장음표시 사용
161쪽
dine Cantiana, quae vulgo Gavel indnuncupatur, justum tractatum Anglice. De Portu Iccio Disquisitionem,sive Dissertationem. Leges quoque Saxonicas a Guillel. Lambardo viro doctissimo pridem editas, & ab eo sic versas, ut majorem Latinitatis, quam Saxonici sermonis & idiomatis rationem haberet, denuo ille sic Latina fecit, ut Linguae Saxonicae studiosis versione sua consuleret: nonnullis praeterea additis Legibus quas Lambardi codices non exhibuerant. Omitto ejus in varia Glossaria, & Saxonicorum quae hactenus in lucem prodierunt scriptorum versiones,animadversiones & ηιομωσ9,
quibus instructissima habet Adversaria. Ex his clim satis supόrque quid in iiij studiis posset amicis suis probaverit, ego ducum flagitare non destiti, ut de
Dictionario Saxonico adornando cO-gitare vellet quo maxime opere de lingua illa optimὸ eum meriturum, & imgentes de studiosis ejus gratias relat rum promittebam. sed tam iniquis temporibus quid aequus Lector sibi possit promittere, aut ego pro eo spondere, ipsi judicandum relinquo. Caterum
162쪽
Caeterum quod ante dicebamus, tam tam esse Saxonicae veteris cum Teut nica & Germanica vetere affinitatem, ut qui unam noverit, omnes noverit; ejus clarissimum & luculentissimum testimonium Lectori nunc impertiam. Cum enim aliquando in manus meas
incidisset Iusti Lipsit V. Cl. ad Henricum Shoitum Epistola, quae,inter alia, satis prolixam verborum quorundam veterum Germanis ante 8oO, aut 9 plus minus annos in usu, sylvam comtinet ; & inter legendum non pauca statim occurrerent, quae Saxonismum purum putum resipere viderentur: visum est Somnerum meum experiri, &quid ille censeret, missa illa collecti ne explorare. Erat ille tum Cantuariae: ego Londini. Intra paucos dies remissa verba cum animadversionibus, quae cognationem Germanicorum cum Saxonicis quod illi mihique propositum unum erat) ostenderent. Hanc igitur ipsius opellam, quam ille mihi meo rogatu navavit, iam publici iuris pro meo jure faciam. ia tamen longior
est, quam ut hujus meae Diatribae cO
pori commode possit inseri, ad calcem
163쪽
seorsim sub authoris ipsius exhibebitur
Sed ad intelligentiam veterum Germanicorum scriptorum quantum com ducat Anglicae sive Saxonicae veteris peritia, tum aliunde discamus, tum ex
notis Anonym. viri, sed digni qui clarissimus esset, apprime doctis in Willerami Abbatis geminam Paraphrasim
in Canticum Canticorum, Lugd. Batavorum An. Dom. Is 98. Paulo Merula G. F. P. N. viro doctissimo accurante, editam. Massiuardus quoque Freherus, vir clar.& doctiss. quanti Saxonica nostra faceret edito cum oratione Dominica & symbolo Apostolorum, Decalogi versione vetere Saxonica, cum Notis eruditis, omnibus palam fecit: quanti facturus beatum nunc Saxoni corum scriptorum, quo nunc fruimur, proventum, qui in tantillo specimine,& ut Senecae verbo utar ) oculiserio, non dicam laureola quaesivit; apage l)sed operam suam & nomen, vir tam doctus & gravis, apparere non detr elavit. Enimvero vel eo nomine digna quae ab omnibus magni aestimetur veneantiquitatis amatoribus haec lingua quod
164쪽
quod plura, longe plura, ni fallor, v
iustitis suae monumenta literaria praeferat & ostentet, quam ulla earum quae vulgares vulgo audiunt. Testor praeter alia quaedam minora,quae nuper; & quariam diu vulgata non pauca Conciliorum volumen amplum; & Bedae Historiam, cum Appendicibus, non multo
Sed haec ab aliis pluribus fortassedisserentur,quibus ista diutius excolere& accuratius pernoscere, quam mihi, datum est. od nobis propositum hic esse dicebamus, & cujus unius gratia haec a nobis opera suscepta est, id jam aggrediemur. Quia autem circa Veseborum etymologias utplurimum versabimur,primum id erit ut de toto hoc genere, quid & quibus argumentorum ponderibus nitentibus nobis vi tur, ostendamus. Eo enim res pervenit, usquamvis graves interdum viri in tibus gravissimis, ad etymologias scr ndas, posito supercilio se convertant; ade que super originibus verborum atro cissime non raro digladientur; plurimi tamen ita censeant, nihil hoc studiolavius aut futilius quicquam reperiri.
