De veteribus finibus romani patriarchatus disquisitio Antonii Octaviani

111쪽

ARTIOULUS . . . . a '

Romanast sedi in Gauicanas Eccloias , . . , patriarchalis potestas rindicatur

Cum tria praecipua sint Patriarcharum in inera, Episcoporum e secratio , synodorum i :

Exarchatu: utque id demonstret, eadem argumenta ex Ambrosii epistolis petita adhibet. Ne igitur hujus scriptoris auctoritate decipiantur adolescentes, qui eo duce, in addiscenda re Canonisa utuntur, nostrum eve dur

Cimus, ut isthaec argumenta breviter refellenda curemus. Citat is primo epistolas ad Syagrium Veronensem Episcopum quae sunt s. et s. in editione Naurina) ; unde erui posse existimat Ambrosium concilium Dialeum egisse, ut sententiam a Syagrio in virginem injuste latam rescinderet. At ex hac epistola noti cognoscitur 'eoncilium fuisse ex tota dioecesi Italica convocatum , sed ex provincia scdum Mediolanensi, ad quam pertinebat Veronensis Ecclesia; quandoquidem tune temporis Mediolanensis.Provincia 1atius. , quam nune a extendebatur, et dioe sis Italica septem civilibus Provinciis constans duas tantum Ecclesiasticas, Mediolanensem , et Aquilejensem continebat. Deinde laudat epi totam ad Ecclesiam Vercellensem, ubi Ambrosim ait

112쪽

dictio, et majorum caussarum disceptatio ; quin in Galliae provinciis isthaec obierint primis E

se Confici moerore , quod non adhuc illi Pastorem Praefecerit ; tum alteram ad Vigilium Tridentinum Antistitem , quem affirmat ab AmbroSio Con Secratum . fuisse , atque ab eo commendatam habuisse Ecclesiam . . . , ad Forum Cornelii , donec ei ordinaretur Episcopus. Verum quod ad priorem spectat nimirum 63. novae editionis , nemo debet mirari Ambrosium tam vehementer . cupere Episcopum Vercellensis Ecclesiae creare , quae - 'eum tota Liguria ea aetate in provincia Mediolanensi Comprehendebatur. De epistola vero ad Vigilium data, animadvertere necesse habemus , nostrum Auctorem eduabus Ambrosii epistolis, quarum altera ad Vigilium, ad Constantium altera est scripta , Perperam Confusis unatu: conflasse : neutra tamen ejus opinioni vel mi- . Dimum favere videtur. Etenim epistola ad Vigi Ilum I9. nequaquam significat , hunc ab Ambrosio fuisse Episcopum initiatum , sed ilIud dumtaxat , sanctum Do Ctorem de nonnullis quaestionibus ab amico interrogatum ei abunde satisseeisse: in altera vero ad Constantium

quae est ordine u idcirco ibit Eeclesia Fori Cornelii

commendatur , donec Ei ordinetur EpiscoFias, quia Aemilia , ubi Cornelii Forum , ad Ambrosii provinciam pertinebat. Denique duas alias in medium profert epi-Νlolasi: quarum in una Ambrosius de inventis a se B Doniae SS. Vitalis , et Agricolae corporibus omnes

113쪽

clesiac temporibus Romani Episcopi , minime

dubitare veterum scriptorum nos emit auCinritaS.

-Ιtaliae Episcopos , ct Populosλmonet hac usus inscriptione: Dilectissimis Fratribus, et unioensis plebibus per Italiam constitutis p in altera autem de repe iis Mediolatii SS. Gervasit , et Protasti corporibus eosdem Episcopos certiores facit cum liac epigraphe r atribus per omnem Italiam constitutis. E quibus clare coIIigi putat, pastoralem Episcopi MedioIanensis

Curam , ac soIlicitudinem Per universam Italiam strict nuncupatam Patuisse. Sed primo istae epistolae cum in Appendicem operum D. Ambrosii a Maurinis editorisbus conjectae Cernantur, Prosecto suppositae, et spuriae doctis illis, viris fuerunt visae. Deinde Iicet genuinis Ambrosii foetibus eas adnumerare placeat, qua tandem Tatione ex ipsis exarchica in totam dioecesim Italicam Mediolanensis Antistitis potestas extundi queat, haud Plane intelligo. Unde enim nobis innotescere poteritheto Italiae nomine accipi septem tantummodo provin clas Vicario Italiae subjectas, non Vero integram re gionem , quae ab Alpibus ad Siciliam usque extenditur, cum utraque notione apud illius aetatis scriptores id vocabulum usurpari solemne Lucrit Aut si de Italia diminus Iate sumta epistolas hasce. interpretari. VcIimus , quid, rogo , impedimento est,.quominus ad EPiscopos etiam minime sibi subjcctos Ambrosium scripSiSSe dic mus, ut deAclarissimorum Martyrum dotectis reliquiis,

