장음표시 사용
111쪽
Dices, ergo natura singulati&creata nequie assum: a diuino vel bo; Proba tur, nam talis natura secluso quocumque politivosi pia addito, apta nata est non communicari alieno suo posito. Re pondeo negand sequelam , nam L, um sequitur quod talis natura singulatis avebo ait ampla adhuc mane . t, cum naturali aptitudine & inest. natione , non essendi in Verbo , vel stero at eno supposito, sicut si perlonalitas consistit in positino, natura a Verbo a Gmpta, dicit inclinationem
ad illud positiuum p opitum, secundum Auctores huius secundae scritentiae.
Dices secundo, quod natura humana in Verbo non calet totaliter propria 3. dist. i. quaest. l. li era, g. concidist-do antecedens, loquendo de ratioticincommunicabilitatis, quae est quid ne. satiuum, quod pro formali dicit perionalitas, ut dixi tractatu de Trinitate, non vero de ratione materiali & positiua , quam dicit personalitas diuina scilicet relationem. Quinto probatur, persona creata est prima substantia , de consequenter unum per se substantiale, ergo non consistit in negativom Respondeo di stinguendo antecedens, quantum ad
illud quod est unum per se substanti
te, pro materiali concedo, hoc est pron;tura singulari, pro sormali nego. Sed contra , ergo persona creata sumpta pro m teriali de formili non est personalitate, siquidem habet negatio- num per se. Respondeo concedennem aptitud malem communicationis do, quod in hac sententia non reput ad alterum suppositum, ut ait Scotus littera, h. quae est una ex nefationibus in qu bus personalitas constitit. Respondeo negando se uelam. ratio est tur inconueniens , nam suis cit quod pro maletiali, scilicet natura sit unum per se. Tertiae sententia dicit personalita ru a propria personalitas consistit in- ς adcte supra naturam singularemiuisibili et in illa duplici negatione, Mi quid negativum , quae diuersimode de quacumque ablata, auseatur a natu-l explicatur. Enricus quodlibeto 3. qu.ra propria personalitas. arto probat ut, persona diuina coniniit m positivo, ergo &creata; pa tet, cum haec sit participatio diamae. et pondeo concesso antecedenti negando consequentiam, nam talis pat ticipatio solum est per analogiam; & i tio differentiae est, quia person ditates diuinae multiplicaut personas diuinas, & sunt productiones earum, &iindine ni elle encia posiciua, quibus
sequi ur repugnantia communicarionis, quod noninueni uc in peisonalita
Dices, perlona dicitur uni uoce de cieata de increatae, ergo utraque in positivo conii stit, nam denegati uota positivo non dare ut aliquid commune univocum. Rcspondeo cum Scoco iii 8. docet consistere tantum in incon, municabilitate, ut quad. Sed contra. quia sormae substantiales de accident les de materia prima essent supposita. cum habeant talem incommunicabilitatem. Ioannes de Neapoli relatus 1
Caietano, dicit esse incommunicabilia tale,m quod, dc ut actualem tantum. Sed reiicitur a Scoto, nam sequeretur animam separatam, dc accidentia Euia chatistiae esse personas, nam actualiter
cantur. Quidam ex nostris dicit probabiliter totam addere unicam incomia municabilitatem , ut quo a chiralem de aptitudinalem, nam ait quod ineon municabilitas, ut quod, oritur 1 diis tentia iridiuiduali quae praesupponitur ad per nalitatem, nam talem inccrn-
112쪽
municabilitatem, ripuillhabet huma- que curabile a peccato, nam secundum nitas Chiisti in Veibo. Nan est insit Damasse. lib. 3. de fide cap. 6. quod nouparabilis a natura indiuidua, ergo non constituit personam. Sed conita, nam licet negatio communicationis, ut uis permaneat non
permanente personalitate propria, dcestat Iumptibile,non est curabile. Reia pondeo non es Ie in conueniens quod aliquid non sit in hoc sensu sub obedien. tia Dei ; nam albedono est sub obedie
tia ut fiat nigredo. Damascenus argue- sic non opponatur aliens personalitati, bat contra hqreticos dicentes Verbum tamen hoc non tollit quominus utraque negatio per se pei tineat at rationem formalem creatae personalitatis; Nam sicut negatio communicationis, τι quod non constituit personam absique negatione communicationis, ut
μο, ita neque ista negatio absque illa, Vnde utraque pertinet per se indiuis-biliter ad rationem perlonae, quamuis completiue pertineat negatio communieationis p. Obiic. Recentior, quod Scotus hanc sententiam vocavit probabilem. Respondeo me non inuenisse talem probabilitatem in Scoto. potius in I. citato per bacadargumenta, ait incommuni
Obile quo pertinet ad rationem pers nae, exeludit duplicem e mmunicatilitatem, rid licet commimicabilis , ut quis G τι Po, tantum assia mpsime corpus, non animam, &ait, quod si animam non assumpsit, ergo neque curauit; non vero loquitur de personalitate, quae neque est capax curationis, nec infirmitatis, nisi ratione naturae.
