Luciani Samosatensis opera

131쪽

μεγάλω απαλλάξας των δεινῶw ἐπειδὰν γαρ ἐπι - κει- μενοι καὶ ἔρροανοθεν εἰσεληλυθασιν εἰς το σῶμα, ὁ μὲν νοσῶν αυτος σιωπῶ, ὁ δαίμων δὲ ἄποκρίνεται ἐλληνί- ζων η βαρβαρίζων έθεν αν αυτος st πως τε καὶ θεν ἐπῆλθεν ἐς τον ανθρωπον o δὲ ρκους ἐπάγων, εἰ δὲ μη πεισθείη, καὶ απειλῶν ἐξελαύνει τον δαίμονα θῶγοsν καὶ εἶδον ἐξιόντα μέλανα καὶ καπνώδη την χρόαν Ου μέγα, ην δ' ἐγώ, τα τοιαμ σε οραν, 'γων, ω γε καὶ αἱ ἰδέαι αὐταὶ φαίνονται ανο πατηρ υμῶν Πλάτων δείκνυσιν, ἀμαυρόν τι θέαμα ως προ ημῆς του ἀμβλυώττοντας. 17. Μόνος γὰρ 'γων, ἔφη ὁ Εὐκρατης, τατοιαυτα εἶδεν, υχὶ δὲ καὶ αλλοι πολλοὶ δαίμοσιν ἐντετυχηκασιν οἱ μεν νύκτωρ, οἱ δὲ μεθ' ἡμέραν ἐγὼ δὲ

οὐχ απαξ, αλλὰ μυριακις δη τα τοιαυτα τεθέαμαι καὶ το μὸν πρῶτον ἐταραττόμην προς αὐτά, νυν δὲ πο ου 45 ἔθους ουδέν τι παράλογον ορὰν μοι δοκῶ, καὶ νυν μάλιστα ἐξ ου μοι τον δακτύλων ὁ Ἀραψ ἔδωκε σιδηέρου του ἐκ τῶν σταυρῶν πεποιημένον καὶ την ἐπωδην ἐδίδαξε την πολυώνυμον, ἐκτος εἰ μη κἀμοὶ ἀπιστησεις, ω -

χιάδη καὶ πῶς αν ην δ' ἐγώ, ἀπιστήσαιμι Εὐκράτει τω Θείνωνος σοφῶ ἀνδρὶ καὶ μάλιστα ἐλευθερίως ταωκο τά οἱ λέγοντι οἴκοι παρ αὐτῆμ ἐξουσίας 18. ὀγουν περ του ἀνδριάντος, η δ' ς ὁ Εὐκράτης, απασι

τοῖς ἐπὶ της οἰκίας οσαι νύκτες φαινόμενον καὶ παισὶ καὶ νεανίαις καὶ γέρουσι τομο ου παρ' ἐμο μόνον ἀκούσειας αν, ἀλλα καὶ παρὰ τῶν μετέρων απάντων Ποίου,

ην δ' ἐγώ, ἀνδριάντος Ο ἐώρακας, ἔφη, εἰσιὼν ἐν

τῆ αὐλη εστηκότα πάγκαλον ανδριάντα, Θημητρίου ἔργον τοs ἀνθρωποποιοs Μῶν τον δισκεύοντα, ην δ' ἐγώ, φη τον ἐπικεκυφότα κατὰ το σχῆμα της ἀφέσεως ἀπεστραμμένον εἰς την δισκοφόρον, ρέμα ὀκλάζοντα τω

