex quot aggregatur revo
Quin id, requiritur ut natura sit in statu ab omnibus aliis diviso. Quod enim alteri unitur, ei communicatur ut pars ejus, nec heri potest ut sit stuppositum ; quod hoc perpetuo sit omnibus aliis incommunicabile. 3 o. Ex hisce requisitis ad absolvendum suppositum, quatuor priora sunt quodammodo partes communes, & quasi materia suppositi ; sola ultima est forma, sive ipsa ratio in qua consistit supposita litas. Partes enim cujus vis corporis similares, puta, laetis, mellis, &c. etiam quatenus partes sunt essentialiter per se, non enim ab ulla alia creatura sustentantur sunt etiam individuae, & e Xsistunt, ut per se notum est , ) quin ε , ex parte naturae, completae sunt, tota