장음표시 사용
401쪽
De quibusdam Clericis obligantibus haeredes defunῆcti, se sepulti apud Religiosos, ut faciant tote Dia , or legata, apsa se , quot sunt apud Religiosos.
IN Insulis Tertiariis suit intrusa consuetudo, quod si
aliquis eligit sepulturam apud conuentum Religiosorum, clerici obligant haeredes,vel executorem testamenti ut tot ossicia, & legata iubeant fieri in Ecclesia sua parochiali, quot facta sunt in conuentu, in quo fuit sepultus. In quo conuentus valde damnificantur, quia multi ea de causa saeculares non eligunt sepeliri apud Religiosos, ob gravamen inserendum suis haeredibus : est etiam grauamen haeredum , qui coguntur dupplicare ossicia, legata,oblationes,& similia. Quaeritur an pollini vicarii, parochi, vel clerici
obligare haeredes desuncti sepulti apud Religiosos ad supra dicta.
Primo. Respondeo omnino , quod non possunt, &eontra facientes inferunt violentiam claram, & committunt iniustitiam. Probo primo, quia cum ista obligatione imposita deterrent homines clare a sepultura libere eligenda ubicumque voluerint: ius enim sepulturae liberum est, ut patet ex toto titulo de sepulturis in iure : quod autem per impositionem huius obligationis deterreantur , & fere priuentur homines libertate sepulturae, constat ex claro gravamine dandi Ecclesiae parroelii, illa omnia supradicta, quae defunctus non legauit, imo dare noluit. Redundat etiam incla
402쪽
ram , & magnam laesionem conventuum pauperum, maxime Franciscanorum, qui ob talem obligationem impositam a clericis, amittuteleemosinas sepeliendo-1um apud se , ex quibus sustentantur. Quae causa 1iue
molestia sussiciens fuit ut D. Papa Clemens VIII. concellerit priuilegium, feceritque decretum huic nostro casui valde fauorabile , quod habetur apud Rodrig.in suo Bullario fit. 1 2 2 1.quod lic habet. In rhaatus Papa quod Rectores, & parrochi in India occidentali petebant maiores eleemosinas propter fideles sepultos apud conuentus D. Francisci, quam petebant pro deiunistis apud Ecclesias parrochiales: mandat Papa praedictis parrochis sub poena excommunicationis DC talem exactionem eleemosinae faciant: & assignat Papa hanc rationem,uel illa illi oblatam a petentibus, alii-gnat pro caula sui mandati. Plerique ait Papa ) Christi fideles ob dissicultatem ius adeo onerosum persoluendi s c. dc paulo post subdit haec verba. Quo sit, ut Ecclesita his-iusmodi mortuorum sepulturis , est consequemer eleemosinis in dies fieri consiuetis propemodum prirecmur, fg c. Quo nihil clarius ad nostrum casum dici potuit. Unde ego sic argumetor: Fratres omnes Minoritae, & proinde commorantes in insulis supradictis gaudent hoc priuilegio , prout est notorium : Sc dato quod illud non sit priuilegium, sed nuda ruris papalis dispositio: constat quod ubi est eadem ratio, est eadem iuris dispositio,
cap.dudum, O. 2. de elect. & cap. cum dilecta de conli .
utili, vel inutili, & l .iJud. J. ad i. A 'il. de quo late, Seoptime Sanchez lib. 3 .de I farrim dist. 42. m m. q. ergo cum exactio clericorum in Intulis citatis quoad praedicta, habeat omnimodam rationem,& similitudinem cum exactione parrochorum apud Indiam Occidentalem circa sepultos apud Franciscanos,erit utrobique
403쪽
eadem legis dispositio Clementis VIII. dc proinde
mandatum D. Papae Clementis VI lΙ. proxime citatum practicandum est circa clericos, & parrochos Insula-Tum Tertiariarum. Secundo principaliter probatur, quia legatum, & oblationes debent esse voluntariae: patet ex diffinitione legati , qua definitur esse donatio facta per mortem defuncti, at de intrinseca ratione donationis est ut sit voluntaria,est etiam de intrinseca ratione eleemosinae ut sit voluntaria,ut patet: Idem est in oblatione, cuius intrinseca ratio, imo & ethimologia petit ut sit voluntaria:ex his constat quod noli pos. iunt clerici Insulani petere haec duplicata ossicia in sua
Ecclesia fieri, quia nec ratione legati, nec ratione ele molinae, nec ratione oblationis illa pollunt exigere, cum deminctus ea non legauerit, neque haeres ea dare velit voluntarie, & repugnat naturae illorum trium ut exigantur coacte. Tertio, ista consuetudo exigendi vi
in parrochia fiant dupplicata legata vel osscia, saltem indirecte impedit libertatem ne fideles libere eligant
sepulturam ubi voluerint, propter onerosum grauamen haeredum ut supra tetigimus: ergo propter hanc solam causam non est rationabilis, nec proinde toleranda: probatur consequentia per illa;quae optime, dc apposite tradit Panorm in cap.dudum de elect. ubi citatunam glossam dicentem , quod prohibitus directe aliquid Reere, prohibetur etiam indirecte illud facere. Quarto probatur ex praxi generali Ecclesiae, saltem in isto Regno Portiagalliae, in quo nunquam practicata est talis conluetudo, de qua est praesens quaestio: consuetudo vero regni,vniuerialis, S rationabilis praeualere debet, potius quam illa particularis , & irrationabilis,& laesua proximi in Insulis intrusa. Quinto adduci potest pro hoc casu, ille alius casus adductuS a Sylvest.