132쪽

ἐστιν ὁ δισκοβόλος, ον λέγεις ουδὲ τον παρ' αὐτόν φημι, τον διαμώμενον την κεφαλην τη ταινίφ, τον καλόν, Π λυκλείτου γαρ τοsτο ἔργον ἀλλα τους μὲν ἐπὶ τα δεξιαεωιόντων ἄφες, ἐν οἷς καὶ τα Κριτίου κἀ Νησιώτου πλάσμα- ἔστηκεν, οἱ τυραννοκτόνοι. ἡ δὲ εἴ τινα παρὰ το ὐδωρ το ἐπιρρέον εἶδες προγάστορα, φαλαντίαν, μι γυμνον την ἀναβολην, νεμωμένον του πώγωνος τὰς τρίχας ἐνίας, ἐπίσημοντας φλέβας, αὐτοανθρωπ*ὁμοιον, ἐκεῖνον λεγω, Πέλιχος ο Κορίνθιος στρατη γος εἶναι δοκεῖ. 19. Νη μ' ην δ' ἐγώ, εἶδόν τινα Bia τα δέξιὰ του Κρόνου ταινίας καὶ στεφάνους ξηροὐς ἔχοντα, κεχρυσωμένον πετάλοις το στηθος ' - δέ, ο Εὐκράτης ἔφη, ἐκεῖνα ἐχρύσωσα, ὁπότε μ' ἰάσατο δια τρίτης - τουηπιάλου απολλύμενον. - γαρ καὶ ἰατρός, ν δ πω, βέλτιστος -τος Πέλιχος ' τι καὶ μη σκῶπτε, η δ ος ο ὁ Εὐκρατης, - ουκ εἰς μακρὰν μέτεισιν ο ἀνηρ' οἶδα ἐγὼ οσον δώναται Ουτος λυπο 'os γελώμενος ἀνδριάς η ου νομίζεις του αὐτο εἶναι καὶ ἐπιπεμπειν πιάλους οἷς αν ἐθέληn, et γε καὶ ἀποπεμπειν δυνατον αυτῶ ; Πε- ην δ' ἐγώ, ἔστω ὁ ἀνδριὰς καὶ πιος οὐ- ανδρεῖος ων. τί δ' ουν καὶ ἄλλο ποιολτα ορῆτε αὐτοναπαντες οἱ ἐν τη οἰκία Eπειδὰν τάχιστα, ἔφη, ἡ γενηται, ὁ δὲ καταβὰς ἀπὸ της βάσεως, ἐφ' n εστηκε περμεισιν ἐν κύκλω την οἰκίαν καὶ πάντες ἐντυγχάνουσινα--ἐνίοτε καὶ ρ δοντι, καὶ ου ἔστιν οντινα δίκησεν

ἐκτρέπεσθαι γαρ χρη μόνοw ὁ δὲ παρέρχεται μηδενἐνοχλησας - ἰδόντας καὶ μην καὶ λούεται τὰ πολλὰ καὶ παίζει δι λης της νυκτός, στε ἀκοέειν του ματος ψοφοsντος. πιρα τοίνυν, ην δ' ἐγώ, μη ουχὶ Πέλιχος ἀνδριάς , ἀλλὰ Tάλως ο κρης ὁ του Μίνωος η' καὶ γαρ

133쪽

ἐκεῖνος χαλκους τις ην της Κρητης περίπολος. εἰ δὲ μηχαλκου, ἁ μκρατες, ἀλλα ξυλου ἐπεποίηmo, οὐδὲν αὐ- τον ἐκήλυεν ου σημητρίου ἔργον εἶναι, αλλὰ των -- δάλου τεχνημάτωw δραπετεύει -- ῶς φής, ἀπο της βάσεως καὶ ουτος 20 πιρα, φη, ω υχιάδη, μη σοι μεταμεληση του σκωμματος ὐστερον οἶδα ἐγλοία ἔκ- θεν ὁ τους ὀβολους φελόμενος, ους κατὰ την νουμηνιαν ἐκάστην τίθεμεν αυτω Πάνδεινα θρην, ὁ Ιων ἔφη,

ἱερόσυλόν γε οντα. πῶς ουν αυτον η νατο ἡ κρατες ἐθελω γὰρ ἀκοῶσαι, εἰ καὶ ora μάλιστα ουτοσὶ - χιάδης ἀπιστήσει Πολλοί, η δ' ἔς ἐκειντο οβολοὶ προς

