장음표시 사용
441쪽
actuali, an sit a substantia materiae distin Sta vel seclis, in hoe
consistit, an sit mutabilis necne. Si enim extenso actualis manente substantia mutari queat, certissimum est, illam ab hae esse realiter distinctam, & hanc esste illius formam accidentalem. Restat itaque eXpendendum, an extensio materiae sit ab ea separabilis, an non. Verdm ipso limine fundamenta Nominalium e Xcutere animus est. a. Ea a Suario Disp. o. f. a. n'. 3. recitantur. Fuηώ- s iis
mentis, inquit, hujus sententia sunt, quia rerum distinctio ita iro, dueenda vel asserenda non est fue ratione aut necessitate eviente et iis. hie autem nulla est ratio vel necessitat, nul Uve essectus ex quo Nominaphsi se eienter corigi realis distinctio inter quantitatem ρο mu e lium summam, verbi gratia ἰ ergo. Admissa propositione, assumptionem G ζ t negamus ; dicimusque dari sufficiens fundamentum distinctionis actualis eκtentionis materiae a substantia ejusdem. Pergit itaque Suarius, & probationem minoris quae a Nominalibus adducitur his verbis refert Minor probatur , quia se quis esset Usectus, maximὸ realis dii tinctio, aut stuatio partium substantiae risum hue ipso quod res intelligitur habere unam partem extra aliam, ct tu eniitale sua O in loco, jam intelligitur quantitas. Utrumque autem borum babet materialis jubstantia per seipsum, neque ad ea indiget accidente, quod fit quantitas realiter dimηcta. Ergo nulla est necessitas talis quantitatis. 3. Hoc fundamentum ad denominationem quanti tantdm An rati, tequirit habere partes eritra partes, tam respectu entitatis quantitatis quam loci. Sed latet ambiguitas in istis verbis, habere paries syt,b bere
extra partes. Vel enim intelligi possunt de Pλrtibus e Atra et, is),.
partes entensis, abstrahendo a mutabilitate 8c immutabili tate , vel de partibus mutabiliter e Xtra partes eκ tensis. Sed utrovis modo sufficiunt ad aliqualem denominationem quanti ; attamen diversimode. Priore modo, quatenus abstrahunt a mutabilitate 8c immutabilitate, sufficiunt ad denominationem substantialem , posteriore, ad accidentalem, ut nimirum extensio partium elitra partes sit mutabilis. Resipondeo igitur Nominalibus, subitantiam materialem ad denominationem substantialem, qudd sit quanta quantitate entitativa,nempe abstrahendo ab erit ensionis mutabilitate 8c immutabilitate, accidente non indigere : verum eadem substantia, si velit quantitatem mutabilem induere, opus est sibi asciscat Ccc Porro
442쪽
378 De eondensatione es rarefactione. Cap. XXVII.
porro quantitatem accidentalem. Aio igitur, ad substantias
materiales, prout in rerum natura e X sistunt, praeter entitativam & substantialem e Atensionem, requiri accidentalem &mutabilem, quod earum e X lentio sit naturaliter mutabilis, ut infra probaturus sum. Interea loci alia ambiguitas hie sub esse potest. Verba habere partes eAtra partes J intelligantur quasi nulla occasione una pars. materiae intra aliam se occultet : quo sensu non sunt vera i Vi Z. Omnes materiae partes
esse perpetuo e X tra omnes alias: Vel sumantur quasi insinuarent, materiam necessarid habere aliquas partes extra partes ; nimirum eam determinari vel ad maximum aut mini- trium, vel ad aliquos terminos intermedios: quo sensi iis alia sentior, nec contra me faciunt. Vernm in his intermeditu vel ad majorem extensionem actualem, Vel minorem, determinari posse : atque hanc determinationem ei advenire eκ aliqua actuali ejus extensione, quae accidentalis est, & a substantia materiae distincta, nec non manente substantia mutabilis. Dices, partes materiae esse distinctas per seipsas, & consequenter per seipsas unam partem esse eκtra aliam. Con cedo unam partem materiae esse entitativh distinctam ab alia, hoc est, unam partem ejus non esse aliam nec inde Ω- qui, unam partem ejus esse necessario & perpetuo extra aliam, chm pcssit esse vel extra, Vel intra aliam. Quanquam enim supponis tres, quatuor, vel sorte mille partes materiae in eodem praecise spatio contineri, non tamen inde essicitur utentitative confundantur, aut suam entitatem distinctam perdant : sed fatis distincte ut partes manent, etiamsi unum t tum conficiant, & una communi dimensione accidentali includantur.
