De veteribus finibus romani patriarchatus disquisitio Antonii Octaviani

171쪽

Isidori alioquin mercibus insensissimus , spurias decretales a sententiis imum , canonum anti Orium, et sanctonum Patrum , qui quarto, et quinto saeculo Aruerunt, si pauca Gmas, concinnatas Esse fatetur; Proptereaque moIrate fert Calvinianum Blondellum eas atrocioribHS verbis proscidisse, I . Harum autem in numero sententiarum Isidorianas illas esse numerandas, Praeter Pontimis Ooluntatem concilia OOnνocari non POS- ,- isco Os non O Oriem damnari, non est cur in dubium revocemus, si Veterum Pontificum, aliorumqne scriptorum testimonia attendamus, quae eas ipsas disertissime Produnt. Quamobrem nos, quae ad Episcoporum iudicia Pertinent, alio rejectis, ea tantummodo hoc Ioco expendemus, quibus suadetur haud sis antiquitus fuisse, Romana sede inconsuΙta, extraordinaria

concilia convocare. - hEx his primum obversatue Iulii L epistola in Eusebianos, sive Arianos orientales seripta post Romanum concilium an. Mu. a quo sententia Tyriae synodi adversus A thanasium Alexandrinum lata fuit rescissa. In ea epistola, quam integram

'. a

172쪽

nobis servavit ipse Athanasius, aperte tradit non potuisse Eusebianos, Apostolica sede insciente, concilium adversus Alexandrinum Antistitem co

gere , additque longe alia docuisse Apostolos Petrum, et Paullum, ita scribens I): Cur autem de Alexandrina Moloria potissimum nihiι

scri tum est nobis p an ignoratis hanc Esse consuetudinem, ut scribatur primum nobis,

et hinc quod justum est decernatur Si qua hujusmodi suspicio in illius ursis Episcopum

cadebat, ad hanc oportebrat Ecclesiam scria heres Non haec multi atatuta , non ita Patres tradiderunt: aliena forma est ista , et noνum institutum. Obsecro , bono animo

1 in Athanas. Apologia contra Arian. Διανι δι πιει

173쪽

ferae: quae εEribo , ctia communem spectane utiliιatem; quae enim a Beato Petro A MOD accepimuε, ea et sobis declaro. Ita

Iulius , qui Paullo post pacem Ecclesiae a Constantino redditam floruit, cujusque aetate exadversariorum sententia vetustior, ac Sanctior

Melesiastica disciplina adhuc vigebat. Ac ne dicas unum Iulium ad amplificandam Romanae sedis dignitatem sic esse Ιocutum, ecce tibi historiens Socrates, qui I et Graecus homo, et Novatianorum studiosus , in hac tamen re illi omnino consentit. Postquam enim dixit Iulium in epistola ad Eusebianos questum eve, quod ipsum ad synodum non vocassent, id ad jungit ci) r cum Ecclesiastico canona interdiactum sit, ns praeter Romani Episcopi sententiam quidquam ab Eccladiis decernatur. Quod sane interdictum non de provincialibus, aut dioecesanis conciliis, quae in Oriente ordinaria habebamur, sed tantum de extraordinariis, quae scilicet e diversarum dioecesium Episcopis constabant

174쪽

cujusmodi fuere Tyrium, atque Antiochenum, in quibus ab Arianis Athanasius fuit oppressus,

intellexit Socrates: quamquam ne ordinaria quidem concilia sine Pontificis scientia haberi poterant , quoties de majorum sedium Episcopis damnandis agebatur, uti ex laudata Iulii epistoIa, aliisque veterum testimoniis priori capite docuimus. Nec a Socrate dissentit ejusdem aetatis historicus Sommonus , qui ct ipse injustam , ac violentam agendi rationem Eusebianorum Carpens, testatur esse lemm GCIosiasticam , ut irrita habeantur, quae Praeter Romani Episcopi sontentiam statuuntur I). Porro Socratis, et Sogomeni verbis nonnihil immutatis, Epipliani Scholasticus tradit irritam habendam Antioch nam synodum , quia sa) nequo sitius ei interfuit , nequa in locum εuum aliquom δε-εtiuapia ς cum utiquo resium Ecclesiastica jubeat, non OPOrtore Praeter Senientiam Bo-

