Medieval Greek texts. Being a collection of the earliest compositions in vulgar Greek, prior to the year 1500. Ed. with prolegomena and critical notes

61쪽

κ αν θελετε την πραγματιὰν να ποίσετε της κόρης,

πλοῖτον πολύν να κάμετε διάφορον, μεγάλοι λογια τὰ συντύχασιν o ἄρχοντες ἶλληλους 930 καὶ μετα ταὐτ' πῆρά τους κ' πὰν εις τὸ παλάτιν

καὶ εἶς απὸ τούς ἄρχοντας, ε του πραγματευτάδες, στέκε ορθος ' τους πόδας του, αυτούς ἀπθλο ὶθημ' Ἀρέσει μαψή πραγματια, αὐτην την επαινε ιτε, α Ηναι σὰν λέγετε- ωσαν τὸ ἀφηγῆστε. 935 πλην πρωτον να την ἴδωμεν θελομεν την Δραίαν.κ αν ν η κόρη φρόνιμος κ αν Κῶραιωμενη, πλοῖτον πολύν, δώσωμεν, να 'πύρωμεν την κορην.καβαλλικεύου ἄρχοντες, πάγου τ παλατι,

κια βασιλεύς δέχθην του μετὰ τιμῆς μεγάλης. 940 ' καλῶς ἡ θατε, ἄρχοντες αεγει πραγματευτάδες. V

καλῶ 'ς 'ν βασιλείαν σου λεγουσιν πάλι κεῖνοι. κι ὁ βασιλεύς εχείρησεν, τοιαῖτα τους ἐλαλει' έχω κοράσιον μορφον, θέλω να σας πουλησω. λέγου καὶ κεῖνοι Ῥελομεν α τὸ πραγματευτοῖμεν.

94 μαργαριτάριν δίδομεν, χρυσάφιν καὶ λιθάρι

μόνον α 'ναι παράξενος , κόρη, ως ἐπαινεθην. καὶ παρευθὼς ὁ βασιλεύς-ρίζει τὰς βαγίτρας ἀμέτε και στολίζετε θν κόρην Πλατ αφλωραν εὐγενικVν θν φορεσιὰν μετὰ λιθομαργύρων 950 ὰς εὐπρεπων εὐμορφον τὸ κάλλος του προσωπου, οτι φθασεν Ἀγάπη της ῆλθεν, τὸ MOντοριον. ὁ Φλωριος πέσωσεν, Ἱλθεν ει το πα- τι,

καὶ παρευθύς στολίζεται εὐγενι λφουδ0ὐλα, 955 γάλλετο καὶ χαίρετον, ἐσκίρταν φυχήν της.

ἐφάνηκεν την λυγερθν ἀληθειαν την λεγουν, λάμπει, σελήν TV αὐγVν, ως ἡλιος Ην Ἱμέραν, ως ἄστρον τὸ μεσάνυκτον τὸ κάλλος qς ραιας 'A ήλιος ἀντέφεγγεν μέσον εις τὸ παλατιν,

900 ς κρύσταλλον ἀντέφεγγεν τυ κόρης τὸ τραχ0λι.

62쪽

βλεπουν, θωρουν το κάλλος ης, θαυμάζου κι ἀπορουσιν την σύνθεσιν, την θεωριαν το χαίρετον κι ραῖον. καὶ πλοῖτον δίδουν ἄμετρον, ου βλεπουσιν ἀγμα.

τριάντα μουλάρια εδωκαν μάλαμαν καὶ χρυσάφιν, χιλια σκοντάρια ξαίρετα χρυσιτ υγραφισμένα, 966aετούς, γεράκια πάντερπνα, λεοντάρια μερωμενα, ζωγάρια και ξυπτέρια τοιμα ς το κυνήγι,

