Opera omnia

171쪽

τους δυο υἱους προςαγαγόντος τον πρεσβυτερον υνιισσῆν καὶ τὸν νεώτερον Ἐφραῖμ, ἐναλλάττει τας κως, ἡ την με δεξιὰν ἐπιτίθησι τω νεωτέρφ, Ἐφρα)m, την δε τώνυμον τω πρεσβυτέρω, Μανα ς πῆ ' και βαρωτο πραγμα ηγησαμένου τοτ γωση καὶ οιηθεντο τον πατέρα κοντα σφαλ α περ την τῶν 8χειρων ἐπίθεσιν, φησὶ ν, ω δέημαρτον, ἀλλ οῖδα, Ρ. τέκνον, οῖδα καὶ os ς 'σταὶ εἶς λαον, καὶ ουτος ωθησ/ταi Qx ὁ ἀδελφος απιτο 0 νεώτερος. εἰ ζων αυτου σται; V T ουν χρη λέγειν, η τοντο ς - δυο φυσήις ἐδημιουργηθησαν ἐν φυχη - θεον σφοδρα αναγκαῖαι, μνω τε καὶ ἀνάμνησις αμείνω μἐν μνημη, χειρων δ η νάμνησις. πι μεν γὰρ -υλους χει και ἐναργεῖς τας καταληφεις ώς μηδ αγνοία διαμαρτεῖν Ἀναμνησεως δὲ ληθη πάντως προηγεῖται, πηρον καὶ τυφλον πρανα. Πρε-- τερρνει το χεῖρον, τανάμνησις, τρίσκεται μνήμης, του κρείττονος, συνε, και διάστατον. ιγὰρ πρῶτον εις τα τέχνας ευαγόμενοι, περικρατη- σαι τῶν la αυτὶ θεωρημάτων δουνατοῖ ἐεν σεις.

ηθη οἶν κατ' aeκὰς χρώμενοι, πάλιν ἀναμιμνη- 'meos εθα, εως ἐκ του diλάκις μιν ἐκλαθέσθαι,-λλάκις ει ηναμνησθ/ηναι ' βεβυιον vos μνημηκρατηση Παρ' o καὶ εὐτέρα, ο φθονος γάρ ἐστι, συνίσταται τῆς ναμνησεως. Συμβολικῶς ουν ο ἐν

172쪽

σαντας μάλιστα ἐπαινεῖ, τι διυβάντες ἀπο των πα- θῶν, θεπτου, ἐπέμειναν τη διαβάσει, καὶ ο ωρμησαν ἔτι επ'-υτά του δεο δεττερον δωτερείων ἀξιοῖ. ραπέντες γαρ νεδραμον την τροπην, και ςπερ επιλαθόμενοι των πρακτεων, πάῖαν ἐπὶ το πράττειν ωρμησα αυτὰ, οἱ δε πρρτεροι τρεπτριδιν-.εσαν 'Eοικεν ουν τοις ἐν Ουστερον πάσχω

ονοματος, καί φησιν αυτ δωρησεσθαι σοφίαν καὶ επιστημην, καὶ δημωυργον αυτον καὶ ἀρχιτέκτονα πάντων των της σκηνη ' ' τοττεστι των της ηα-χης ργων, ἀποδεῖζειν, μηδεν ερρον καὶ Κν παιγνέσειέ τις, προυποδειζας αυτρυ. Αεκτέον Ουη, ori καὶ τουτο τὸ σχημα τηὶ rari ἐντετυπωκεν ο δεος, νομισματος δοκίμου τρόπον. πις οδ εστe - χαρ κτηρ, εἰσομεθα, ἐαν την ερμηνείαν προ του νόματος ἀκριβωσωμεν. Ἐρμηνεύεται - Βεσελεηλ ἐν sσκι- ο θεός. Σκια θεου δε ο λόγελ αυτου ἐστιν, P. ω καθάπερ ὀργάνω προαρησάμενος ἐκοσμοποίει. - δἐ η σκιὰ καὶ τὸ ςανεὶ ἀπεικόνι γα τέρωνεστὶν ἀρχέτυπον. Dςπερ ορ ὁ θεος παραδειημα της