Secundo probatur. Entitas positiva nequit de nouo sine actione produei, sed si Verbu dimitteret humanitatem, maneret persona, ergo sine aliquo positivo, cum non sit a quo producatur illud positivum. Respond. quod in talii casu illud positiuum pulturaret a nat i ra , sicut dimanat iligiditas in aqua ablato calore, & sicut per diuisionem continui pullulant indiurii bilia.
Tertio probatur, nam te queret ut
Christum non esse persectum homi-ncio, cum illi deficeret talis entitas p ubi utramque requirit : sateor quod . stiua ; neque Christus esset per omnia ponere unam negationem , τι qua i similis, absque peccato, aliis homini- aptitudinalem di actualem , est satis bus, quod est contra Paulum. Re Cprobabile mihi , de gauderem in Scoto pondeo quod etiamsi persisnalitas id inuenire. - liquid. negativum , adhue Christus Scotus in tertio citato. dist 6. qcαλ no est et in hoc nobis similis , qui,
r. & quodlibeto i9. art. 3.defendit pro- no haberet tales negationes sicut nos,babiliter, &ad hoc magis inclinatur, scd ea Verbi personalitate. Rursus pet- quod personalitas addat duplicem ne- sectio hominis tantum semitur a mate-gationem tγο, cypDd, actualem de i xia&forma. quae in Christo essent sicut aptitudinalem tenent Tartaretus, O - in nobis, & ita esset persectus homo. Dandus ait. 3 dub. r. Faber dis. I. cap. . t Quarto probatur, na sequeretus Pitigianus, Maior, Baslatis,ocha, Ra- posse Deum conseruare humanitatem da in s. Molina prima parte quaest. 29. sine personalitate propria, siue aliena iari t. disp. 3. Piobatur prim, haec sen- nain posset non concurrere ad emanarentia , nam si personalitas est aliquid tionem huius politi . Respondeo I. Positiuum, ergo aliquid daretur inas- cum Lorca disp, 19 Aluarea quaest. . iumptibile a Verbo, ac per consequens art. 6. Hultado concedendo seque illud non esici subobecientia Dei, ne- lam , de ita m hac sententia non iun
113쪽
Zcontradictorie opposita, sed contraric; esse per sie, deese in .alis , nam inter illa
datur medium, scilicet negatio utrius. que extremi. Secundo respondeo cum
Suareet disp. 8. sect. s. Vasqueet disp.
3 . num. quod sicut Deus non po-tcst impedire resultantiam pulictorum terminatiuorum , quando diuiditur continuum ; vel resultantiam relati nis intrinsece aduenientis positis extremis; Ita neque emanationem personalitatis positiuae. Quaeres an hoc positiuum sit accidens, vel substantia, modus vel res Respondeo elle in odum substantialem aduenientem naturae iam existenti, &realiter distinctum ab ipsa natura; Ita- ve hic modus non est prior quam exientia, ut existimant Caiet. Medina,&Aluareet, sed posterior,ut dicitur communiter ; Nam existentia non disti imguitur realiter i natura, secus haec sub iistentia, vel modus, quae sub stilentia
producitur eis ci ςnter, de fortὰ immediate a causa producente naturam, Ut docet Medina, Cabrera, Va'. cap. contra Suare et citatum dicentem per sonalitatem essicienter produci a natura , nam ab illa resultat tanquam per emanationem , de non est in rigore essicientia.