κοὐπαν ὀρθὴν ὀλόχρυσην, γεμάτην τὰ λιθάρια,

εμορφη τον πάντερπνη, να πρέπβ βασι λεα.δίδουν κεῖνοι παρευθύς τον βασιλεὰν το πρὼγμα 970κι παραλύβαν παρευθύς το ξβρημένον κάλλος. στέκεται, βλεπει, θεωρεῖ την πουλησιὰν η κόρη, πίπτει 'ς την γῆν, νεκρόνεται, σπαράσσεται κτην λύπην. τρεμε ως φυλλον του δενδρου, κλονίζε ως καλάμιν, θρηνῶτα θρηνον ἄμετρον, καρδιοδιχοτομὰται. 97bτρεχουν τα μάτια λιβερὰ, τὰ δάκρυα ως ποτάμιν. λ0γους θλιμμένους ρξατο δια παράπονόν της. λογια παραπονεσης λέγει ἡ Πλατ αφλωραεμπροσθεν εις τον βασιλε καὶ ις την βασιλίσσαμ ρο πάλιν 'ς εμενα εφτασεν της ἀτυχιὰς η μοῖρα. 980 καταδω μου ένετο χειρότερον η πρωTVS. πρωτον καμίνου συμφορὰ μονον ο σῶμα κάφε,κ Ἀδὰ καμίνου λογισμὸς να λέγει καὶ τους δύο, να φλεγε σῶμα καὶ φυχην, να φλέγει τὰς αἰσθήσεις. ῶσπερ να ζῶ, να περπατῶ ν μαι πάντα θλιμμένη. 98b πρῶτον φυχην χώρισα μονον απὸ το σῶμα με η πνὰς την συμφορὰν με της ἱστιὰς τον καύσων.

γην ν ζῶ πώδυνον πάντοτε πονεμένη. νυκτα κ μέρα θλίβομαι, ποτὲ χαρὰν νὰ, εχω, 990το τρωγω νύ , ὀδυνηρὸν το πίνω νά ,αι πόνοι, δεῖπνος νὰ ναι συμφορὰ, δύνη νὰ με σφάζ9,πOT να μη εχ ἁνάπαυσιν, ἀλλα πιπιαῖς μεγάλαις.

63쪽

. . . .

κι ἐγέννησέ μ εις παλατιὰ, ἀνατροφην τοιούτην. βασιλικὰ, ἀνέθρεψαν καὶ δήμια με που οὐσιν. 1025 τὰ μέρη τὰ νηδονα πλέον ου εννανίζω εκλεφεν τάχ' ὁ βασιλεύς μετὰ της βασιλίσσης. ἀκούει ταὐτ' ὁ βασιλεύς μετὰ της βασιλίσσης, le' '

64쪽

κλαίουν μοὐ ' οἱ ἄρχοντες καὶ ι πραγματευτάδες.

καὶ παρευθύς ὁ βασιλεύς λέγει πραγματευτίδες, 1030

επύρετέ την σύντομα την κορην ὰπ μενα καὶ κ την χώραν την ἐμην συρεTε μην αργεῖτε. παίρνου την κόρην παρευθυς, παγουν 'ς τον λιμενα,ευρίσκου καὶ καράβια σύντομα καὶ παγαίνουν.

μέσα σεβαίνου την ριὰν παγαίνου καὶ μισεύουν. I 035θωροῖν το κάλλος το λαμπρὸν της κορης καὶ θαυμάζουν, βλέπου καὶ τἀμετάθετον της λύπης ης ης ὁσης.

εκεῖ ει το Μοντόριον, καὶ σύντομα φθ&νει. 1040 στρέφεται, βλέπει θολερὸν πάλιν τὸ δακτυλίδιν, κλαίει θρηνὰται, σφάζεται, πομονην V εχει,

κ- λικεύει σύντομα φθίνει εἰς τα δικά του. 104bευρίσκει τὸν πατέρα του μετὰ καὶ της μητρος ου' λείπει εκ το παλάτι του η κόρη Lλατ αφλωρα. μανθύνει αὐτ ο Φλώριος, θλίβεται την καρδίαν, θρηνεῖται πόνους ἄμετρους, πονεῖ την ραιωμενην. λέγει καὶ αποκρίνεται προ τον αυτοῖ πατέρα, 1050 φιλονεικιαῖς απὸ φυχης λέγει τὸν βασιλεα πατήρ μου, ρὼξιν ποικες ει κόρην Πλατ αφλώραν,