τοῖν ποδοῖν αυτορκαναλλα νομίσματα ἔνια αργυρα προς

τον μηρον κηρ κεκολλημεν καὶ πέταλα ἐξ ἀργέρου,ευχαί τινος η μι ν θος ἐπὶ τη ἰάσει οπόσοι δι αὐτον ἐπαλσαντο πυρα ἐχόμενοι ην δὲ ημι, Ἀψυς τις οἰκέτης, κατάρατος, ιπποκόμος ουτος ἐπεχείρησε νυκτὀς ὐφελέσθαι πάντα ἐκεῖνα καὶ υφείλετο καταβεβηκότα δη τηρήσας τον ἀνδριάντα ἐπεὶ δε ἐπανελθὼν τάχιστα ἔγνω περισεσυλημένος ὁ Πέλιχος, δραέπως μύνατο και κατε- φωρασε τον Λίβυν ' δι λης γὰρ της νυκτος περιρε ἐν κύκλω την αὐλὴν ὁ αθλιος ἐξελθεῖν ου δυνάμενος ἀσπερ ἐς λαβύρινθον ἐμπεσών, χρι δη κατελη- ἔχων τὰ φώρια γενομένης της μέρας καὶ τότε μὲν πληγὰς ουήειολίγας ἔλαβεν αλούς, ου πολῶν δὲ ἐπιβιοὐ χρόνον -

κος κακῶς ἀπέθανε μαστιγούμενος, ῶς ἔλεγε, κατὰ την νύκτα λάστην, στε καὶ μώλωπας ἐς την ἐπιοῶσαν φαμνεσθαι αὐτοs ἐπὶ του σώματος προς -- ω Τυχιάδη, καὶ τον Πέλιχον σκῶπτε κἀμὲ σπερ οὐ Μίνωος λικιώτην παραπαίειν δη δόκει Ἀλλ' ἡ κρατες, ην δ'

ἐγώ, ἔστ' αν ὁ χαλκος μὲν χαλκός, το δὲ ἔργον - -

τριος ὁ λωπεκῆθεν εἰργασμένος , o θεοποιός os, ἀλλ' ἀνθρωποποιὸς ων, ουποτε φοβησομαι τον ἀνδριάντα

134쪽

Πελίχου, - ουδὲ ζῶντα πάνυ ἐδεδίειν ἀπειλουντά μοι- 21. ἐπὶ τούτοις υντίγονος ὁ ἰατρος εἶπε, κἀμοί, κρατες, Ἱπποκράτης ἐστὶ χαλκοsς σον πηχυαῖος το μμ γεθος, ο μόνον ἐπειδαν η θρυαλλὶς ἀποσβῆ, περίεισιτην οἰκίαν ὀλην ἐν κυκλμψοφῶν καὶ τὰς κυνδας μα- τρέπων καὶ τα φάρμακα συγχέων καὶ την θυραν εὐιτρέπων, καὶ μάλιστα ἐπειδαν την θυσίαν ὐπερβαλώμεθα ην κατὰ το ἔτος ἔκαστον αὐτφ θέομεν. ξιοῖ γάρ, ην δ' ἐγώ, καὶ Ἱπποκοώτης δη ὁ ἰατρὸς θύεσθαι αὐτῶ καὶαγανακτεῖ, ν η κατὰ καιρον ἐφ' ἱερῶν τελείων ἐστεα ;oν ἔδει αγαπῶν , t τις ἐναγίσειεν αὐτμη μελίκρατον ἐπισπείσειεν η στεφανώσει την κεφαλην.

22. Ἀκουε τοίνυν, ἔφη ὁ Εὐκράτης, τομο μὲν και ἐπὶ μαρτύρων , ο προ ἐτῶν πέντε How ἐτύγχανε μεν ἀμφὶ τρυγητον τουτονον, ἐγὼ δὲ ἀμφὶ τον ἀγρον μεσοώσης της μέρας τρυγῶντας ἀφεὶς τους ἐργάτας κατ' ἐμαυτον εἰς την Γλην ἀπήειν μεταξὐ φροντίζων τι και ἀνασκοπούμενος ἐπεὶ δ' ἐν φ συνηρεφεῖ ν τ μεν πρῶτον ἡλαγμος ἐγένετο κυνῶν, κἀγὼ εἴκαζον Μνάσωνατον υἱόν, ῶσπερ εἰώθει, παίζειν καὶ κυνηγετεῖν εἰς πωλάσιον μετὰ τῶν λικιωτῶν παρελθόντα το δ' οὐκ εἶχεν osτως, αλλὰ μετ ολίγον σεισμο τινος γενομένου καιβοῆς οἷον ἐκ βροντῆς γυναῖκα ορῶ προσιοsσαν φοβεράν, ἡμισταδιαίαν σχεων το ψος εἶχε δε καὶ δὰδ ἐν τῆ ἀριστερ καὶ ξίφος ἐν τη δεξιδέσον εἰκοσάπηχυ, καὶ τὰ μεν ἔνερθεν ὀφιοπους ην, τὰ δὲ σνω Γοργόνι ἐμφερής, το βλέμμα φημὶ καὶ το φρικῶδες της προσόψεως, καὶ ἀντὶτης κόμης τοὐς δράκοντας βοστρυχηδον περιέκειτο μλουμένους περὶ τον αὐχένα καὶ ἐπὶ τῶν μων ἐνίους ἐσπειραμένους ορῆτε, ἔφη, πως ἔφριξα, ἁ φίλος, με- ταξ διηγουμενος καὶ ἄμα λέγων ἐδείκνυεν ὁ Εὐκράτης τὰς ἐπὶ του πηχεως τρίχας πῶσιν ὀρθὰς ὐπο ου φόβου.

