De veteribus finibus romani patriarchatus disquisitio Antonii Octaviani

191쪽

Romanae sedi in hujusmodi re obstitisse, synodus praesto est Tricassina medio sere nono saeculo habita, idest anno 867. cujus Patres, quos inter eminent sex Metropolitani , ct ipse Hinomarus Rhemensis, literis ad Nicolaum Pontificem datis, eum Vehem nter rogant, ne quemlibet Episcopum in Gallia gradu dejici patiatur contra suorum de cessorum plurima decreta, inconsulta Apostolica sede: Submissast, inquiunt, despotionis Obsequio

Mestri Apostolatus exoramus magniscam beatitudinom , ut sapientissima indagines Consi Horatis utriusquo Pariis relatia, monstracinctissimomum prae cessorum UeStrorum , quactrie statu sacri ponti calis ordinis ab eis statuta, et impraes/aricafili auctoritato Armata sunt, ut immota δε celem maneant, Ulucro AFostolico Vuorumcumque Metropolitanorum temeraria Praesumtione SVPrasSa, quin etiam reliquorum Episcoporum quorumcumques, Seu quantorumcumque audaci conniuentia ponitus submota, PriνiDia, et decreta sereari inno-Mala constitution cernatis ς ita ut nec νε-εtris , nec futuris temporibus Praeter consuia

tum Romani Ponti is de gradu suo quilibet

Episcoporum dejiciatur, sicut eorumdem sanctorum cinisecessorium vestro um multiplicibus

192쪽

Moreus , et numerosis prioiDiis stabilitum mouis miri is exalat i). Hisce autem verbis Tricassivi Patres centum et amplius annis ante Sa euli X. suom non modo Pontificibus suam pol statem in Episcoporum iudicia iactantibus non obluctantur, sed etiam ultro profitemur Gallos Episcopos non posse cx pontificiis dccretis sine

Romanae sedis auctoritate damnari.

Eadem propemodum, quae de Marca, docet D inius vestigia sui magistri premens; nisi quod de Metropolitanis ah eo vehementer dissidet, quos quidem aeque ac reliquos Episcopos sine ulla Apostolicae sedis auctoritate usque ad de cimam Ecclesiae aetatem vult Gallicanorum conventuum iudicium subiisse : prolatisque exemplis Proculi Massiliensis, Hilarii Arelatensis, Hincmari Rhemensis, Paucisque aliis ostenderenititur Gallos Antistites Pontificum semper conatibus obviam ivisse sa). Quapropter ne hujus

argumenta, Seu Potius sophismata intacta relinquamus , iis refutandis nonnihil temporis tribuere 13 Concit. Tricassini epist ad Nicolaum data

193쪽

Pra Stat. AC profecto ex eo, quod aliqui Episcopi

contumaces aliquando fuerint, non sequitur Teliquos omnes pariter pontificiis decretis quovis

tempore parere noluisse ; Contrarium enim Suadent tum ea, quae jam antehac exposuimus, tum ea, quae moX de appellationum caussis disserentur. Ad haec si Gallicanae synodi per tot saecula in Episcoporum judiciis Pontificum voluntati Semper adversatae fuissent; Certe quemadmodum de Proculo Zosimus, de ΙΙi Iario Leo Magnus, et de Bincanaro Nicolaus in suis questi sunt epistolis, ita et ceteri bene multi Romani Antistites, qu rum ad Gallos scriptae epistolae adhuc superSunt, de istiusmodi contumacia quori debuissent. At Contra Omnino accidit: etenim saepissime Vicariis suis, et conciliis provincialibus episcopales caussas delegant, eorum diligentiam, studium, et

reverentiam ergo sedem Apostolicam commendant, Praeci Piuntque ut, quae Statuerint, ad Se rus rant, quo Possint sua auctoritate firmari ; quae utique frustra sacere laborassem, si relucta utes, et renitentes Perpetuo Gallos exporti essent. Denique ipsae synodi ad sedem Apostolicam referen tes, quidquid in Episcoporum caussis definierint, satis indicant se hoc pacto Pon Liscum mandatis obtemperasse. Quare Leo ad Prox inci ac Vion

