장음표시 사용
91쪽
Auctores; nam ista relatio non potest
esse terminus actionis incarnatiuae, nam ad relationem umiri secus aduenientem, non datui motus,&ipsi non cognoscunt alias relationes s ergb de bent assignare terminum talis acti O-nis, qui erit fundamentum talis relationis.
Prima sententia Obij c. s. quia inter humanitatem, & proptiam personalitatim non datur vino, ergb neque inter humanitatem,& pei sonalitatem Uerbi.
' Respondi olim aliqυibus quod etiadatur vitio : Secun3o. Rei pone. &melius, quod no dati Metalis unio, quia ad productionem naturae resultat persen alitas creata ; csim vero humanitati adueniat personalitas Verbi, requiritur unio ut coniungantur.
Secundo ob ij c. Partes continui v-niunt ut in diuisibilibus, sine unione media , e b humanitas, M personali-ras etiam vivuntur, sine unione.
Respond. quod quando partes de nouo aliquibus indivisibilibus uniuntur ab essiciente,fit media unione,non tamen qua do indivisibilia viaiunt partes continui.
Tertib obi j c. Lorca,in humanitate est potentia obedientialis, ut v maturi In Veibo est virtus, ut illam reddat
subsistentem , ergb susscit quod haec
virtus applicetur, & non requiritur, unio, alias non immediate uniuntur,
si qui deni fit media unione. Respond. c dira talis applicatio sat
per actionem Trinitatis, talis actio non datur sine termino novo, ac per sequens sine vitione, quae viai O non im pedit immediationem. Dices quod in transsubstantiatione eatur actio nuia a conuertiva panis incorpiis Christi, & tam cci non datur
Re pond. p .mb. datur de Mouo praesentia. secundo, Responss. da. tur de nouo quod corpus Christi fiat
Quarto obiic. Nam si daretur talis
unio, ellet ex parte humanitatis extenta & corporea , & ellet ex parte Verbi spiritualis & in extesia, quod in una re est in possibile, ergb vel ne gandac si talis viato, vel pilites uni nes simi ponetulae. Respo. quod cum haec unio sit relatio, ut potica dicam, tant lim ratione fundamenti dicitur extensa; nam diuersa unione partiali unitur caput, acvniuntur pedes: dicitur haec vitio spiritualis ratione termini, scilicet Verbi.
Circa secundiim scilicet quod sit
vitio ; Gabriel in 3. distinct. I. quaest. dicit est ei qualitatem supernatura leui humanitati superadditam, quam
vocat gratiam unionis. Hanc sententiam aliquis colura inurit, quia accedit ad errorem Nestorij: nam in
prima Synodo generali, Collatione S. cap. 4. damnantur dicentes hanc unionem factam elle secundum gratiam. Sed immeritb; Nam quod ibi damnatur est , hanc unionem iactam suille secundiim affectum, & non secunddin subsistentiam , ut dicebat Nestotius; de longe abcst ab hoc Gabriel, nam ait faciam tale unionem secundlim subsistentiam , sed media unione reali, quae est quaedam qualitas. Sed haec sententia re ij citur, nam virio dicit ordinem duorum, ergo vel est relatio, vel illam intrinsece includit , sed illa qualitas neque estisatio, neque illam includit, ergb non est
Sua res disput. s. sect. 2. Vas a. disp. i S. cap. 3. Loto des p. 33. Ragusia disp. 3 9 & communitet Thomistae dicunt ei te modum quendam substan- itialem ; talum differunt quod Suareet. ' docet
92쪽
docet talem modum esse fundamentum relationis realiter distinctaei tali
modo. Vasqueae de alij dicunt talem modu dicere relatione fecundum dici, Me pertinet ad praedicamentu substaciae, de idemtificatiar cum tali modo.