DIFFic Vir As est de subsisten
tia totius quod componitur ex materia & forma, ut homo, equus, Jcc.& tantum habet locum in opinione asserente subsistentiam tale aliquid posi
tuum , in qua quaeritur, virui a tal; subsistetitia componantur ex Partialibus subsistentiis materiae de lorina, ic at componitur ex partialibus essen
tiis & existentiis materiae & formae:
Itaque quaeritur utium dentur partiales iubsistentiae: prima sente ia est Suarcet disp. s Metaph. seel. s. dicet Ris subsistenti im totius elle compbsitam ex partialibus subsistentiis, quas concedit habere partes adhue in toto, si luna addit, quod sormae materiales, de modi substantiales cum non possint existere separati, non debent proprie vocari subsistentes. Hurtado, disputatione quarta dissiculi. ii. partibus integrantibus concedit partiales subsistentias. secunda sententia cuiusdam ex nostris docet, quod licet partes non habeant partiales stibsistentias quando sunt in toto, sed subsistant sub si stentia totius , tamen quando sunt separatae, docet habere palliales subsistentias. Tertia & verior sententia, docet subsistentiam esse simplicem, ac per cori tequens, non dari partiales subsistet
xias, sed partes subsistere subsistentia
totius. Eit Scoti quodlibet quaest. f. de 2. littera, a. Trombetae, Vallonis, informalitatibus mihi sol. 3. XIobnae 3. pari. quaest. 29. ait. 2. dist. . Vasq. disp. 32. Lor caedis p. 29. Probatur pri
ali uim aἱlum simpliciter Uira Ubim quem balem, sed partes compositi ordinantur ad compositum ; ergo per se non habent subsistentiam, sed subsistentia totius subsistunt ', Et confirmatur, nam de ratione subsistentiae est quod sit vltimus a ctus sadhuc secun ἀυm Suarea & terminus subsistentiae existentis; ita ut si natura per se, de dicat negati nem actualem &.aptitudinalem, existendi in alio, non tantum tanquam in
subiecto inhaesionis snam hoc habet quaelibet substantia) sed tanquam in supposito, seu termino existentiae; sed
hoc non habent partes in toto, nec
separatae, sed po ius oppositum , ζει
114쪽
go non subsistunt. quaelibet subsistentii est modus , de
Secundo probatur, contra sua reZ, Vnas modus non modificatur ab alio. nam si parte, tabent pactiales sub si Respondebis qaod uniuntur, sicut existentias in toto de etiam pendena sub- sten iae partiales' materiae de formae,sstentia totius, inquiro, vel per subsistentiam totius sunt in alio, vel per se;
si primum, ergo sunt per se per proprias subsistentias. & simul sunt in alio
per subsistentiam tot iu , quod est impossibile: si secundum, ergo unus mo diis per se modificatur per allum mn-
dum per se, & partet sellent per se duplici perseitate, ac per consequens es sent magis subsistentes quam totum, quod videtur inconueniens. Tertio ad homine arguo contra Sua-rez, nam secundum ipsum disp. I .secti l aae faciunt unam exstentiam totalem. Sed contra, quia existentiae non disti Iutut realiter a rebas quarti sunt exientiae,& ita si materia e st potentia,&eius existentia etiam est potentia, pr pter quod uniuntur licui maletia &forma , a quibus tantum formiliter Senon realiter distinguntur; at vero stib-
sistentiae cum sint modi, &realiter disti isti, nullo modo possunt uniti inter se. Obiicit primi sententia, per subsistentia in totius materialis subsistunt 1. de potentia absolutae materia de for- partes immediate. ergo talis subsisten-ma possunt habere proprias subsisten- l tia est extensa, dc composita, de non tias,&simul humanitas quae ex illis re- simplex. Respondeo concello ante-sultat, poterit alliuini a Verbo ,'ac per i cedente , negando consequentiam; Consequens haberet subsistentiam Uecbj,ergo propria subsistentia non excludit hoc quod est esse in supposito alie
no,ac per consequens materia & sorma Christi , et1msi sint in supposito Verbi, haberent proprias subsistentias, quod neque Suarea, neque alius
Quarto probatur, partes componentes . aliquod totum, tribuunt illi suas denominationes ; ergo cum partes sint communicabiles, saltem tinuo, totum denominabitur communicabile, sicut homo vocatur rationalis ab anima rationali ; at totum est incommunicabile, ut quastot ergo non habet hoc a partibus, ted potius partes hoc habent a toto secundum c pacitatem earum.Et confirmatur. quia non inuenitur quomodo uniantur istae
subsistentiae partiales inter se Inon vi ctus&potenti 1, quia subsistentia est ivli ima actualitas,quae per aliam actua ii non potin ; neqne medio indivisibili,vc patet,uequet vi res & modus, namna in animi rationalis informat corpus extensum, Sc tamen in se indiui sibilis est, Se inextensa. simplex, de non composita ; per accidens tamen. dccxtrinsece dicitur extensa; sie similiter subsistentia totius materialis intrinsech '. ila in se ei simplex, de in extensa, licet extrinsece, & ratione partium dicatur
Secundo obiicit Verbum assiimpsit humanitatem mediis partibus, ergo istae partes habebant partiales substen-' tias. Respondeo negando antecedenti potius est contra ', nam Verbum as-iumpsiit partes media hutnxnitate; dicitur allum psisse humanit item mediis partibus, id est, non sine partibus, doqdo cap. 8. dist. I. Tertio obiic. quia si diuidatur aqua, duo subsistentia resultant ex uno subsistente. ergo subsistentia totius erat composita ex partialibus subsistentiis.
