Luciani Samosatensis opera

151쪽

ευθλ δὲ τα τύμπανα ἐπαταγεἴτο καὶ τα κυμβαλα - πολεμιών ἐσημαινε κάντων Σατυρα in τις λαβὰν το κέρας επηύλει το ρθιον καὶ ο του Σειληνου ονος ἐνυάλιόν τιωγκήσατο καὶ αἱ Μαινάδες συν ολολυγρο ἐνεπηδησαν αὐτοῖς δράκοντας πεζωσμέναι κἀκ των θυρσων κρωναπογυμνουσαι - σίδηρον. οἱ 1νδο δε καὶ ἐλέφαντες αυτῶν αυτίκα ἐγκλίναντες - ουδενὶ κόσμω ἔφευγον 79οοδ' ἐντος βέλους γεωέσθαι,πομείναντες, καὶ τέλος κατὰ κράτος εαλωκεσαν καὶ αἰχμάλωτοι ἀπήγοντο υπωτων τέως καταγελωμένων, ἔργμμαθόντες, ου θρην απὸ της πρώτης ἀκρος καταφρονεῖν ξένων στρατοπέδων. 5. ἀλλατ προ τον Θιόνυσον ο σωνυσος ουτος εἴποι τις αν.

0τι μοι δοκουσι - καὶ προς χαρίτων μη με κορυβαντιὰν η τελέως μεθυειν υπολάβητε, εἰ τἀμα εἰκάζω τοῖς θεοῖς - μοιόν τι πάσχειν οἱ πολλοὶ προς τους καινους των λόγων τοῖς Τυδοῖς ἐκείνοις οἷον και προς τους ἐμους οἰόμενοι γαρ σατυρικὰ καὶ γελοῖα τινα και κομιδῆ κωμικα παρ' ημῶν ἀκουσεσθαι τοιαμα πεπιστευκασιν, ουκοἶδ' ο τι δόξαν αυτοῖς υπὲρ ἐμου οἱ μεν ουδὲ την ἀρχηνοφικνουνται, ἡ Ουδὲν δέον παρέχειν ταώτα κώμοις γυ- vcικείοις καὶ σκιρτήμασι σατυρικοῖς καταβάντας απὸ τειν ελεφάντων, οἱ δὲ ώς ἐπὶ τοιολο τι κοντες ἀντὶ τos πιττο σίδηρον εὐρόντες Ουδ ουτως ἐπαινεῖν τολμῶσι τ παραδόω os πράγματος τεθορυβημένοι ἀλλα θαρ- ωρῶν ἐπαγγέλλομαι αυτοῖς, τι ην καὶ νsνώς πρότερόν ποτε την τελετὴν ἐθελήσωσιν ἐπιδεῖν πολλακι και ἀναμνησθῶσιν οἱ παλαιοὶ συμπόται κώμων κοινων των τότε ηgιρων καὶ, καταφρονησωσι των Σατύρων και Σει--ἐηνῶν, πίωσι δὲ ἐς κόρον τω κρατῆρος τούτου, ἐκβακχευ- σειν καὶ αυτους και πολλάκις μεθ' ημῶν ἐρεῖν το ευοL6- ουτοι μὲν ουν - ἐλεύθερον γαρ ακοή - ποιουντων

τε κώ φίλον, πὰ δέ, ἐπει περ ἔτι εὐγνδοῖς ἐσμέν,

152쪽

ἐθέλω καὶ αλλο υμῖν διηγησασθαί τι τῶν ἐκεῖθεν, ουκἀπροσδιόνυσον ουδ' αὐτο Οὐδ' ων ποιουμεν ἀλλότριον. ἐν γνδοῖς τοῖς Μαχλαίοις, τα λαιὰ του γνδου ποτα- μοὐ, εἰ κατὰ ἐουν αυτου βλέποις, ἐπινεμόμενοι μέχρι προ τον Ωκεανὸν κα κουσι, παρὰ τουτοις λως εστὶν ἐν περιφράκτω, ου πάνυ μεγάλω χωρίφ, συνηρεφεζωκιττος γὰρ πολυς καὶ αμπελοι συσκιον αυτ ακριβῶς ποιοs νιν ἐνταυθα πηγαί εἰσι τρεῖς καλλίστου καὶ διεμ