Sed reijcitur primo, quia vel talis
modus ponitur ut unia vel ut sit fundamentum relationis unionis, si utvniat, ut ait Vasqueet & alij, ergo etiam talis modus reperitur inter maceriam & formam, quod falsum est, nam Aristoteles non cognouit talem modum, sed tantum materiam, sormam ω compositum : quod si talis modus citet, illum cognosceret & n minaret, sicut cognouit indivisibili,
quibus partes continui copulantur.
Rursus quia haec indivisibilia ideo
cognouit, quia eum partium continui una non se habeat ut actus, de alteravi potentia ; nece Iliacius est modus qui sit velut actus & copula : Sed inter materiam & formam, humanitatem dc personalitatem Verbi . forma est actus materiae, Verbum est veluti actus humanitatis, ergo talis modus non est. necessarius. Addo quod totum esse modi est ad aliud ; ergo est relatio secundis esse, & non secundum dici tantlim. Contra Suarcet sic arguo; Nam le- eundum ipsum talis modus non unit,
nam ad hoc ponit distinctam relatio-uem ab unione, ergb frustra ponitur modus. Dices , poni profundamento relationis. Contra humanitas sitis ciens fundamentu est, ergo no est necis Iarius talis modus. DeindE si laeti, modus non unit,& cst in immanitate ergo est Verbo unitus , quod videtur absurdum fateri aliquid praeter humanitatem esse Verbo unitum. Alia plura obi jcit Scotus in 3. d. l. q. r. f.
ad ιπσtum littera I. Nobis dicendum est , quod haecvnio est relatio extrinsecus aduenient. Ita Scotus citatus art. s. f. .eoliliad de distis. quaest. a. de in A. dist.
i. quaest. 2.& quodlibet. I9. Om Rex scotistae Radii 3. parte controuer. 3.art. ψ. Faber disp. cap. 3. Pytag: dist. i. quaest. i. art. t . Bassolis, Maior, & sanctus Thomas. s. parte quaest. a. art. 7. fatetur esse relatici nem. Idem Ocham, Aureolus, Argentina. Probatur ex dictis, per Incarnaiationem aliquid producitur non absolutum , ergo relatio, non intrinsectis adueniens, quia haec non producitur sed tesultat, ergo extrinsecus adueniens. Et coufimatur, quia solum quod de nouo est, est dependent; a naturae humanae ad Verbum , dependentia ergo, & relatio Synon ima sunt; Ergo relatio est quae producitur, quae omnia ex argumentorum
soluti e magis patefient. Obijcitur ptimo ex Aristotele s. Physici cap. r. dc Σ. ad relationem non datur per se motus; ergo per Incarnationem non producitur mera
relatio. Respondeo cum Seoto, quod Aristoteles loquitur de relationibus, intrinseclis aduenientibus, de quo latE dixi in Logica, non de extrinsecus
Secundbob. si unio est relatio , er- ο Incam tio est a circi accidentalis, altem ut proditistio est, ut dixi dissicultate praecedenti. Rursus unio humanitatis cum Verbo erat accidentalis, quod capit haeresin Nestoris; Probatui, nam uniuntur relatione, rela-
tio est accidens, ergo uniuntur accidentaliter. Raespond. negado priuiam sequelam, nam denominatio actionis
non sumitur niti a ternuno totali, qui in praesenti est Christus, vel a sortius quibus terminus totalis constituitur. quae in praesenti sunt diuinita hu- .
