Opera. Ex recognitione Caroli Iacobitz. [Text in Greek.]

331쪽

μοι λθε το μαθεῖν ν ενεκα θλουν, καὶ φημὶ προς αυτήν, ra φιλτάτη δεῖξόν μοι μαγγανευουσαν η μεταμορφουμενην την δέσπ0ιναμ πάλαι γα της παραδόξου ταύτης θεας ἐπιθυμῶ μαλλον δ' εἴ τι συ οἶδας, αυτημαγγάνευσον, στε φανῆναί μοι αλλην ε ἄλλης ψιν. οἰμαι δε καὶ σε ουπιαπείρως τῆσδε της τεχνης ἔχειν ' Osτοδε υ παρ' ἐτερου μαθων, ἀλλα παρὰ τ' ἐμαυτου ψυ- χης λαβών οἰδα, πεί με τ0ν πάλαι ἀδαμάντινον, ς ελεγον αἱ γυναῖκες, ε μηδεμίαν γυναικα τὰ os ματα ταsταερωτικῶς ποτε ἐκτείναντα συλλαβοῆσα si τεχνῖ ταύτri αἰχμάλωτον εχεις ἐρωτικω πολεμω ψυχαγωγοίσα η δὲ Παλαίστρα, Παίσαι. qσί, 90σπαίζων τις γαρ ω

δύναται μαγεῆσαι τον ερωτα, οντα της τέχνης κυριον;

εγὼ δε, ω φίλτατε τούτων μεν id οὐδεν μὰ την κεφαλὴν την σὴν κα τηνδε την μακαρίαν εὐνην οὐδε γὰρ γράμματα ει α ν καὶ η δέσποινα βάσκανος οὐσα τυγχάνει εις την αυτῆς τέχνη εἰ δέ μοι καιρος ἐπιτρέψοι, πειράσομαι παρασχεῖν σοι το δεῖν μεταμορφουμένην την 80 κεκτημένην. και τότε μεν ἐπὶ τούτοις ἐκοιμήθημεν.

12. μέραις δε στερον οὐ π0λλαῖς ἀγγέλλει προς με Παλαίστρα ς η δέσποινα αυτῆς μέλλοι ὁρνις γεν0μένη

πέτεσθαι προ τον ἐρώμενον. κἀγώ, μν, φην , ὁ καιρός. Παλαίστρα, τῆς ις με χάριτος si νυν ἔχεις τον σαυτῆς ἱκέτην ἀναπαῆσαι πολυχρονίου ἐπιθυμίας Θάρρει, ἔφη κἀπειδὴ εσπέρα ην ἄγει με λαβ0sσα προς την

θύραν του δωματίου, ἔνθα ἐκεῖνοι ἐκάθευδον, και κε

λεύει με προσάγειν ὀπη τινι τῆς θύρας λεπτὴ και σκοπεῖν τὰ γινόμενα ἔνδον ὁρῶ sν την μεν γυναικα ἀποδυομένην. ἐτα γυμνὴ τω λύχνω προσελθοίσα καὶ χόνδρους δύο λαβοῆσα τον μεν λιβανωτὸν τω πυρὶ του λόχ- νου ἐπέθηκε και στῆσα πολλὰ του λύχνου κατελάλησεWειτα κιβωτm ἀδρον ἀν0ίξασα, πάνυ πολλὰς ἔχον πυξί-

332쪽

δας ἐν αυτῶ ἔνθεν αναιρεῖται καὶ προφερε μίαν η δὲ εἶχεν εμβεβληαενον ο τι μεν ου οιδα, της δε ψεως αυ-

ἐμαυτ0s φθαλμοις οὐ θ' τι βλέπουσιν οἱ θ ὁτι γρηγόρασιν ως δε μόλις καὶ βραδεως πείσθην τι μη καθεύδω, ἐδεόμην τότε της Παλαίστsας πτερῶσαι ἀμεκαὶ χρίσασαν ξ κείνου os φαρμάκου ἀσαι πετεσθαι με βουλόμην γα πείρα μαθειν ει μεταμ09φωθεὶς κτου ἀνθρωπου και την ψυχην ὁρνις σομαι. V δε TO Jωμάτιον πανοίξασα κομίζει την πυξίδα εγὼ δε σπεύδω ι

