De veteribus finibus romani patriarchatus disquisitio Antonii Octaviani

181쪽

provinciales omnium, quae in iudicio gesta erant, relationem Romam misisse, quo Apostolica auctoritate roborarentur ; V. relatione accepta a Pontificibus, non semper synodorum iudicia rata habita suisse, sed aliquando infirmata. Haec autem omnia manifeste eruuntur tum ex Cyprimo, et Augustino, tum praesertim ex epistolis Romanorum Antistitum Losimi, Bonifacii I. Caelestini I. Leonis M. Hilari, Joannis ΙΙ. Vigilii ,

ct Grogorii M. quorum testimonia cum Supra exposuerimus, hoc loco, ne actum agam US, afferre supersedemus. Porro post Gregorii aetatemplara nobis ejusdem rei documenta Praesto ement sed illa praetermittimus tum quod sussicere Pos- Sunt, quae adducta sunt, tum maxime quod

dictitant adversarii Romanos Episcopos iu solidi Occidentis provincias patriarchalia jura, quae nutiquitus non habebant, sensim ac paullatim posterioribus Ecclesiae saeculis sibi comparasse. Itaque qua isti fronte vetustam hanc disciplinam novitatis accusare non dubitant, dirisque eo nomine Mercatorem devovere nunquam desistunt, quasi ille, nova atque inaudita doctrina inducta, Ecclesiae mores, et jura omnino perturbaVerit ZAt enim Conciliorum collectio, atque Ecclesiae historia millena damnatorum Praesulum exempla

182쪽

exhibent, nee tamen pontificiam auctoritatem

memorant. Fatemur; at quid inde Etiam in Orientis synodis plurimi Episcopi exauctorati

leguntur, quin memoretur Patriarcharum aucto ritas , quos tamen damnationi consensisse prorsus indubium est. Etenim haud necessarium ducebant veteres historici ea rerum adjuncta Poste rorum memoriae prodere, quae facillime ex moribus , et consuetudine iis temporibus vigente discere quisque Poterat. Ceterum plurima adhuc 5 ersunt monumenta, quae satis superque testantur occidentis concilia iurisdictionem in majoribus caussis demandatamoercuisse. Hujus generis sunt epistola a Ρontificibus ad Episcopos Illyrici, Galliae, Africae etc.

missae, quibus graviores controversias ad syn dorum iudicia traducentes voces usurpant delegandi, mandandi, committendi , aliasque his similes. In iis maxime animadversione digna videtur Bonifacit epistola supra a nobis citata ad iscopos per Gallias, et septem Provincias con stitutos , in qua ait Naleminae civitatis Episeopum de innumeris criminibus apud Apostolicam Sedem accusatum, a suis decessoribus toties propinciali deIegata comitione , conεtituta

183쪽

- er subterfugisse judicia I . Inde enim Patefit, etiam ante creatos Vicarios Arelatenses, has caussarum delegationes in usu suisse: nam cum Bonifacius asserat Valentini Episcopi judicium a suis decessoribus provinciae concilio de legatum esse, duos saltem suisse oportet delegantes Pontifices, idest Zosimum, qui primus in Galliis perpetuum Vicarium instituisse sertur, et Innocentium , cui ipse ZOSimus est suffectus. Quin et synodi provinciales, cum de iis, quae statuerant, ad sedem Romanam referrent, plane declararunt se mandata iurisdictione uinS esse. Id et ex aliis.pontificiis cognoscitur epistolis, et praecipue ex Leonis M. literis ad Viennensis provinciae Episcopos; ubi ille Pontifex vere maXimus tamquam rem notissimam scribit, Gaulicanas synodos innumeris relationibus in Episco Porum judiciis eonsuluisse Romanam sedem: NO-biscum itaquε , en ejus Verba, MeStra iralem