Respondeo concedendo anteceden , . di negando consequentiam, ratio est, .non quia dentur subsitentiae partiales, ,
115쪽
sed quia per talem diuisonem partes
amittunt esse partis. de fiunt tota,& ita deperditur prior subsistentia, & fiunt Aiax, & dum simi tota absolut e sunt incommunicabilia, nam si reumantur, amittunt esse totius, de sunt partcs. Secunda scntentia obiicit, anima Christi, Se corpus eius quando fuerunt diuisa in triduo , fuerunt Vetbo unita, ut docet fides. ergo ex eo est quod separata habebant proprias subsistentias. Respondeo concedendo antecedens , & negando consequens,
nam susscit ad hoc, quod Verbum daret illis subsistentiam supplentem si b-sstentiam totius, qua debebant subs-stere, inon tamen iupplendo partiales subsistentias, quas negamus. Secundo obiic. anima separata est actia aliter independens, Ῥιφιο, Ῥt quod, ergo licet aptitudinaliter dependeat a proprio supposto , non tollit ut habeat partialem subsistentiam , praecipue
cum habeat proprias operationes. Respondeo, quod ad rationem sub si stentiae non tantum susscit actualis m- dependentia . sed requiritur aptitudinalis, & cum istam non habeat anima
separata, non subsistit, sed existit per se, quod suffcit ad operationes. Dices, actiones sunt subsistentium,
ergo si .anima exercet actiones subsistit. Rospondeo actiones esse subsi
stentium denominatiue, quando natu
rae operantes habent subsistentian , non quod ista sit requisita ad operandum , nam ad hoc susscit singularis natura, propter quod Aristoteles dixit actiones sunt singularium- Tertio obiic. ideo negatur formis materialibus quod existant separatae, quia non habent proprias subsistentias, ergo si anima extitit separata, ex eo est, quod subsistit. Respondeo neg. antecedens ; sed ideo illis negatur existeret separatao, quia cum materialeo
sint, corrumpuntur quoties corrumpis tur compositum, secus arvina rationa
Vinum per a cirratapost termis re
sumptione in genere cauis efficientis de quo cap. 9. dissiculi. i. sed determinatione , dc quasi in genere causae formalis. Circa quam est prima sententia negatiua ; Ita sanctus Thoamas 3 parte, quaest 3. art. i. Suarea disp. 13. se . Vasq. disp. as. Lorca disp. as. Ragusa disp. 8. Hurta do disp. 3.diff. s. secuti Durandum, di Paludanum. 1. sententia est essemativa tenet Ocham, Maior, Almainus , Batalis, Pecanus
cap quaest. I. Vtramque sententiam noster Scotus in s. dist. l. quaest. . iudicat probabilem; eum sequitur Faber disp. 6. cap. I. sed quia mihi mos est apto blematibus abstinete, hanc sententiam 2. defendo, quia magis in illam inclinat Scotus, ut notat Faber Pylig. Onado, dcc. qu m probat Scotus quia in hoc nulla est repugnantia, quod exsolutione argumentotum probat. Obiicit prima sententia, dc primo Caietanus, quia si persona creata potest terminare alienam naturam, ergo
infinitas ; sed hoc est impossibile, quia
terminare dicit persectionem , ergo. Respondeo ex Scoto. F. Rem eo litera, a. quod neque terminare, neque poste terminare dicit petfectionem. alias Verbum in tempore acquireret aliquam persectionem; de hoc constat, nam personalitas diuina, ratione sui de non ratione essentiae, terminat hum nitatem, de tamen personalitas non dicit persectionem, xt dixi tractatu de Trinitate, ac per consequens, si essent infinitae
116쪽
infinitae naturae , possent a supposito
creato terminari, sicut una albedo potest terminare infinitas relationes s- militudinis. secundo obiiciunt suareet & Hurta- do, personalitas est modus naturae, sed modus non modificat rusi rem cuius est
modus, ut patet in sessione, & figura, ergo neque personalitas nisi propriam