333쪽

ἀλλα λάρρει μοι, es φίλτατε ράστη γαλη τουτου θεραπεία ρόδα γαρ μόνα εἰ φάγοις, ἀποδυσί μεν αυτίκα τοκτῆνος, τον δε εραστήν μοι τον ἐμὸν αυθις ἀποδωσεις. αλλά μοι φίλτατε, την μίαν νύκτα ταυτην πόμεινον εντ ονω ὁρθρου δε δραμουσα id σοι ρόδα καὶ φαγὼν ἰαθήσρ ταυτα ἐπε καταψηλαφήσασά μου τα τα καὶ τολοιπὸν δερμα. 15. γὼ δε α με αλλαίνος μην, τὰς δεφρένας καὶ τον νουν ἄνθρωπος κεῖνος ὁ Λουκιος, δίχα της φωνῆς πολλὰ ουν κα ἐμαυτὸν μεμψάμενος την Παλαίστραν επὶ τὴ αμαρτία δακὼν το χεῖλος ἀπηειν νθα ἐπιστάμην ἐστῶτα τον μαυτοὶ πον καὶ ἄλλ0ν ἀληθινὸν ὁνον τον Ἱππαρχου οἱ δε αἰσθόμενοί με id παριόντα, δείσαντες μὴ του χόρτου κοινωνὸς α, τοῖς ἐπεισέ χομαι, τὰ τα κατακλίναντες τοιμοι σαν τοις ποσὶν 583ἀμύνειν τῆ γαστρί κἀγὼ συνεὶς π0ρρωτερω ποι τῆς

φάτνης ἀποχωρήσας ἐστὼς ἐγέλων, ὁ δε μοι γελως ὀγκηθ-μῖς ην ταυτα δ' ἄρ' ενενόουν προς ἐμαυτόν τῆς ἀκαίρου ταέτης περιεργίας. τί δε, εἰ λύκος παρεισέλθοι ἄλλο τι θηρίον κινδυνεύεταί μοι μηδεν κακὰν πεποιηκότι διαφθαρῆναι ταυταεννοωνήγνόουν ὁ δυστυχὴς τομέλλον κακόν. 16. ἐπεὶ γὰρ νήδη νυ βαθεῖα και σιωπὴ πολλὴ καὶ ἴπνος ὁ γλυκύς, ψοφεῖ μεν ξωθεν ὁ τοῖχος ως διορυττόμενος, καὶ διωρύττετό γε, και οπὴ δη ἐγεγόνει ἄνθρωπον δέξασθαι δυναμένη κώ ευθυς ἄνθρωπος ταύτ παρίει και ἄλλος μοίως, καὶ πολλοὶ ἔνδον

ησαν και παντες εἶχον ξίφη. ἐτα καταδήσαντες ἔνδον εντοις δωματίοις τονἈππαρχον και τὴν Παλαίστραν καὶ τον

ἐμὸν οἰκέτην ἀδεῶς δη τὴν οἰκίαν ἐκένουν τά τε χρήματα και τὰ ἱμάτια καὶ τὰ σκεύη κομίζοντες ἔξω. ς δὲ

οὐδεν ἄλλο ἔνδον κατελείπετο, λαβόντες ἐμέ τε και τον ἄλλον ὁνον και τονίππ0ν ἐπέσαξαν, ἐπειτα ὁσα ἐβάστασαν, ἐπικατέδησαν ἡμῖν. και osτως μέγα ἄχθος φέροντας

334쪽

ημῆς ξυλοι παίοντες λαυνον εἰς το ορος ἀτρίπτω δῶ584 φευγειν πειρώμενοι τα μεν ουν ἄλλα κτήνη D εχ εμπειν O τι πασχεν, γωδ ανυπόθητος ἀσυνήθης ἀπιὼν πέτραις οξείαις επιβαίνων , τοσαυτα σκευ φέρων ἀπωλ- λυμην καὶ πολλάκις προσέπταιον, καὶ ου ην ἐξον καταπεσεῖν, και ευθυς αλλος πισθεν κατὰ των μηρῶν ἐπαιε