Disserentia 4. Dices, non sufficere ad distinctionem partium materiae materiae o ab iis Angelorum, quod earum una non sit alia, sed insuper m i τε requiri ut earum una sit actu eAtra aliam. Aliter enim partes materiae entitativae non fuerint satis distinctae a substantia spi rituum : imb, si per Divinam potentiam actualis materiae eκ- tensio suspenderetur, substantia ejus maneret plane spiritualis. Respondeo, me duplicem disserentiam inter substantiam ma-Fri δε--& eam spirituum assignare. Prima sumitur a substan-- isis. tiali materiae mole. Ego enim, praeter eXtensionem actua-lam oc accidentalem, hanc insuper molem substantialem materiae
443쪽
Cap.XXVII. De condensatione es rarefa M. 379
tetiae attribuo, quae sipiritibus denegatur. Certum hujus molis indicium est, quod si materia in eodem spatio duplicetur, triplicetur,aut centuplicetur,duplo,triplo, centuplo densior facta fuerit: quod de spirituam stubstantia dici nequit. Quare substantia materiae adfert molem substantialem, quam non dat substantia spiritualis. Dico jam, hanc materiae molem non
necessario ponere omnes ejus Partes eXtra omnes alias, sed tanthm perpetuo Ponere aliquas eAtra aliquas alias: nec
posse eas ad punctum mathematicum contrahi, aut ad infinitam magnitudinem eXpandi , utpote ad maximam quam ferre possunt complicationem fui seu condensationem, necnon ad maximam eκplicationem seu rarefactionem, determinantur. Dices, hoc non sum cere ad distin tionem substantiae materiae a substantia spirituum. Spiritus enim nequit se in infinitum ampliare, aut ad punctum se retrahere. Respondeo, spiritui 6c materiae in eo inter se convenire, quod ambo sint finiti , & hinc eos hoc commune habere,qubd neuter se ad infinitam parvitatem redigere, aut in infinitam magnitudinem dilatare, queat. Quare differentiam inter eos in hoc non consistere: sed in eo, quod spiritus, sive contrahatur sive dilatetur, non fit densior aut rarior : e contra, materia, sive contrahatur sive eκpandatur, fit densior aut rarior, dc ejus sive densitas sive raritas perpetuo actuali materiae extensioni proportionatur , ita ut impossibile sit, materiam non retinere eandem densitatem, manente eadem actuali dimensione, aut hac mutata, non proportionaliter mutari. Sed de hac re fusilis tractavi supra Capite septimo.
Secunda differentia sumitur a materiae quantitate in- Seelino, terminata, quae tamen fundatur in materiae mole. Moles objnter- enim haec efflagitat ut materia perpetuo sit sub aliqua materi- alieκtensione actuali, quanquam ad unam certam, nisi quoad maκimam dc minimam, ut dictum, non determinetur. Moles ergb est ratio ob quam materia eli perpetuo subjectum alicujus materialis quantitatis interminatae. Hoc fusilis sipsi Capite septimo explicuimus. Si quaesiveris quid sit haec quantitas interminata, asscro, in genere, esse formam materiae primae accidentalem, seu esse proprietatem ejus incompletam, hoc est, inadaequale conceptam. Sicut enim materia integre concepta includit materiam primam, secundam, & for-
444쪽
De condensatioue rarefactione. Cap. XXVII.