δεστάτου λαος, η μὲν Σατύρου, ἡ δὲ Πανός, in Σειληνου. καὶ εἰσέρχονται εἰς αυτ οἱ 1νδο απαξ του ἔτους ἐορτάζοντες τω θεφ, καὶ πίνουσι των πηγῶν, οὐχ αππισῶν απαντες, αλλὰ καθ' ηλικίαν, τὰ μὲν μειράκια τῆς τῶν Σατύρων, λανδρες- της Πανικης της δὲ τοτ 81 Σειληνου οἱ κατ' ἐμέ. 7. α μὲν ουν πάσχουσιν οἱ παῖδες επειδὰν πίωσιν, ita οἱ ανδρες τολμῶσι κατεχόμενοι τω Πανί, μακρον αν εχ λέγειν α δ' οἱ γέροντες ποιουσιν,οταν μεθυσθῶσι του υδατος ουπιαλλότριον εἰπεῖν ' ἐπειδὰν πίτνο γέρων καὶ κατάσχη αυτον ο Σειληνός, αυτίκα ἐπὶ πολῶ αφωνός ἐστι καὶ καρηβαρουντι καὶ βεβαπτισμέ-νω ἔοικεν, εἶτα αφνω φωνή τε λαμπρὰ καὶ φθέγμα τορον καὶ πνεsμα λιγυρον ἐγγίγνετα αυτῶ καὶ λαλίστατος ξαφωνοτάτου ἐστίν ουδ αν ἐπιστομίσας παύσειας αυτον μη υχὶ συνεχῆ λαλεω καὶ ήσεις μακρὰς συνείρειν. συνετὰ μέντοι πάντα καὶ κόσμια και κατὰ τον Oμήρου ἐκεῖνον ἐήτορα ,νιφάδεσσιν ἐοικότα ιειμερίησι - διεξέρχονται οέδ' ἀποχρήσει σοι κύκνοις κατὰ την λικίαν εἰκάσαι αὐτούς, αλλὰ καὶ τεττιγῶδές τι πυκνον καὶ ἐπίτροχον συνάπτουσιν,χρι βαθείας ἐσπέρας τουντευθεν δὲ δη ἀφεθείσης αυτοῖς της μέθης σιωπῶσι καὶ προς το ἀρχαῖον ἀνατρέχουσι τ μέντοι παραδοξότατον ουδέκω εἶπον ην γὰρ ατελῆ ὁ γέρων μεταξὐ καταλίπη ον διεζηζει τον λόγον, δύντος ηλίου κωλυθεὶς ἐπὶ πέρας αυτον ἐπεν

153쪽

ελθεῖν, ε νέωτα πιὼν αυθις ἐκδεια συνάπτει α πέρυσιν αυτὰν λέγοντα η μέθη κατέλιπε.

8. αυτά μοι κατὰ τον Μῶμον εἰς ἐμαυτον ἀπεσκώ- Mφθω, κώ μα τον - ἐπιαν ἔτι ἐπαγάγοιμι το ἐπιμυθιον ορῆτε γαρ δη καθ' ὁ τι τμμυθωἔοικα. - ην μέν u παραπαίωμεν, η μέθη αἰτία εἰ δὲ πινυτὰ δόξειετ λεγόμενα, ὁ Σειληνος αρα ν ἶλεως.