υπάρχουσα αναίτιος καθόλου δίχα δόλου, I 065δι επιβουλίαν ἄδικον με τὸν επὶ τραπέζης. καὶ κατεσκεύασες σύ με φθόνον καὶ με κάκην. διατὶ ε α πόθον ει αὐτην ἀπ λης μου καρδίας, εβαλες γνώμην καὶ βουλην να με χωρίσύς ἄρα,

νὰ την ξενώσyς εἰς μακρούς τόπους, ὰ μην την βλεπω,

65쪽

ῶς δουλην, οὐ κακόπραον ξένους ὰ την πουλησνς. 100 τον κόσμον-λον βουλομαι, θέλω να, την Ῥεύσω, ρηγάδες ἀμηράδες τε, πῆσαν Σαρακηνίαν, χώρας και τόπους ἄδθλους, νυκτα και τὰς μέρας, ῶστε ελθεῖν τὸ πεθυμῶ, στε να τὸ κερδίσω. εἰ δ' Ἀστοχῆσω, οὐχ εὐρῶ την κόρην Πλατ αφλώρα,107 πλέον δῶ δε ερχομαι, πλέον ουδὲ γυρίζω. ατός μου με τα χέρια μου να σφάξω τὸ κορμί μου, να πάθω ατός μου, να αθῶ δια της κόρης πόθον. εσωτην βασιλείαν σου μονος σου κερδισέ την, μονος σου ζῆσε, σκιρτησε, μονος σου ἀγαλλιάσου. 1075 και 'γὼ υ γ 'ς την ξενιτειὰν σὰν ἀστοχημένος, πόνους καὶ αναστεν μου και δάκρυα να ἔχω, καὶ παραπονεσε πολλαῖς να - ς την ξενιτείαν, να μ εύρ καὶ ο θάνατος εις τα ἀλλοτρια ξένα. πατήρ μου καὶ αὐθέντη μου, σουλτάνε των αὐθέντων, 1080 Οὐτο θελησες, ἐμὸν αὐθέντη, να τὸ πράξyς, με την βουλὴν την εποικες, τὸ θέλημα τὸ ποιQες, ἐχάσε καὶ τὸ ενα σου, χασε καὶ τ αλλον.

ὁ δε πατh θλιβόμενος οὐτως ἀπηλογήθηπι εύχεται και πεύχεται πατέρας ὁ Φλωρίου, ii tanq1085 με δάκρυα και με βρουχισμούς λέγει προ τον υἱόν του n ii in

υιέ μου, τον πανάθλιον, τον ταπεινὸν, υἱέ μου, υιέ μου, o ετύχVσεν της ατυχιμ η μοῖρα, Ut μου, τον μαυρωσεν δυνηρὸς ὁ χρόνος 1090 στεμμα βασιλικωτατον ενομιζον, υἱέ μου, να σε τιμήσου ἄξιον ρηγάδες, μεγιστὼ νοι, εἰς θρονον α καθέζεσαι βασιλικὸν, υἱέ μου, να προσκυνῆσαι ὐπὸ παντὸς, πτωχῶν τε καὶ πλουσίων. υι μου, το παιδάς μου, γλυκύτατόν μου τέκνον,1095 ταν εἰς οἴκους τους μούς, εἰς τα ἐμὰ παλάτιαμητηρ αὐτὴν ἐγέννησεν κόρην την Πλατ αφλώρα, νά χεν σχισθν καὶ διχασθῆ κάτου εἰς ἄδ'ν, κάτων, να εἶχα πέσ ζωντανὸς παρὰ ν ζῶ, νὰ λείπω,

66쪽

να εἶχεν βρέξ ουρανος ἱστιὰν να εἶχεν καύσy, παρὰ αυτός μ ενέθρεφα, P, τον ξενισμόν σου. λοιπὸν, se , γνώριζε, μάθε γ' Ἀπουλήθην εἰς ξενους τόπους ἄδθλους, ει ἄρχοντας πλουσίους. κ επην εἰς ἀναγυρευμὸν βγαίνli TV ωραίας,

ἄπελθ υἱέ μου, ἄπελθε, ο φως των ὀφθαλμῶν μου,

κ κεῖ που θες περιπατεῖ, υἱὲ 'ς την ξενιτείαν, φίλος ἁ ησα των πτωχων, πλουσίων καὶ πενήτωWτους πάντας τίμα προσεχε, λοι νὰ, ἀγαποῖσιν.