114쪽

Primum enim medio circiter tertio saeculo sub Docio Principe in diversa Galliae Ioca septem Episcopi a Romana sede missi fuerunt, uti auctor est Gregorius Turonensis , cujus haec sunt

ψerba I : usus fom oro Decii) septem Diri Episcopi ordinati ad praedicandum in GaDlias missi sunt. Hi enim missi lunt, Turonicis Gratianus Episcopus, Arelatonsibus Trophimus Episcopus, Narsonao Prautitis Episcopus , Tolosas Saturninus Episcopus , Parisiacis Dionysius Episco us, Amernis iitromotius Episcopus , Lemovicinis Ma liatis ost dostinatus Episcopus. Quam quidem in rem animadvertere iuvat, hos Episcopos tunc temporis in Galliam Prosectos esse, cum ea rogio maxime florebat Christiana fide, quae saltem centum ante annis codem illata erat: siquidem alicro cxcvnte saccuIo ab Irenaeo Lugdunensi Episcopo concilium Provinciale adversus Quar- Lodecimanos coactum fuisse tradit Eusebius sa);

qui maximo in honore tota Italia habebantur, quorumque precibus miranda opera Deus essciebat , eosdem CVmmonefaceret Τ i) Tib. I L istor. Emnc. via. u8. edit. Paris. au. 15ua. 93 Lib. V. Iristori Eccles. Cv. 24.

115쪽

qui etiam resert Pothinum Irenaei decessorem in Galliis, M. Antonino imperante, cum ingenti Christianorum multitudine martyrii coronam ad Ptum esse , eaque de Caussa, lubrem epistolam a Lugdanensi, et Vicnnensi Ecclosia ad Fideles Smyrnenses datam esse I . Itaque si nullo jure patriarchico in Gallicanam Ecclesiam Romanus Pontifex utebatur, uti volunt adversarii, quid , quaeso , oportebat ut initiatos a se Episcopos in Galliam mitteret, ubi plures erant jamdiu Episcopi , et unus saltem Metropolitanus 3 Aut cura Romana sede Potius, quam a Viennensis Pr vinciae Sacerdotibus Arelatensi Ecclesiae datus est Episcopus Quod si iis assentiri velimus , qui sentiunt Apostolorum , aut certe Apostolicorum Virorum novo aliquas trans Alpes conditas esse Ecclesias, quorumque opinionem prae ceteris acerrime d sendit Maurinus editor Gallias Christianae sa) ;Ionge major profecto vis nostrae largumentationi addatur necesse est. Nam si duobus serme fa culis post Christianam religionem in Gallia su

116쪽

ceptam , institutosque ibi Metropolitas , adhuc Romae consecrabantur Gallicani Episcopi, id Propterea fieri debuit, quia patriarctiali IJontilicis

Potestati subdebantur ; neque ulla certe singi Potest ratio, quamobrem posteriori aetate hujusmodi jus amitteretur. Et quidem in Oriente ea viguit sanctior disciplinae ratio, ut provinciae, in quas e primariis sedibus Evangelica lux pervas rat, exarchicum illarum imperium perpetuo agnoscerent. Cur autem in Occiduis regionibus non idem obtinuisse dicemuia Accedit quoque, quod cum Gregorii M. aetate in Britannia Christiana fides, quae illuc altero saeculo suerat invecta , ProPe esset exstincta; atque hujus Pontificis opera

Augustinus monachus cum aliis sociis in eam

insulam ad praedicandum Evangelium prosectus, ibidem praeter plures Episcopatus duas metr politicas cathedras, Cantuariensem, et Ebora Π- Sem , jubente eodem Pontifice, instituisset: has novas Ecclesias non modo vivo Augustino , sed etiam secutis aetatibus Semper patriarchico jure gubernavit Romana sedes I . Quare minime existimare sis est, antiquiores Pontifices , quos 1ὶ Liquet id ex eiusdem Gregorii, et ipsius auec

117쪽

in suis opistolis tantopere Aliostolicae sedis dignitatem , maj statum sic o Ollirro, aC Lucri So- Iitos fuisse novimus, Ecclosias Gallicas a se suu datas quodammodo emanciparo , ac liberas red