404쪽
Sylti est .ve . munit m Ecclesiae 3.quaest. 9 cr ver b. Dc-nia quaesi. II . in fine, ubi ait,quod si capitulum, vel collegium faceret statutum, quo decerneretur, ne aliquis parrochianus vocaret Religiosos ad sepeliendum suu destinctum nisi etiam vocaverit ipsum capitulum,pro eodem defuncto associando, ut eidem capitulo aliqua eleemosina inde donaretur,dicit Sylvest.quod tale statutum esset cotra libertatem Ecclesiasticam, S proinde iniustum : quia petitiat Religiosos illa assistentia, &commodo associandi funeralia. Et addit Sylvest. quod tale statutum esset simonia negat tua: id est , quia non vult concedere ius illud quod habent Religiosi in respirituali, videlicet sepeliendi mortuos, nisi ipsis clericis aliquid temporale concedatur, ut illud ius Religiosis permittant. Quae omnia facile, & suauiter applica tur ad nostrum casum. Nam cum ista obligatione quam parrochi Insulani imponunt haeredibus defuncti, impediunt saltem facto , & in directe ne Religios sepeliant defunctos in suis monasteriis, ad quod habent priuilegium,& libertatem: dc praeterea impediutne Religiosi utantur iure suo spirituali in sepeliendis desuetis, nisi ipsis clericis detur aliqua eleemosina quς non est eleemosina, cum sit coacta ut diximus.Vltimo potest hoc confirmari per id quod dicit D. Gregor. Papa in cap.vcndentes I.quae t. s. ubi loquens de simoniacis, quorum alij v edunt spiritualia, alij vero illa emul: ait sanctus Papa, quod est simoniacus ille qui non vult soluere proximo quod iustum est &rem iure debitam facere contemnit absque pretio dato: At de iure debito est ut quisque libere, dc sine pretio dato eligat sepulturam ubi voluerit & proinde non potest obligari ad aliquid propter hoc soluendum. a Neque obstat contra hoc, Clericorum ratio, qua
405쪽
dicunt se pr dictam obligationem defuncti haeredibus imponere propter laborem quem passi lunt Clerici in vita pascentes illum de motum suum parrochianum pastu spirituali, sacramenta administrando, docendo, de praedicando, quia dignus est operaraus sua mercede iuxta Euangelium. Non obstat, quia praedi-chus labor parrochi in pascendo suo parrochiano sepulto apud Religi sos,ex decreto Ecclesiae, & ex iudicio Ecclesia1 sufficienter compensatur per solutionem quartae funeralis, quam iubet Ecclesia lolui parrocho ex delatis cum defuncto suo parrochiano sepulto apud Religiosos: ut constat ex multis textibus iuris; dc in particulari habetur in cap. a. de sepult.in 6. ubi Papa dicit, quod defunctus sepultus extra suam parrochiam,
Solis. t canonicam portion u illi Ecclesiae, in φιa consuet it
audire diuina, ct fcclesiastica recipere sacramenta. Sic ibi. Quasi dicat, quod praedicta quarta canonica soluitur Ecclesiae parrochiali propter laborem parrochi in predicto pastu spirituali perpessum. Si ergo Ecclesia taxauit solutionem laboris Clerici parrochi cum dicta quarta funerali, quo iure potest parrochus ultra illam
Eccles e laxam , pro tuo labore petere, & exigere, ut tot ossicia, & legata fiant in sua Ecclesia parrochiali, quot defunctus feri iussit in monasterio sua: sepulturae. Iaira vero ex praxi Ecclesiae, ex mox citandis, quarta pars funeralis non debetur ex officiis, vel missis, vel candelis, quae defunctus reliquit monasterio in
quo sepelitur, ut exprelle docet Rod rigueZ tom. I. qq. q. 39 art. 2. S. Miranda Iom. 2. A canitat. o 1 p. 48 art. T.