λων γίνεται παράδειαμα. - καὶ Ἀναρ μ

173쪽

ρομεν οἰκίαν ἐπιμελῶς, προ-λαιοις, τοαῖς, - δρῶσι, γυναικωνίτισι, ποῖ αλλοις οἰκοδομημασιν,εννοιαν ληψεται του τεχνίτου, - θω γαρ ανεν --χνης καὶ δημιουργου νομιει την οἰκίαν ἀποτελεσθη- ναι, το αυτὸν δε τρόπον και επὶ πολεως, καὶ νεὼς, καὶ παντος λάττονος η μείζονα κατώ σάν τος - ου- δη καὶ εἰςελθών τις Aςπερ εἰς μεγίστην οἰκίαν η πόλιν τόνδε τον κόσμον, καὶ θεασάμενος --

ρανον εν κυκλω περιπολουντα, καὶ πάντα εντος συν-

Mηφοτα, πλανήτας καὶ ἀπλανεῖς στέρας κατὰ ταυτὰ καὶ ἄμυτως κινουμενους, ἐμμελῶς τε καὶ θ ρμονίως, καὶ του παντὶ αλπελίμως, γην δ το μεσαίτατον χῶρον λαχουσαν, δατός τε καὶ ωρος χυ- σεις ἐν μεθορίω τεταχμένας, ετ ει ζῶα θνητά τε καὶ ἀθάνατα, καὶ φυτῶν καὶ καρπῶν διαφορος. λογιεῖται δηπου, τι ταυτα ου ανευ τέχνης παντελον

δεδημιουργηται, αλλὰ καὶ ην καὶ στιν ο τουδε του παντος δημιουργος ω θεός. in δη ουτως ἐπιλογιζόμενοι, δια σκιας τον θεον καταλαμβάνουσι, διM τῶν ργων τον τεκνίτην κατα-ουντες. f. 33. Ἐστι δέ τις τελεώτερος καὶ μαλλον - καθαρμένος νους, α μεγάλα μυστήρια μυηθεὶς ος κου ἀπο τῶν γεγονότων τ είτιον γνωρίζει - ν' mon. I, 26.

174쪽

ωφασιν ἐναργη του γεννητο λαμβάνει, ως ἀπ'

αττου αὐτὸν καταλαμβάνειν, καὶ την σκιαν αντον, οπερ ην, τον τε λόγον, και τόνδε τον κόσμον Ου-

τός ἐστι Μωυσης, o λέγων ' φάνισόν μοι σα-- τὸν γνωστῶς ἴδω σε,'' ' μη γαρ ἐμφανισ,είης μοι δι' τρανοτ η γης η υδατος η ἀέρος η τινος πλῶς των ἐν γενέσει μη κατοπτρισαίμην εὐαλλω τινὶ την σην δεαμ, η ἐν σοι τωθε 0. ι γαρ ἐν Προνητοῖς ἐμφάσεις διαλύονται αἱ δε ἐν τω ἀγεννητλω μόνιμοι και βέβαιοι καὶ διδιοι διατελκεν χε τμ-P. ms 'ν ' κέκληκε, και ἐλάλησεν αυτμο θεός. Bεσελεηλ ανακέκληκεν, αλλ' Ora ομοίως δελα

τον μεν, την εμφασιν - θεου λαμβάνοντα ἀπ' αυτου του αἰτίου, τον δι- ερ απο σκια των γενομένων, - τεχνίτην ἐξ ἐπιλογισμου κατανοουντα. α τουθ ευρησεις - σκηνην και τα σκευ πάντα

ντης, πρό υρον μεν πο Μωυσεως, αὐθις δ' υπο1o8 Βεσελεηλ κατασκευαζόμενα. -σης με γαρ τὸ Μ μνέτυπα τεχνιτεπει Βεσελεηλ ει τα τούτων μιμ μανα μηται μιν γαρ Μωυσης φηγητη πω θεω, ως φησι, κατὰ το παράδειγμα το δεδειγμένον σοιεν τω ρει πάντα ποιησεις,' n Βεσελεηλ ει σεῖ και ευότως Καὶ γαρ ὁ τε παρῶν λόγος, και Μαριὰμ η αἴσθησις, ἐπανίσταται πῶς τοῖς ἀκουουσιν, τι Ταν γένηται προφητης κυρίου, ἐν