1. ον ιρακλέα οἱ Κελτοὶ πιπιον ὀνομαουσι φανη λεπιχωρίφ, τὐδὲ εἶδος του θεου πάνυ ἀλλόκοτον γράφουσι γέρων ἐστὶν αὐτοῖς ἐς το ἔσχατον ἀναφαλαντίας, πολιος ἀκριβῶς οσαι λοιπαὶ των τριχῶν, ἐυσος το δέρμα καὶ διακεκαυμένος ἐς το μελάντατον οἱοί εἰσιν οἱ θαλατ- τοτργοὶ γέροντες μὰλλον δὲ χάρωνα η γαπετόν τινα τMν ποταρταρίων καὶ πάντα μὰλλον η Ηρακλέα εἶναιαν εἰκάσειας ἀλλα καὶ τοιοsτος ων ἔχει ομως την σκευὴν xv Hρακλέους καὶ γαρ την διφθέραν ἐνῆπται την τουλωντος καὶ το ἐόπαλον ἔχει ἐν τη δεξιῆκαὶ τον γωρυτον ηορηρτηται, καὶ το τόξον ἐντεταμένον Ἀριστερὰ προδεικνυσι, καὶ ολος μακλῆς ἐστι ταὐτά γε 2. μην οὐν 83 ἐφ' υβρει των Ἐλληνίων θεῶν τοιαυτα παρανομεῖν τους Κελτουὶ την μορφην την μακλέους ἀμυνομένους αυ- τρν τῆ γραφῆ, ὁτι την χώραν ποτὲ αυτῶν ἐπῆλθε λείαν ἐλαυνων,-πότε τὰς Γηρυόνου ἀγέλας ζητῶν κατέδραμετα πολλὰ τῶν ἔσπερίων γενῶν. 3. καίτοι το παραδοξ τqτον οὐδέπω ἔφην της εἰκόνος ὁ γαρ δη γέρων μα- ηλῆα ἐκεPνο ανθρωπων πάμπολύ τι πλῆθος ελκε εκ τῶν πιεον παντας δεδεμένους δεσμὰ δέ εἰσίν οἱ σειραὶ λεπται

154쪽

χρυσου καὶ λέκτρου εἰργασμέναι σοι ἐοικυῖαι on, καλλίστοις. καὶ δμως σφ' -τως ἀσθενῶν πόμενοι me δρασμον βουλεύουσι, δυνάμενοι αν ευμαρῶς, -ε ολως ἀντιτείνουσιν η τοῖς ποσὶν ἀντερείδουσι προς το μαι-τίον πης αγωγης ἐξυπτιάζοντες, ἀλλα φαιδροὶ ---:κά γεγηθότες καὶ τον αγοντα ἐπαινουντες ἐπειγόμενοιαπαντες καὶ τεφθάνειν ἐθέλειν τον δεσμον ἐπιχαλῶν τες, ἐοικότες ἀχθε σομένοις εἰ λυε-σονται. ο δὲ πάντων ἀτοπώτατον εἶναί μοι ἔδοξεν ου ὀκνησω εἰπεῖν καὶ τομο ου γαρ θωω ὁ ζωγράφος θεν ἐξάψει τὰς των δεσμῶν αὐχάς, ατ της δεξιας μεν δη τοψόπαλον, της ει λαιῆς δὲ το τόξον ἐχουσης, τρυπήσας του θεου την γλωτ' ταπιακραν ἐξ ἐκείνης ελκομένους αυτους ἐποίησε, καὶ ἐπέστραπται δὲ εἰς τους αγομένους μειδιων 4 ταυτ θωμεν ἐπὶ πολλείστηκειν ορῶν καὶ θαυμάζων καὶ ἀπορων καναγανακτῶw Κελτος δέ τις παρεστῶς -κ παίδευτος τα μέτερα, ως ἔδειξεν, ακριβῶς Ἐλλάδα φωνην ἀφιείς, φιλόσοφος, οἶμαι τα ἐπιχώρια, Ηγώ σοι, ἔφη, ω ξενε,

λυσω της γραφης το αἴνιγμα πάνυ γαρ ταραττομένω ἔοικας προ αυτήν τον λόγον ημεῖς οἱ Κελτοὶ ουπωσπερ