malam : ita quantitas materisse complete concepta totam rationem quantitatis ejusdem uno confuso conceptu complectitur , moX vero in duos conceptuS in adaequatos & incompletos dividitur. Cuorum prior quicquid quantitatis materiae perpetuum est ad suas partes rapit, 3c audit q'antitas interminata : posterior quicquid quantitatis ejusdem mutabile est ad suum conceptum proprium abstrahit, dc dicitur quantitas terminata, & actualis e tentio seu actualis dimentio. Dices, hanc non esse inadaequatum conceptum. Sed profecto est. Nam dupliciter accipi potest : vel quatenus includit quantitatem interminatam, quam complet & terminat ; & sic est quantitas completa, nec recte dicitur conceptus in adaequatus :vel quatenus abstrahit ab eadem , & sic eit tantlim pars totius quantitatis, oc consequenter est inadaequatus ejusdem conceptus , quo sensu hic sumitur. Nec quenquam turbare debet, qubd interminatum 6c terminatum videantur consistere non posse. Nam ut quaelibet pars includit negationem cujus vis alterius ; interimque Optime cum iis omnibus incompositione totius consentit: ita interminatum includit negationem terminati, & versa vice , nihilominus coniuncta conficiunt totum completum & terminatum. Dices, si extensio actualis sit actus complens quantitatem interminatam, hanc meram potentiam esse, & reipsa nihil. Respondeo, non esse puram potentiam, sectancludere erisistentiam primam sibi Proportionatam i, quemadmodum etiam materia prima habet eXsistentiam primam suae entitati conformem : sed privari eκsistentia completa seu secundi, & eatenus esse in potentia, ac potentialem dici posse : ita tamen ut vel hoc respectu actu includat quodditatem alicujus actualis eXtensionis. Materia enim prima semper aliquam individuam & determinatam elitensionem, quanquam non praecise hanc vel illam sibi vindicat. Sed nondum fatis eκplicuimus quomodo haec interminata quantitas distinguit substantiam materiae ab ea Angelorum. Verbo itaque dicam, nimirum, molem materiae perpetuo δc necessario hanc interminatam quantitatem ma-o fm af. terialem m id producere, quae nulli spiritui communicabi
5. Paulo aliter autem Suarius, in responsio sto ad hoc Nominalium fundamentum, n'. 2 o. hanc secundam differentiam
445쪽
Cap. XXVII. De condensatione se rarefataione. 38
tiam inter materiam & Angelos priorem enim non agnoscit ) proponit. Concedit 4se in materia partes entitatisὸ
distinctus per seipsar, quq i inquit etendam. Concedit
etiam ear partes p bse istois disjungi, etiam iut e Pigantur esse fise quantitate d)tincta rea iter per Divinam potentiam : fout etiam duae sw finite Augeticae psunt locis separs ri, Nego tamen remese quantam ex hoc praecise, quod partes ejus sint tu distinctis sputiis stantialibus , sed ex hoe,qu necessario postulent ex sie talem ex
quod duabus rebus etiam in orporeis conνeuit , aliud uero est, naturaliter ese n re posse nisi in diversis spatiis, qu obur Augeti,
non i 1est. Igitur illa p i- nyn requirit quantitatem, ct ideo eonvenire p 1set partibus materic, etiamst gus uti ste priuarentur :hae vero posterius omnivo requirit qusntitatem. Recte Suarius materiae largitur suas Pλrtus entitativas , recte quoque ait eas posse loco disiungi, etiamsi sine quantitate per Divinam potentiam conserventur , necnon rem negat eas esse quantas praecise ex eo, quod partes lint in dii linctis sipatiis partialibus, sed eκ eo, quod partes necessario aliquam certam extensionem obtineant : ubi vero subiungit eas non posse nisi in diversis spatiis esse, falsis interpretationi facile iublicitur. utpote aliud ei postulare aliquam e X tensionem , aliud. omnem partem necessario postulare litum diversium ab omnibus aliis. Quaelib t enim pars substantialis aliquem situm vel intra aliasta vel exit eas, requirit , non autem quaelibet sibi situm
peculiarem, & planε distinetum a situ omnium aliarum partium, requirit nimirum pars qua stubstantialis hoc non re- Quirit. vertim postquam totum sibi asicivit determinatam eκ- tensionem durante ea, ab omni alia parte similiter extensia impenetrabile est : nihilominus mutata eXtentione praesenti, nihil prohibet quin una pars substantiae aliam siubeat, α novam dimensionem acquirat , aut una pars iub communi dimensione cum aliis latitans sese explicet, & propriam dimensionem sibi asserat. Hanc fuisse mentem Suam, ex verbis eius sequentibus liquet: Unde s partes materiae fine quantitate essent, iud ferenter esse possent vel in eodem Ubi, vel in diverss. Ouod ergo ni ita distosite ut necessario requirant ex natura rei s d1- dis, id ν stvenire ex quantitate. Verum ut quod res est fa-
446쪽
. t De estuderestione se rarefarioue. Cap. XXVII.
substantiam materiae, si ea per Divinam potentiam absque quantitate conservetur, o & substantiam spiritus. Ait enim illam indifferenter esse posse vel in eodem ubi, vel in diversis.