194쪽

nensis Episcopos scribens, recognoSCere Fecum

eos jubet a Gallicanis conciliis in huiusmodi controversiis innumeris relationibus Apogω Cam aedem consutiam e I) Et Hilarus Leonis successor , post relationes a provincialibus Φynodis acceptas, caussis tum Hermae Nar nemiS, tum Mamerii Viennensis Episcopi finem imposuit a . Eademque ratione, ne longior Sim, Joannes II. postquam de erimine Contumeliosi Episcopi per synodicas literas certior DCt- est, Gallicani concilii iudicium confirmavit 5 . Quae omnia Plane docent nullo esse uixa sundamento, imo Prorsus antiquis monumentis ad ersa, quao de iudiciorum forma in Gallia persuadexe nobillstudet D inius. Ex iis porro, quae et antecedenti eapite , et hoc artieula ad supremam Romanae sedis in Ecclesiasticis iudiciis auctoritatem tuendam Pernos dicta sunt, facile est cuique pervidere, quam salio existimaverit ripenius, iudices delegatos pontificios non esse saecula duodeeimo anteriores; i Epist. 89. α tu. 8. et II. BilarI TOm. v. Conea. 3ὶ Epist. 4. Joannia II. Ibidem.

195쪽

cum in tit. de ossis. et potest. Lud. MDm Gregorianae collectionis nulla, ut ipse Scribit, re Periatur decretalis, quast flabeat auctorem

antiquiorem Auxandro III. qui obiit anno 18ι. I . Nam heic a Lovaniensi Doctore quaero, dicine potuerint iudices delegari tum Antistites illi, quos priscis Ecclesiae aetatibus in Illyrico, in Gallia. et alibi constituisse sibi Vicarios Pontifices seruntur, tum provinciales Galliae, aIiarumque regionum synodi, quibus in Episcopo

rum caussis jurisdictionem celegatam, com- mi am, mandatam esse a Romana Ecclesia accepimus P Si id fatetur, quod certe insciari nequit, nisi tot vetustis chartis per nos prolatis refragari velit, quac huiusmodi delegationum saepe meminerunt; salsum procul dubio asseruit, eum ignotos ante aptatem duodecimam judices delegatos scripsit. Sin vero dicat sequiori aevo see quentiores evasisse delegationes ob multitudinem controversiarum ad matrimonia, beneficia, et monasteria attinentium, quae e cunctis incidentis provinciis ad Apostolicam sedem desere bantur ; ac praeterea inferiores quoque Clericos

196쪽

vice pomificia stinctos fuisse, cum Primis temporibus non alii serme, nisi Episcopi ad id honorificum munus in provinciis merint delecti: Iubenter profecto nos illi in hac re assentientes ,

advertero tamen necesse habemus, Perperam Cum novas,isatque Inauditas Per undecim saccula pontificias delegationes pronunciasse; quandoqui dem non novae ipsae delegationes , sed nova exstiterunt caussurum gCnera, I OVa PC Ouarum genera, quibus Cau ae mundabantur.

ARTICULUS 5.

Ex toto orbo Christiano et aΠω, et Post canones Sardiccnsos aes Romanam sodem fuisso amoliatum cout m adseersariorum sophismata Ostenditur. Trequentiores tamen ab Occidentis AFnodis οὐ patriarchaiam PGntificis dignitalom pro cationes fuero. Quω- ansilii audacia , et α ισια notatur. Apiarii colobris controνersia Evonditur. Quactriam judicia transmarina VocaMorit canon 23 Africanao Ecclesia , disquiritur. Gravissimum de appellationibus ad Pontificem argumentum , Perse admodum facito, ac Planum, . . .

197쪽

adeo dillicite, et implicatum tot scripta, et lucubrationes magno animorum aestu a viris doctis

Consectae reddiderunt, ut si illud pro rei dignitate quis pertractare velit, Vix longo Prolixo opere absolvere possit. Nos tamen, quibus Propositum est ea tantum, quae ad nostram caussam faciunt, uno concludere articulo, Praemcipua hujus loci capita, quanta maXima Poterimus brevitate, explanare studebimus. Quare agitatissimam de appellandi jure quaestionem Praetermittendam censemus, non quo eam levioris momenti ducamus, sed quod nobis satis esse videtur, si appellationum usum a Prima uSque aetate in tota Ecclesia fuisse demonstremus: indoenim et jus ipsum, tamquam ex effectu mus

nullo negotio derivabitur I .