τους ἀγαθους ἀγάπα τους καὶ τους κακούς η θλίββς, κι απὸ της ταπεινοτητος ὁλους να-χyς φιλους. τοὐς βασιλεῖς βασιλικὰ ἀνταμοιβὰς πολεμα,

ὁλα σου εχε σύμμετρα καὶ βλάβην νὰ μην xyς- κενοδοξία μη ποθν μηδε λαγνειαν, ὁτι πολλούς ἀπώλεσεν τὸ ἀλαζονικόν τους. σιγὰ περπάτει ταπεινὰ, και παραιτοῖ την δόξαν.κ αν ελθβ ξενοδόχημα, P, ' την ξενιτείαν, μη θέλης καὶ, φαίνεσαι, τίνος κaὶ πόθεν ἶσαι 'νὰ θέαν επαρσε πολλαῖς καὶ παρρησιαῖς μεγάλαις. φθόνον καὶ Oλον φερνει σου υἰε, τὸ μεγαλεῖον. θέλε μικρὰς ἀναδοχὰς νὰ μην σε γνωρίζοUV,

ὁτι ἶσαι βασιλεῶς υἱὸς η στέμμαν αναμένει, ὁτι πολλάκις σφα λαν παῖδες των μεγιστάνων. δτ απὸ προαίρεσεως ἀποδοχην σε κύμOUν, βλέπε απὸ τούς ἄρχοντας, παιδία μεγιστάνων. εἰς θάνατον δεκτησαν διὰ του φθονου τροπον. καὶ σύ πολλην ἀνταμοιβην χάρισε προς κείνους. εκεῖνος ὁπου σε τιμα, υἱε, ' την ξενιτείαν,εχει προαίρεσιν καλην πάντας τους ξενοδοχους, χάριν ἁ εχουν απὸ σε καὶ λεπαινον παίρνβς. μη νὰ ἀφησβ επαινον καλον εἰς ξενοδοχους,κ εἰς ἄλλους τόπους τερους, ποῖ θέλεις περπατήσy, GVύπην ἄφιν παντου Oσχε ποθεν μ' σφάλύς.

67쪽

καὶ παρευθύς ἡ μήτηρ του ἄρχεται μετὰ δάκρυα,

και λόγους καρδιοφλόγιστους ελεγεν ον υἱόν της. πικρούς πυκνούς τούς στεναγμούς εβλεπεν τον tόν της αναστενάζει απὸ καρδιὰς, τον λωριον λαλει. 1145 με δάκρυα πικροστάλακτα και τριχαριοὐ συρνοῖσα λόγους πεχειρήσατο προς Φλωριον ιον της υἱέ μου παγγλυκύτατε, ιε γαπημένε,

τωρα με δίδει δίστομον μαχαίρι, ν διχάω

μέσα τὰ φυλλοκάρδια μου, O στερεμος μου. καὶ την καρδίαν σφάγι με- ουδὲν την πομένω.

τούς ξένους πάν ἀγάπα τους καὶ δορυφοριζέ τους. il60 τούς πάντας προχαιρέτιζε μετὰ περιχαρείας. εἰ δέ τις δῶρον εἰς ἐσὸν πρωτητερον χαρίσβ,

στεῖλέ του σύ διπλώτερον και νὰ, ευχαριστΗ . 'δακτύλιον τον χάρισεν ἀτίμητον καὶ μέγαν,

κ εὐγάζει δακτυλίδιον μ ἀτίμητον λιθάριν.1165 κια λίθος εἶχεν χάριταν, τον θάνατον νὰ διώκy

εἴτις γὰρ ι το δάκτυλον εφορει το λιθάριν, τον θάνατον, - ουδὲν, φευγε παραυτίκα.