135쪽

23 οἱ μὲν ου ἀμφὶ τον Ιωνα καὶ τον Θεινόμαχον καὶ τον Κλεόδημον κεχηνότες ἀτενὲς προσεζχον αυτ γέροντες ανδρες, ελκόμενοι της ἐινός, ρέμα προ πινουντες 5 lovτως ἀπίθανον κολοσσόν, ἡμισταδιαίαν γυναῖκα, γιγάντειόν τι μορμολυκειον ἐγὼ δὲ ἐνενόουν μεταξὐ ola ον- τες αυτοὶ νέοις τε ομιλουσιν ἐπὶ σοφία καὶ πὰ πολλῶν θαπάζονται μόνη τη πολιὰ καὶ τμπώγωνι διαφέροντες των βρεφῶν, τα δ' αλλα καὶ αυτῶν ἐκείνων ευαγωγότω- ροι πρὸς το ψεsδος. 24. ὁ γουν Αεινόμαχος, Εἰπέ μοι, ἐφη, in κρατες, οἱ κυνες δὲ της θεου πηλίκοι το μγεθος μαν; λεφάντων, χ' A, φηλότεροι τῶν γν- δικῶν , μέλανες καὶ αυτοὶ καὶ λάσιοι πιναρψ καὶ αὐχμώσητῆ λάχναι ἐγὼ μὲν οὐν ἰδών ἔστην ἀναστρέψας αμα την

σφραγῖδα ην μοι Ουρα ἔδωκεν, εἰς το εἴσω του δακτώ-

λον ἡ Ἐκάτη δὲ πατάξασα φ δρακοντεω ποδὶ τοὐδαφος ἐποίησε χάσμα παμμέγεθες, λίκον ταρτάρειον τομέγεθος ' εἶτα χετο μετ ολίγον αλλομένη ἐς αυτό. ἐγὼ Z θαρσήσας ἐπέκυψα λαβόμενος δένδρου τινὸς πλησίον πεφυκότος, ως μὴ σκοτοδινιάσας ἐμπέσοιμι ἐπὶ κεφαλήν

εἶτα εώρων τα is Ῥιδου απαντα τον Πυριφλεγέθοντα, την λίμνην, τον Κέρβερον , οὐ νεκροώς, στε γνωρίζειν ἐνίους αυτῶν τον γοῶν πατέρα εἶδον ακριβῶς αυτὰ ἐκεῖνα ἔτι ἀμπεχόμενον, ἐν οἷς αυτὸν κατεθάψαμεν Trδὲ ἔπραττον, ὁ Των ἔφη, ω Εὐκρατες, αἱ ψυχαί; T αλλο,

ηχ'ώς ὴ κατὰ sλα καὶ φρήτρας μετὰ τῶν φίλων καὶοογενῶν διατρίβουσιν ἐπὶ του ἀσφοδέλου κατακείμενοι. Ἀντιλεγέτωσαν οὐν ἔτι, ἡ δ' ος ο 'γων, οἱ ἀμφὶ τον HGAEI κουρον τω ἱερω Πλάτωνι κα τω περὶ τῶν ψυχῶν λόγω. quin μὴ καὶ τον Σωκράτην αὐτὸν καὶ τον Πλάτωνα iast iis τοῖς νεκροῖς Toν Σωκράτην ἔγωγε, ἡ δ' ἔς οὐδετοὐτον σαφῶς, αλλὰ εἰκάζων ὁτι φαλακρὸς καὶ προγά-οτωρ ἐν τον Πλάτωνα δὲ οὐκ ἐγνώρισα χρὴ γάρ, ο με,