naturam. Respondeo l. etiam secundum suarea , personalitas diuina ostmodus naturae diuinae, licet inadaequatus. dc potest terminare naturam alienam. Secund. respond. tantum probatur de modis accidentalibus, non vero de subsistentia quae est substantialis, de ratio est, quia modi accidentales modificant intrinsecE,& inhaerendo,&implicat idem accidens duobus subiectis simul inhaerere, nam dependeret simul a duobus totaliter quod implicat, at verb subs stentia non dependet a natura, sed E contra, natura inesse subsistentiae . dependet a subsistentia. Rursus subsistentia terminat intrinse. eE propriam naturam , & extrinsece alienam, ut patet in Verbo terminante humanitatem Christi, & istae non ro
pugnant inter se , nam Vna termi
natio est initinseca, & altera extrin
Tertio obite. Vas l. & Monte, nam si personalitas potest alienam naturam
terminare, vel propria virtute vel aliena , non propria , nam deberet dari agens naturale a quo uniretur natura humana personalitati alienae, quia cuicumque potentiae naturali passiuae debet naturalis potentia activa correL pondere, & tale agens non datur, sed potius miraculum est, quod natura terminetur aliena personalitate : neque secunabaliena virtute, quia vel talis virtus ei set acciden, aut substantia; non accidens, nam talis unio esset accidentalis,& non substantialis: non se
stantia, nam iam non terminaret per sonalitas, sed illa substantia. Respondeo quod personalitas virtute propria terminaret, neque ad hoc requiritur. quod detur agens naturale quod uniret naturam cum tali personat itate, ita ut suspenderet, ne natura propria su sistentia terminetur, nam sicut anima separata habet propriam virtutem ad
informandum corpus, & tamen non datur agens naturale creatum, a quo
fiat talis informatio , ita similitet in
Petes , si dicamus personalitatem consistere in duplici negatione, ut probabiliter dessendi must dissicultate s. poterit ne defendi haec sententia Respondeo a firmatiuὶ cum Fabro citato Pytigiano q. φ. ut x. quia in hoc nullae repugnantia. Sed contra, depe
dentia quam dicit natura a supposito alieno, est positiva, ergo non adimpletur per negationem, sed debet habere
terminum positivum. Respondeo cum Scoto quodlibeto is . litera q. quod in natura assumente sunt duo, & est te minare,& est terminare ultimat ei primum tribuit natura assumentas, secundum tribuit duplex illa negatio: Addo quod si eatrema negationis sint positiua, etiam si rationes formales terminandi sint negatiuae, non obstat ad hoc quod sint vere & propcili relationes reales, sicut relationes diuersitatis prismi generis, quae fundantur in carentia unitatis,qui est ratio sormalis terminta
di, & est quid negitiuum tDa smilitet in nostro casu, extrema sunt positiva, scilicet natura assumentis, es natura assumpta', licet personalitas, quae est
ratio formalis terminandi. sit negatio qua natura terminans ascitur. Dices secundo, si utraque natura Vnitur, quare magis impeditur negatio naturae assumptae, quam naturae asi
sumentis 3 Respondeo primb qcud
117쪽
Deus vellet quod impediretur negationaturae aisumptae. Secundo & melius respondeo, quod propter hoc non possunt unii i duae naturae eiusdem speciei, sed diuersae, ut Angeli & homines , &ita impedientur negationes naturae imperfectioris , nam persectius non
dependet ab impexsectiori , sed E
An Verbum potuerit sibi unire pia m-
SV a hac dissicultate plura dubia
