장음표시 사용
61쪽
supra aquas resertur. Relinquitur ergo, miracula proprie sic dicta omnem naturae potentiam tum activam, tum passivam transscendere, ita ut secundae ct naturales caussae ad illa non concurrant, aut actione aliqua, aut inclinatiyne, sive receptione,
vis obedientiali. Talia siunt Dei & praecipue Christi miraculastra omnia, quippe ab ipso naturae opifice edita, qui omnia, quaecunqua voluit, facit. a) Sic ignem urendi vim amittere, b aquam comburi, c eandem murorum ad instar stare, d) in vinum converti a lem sare & umbram retrogredi, DCoecos, surdos, claudos, febricitantes variisque aliis morbis affectos uno momento, & non nisi verbis lanitati pristinaurcstitui, imo & mortuos postliminio in vitam redire, haec Omnia& supra naturae ordinem sunt, dc a nemine nisi ab ipso Deo perfici possunt. Atque hinc salvator iure suo ad mir Culorum gloriam tanquam ad firmi stimum deitatis suae testimonium provocavit: u: s na acis opera patris mei, aeolite credere mihi, s autem facio, st A mihi non vultis credere, operibus
credite, ut cognoscatis Heredatis quod pater in me es V ego
in eo. Quemadmodum dc Iohannis baptistae discipulis interrogantibus: ipsene esset Messias 3 haec tantum respondit: haeumes renuneiate Iohanni, quae audistis ct vidistis: raeci vident, elisavi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, lilquod tantundem erat, ac si Messiam se esset professus. Animadvertit quoque Nicodemus miracula Christi esse supernaturaliaci firmissima deitatis eius argumenta, hinc enim ita concludit: Rabbi si imm, quia a Deo venisti magister, nenio enim
potestae Eliasacere, quae tu facis, ni uerit Dein cum eo.
Atque hic quidem conterri merentur,. quae hanc in rem ab n. GROTIO U & DANIELE HvEΤio l disseruntur.
62쪽
Uxeo MMVNI cITO Rum Nota equidem sunt quae contra hunc characterem at B E MεPINos A a) proferuntur. Contendit enim auctor princupiis atheisticis prorsus favens, nihil fieri posse contra naturam, siquidem Dei voluntas ah intellectu non distinguatur. Hinc
si quis statueret, Deum aliquid contra leges naturae agere, eum etiam Amulputat euistatuere, Deum contra seram nasuram agere, quo nihil
diei possis absurditu. Nec distinctionem admittit inter ea, quae supra & ea quae contra naturam sint, eo ipis enim quo quid supra naturam fieri dicamus, statuendum nobis existimat, leges naturae aliquando a Deo turbari, quod denuo non minus abistinclum videatur. Quibus prolixe deductis concludit, b miaraculum stis contra , sme supra naturam merum absurdum esse erpropterea per miraculum in sacris literis nihil aliud posse intestigi, quam
opus naturae, quod captum humanum superet, auι superare crediatur.
Sed futilia haec omnia esse & male excogitata, Ostendit A. M a Lus. o . Primo enim miracula non esse naturae creatae opera, vel solus nos docet palles, 'uapdo conceptis verbis dicit: Dominum Deum, Deum Issaelio, dominum dominarum facere r ah miracula solum. - Si ergo Deus solus facit miracula, natura certe creata de qua loquitur si I Nos A ) ea non facit: atque adeo miracula nec sunt opera naturalia. Si vero non naturalia sunt, sunt Vel contra naturam, Vel praeter naturam. Sed non fiunt contra naturam , ut ipsi fatemur,l ergo praeter naturam. Ipsum eius principium, quo intellectum Dei a voluntate realiter distingui negat, nos quoque admittimus. Sed quando inde concludit, omnia illa quae Deus
vult., aeternam. necessitatem inVolvere, absurdum commentum est. Quae omnia hic pluribus exsequi nihil attinet, cum accuratissime di proIixissime huic Atheo responderit laudatus Mus avs, cuius scrinia hic expilare nefas ducimus. Additur porro in definitione, miraculum esse opus Dei in sensius incidens, quo scilicet miracula tum ab actionibus divinis
63쪽
immanentibus seu internis,tum a mysteriis distinguantur,quippe quae etiam opera dc Dei solius 6c supernaturalia sunt, nee tamen cum miraculis confundi debent. Nec temere in definitione observatur , a opera isthaec fieri praeterfluum , ne miraculis accenseantur opera gratiae, supernaturalia quidem de quoad enectum in sensus incurrentia, ted tamen non miracula, quia in omnibus salvandis perpetuo fiunt e. g. iustificatio, regeneratio, renovatio, dcc. de quibus AVGusTIN vs: b fmirmenta essent stequentia, miracula non essent. Denique miracula sunt eiusmodi Dei opera, quae veritatem divinam confirmant. Unde sequitur, omnia illa mirabilia, quae veritati divinae repugnant, aut eam ulla ratione destruunt, muraculorum nomen haut mereri, sed praestigiis accensenda esse.