προἱέναι και κερδαίνειν τ μ παίεσθαι 17. επὶ τούτω

ημέρα τε δη ν, καὶ μεῖς ρη π0λλὰ ἀναβεβήκειμεν,

μενοι την odor ες το ἄριστον ἀναλίσκοιμεν Gr ες την τότε καὶ ἐμεινα Γνος. ἐπεὶ ὁ ζν αυτο τ μέσον της μέθρας, καταλύομεν εἴς τινα ἐπαυλιν συνήθων ἐκείνοις ἀνθρώπων ὁσον ὴν ἐκ των γινομένων σκοπεῖν ' καὶ γαρ 58 φιλήμασιν σπάζοντο ἀλλήλους καὶ καταλυειν ἐκέλευον αυτούς οἱ ἐν τῆ ἐπαύλει καὶ παρέθηκα i ἀριστον καὶ τοις κτήνεσιν ἐμῖν παρέβαλον κριθια καὶ ο μεν si Urων, εγὼ δε ἐπείνων μευ κακῶς ἀλλ' ἐπει δ' Οἴπω TO τε κ9ιθὰς μὰς ριστήκειν ἐσκοπούμ ν δ τι cii circi φαγοιμι.ορ ὁ κῆπον αυros πίσω της αὐλλὶς καὶ iχε λάχανα πολλὰ καὶ καλὰ και ρόδα περ Drῶν ἐφαίνετο καὶ ω

335쪽

καλουσιν ανθρωποι, κακὴν ἄριστον νω τοίτο παντὶ καὶ Ἀπω φασὶ γαρ τον φαγόντα ἀποθνήσκειν αυτίκα.18. εν τούτω ὁ κηπουρὸς αἰσθόμενος και ξυλ0νέρπάσας, 586

εἰσελθὼν εις του κῆπον και τον πολεμιον ἰδὼν κα των

καχάνων τον ἄλεθρον, σπερ τις δυνάστης μισοπόνηρος κλέπτην λαβών ουτω με συνέκοψε τω ξυλω, μήτε πλευρῶν φεισάμενος μητε μηρῶν , καὶ μην καὶ τα τά μου κατέκλασε καὶ το πρόσωπόν μου συνετριψεν. γῶ δε οὐκέτ' νεχόμενος ἀπολακτίσας ἀμφοτεροι καὶ καταβαλών ὐπτιον ἐπὶ τῶν λαχάνων φευγον ανω ς τ ορος ὁ δεεπειδη id δρόμω ἀπιόντα, ἀνέκραγε λίσαι τους κύνας εστ εμοί o δε κύνες πολλοί τε σαν και μεγάλοι και ἄρκτοις μάχεσθαι κανοί. γνων ὁτιὰ διασπάσονταί με ούτοι λαβόντες, καὶ λίγον ἐκπεριελθὼν κρινα τοὐτοδη et του λόγου , ,παλινδρομησαι μὰλλον η κακῶς δραμεῖν. ' πίσω οὐν ἀπήειν και εισειμι αὐθις εἰς τqν επαυλιν οι δε τους μεν κύνας δρόμω επιφερομενους εδεξαντο καὶ κατεδησαν, με δε παίοντες ου πρότερον ἀφῆκαν πριν υπο της δύνης πάντα τα λάχανα κάτωθεν ξεμεσαι. 19. καὶ μηνίτε ὁδοιπορεῖν ρα ν τα βαρύτατα τῶν κλεμμάτων καὶ τα πλεῖστα μοὶ πεθηκαw κἀκειθεν τότε ούτω εξελαύνομεν. πε δε ἀπηγόρευον δ' παιόμενός τε κα τω φορτίω ἀχθόμενος και τὰς ὁπλὰς ε της ὁδοs Σκτετριμμενος, γνων αυτOs καταπεσεῖν καὶ μηδ' αν ἀποσφάττωσί με ταῖς πληγαῖς, ἀναστῆναί ποτε τοίτο ελπί- Mσας μεγα μοι φελος ἔσεσθαι εκ ου βουλεύματος , - θην γαρ τι πάντως ηττώμενοι τα μεν εμὰ σκεύη διανε- μοὐσι τω τείππω και τῶ μιόνω, με δε αυτ0 ἐάσουσι κεῖσθαι τοι λύκοις ἀλλά τις δαίμων βάσκανος συνεὶς τῶν μῶν βουλευμάτων ε τουναντίον περιήνεγκεW ογα ετερος νος σως μοὶ τα αυτ νοησας πίπτει ν τη