165쪽
Nec nova haec quaestio est,sed iam multis retro seculis, non inter Grammat, cos tantum,sed & philosophos agitata, An verborum sit E ymologia; vere scilicet, & in rebus ipsis: an vero ressit ανυπο ΤΘ & imaginaria, quae solo constat nomine. Res mea dicebat olim S. Augustinus ) sententia nimis curiosa, O non nimis nece saria. Et paucis de Cicerone intersertis, Euods omnino multum juvaret explicare originem
verbi, ineptum esset aggredi, quod pra- sequi profecto infinitum est. Et mox,
Huc accedit, quod ut somniorum interpretatio, ita verborum origo pro cujusque ingenio praedicatur. Talia apud alios tum veteres, tum recentiores non paucos.
Mihi autem hac de re saepe ac serio cogi ii quid venerit in mentem, non gravabor quia nunc id agimus ex-prmere. Ut in aliis non paucis, ita in hoc q' que e mologico argumento, non aliud verborum videbatur esse fatum, quam quod ipsarum quoque rerum esse compereram r. sive eas res spectemus,quae particulari subsistentes existentia materia tesque, sub sensum cadunt :
166쪽
eunt: sive illas quae seu natura sua immo tales & aternae, seu opera intellectus abstracis il particularibus, nobiliore sensu dijudicantur, & ad scientias proprie tertinent. Nam si quis ita ani, mum instituat suum, ut nihil verum in rebus esse pertendati sed omnia illa de
quibus tot extant volumina, κουφον esse zνομα, quae de virtute morientis olim Bruti querela praeterea nihil, nec do erunt magnae authoritatis qui patroci
nentur viri, nec argumentorum pom
dera ; qualia apud Sextum Empiricum Pyrrhonicae sectae philosophum dod issimum,si non invicta,certe speciosa. Ita dico: nullam puto esse tam certam M tem vel scientiam, cujus vel vanitas, vel incertitudo, si quis id agat, multis non possit verbis exagitari. Ut in re minimἡ invidiosa, & qua praeter alias artes di scientias in natu ra maxime fundata videri possit, hoe aliquatenus pateat ι sumatur in exemplum medendi scientia, Primum igitur, quemadmodum oui olim con
tra Verborum Etymologias disputa bant: Quod Graeci vulgares Athenienses e duorum illud
167쪽
148 De lingua Anglica vetere, habet Elymon; istud autem quod quis
dem nossent) ιαν-μον; nec tamen inde minus Athenienses in sermone, vel A ticos, vel Graecos fuisse: ita nos dicemus, multas olim, quae medicos non haberent, Plinio, alisque commemora ias gentes fuisse: in omni vero gente multos ubique reperiri, qui sine ullo medicinae usu ad summam senectutem pervenerint; aut ex summis periculis, sola curante & operante natura, evaserint. Caeterum, inter eos qui medendi artem profitentur, de medendi ratione minime convenire: Aliam olim
ut Seneca alicubi obiicit Hippocratis sectam fuisse, aliam Asclepiadis, aliam
Themisonis: nec diversa tantum, sed plane contraria via qui grassarentur, extitisse. Fuisse qui herbis omnia tria huerent ι & solas sufficere crederente fuisse qui penitus abdicarent, nec minus tamen placerent. aut minora praestire crederentur, quam qui illis usi fuerant. Empiricos a Dogmaticis, ut praestigiatores explodi; Dogmaticos ab
