장음표시 사용
101쪽
in unitate personae ; ergo quando na- quam tunc identificaretur eum pers tura est primus terminus unionis, natu- i nalitate sola; ergo in nostro casta im-ra assuro pia unitur in V nitate naturae
Respondet ibi Scotus optime , Sed facilius respondetur quod humanitas non unitur ad esse naturae, sed ad esse subsistentiae ab lutae , & ita unitur in unitate talis subsistentiae. Secundo obiicitur, humanitas non est capax subsistentiae commκnis, nam s mediate tribus personalitatibus terminaretur. quod est impossibile, ut dieam difficultate sequenti. Respond. quod in illo casu, subsidentia absoluta & perio. nalis neque sermaliter distingueretur, sed essent om nino idem, & ita person lis immediate terminaret. Dices, ergo, in illo casu esset maior
Ium petit per sonalitatem, ergo non est identitas in diuinis, ac per conlequens
uli coneedenda subsistentia communis. Respond. quod utriusque est capax,ut patet ex probatione nostrae conclusionis.
Obiiciei tertio, illa subsistentia non
modo personalitates non sunt satin me caedem cum essentia. Respond. negando,nam maior identitas tantum sumitur prout opponitur compositioni . non tamen quia inter res identificatas
impedit propriam personalitatem, cum sit distinctio formalis vel no, de quo non sit pet nalitas, ergo potest hu- dini tractat ude Trinitate. manitas personata a stumi, ac per cos Quinto, nam subsistentia haec non quens esset in se,&esset in alto,in se per dat elle personae , ergo daretur a parte propriam pet nalitatem, in alio per rei homo subsistens qui non elle per- illam subsistentiam communem, quod sona , siquidem propria personalitas
Videtur inconueniens. Respond. quod i impeditur ut dixi. io. o subsistentia communis impediret pro- l co sequentiam, nam e nimiam personalitatem, nam cum per- diuinae mediante subsistentia absoluta sonalitas propria per eandem entita- l Dices . ergo tres personae possunt tem, tribuat humanitati illa duo supra- terminare eandem numero naturam,
dicta, eo ipso quod 1 subsistentia Dei quod est contra Scotum ex dicendis
absoluta tribuitur unum , impeditur difficultate sequenti. Respond. incon- propria personalitas a suo effectu. ueniens est, quod tres personae imm Vel secundo dici potest quod propria mori ut ro me late lI- personalitas tribuit incommunicabilitatem , dc impeditur alter effectus, quod non est inconueniens, nam in tali casu natura a propria personalitate haberet incommunicabilitatem, a subsistentia Dei haberet independentiam a
Q Q, si in Deo esset tantum una ersona , non poli et subsistentia aboluta terminare hamanitatem, quin diate terminent, non vero mediate, sicut Inconueniens est, quod idem ei
Ctus dependeat 1 duplici causa totali
immediatὶ, non tamen si mediate d pendeat, sicut creaturae Omnes dependent a tribas personis. dc quia est mediante unico principio producendi non est inconueniens. Sed instabis quia tres personae quando creant,nihil inbuunt creaturae nisi illud quod tri- oluta Lerminare numam Icta , qui II bireret Deus, si perim possibile non e etiam immediate terminaretur perso- l set trinus inperionis sed unus sed mn litate, quia eisent omnino idem her-l nostro casu, perlonae tui sonalitas & subsistentia communis, tali tribuunt, quod sint tres personae, sed non minus identificatur talis lub- ergo sicut est inconueniens, quod tressist x modo cum personabitatibusi personae diuina immediate irarim
102쪽
eandem numero naturam , ita est in- conueniens, quod mediate terminent.. Respondeo ciuod eo ipso, quod termia natio est mediata, nullum est inconueniens, sicut dixi de creatura dependente mediatb a tribus diuinis personalitatibus.