175쪽

mani Ponti is concilia celebrari si). Atque

ex hoc postremo scriptore Mercator Isidorus mutuatus est, quod in epistola Iulii nomine con-

ii Nemo vel leviter in historia EccIesiastica versatus ignorat , quot nefariis artibus , calumniis , insidiis ,

ae mendaciis quarto saeculo Catholicos , ac praesertim Athanasium pcrdere conati sint Eusebiani, sive Ariani. Attamen P. de Marea Lib. VII. Concord. cap. 4. mirifice testimoniam extollit horum haereticorum in epiastola au Lustum B. Pontificem asserentiam, Athanasiii caussam iam tu oriente discussam denuo agi in occidente non posse. Rursus Vero ibidem repudiare non veretur Iulii auctoritatem ad Eusebianos scribentis, eos . non potuisse ex Apostolica regula , et Veteri cousuet dine maiorum EccΙesiarum Antistites praeter Romanae sedis sententiam damnare; licet. ea, quae in sua epistola tradit Iulius totius concilii nomine , communiealculo ab omnibus orthodoxis comprobata sint, ut ex Athanasii, Socratis, et Sozomeni locis per nos citatis patet. Eademque sere habet Dupinius citata Dissentat. II. dum primo Eusebianorum caP. 1. deinde Iulii literasca . u. expendit. Verum istae scribere , et in vulgus adere nonne idem est , ac sensui communi injuriam facere , et Iectorum patientia abuti Diuiti eo by Cooste

176쪽

ficta ad orientales n. 5. Iegitur, nimirum :canonibus in Nicaena σnodo j entibus, non breae Praeter sontontiam Romani Pontifcia Concilia celebrari - nec non quod in altera spuria Iulii ad Orientales n. . addit: dudum a Sanctis A Ostotia, successoribusque eorum in Prraefatis antiquis decretum statutiS, quas hactenuβ sancta, et unisereatis A Ostolica tenet Ecclesia, non oportere praetor aententiam

Romani Pontificia concilia celebrari. Unde et illud confieitur, quod paullo ante posui, hoc

falsarum decretalium placitum, de quo tantae eXcitantur turbae, non possct, scilicet, Prae ter sententiam Romani Ponti is concilia celebrari, non primo ab Didoro excogitatum , et veteribus Pontificibus assicium, sed e genuina

Iulii epistola, prout in Epiphanti historia asserebatur , suisse desumtum. Equidem non dissitemur verbis illis non oportere concilia Ce&brari, adjuncta esse a Mercatore et ista nec Episcopi damnari e verum licet hago posterior sententia in Historia tripartita minime legeretur, facile tamen ex toto sermonis contextu hauriri

Poterat, cum idcirco in Iulio improbata sint orientalium Arianorum concilia , quod in iis Episcopi nonnulli, inconsulta Romana sede, con-

177쪽

demnati fuerant. Neque vero est mirandum, nefarium huius fraudis artificem de omnibus ' miscue Episcopis accepisse , quod de unis insigniorum in Oriente sedium Episcopis in suis genuinis literis Pontifex intellexerat: nam probe is noverat apud occidentis populos , quorum gratia unice scribebat , eam jam usque ab aec Hesiae ortu in usu suisse disciplinam, ut nullum Episcopum e sua sede expellere possent P Vin cialas synodi, quin prius de ea re Romanam