υμεῖς οἱ Ἐλληνες Ἐρμῆν οἰόμεθα εἶναι , αλλ' Ηρακλεῖ αυτὸν εἰκάζομεν, ἔτι παρὰ πολύ του Ἐρμου ἰσχυροτερος ουτος εἰ δὲ γέρων πεποίηται , μη θαυμάσης μόνος σε ὁ λόγος ἐν γήρα φιλε ἐντελῆ ἐπιδείκνυσθαι την ἀκμήν, εἰ γε ἀλη-υμῶν οἱ ποιηταὶ λέγουσιν, τι αἱ μὲν ων,,οπλοτέρων φρένες ήερέθονται, ε το δὲ γῆρας

ἔχει τι λέξαι τῶν νέων σοφώτερον ουτω γέ τοι καὶ του Νέστορος υμῖν ἀπορρεῖ εκ τῆς γλωτ'

της το μέλι, καὶ οἱ ἀγορηταὶ τῶν ρώων την ὁπα την

λειριόεσσαν ἀφιῆσιν εὐαν- τινα λείρια γαρ καλεῖται, ε γε μωνημαι, πιανθη. 5. στε εἰ τῶν των ἐκδεδεμένους τους ἀνθρώπους προς την γλῶτταν ὁ γέρων ουτος

155쪽

ιρακλῆς ὁ λόγος ελκει, μηδὲ τομο θαυμάσης ειδῶς τηνωτων καὶ γλώττης συγγένει-W ουδ υβρις εἰς αυτόν, εἰ ταυττὶ τετρυπηται ' μέμνημαι γουν, ἔφη, ἡ κωμικων 85 τινων ἰαμβείων παρ' υμῶν μαθών, τοῖς γαρ λάλοισιν ἐξώκρου η γλῶττα πασίν ἐστι τετρwτημένη. o. το δ ολον και αυτὸν μεῖς -- ακλέα λωφ τα πάντα ηγούμεθα ἐξεργάσασθαι σοφὸν γενόμενον καὶ πειθοῖ ταπλεῖστα βιάσασθαι καὶ τά γε βέλη αυτολο λόγοι εἰσίν, οἶμαι, ξεῖς καὶ εὐστοχοι και ταχεῖς καὶ τὰς ψυχὰς τιτρώσκοντες ' πτερόεντα os τὰ ἔπη καὶ μεῖς φατε εἶναι. 7. τοσαsτα μεν ὁ Κελτός. ἐμοὶ δὲ ηνίκα περὶ της δεsροπαρόδου ταύτης ἐσκοπουμην προς ἐμαυτόν, εἴ μοι καλῶς ἔχει τηλικῶδε ὁντι καὶ πάλαι των ἐπιδείξεων πεπαυμέν' αὐθις ὐπερ μαυτου ψηφον διδόναι τοσουτοις δικασταῖς, κατὰ καιρον ἐπῆλθεν ἀναμνησθῆναι της εἰκόνος τέως μὲν γαρ ἐδεδιειν, μη τινι υμῶν δόξαιμι κομιδῆ μειρακιώδη ταῶτα ποιεῖν και παρ' ἡλικίαν νεανιεύεσθαι, 'τά τις Ομηρικός νεανίσκος ἐπιπληξε μοι εἰπὼν

τo, , νὴ δὲ βίη λέλυται, ρ καὶ , χαλεπὸν γηρας κατεμληφέ σε, ήπεδανὰς δε νύ τοι θεράπων, βραδέες δε τοι Ἀποι,

ἐς τους πόδας τουτο ἀποσκωπτων. αλλ' oταν ἀναμνησθῶ το γεροντος ἐκείνου φακλέους, πάντα ποιεῖν προάγομαι καὶ ουκ αἰδοsμαι τοιαυτα τολμῶν λικιώτης ων της εἰκόνος. . στε ἰσχυς μὲν καὶ τάχος και κάλλος ει καὶ ὁσα σώματος ἀγαθὰ χαιρετω, και ὁ Ἐρως ο σὸς ἐσιδών με, rara ποιητά, ποπόλιον γένειον χρυσοφαέννων εἰ βούλεται πτερύγων ἀηται παραπετέσθω, καὶ ουποκλείδης ου φροντιεῖ. τω λόγφ δε νυν - μάλιστα ἀνηβὰν καὶ ανθεῖν καὶ ἀκμάζειν καθ' ραν εἴη καὶ n-