Vtrum plures Diuinae persume possint AE sumere
assumptione simultanea, nam de successiva non est dubium, circa quam prima sententia est assirmativa,ita san
iet.&Thomistae ibidem. Ocham,Gabriel, Al mainus, Valentia,b uare a d isp.r3. sectione i. Vas'. disp. 29. Lorca disp. 21 Secunda sententia negat, ita scotus in 3. dist. i. quἴst.2. ibi Scotistae Pyli-
ianus art. I. Rada contro. I. art. φ. Fa-
er disp. .c.2. Alens Ricardus,& pr babilem reputat D.Bon. Lorca & alij. Probatur ex Anselmo de Incarnati ne c. q, Impossibile est Deum incarnatum fecundum unumquamlibet personam, secundum aliam quoque incarnari, & lib. 2. cur Deus homo cap. 9. plures enim persona n queunt νηum eumdem hominem assumere in a nitate perbenae, quare in Ῥna tantum pers
na hoc fieri nccisses. Propter hoc Lorcan. .assirmat esse sententiam expressam, Anselmi, sed tamen respondet sanctus Thom. citatus quod Anselmus loquitur de homine inconcreto, quod cum includat personalitatem, est inassumptibile. Sed contra, quia ut sic neque, ab na persona potest assumi,&quod natura humatur ab una persena, Anselmus & omnes satentur. Respondent r. Suareet & Vasq. cum Bonaventura & Durando, quod si tres personae assumerent eangem numero naturam, non fieret virio in unitate
personae, sed in tribus personis, & hoc velle Anselmum. Sed contra pri mo, quia lige explicatio non habet locum in verbis Anselmi x. quia Anselmus diceret quid superuacaneum, quod non est de Anselmo sentiendum. Ratione Scoti probatur, in cmni dependentia essentiali, illud quod dependet non potest dependere totaliter, nisi ab uno, alias dependeret totali et &non dependeret totaliter respectu ei uiadem, quod est impossibile. Probat in nostro casu, nam humanitas dependeret totaliter verbi gratia) a patre ut supponitur & latentur Thom istae,&non dependeret totaliter a Patre, nam dependeret etiam ἱ Filio, & de ratione causae totalia est , ut totum essectum αtotaliter producat, & excludat consa lium alterius causae , nam eo ipso quod
altera causa etiam simul producit eis ctum, vel partialiter producit, & ita neutra est totalis, sed utraque partialis; vel totaliter producit, & ita altera,
nec erit causa partialis,nec totalis. cum ergo una persena diuina totaliter terminet humanitatem , altera persona neque partialiter, neque totaliter poterit terminare. Et confirmatur, quia duae causae essicientes nequeunt producerecundem numero effectum , propter eandem rationem , ergo multominus duae causae sormales etiam si snt extrinsecae, ut sunt personalitates respectu naturae quae sunt minus extrinsecae, quam causae essicientes.
Respondent Caiet. & Vasq. quod humanitas a qualibet persona diuina
totaliter terminatur intensuE,non vero extensiuὶ, id est per quamlibet personalitatem est adaequatὸ de suis cienter subsistens, non tamen quod contradicti onem inuoluat quod per aliam
103쪽
Haeestolutio non placet Lorcs n. ia. dicenti solum esse verba excogitata ad
fugiendum argumentum. a. Obiicitur ex Scoto contra Caiet, dec. non minus persecte terminat persona diuina naturam humanam ac propria personalitas terminat, sed natura personata propria personalitate, non est terminabilis ab aliae neque e tensiue, neque iniensiue, ergo neque
terminata personalitate diuina poterit aliis personalitatibus terminati ad huc extensiuε. Respondet Saareet & Vasq. quod est dispar ratio. I. Nam propria personalitas est terminus intrinsecus naturae, dc ita si natura personata propria personalitate ab alia terminaretur, non solum natura, sed propria personalitas,terminaretur, quod est impossibile, quod no sequeretur si omnes personalitates essent extrinsecae. 2. sequeretur, nod eadem naturaeli et in se,. Aceret in alio, inse per propriam pers nalitatem,in alio per alienam persona litatem , quod est etiam impossibile: uod si natura esset in tribus peisonisi uinis, semper elset in glic., Sed contra, quia quod personalitas sit extrinseca vel initinseca, nihil ad rem, natu praecipua ratio est, quia adaequale natura dependet a propria personalitate; quod si in adaequa a depen. deret posset ab alia terminari, etiam si propria personalitas sit intrinseca, nam magis intrinseca est personalitas Patris in D uinis, & non terminatur persona litate Verbi, neque Spiritus strictiter' minantium essentiam diuinam ; ergo etiam si natata esset personata propria personalitate, de iterum personaretur a Verbo; propria Personalitas non tetminatetur a Verbo : neque esset in- conueniens quod eadem natura inade- quate esset in se, de elset in alio, in se intensuὸ, in alio extensiu , nam cum
non sit eiusdem de eodem . in se in te a-
s te,&in alio extens uti non sunt cor tradictori '; & cum hoc tantum sit ina-dequate, et uini sicut contraria.in gradibus remissis quet pollunt est e s-