explicanda sunt. Primum dubium erit de natura Angelica ;& primo stippono contra Vuicli sum potuisse Verbum terminare quamcumque humanitatem. Albertus in 3. dist. 2. art. 2. ad tertium, dicit non potuisse Verbum naturam Angelicam terminare , sed contra ipsum stat omnis Schola. Colligitur ex ad Heb. 2. se ua Angelis avrehendit sed semen μυ- ha apprehendit , ubi Apostolus supponit naturam Angelicam posse assumi, &ratio est, quia personalitas Angeli distinguitur realiter a natura Angelica, sicut nostia personalitas a nostra natura ; ergo potuit verbiim terminare Angelicam, sicut &nostram. Obiicit Albertus ex Acistotele T. Metaphia cap. 7. in his quae sunt per se,
irim est quod quiui est , in id cums est,
ergo personalitas & natura in Angelis , non distinguuntac , & ita non potest illa natura assunar,: Respondeo Aristotclem velle quod in substantiis definitio 3e definitum sint
idem, non vero in accidentibus, cum
de finiantur per ordinem ad subiectum, quod realiter distinguitur ab acci
Secundo obiicit, Angelus est in corruptibilis, sed si verbum allii meret naturam Angelicam, personalitas illius corrumperetur, quod est incomveniens ; Respondeo primo quod si assumeretur in instanti in quo debebat resultare personalitas propria, non corrumperetur , sed non pullularet. Secundo respondeo quod Angelus est incorruptibilis ab agente creato, non a Deo , ut docui tractatu de Angelis, ubi dixi congruentius fuisse ausimere
humanitatem, quam naturam Angeliacam, ut ita aliquo modo omnis natura assumeretur , cum homo conueniat cum omnibus. Secundo, ut Dimon in natura quam vicerat vinceretur,&c.
an potueris sibi Hire naInram irrationalem.
sis, Diuus Ronaueritura , Chartu- sanus, de Henricus. Nobis dicendum est cum Scoto in 3. dist. a. quaest. I. f. ad secundum argumentum sancto T homa . parte quaest. art. r. ad primum. Suareet, Vas. Lorea Ragusa,&c. aErmative. Probatur primo ex Tertulliano de carne Christi contra Marcionem cap. 4. poterat fi voluisseι asumere eo pus de Lupa aut Vacca. Idem habent Augustinus de mera, .falsa relisone cap. I 6. . Ny ssenus. dcc. Et probatur; nam talis natura totalis habet propriam subsistentiam, ergo poterat loco illius substitui diuina. Secundo quia de facto in
triduo fuit Verbum unitum corpori, ergo potuit assumere aliam quam- camilae naturam irrationalem; Reia
118쪽
pond. quod tale corpus ordinatur ad humanitatem, quae est terminabilisi Uerbo ; sed contra, quia talis ordinatio nihil ponit in corpore ut terminabile sit , ergo sicut illud est assimptibile , etiam quodcumque aliud. Obiicit prima sententia secundum Aristotelem quarto Metaph. Use,pra pter verari est, sed natura irrationalis
nequit habere operationes diuinas, scilicet vitionem & fruitionem ; ergo nequit terminari 1 Verbo: Respondeo quod tantum probatur naturam irrationalem non posse eleuari ad tales
operationes, non tamen probatur non
posse eleuari ad esse suppositate. Secundo obiicitur, qui non potest ad minus, non potest ad maius, sed magis est uniri hy postat ice quam Deum vi
dete ; sed natura irrationalis nequit Deum videre, ergo neque hypostatice uniri : Respondeo quod maior est vera inter ea quae sunt ei iisdem ordinis, noverb interea quae sui diuersi ordinis, na licet homo non possit volare, potest tame ratiocinari, quod est mat'. Tertio obiicitur , unio hypostatica eli vitio sanctificans,ergo nequit esse in natura incapaci ut est irrationalis: Respondeo quod in sententia Scotiantecedens est salsum , loquendo de sanctitate in ordine ad beatitudinem; bene tamen unio est sanctitas, in ordine ad cultum, & reuerentiam ; & ita talis natura irrationalis, latria adoraretur. Thom istae aliter respondent dicendo, quod sanctitas est essectus secundarius unionis qui impediri potestinam primarius est unire : Quarto obiicit, quia hoc erit indecens Deo , scilicet quod voce ut Bas, Canis : Ren
pondeo esse indecentiam negatiuam, scilicet non decentiam , non tamen positivam, scilicet impersectio.