93쪽
ninnitas, quae sunt substantiae non ta .men a conditione, ut est unio media, qua humanitas tribuit Deo quod sit
N ego etiam secundam sequelam, nam quod aliqua substititialiter, vel
accident aliter uniantur, non est sumendum ex vinculo quo, sed ex vinculo tu qΜo, quod in nostro casu est perso ira composita, quae est substantia, & ita extrema dicuntur unitae substantialiter : Quod colligo primo, quia Patres & Concilium ut ruij cerent N estorium , solum recurrerunt ad personae viaitatem, quod ei at vin- Culum tu quo , Sc non meminerunt
vinculi 1μο. secundo quia Petrus &Paulus iunt idem substantialiter,quia uniuntur in substantia, etiam si vinculum quo dicuntur unita , sit relatio identitatis, quae est accidens.j N ec ex eo quod relatio accidens sit colligitur
quod accidcialiter uniantur intrema, sed tantum quod accidente uniantur. Dices vitio est accidentalis , ergo extrema accidentaliter uniuntur. Re Ll ondeo, unio accidentaliter conuenitium anitati; nam poterat humanitas non uniri, non tamen accidentalite tvnitur,& in affccta, ut dicebat Ne
Petes ad quod praedicamentum spectet haec relatio λ Quidam ex nostris cum Maitone in 3. dist. i. dicit pertinere ad predicamentum habitus, de addit quod satis probabile est, adhuc in sententia Scoti, quod si substantialis relatio, sicut dantur in Diuinis de in Creatis relationes Creaturae ad Creatorem. Sed licet in hoc
docte di currat,non placet quia neque verum neque Scoticum : primo quia zelatio habitus, vi patet ex logica non
inuenitur in lorica vel veste, sed in loricato M vestito, sed qui in Incarna ione fuit Eumanitate indutus,sait
Verbum, ergo si hae metaphora est sequenda, unio non est ponenda inhumanitate, sed in Verbo, quod est plusquam fallum ., neque dicitur quod
immanitas induitur verbo, bene tamen e contra. Secundo est contra Scotum, nam in 3. dist. 7. quaest. M
suo ia rea. u actιua totius Trinitaris, cui
na, O term nu/ ou erat Verbum..
Dices quod dicitur natura humana passa seu traia smutata non transimul tionesormali & per unionem sermaliter . sed passione qua quodlibet subiectum transmutatur per formam de nouo aduenientem. Sed contra, quia Scotus explesse astetit,quod haec pansio est vitio, quae est in natura humana, & quod terminus eius est Verbum, in quo significat quod est relatio ; deinde subdit quod in Verbo est alia relatio secuniam dici, id est rationis , cuius terminus est humanitas,
ergo loquitur Scotus de passione sor- mali reali in humanitate, & in Verbo rationis. Idem habet Scotus in .dist. ii. quaest. 2. liceris b. dc c. Deinde quod vitio sit relatio substantialis reiicitur primo quia vel est relatio formaliter, vel identi c., non identice, sicut homo qui est creatura, identicE dicit relationem ad Deum, sed formaliter est quid absolutum, quia unio nihil habet nisi unire,quod est quid relatiuum , neque est formaliter relatio, primo quia omne illud creatum quod est formaliter ad aliud, prius supponit esse in alio, ac percoiwlequens cile accidens, si velimus stare diuisioni Entis secundum Philost,-phos dc Theologos, de nolimus ex proprio cerebro componet e diuisio-
94쪽
aem aliam, ita enim omnes diuidunt Ens an substantiam & accidens, deinde substantiam in creatam de increa intem deinde creatam in corporalem de spiritualem , &c. Increa tam in absolutam ut Deum,&in relativam ut paternitatem , accidens in absolutum & relatiuum, dcc. Secundo rei j cituriNam Scotus in . dist. o. quaest. i. f. ad quaestionem litera N . ait, omnis autem unio absoluti ad absolutum est ris' AIM extrinsecus
aduenienI, omnis autem talis rispectus es
illi cuisu s arci insper accidens ergo in sententia Scoti, vitio accidens est non substantia.