a. Respondet Caietanus, quod illa maior argumenti Scoti est vera cum duplici limitatione, prima est , quod sit vera & propria dependentia effectus a causa, & humanitas non dependet sic a personalitate Verbi. 1. quod sit dependentia a duobus eiusdem rationis & speciei infimet , quod in tribus personis non contingit, nain spe- ei edistinguntur. S ed contra primo, quia maior dopendentia est quam habet natura a personat itate, cum sit quasi formalis & intrinseca, quam illa, quam habet effectus ab eis cienti, cum sit simpliciter extrinseca, ergo si hoc nequites sesecundum Caietanum,ergo neque ii nostro casu. Secudum voluntarie dicitur,
nam susscit quod sit dependentia eius dem rationis geneticae, & si hoc implicat, Δ implico bit ratione dependςntiae a duobus eiusdem vel diuersu speciei , Nam cum ratio specifica α genetica fit eadem realiter, si terminat secundum rationem specificam, a sortiori debet terminare secundum rationem genericam ; ergo si implicat dependentia a duobus secundum rationem genericam , etiam implica bit secundum rationem specificam; Nam cui implicat genus etiam implicat species talis generis : ergo si implicat naturam a duobus dependere , etiam implicabit dependere a duabus personis specie distin ais. Tettio respondent Valentia & Suaareet, idem effectus potest optimὸ depta dere a pluribus causis totalibus e Nam si duo luminaria aequalia, aeque ei dein
spatio applicarentur, licet quodlibet .
104쪽
st eausa totalis, producerent eundem numero effectum i Quod si de facto non producunt, est quia naturaliter
non aequaliter applicantur. Sed contra primo , quia hoc eodem argumeto Scoti reiicitur. 2. fundamentum depedentiet essentialis, est exigentia quam habet effectus i sua causa edhaec exigentia iam est ablata per unam causam ', ergo non habet effectus dependentiam ab alia causa, nam destru isto fundameto relationis depMentis, destruitur dependentia. ExempIum
non valet, nam tunc non essent causae totales, sed partiales: Patet, nam essectus esset inrensior quam si una causa solum illuminaret. Q iod si diaphanum tantum esset capax duorum graduum luminis , & quod luminosum posset producere alios duos gradus, tuc nullum ageret secundum ultimum suael olentiae, sed quodlibet ageret partia- iter, quantum lassiciens esset ad producendum duos gradus simul cum alia causa, in quo casia licet sint caulae naturales , limitantur a limitatione e sectus. Quarto respondet Lorca, quod tres personae diuitas,unica Vnione unirentur humanitati, in quo casu idem effectus non dependeret a triplici causa totali, nam respectu illius unionis, quaelibet persona se haberet ut causa partialis, sicut eadem relatio dependet a pluribus terminis numero diuersis. Sed contra primo, effectus qui prouenit a per sonalitate, non est unio, sed subsistere incommunicabiliter, de quod iste esse ctus proueniat a pluribus causis totalibus simul, tanquam impossibile, argu mento Scoti nunquam soluto probatum est. Secundo ad multiplicationem
terminorum multiplicantur relationes, ut dixi cum Scoto in Logica, aliasso eadem relatione Pater referretur ad
Petrum de Franciscum filios, mortuo
Francisco adhue denominaretur Pater Francisci; Patet, nam maneret forma, scilicet paternitas qua antea denominabatur Pater Francisci: ergo si personae plures terminant, plures erunt ni Ones, quae relationes sunt. Quinto respondet Vas . n. 27. de
Hultado, quod licet Verum sit, quod idem effectus non possit depcndete , pluribus causis totalibus, tamen poterit eadem natura a pluribus perioni personati; & ratio est, quia effectus vere dependet a causa, cum ab illa accipiat esse, de ita illa indiget, & se si , effectus suisicienter procedit ab una causa, nequit ab alia procedere, quia indigentia effectus extinguitur; Natura vero ad sui esse & productionem non indiget personalitate , sed potius
e contra personalitas indiget natura, quae natura a personalitate terminatur,
lacui linea puncto: unde fit quod cum vitio non fiat ob indigentiam,ideo absque tali indigentia potest a pluribus simul terminari. Sed contra primo quia materia pria in suo et Ie de ad sui prodibctionem non indirat forma, & tamen nequit simul informari 1 duplici sorma
secundlim authores. Secundo licet ri tura insito elle non dependeat, nequc indigeat personalitate, tamen dependet quantum ad personari, & ita n hac indigentia extincia est per unam personalitatem, impostibilis est alia. Pro prima sententia obiicitur prima, idem corpus de potentia Dei potest esse in duobus locis circumscriptisue, ut dixi . Physic. ergo eadem nam tura terminari a pluribus personalitatibus. Respond. quod ex hoc nihil probatur, nam tantum colligitur quod in eodem corpore essent duo ubi, quorum quodlibet dependet totaliter a suo loco, δί ita non est ad rem. Sed contra, quia idem corpus in hoc quod est esse in loco dependeret totaliter L.