ubi dicunt, quod quarta seneralis nec de ossiciis , neque de millis relictas Eccletiae lepulti debet solui parrocho, sicut praxis, Jc generalis consuetudo obseruat, sed solum de illis quae cum corpore defuncti deserun
406쪽
tur,quale est vinum,triticum,oleum,& similia: at vero ossicia, & mista: non deseruntur cum corpore de functi. Et confirmatur amplius, seu declaratur: nam dato, dc non concedo , quod de ossiciis, & missis relictis Conventui soluenda eisset quarta funeralis non eΩset soluenda in aequali portione, ut isti parrochi prae tendunt. Declaro sic. Reliquit defunctus unum ossicium defunchorum dicendum pro anima sua in Conuentu fratrum,& viginti missas : Demus per te, quod istae milita, de ossicium debeant quartam funeralem parrocho quod citati Doctores negant demus tamen ita elle: eo dato, non debetur parrochiae nisi quarta pars illius ossicij,& quarta pars illarum missarum. Uos autem o parrochi petitis aliud integrum ossicium, alias viginti missas, quod non est quarta funeralis, sed tantumdem quantum relictum est Ecclesiae Regulati ubi est sepultus defunctus :& addit Rodrig. cit. loco, quod sic declarauit Pius V. non deberi quartam funeralem nisi de illis quae portantur cum corpore defuncti,non vero de missis, ossiciis, & similibus. Et quamuis Clemens V .in Clement.dudum.de sepul.dicat, quod Religiosi soluant quartam funeralem, de obueruiombus omnibus,tam funeralibus, quam quibusiumque, si quomodocumque relielis. Tamen consuetudo tot postea anno
rum introduxit licite ne soluatur quarta de osciis, Scmissis,accedente declaratione Pii V.& authoritate doctorum :& fauet Concit.Trid. 4 2 s cap. i 3. de reform. ubi in soluenda quarta funerali, vel non soluenda dicit standum esse consuetudini quadraginta annorum:& i sta consuetudo de non solue da quarta de missis,& ossiciis durat in praxi Ecclesiae plusquam praedictu in spatium annorum.
3 Et adhuc ad hod intentum inseruire potest caput
407쪽
vnicum de plus petitionibus. in quo Papa Gregorius IV ait, quod puniatur ille qui petit quod sibi non debetur; ἰ constat ex omnibus supradictis, quod isti parrochi Insul ini petunt quod sibi non debetur. Neque fauebit his parrochis, si dicant elle pro illis consuetudinen
quadraginta annorum,Vol prς scriptam, ut sic oblio eniliae redes defuncti ad praedicta: Nam consuetudo contra bonum proximi non potest praescribi, quia est irrationabilis,ut inter alios tenet & probat liuare Z tom. deleg ib. . p. q. - . q. 9sqq. at ista consuetudo, seu corruptela parrochorum, est clare contra bonum proximi , videlicet haeredum defuncti, dc Religiosorum, quibus grauamen clarum infertur , iuxta praedicta: ac proinde non potest praescribi; & pro maiori confirmatione refero mihi dichum esse, quod in eadem insula bis iam iudicatum est in tribunali Episcopi iuxta hanc nostram opinionem. Vide infra in hac Σ: parte, casum 26. pendentem ab isto I 2. Ultimo pro i sto casu aduerto, nouissime declaratum fuisse ab Illustriss D D. Cardinalibus Romae, non teneri heredes defuncti sepulti apud Regulares, facere celebrari tot missas, vel ossicia in Ecclesia parrochiali Clericorum, quot celebrata sunt in Ecclesia Regulari ubi defunctus sepultus est. Ita habetur in Declarationibus Caruinas. ct f Rotae , impressis Madritti anno I 627. de mandato Nunt ij Apostolici Hispaniae . 'fol. qq. pag. a. f. T
408쪽
De quadam Eusta Domini Papae Gregor. X V. in qua aliquam sevcrintendentiam concessit Episcopu super inaniales subditas
Regularibus. Dominus Papa Gregor.XV. per particularem Bullam concessit, ac decrevit,.quod Episcopi in aliquibus rebus pollent, ac deberent se immittere circa regimen Monialium subditarum Prςlatis regularibus. Inter alia, praecipua haec fuerunt. Primum, ne prae latrregulares possent assignare Monialibus conseilorem ordinarium,vel extraordinarium id est alleuiadox nisi prius praedicti consessores fuerint approbati per Episcopum, approbatione particulari, excepta prioli approbatione,qua approbantur generaliter ad conse 1-siones saecularium audiendas. Secundum fuit, ut pro curatores Conventuum Montalium , siue sint fratres, siue saeculares, teneantur quotannis ratiocinium red dere coram Episcopo de redditibus singulis, Sc expcimiis Conuentus.Tertium,ut existente causa, possit Episcopus monere praelatum Regularem , ut ab osscio