136쪽

προς φίλους ἄνδρας ἀληθη λέγειν αμα γουν ἔγωγε απαντα κριβῶς ἐώρακα, κά το χάσμα συνέμυε καί τινες τῶν οἰκετῶν ἀναζητουντές με, - Πυρρίας ουτος ἐκαυτοῖς, ἐπέστησαν ουπω τέλεον μεμυκότος οὐ χάσματος.

εἰπέ, Πυρρία, εἰ ἀληθῆ λέγω Νη - , ἔφη ὁ Πυρρίας,

καὶ ωλακῆς δὲ ηκουσα δια os χάσματος καὶ πυρ τι λάμπειν ἀπο τῆς δαδός μοι ἐδόκει κἀγὼ ἐγέλασα ἐπιμετρησαντος τολμάρτυρος την υλακην καὶ το amo. 25. ὁ Κλεόδημος δέ, Ου καινά. εἶπεν, ουδ αλλοις αδρατα ταυτα εἶδες, ἐπεὶ κά αυτος ου προ πολλου νοσησας τοιονδε τι ἐθεασάμην ' ἐπεσκόπει δέ με καὶ ἐθεράπευεν Αντίγονος ουτος. βδόμη μὲν ην μέρα, ὁ δὲ πυρετος οἷος καυσωνος σφοδρότερος απαντες δέ με απολιπόντες ἐπ' ἐρημίας ἐπικλεισάμενοι τας θυρας ἔξω περιέμενον ουτω γαρ ἐκέλευσας, ω Ἀντίγονε, εἴ πως δυνηθείην εις υπνον τρέπεσθαι τότε οὐν ἐφίσταταί μοι νεανίας ἐγρη 53 γορότι πάγκαλος λευκον ἱμάτιον περιβεβλημένος, εἶτα ἀναστησας αγε δια τινος χάσματος - τον in ν, ςαυτίκα ἐγνώρισα άνταλον ἰδὼν και ιτυον καὶ μυ- φον και τα μὲν αλλα τί αν,μω λέγοιμι ἐπεὶ δε κατὰ το δικαστήριον ἐγενόμην - παρῆν δὲ καὶ ὁ Αἰακος και χάρων καὶ αἱ Μοῖραι κάνα Ἐρινύες - ὁ μέν τις, περ βασιλ-ς ὁ Πλούτων μοι δοκεῖ καθηστο πιλεγόμενος των τεθνηξομένων τα νόματα, ον ηδ υπεὐημέρους της ζωῆς συνέβαινεν εἶναι ὁ δὲ νεανίσκος ἐμὲ μρων παρέστησεν -- ὁ δὲ Πλούτων γανάκτησε τότε καὶ προς τον ἀγαγόντα με Ουπω πεπληρωται, φησί, τονῆμα αυτρο, στε ἀπίτω συ δὲ δη τον χαλκέα - λον αγε ' υπὲρ γαρ - ἄτρακτον ήδη βιοῖ κἀμυσμενος

ἀναδραμὼν αυτος μὲν ήδη απύρετος ην, ἀπήγγελλον δὲαπασιν ως τεθνηξεται Θημύλος ἐν γειτόνων δὲ ἡμῖν φκει νοσῶν τι καὶ αὐτός, ἰς ἀπηγγέλλετο και μετὰ