156쪽

πολλάκις ώς ουδέν γε δέος - κενωθεὶς λάθοι ὁ γωρυτος αὐτῶ ορὰς πως παραμυθουμαι την λικίαν καὶ τογῆρας - ἐμαυτos. καὶ διὰ τομο ἐτόλμησα πάλαι νενεωλκημένον το ἀκάτιον κατασπάσας καὶ ἐκ των ἐνόντων ἐπισκευάσας αυθις αφεἶναι ἐς μεσον το πελαγος. εἴη δ', θεοί, καὶ τα παρ' υμῶν ἐμπνεsσαι δεξιά, ω νυν γε μάλιστα πλησιστίου τε καὶ ἐσθλου καὶ εταίρου ἀνεμωδεμ 87 μεθα, μα, εἰ αξιοι φαινοίμεθα, καὶ ημῖν το Ῥμηρικον

ἐκεω ἐπιφθθξηταί τις, ο ν ἐκ ρακεων ὁ γέρων ἐπιγουνιδα φαίνει.

1. Ηλέκτρου πέρι καὶ υμῆς δηλαδὴ ὁ μsθος πέπεικεν, αἰγείρους ἐπὶ φ Ηριδανεποταμ δακρύειν αὐτο θρη-

ωούσας τον Φαέ ντα, καὶ ἀδελφάς γε εἶναι τὰς αἰγείρους ἐκείνας του Φαέθοντος, εἶτα ὀδυρομένας το μειράκιον ἀλλαγῆναι - τα δένδρα, καὶ ἀποστάζειν ἔτι αυτῶν δάκρυον δῆθεν το ἡλεκτρον τοιαμα γαρ ἀμέλει καὶ αυ- τος ἀκούων των ποιητῶν αδόντων ηλπιζον, εἴ ποτε γεροω νοίμην ἐπὶ τἄμιδανῶ, ὐπελθὼν μίαν των αἰγείρων εὐπετάσας το προκόλπιον ὐποδέξασθαι τῶν δακρύων oλίγα, ως λεκτρον ἔχοιμι. 2. και δη ου προ πολλοωκα αλλομέν τι χρέος, κον δὲ μως ἐς τα χωρία μεγα καὶ ἔδει γαρ ἀναπλεῖν κατὰ τον μιμνόν - οἴτ' αἰγείρους εἶδον πάνυ περισκοπῶν οὐτεα ηλεκτρον, αλλ' οὐδὲ του-

νομα τοs Φαέθοντος γεσαν οἱ ἐπιχώριοι ἀναζητο τος γosν ωο καὶ διαπυνθανομένου, πότε δὲ ἐπὶ τὰς αἰγείρους ἀφιξόμεθα τὰς το λεκτρον, ἐγέλων οἱ ναῶται καιήξίουν σαφέστερον λέγειν ὁ τι καὶ θέλοιμι κἀγὼ τον

157쪽

μυθον διηγουμην αὐτοῖς, Φαέθοντα γενεσθαι,λίου παῖδα, καὶ τουτον ε ηλικίαν ἐλθόντα αἰτησαι παρὰ του

πατρος ελάσαι το αρμα, ως ποιησειε καὶ αυτος μίαν με-

ραμ τον δὲ δομαι τον δὲ ἀπολεσθαι ἐκδιφρευθέντα, καὶ τὰς ἀδελφὰς αυτοεπεν υσας ἐνταsθά που, ἔφην,