175쪽

μένας, καὶ πλαττομένας, και κρως σε νορε ενας

πτον καὶ καταρατον, την δὲ ἀφέλιμον καὶ ἐπαινετην και ἐχουσαν τὴν ἐν κιβδηλον, την δε δόκιμον χαρακτηρα καλην καὶ ρμόττουσαν πην ευξόμεθα, ην και ΜωCσης, D' μην ὁ θεος ανο η τον ἐαυτου θησαυρον ' καὶ τον μετάρσιον καὶ ἐγκτμονα θείων φώτων πον οὐδη κεκληκεν τρανον, τοτ Mτων κακων επι θD7. V ισὶ γαρ παρ ἀγαθῶν, Ουτω καὶ κακῶν παρὰ τω θεῶ Θησατροι, ως ἐν μεγάλη φησὶν es; Oυ in ταυτα συνηκτα παο ἐμοὶ, καὶ ἐσφράγισται ἐν τοι θησατροῖς μου, νημέρα ἐκδικησεως, ταν σφαλη ο ποτ αυτῶν; Ρ' 'ορας τι κακῶν εἰσι θησαυροὶ καὶ ὁ ἐν των γαθῶν εἷς. Ἐπὰν γαρ o θεὸς εἷς, καὶ ἀγαθῶν θ'

ισαυρός πολλοὶ δε των κακῶν, τι καὶ οἱ μαρτα--ντες πειροι το πληθος Ἀλλὰ καὶ ἐν τούτω σκόπει την του οντος ἀγαθότητα τον με των ἀγαθῶν θησαυρὸν νοίγει, τους δὲ τῶν κακῶν ἐπισφίγγει. Θεον γαρ ἴδιον, ταχεν ἀγαθὰ προτεινειν καὶ σθα- νειν δωρουμενον, τα δὲ κακὰ μη ραδέως παγειν. Μωυσης δε καὶ ἐπιτείνων το - θεοτ φιλόδωρον κα χαριστικον, ου μόνον ἐν τω υλλω χρονφ φησ τους θη-τροις τῶν κακῶν ἐσφραγίσθαι, ἀλλα καὶ ταν φυχη σφαλη κατὰ την βασιν του ορθου λόγου, οπότε καὶ ζων ν αυτην δίκης ἀξιουσθαι ' ἐν - μέρα γὰρ, φησὶν ' ἐκδικησεως ἐσφραγίσθαι τοτς τῶν κακῶν θησαυροτ ' δεικνυντος του ἱερον λόγον, οτι Ουδ τοις ὁμαρτάνουσιν - ς ἐπέζεισιν θεος,8 14ἀλλὰ δίδωσι χρονον εἰς μετάνοιαν, καὶ ri του σταλ' P. ματος Ιασιν καὶ ἐπανόρθωσιν. 6. 35. κύριος - θεὸς τω φει, ἐπικαταρατος in ἀπο πάντων τῶν κτηνῶν, καὶ Ἀπο

176쪽

M. ἐπικατάρατον εἰναι τον μετατιθέντα τα ορια του

μετατέθεικεν, πη ας ρον κακίαν. γλον θανάτου. Ἐπικατάρατος μέντοι καὶ πλανῶν τυφλον ἐν μ

τυφλον τα φυσει η αἰσθησις, ατ αλορος ουσα, επε το λογικον dos ματουτα- .LIαρ ω καὶ μόνω τουτω τα πράγριατα καταλαμβάνομεν, αἰσθησε Mουκέτι μονα γαρ τα σωματα φαντασιουμεθα δι' αἰ- σνήσεως. Tην υν πηραν αἴσθησιν το των πρω-γματων ἰντιληψεως ἐζηπέτηκεν, εἰ γε δυναμένην ἐπὶ νουν τρέπεσθαι καὶ τηνιοχεῖσθαι re αυτου κεκολλυγεν, ἐπὶ το ἐκτος αἰσθητὸν ἀγαπυσα, καὶ λίχνον αυτην ἀπεργασαμένη του εαυτης ποιητικου ενα μεν αἴσθησις πηρος ουσα, ἀκολουθ et τυφλω ποδ γω, τω αἰσθητφ ο ὁ νους π εφοτέρων, πο γετουμενος ου λωόντων, ἐκτραχηλίζηται καὶ ἀκρα- της εαυτου γίνηται. in γαρ τις ην του κατὰ,των ἀκολουθία, τῆ βλεποντι λογισμω et ρὸ Ἀχρηνεπεσθαι, Ῥύτω γαρ αν τα βλαβερὰ ἐπεκουφιζετο. νὶ ὁ τοσοωτον στησε μηχάνημα κατὰ της - λως γεμόσιν αυτην χρησθα τυφλοῖς χνάγκασε, παρακρουσαμένη καὶ ἀναπείσασα κακῶν ἀρετην α λάξαι, καὶ ἀντιλῶναι πονηρῶν κακίαν.