Iple sane Iehora nobis hunc miraculorum characterem dedit, dum per Mosen nos hunc in modum alloquitur: e Sisurrexisin medio tui propheta, aut qui somnium vidisso se dicar, dederitque tibi signium, aut portentum , eveneritque Agaeum ant' 'ortem '
rum, quia praedixit tibi, atque is dixerit: eamus post Deo salios quos non no sti, es servimus eis. Non audies verba
prophetae illis , aut eius qui Haverit somnium ridem est salvatoris nostri sententia, quando nos contra praestigias pseudoprophetarum ita praemunitet tunc si quis vobis Axeris: hie est Christus, aut illic, nobie credere. Surgem enim pseudochristi ct pseudo. prophetae, ct dabunt signa magna ct prodigia, ita ut in errorem Admea,tur A fieri ν ι etiam electi. Ecce ego praedixi vobis. Si ero
praedixerim visu, ecce in deserto est, nolite exire. Ecce in penetra-.
bin, nolite credere. d tini iterum miracula falsa pronunciantur, quaecunque Veritati divinae semel revelatae repugnant Consequens itaque est, omnia ista miracula falsa esse dc praestiis gus annumeranda, quae Veritati divinae adversentur. Elega ter hanc in rem disserit auctor operis impersecti in Matthaeum, se
64쪽
Quemcunque videris daemonia esinentem , F non est confessa veritaris in ore eius, nee inlitia in manibus eisu, non est homo Dei, atque adeo
nec miracula proprie sic dicta agit. Gemina sunt illa THEOPH LACTI: G docer Christin ut is, cui concredita est doctrina, ct na
duara ct miracula patrare debeat. Tunc enim praedicaris per mis . . cuia confirmatur, miracula autem per praeduationem. Ut omittam, quae EX TRITHEMID, IOH. FERO, SALMER NE, IOSEPH
A COSTA, aliisque a B. GERRARDo b proseruntur. Ex hac igitur definitione explicata & iuxta singula membra satis ut opinor probata quinque elicere licebit miraculorum characteres: I. Tucere ex illis debere digitum Dei, hoc est, ita comparata esse, ut appareat, ea divinitus proficiscLa. Debere esse supernaturalia & hominibus omnibus impossibilia. 3. Incurrere oportere in sensus. 4. Raro dc praeter istitum fieri debere, & deniques. Confirmare divinam veritatem, non vero eandem linpugnare.
Quod si igitur excommunicatorum soIutionem graecanicam inspiciamus paullo accuratius , eamque ad characteres hos tanquam ad lydium lapidem exigamus , illico apparebit veri ac proprie sic dicti miraculi nomen illam non mereri. Equidem de prioribus dicere iam non libet: eorum enim Coninsideratio, quemadmodum ad conceptum generis tantum Pe tinent, ita si quid certi statuendum esset, ipsius facti s.fficientem requirunt notitiam, qua tamen destituimur, cum nec coram unquam intuiti simus eiusmodi mi πανιαίων διάλ- , nec aucta. res, qui rem narrant, inter is consentiant. Suspicionibus vero, quas iam superioribus paragraphis recensiuimus, insistere nOlumus, ne quid temere agamus. Superest igitur, ut ad quintum
65쪽
tantum characterem illam eXaminemus, quippe qui S planior caeteris & differentialis & ad cathedram hanc in accomm datior. Quod si igitur demonstratum fuerit πν νων τυμπανι διαλυον graecanicam diVinam veritatem non confirmare, sed ei e diametro repugnare, satis puto fore perspicuum, eam quodvis potius, quam miraculi nomen mereri.