137쪽

sΙAOWEΥΑΗΣ. 113 μικρον κουομεν οἰμωγῆς οδυρομένων ἐπ Ap. 26. Trθαυμαστόν; εἶπεν ὁ Ἀντίγονος ἐγ- γαρ οἶδά τινα μετὰ εἰκοστην μέραν η ἡ ἐτάφη αναστάντα, θεραπευσας καὶ προ του θανάτου καὶ ἐπεὶ ανέστη τον ανθρωπον mea πῶς, ην δ' ἐγώ, ἐν Δοσιν μέραις υτε ἐμυδησε τοσῶμα υτ αλλως πο- μου διεφθάρη εἰ μη τινά γε Ἀρμενίδην σύ γε ἐθεράπευσας. 27 αμα ταλα λεγόντων ο ημῶν ἐπεισῆλθον οἱ του κράτους υἱοὶ ἐκ της παλαμοτρας, ὁ μὲν δη ἐξ ἐφήβων, ὁ δὲ ετερος ἀμφὶ τα πεντεκαιδεκα ἔτη, καὶ ἀσπασάμενοι μῆς ἐκαθέζοντο ἐπὶ της κλίνης παρὰ, πατρί ἐμοὶ δὲ εἰσεκομίσθη θρόνος καὶ ὁ Εὐκράτης σπερ ἀναμνησθεὶς προς τηκοψιν των υἱέων, 0ντως ναίμην, ἔφη, τούτων - ἐπιβαλὼν αὐτοτν την χεῖρα - ώς ἀληθῆ, ω Τυχιάδη, πρός σε ἐρῶ την μακαρῖτίν μου γυναῖκα τηκτοέτων μητέρα πάντες ἴσασιν πως πάπησα, ἐδήλωσα δὲ οἷς περ αυτὴν ἔπραξα ου ζῶσαν μόνον, αλλ' ἐπεὶ καὶ πέθανε, τόν τε κόσμον παντα

συγκατακαύσας καὶ τὴν ἐσθητα ἡ ζῶσα ἔχαιρεν εβδόμη st μετὰ τὴν τελευτὴν μερ ἐγὼ μὲν ἐνταμ επὶ της

κλίνης σπερ νυν ἐκείμην παραμυθούμενος τό γε πένθος ἀνεγίγνωσκον γαρ το περὶ ψυχῆς του Πλάτωνος βιβλίον ἐφ' ησυχίας ἐπεισέρχεται δὲ μεταξλὴ Θημαινέτη αυτὴ ἐκείνη καὶ καθίζεται πλησίον σπερ νυν - ηρqτίδης οὐτοσί, δείξας τον νεώτερον των υἱέων ο δὲ quτίκα ἔφριξε μάλα παιδικῶς καὶ πάλαι δη χρος ν

ηρος τὴν διήγησιν Ἐγὼ δέ, ἡ δ' δς ὁ Εὐκράτης, ῶς ἶ-

ων περιπλακεὶς αυτῆ ἐδάκρυον ἀνακωκύσας ἡ δὲ Ουκ in se βοὰν ἀλλ' ητιῶτό με, ὁτι τα αλλα πάντα χαρισάμενος αυτῆ θάτερον τοῖν σανδάλοιν χρυσοῖν οντοιν ου κα- gκαύσαιμι, εἶναι δὲ αὐτο ἔφασκε παραπεσον υπὸ τῆ κι βιοτῆ, καὶ δια τομο μεῖς οὐχ ευρόντες θάτερον μόνον-qώσαμεν. ἔτι δὲ ἡμῶν διαλεγομένων κατάρατόν τι κυ-

138쪽

νίδιον - τῆ κλίνη ον Μελιτασον λάκτησεν, η δε ηνα-νω- πρὸς την λακην τὸ μέντοι σανδάλιον κωμη- τῆ κιβωτω κάὶ κατεκαυθη ὐστερον. m. ἔτι ἀπιστεῖν τούτοις ἁ Τυχιάδη, αξιον ἐναργέσιν ουσι καὶ κατὰ τηνημέραν κάστην φαινομένοις - - , ην δ' ἐγώ - ἐπεὶ σανδάλεγε χρυ- ἐς τὰς πυγὰς σπερ τα παιδία τα ---αι αξιο αν εἱεν οἱ ἀπιστουντες καὶ ουτως αναιο - τουντες προς την ἀλήθειαν.