Quid aliud de hac dici potest y sunt enim spiritus in aliquo
ubi, & aeque ac corpora possunt esse vel in eodem ubi, vel in diversis. Videntur ergo eX hac sententia corpora & spiritus quoad substantiam ab omni accidente separatam non differre; discriminari autem solummodo eκ adventu quantitatis interminatae. Quae sententia nullo modo sustineri potest.' Nam proculdubio nec spiritus in materiam, nec materia in
stiritum transmutari queat; quod fieri contingeret, si solo a cessu accidentis distinguerentur. Non dubium est quin Clarissi Metaphysicus hanc difficultatem praesenserit. Sibi enim cavet
in loco Disip. o. L a. n'. ai. Secundo enim Nominalium fundamento respondet, concedendo, Partes substantiae materiae a Deo sine quantitate accidentali conservari posse, ut ratio Nominalium facta probat : Sed, inquit, hae omnia non suseficiunt ui substantiast quanta, κν habeat hanc molim eorpoream, ratione e M ct aliis eorporibus repugnat tu e dem situ, ct parier in seseperunt naturaliter ab eo em systio , qu=d non baberet ira substantis quantitate privata: nam AEquὸ possit e in aliis corpor, bis penetrari in eodem fiu ast substaκtia Angeliea, ct partes eiis indisserenter seponi in eodem Ubi ct in diversis, ut dictum est. Dises, Ergo non differ et tune talis substantia a substantia clueeti. Hennudetur, disserre quamplurimum. Nam substantia ira, uxdixi, composta esset ex partibus non tantism essentialibus, sed ct
materialibus di integrantibus substantialiter, ratione quarum dieit rapax, ct natura hua pseutat torpoream quantitatis moIem ,
Angeliea uero substantia est indivimilis, ct ineapax quantitatis.
Vide quam param abest ab agnitione nostrae molis materialis: Inter Lubstantiam materiae & eam Angeli solam ponit differentiam, itum postulare quantitatis molem, hanc non. EO duntaXat nobis refragatur, quod ignoravit stubstantialem hu- Ius molis rationem, & ejus loco accidentalem substituit. Putavit enim differentiam inter materiam & spiritum esse, quddillius substantia ex partibus integrantibus componatur' hujus vero minime. Quin & hoc ipso videntur etiam Scholastici generaliter errasse, differentiam inter materialem &spiritualem iubstantiam esse compositionem, & carentiam compositionis,
447쪽
Cap. XXVII. De condensatione O rarefactione. 3 83
ex partibus. Veram enimVero ubi SuariuS eX professo cona- tui spiritualem Angelorum entitatem vindicare, i. . de Angelis, cap. 2. id tantdm agit, ut probet Angelos non esse corporeos : quod contra sententiam nostram nihil facit. Dicimus enim Angelos esse incorporeos,& in sua entitate nullam corpulentiam aut substantialem molem includere,adeoque per ipsam suam substantiam incorpoream a corporibus clare dis . tingui. Caeteram Metaphysici, hanc molem substantialem nescientes, alias differentias, quas humanus intellectus vix ullo modo capit, eXcogitarunt: substantiam spiritualem & materialem eo distingui, quod haec eX partibus integrantibus, illa non en iis, componatur. Certum est primb, tam Angelos quam corpora esse substantias finitas, & esse reales entitates. Qudd ergo realiter in natura eAsistant, hoc habent commune, quod reduci nequeant ad punctum mathematicum , dc quddfini finita, non posse in immensiam magnitudinem extendi. Sunt ergo in aliquo intermedio Ubi inter punctum mathematicum & extensiionem infinitam. Quicquid autem sic limitatur, necessarid ad aliquam etatensionem inter punctum Ela immensitatem determinatur. Habent ergo omnes substantiae finitae hoc sibi necessarid ad haerens,quod sunt extens et, at cum hac differentia,spiritus extensionem tauthm praesentialem seu spueritualem, corpora mole substantiali in farctam, sibi postulare. . Secundo, quod dicunt de spiritibus, eos esse totos in toto, An spiritκ ct totos in qualibet parte, de substantia finita intelligibile sim qu i' non est. Quid enim est esse totum substantiale finitum Z Non in uali est esse punctum mathematicum , hoc enim non est esse per bet parte. se, sed esse terminum alterius: imb nec est esse in puncto mathematico i, hoc enim non est esse in reuli ubi. Siquidem punctum in se nihil est nisi negatio , quanquam respectu lineae
dicatur modus aut terminus, incipiens, connectens, aut finiens. Terminus enim incipiens tanthm dicit lineam non ante incipere ; connectens, priorem partem lineae non ultra pro . . duci, posteriorem non ante incipere ; finiens, lineam non ultrὶ protendi. Ita ut punctum nihil addit lineae praeter negationes, non antὸ, non ultra. Quicquid enim praeter has fingitur, ad partes lineae revera spectat. Quare punctum non est sumiens Ubi in quo totum stubstantiale comprehendatur.