105쪽
duobus locis de ubi, quod est inconueniens Scoti. Respond. quod Scotus loquitur de dependentia essentiali, nam plura accidentia numero posse esse in eodem subiecto docet Scotus in 3. dist. S. quaest. i. f. bie dicitur ex quo nullum sequitur in conueniens. Plus nos urgebit si obiicias quod duo corpora de potentia Dei pollunt esse in eodem loco, in quo casu idem locus totaliter Scadaequale a quolibet corpore repleretur. Sed omiisa solii.
tione nostrorum Scotistatum recentiorum, nimirum quod unum corpus esset in loco circumieriptiue, alterum definitiuE , nam est contra S cotum in . . quaest. a. & quodlibet ij littera. m. asLlerentem utrumque corpus elle definitiue in loco, ut dixi. . Physic. Res pondeo quod in tali casu esset duplex . ubi, passivum, & duplex continentia,
nam non repugnat quod idem landamentum habeat duas relationes ad duos terminos totales. Dices, ergo non repugnabit quod natura humana fundet plures uniones quae sunt relationes ad diuersas personas , ac per consequens quod plures petianae terminent eandem numero naturam. Respondeo cum Scoto in s. dist. r. quaest. 2. g. ad qιμ'. ante lue ram. b. quod hoc repugnat respectu relaetionum dependentiae essentralis.. Secundo obiicies, duae cauta instrumentales praecipue morales pollunt producere eundem numero errectum, . ut contingit quando duo sacerdotes consecrant eandem numero hostiam; ergo similitet in nostro casu. Respondeo negando antecedens si instrumeta
. sint Phy sica, si vero sint moralia ut in
adducto exemplo, nam non producunt effectum immediath, sed mediate mo- , Uendo de trahendo causam Physicam, α principalem ut effectum producat. Tertio obiic. Vas a. & Hurtadopersonalitates diuinae in natura iliuina non se excludunt , ergo neque in natura creata. Respondeo discrimen eme primo , quia natura diuina est in fi
nita, & ita omnes exigit. Secundo per in solis litates diuinae non tribuunt naturae diuinae subsiste te, quia illa a se subsistit, sed tantum personis quae inter se
sunt realiter distinctae : at vero naturae
creatae personalitates,tribu ut subsist te, & idem nequit 1 pluribus totalibus dari. Quarib obiicies natura creata est aeque terminabilis 1 patre 1c a filio. si ergo simul agant, utraque terminabit , nam non est maior ratio unius qui in alterius. Respondeo quod casus iste impossibilis est, di ita non potest a Deo intendi.
cos cons sententia Theolo. gorum est cum sancto Thoma s.
parte, quaest. 6. art. 7. Scolo ira 3. dist. i. quaest. 3. posse unam diuinam personam allumere plures naturas sue sint numero, siue specie distinctae; tum quia ad plures actiones a flumendi, in I eo est suffciens virtus , tum etiam quia virtus ad suppostandum naturam
creatam non extinguitur terminati ne unius aut alterius naturae; neque ex
parte naturae assumptibilis repugnat, ergo. Dices quod pollunt esse naturae contrariae quae nequeunt esse si inui. Respondeo verum esse non posse e Te in eadem materia,secus vero in eodem
supposito. Petes primo, si assumeret Verbum verbi gratia) naturas Angelicam &humanam, est et communicatio idiomatum inter has naturas, ita quod ho modicatur Angelus, dc e contra An -
106쪽
gelus homo,& natura Angelica inca nata & humana Angelizata Caiet. de Medina nepant, quia licet istae naturae essent, bo vnit Gnon tamen inter se. Sed contra, quia etiam albedo &dulcedo non tunt inter se unitae sed in lacte, & tamen dicitur album est dulce. Propter quod magis placet oppositum cum sancto Thoma in 3.