s4b quibus saepe probauerat unionem
hystostaticam contineri,scilicet, Ommι autem talis resectus eni illi cui ins accidens per accinens,de ad hoc etiam adducit aliud mysterium nostrae fidei, scilicet initantia de caractere qui in primitur in Baptismo. Propter haec magis placet quod talis vitio sit accidens pertinens ad praedicamentum passionis. Ita Pyli-gianus. Probatur, nam tota Trinitas per actionem incarnatiuam trania mutat humanitatem , producendo unionem perquam Verbi personalitate terminatur; ergo est in humanitate relatio transmutati ad transmu-
Respond. quod Scotus loquitur de tans, quae relatio est praedicamenti unione absoluti ad absolutum, de haec Passionis. vnio est absoluti ad personalitatem,
quae est relatio. Sed contra, primo quia ratio qua probat Scotus ei e talem relationem, valet; etiam si sit relatio absoluti ad relatiuum nempὶ qu: a pollunt fundamentum de terminus dari separata. Secundo, quia saltem unio qua humanitas Diuinitatim itur, erit accidens, siquidem viru-que est absolutum. Tertio, respondent quod Scotus loquitur de vitione qua accidens absolutum unitur substantiae, sicut de inhaerentia actuali, & hae vitio est accidens , non vero loquitur de viaio-
ne hypostatica quae singularissima est, dc ita debet excipi. Sed contra primo quia etsi in alijs rebus sit fingularissima de ineffabilis, tamen si potest
in aliquo seruare leges aliarum uni num, debet ita de illa Philosophari,ut ita iacilius pateat aditus ad hoc mysterium credendum. Secundo, quia vis cotus probet unionem accidentis ad subiectum esse relationem extrinsecus aduenientem , assumpsit propositionem , dc medium uniuersale comu lana omibus talibus relationibus, Obij cies primo unio est terminuet Incarnationis, quae est actio, sed Pa fio non est terminus actionis, ergo vitio non est Passio. Confirmatur. nam terminus actionis praedicamentalis, est subiectum transmutatum, Passio non est subiectum quod transemutatur, ergo virio non est Passio. Patet quia unio est term us unitionis. Rc spondeo quod vitio seu relatio Passionis, est terminus actionis
producentis ad productum, non tamen est terminus actionis transmutantis ad transmutatum ; nam terminus eius actionis est humanitas, ut
dicitur in confirmatione, per quod patet ad illam. Oilod ita explicatur, in calido producto ab igne est duplex relatio inter alias, v Μa est ignis producentis ad calidum productum,& est
intrinsecus adueniens, tosterior na tura ipso caligo, nam resultat ex termino de fundamento: Altera est transemutati scilicet subiecti verbi gratia
ligni, ad ignem tansmutantem ut egi- cientem , vel ad calorem ut causam formalem, de haec relatio est Passio, de extrinsecus adueniens, sic prior na-
95쪽
tura ipso calido, & dicitur vinculum quo formaliter subiectum unitur calori: Ita in per sona composita Chri-st , in duabus, i D ex duabus naturis, cst duplex relatio, una producti ad producens , quam dicit Christus, vel
unio ad totam Trinitatem , haec est intrinsecus adueniens, posterior natura unione, & Christo ; Altera est transimulata ad transmutansper quam humanitas quae est veluta subiecti imi enitur ad Trinitatem, ut causam Misicientem transmutationis, de ad Veibum ut ad terminum extremum, quae relatio est extrinsecus adueniens,& prior Christo persona composita,
R est relatio praedicam eiici Passionis,& est vinculum quo humanitas denO- inatur Verbo unita. Aduertunt tamen quidam ex nostris omnia ista elle vera, si sermo fit de unione humanitatis ad Verbi personalitatem, n am si sermo sit de vitioue humanitatis cum Diuinitate non aest relatio extrinsecus adueniens, sed intrinsecas, quae sun latur in unitate suppositi, & resultat ex unione hum nitatis cum personalitate, sicut relatio simultatis,quae esset inter duo corpora penetrata , si darentur quae iundaretur in unitate loci. Sed non placet, primo quia ista relatio non unionis, sed identitatis v canda esset ; secundo talis relatio est extrinsecds adueniens, cum detur humanitas &diuinitas quae sunt fundamentum dc terminus, & non resultet aalis relatio; Propter quod existimo, quod non est relatio distincta a relatione qua humanitas unitur personalitati verbi, cum habeat idem fundamentum scilicet humanitatem, & terminum eundem realiter, scilicet Diuinitatem & personalitatem, & ad plurificationem relationum, vel terminus , v essundamentum debet plurificari: Et ita dico, quod eadem unio
ne humanitas unitur personalitati in mediate , Diuinitati mediate, exemplum non est ad rem; Nam ibi sunt duae continentiae activae, quae sunt duaerelationes extrinsecus aduenientes ut dixi cap. de relatione, & .Phys &non una relatio Intrinsecas adueniens, cum possint esse talia corpora, quae sunt fundamentum de terminus , siue tali relatione simultatis.