Dicit enim Suarius, & efficaciter probat, Dispo I. L. 3, n'.23-
448쪽
De eondensatione se rarefactione. Cap. XXVII.
iu substantia finita immateriali dari proprium m iηirius eum
Ubi ei proportionatum. Quaero, quo modo punctum sit substantiae finitae proportionatum : aut quo modo ea substantia subsistere aut Operari potest, quae sola negatione essendi, mempe non ante, non ultra, θ absque ulla affirmatione essendi hucusque, comprehendatur. Linea quidem reducit punctum adentitatem inhaerentiae & terminationis, eam produci huc uisique, & non ultra : at vero substantia finita absque aliqua
extensione nequit sustinere punctum. Hoc enim lineam, quam terminet, cuique inhaereat, quaerit. Quocirca neque
potest punctum esse substantiae finitae proportionatum Ubi. 8. Tertio, subitantiam spiritualem suppono posse praesentem esse toti sphaerae a b e d. Si totus spiritus sit totus in tota sphaera, & totus in a, totus in b, totus in e, & d,
nonne est in iis quadrantibus multiplicando suas totalitates, ut singulis sit praesens di Si mentem meam minus capias, stipposuero hanc sphaeram in majore contineri, Putemus itaque spiritum esse primo praescia' to Go i tem soli interiori sphaerae a b e d, velle au- Item se ampliare in e f g b. Nonne neces- , se est ut multiplicet suas totalitates ut sit simul in Efgh Z Cdmenim totus supponatur esse primo in interiore sphaera, & d inde se diffundere in exteriorem, non autem in hanc irrumpere sive partes suas eXtendendo, sive illam descrendo, alius modus non superest quo illuc totalem suam praesentiam transferat, quam multiplicando se in istis respectivis locis, Quaero jam, ut rhm d irius sit dictu, spiritum multiplicare suas totalitates in hoc motu, an, eκ tendere suaS pa res spirituales ad majorem praesentiam. Certo scio hoc facillhs quam illud a nobis concipi posse. Nam clim partes spirituales possint absque omni relistentia corpora Pcnetrare, quid prohibet qud minds in eAteriorem sphaeram se pro arbitrio eκtendant' Illud vero, ut mihi videtur, non est intelligibile, aliquid posse pro arbitrio multiplicare suas totalitates. Primo enim, ipsa ratio entis c qua unum eκigit ne sit
divisium se ) cavet ne ens sit multipleli,nhve sit simul totum hie, & totum illie. Secundo, cuilibet enti finito conceditur certum ti defuitum ubi, ut Suarius fuse probat loco citato.)
449쪽
Cap. XXVII. De condensatione O rarefactione.