παρ' υμῖν, ναπερ καὶ κατεπεσεν ἐπὶ τῶ 'φιδαν' αἰγείρους γενεσθαι καὶ δακρύειν ἔτι εὐαλωτο λεκτρον. 3. ις ταὐτά σοι, φασκον, διηγήσατο ἀπατεῶν καὶ ψευδολόγος ανθρωπος ἡμεῖς δ ουτε ηνιοχόν τινα εκπίπτοντα εἴδομεν ουτε τὰς αἰγείρους α φης ἔχομεν. εἰ δὲ ην τι τοιοsτον, οἴει ημας δυοῖν οβολοῖν ενεκα ἐρεττειν αν τελ- κειν τα πλοῖα προς ναντίον το ὁδωρ, οἱ ἐξῆν πλουτεῖν ἀναλέγοντα των αἰγείρων τα δάκρυα τομο λεχθὲν ου μετρίως μου καθίκετο, καὶ ἐσιώπησα διαισχυνθείς, ori παιδίου τινος. ἀληθῶς εργον ἐπεπόνθειν πιστευ εισας τοῖς ποιηταῖς ἀπίθανα Οὐτως ψευδομενοις ἡ μηδενυγιες ἀρέσκεσθαι αὐτοῖς μιας μὲν δη ταύτης ἐλπίδος ου μικρῆς ἐψευσμενος νιώμην καθάπερ ἐκ των χειρῶν τοηλεκτρον ἀπολωλεκώς, ο γε δη ἀνεπλαττον σα καὶ οια χρήσομαι αὐτω. . ἐκεῖνο δὲ καὶ πάνυ ἀληθῶς μηνευρησειν παρ' αὐτοῖς, κύκνους πολλοὐς αδοντας ἐπὶ ταῖς

ανεπλέομεν γαρ ἔτι - Ἀλλ' ο γε κύκνοι πηνίκα μοῦντο λιγυρον ἐκεω ἔδουσιν ἐφεστῶτες τω ποταμ ἔνθεν καὶ ἔνθεν φασὶ γοsνυπόλλωνος παρέδρους αυτοὐς ον- τας φδικοὐ ανθρώπους ἐνταsθά που ες τα ορνεα μεταπεσεῖν καὶ δια τοὐτο δειν τι ου ἐκλαθομένους της

μουσικης. 5. οἱ δὲ σὐν γέλωτι, Σύ, φησαν, ω ἄνθρωπε, ou παύση τήμερον καταψευδόμενος της χωρας μῶν καὶ τοv ποταμοs; μεῖς δὲ ἀεὶ πλέοντες καὶ ἐκ παίδων σχε- sto ἐργαζόμενοι ἐν νειριδανλὀλι γους μὲν κύκνους νωτε ορῶμεν ἐν τοῖς ελεσι τοὐποταμοs, καὶ κρώζου

158쪽

σιν ουτοι πάνυ αμουσον και ἀσθενες, ἁ τους κόρακας η τους κολοιο Σειρῆνας εἶναι προς αὐτούς, αδόν--τω δὲ καὶ ηδυ κά οἷον - φης οὐδὲ οναρ ἀκηκόαμεν