dist. i. quaest. I. art. 3..Et cum Sua reet ad arti c. 7. Ratio est quia utraque
dem numero naturam. Sed reiicitur, quia in tali casu illa persona et set si placiter ens, ergo de limpliciter homo, vel in secundo casu esset simplicitet plures homines. a. Ergo neque simpliciter est unus Deus cum fini tres personaea Respondet Caietanus quod idicitur unus Deus, quia dicitur unum
subsistens absolutum , & individuum Deitatis. Sed contra, quia hoc est in opinione positum, de quod non sint natura esset sibi inuicem hypostati .l plures Dij, sed unus, est de fide
unita in eadem persona, ergo sicut dicitur in mysterio Incarnationis homo est Deus & Deus est homo , rationeVnionis, ita dicetur in isto casu, homo est Angelus. Probatur syllogis o expositorio, Verbu est hic homo,Vetbu est b cAngelus, ergo hic Angelus est hic homo. Obiic. Medina ex hoc sequi duo contradictoria simul vera, nam si homo moreretur, Angelus diceretur vivus & mortuus. Reseondeo non esse contradictoria, nam lecundum diuersas naturas veri ficaretur utrumque praedicatum contrarie oppositum, non tamen diceretur, Angelus non est
mortuus, sicut in triduo Christus qui
erat mortuus secundum naturam humanam , de vivus secundum diuinam non vorificabatur ista propositio, non est mortuus, nam negatio totum
destruit, de quo in fine huius tracta
Sed est dubium, an in casu quo Ver bum allumeret plures humanitati I, indicereiur unus homo an plures 3 Pi ima sententia est Ricardi , Durandi de Caieς. dicentium quod in tali casu non esset dicendus neque unus homo sim pliciter, neque plutes homines amplicitet; Ratio cst quia concretum lignificat ex a ino tam suppositum quam formam , di idem dicunt in casu quo xxes personae diuinae assumerent ean- Secunda sententia dicit quod esset unus homo propter unitatem personae. Ita Gabriel tilem tenent suared disp. I .sect. I. Ragusa disp. ues. Monte T. licet diuerso tandamento, nam alii recentiores dicunt, quod si tres personae
diuinae assumerent eandem numero naturam humanam , etiam diceretur
unus homo, ita suareet sect. i. Raguta disp. s . Gab. vero uniformiter loqui. quitur dicens esse tres homines. Sed
reiiciuntur a. Recentiores quia non loquuntur consequenter , I. reiicitur
Gab. quia sequeretur quod dicamus esse plures Deos propter pluralitatem
personarum. s. Vtraque sententia exploditur , nam non esset concedendum, Pater de Filius sirim unum principium Spiritus sancti, seu unus spirator, . nam subsistens , quod connotat hoc nomen pii Vipitcra rei pectu Spiritus sancti , de hoc nomen λrator, iunt duae personae , scilicet Pater & Filius, ut dixi tractatu de Trinitate. Communiter Scolastici conueniunt, quod si nomen concretum sit substan- tiuum de praedicamento substantiae verbi gratia) Deus homo, &c. unitas illi tri sumenda est ex forma , si velo sic concretum adiectivum , sue substan- . tiuum de praedica Vento accidentis, viritas sumenda est ex supposito vel habente formam; unde si tres Personae
assumerent eandςm num cro naturam
107쪽
humanam dicerentur unus homo. Ita Scotus in I. dist. ia quaest. I M.tu ta est. istam, &in 3. dist. 3. quaest. 3. sanctus Thom. I. parte, quaest, 19. art. . & 3. parte, quaest. -art. 6. Ratio differentiae est, quia lubstant tua de praedicamento substantiae significant formam per mo dum per se stantis, & ita nomen numerale , ut ait S cotus in primo citato, appositum illi, ponit suum signatum iuxta exigentiam formae, quia se ipsa terminant, & non terminantur ab alio ut adiectivum : at vero adiectiva &substantiva de praedicamento accidentis, significant formam per modum alteri
adiacentis, & sic ponunt significati nem iuxta exigentiam suppositi, vel subiecti cui adiacet; &ideos in uno homine sint plures scientiae, vel habeat plures filios, dicitur unus sciens , &vnus Pater : s militer in concretis substanti uis &adiectivis de praedicamento accidentis,pluralitas sumitur ex suppositis vel subiectis; propter quod dixi tractatu de Trinitate, quod in Diuinis dicuntur tres Creantes, & duo Spirantes, etiam si forma A qua dicuntur Creantes, vel Spirantes, sit unica &indiuisibilis.