Ecclesiam consulerent ; quemadmodum et supra compluribus exemplis demonstravimus, et sustus sequenti articuIo edisseremus. Quae huc usque veterum loca recitarimus, tuin orientis, tum occidentis extraordinaria concilia universe respiciunt. Atque hinc intelligere pronum est, Cur a concilio Capuano, sive a Pontifico Stricio anno 591. mandatum fuerit Theo- Ilo Alexandrino Antistiti, ut cum Aegretiis

Episcopis grave Antiochenum schisma exstinguendum curaret, quod inter illius urbis fideles plurimorum annorum spatio Perduraverat ; ac simul imperatum , ut de lata sententia Aposto licam sedem certiorem saceret: quod sane' Am

brosii ad Τheophilum epistola abunde nos do

178쪽

cet I). Sin vero de solo incidente quaeramus, praeter Bonifaci i literas ad Rusum Thessalon Censem suum Vicarium superius productas, unde Constat majores synodos in Illyrico , inscio ipso Rufo, cogi nequivisse, Caelestinus Bonifacii successor epistola ad Illyrici Episcopos scripta diserte vetat concilia convocari sine ejusdem Ruii consensu, quem Exarchum Illyrici Ecclesiis Praefecerat su).,Idemque apertius docet Leo M. de Galli anis regionibus, ubi ad Viennensis Pr

vinciae Antistitesdimissa synodica epistola Eur Se Cavet, ne Metropolitani extra suas provincias concilia celebrent, iis verbis S): sui sp unNquact-Vus Prosincia sit contonia conciliis. Demum apertissime id ipsum testatum faciunt ceteri ΡOutifices , qui cum aliquem Episcopum in variis Occidentis regionibus suum Vicarium per literas renunciant, eodem tempore illi majores synodos congregandi facultatem tribuunt: idque profecto ex epistolis Ρontificum per nos antea allatis satis fit manifestum. Verum illud praeterea auimadvertere i) Epist. 56. edit. Maur. αὶ Epist. 3. ad Abrici Episcopos apud CouStant.

179쪽

iuvat, pontificiam potestatem longe potiorem in Occidentis concilia,' quam in Orientis conVentus exstitisse. Etenim his Pontifex dumtaxat ut supremus Ecclesiae Pastor ; illis duplici ratione et ut Ecclesiae totius Princeps, et ut Patriarcha imperabat. Ex quo fiebat, ut synodi Orientis Provinciales de cunctis Ecclesiasticis negotiis suos Patriarchas commonefacerent, Patriarchae Veronisi res fidei, et disciplinao dubias ad Romanam sedem non referrent; at in occidente, ubi Pon tifex solus patriarchica dignitate pollebat, licet Patriarchae appelIationem respueret, Omnia gravioris momenti negotia a provincialibus conciliis ad Apostolicam sedem referri oporteret. Sed videamus nunc, an provincialibus Occidentis synodis Episcopos sine Pontificis venia damnare

. . r

180쪽

iscopos μει deturbam, inconsulto Ponti Ace , in Occidentis regionibus minime Iicebat. Propinciales σnodi non Proprio ,-d mandato jure eorum caussas judicabant. F. do marca, et Dupinii refutanturasumenta. Falsi redarguitur DPeniva. Ut de Proposita re omnis prorsus tollatur dubitatio , in memoriam sunt ea reVocanda, quae de suprema Pontificis in maioribus caussis di ceptandis potestate alacro capite Persecuti sumus, imprimisque articuIo 4.-6. ubi de Romanae sedis in Galliam, et Asricam patriarestico jure prolixius verba fecimus. Ex iis enim planum sieti I. Episcoporum mussas a Brisatis. RCC Maribus quandoque non ad Metropolitanos, sed ad Apostolicam cathedram Primo delatas esse; II. Ρontifices, accepto accusationis Ithelio , i

terdum Romae cognitionem exercuisse, latamque apri pratiam provinciae Episcopis denunciasse; III. saepius vexo caussarum cognitionem Pr

sinciali concilio coinmissam esse , IV. synodos