29. - τούτοις ὁ Πυθαγορικος Ἀρίγνωτος εἰ λ- θεν, ὁ κομήτης, ὁ σεμνὰς - του προσωπου, οἶσθ' τον ἀοίδιμον ἐπὶ τῆ σοφία, τον ἱερὰν ἐπονομαζόμενον. κἀγὼ

μὲν ἡ εἶδον αυτόν, ἀνέπνευσα, του ἐκεῖνο κειν μοι νομίσας, πέλεκύν τινα καπατων ψευσμάτων ' ἐπιστομιεῖ

γαρ αυτοώς, ἔλεγον, ὁ σοφὸς ἀνηλουτω τεράστια διε ιόντας, κάὶ τωτου λόγου, θεον ἀπο μηχανης ἐπεισκυκλη-56 θῆναί μοι τομον μην πο της Τύχης ὁ δὲ ἐπεὶ ἐκαθ - ζετο πεκστάντος αυτω του Κλεοδήμου, πρῶτα μὲν περὶ της νόσου ηρετο, καὶἰς si ν ηδη ἔχειν κουσε παοὰ του κράτους, Π δέ, ἔφη, προ αυτους φιλοσοφεῖτε με ταξὐ γαρ εἰσιὼν ἐπήκουσα, καί μοι δοκεα εἰς καλον δι- τεθήσεσθαι την διατριβήν. v δ αλλο, εἶπεν ὁ κὐκράτης η τουτονὶ τον ἀδαμάντινον πείθομεν - δειξας ἐμέ - γεῖσθαι δαίμονάς τινας εἶναι καὶ φαντάσματα καὶ νεκρῶν ψυχὰς περιπολεω υπὲρ γης καὶ φαίνεσθαι οἷς αν ἐθέλωσιν. ἐγὼ μὲν ουνήρυθρίασα καὶ κάτω ἔνευσα αἰδεσθεὶς τον ' θναστον. o δέ. υρα, ἔφη, ἁ μκοατες, μη τοντό φησι υχιάδης, τὰς τῶν βιαίως ἀποθανόντων μόνας ψυχὰς περινοστεῖν, οἷον εἴ τις ἀπήγξατο η ἀπετμήθη την κεφαλὴν ἡ ἀνεσκολοπίσθη φαλλαγέτω τρόπω τοιούτω ἀπῆλθεν ἐκ του βίου, τὰς δὲ τῶν κατὰ μοῖραν

ἀποθανόντων ουκέτι ' ν γὰρ τομο λέγη ου πάνυ από

139쪽

oλως εἶναι τα τοιαυτα - συνεστῶτα ορῆσθαι Οιεται

30. Πῶς λέγεις, η δ' οὐλυρίγνωτος, δριμὐώπιδῶν εἰς

εμε, ουδέν σοι τούτων γιγνεσθαι δοκεῖ - ταυτα πάντων, ς εἰπεῖν, ορώντων υπολελόγησθε, ην δ' ἐγώ, υπὲρ ἐμου, εἰ, πιστεύω, διοτι μηδὲ ορῶ μόνος τῶν αλλω εἰ δε εώρων, καὶ ἐπίστευον αὐδηλαδη σπερυμεῖς. υλλά, χ' ος, ην ποτε ἐς Κόρινθον ἔλθης μου,ενθα ἐστὶν ν βατίδου οἰκία, καὶ ἐπειδάν σοι δειχθη

παρὰ το Κράνειον, παρελθὼν ἐς ταύτην λέγε προ τον 57θυρωρὸν ψιον, ς θελοις ἰδεῖν θεν τον δαίμονα ὁ Πυθαγορικος 'Αρίγνωτος ἀνορύξας απηλασε καὶ προς τολοιπον οἰκεῖσθαι την οἰκίαν ἐποίησε. 31. Π δὲ τοsτο ην,

ε πολλο ὐπο δειμάτων, εἰ δέ τις οἰκησειεν, υνυς ἐκπλαγεὶς ἔφευγεν ἐκδιωχθεὶς υπό τινος φοβεροεκα ταραχώδους φάσματος. συνέπιπτεν οὐν δ καὶ στέγη κατέρρει, καὶ ολως ουδεὶς ν ὁ θαρρησων παρελθεω εἰς

