De veteribus finibus romani patriarchatus disquisitio Antonii Octaviani

101쪽

prisca sostolica disci lina , et canones -- ωTES EDquuntur. Er qua re Semradum si mam Oraculi Porennitatis tuase ad piros illustres Praoscios Prael. LIIFrici nostri scripta porreximuS, ut Ce antibus Episcoporum sub-rmtionibus, antiquum ordinem specialiter faciant custodiri, ne Menerabilis Ecclesia sanctissima Vrbis pripilogia a Doloribus ConStituta Gmittiat, quae perenne nobis sui nominis CO - apit imperium. Et quamvis hujus alterius constitutionis, qua priorem abrogavit Theod sius AuguStus , nullum neque in Cod. Theodos. neque in Cod. Iustinian. exstet vestigium; de calamen dubitare nos non sinit continuata adhuci Per plures aetates Romanorum Pontificum in Illyricas Ecclesias exarchica potestas. Itaque satis mirari non possum, ut de heterodoxis scriptoribus

qui ambitionis Romanam sedem insimulam non Sunt veriti, quae quarto primum Saeculo Thres Ionicenses Vicarios, et deinceps alios instituerit. Hi profecto in tam turpem errorem minime. 1 In Appendice ad Lib. V. P. de Marca de Gn-

102쪽

incidissent, si in investigandis pontificiis juribus

potius prisca consulere monumenta, quam fra conceptis opinionibus, et obtrectandi libidine duci maluisSent. Quae huc usque de Pontificis in Illyricum Potestate a nobis demonstrata Sunt, possunt oblique , Seu indificis, ut nostri ajunt Philosophi, ad alias Occidentis regiones Ieserri. Si enim Ecclesiae Macedoniae , et Achajac, quae a Divo Paullo sundatae sunt, Itomano Patriarcha tui iam ab initio cesserunt ; quis unquam credet , Gaulicanas , Hispanicas , ct Africanas provincias , in quas non aliunde, nisi a Romana sede Evangelicum lumen invectum fuit, ex hujus patriarchali imperio se subduxisse 2 Ucrumtamen hujusmodi nos indisecta argumentatione neglecta, adversus Dupinium, ejusque sautores directe, ut dicitur, etiam in memoratas regiones Pontificis jus oste domas: siquidem plura ad id probandum nobis suppetunt ex Vetustis membranis deSumta argu

menta.

103쪽

i' Post Imperii in dioeceses partitionem , quae sub Constantino facta ost, duplici notione Italiae nomen usiarpatum invenimus : eo enim arpellata est veI tota illa regio, quac ab Alpibus ad Simium fietum extenditur; vel superior in tum Pars, quae septem ea aetate constabat Ρ Finens, cujusque caput erat MedioIanum. Dupinius autem contendit I) Italiam postcriori significa tione aeceptam nequaquam antiquitus ad Roma num Patriarinatum pertinuisse, sed Mediolanensis Antistitis propriam evasisse dioecesim. laque ut Probet, assirmat nunquam Romanum Pontificem Italiae strictes dictae Metropolitas consecrasso, Rutex ea concilia coegisse : tantumque Gregorii M. actate addit in Mediolanensis Episcopi ordinatione Apostolicae sedis consensum inspectari coepi Q. ti I. Dis n. g. IS.

104쪽

Voxum quod ad synodorum conVocationem SPectat ,QVincinenter salii Dupinium satis arguum Romae habita quarto saeculo ,,eb. deincePS Conmcilia , quibus interfuisse Italiae superioris Praesules accepimus. Nam ad synodum Romae anno S 15. advorsus Donatistas sub Melchiade congregatam Moroesm Mediolanensem Episcopum ac citum suisse auctor est optatus Mileuitanus IJ. Ac Valerianus Aquilojensis Metropolita legitur inter Episcopos , qui Romanum concilium sub Damaso anno 572. contra Λuxentium Arianum celebrarunt, ut ex hujus Concilii synodica ad Illyrici Episcopos patet, quam rosert Theodoret a . Tum Patres Constantinopolitani concilii in synodica ad Episcopos Romae congregatos Post Damasum, Ambrosium Modiolanensem, et Vulcrianum Aquilojensem memorant: S . Ad haec in Praesulum numero , qui Romam anno 465. ad celebrandam .Ιlilari Papae inaugurationem Con- Venerunt, recensentur nonnulli Italiae minus Iato

dictae Episcopi 4). Ac demum VI. saeculi initio , in Lib. II.