ωστε θαυμάζομεν πόθεν ταυτα εἰς μῆς ἀφίκετο περὶ 6. Πολλὰ τοιαυτα ἐξαπατηθηναι ἔστι πιστευοντας τοῖς προς το μειγν ἔκαστα ἐξηγουμενοις. με καγῶ νυν δεδια υπὲρ ἐμαυτου μη μεις αρτι ἀφιγμένοι, καὶ τουτοπρῶτον ἀκροασάμενοι μῶν, λεκτρα τινα καὶ κύκνους ἐλπίσαντες εὐρήσειν παρ' ημῖν, ἔπειτα με ολίγον ἀπέλθηφε καταγελῶντες των υποσχομενων υμῖν τοια6τα πολλὰ κειμηλια ἐνετναι τοῖς λογοις αλλὰ μαρτυρομαι, ώς ἐμου τοιαμ μεγαλαυχουμένου περὶ των ἐμῶν οὐτε υμεῖς Οἴτε αλλος πω ἀκήκοεν, οὐδ' ἄν ακου νεμ ποτε αλλοις μὲν γαρ υκ λιγοις ἐντυχοις αν Ηριδανοῖς τισι καὶ οἷς ουκ λεκτρον, ἀλλα χρυσὰς αυτὰς αποστάζει των λόγων, πολὐ των κύκνων των ποιητικῶν λιγυρωτέροις οὐδε ἐμον ορῆτε δη ποῖον ἀπλοι κὸν καὶ αμυθον, Ουδέ τις-δη πρόσεστιν. - ορα μη τοιοsτό τι πάθης μείζω περιημῶν ἐλπίσας οἷόν τι πάσχουσιν οἱ τὰ ἐν ἀδδατι ορῶντες οἰόμενοι γὰρ τηλικαsτα εἶναι αυτὰ ola διεφαίνετο 91 αὐτοῖς νωθεν, εὐρυνομένης της σκια προς την αὐγήν, πειδὰν ἀνασπάσωσι, πολλῶ μικρότερα εὐρίσκοντες ἀνιῶνται. η Ῥύν σοι προλεγω ἐκχέας τὸ Γδωρ καὶ ἀποκαλύψας τἀμά, μηδεν μέγα προσδοκησης ἀνιμήσασθαι, η σαυτὸν αἰτιάση της ἐλπίδος.

159쪽

1. Η μυῖα εστι μὲν ου' σμικρότατον των ορνέων,

οσον ἐμπίσι καὶ κώνωψι κιὰ τοῖς ἔτι λεπτοτέροις παραβάλλειν, ἀλλα τοσουτον ἐκείνων μεγέθει προυχε ομναυτὴ μελίττης ἀπολείπεται. ἐπτέρωται δὲ υ κατὰ τααυτ τοτ αλλοις, ως τοῖς μὲν ἀπανταχόθεν κομῶν του σωματος, τοῖς δε κυπτεροι Βρησθαι, ἀλλα κατὰ τὰς ακρίδας οὐ τέττιγας καὶ μελίττας ἐστὶν υμενόπτερος, ο 91 1Ουτον απαλώτερα ἔχουσα τα πτερὰ οσον της Ἐλληνικης ἐσθητος η γνδικὴ λεπτοτερα καὶ μαλακωτέρα καὶ μην διήνθισται κατὰ τους ταῶνας, εἴ τις ἀτενὲς βλέποι ἐς αυτήν, πόταν ἐκπετάσα- προ τον λιον πτερυσσηται.

2. η δὲ κτησις οὐτε κατὰ τὰς νυκτερίδας εἰρεσί συνεχες των πτερῶν ουτ κατὰ τὰς ακρίδας μετὰ πηδήματος ουδὲως οἱ σφηκες μετὰ οιζήματος, ἀλλ' ευκαμπὴς προς τιαν μέρος οροήση του ἀερος καὶ μην κἀκεῖνο πρόσεστινα 'η, - η καθ' νυχνίαν, ἀλλὰ μετυδῆς πετεσθαι Ουκαπην- οῖα κωνώπων καὶ ἐμπίδων, ουδὲ - βαρυβρομον των μελιττῶν η των σφηκῶν το φοβερον καὶ ἀπει-λροικον ἐνδεικνυμένη, αλλὰ τοσουτόν ἐστι λιγυρωτέρα, ὁσον σάλπιγγος καὶ κυμβάλων αυλοὶ μελιχρότεροι. 3. το3 αλλο σῶμα Ῥεν κεφαλη λεπτότατα μαυχένι συνθεται καὶ ἔστιν υπεριάγωγος, ου συμπεφυκυῖα, ητων ἀκρίδων ὀφθαλμοὶ δὲ προπαγεῖς, πολυ του κέρω ς ἔχοντες στέρνον ευπαγές, καὶ εκπεφυκασιν αυτῆ οἱ ποδες ου κατὰ τους σφηκας πάνυ ἐσφιγμένοι η γαστὴρ - δε Φυρωται καὶ αυτὴ καὶ θώρακι ἐοικε ζώνας πλατείας καὶ φολίδας ἔχονσα αμύνεται μέντοι Ου κατὰ τοὐρροπώγιον, σφὴξ καὶ μέλιττα, αλλὰ τ στόματι καὶ τῆ ροβοσκίδι, ν κατὰ τὰ αυτὰ τοῖς ἐλέφασι καὶ αὐτη ἔχουσα