184쪽

Sed et idem Leo ad Anastasium Thessalonicensem scribens Episcoporum caussas graviores inter majores recenset, quae ne a Vicariis quidem Apostolicis, inconsulta R. sede, definiri poterant. Cum enim Anastasius, qui tunc vicaria Leonis

potestate in Illyrico sungebatur , Atticum Epiri Episcopum asperius tractasset, Pontifex illum graViter reprehendit his verbis 1): Etiamsi aliquid Draps, intolerandumquo gessi et Α-ticus ) , nostra erat exspectanda Censura, ut nihil prius issct aes moros, quam quid nobis PM Eret, agnosceres. Vices enim nostras ita tuae credidimus caritati, ut in partem sis Uocatus sollicitudinis, non in punitudinem potestatis. Paullo vero ante haec alia dixerat rCum majora negotia , et di iliores cau8sa rum exitus Ithorum tibi esset sub nostrae

SEntentiae exspectations suspendere, nec rati

tibi, nec necessitas fuit in id, quod mensuram tuam excederet, Golandi. Ergo si Episcoporum Caussae utpote maiores ad R. Ρontificis judicium Pertinebant, nec poterant a synodis definiri , quin prius illius sententia exspectaretur; omnino

185쪽

dici oportet ab ipsis synodis caussas hasce non iure Proprio, sed mandato cognitas fuisse. Idque multo magis de Metropolitanis assirmandum vi detur: si enim secus.se res habuisset, in Superiorem jus exercuissent inferiores Episcopi, quod minime fieri posse sic diserte pronunciat Gela

sius I. Pontifex I : inserior sedes ) potiorem

absODem non potest y εOM EGO potior infes-riorem convenionior abso it. Quod si superiores Episcopi ab inferioribus absolvi nequibant, auctore Gelasio , potiori jure profecto damnari non poterant. Et re quidem Vera apud Orientis Eccl fias in more Positum fuisse accepimus, ut Metropolitarum Caussae ab Exarchis dioecesium, sive Patriarchis iudicarentur; quam Vetustam consuetudinem firmavit Chalcedonensis syno

dus su), et Justinianus S). In Occidente vero,

ubi nemo alius, praeter Romanum Antistitem, patriarctiali ornatus erat potestate , ab una Apostolica sede, vel aliis, quos ipsa judices delegerat, easdem caussas disceptari potuisse nos do-

186쪽

cent Patres concilii Italici sub Damaso habiti ea

epistola, quam ad Principes Scripserunt, quamque nos simul cum Gratiani rescripto superiori capite retulimus. Ex quo factum est, ut Magnus Gregorius Metropolitanorum controversias ad

suae sedis iudicium pertinere aperis ad Sardiniae Episcopos scrip rit I) : Si contra motropolia tanum , inquit, pestrium haberes sos aliquiucaussaE Contingat, oh hoc aedis sostolicast judicium ii, qui petem festinant, licentiam

habeant , quod scitis per canones etiam an liquorum patrum institutione Permissum. Iam vero harum rationum vi haud se victos latentur adversarii, atque acrius bellum instaurantes Nicaeni concilii canonem V. opponunt, quo praecipitur, ut caussae Ecclesiasticae omnes in provinciae synodo definiantur. Unde arguunt Nicaenos Patres supremam proVincialium Synodorum auctoritatem in damnandis Episcopis confirmasse su . At Nicaena synodus, ut antea animadversum est, non ita concilia ordinaria in singulis provinciis haberi jussit, ut dioecesana , i) Lib. IX. Nist. 8.

187쪽

atque alia maiora, quae extra ordinem mΠVocari oporteret, penitus prohibuerit. Nam prosecto per eadem tempora plurium Episcoporum causSaetam in occidente, quam in oriente extra Suam provinciam agitatae fuere ; nec tamen synodi ,

quae eas disceptarunt, adversus canones Nicae nos se facere arbitratae sunt. Et sane ut Euse

bianos orientales omittam, qui nou multo Post Nicaena comitia Athanasium Alexandrinum dii bus conciliis , Tyrio, atque Antiocheno, nimirum extra Aegypti dioecesim damnarunt; a Iulio Romano Episcopo idem Athanasius, et Marcellus Ancyranus post discussam in Urbe eorum caussam an. 542. in communionem recepti, et in i Proprias sedes restituti sunt. Tum Damasus Pontifex synodo Romae congregata anno circiter 568. Episcopatu spoliavit Valentem, et Ursacium Illyrici Episcopos; quorum damnatio non modo ab Occidentis Ecclesiis plausu excepta est, Sed

ab Aegyptiis Episcopis quoque, qui literis ad

Damasum datis ei ob hanc rem gratias egerunt, Simulque rogarunt, ut etiam Auxentiam Arianum e sede Mediolanensi dejiceret 1 . Hinc