Empiricis contemni non minus ac,rideri. Ut hodierna factionum nomina
taceam, Galenistas, Ch istas, Para- celsistas,
168쪽
sive Sammea cellistas aliosque, quos interne de ipsis
quidem naturalium corporum princia
piis convenit, & adhuc sub judice lis
est: nedum ut in medendi ratione,quae ex illis principiis praecipue pendet, com sensum quis expectet. iΗac igitur & similia si quis contra medicinam objiciat, non nihil ille for-tasse dixisse, nec immerito, multis vi. deatur ; cum tamen & plura & certiora opponi possint, quibus artis illius utilitas & dignitas asseratur. Ut igitur est in rebus ipsis & natura, veritas, sed tot obstructa difficultatibus, ut ad ejus qualemcunque cognitionem non nisi multa sedulitate & sagacitate perveniatur : ita & verbis haud dubium quin sua constet origo & originis ratio tam certa, quam quod in rebus certissimum: sed cujus indagatio tot habet difficultates, tot undique ludibriis MDustrationibus obnoxia est, ut in nulla veri investigatione majore sit opus
aut industria aue iudicio. uod si quisita pertendat, tanti rem non esse, ad quam tanto molimine perveniendum
sit; per me quidem fruatur ille quisquis est judicii sui libertate. Trahit L 3 nim,
169쪽
ille olim non inscite, sua quemque voluptas, dc suum cuique pulchrum : neque ego cuiquam author sim, ut invita Minerva in hoc studiorum genere operam ponat. Erunt alii quibus haec cordi futura sunt: neque eo miniis certum est, ut de voluptate nihil dicam:) ad explorandam ac percipiendam, quae in rebus ipsis est, veritatem, insigniter prodesse perfectam verborum cognitionem; quae valde manca
est, di propE nulla, ignorata origine. sed haec alibi fusius. De difficultate ii jus studii sermo nobis hic est. Antiquis, quo boni minus essent E- tymologistae, praecipuς obstitit prima
vae lingua ignorantia. Nam quis Aristoteli succenseat, quod cum Verbi . li-κη, &δossis Originem quaereret, ita stripserit: δια τἀπιν η ὀνομαζε θ δ-ιον,
alterutri eorum potuit incidere suspicio aliqua vocis Hebraicae in , aut ut ex illis suum illud A , vel . -
ον messerent Cujus ut ratio derii vationis
170쪽
sse Saxonica. vationis melius intelligatur, sciendum est quanquam alias primam syllabam qualemcunq; per aphaeresin tolli, non insolens:) Hebraicum a Graecis &Latinis per simplex f saepius exprimi: ut in Sadducaei,Sidon,aliisque plurimis: imo, hoc ipsum pri , a Syris pnt: P k, Π scribitur. . Vitatur autem imultis litera ut difficilis & ingrata; pronunciationis: unde sunt & isti, ρἰζαι, i si up a & φια λη, a - : gli que. Ab aliis contra pro diversis vel hominum vel locorum ingeniis) affectatur & asciscitur. Hinc apud Graecos,& ali
non pauca promiscue usurpata. Latini quoque in multis a Graecis acceptis, abiecere: ut in fallo, ex σφααω : funda, ex σφενδονη, aliisque vulgo notis. Vt mirum sit in origine tam obvia & certa reperiri qui malint nova comminisci, quam recte inventis acquiescere. Talς etiam illud ejusdem Aristotelis μαν πὰ χαίρω derivantis, cuius origo vocis proculdubio est Hebraica : ab ρadem ni fallor, qua & Mercurius radice. VSed etiam in illis quorum non erat