160쪽

προνομεύει τε καὶ ἐπιλαμβάνετε καὶ προσφυσα κατέχει κοτυληδόνι κατὰ το κρον ἐοικυῖαν ἐκ δὲ αυτῆς μῶς προκυπτει , - κεντοsσα πίνει του αῖματος πίνει μὲν γαρ

καὶ γάλακτος, δυχ αὐτῆ καὶ το α α ου μετὰ μεγάλης

ομνη των κεντουμένων. εξάπους δὲ Ουσα τοῖς μὲν τέ- ταρσι βαδίζει μόνοις, τοῖς δὲ προσθίοις δυσὶν σα α ὶ χερσὶ χρῆται ἴδοις αν ουν αυτὴν ἐπὶ τεττάρων βεβηκυῖαν ἔχουσάν τι ἐν ταῖν χεροω μετεωρον δώδιμον ανθρωπίνως πάνυ καὶ καθ' ημας 4. γίνεται δὲ υ --ς τοιαυτη , αλλὰ σκώληξ το πρῶτον ἡτοι ἐξ ανθρωπων ἄλλων ζωων ἀποθανόντων ' εἶτα κατ' oλίγον πόδας τε ἐκφερε καὶ φύει τα πτερὰ καὶ ἐξ ερπετου ορνεον γίνεται, καὶ κυοφορεῖ δὲ καναποτίκτει σκώληκα μικρὸν την μυῖαν s. στερον σύντροφος δὲ ἀνθρώποις πάρχουσα καὶ oμ δίαιτος καὶ ομοτράπεζος απάντων γεύεται πλην ἐλαίου θάνατος γαρ αυτ τουτο πιεῖν. καὶ μειτο ἀκύμορος ουσα - πάνυ γαρ ἐς στενον ὐβίος αυτῆς συμμεμετρηθται - φ φωτὶ χαίρει μάλιστα καν τούτω πολιτεύεται νυκτὸς δὲ εἰρήνην αγε καὶ ουτ πετεται οἴτε αδει, ἀλλ' υπέπτηχε καὶ ατρεμεῖ. 5. δύνεσιν δὲ Ου μικρὰν αυτῆς Θ πεῖν ἔχω, πόταν τον ἐπίβουλον καὶ πολέμιον αυτῆ τον

ἀράχνην διαδιδράσκν λοχῶντά τε γὰρ ἐπιτηρεῖ καὶ ἀντίον αὐτω ορὰ ἐκκλίνουσα την ορμήν, ω μη ἁλίσκοιτο σαγηνευθεῖσα καὶ περιπεσοῶσα ταῖς του ρίου πλεκτά- ναις την μεν γὰρ ἀνδρείαν καὶ την ἀλκὴν αυτῆς ora ημῆς χρὴ λέγειν, ἀλλ' ὁ μεγαλοφωνότατος των ποιητῶν πιμηρος το αριστον των ρώων ἐπαινέσαι ζητῶν vs λέοντι η πορδάλει φὐῖ τὴν ἀλκὴν αὐτos εἰκάζει, ἀλλὰ τφθάρσει τῆς μυίας καὶ τω ἀτρέστω καὶ λιπαρεῖ τῆς ἐπιχειρήσεως οὐδὲ γὰρ θράσος αλλὰ θάρσος φη,ὶν αυτ προ

εῖναι και γὰρ εἰργομένη, φησίν, μως - αφίσταται, αλλ' ἐφιεται του δήγματος. Ῥυτω δὲ πάνυ ἐπαινε και