105쪽

Plures frequentes sub Symmacho Pontifice coactae sunt in Urbe synodi de rebus ad Romanam Sedem pertinentibus; quibus Laurentium Mediola nensem cum aliis suae provinciae Episcopis sub- Scripsisse novimus 1 . Quod vero scribit Dupinius, nunquam Italiae Superioris Metropolitanos a Pontifico initiatos suisse, et Gregorii aevo primum Mediolanensis Episcopi ordinationi assensum praelieri coepisse ; id Pariter salsum esse constat ex Pelagii Ι. epistola ad Ioannem Patricium , quam cum aliis LucasHOIstentus e tenebris in Iucem vindicavit. In ea enim petens Pontifex, ut duo schismatici Episcopi Mediolanensis, et Aquileiensis debito sup Plicio assicerentur, inter alia scripsit Romae illos olim consecrari consuevisse, sed deinde ob itineris Ionginquitatem indultum esse , ut se invicem Consecrarent su): Is mos , ait, antiquus fuit, ut quia pro longinquitates, pol disscultates itia neris ab Apostolico onorosum illis norat omdinari , ipsi is insicem Mediolanensis, et Aquit ensis ordinares Episcopi debuiissent ,

106쪽

ita tamen ut in ea cisitates, in qua erat O dinandus Episcopus , aueritis cisitatis Pon tifex Occurrere debuissete Quare nil mirum, si is ab Italiae Episcopis Ambrosium Consecratum suisse narrat Theodoretus I quo enim tempore id accidit, desierant Romae ord nari Mediolanonsos Antistites. Itinc tamen nolim quis sequi illud Existimet, Pontifices Romanos, post id benefi- .cium in Mediolanenses , et Aquileienses Metropolitanos collatum, omnino eos ordinandi iure Se exuisse: siquidem Postquam legitimo ipsi electisuerant, nullo pacto inaugurari Poterant, nisi Pontificius accessisset consensus. Probatur hoc do Mediolanensi ex opistola Gregorii Magni a ad . Ioannem Subdiaconum, qui sane haud existimandus est Primus hunc morem induXisse , uti sentire videtur Dupinius: nam is in citata epistola aperte 'innuit, se antiquam in hac re consuetudinem

sequi. Si quidem, inquit, in praedicto Ilio

nostro Constantio omnium voluntates, atquct consensum potaurare CO OSCiS , tunς eum a

propriis Episcopis, sicut antiquitatis mos t

107쪽

οπιφι, Cum n Dact auctoritatIs assensu Iacias consecrari: qualentis hujusmodi serpata consuetudine et Apostolica sedes proprium vi rem retineat , et a Se Concessa citiis sua

una non minuat. Cujus Ioci postrema verba satis docent, quod' ante docucrat Pelagius , M diolanensem Episcopum ex Apostolico privilegio in Sua provincia Consecrari suevisse. Sed ct dc-Sinente saeculo V. Symmachum Papam Aqui-Diensis Episcopi electionem sua assensione firmasse legimus I): unde liquido patet Iongo ante Gregorium ut ad Mediolanensem , ita et ad Aqui Iciensem consecrandum Par enim amborum in tali re esse omnino debuit fortuna, et conditio necessariam habitam esse Romanae sedis consen Sionem. Nec porro quia nulla antiquiorum Pontiscum similia decreta adhuc reperiso licuit, rite indo argueret quispiam nulla alia Planc exstiti Sc..Nam Vetustiora Romanae Ecclesiae tabularia, ubi innumera Pontiscum decreta , ct cpistolao asservabantur, quibus vel aliquid decernebant tum ad Ecclesiam universam, tum ad peculiares Ecclesias spectans, Vel ad relationes synodorum