Dissicultas est inter auctores, unde sumatur pluralitas in concrctis substantivis de praedicamento substantiae 3
sanctus Thomas 3 .parte quaest, 3. ar 7. Caiet. ibi Suareet se ch.a. citata, Ragusa disp.1 . dicunt pluralitatem non solum ex pluralitate formarum,sed etiam suppositorum sumendam est e , unde svna persona assumeret plures huma nitates, diceretur unus homo. Idem do cet Faber in a. disp. I. c. . &iis 3. in disp. s. citata. S cotus in i . dist ΙΣ. cit ta,& in 3. dist a. quaest. 3. ubi illum citant Rada & Cauellus, & in s. dist. 6. quaest. i. adprimum principale, de quodlibet ii. art. 3. litera H. sed fallitur Faber, nam Scotus in a. & in quodlibeta loquitur decocretis,ut scIens de simile
Fallutut etiam Cauellus de Rada, nam socius in s.cist. r. quq l. . quamuis non soluat hanc dissicultatem , impugnat tamen Diuum Thomam & remittit se ad primam sententiam , dist. it. ubi Scotus docet, quod Pater & Filius ducendi sunt unus spirator. respectu Spiritus sancti,& quamuis haec non sit nostra praesens dissicultas, neque eam exere ce soluat, tamen ex eius principiis
Dico ergo concreta substantiva depraedicamento substantiae, sicut a sorma recipiunt unitatem, ita& pluralitatem , nam contrariorum eadem est
ratio, sed unitas sumitur a forma, ergo& pluralitas, eodem argument .quo Scotus probat unitatem, probat etiam pluralitatem. Hanc sententiam tenent Scotistae recentiores,itaque si tres personae assumerent unam humanitatem dicerentur unus homo tenent Su
rea de Ragusia Montes citati Vasq. r. p. disp. i S. cap. I. Pecanus cap. 4. quaest. 3. art. s. art. 3. Hurtado disp. 3.disb6.eu . quantum ad hoc probatur ratione Scoti in I. dist. it. quast. r. 9.
iuxta isum quo. omne dependens dependet ad aliquid omninb inde pendens, sed adiectiva dependent ad se b-
stantivum tanquam ad omnino independens, ergo nomina seus, sea Nnum
9, t es tria, quae adiectiva sunt, dependent in nostro casu a substant tuo .
humanitas ; sed si haec est una , ergo
virus tantum erit homo , & si fuerint tres erunt tres homines, de hoc late dixi tra cha tu de Trinitate. Et Confirma tur , quia duae naturae in Christo tribuunt ei, quod denominetur De s de homo,& si verbum ali a meret naturas Angelicam & humanam,diceretur ho-.mo & Angelus ; ergo si assumeret pli res humanitates diceretur plures h
108쪽
obiicit suarer, humanitas astum rta se habet quasi vestis respectu diuinae personae, sed qui duabus vestibus induitur non dicitur duo vestiti, sed
unus vestitus, ergo Verbum assumens duas humanitates diceretur unus himo. Respond. quod nomen vestitus est adiectivum, de non substantivum, sicut humanitas , ac per consequens exemplum non est ad rem. Obiicit secundo, nam ex nostra sententia sequuntur duo, primum quod Pater in diuinis non diceretur unutin
principium ad intra, sed plures, nam producit per diuersas sermas, intellectum scilicet de voluntatem δ secundum quod Christus non sit unus , sed
plura neutraliter, nam habet duas formas diuinitatem δe humanitatem.
Ad primum respondeo primo, quod ad multiplicitatem requiritur distinctio realis . at intellectus & voluntas tantum sormaliter distinguntur, & ita
sunt unum tantum principium. Vel
dicamus, quod principium generi ceest v nu,3cita dicitur unum principium. Ad secundum respondeo negandum sequelam, nam ut diceretur Christus duo, debebant naturae de Christo praedicari in recto, Christus est diuinitas, Christus est humanitas; cum ergo istae sint falsae, falsum etiam est, quod die tur duo in recto, in obliquo tamen rem dieitur Christus habet duas naturas, Christus costat ex duabus naturis. Obiicit tertio Durandus, concI
tum significat, tam suppositum, quam
naturam , ergo ab utroque sumitur denominatio. Respondeo quod in recto significat naturant, & pro connotato
suppositum , & denominatio sumitura per se significato , de quo lat E dixi
tractatu de Trinitate, ubi contra Vasq.& I orcam notaui non esse idem ugnificationem di ilipposui P cm.