Primo igitur de excommunicatione ipse quid sentiendum sit, dc quid de ea graecis videatur expendamus. Fundamentum excommunicationis ecclesiasticae invenimus in scriptura sacra, primo quando Christus Petro dicit: ca quicquid ligaveris interris, eris ligatum ct in eoelis, deinde quando universis discipulis eandem potestatem confirmat: cuicunque retinueritis peccata eri retenta erunt, & denique cum ipsum processum indicat: e quando peccaverit in te frater tum, redargue eum selm ipse serum: si te
audierit, lucratus es starrem tuum, An vero non audierit, adhibe tecum adhuc unum ct duos: .uι in ore duorum aut trium testium consistat omne
verbum , quod si non audierit eos, dic ecclesi e , F ecclesiam non audierit, fit tibi velut ethnicus ct publicanin. Haec igitur si fundamenta respicias, non alius conceptus cxcommunicationis ecclesiasticae nobis orietur, quam is, quem B. MATTHI AS H AFFEN REFFE- Rus hac elegantissima definitione expressit: esse, nimirum, erismam denunciationem de retentione peccatorum factam imis poenitentibus re contumacitersiceleratis, nomine ct mandato Christi,
exclusionem a communione ecclesiae, ut adpoenitentiam redeant, Cr per
fidem in Christum salventur. Quam quidem definitionem paucis
explanabimus. Excommunicationem igitur esse denunciationem de retentione peccatorum . satis patet ex dictis
Christi, quibus impoenitentibus peccata retineri iubet. Ex quo enim Christus semel clave. Blventem & ligantem tradidit ecclesiae, voluit etiam ut peccatoribus refractariis S contumacibus peccata etinerentur , quod ut sciant, denunciatione
66쪽
opus est. Recte Vero a NICOLA O VIGMiER a) nostrisque theologis sere omnibus animadversum est, eXcommunicationis denunciationem non uni alicui ministrorum, sed toti ecclesiae competere, quod non modo ex verbis Christi concluditur: si non audierit ecclesiam, fit tibi ut ethnicus 2 public nus , sed & multo expressius a Paulo docetur, b qui excommunicationem in incestum non solus ipse pronunciat, sed comrregatis Corinthiis ct suo stirisu. Imo tantum abest, ut sibi hoc ius 1bli arrogarit, ut potius praeter traditionem Satanae reliqua omnia ab ecclesia peracta vohserit. Hinc enim addit, expu gate fermentum: item tollite e medio vestrum, qui mali sunt. Quando vero v IGNI ERIVS ecclesiam explicat per presbyterium S populum: videtur ad ecclesiae gallicanae faciem respicere, ubi magi stratus politicus fere heterodoxus erat, atque adeo ad hos actus vel nolebat concurrere, Vel non poterat. Alias enim certum est, magistratus politici ius episcopale non esse hoc casta se negligendum , inprimis apud nos, ubi excommunicationis maioris denunciavio a consistoriis sere decernitur. Obiectum excommunicationis sunt impoenitentra ct contumaces,
sive quoad vitam sceleratam sive quoad doctrinam impiam &erroneam,& quidem christiani.Quid enim nostra iνterest de extraneis udieare ' nonne de iis, qui inim sunt, iudicandum nobis est ' de extraneis vero Deus iudicat. p Sciendum ergo, non tam peccata occulta
aut privata, quam potius publica & palam manifesta flagitia hac disciplina ecclesiastica esse coercenda, dc quidem tum, si teccator in his gravissimis sceleribus animum obfirmet, nullisque monitis ad resipiscentiam adduci se patiatur. De prioribus
enim delictis Christus non excommunicationem mandavit, sed potius privatam obiurgationem: argue inter te or 'seum solum. d , Nec posteriora statim excommunicationem sustinere oportet. Quod si enim statim poenitentiam peccator agere animad-Η verti.