Si ergo spiritus, ubicunque est, definitive sit in eo ubi, nequitesse simul in alio & consequenter, spiritus qui totus est definitive in a, nequit esse simul definitive in aut e, aut LAt ex hac sententia o spiritus totus est in a. Quare a est totius defηitivum ubi e Bc consequenter, idem spiritus totus nullibi Praeterea esse potest. Dices, a non esse totale ubi istius spiritus. Sed si sit totius ubi, non video qui non sit totale ubi
Ubi enim non est quid extrinsecum, sed intrinsecum spiritui. Si ergo sit partiale, eo est partiale, quod parti subjecti in limreat. Si enim toti inhaereat, quo sano sensu dicatur partiale ZEtenim habet ab entitate subjecti quod sit sive totale, sive partiale. Quare nisi sit in parte subjedes, nequit esse partiale. Aliqui inepte djstinguunt totum spiritum a toto spiritus: quasi aliquid sipiritus esset extra se totum. Imo vero haec sententia non sollim talem distinctionem, utcunque pardm intelligibilem, exigit, vernm etiam Obscuriorem. utpote quae non tanthm aliquid totius eXtra totum quaerit, sed & ipsium totum eκtra seipsum. Totus enim spiritus qui est in a, est extra eundem totum qui est in b, &sic de caeteris. Alii dintinguunt totum in totaliter, & partialiter simplum. Verum totum partialiter sumptum in toto quod caret partibus apertam implicat contradis,ionem. Nam sumere totum pro parte, clim nec sit pars, nec e X ea sententia esse possit, est velle verbis cdm re fieri nequeat J conciliare contradictoria. Quicquid sit, apparet hos authores non posse concipere co-eκtentionem spirituum cum corporibus absque relatione ad partes ita ut totum totaliter sumptum per totalitates partialiter sumptas alias extra alias en tendatur. Quid hoc aliud est quam commutare nomina partium ac totius, & Omnia confundere λ Quid enim differt totum partialiter sumptum a parte eandem naturam habente cum toto, quemadmodum dicimus de partibus similaribus 8 Si autem eo sensu dicunt spiritus totos esse in toto, 8c totos in qualibet parte, ab iis minime dissideo. Non enim puto spiritus esse substantias organicas, sed uniformes 8c sibi similes per totam stubstantiam. erlim eκ dictis constat eos esse eXtensis, quanquam spirituali modo , differentiam inter materiam & spiritus non sumendam esse ab extensione, & carentia extensionis, sed a mole substantiali,& carentia istius molis.
450쪽
De condensatione se rarefactione. Cap. XXVII.
. Quarib, qui negant e Stensionem spirituum, saltem concedunt dari coeXtentionem eorum cum corporibus. Vertim ubi aliae substantiae per partes e Atra parteS e Xtenduntur, dicunt spiritus multiplicando suam totalitatem coe X tendi , ita ut cuilibet parti corporis elitra aliam partem exsistenti adsistat totus spiritus e Atra sci pom totum in alia parte praesentem. Hoc qui capere potest, capiat , meus intellectus nullo modo capit. Etenim in substantia finita, qui fieri potest ut eadem numerica substantia quae est in a, sit in b, simulque in e atque d8 Substantia enim finita stricta negatione ad Meo huue limitatur et ita ut si iit hie & nuhe in is, non simul secun-dhm eandem entitatem est in aut e, aut d. Neque distinctio extensionis & coextensionis ad hunc nodum solvendum aliquid momenti adfert. Si enim spiritus nequeat extendi e X trasuum ubi, neque potest eXtra idem eoexseηH. Oportet enim ipsa substantia extendatur, alioquin neque eoextendi potest. Nequit enim per eandem praecise entitatem esse hie,& irie. Quare spiritus, si coextendatur sphaerae ab e ri non per eandementitatem numericam qua est in a, est in b, &c. sed per diversiam sui partem. Si enim a sit ubi spiritus quatenus est in a, nequit notium ubi acquirere, nisi prilis illud deserat. Nam hoc commune est spiritibus & corporibus, non esse mul iη diuer-fs ubi. Si ergo spiritus simul sit in a & b, per unam sui partem est in & per aliam in b. Quare in finitis tam coextendi quam extendi supponit partes eXtra partes. Sicut co- exsistere supponit exsistere, ita coeκtendi involvit eκ tendi. Siquidem coentensio spiritus aeque substantialis est ac eκtenso materialis, si modb haec absque quantitate consideretur. Non possumuS enim coextensionem accidentalem absque subiecto substantiali in quo sustentetur concipere. Ut ergo in extensione substantiali aliquid subitantiae est extra aliud ejus dem , ita in coextensione aliquid necessario est eκtra aliud ejusdem, & id substantiae quod est extra aliud est ens per se, per suam entitatem distinguitur ab omni alia entitate extra se. Dices, pari ratione infinitum dici posse extendi. Respondeo, infinitum in infinitum absque omni limite extendi,ti similiter absque omni limite coextensioni finitae passim respondere. Hoc enim in infinito quod ita est facile est con
ceptu, Verditi in finitis aliter se res habet, quod totum limitetur