amoueat confestorem, vel procuratorem Conuentus
Montalium : idque praelato non exequente,possit illos Episcopus amouere. Quartum,ut Epitcopi possent assi flere in electionibus Abbatis Iarum , & Praelatarum subditarum Rogularium,Sc in illis pretideat. Quod se Te moraliter nunquam per seipsos facere pollent : sea deberent ad hoc deputare Clericos delegatos. Praelati Religionum habentes sub se Conuentu ς
409쪽
Monialium,tanquam experti in hac materia, attCdentes inconuenientia, dc incommoda resultantia eX prae dichis concesso nibus Sc decretis, omnes unanimit CrClytii pone congregati,tractare caeperunt de supplicatione facienda sumimo Pontifici pro impedienda executione praedictae Bullae, unicuique Religioni commendatum est ut particulares rationes excogitarCt Pontifici maximo offerendas pro dicta supplicatione impetranda. Mihi iniunctum fuit a Praelato, ut de meo tenui ingenio proserrem quae sentirem :& ut praesaro parerem dixi sequentia. Quae forte poterunt in posteium pro similibus casibus deseruire. Rationes communes ob quas non conueniι obseruari praedicta decreta. i A Ntequam primam rationem in genere asti Ex gnein, ob quam non expediat supradicta decreta obseruari, suppono vi certum in iure naturali,
neminem deiiciendum est ea gradu, & statu honorifico, quem habet, nisi prius audiatur. Suffciat pro hoc totus titulus de restitui spoliat. maxime ibi cap.m titteris. ubi Papa dicit quod secundum leges ciuiles, etiam latro est prius restituendus, & audiendus, quam re possisessa spoliandus. Cum igitur regimen Monialium a tot Pontificibus tot Religionibus concessum, sit ossicium honorificum quod possident, conueniens videbatur,ut ante haec decreta per quae praelatis Religiosis praedictum regimen vel adimitur, vel restringitur, fere cum illorum infamia, prius moncrentur, vel audirentur, Vide suo regimine redderent rationem. Priuilegia enim
quae principes seculares concedunt subditis, illa eis. dem non auserunt nili ob culpas, eosque prius audien
410쪽
do. Secundo constat etiam ex cap. si quando. de rescript quod si aliquando Papa iubet alicui, v.g.Episcopo, ut aliquid faci at,si ex illo quod Papa p cipit resultat aliquod scandalum, vel inconueniens, quamuis id Papa
iubeat sub censura excommunicationis, potest nihilominus is cui mandatur, non implere, & ad Papam rescribere,assignando rationes,ob quas non expediat tale mandatum executioni mandare ; quod vocant Doctores supplicare, vel facere iupplicationem Papae. De qua supplicatione , quo modove sit facienda summo pontifici, tractat SuareZ lib. A. de legib.cap. I 6.a num. S. Tertio,& suppono posse contingere,ut Papa licet alias non possit errare in illis quae Doctores Catholici docent : tamen potest aliquando aliquid concedere propter nimiam importunitatem preciam,vel propter fal-1am sibi porrectam informationem. Et quod attinet ad concessa per importunitatem,habetur expresse in cap. quia per ambitiosam.de re script. in 6. ubi Papa ponit haec
verba: Fer ambitiosam importunitatem petentium tam nos, qv.- nonnulli praedecessor n i indulgentias perpetuas multis eonc simiu,&c. cu paulo in 'rinit hec verba: Nos volentes emendare praeterita, &c. ubi glossa verb. Importunitatem. multa citat ad intentum , quae ibi videas. Quod potuit contingere in hoc nostro casu, ut videlicet aliqui a summo pontifice praedictam Bullam impetrarent, tum ob importunitatem, tum ob salsam informationem propolitam summo pontifici, ut sepefieri solet: sed ille tandem emendat praeteritum, ut in
hoc casu emendauit, non procededo ad executionem,
propter exhibitam supplicationem. Quo vero sciatur fundamentum supplicationis tunc exhibitae, & appareat bona fama regiminis Regularium circa Moniales sibi creditas,& prouideatur calibus suturis , accedo ad