αυτην. ἐγὼ δὲ ἐπεὶ ταsτα κουσα, τὰς βίβλους λαβων

- εἰσὶ δέ μοι Αἰγύπτιαι μάλα πολλαὶ περὶ τῶν τοιούτων - ηκον ἐς την οἰκίαν περὶ πρῶτον ἴπνον ἀποτρέποντος του ξένου καὶ μόνον ουκ ἐπιλαμβανομένου, ἐπεὶ ἔμαθεν οἷ βαδίζοιμι, εἰς προύπτον κακόν, λ ωετο. ἐγὼ δε λύχνον λαβὼν μόνος εἰσέρχομαι, καὶ ἐν τω μεγίστ οἰκηματικαταθεὶς το φῶς ἀνεγίγνωσκον συχῆ χαμαὶ καθεζόμενος ἐφίσταται δὲ ὁ δαίμων ἐπί τινα τῶν πολλῶν κειν νομίζων καὶ δεδίξεσθαι καμὲ ἐλπίζων ἄσπερ του αλλους αυχμηρὸς καὶ κομήτης καὶ μελάντερος του ζόφου, καὶ ὁμεν ἐπιστὰς ἐπειρῶτό μου πανταχόθεν προσβάλλων, εἴ ποθεν κρατήσειε, καὶ αρτι μὲν κύων αρτι δε ταsρος γιγνόμενος φλέων. ἐγὼ δε προχειρισάμενος την φρικωδεστάτην ἐπίρρησιν αἰγυπτιάζων si φωνῆ συνήλασα

140쪽

ἰδῶν δὲ αυτον οἷ κατέδυ, - λοιπον ἀνεπαυόμην. ωθεν δὲ πάντων ἀπεγνωκότων - νεκρον ευρήσειν με oωμε-- νων καθάπερ τους αλλους προελθὼν ἀπροσδόκητος απασι πρόσεροι si βατίδη, ευαγγελιζόμενος αυτ οτι καθα-oὰν καὶ αδείμαντον η Rει την οἰκίαν οἰκεῖν καὶ παραλαβὼν αυτόν τε καὶ των αλλων πολλοὐς - εἶποντο γαρτου παραδόξου ἔνεκα - ἐκέλευον ἀγαγὼν ἐπὶ τον τόπον, ου καταδεδυκότατον δαίμονα μνάκειν, σκάπτειν λαβόντας δικέλλας καὶ σκαφεῖα, καὶ ἐπειδη ἐποίησαν, εὐρέθηώς ἐπ' ὀργυιὰν κατορωρυγμενος τις νεκρος ωλος μόνατα στὰ κατὰ σχημα συγκείμενος ἐκεῖνον μεν οὐν ε θα- ψαμεν ἀνορέξαντες, η οἰκία δὲ τ απ εκείνου ἐπαέσcuo ἐνοχλουμένη πο των φασμάτων. 32. Ως δε αμα εἶπεν ο Ἀρίγνοτος, ἀνηρ δαιμόνιος την σοφίαν καὶ πασιν αἰδεσιμος, ουδεὶς ν τι των παρόντων ο οὐ, κατεγίγνωσκέ μου πολλην την ἄνοιαν τοῖς τοιούτοις ἀπιστοῶντος, καὶ ταsτα Ἀριγνώτου λέγοντος ἐγὼ δὲ ομως οὐδὲν τρέσας ουτ την κόμην ουτε την

δόξαν την περὶ αυτοs, Π τολ ἔφην, λυρίγνωτε, καὶ σωτοιοsτος - α η μόνη ἐλπὶς της ἀληθείας, καπνου μεστος καὶ ἰνδαλμάτων το osν το λόγου ἐκεῖνο, ανθρακες μῖν ὁ θησαυρος πέφηνας Συ δέ, η δ' ς Ἀρίγνωτος, εἰ μητε ἐμοὶ πιστεύεις λέγοντι μητε Θεινο- μάχ η Κλεοδήμω τουτω μήτε αὐτω Εὐκράτει, πέρει εἰπὲ τίνα περὶ των τοιούτων ἀξιοπιστότερον γ τἀναντία μω λέγοντα Νη -' ην δ' ἐγώ, μάλα θαυμαστὰν

ανδρα τον Ἀβδηρόθεν ἐκετνον ημόκριτον, ς οντως αρα ἐπώτειστο μηδὲν οἷόν τε εἶναι συστῆναι τοιομον, τε, ἐπειδὴ καθείρξας εαυτον ἐς μνημα ἔξω πυλῶν ἐν-ταsθα διετέλει γράφων καὶ συντάττων καὶ νύκτωρ καὶ μεθ' ἡμέραν, καί τινες των νεανίσκων ἐρεσχηλεῖν βουλό μενοι αὐτον καὶ δειματοsν στειλάμενοι νεκρικῶς ἐσθῆτι