1 Ius hocce appellationum, quidquid contra sentiant de Marca, Dupinius, QuesneIIius , pauciquo alii, nullo pacto Romano Pontifici denegari potest ob principatum, quem in uniVersam EccΙesiam ex Divinci obtinet jure. Quemadmodum enim civile imperium sine eo jure concipi nequit, ita nec gaeer principatus sine eodem privilegio; ut propterea sapientissime Benedi- eius XIV assirmaverit De πα. dioeces. M. IV. cv. λovellatio rum jus adeo nec Mario coninexum Cum

198쪽

Igitur ut omittanii larcionem a Patre Sin pensis urbis Episcopo ob stupri crimen a fideli unI communione semotum ad Hyginum Pontilicem altero Chisti sacculo confugisse s 1); tertio Saeculo primo ad Clerum Romanum Privatum Lambesitanum in Africa Episcopum, tum ad Cornelium Papam schismaticos Afros Fortunatum, et Felicissimum, dein ad Stephanum duos Antistites Hispanos Basilidem, et Martialem a suis

Synodis damnatos provocasse auctor est Cypria nus a . Quarta vero Ecclesiae aetate Atlianasius

Momani Pontiscis in unioersam Ecclesiam jurisdiactionis primatu, ut nemo possit illud in controosrsiam adducere. Idque tam manifestum, atque exploratum haberi debet, ut veΙ ipse Cavallarius, quamvis nullum appellandi usum fuisse por plura saecula usserat, tamen discedere a P. de Marca in hac re cogatur, ultroquo ius tale in Romana sede se agnoscere lateatur-Part. I u. Institui. Ireris Cian. cv. 53. Quod si soIius occidentis Provincias considerare velimus, in quas patriarchaliquoque potestate Potiebantur Romani Pontificos , uti haud spernendis rationibus hactenus ostendere visi sumus , Ionge quidem maniicstius, atque exploratius jus appellandi eVadet. i) Epiphanius haeres. 42. γὶ ist. 55. et 68. edit. PamCI.

199쪽

Alexandrinus, Marcellus An ranus, alii quo Praesules orientales ab Arianis suis sedibus pulsi ad Julii Romani Antistitis judicium appellarunt: a quo coacta synodo absoluti suis ' cclesiis restituti Sunt, u ti ex Socrate , ct Soetomeno habemus 1); idque ante synodum Sardi censem iactum eSt, quae anno 547. congregata suit. Eodemque saeculo et Eustathi uiri Sebastenum Liberii Pontificis literis, ad quem provocaVerat, EPi Scopa tum recuperasse testatur Basilius su); et Priscillianum haeresiarcham a Caesaraugustano CO cilio communione privatum Romam ad Damasum confugisse narrat Sulpicius Severus. b). Ad haec quintae aetatis intervallo ad Apostolicam Sedem a synodorum judiciis appellarunt sub Innocentio Joannes Chrysostomus Constantinopoli tanus Antistes s 4 , Gregorius Emeritensis Me

tropolita 5 , Bubalius, et Taurianus Illyrici

200쪽

Episcopi i); sub Losimo Caelestius Pelagii discipulus su), et Apiarius Africanae Ecclesiae . presbyter 5); sub Bonifacio Antonius Fussalensis in Africa Episcopus 4) ; sub Caelestino Felix Illyrici Episcopus 5) ; sub Xysto Bricius Antistes Turonensis si) ; sub Leone tum Chelidonius , et Projectus Gallicani Praesules ) , atque Aser Episcopus Lupicinus 8), tum Flavia nus Constantinopolitanus s) cum Theodoreto Cyrensi Episcopo Io), ac Praesul Epiri Atticus ii);

9ὶ Liberatus in Areolanio cap. II. et Nise. Valentiniani Augusti ad Neodosium Tom. IV. Concia. io) Theodoret. γiu. 92. ad Te nem. ii) Leo epist. 84. ad AnaMasium Thessalon.