De Ca Sis vero majoribus, culusmodi est Epi-S Porum cXauctoratio', insigne exstat Cupriani testimonium, qui in opistoIa ad/Stophanum Pa pam si 'diserte ostendit, sino Romanae sedis auctoritate Gallicanos Praesules a suis Metropo litanis damnari minimc Potuisse. Initio enim ait ad se semel atque i num Faustinum Lugdunensem Metropolitanum , ipsiusque Provinciae Episcopos de Marciani Ar latensis scolare scri- Psisse , qui Novatiani errorem Secutus Veniam peccantibus denegabat. Mox a Pontifice Petit, ut lanto malo obviam ire velit his verbis: Oti pro ter facones tu oportet plenissimas litorias ad Comiscosos nostros in Gallia constitutos,

nct ultra Marcianum p micac , Et Suretium,ot Q oinas pietatis , as iratornas salutis inimiciam collegio nostro insultare Patiaratur, quod nscdum a nobis Dii atris abstEnlus. D mum hac clausula utitur : Diri tantur in Pr

118쪽

vinciam , ctiaci plossem Areiciis confiatensem a te titerase, quibus, abstonio Marciano, alias in locum stis substituatur. Nec nostri argumenti

robur enervat, quod prae cunte Quesnellio si objicit Diti inius 21 hoc tantum a Stephano POSt Iasse Cyprianum, ut Galliae Episcopos schismatico Marciano Episcopatum adimere, aliumque ei sus- sicere hortaretur: quod quidem, ut ipse inquit, non solum Stephano, sed cuivis etiam Episcopo facere licebat. Si enim Gallicanis Episcopis libera suos collegas damnandi iacultas erat , cur ii primum ad Stephanum, quemadmodum ex Iaudata Cypriani epistola cognoscitur , literas de Marciano mis runt ; dcin quia Stephanus sortasse de crimina

dubitans moras nectebat, semel'atquo iterum ad Cyprianum, ut de tota re Pontificem mon

ret, Scripserunt3 Ad haec Cyprianus,/qui nihil antiquius habebat, quam ut illico poenam subiret

Marcianus, nonne satius duxisset Gallos Episcopos per literas hortari, ut statim coaeta Synodo COLIegam damnarent, quam longiorem moram ad Stephanum cunctantem scribendo interponere P

119쪽

Quod demum ad concilia vocandi Gallicanos Praesules jus habueri in Romani Episcopi, Theodoreti historia edocemur; qui de concilio Romaea Damaso congregato adversus Auxcntium Arianum , et de synodica hujus concilii ad Illyricos Episcopos epistola agens haec habet I r Scripserunt autEm cum illo Damaso eas litoras non sonta Epi sco i, qui ex Italia, et Gallia

Romam ConMenerunt. Atque haeo pavea Sane

exempla Patriarchicae Pontificum in Gallias potestatis ab Ecclesiae primordiis ad quartum usque saeculum haurire nobis ex antiquis libris licuit: nec mirum, cum Priscae illius aetatis scrinia , atque archiva Ecclesiastica temporum iniquitate interciderint. Sed tamen ea ipsa satis eme Possunt ad declarandum , quales disciplinae moroe seliciori illo Ecclesiae tempore in usu fuerint; ne quis audiens insequenti aevo , post institutos Ar I tenses Vicarios, simili in Gallicanas Ecclesias usos suisso potestate Romanos Pontifices, eos nova sibi quaesiisse iura, non Vetera retinuiSse Perperam existimet. Et quidem Patroclus Arelatensis, qui

120쪽

primus creatus creditur in Galliis Vicarius a Zo-simo Papa, haud jus metropoli licum in Viennensem ProVinciam , et in duas Narbonenses ab hoc petere cogitasset l), nisi nota, atque PXPlorata fuisset patriarchica Romanao sedis in GaIlias jurisdictio. Nam Patriarcharum tantum Prat in sua dioecesi novas sedes metropoliticas constituere; neque unquam legimus Episcopos Romanos id juris in Orientis dioeceses sibi adrogasso. Praetcrea cum dicitur primus Patroclus xi e ponti seia in Gallia su notus , id quid ni de ea tan ummodo potestate intelligere oportet, quae alicui Perpetuo ad quascumque causSas expediendas d sertur : neque enim dubitandum videtur , quin antea Romani Antistites modo uni, modo alteri illius regionis Episcopo in aliquo tantum gravior negotio curando, prout necessitas POSCebat, suas commiserint vices ; quemadmodum in Hispania diu iactitatum fuisse, antequam Perpetui Crearentur Vicarii , ex Romanorum Episcoporum , praesertim Leonis I. epistolis abunde noscere datur. Iam porro Videamus, quonam Pacto Gallicanas

ij Vide epistolas Tosimi aes Patmossim apud P. Cou