68쪽

παίρνει το δακτυλίδιον, φορένει το ατός του, καὶ λέγει του Ῥητηρ του Ἀξακριβῶς τὸ κράτειε κιῶστε ν εχβ μετα σὸν οὐτο τ δακτυλίδι, ποτὲ θανάτου συμφορὰν ποτὲ μην ἁποθάνyς,

ενεργεια εχε εὐτον θεὸν, πὼν θάνατον διώκει. κι ποταν λθ εις σὲ φοβος θανάτου, υἱέ μου, κρατε TO εις τα χεῖράς σου Tίποτε μην φοβῆσαι, TO πυρ σβεννύει παρευθύς κα θρύβουνται τα ξίφη, καὶ α νερα σκορπίζουνται- ου δύναται σε λάφουν. οὐτως-ιπων - μάν του δίδει του την εὐχὴν ης.

τον κύριν και την μάναν του ἀπεχαιρέτισέν τους. κι ἄκουσον λογους φρονιμους καὶ τεταπεινωμένους, TOυς εἶπεν προς τους ἄρχοντας ' ακούει κια πατηρ του,

λογια φρονιμωτατα ὀ βασιλεύς ακούει, τα συντυχεν ο Φλώριος - ος ' του ἄρχοντες του 'f' ἄρχοντες συνοικήτορες καὶ συνανατροφοί μου, εἴ τις ει τὰς κακώσεις μου, τὰς φερεν - μοῖραν, εἴ τις εἶ ούτω πρόθυμος να-λθ μετὰ μενα,

οπ'Ἀγαπα καὶ προθυμεῖ, α με συνδράμβ ἄρα κ αν δώσm παντοκράτορας καὶ εὐρωμεν την κόρVV,

να την επύρω νὰ στραφῶ, 'ς τὰ ἴδια λελθοῖμεν,νὰ τοὐ διπλάσω την ἁρχην, την ἐχεν, καὶ την δόξαν.ε δ αστοχησω, ου εὐρῶ την κόρην την ραίαν, την κὀρην την ἀγάπην μου, οπον, ὀ νοῖς μου μέσα, ολοι στραφῆτε - ἴδια σας, λοι 'ς τὰ γονικὰ σας, κι εμεν ἀφῆτε μοναχὸν νὰ κλαίγω εις τὰ ξένα, ῶς ἁτυχης ν περπατῶ της τυχιας τὰ μέρη, οσον ὰ, εὐρyia θάνατος, νὰ πέσω Ἀτυχίαν, νά ναι λη καὶ θάνατος λα δυστυχημένα.'

69쪽

καὶ παρευθύς ορίζοντα το τις ὐπα με κεῖνον. υπάλουν με τον Φλωριον ἄρχοντες μεγιστὰνοι,1205 ἄρχοντες ἀρχοντόπουλα με τους ποταγούς τους, διακόσια ἀρχοντόπουλα με τους ποταγούς τους, με τάξιν καὶ ταπείνωσιν πὰν καβαλλικευουν.

καὶ θλιβερὰ λυπητικὰ, με δάκρυα καὶ πόνους

καὶ στεναγμούς ἀπληρωτους, ἀποχαιρετισάν τους.