Obiic. 4. S cotum in s. dast. 7.quaest. I. 3. xidendum, ubi ait, quoil homo piaedicatur de Deo sicut accidens, ergo ut adiectivum , ergo si suppositum sit unum , etiam si sint plures humania
tales, diceretur unus homo , nam ita praedicantur adiectiza, ut dixi. Et eonfirmatur , quia cum humanitates sint dependentes ad pei sonam diuinam, habent modum adiectivorum & personalitas modum substantivi, ut collis gitur ex ratione Scoti,qua probauimus nostram conclusionem. Respondeo quod scotus tantum vult, quod homo
se habeat sicut accidens praedicabile respectu Dei, cum possit Deus esse sine humanitate unita ; non tamen quὐd habeat modum praedicandi adiectivorum, cum sit tu arula. Adccinfirmationem dico, quod humanitas est dependens a personalitate, quantum ad hoc quod est personati, non tamen quanta ad significationem & denominatione nominis numeralis &adie ctivi.
pra naturam similarem alis quid potivum
subsistens, sui postum, α tersinna se habent sicut superius Ec inferius. nam bene valet, est persona, ergo sup-
ositum; est suppositum, ergo si bs
ens, non tamen e contra, nam natura
diuina est subs stens, no tamen est se' postum, neque pellona, & equus est suppositum non tamen persona. Subsistens dicimus, quod est independens ab alio tanquam a sustentante, ut diuiua ellentia : suppositum est natura substantialis incommunicabiliter exist ns, ut equus. leo, dec. persona addat ultra hoc quod sit natura intellectualis . vi
109쪽
naturis sic , es rario lis Olm indundi sub nita, quam definitionem probant
necetiores cum S. Thoma. scotus veto
in primo dist.23.M. ad quo.neque appro bat,neq; reprobat,tatum ait corrigendam esse per alteram definitionem a Ricardo . de Trinitate parte 21. traditam, scilicet ρersonas intellectualit na-rui incominum is existentia, id est subsistentia , quam definitionem explicui
tractatu de Trinitate, tantummodo explicandum est ly incommunicabilis. Pro quo noto secundo . quod communicabilitas seu dependentia, quod idem est, de opponitur incommunica b litati seu independentiae, est duplex: una est, qua aliquid communicatur, ut qua , dc est quando communicatur ut forma, vel ut pars; ut anima corpori, de brachium sito toti integrali: in- comunicabile,Ῥt qua, est quando neque
ut forma neque, ut pars comunicatur Alterum est communicabile , νtq od, de est quod communicatur alteri peridentitatem , ut quando natura superior, inseriori communicatar, ut animit homini, vel essentia diuina pet- sonis; incommunicabile, Ῥt quod est,
quod ita non communicatur, neque
ut Ciperius inserioti, neque ut essentia didina personis ι quae communicabilitas est triplex, achaalis, aptitudinalis, de potentialis; actualis, quae actualiter communicatur I de aptitudinalis quae habet aptitudinem'; potentialis quae habet potentiam : incommuuicabilitas vero actualis , aptitudinalis , de potentialis, de E contratio, quae habet repugnantiam. Prima de secunda incommunicabilitas conueniunt personae creatae, tertia vero tantum personae diuinae, nam naturae diuinae personatae
repagnit, quod ab alia persona aliena
terminetur; at vero Eumanitas personata licet non dicat inclinationem ad
alienum suppositum, non tamen dicit repugnantiam , in quo distinguitur in
communicabilitas aptitudinalis a potentiali. Vltimo noto, quod hic non est dis
ficultas de sol mali lignificato huius concreti r sena seu suppositum, de quo
dixi tracti tu de Tranitate, sed de illo materiali quod additur supra naturam singularem , virum sit aliquid postiuum, vel duplex illa negatio comm
Prima sententia est Durandi in i . dist. 3 - quaest. i. dicentis naturam & personditatem solum per intellectam. dii mi, ac per consequens, Persenam, nihil teale addere supra naturam. Ita videtur sentire Aristoteles cap. de substantia & . M taph. sed communiter reiicitur, nam sequeretur Verbum diuinum assumpsi ilia naturam personat m, ac per consequens, quod in Christo ellent duae per bonae, quod est haereticum, vi vidimus cap. s. dissiculi. r. Ad Aristotelem respondeo r. quod fortE non cognouit talem distinctionem, de a nobis per fidem fuit cognita; vel respondeo r. quod tantum ex illo colligitur, quod tales negationes naturalitet seq uuntur ad naturam singula rem , non tamen quod non dissim
Secunda sententia, quae communis est inter Thomistas docet personam addere supra naturam singularem aliquid positiuum , differunt in explicando quodnam sit tale positivum. Heruaeas quodlibet. 3. quaest. c d Iauellus 2. Metaph. cap. i7. dicunt eta se propria accideria niturae quibus indiuiduitur. Sed reiiciuntur, quia in liv. manitate Christi manserunt Omnia accidentia propria naturae, & tamen non mansit personalitas propria. Paludanusin'. dist. I. quae a. i. ait. 3. dc Egidius, dicunt illud positiuum esse existentiam. Sed reiiciunturi nam exilica
110쪽
tia ron distinguitur realiter a natura, pei sonalitas fuit separata ab hun anitate Chisti, ergo non consistit in existentia. Caiet. Medina, Cabiera,Suar.