Petes, huic irrationali naturae ex vi unionis resultaretne aliquod nouum opus 3 Respondeo cum Monte. n gatiue, ita quod hoc esset necessarium. nam si aliquod opus nouum debebat esse, inaxime miracula pauare, sed hoc non necessario sequitur ex Vmone.
vlt. Vasq. disp. so. cap. f. Lor
ca disp. 27. Becanus dip. s. R agilsa disp. 6s.& quidam ex nostris. Sed assi maliue Residondeo cum Almaino . Marsilio, Medina, Valentia quaest. 6.
puncto primo, Aluareet quaest. q. art. I. Fabro disp. G. cap. 2. Py tig. quaest. I. art. 8. sundamentum est, quia ex Sc to in s. dist. i. quaest. l. 3. ae secun ἀ- ω, & quodlibet. I9. art. 2. litera N.
Accidens ad subiectum dicit duplicem respectum, primus est tanqnam sustentificati ad sustentificans, & hic resipectus non dicit imperfectionem iniustentificante ; alter est tanquam inhaerentis ad id in quo inhaeret, & id dicit imperfectionem in subiecto ; ergo
cum primustespectus non dicat impe sectionem, poterit Verbo conuenire: Secundo probatur, nam accidentia in
Eucharistia sunt per se & secundum Thomistas , per modum postiuum. secundum Scotum in . dist. ia. quaest. i. g. ad menta, & quaest. I. & 6. er negationem inhaerentiae, ergo i em modum potest subfstentia verbi supplere. Et confirmatur , quia limmanitas assumpta a Verbo non in r-mat Veibum , sed tantum extrinsece terminatur ab illo, ergo accidens non inhaerens Verbo poterit terminari ex
trinsecEa Verbo: Respondet Scotista quod sustentatio illa, de esse subiectum
119쪽
inhaesionis sunt solum sormaliter distincta, inseparabilia I dc cum Verbum non po lsit esse subiectum inhae.
sionis, ita neque sustentationis. Sed contra, nam illi duo respectus realiter distinguntur, nam quamuis de iacto non detur sustentatio siue inhaerentia, tamen bene potest esse de possibili. sicut formi siti stantialis de facto non terminatur 1 proprio supposito , nisi
informet materiam , tamen in triduo terminata fuit 1 Verbo, dc tunc non insormabat materiam.
Obiic. quia nihil est qnod possit
Verbum tribuere accidenti, ergo non posset illud terminare : Respondeo negando antecedens, nam sicut subiectum sustetificat accidens, licet cum inhaesione, hoc facit Verbum sine inhaesione , cum unum realiter distinguatur ab alio : In quo casu Verbum denominaretur habens albedinem sicut in triduo habens animam.
D Y Ba m Q UARTUM, Vtrum partes substantiales pessim. Verba terminam. bus extra totum. eonueniunt emnes verbum posse assumere animam rati nalem, & corpus, ut assumptae fuerunt
Dissicultas est de aliis formis materialibus, & de materia prima Vasq. di
put. o. cap. Lorca disput. 17. n. I s.
Hurtado disp. . diss s. negant posse assumi 1 Verbo. Nobis dic edu est posse assumi adiuinoVerbo, supposito quod dari possit de potentia Dei materia sine forma, & forma sine materia, ut dixi primo Physic. Ita Suarea disp. l .sect. 3. Becanus cap. s. quaest. q. Ragusa diput. 16. Probatur, nam licet verum sit has partes non habere par tiales subsistentias , tamen pollunt subsistere subsistentia totius, ut subsistunt quando sunt in toto, ergo nul la est implicatio, quod adhuc quando sunt separatae Verbum tribuat illis
suam subsistentiam loco subsistentiae
totius, ad quam partes dicunt inclinationem. Nam licet nulla pars substantialis sit capax subsistentiae totius, nisi si toti unita, tamen capax est, ut terminetur ab alieno suppolato, ut patet in corpore & anima Christi, ne VPPONO quod omnes partes en que fundamentum Vasq. &c. nempe sentiales, ut materia,' deforma ; &lqaod tales partes non habeant partiales subsistentias , aliquid valet; nam neque anima Christi , neque corpus habent proprias subsistetitias,& in triduo assumpta suerunt a
Nobis aliud dubium potest esse de ,
partibus prout componentibus totum; re loquendo de partibus tam integralibus, ut sunt caput, manu ';-quam essentialibus,ut sunt materia & loima. Suare et citatus & Aluarea disput. 22.