336쪽

314 AO TRIANO V

λίθος εν si δῶ ἀπηγορευκώς, λογισάμενοι ν λλήλοις o τι ὁ μάτην πονουσι καὶ τον χρόνον της φυγῆς ἀναλλ

337쪽

ἔνδον κατεθεντο, μοίως ἐλουσαντο καὶ Ουτοι λοιπ0ν μετα τουτο ν αριστον δαψιλες καὶ λόγος πολυς εν se συμποσίω των ἀνδροφόνων et δε γραυς εμοὶ καὶ τωάππω κριθὰς παρεθηκεν ἀλλ' κεῖνος μεν σπουδὴ τὰς κριθὰς κατέπινε δεδιως, Oi εἰκος, με τον συνάριστον. ἐγω δεεπειδὰν ίδοιμι την γραυν ξιουσαν των ενδον ἄρτονησθιον. si δε στεραία καταλιπόντες τῆ γραία νεανίσκον 589ενα ι λοιποὶ πάντες ἔξω ἐπι το ἔργον ἀπήεσαν εγῶ δε ἐστενον εμαυτον καὶ την,κριβῆ φρουράν της μεν αὐγρα0ς καταφρονῆσαι ν μοι καὶ φυγεῖν κ των κείν ςομμάτων δυνατόν, ὁ δε νεανίσκος μεγας τε ν και φοροβερον ἔβλεπε, καὶ το ξίφος ἀεὶ ἔφερε καὶ την θυραν ἀειεπῆγε. 22. τρισὶ δε στερον μέραις μεσουσης σχεδον της νυκτος ἀναστρέφουσιν ι λησταί, χρυσί0ν μεν ουδ αρρογυριον ουδε ἄλλο υδεν κ0μίζοντες , μόνην δε παρθένον ἄραίαν σφόδρα καλην , κλάουσαν και κατεσπαραγμένην την σθῆτα καὶ την κόμην και καταθέμενοι αυτην ἔνδον επὶ των στιβάδων θαρρεῖν κελευον καὶ την γραυν ἐκελευον ἀεὶ ἔνδον μενειν καὶ την παῖδα εν φρουρὰ ἔχειν η δε παις υτε ἐμφαγεῖν τι θελεν ουτ πιεῖν , ἀλλα πάντα ἔκλαε καὶ την κόμην την αυτῆς εσπάραττεν ' στεκα αυτὸς πλησίον ἐστὼς παρὰ τn φάτνθ συνέκλαον εκε Γτ καλ παρθένω. εν ὁ τουτω ο λθσται ἔξω ν τω π9O-δόμω δείπνουν πρ0 ἡμέραν δε των σκοπῶν τις των

τὰς δους φρουρεῖν εἰληχότων ἔρχεται ἀγγέλλων τι ξένος ταέτη παριέναι μέλλοι και πολυν πλοοτον κομίζοι.

οἱ δε οἴτως ως εἶχον ἀναστάντες καὶ ὁπλισάμενοι ἀμεκαὶ τονίππον ἐπισάξαντες λαυν0ν εγὼ δε ὁ δυστυχης επιστάμενος ἐπὶ μάχην καὶ πόλεμον ἐξελαύνεσθαι ὀκνηρῶς πρ0ἴειν, ἔνθεν ἐπαιόμην τω ξυλ ἐπειγομενων αυ- κτων. πε δε κομεν ε την ὁδὸν ἔνθα ο ξένος παρελάσειν ἔμελλε, συμπεσόντες οἱ λησται τοις ὀχημασιν αυτόν

338쪽

τε κα τους κείνου θεράποντας ἀπέκτειναν, καὶ σα ντιμιώτατα ξελοντες τω ππω κἀμοὶ πεθηκαν, τὰ δε

ξυλω τυπτόμενος κρ0s την ὁπλὴν περὶ πετραν ὀξεῖαν καί μοι ἀπο της πληγῆς γίνεται τραομα ἀλγεινόμ καὶ