i. cap. 6. Lorca disp. 28. membro 2. Ragusa disp. s . de communiter, dicunt esse subsistentiam seu entitatem quandam substantialem, additam naturae: disserunt tamen hi auctores, nam Bannes, Cabrera, Aluarer, dicunt i si exem, caeteri vero esse modum : sed siue
sit res, siue inocus, hoc iudicat Scotus probabile in s. disti. quaest. i. g. ideo propter istum , quem sequum ur Pytigianus
tuscum Scoto, de in primo, distinct. a 3. quaest. a. Idem Rada prima parte
Haec sententia probatur primo, nam si personalitas consisteret in negati lanibus, sequeretur, quod natura per nata propita personalitate, posset personali personalitate Verbi, sicut dixi - .mus quod aer priuatus luce potest illuminari ; Probatur, nam sicut aer tela brotus, nihil aliud est quam aer cum negatione lucis , ita natura personata nihil aliud est, quam natura cum n gatione dependentiae ab alio. Sed quia hanc sententiam tantum vi probabilem dcffendo , rcspondeo dist alitatem et se, nam aer tenebrosus
sumitur in se se diuiso. id est potest
illuminari depu sis tenebris ; at vo Onatuta fersonata si mi tur in sensu com- polito, scilicet cum negationibus r si vero sumatui in ser se diuiso id est se cliisis neya. lembus, optime pol crit natura pe scirari ab alieno supposito. At si quaeias cur dicitur aer tenobrosus potast illuminari, de non dicitur aratula cum negati nibus potest dependere ρ ReipCndco, quia tenebraehu:ῖ. Laetaimccae acri , at verb nega
ciones iunt natura intrinsecae.
Secui. cd probatur, quia si pei Anaaras in negatione consisteret, Patres arguente, contra Nestorium, dicentem
Vcrbum assumpsisse naturam rei sonatam, imp ignarent a firmantes personam esse inassun ptibilem, ergo se tiebant Patres consistcre in Politivo. iRursus. non ver ficatur quid Patres diccbant contra Nestolium , scilicet Verbum aliquid allum psisse,nimirum humantatem, & aliquid non assumpsisse scilicet pei sonalitatem. Respondeo ad pilinum, quod hoc argume tum etiam habebat vim in quacumque sententia , cum personalitas in quacumque sententia, dicat illas negationes quae inassumptibiles sunt ; sicut etiam inassumptibile est illud rosit
uum ; Respondeo ergo quod Patres hoc non obiiciebant contra Nestorium, quia hic dicebat unionem tantum esse per affectum dc non hypostaticam I & ita argumentum contra ipsum non habebat vim. Ad aliud respondeo quod Patres. solum intendebant contra Nestorium Vnioncm non
esse per affectum , & ita dicebant quod V cibum personam non assumpsit, ad quod nihil intercst, quod in positi
vel negativo consistat. . Probatur tertio, negatio non cO
pctit alicui immediate, scd ratione alicuius post tui, ergo ante negationem
d. bei dari aliquid positivum in quo
consistat personalitas. Respondeo distinguendo antecedens, si sit negatio repugnantiae quam habet persona diurna, vel quam habet individuum ad hoc quod non diuidatur in plura comcedo antecedens, cum doctore. S. in a.
dist. 3. quae a. si vero sit negat:o actualis de aptitudinalis, ut est quae constituit