177쪽

ηδονη. ω δὲ καταρατα αυτῆ, ἴδωμεν ως προ ν . - πάντων, ' φησι, των κτηνων ἐπάρατον Lναι. Gκουν κτηνωδες μέν ἐστι το λογον κα ὶ αἰσθητικόν 'Eκάστη δ αἴσθησις δονη καταραται, οὐ πολεμιωτάτη καὶ χωστη. και γάρ ἐστι τω ἔντιπολέμιος αισθησει. εκμηριο δἐ οταν ἡδονης ἀμώτρου κορεσθῶμεν ουθ οραν υτ' ἀκουειν Ουτ' - σφραίνεσθαι Ουτε γεύεσθαι Ουθ' πτεσθαι εἰλικρινῶς δυνάμεθα, ἀλλ' -ωδρὰς καὶ ἀσθενεῖς ποιούμεθα τὰς προωολάς. και τουτο ἐν, ταν ἐπίσχωμεν την χρησιν αντης, πάσχομεν ἐν αὐταῖς δ οντες ταῖς τ' Mνης ἀπολαυσεσι, κατὰ το παντελὲς καὶ την δια των ἐνεργουσῶν αἰσθησεων ἀντίληψιν αφαι-82ρουμεθα - δοκεῖν πεπηρῶσθαι Πῶς ουν o P. υν εἰκότως ως θεα ωσθησις τῆ πηρουση αντην

ἡδονῆς

11 f. 37. Ἐπικατάρατος δέ ἐστι καὶ παρα πάν- Μ.τα τα θηρία ' λέγω δη τα πάθη της νηης -- τοις γὰρ νους τιτρώσκεται καὶ διαφθείρεται. aτ ουν καὶ των χλων παθῶν χείρων εῖναι δοκεῖς πιτι σχεδον ποβεβληται πασιν ἄμερ τις ἀρκη καὶ θεμέλιος. Η τε γὰρ επιθυμία γέγον δι' ερωτος δο- νης η τε λύπη συνίσταται κατὰ την ταύτης ἀφαίρεσιν φόβος τε α γενναται δι' ωλάβειαν απουσίας αυτης 'Dς τε δηλον iναι, ἔτι πάντα ἐφορμεῖ πάθη, δονη καὶ τδ' ακώυνεστη το παράπαν Ισως ἐκεῖνα, ε μὴ προκατεβληθη τὸ ωτικον αυτῶν, ηδονη. l. m. - Ο στη ει καὶ τ κοιλία πορειυσν7. Περὶ γὰρ ταυτα φωλευε τὰ μερη το πάθος, στερνα καὶ την γαστερα 'Oταν μεν εχ τὰ ποι τικα καὶ τὰς ἴλας η δονη, περὶ την γαστέρα καὶ τὰ με αυτην, τα δἐ ἀπορη, περὶ τὰ στη , που

ὁ λμός. ι γὰρ φιληδονοι στερόμενο των δονῶ

178쪽

δργιφονται καὶ παραπικραί--ται - δἐ ἀκρφέστωρον ἴδωμεν το δηλουμενον. ριμερη συμβεβηκε την