108쪽

ae .

totius Orbis respondebant f frequentissime olim habebantur synodi praesertim provinciales paselim temporum injuria, partim hostili furore per

iisse sciunt universi. Si ea nunc eratarent, extra omnem dubitationis aleam plurima ex ipsis cor iissima depromere liceret monumenta, quae APostolicae sedis non modo in totam Italiam, sed etiam in Galliae , Hispaniae , atque Africae E cIesias exarchicam potestatem omnibus Ionge te statiorem sacerent. Et sane Hieronymus ad Ag miniam scribens tradit se, cum esset Romae Damasi Pontificis a secretis, non leviter occupa tum fuisse in respondendo Orientis, atque O cidentis foenodicis consultationibus I). Infinita ergo et Damasi, et aliorum qui eum anteceSwrunt , Vel per plura saecula secuti sunt Pontisces , fuisse rescripta omnino oportuit: attamen vix paucas illorum epistolas , velut e naufragio tabulas, si Gregorii Magni epistolas excipias, Superesse Ecclesiasticarum antiquitatum studiosi omnes norunt. Huc accedit, quod summo studio, summaque diligentia sua jura, ac Praecipue id , quo de loquimur , tuebantur Romani Pon- iὶ Epist. 91. Editi Maur.

109쪽

usices: idque vel ex eo liquet, quod scribit Gr gorius I , se graviter in Salonitanae urbis Episcopum animadVertisse, quod, inconsulta Romaua sede, inauguratus suisset; quin et addit factam ESSE rem , quaE Sub nullis anterioribus Principibus eponia. Quis itaque in animum inducet, id jus in consecratione Metropolitarum Italiae Pontifices negligere voluisse, quod in Metropolitam Diamaticae urbis tantopere retinere nitebantur Haec cum ita se habeant, sacile quisque per spicit nulla ratione defendi posse cxarchicam Mediolanensis Ecclesiae potestatem in provincias septeni ab Italiac Vicario gubernatas, quam Pro pugnant Dupinius, et cum eo Dughetius, qui latius hoc argumentum persequitur , quibusdam Ambrosii male intellectis epistolis maxime COn-ssus a). Et quidem his epistolis non dissitemur deceptos suisse duos summos viros Baronium b), et Sirmondum s43, qui idcirco Mediolanensis Episcopi iurisdictioncm latius , quam Parierat,

Prolatarunt. At Praeterquamquod eorum argu-

--. - ,

110쪽

mentis Pagius, ct Norisius IJ cumulato satisfecerunt ; haud ipsi de Oxarchica dioecesi Medio

Ianensis Antistitis, quam ne somniarunt quidem, sed do metropolitica tantum proVincia, quam tamen Patriarchatui Romano subjectam volebant, verba fecerunt. Rursus Vero Exarchatum istum PIane mertunt tum ea, quae contra Dupinium modo disputavimus , tum quod nullum hujus rei vestigium in veteribus exstat monumentis ;tum maxime quod in Aquileiensi concilio anni 581. Ambrosius, quem Italicae dioecesis Exarchum fuisse volunt, post Valerianum Aquileiensem s

disso legitur a . Verum qui plura de hac re . λscir 'desiderat, Ioannem Antonium Blanchium adeat, qui in opere italico scripto G potestato, et potitia Ecclesias b) egregie, et copiose Du-ghetii cavillationes refutavit. 4 .

3ὶ 'Tom. V. ub. III. v. - - - 4ὶ Noster Iulius Selvagius in suis ἱnstitutionibus Turis Canonici lib. I. tit. 1 2. Donjurans amice cum D ghetio in adjudieandis Romani Pontificisζdioecesi tam tum suburbicariis provinciis, totus est et ipse in si biflendo per Italieam dioecesim Mediolanensis Antistitis