188쪽

paucis post annis idem Damasus, concilio in Urbe ex Italia , et Galilia collecto AuXentium νι. damnavit; nemoquo tunc temporis inveni t, qui Pontificem violatae disciplinae insimularet 1 . Deinde Patres Italici concilii anno 581. habiti in epistoIa synodica ad Theodosium Imperatorem, de qua nos supra mentionem secimus , aperte significant Athanasium, et Petrum Alexandri nae Eccleεiae Episcopos, et plero3que Orie talium jure, et more majorum ad Ecclesias Romanas, Batiao, et totius Occidentis con fugisses Dulcium a): quare, ex Italicorum Praesulum sententia, caussas in Orientis synodis actas iterum in Romano concilio discutere haud nefas erat. Postremo, ut alia Sileam exempla, in Capuana synodo an. 591 statutum fuit, ut controversia inter Flavianum, et Evagrium Antiochenae Ecclesiae Episcopos ab uno Theophilo Alexandrino cum Aegyptiis Episcopis, extra sci Iicet Antiochenam provinciam dirimeretur bo: eademque synodus Bonosi Sardicensis caussam

189쪽

Macedoniae Episcopis , idest alterius Provinciae eommisit I). Quae cum ita se habeant, quis

adhuc dubitabit, num Episcoporum occidenta- Iium caussas ad suum iudicium trahere Romano Pontifici ex Nicaenis regulis licuerit At enim, ait P. de Marca, nono primum saeculo Nicolaus I. post invectas videlicet spurias decretales , illam regulam statuit, non POSUEpisco os quosDis damnari, inconsulto R. Pontisce; cui, sicut et aliis deinceps Pontificibus

restiterunt Galli, donec tandem meunte saecu- Io X. eorum pertinaciae cedere coacti sunt a . Fatetur ipse tamen aliter de Metropolitanis esse existimandum; quorum caussas ZOsimus Primum,

et dein Caelestinus, Leo Μ. Hilarus, et Seque tes alii Pontifices , annuentibus plerumque Syn dis , suo judicio reservare adnisi sunt 5 . Haec doctus Archiepiscopus Parisiensis: cujus quidem opinionem falsam Plane arguunt plura Antistitum Gallorum exempla superius a nobis producta, ij Epist. s. Si ricii ad Macedoniae Episcopos apud

. P. Coustant.

190쪽

quorum causSas Saeculo Praesertim V. et VI.

Romani Pontificis auctoritate iudicatas suisse constat. Neque id tantum de Metropolitanis, sod do aliis Episcopis assirmamus ; quales fuere Maximus Valentinus Praesul sub Bonifacio Ι, Daniel sub Caelestino I, et Contumeliosus Regiensis Episcopus sub Joanne ΙΙ. Ρra terea cum ex ipso de Marca suo judicio Metropolitan , non repugnantibus Saepe Gallis, subiecerint Ponti ces , id certe non assequi, nisi ob Patriarchicam dignitatem potuerunt; nunquam enim in Oriente, ubi alii erant Patriarchae, sibi hoc privilegium vindicarunt. Sed si Patriarchicam Romanae sedis in intropoΙitanos potestatem agnoverunt GalliqCanae synodi, nullo pacto idem in reliquos Epiis scopos jus illi eripere poterant, quo alii sint iantur Patriarchae; praesertim eum lateatur idem auctor Gregorium Magnum Pervicisse, ut in Gillicanis eonciliis Episcopales caussae Se multo, suoque legato Praesente, disceptare tur si). Demum ut elarius Perlicias, quantum a vero aberret Cl. Archiepiscopus , dum asserit Gallos Antistites usque ad saeculi X. exitum iὶ ibidem CV. 19,