φυχην ιῶν ιναι, και χειν μέρος μἐν γ λογιστι- κον, δευτερον ει θυμικον, τρί ν δ εποτμητικόν.χνιοι μεν ουν των φιλοσόφων τα μέρη ταυτα δυνάμει μόνον διέκρινών αλληλων τινε δ και τόποις Eliis ενειμειν τῆμεν λογικω τον περ δεφαλὴν χῶρον ει - τες, orro ο βασιλε/ς, κε καὶ οι δοριφόροι δορυφόροι δὲ αἱ αἰσθησεις του νου, περι κεφαλὴν ουσαι, ωςτε και ὁ βασιλευς εἰ αν κεῖ, ωςπερ ἄκραν νπόλει λαχὼν ἰκεῖν. ω δἐ νμικω τα στέρνα ' πασο καὶ τὴν φύσιν πυρῶσαι το μέρος πυκνότητι καὶ κραταιότητι συνεχῶν στέων, ωςπερ στρατιωτην - γαθον καθοπλίσασαν θώρακι καὶ ἀσπιδι προς τηντων ναντιφυμένων αμυναν. δἐ ἐπι μητικω τον περι το παρ καὶ τὴν κοιλιαν τόπον ἐνταυθα γαρ κατοικεῖ λπι μία, ορ-ξις λογος.

l. 39. Τὰν πιν ποτε ζητῆς, ω διάνοια, τίνα χῶρον ἡδονη ἐκλήρωται, μη σκέπτου ον περὶ κωφαλὴν τόπον, που το λογιστικον , μη γα πρησεις. Ἐ- μάχεται ὁ λόγος - πάθει και ἐν ταυτὶμ

δος ἡ δονή νικώσης δ ημνης, φυγὰς ὁ λόγος.

κήτει δἐ εν στήθει καὶ κοιλία, που ο θυμὸς καὶ ἐπιθυμία μέρτ του λόγου ' ἐν αυτ γαρ τρίσκεται καὶ ἡ κρίσις η μετέρα καὶ τα πάθη. O κεκώλυ--ται - νους, ἐκβὰς των νοητῶν κω οἰκείων ἐπιβρ- λῶν, ἐκδοθηναι τω χείρονι. ουτ δε υ φιβαίνει, οταν ὁ φυχης κρατήση πόλει ος ' ανάγκη γαρ δορυά 3 111λωτον γίνεσθαι τον μη μαχιμον, ἀβιλ' εἰρηναῖον τὸν P.

ff.ἐν ἡμιν λογισμόν. f. o. ἰδὼς γουν ὁ ερὸς λόγος σον ' κατ

oo. δύναται ορμὴ πάθους, τμου τε καὶ πιθυμίας,εκάτερον ἐπιστομίζει, ἡνίοχον καὶ κυβερνήτην ἐφιστὰς τυ λυγον. I αὶ πρότερον περὶ του Θυμου - λαπευων αυτὸν καὶ ἰώμενος, διαλέγεται οἴτως. A sὸ

179쪽

ἐπιθησεις ἐπὶ το λόγιον των κρίσεων, την δηλωσιν κω την λήθειαν, καὶ ἔσται ἐπὶ του στηθους ἴσα - ρῶν, ταν εἰς-δηται εἰς το αγιον ἐναντίον κυρίου. o ουν ἐστιν ἐν μιν 'o φωνητη- ριο οργανον, περ ἐστιν o Προνος λόγος ορτος δὲ ν ἀκριτόμυθός εστι και δόκιμος η κεκριμένος καὶ δόκιμος Εἰς ἔννοιαν ὁ Ῥας γε λόγου του κατὰ διάκρισιν. ο γαρ λόγιον ησιν ου τὸ ακριτον η κίβδηλον, αλλὰ το τῶν κρίσεων, ἴσον τ ο, διακεκριμένον καὶ ρητασμένον Toύτου δὲ του δοκίμου λόγον δύο ἀρετάς φησιν εῖναι τὰς ἀνωτάτω, σαφηνειαν καὶ ἀληθότητα και πάνυ ὀρθῶς. O γαρ λόγος το ἐν πρῶτον παρεῖχε το σαφη ποιησαι καιδηλα τὰ πράγματα τω πλησίον, μη δυνηθέντων ημων et ἐγγινόμενον τη ν η πάθος π των ἐκτος ἐπιμασθαι, πιδ' oti ἐν παραστησαι.

f. 41. 1ιόπερ ναγκάσθημεν ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ διὰ