dicunt posse assumi; Hartado fatetur de partibus integralibus, & negat deessentialibus. Fundamentum est, quia istae partes habent partiales subsistet tias, sed hoc iam reieci. integrales, ut caput, manus Christi, suerunt de facto immediate assumptae a diuino Verbo, & eadem assumptione qua totum fuit assumptum; &ratio est , quia per subsistentiam to tius, subsistunt partes, ut dixi cap. 6.dissiculi, ε. ergo cum subsistentia Verbi tribuat quidquid propria subsistentia debet tribuere . hinc est quod partes sint immediatὸ a Verbo assumptae. Dissicultas tantum est de gumptione partium distincta ab as-Lmptione totius , de potest esse dissi
cultas de partibus extra totum existentibus,vel de partibus ut coniunctis to-ο : de loquendo de partibus existenti-
120쪽
Nobis negandum est de utrisque partibus, Ita vasq. Lorca, Ragusta citati de Cabrera disp. . Itaque non
poterit verbum assumere unam partem sine alia, neque partem sine toto,& probatur, subsistentia totius cum stlimplex consistit in indivisibili, ergo nequit dare esse subsistens alicui parti ,& non omnibus; ergo, vel dicendum est quod Verbum non potest supplere talem subsistentiam,vel quod eadem pars subsistit dupliei subsisten
tia totali,una totius,alteraVerbi: quod est in conueniens.
2. Contra Suarra probatur, si sub silentia totius est composita, ut ipse satetur, ergo in isto casu talis subsistentia simul eomponeretur ex subsistentia creata, & ex subsistentia Verbi, quod imperceptibile est quod ma teria de forma sint Deo unitae, dc non
Vtrum natura ereata cum propria p rsonalita.
tem non posse assumi a Verbo,quia est modus, de ultimus terminus natu
rar creatae; Suppono 2. naturam crea
tam personatam posse assanai destru .cta propria personalitate, sicut assu.mitur impediendo ne resultet propria personalitas. Dissicultas est an natura creata cum propria personalitate
possit assumi, ita quod simul sit personata personalitate propria de diuina,notamen quod proprii personalitas ac
sumatur. Suarra disp. I 4. sech I. r seri aliquos assimantes.
Nos tamen dicimus hoe esse impossibile. Ita Scotus in s. dist. i. quaest. 2 de quodlibeto 19. art. 3. ratio est quia in omni dependentia essentiali unum dependens non potest a duobus dependere, ut dixi cap. 6. dissiculi. 3. in qua etiam sententia conueniunt Suareχ citatus & Vasq. disp. 31. Hurta do disp. dissiculi. i . & reddunt rationem.
Nam sequeretur eandem naturam esse per se, di non esse per se; esse per se, quia habet propriam personalitatem. non esse per se, quia est in alio: Et eon. firmatur ex Patribus, quia ex eo pro bant humanitatem Christi ea mille propria personalitate, quia suit Verbo unita, quod argumentum nihil val ret, si natura pollet habere propriam de alienam perλnalitatem. Sed contra, obiicies primo Concilia Ephesinum, de Toletanum primum sextum, & undecimum in consessione fidei, & Patres Ambrosium, Augustinum , Damascenum Zec. dicentes Verbum assimpsisse hominem, ergo humanitatem subsistentem: Respondeo Concilia & Patres sumere concretum pro abstracto; vel dicitur homo
assumptus, non pro extremo assumisptionis, sed pro termino; Nam assumptio terminata est ad hoc quod verbum sit homo. Dices quod Lateranense seb Martino primo consultatione prima Can. i6. decernit quod omnia dicta in quin que Conciliis generalibus, secundum proprietatem sunt intelligenda; sed unum ex quinque est Ephesinum, &dicit hominem fuisse assumptum, ergo non debet sumi concretum pro abstra. isto, sed in toto rigore: Respondeo quod haec proprietas,& iste rigor istum est intelligendus, quantum ad ea quae contra haereticos desiniuntur vel tractantur; & ibi non definiebatur an hypostaticὰ assumpserit abstractum vel concretum. Ex his reiicitur Lud. Viues dicens quod in toto rigore est
Vera haec propositio, Verbum essum isti bominem, de reprehcndit Theologos,