339쪽

λων εἰπὼν εἶναι το πο γραίας αλῶναι ἔσυρον αυτην,

δε μάλ' ἀνεκραγεν ενδ0θεν V παρθένον την αἰχμάλωτον ή δε προσελθουσα καὶ δουσα γραυν δίκην Βίρκης νονο ημμενην τολμῶ τόλμημα γενναιον καὶ αξιον 92aπονενοημενου νεανίσκοW αναπηδὰ γαρ εἰς μέ, καὶ επικαθίσασά μοι λαυνε κἀγώ τι τε ερωτι της φυγης και η της κόρης σπουδx ἔφυγον Ἀπου δρόμω η δεγραυς ὀπίσω ἀπελελειπτο id παρθένος τοι μεν θεοῖς ηυχετο σῶσαι αυτην τὶ φυγιὶ προς θε ἐμέ, - με, φη,

παντὸς ἔργου ἀφήσω, κριθῶν δε μεδιεινος ἔσται σοι ἐφ' εκάστης μέρας το αριστον. γλθε καὶ τους φονεῖς τους ἐμαυτου φευξόμενος καὶ πολλην επικουρίαν καὶ θεραπείαν κ της ἀνασωθείσης ἐμοι κόρης ἐλπίζων ἔθεον του

τραύματος ἀμελησας. 24. ἐπεὶ δε κ0μεν ἔνθα ἐσχίζετο

τριπλῆ δός, ο πολέμιοι μὰς καταλαμβάνουσιν ἀναστρέφοντες καὶ πόρρωθεν ευθυς προς την σεληνην ἔγνωσαν τους δυστυχεις αἰχμαλώτους καὶ προσδραμόντες λαμβάνονται μου καὶ λέγ0υσιν, M καλὴ κἀγαθὴ συ παρθένος, ποῖ βαδίζεις ἀωρία ταλαίπωρε ουδε τα δαιμόνια δέδοικας ἀλλα δευρο ἴθι πρ0 ημὰς, μεῖς σε τοῖς οἰκείοις ἀποδώσομεν, σαρδώνιον γελῶντες ἔλεγον, καμε ἀποστρέψαντες εἱλκον ὀπίσω κἀγὼ περ του ποδὸς καὶ 93του τραύματος ἀναμνησθεὶς ἐχώλευον οι δέ, Νυν, ἔφασαν, χωλὸς ὁτε ἀποδιδράσκων ἐάλωκας αλλ' ἄτε φευ-

γειν ἐδόκει σοι, γιαίνωνίππου κυτερος και πετεινὸς ησθα τοῖς δε λόγοις τούτοις τὸ ξυλον εἴπετο, καιέδη ελκος τω μηρ εἶχον νουθετουμενος ἐπεὶ δὲ εἰ σω πάλιν ἀνεστρέψαμεν, την με γραυν ευρομεν ε της πέτρας κρεμαμένην εν καλωδω δείσασα γάρ, οἱον εἰκός, τους δεσπότας ἐπι τοὶ της παρθένου ori κρημν ἐαυτὴν σφίγξασα εκ ου τραχήλου. οι δε τὴν γραυν θαυμάσαντες

340쪽

της ευγνωμοσυνης την μεν ἀπολύσαντες ε τον κρημνον κάτω φῆκαν ς ν ε τω δεσμω την θε παρθένον ἔνδον κατέδησαν , εἰτα δείπνουν καὶ πότος ν μακρός. 25. καν τουτω δη περὶ τῆς κόρης διεῖ 0ντο προ αλ

την χρόνω καὶ βασάνω φυλάξας στερον ἀπολεῖ. ἐταε ζητουν θάνατον, και τις εἶπεν, id ὁτι παινεσεσθετο αρχιτεκτόν μα τον νον δε ἀπολέσθαι κνηρον ν- τα, νυν δε καὶ χωλὰν ἐναι ψευδόμενον , και μην και τῆς φυγῆς τῆς παρθένου γενόμενον πυρετ ν καὶ διάκονο τουτον Ουν εωθε et ἀποσφάξαντες ἀνατέμωμεν ἐκ τῆς γαστρὸς καὶ τα μεν γκατα πάντα ξω βάλωμεν, την δὲ ἀγαθὴν ταύτην παρθενον τω ονφ εγκατοικίσωμεν την μεν κεφαλὴν ξω του νου π0όχειρο i/. ς αν μ' εὐθυς ἀπ0πνιγείη , τὸ δε ἄλλο σῶμα πὰν ενδον κρυπτόμεδ'ον,