πολλὰ θλιμμένα σοβαρα, την κόρην να Ῥεύβ ευγαίνει 'ς ἀναγγευμὸν της κόρης Πλατ αφλωρης Ἱμέρας τρεις περιπατοῖν, δραν ξενοδοχεῖον. ξενοδοχεῖον ηύρασιν, θελουν να ναπαυθοὐσιν, 121 καὶ τ πουρνον is πηαίνουσιν πάλιν εις την δουλειάν OUς. εν,ες lar τον ξενοδόχον εἴπασιν ν του ξενοδοχησθ,κ ο ξενοδόχος παρευθύς τον δεῖπνον εὐτρεπίζει. τί τα πολλα πολυλογῶ καθίζου ει τον δεῖπνον,κ ὁ Φλώριος κάθετον καὶ λάμπει, το φέγγος,1220, πρόσωπόν του κλειδωτὸν δε νει σὰν θλιμμενος, ἀλλὰ της φύσης το λαμπρὸν πάλιν νικα την θεινφιν. ερχετ η ξενοδόχισσα, θωρει τον εις τα μάτια, βλέπει τὸ κάλλος το λαμπρὸν, τ εξαίρετον Δραῖον, καὶ ουσουμοιάζει την μορφην μετὰ της Πλατ αφλωρης. 122 θαυμάζει την ὐπόθεσιν και απορεῖ τὸ πραγμα. εντρέπεται is του εων κόπτει την ἡ φροντίδα ἀποτολμα και λεγε τον 'α εναι θελημά σου, δύο λογάκια νὰ σε πω μ εχ την ὀργ0ν σου. 'κ ὁ Φλώριος την Ἱλεγεν i, με, εἴ τι θέλεις.

με ταύτην ησαν ἄρχοντες, πλούσιοι πραγματευτάδες.

εις κάλλος καὶ ει θεωριὰ ολως ει σε ομοιάζει 1235 τὸ πρόσωπόν σου τὸ χρυσὸν της κόρης μοι ζει. ἀκούσας αὐτ ὁ Φλώριος, σπαράσσετ η καρδιά του

70쪽

πότε το φῶς τω ομματιῶν, Ῥα, ων δικῶν μου, πότε τα φύλλα V καρδιὰς καὶ τον ἀνασασμόν μου, πότε την κόρην Πν Oθω και η ἄναγυρεύω,

Φλωριε, α την πίστιν με ἀληθειαν σε λεγει. δέκα μέραις σημερον πισTεύω ο α ναι,νά ναι θλιμμένη περισσὰ νὰ μέν πονεμένη, να κλαψ καὶ τα δάκρυά της τρέχουνῶς ποτάμι, κι ἀναστενάζη ἀπο φυχῆς καὶ να θυμβται σενα, καὶ νὰ στριγγι Ἀπο καρδιῶς, ὰ λέγ τ ονομά σου. πλην της Αιγύπτου πέρασεν, πὰν διὰ θαλάσσης. ἀκουσας αυτ ὀ Φλώριος μικρον παρηγορῆται, καὶ δῶρον μετὰ προθυμια δίδει τον ξενοδόχον,ζωνάριν ἀργυρόστολον κι πάνω χρυσωμένον, καὶ φορεσιὰν εὐγενικην, φύρεστα σκυλάτα, καὶ παρευθύς σέβησαν, πῆσιν με τα καράβια. Ἐμίσεφεν ὀ Φλώριος με την πOT V TUU,νὰ, πατοῖν την θάλασσαν, την Αἴγυπτον ὰ φθάσουν. πέντε μέραις εἴχασιν μέσα εις τὰ καράβια, καὶ πλήρωμα των μερῶν 'ς την Αἴγυπτον εφτάσαν, καὶ τὰ φαρι τους λαλα μέσα ε τὰ καράβια. καβαλλικεύει ὀ Φλώριος λους τους δικούς Ου, καὶ ιβ ημέρας διάστημα ηὐραν ξενοδοχεῖοWτου ξενοδόχου νομα λέγουσιν Πελεσκύτα. καὶ χαιρετὰ καὶ λεγε τον λαλον τον ξενοδόχον. 'καὶ κεῖνος αποκρίνεται καὶ λεγε προς κεῖνOWV καλῶς ηλθες, αὐθέντη μου ξένε, τον ου γνωρίζω. λῆγε του ῆλθασιν δῶ ξένοι πραγματευτάδες, ν εχουν καὶ κοράσιον μετ' αυτου ἄραιωμένον πάλι αὐτου ἀπεκρίθηκεν αυτὸν ὁ ξενοδόχος Ρ μὰ την ἀληθειαν, κύρις μου, ευγενικέ, αὐθέντη, δέκα μέραις σημερον καὶ πλεὸν πιστεύω ν ναι,

ἀφ ου ἐξενοδόχησα την κόρην Πλατ αφλωρην.