67쪽
vertitur , iam excommunicari nequit, coram omnibus tamen
argui potest, ut reliqui timorem habeant. a Id quod in nostris ecclei iis per poenitentiam publicam fieri solet, quae cum e communicatione nihil habet commercii. Publicae huius. obiurgationis exemplum habemus in Petrs, qui cum ad publicum uSque offendiculum peccaret, non monitus est a Paulo seorsim , sed ερ-Omν παύων, in consipectum ecclesiae productus. b) Restant igitur soli contumaces & in delicto ita obfirmati, ut non nisi severiore remedio corrigi possint, quos a Christo intelligi satis inde apparet, quod ab iis nec privatos, nec ecclesiam ipsiam audiri dicat, quae manisesta est contumacia. Quemadmodum & Paulus hanc contumaciam praelapponit, quando ait: o quodsi quis non ausicultat nostroper epistolam sermoni, id est, si nostras admonitiones omnes contumaciter reiiciat:
tune iliam in notate , ct ne commercium habete cum eo , uι
pudeat. Eiusmodi ergo obstinati cum omnia salubriora remedia respuant, ipso οσμῆ coercendi sunt, ut tollantur e medio nostri , qui facinora haec patrassent. d) Cuius rei exemplum dat incestus ille corinthius: qui non solum publice ad omnium offendiculum peccaverat, sed & hoc nagitium suum tam efflictim adamare coeperat, ut nullis monitis ab isto posset revocari. Vnde & Paulus in praesenti dicit, eum habere patris uxorem. Quid ergo factu opus erati Illud,ut excommunicationem sentiret, & ex consiortio fidelium eiiceretur, qui tam parum bonae mentis demonstrabat. Expurgandum erat vetus feris mentκm, ne paululum illud totam massam fermentaret. e Quae omnia tam manifesto de excommunicatione testantur, ut iam Dcile intelligamus, quid sibi velint verba in definitione nostra: Nomine s mandato Christi. Indicant nimirum, hanc ecclesiae disciplinam non unice ad iudaeorum, aut gentilium aemulationem fuisse adinventam, sed primario ipsius Christi iustitutioni debere originem, atque adeo iuris divini esse. Id quod clarissime
68쪽
EX eo MMVNIc A TORVM. D rissime apparet ex dictis nostris fundamentalibus, quae non sine insigni violentia aliter quam de clave ligante ecclesiae explicari possunt. a Inde vero simul liquet, excommuniacationem non esse poenam civilem, sed censuram ecclesiasticam. Sane enim Christus non de poenis civilibus, sed de rebus ad animae salutem necessariis nobis regulas praesicripsit. Neque concessum est ministris ecclesiae, ut gladio civilis magistratus utantur, aut poenas politicas in ecclesiam invehant , cum diversissima sint ministeria ecclesiasticum dc
magistratus politici, ut Christus ipse docet, cum inquit: s,
scitu quod pr7ncipes gentium dominantur in eos r vos autem
non sis. Ecclesia enim administra tantum est Iesu Christi, quatenus est servator fidelium: Christus autem ad salutem fidelium nunquam usus est, aut uti permisit gladio magistratus politici. c) Maximum ergo errorem commisere pontificii,
dum excommunicationem, quam Vocant, suam maiorem
tot circumstantiis cumularunt, ut articuli Smalcaldici d probe observent, eam non nisi poenam civilem esse , nec pertinere ad nos ministros ecclesiae. An enim Christus usipiam mandavit, ut ecclesia contumaces peccatores a contractibus civilibus, civili hominum consortio, funerum iure aliisque eiusmodi rebus, quas plerumque nec gentilibus nec iudaeis negamus, excluis
dati omnes hae poenae civiles siunt, & ad minittros ecclesiae non pertinent, quos Christus non saevire sed ligare, non plecteret, sed peccata retinere iussit. Distinctionem hanc inter excommunicationem ipsam & eius circumstantias fundamenti loco e putaverim, ad sopiendum illud dissidium, quod nuper
inter viros doctos coortum est de quaestione: utrum incommunicatio sit iuris divini nec ne Θ Si enim suis se limitibus contineat ecclesia, & Christi regulas sequatur, non video quo- H a modo