φωνης σύμβολα, νόματα καὶ ρηματα, α δεῖ πάντως εἶναι γνώριμα, ἶνα σαφῶς καὶ ἐκ λως ο πλη- σιον ἐκλάβηται επειτα το ληθῶς -τὰ ἀπαγγεῖλαι. γαρ φελος, τραν μεν κα σαφη την ερμηνείαν ποιεῖσθαι, πιυμ ει αλλως γνάγκη γὰρ ητως ἐχόντων, ἀπατῶσθαι τον ἀκροατην καὶ μεγίστην καρπουσθυι omloρὰν μετὰ γνοίας και ἀπαιδεω- σίαν. ἱ γὰρ, αν λέγω τῶ παιδὶ τρανῶς καὶ σαφῶς, δε α το ἄλφα στοιχεῖον τι εστ γάμμα, το η τι σῶν μουσικος λεγε τῶ πρῶτα εραγομένφ δεικνυς - εναρμόνιον τι χρῶμά ἐστιν,

- χρωματικον τι διατονικον η την πάτην τιμέα , η - συνημμένον τι το διε πιγμένον, η τηνυπερβολαίαν τι προςλαμβανόμενος; ρανῶς ἐνισως καὶ σαφῶς ἐρεr, ου ἀληθῶς δὲ, αλλὰ ταύτyκακίαν ἐργάσεται την ἐν λόγου πιταν δὲ ἄμφότερα καὶ σαφηνειαν καὶ ἀληθότητα ποιηται. ἀφοιμον

180쪽

παρ ει τω Iιανθάνοντι τον ον χρανε νος ταῖς δυσὶν ἀρεταῖς αυτου, - καὶ μόν*ς -ον μαι συμβέβηκέ που. f. 42. Φησιν υ ἱδρυσθαι - κεκριμένον λαγον ἔχοντα τὰς δίας/ἀρετ&ς, ἐπὶ που στηθυους δηλονότι Ἀαρὼν τουτέστιν ἐπὶ - μου, D' οὐτος ηνιοχηται λόγω το πρῶτον, καὶ μη - της --υ ἀλογίας βλάπτηται, is ει σαφηνεία, ον πώ κε 112 γὰρ Ῥμος σαφηνείας εναι asq. ων - ο 843K.γιζομένων ου μόνον η διάνοια, αλλὰ καὶ - ηματα P.

ταραχης καὶ συγχύσεως γέμει οἰκεῖον - ην την του πιμο σαφηνειαν πανορθωθηναι σαφηνεία, ἐπὶ τουτοις ἀληθότητι Μετὰ γὰρ των αλλων καὶ τοττοεκερ- et μος ἴδιον, το μέδεσθαι. ων νυν χρω- μενων τ πάθει τούτω πεδον -δεὶς ληθεέει, τε μέθη κεκρατημενος πης, ου σώματος. αντα

ἀλεβεφάρμακα του θυμικου μέρους ἐστὶ λόγος, σαφηνῶι λόγου ἀληθεια αὐτοψ ε, γάρ ἐστι δυνάμει τὰ τρία, λόγος - ἀρεταῖς, ἀληθέτην καὶ σαφηνεία, θυμὸν νόσημα χαλεπον φυχης ώμενος. f. 43. ἶνος οδ εστι φέρειν ταυτα Ora της ἐμης η της του τυχόντος διανοίας, αλλὰ της ἱερωμένης καὶ μούσης καθαρῶς, της Ἀαρών. Καὶ uti ταύτης ἀεὶ πολλάκις γὰρ τρέπεται, αλλ' ὁτα ατρίππως διάγη, ταν εἰς-ρευηται εἰς το αγιον, τανύννει ορευηται ὁ λογισμος ταις αγίαις γνώμαις, καὶμ - των ἀποδιδράσκη Ἀλλὰ πολaάκις συνεις--χεται με ὁ νους εἰς ιερὰς καὶ σιιις και κεκαθαυμένας δόξας, αλλὰ ἀνθρωπένον ταύτας, οἷον ας περι των καθηκόντων, τὰς περὶ των κατορθωμά- τωκ, τὰς περὶ των θέσει νομίμων, τὰς περὶ της κατ' ἀνθρώποις ἀρετης οὐδ' o τουτον διακείμενος το τωρόπον ἱκανός ἐστι το λόγιον φέρειν επὶ τουστη υς μετὰ των ρετῶν, αλλὰ μονος ο ἐναντίον κυρίου χιών, τουτέστιν ο νεκα θεο πάντα πρά- των, και μηδεν των μετὰ θεὸν περτιμῶν, αλλὰ νέ-