69쪽
modo divinam institutionem negare possimus et circumstantiae vero aliae simul ac accedunt, statim censura ecclesiastica simul in poenam civilem transiit, dc non amplius ad ecclesiam, sed ad politiam pertinet. Additur in definitione, excommunicationem esse ex fianem a communiane ecelesiae, & haec Prma est excommunicationis, quae dicto Christi nititur: eiusmodi hominem nobis esse debere velut ei Dum ct publieanum, id est, veluti hominem extra ecclesiam positu ab omnibusque spiritualibus ecelesiae the ris exclusum. Paulus hunc actum vocat M-ia meme ἔαῶν, item το iubet nos cum illiS--aναubri , sonorioίειν. a) Quo ipso omnem tollit communionem tum spiritualem, tum etiam familiarem, quatenusscilicet haec cum periculo animae est coniuncta, quoniam nimirum paululo sermenti tota massa sermentatur. Omnia haec tam clara sunt, ut uberi re disquisitione opus non habeant. Quod si enim excommunicatus habendus est ut ethnicus, & publicanus, sequitur ut cum eo communicare non liceat. Quis enim cum ethnico Communicet, qui membrum Christi non est Si porro tolle dus e medio fidelium, sane non cum eo communicandum, Cum communio semper requirat, hominem, quocum communic mus, osse intra ecclesiam nobiscum coniunctum, quippe cuius coniunctionis symbolum est communio. Si denique neo commisteri nos oportet cum excommunicato, nec edere cum eo licet, multo minus communicare, cum is actus illo sit multo sanctior ac, nisi legitime ad eum accedamus, maiore cum animae periculo coniunctus. Vt vero haec communionis ecclesiasticae privatio recte intelligatur, probe distinguendum est inter communionem internam ac externam. Interna illa est, qua fidelis quisque per fidem & caritatem cum Deo primum deinde cum estis omnibus sanctis totoque ecclesiae corpore Vinculo eius- dem spiritus unitur, quam ideo in symbolo apostolico communi
70쪽
audivimuι, annunciamus vobis, ut st vos communionem habeatis nobis.
cum, ct communis nostrasis cum Patre oe Filio elu, Christo Iesu. Ab hac nemo per excommunicationem ecclesiasticam solam, sieciper proprium peccatum excidit, dicente Deo per prophetam: 0b Peccata vestra diviserunt inter vos ct me. Excommunicatio tamen si iusta est, declarat, impoenitentem ab ea communione interna esse separatum, quod VIGNI ERVs c leprosorum exemplo confirmat, qui iuxta legem a sacerdotibus communione ecclesiae exclusi, non lepra hoc ipso inficiebantur; sed insecti iam esse declarabantur. ΕXterna vero communio secundum eundem v I G N i E R V M d aut politica est aut ecclesiasti. ca, quarum illa ad commercia iurium civilium, haec ad cultum Dei ternum spectat. Quemadmodum Vero per excominmunicationem ab illa proprie nemo excluditur, cum nec ethnici & publicani, quibus Christus excommunicatos similes haberi voluit, ab ea removeantur: ita ab hac omnino eX-
communicatus excidit, nisi quod ipsi verbi divini auditio, nec infidelibus quippe deneganda non adimitur, quamvis id certis conditionibus fieri hodie quibusdam locis soleat.
Sed restat finis excommunicationis, probe considerandus. Eum hunc esse dicit definitio, ut excommunicati ad poenisentiam
redeant, ct per sdem in Christum salventur. Recte ciuidem, si de excommunicato ipso sermo sit, sed si simul ad ecclesiam resipici mus, tum bini alii fines observantur. e Primus est, ne cum Dei contumelia inter christianos nominentur, qui turpem ac flagitiosiam vitam agunt, ac si sancta eius ecclesia soret improbo-Tum & sceleratorum hominum coniuratio. Nam cum illa sit Christi corpus, eiusmodi foetidis & putridis membris in- quinari non potest, quin aliqua ignominia in caput recidat. . Nuquid ergo tale extet in ecclesia, unde probrum lacro sancti eius