Aduertite quod unio haec est realitei inhaerens naturae humanae, & in Verbo correspondet relatio rationis; non quia verbum sola ratione v matur humanitati, vere enim & realiter unitur , sicut ver E A: realiter est homo ; Sed tantum significatur hac unione, Verbum non ruisse mutatum
in se ipso realiter, neque aliquid realo acquisiuisse quod optime stat cum
sola mutatione,humanitatis quemadmodum licet verum sit parietem quando videtur realiter videri, nihil tamen reale acquirit eoquod videse
Ex dictis duo colligo, primum quod haec Vnio vocanda est substantialis
quia facta est in hypostasi qui; idem Graece est qnod substantia ) & si verum sit quod possit abesse & adesse
ctim contingenter fiat a Deo notIoa- 'men vocanda est accidentalis, ut diaxi , dc ut euitetur omnis suppicio er
Secundo colligo cum Lorca disputat. I9. contr. Vas'. dc disp. II. cap. hanc unionem non esse appellandam essentialem vel naturalem, quia
in rigore sermonis significat factam suisse in essentia seu in natura, quod est falsem, eum sacta suerit in hypostas. Patres vero aliqui vocarunt illam naturalem, id est veram de realem, secundum naturas diuinam α
96쪽
humanem , Nam loquebantur contra Manichςos qui dicebant esse phantasticam: Vocant etiam cssentialem , quia pro eodem usurpant essentiam de hypostasim: vel quia humanitas & diuinitas vere de realiter secundam sitas essentias sent unitae, dc sa: pe Patres non loquuntur in rigore sermonis ; nam dicunt Verbum assumere hominem,quae non est vera in rigo te sermonis, quidquid dicat Ludovicus Viues.
SVb hoc titulo duplex examinandum est dubium : Prim lim est,
an haec uni O in latione unionis, sit Omnium maxima. Pi ima sententia est Durandi in s. dist. s. quaest. . Va'. disp. 2 . cap. 2. dc 3. dicentium maiorem unionem esse unionem materiae
de sormae. secunda sententia est Caietani, Medinae , dc Suareet disp. st .
sest. 1. Becani cap. 2. quaest. 4. Huzodo disput. h. difficult. ri. dicentium hanc unionem esse maxi
Pro resolutione , noto quod duplex unio consideranda est in hoc mysterio, licet realiter eadem sit, Vna qua humanitas Verbo unitur, altera qua humanitas de Diuinitas uniuntur in personalitate Verbi: Si sermo sit
de unione qua humanitas personalitati unitur, ex qua unione resultat persona composita, maior est unio ma - etiae & formae. Ita Scotus in 3. dist. c. quaest. I. 9. ad argumenta litera F. Durandus & Ua'. citati. Probaturi Scolo, nam ex unione materiae de sormae resultat non tantum unum in per
sona sed unum in natura, in hac unio ne hypostatica solum resultat unum in persona, dc duplex in natura, ergo est minor vitio : Et confirmatur quinquae sunt actus dc potent si, magis uniuntur inter se, ut est materia deforma, quam humanitas de Verbum. quae propriὶ non sunt acti is de potentia ; ergo, dcc. Obij cies Bernardum libro s. dre Consideratione ad Eugenium cap. 8,
Inter omnia quae 'Unum rect/ dicunt ui arcem tenet mnio TXinitatis , secun loco illa praecedit qua ὸ conuerstre Obstantiae ina persen- m Grais. sunt: Respond. scotus citatus Bernardum loqui non iii ratione indistinctioni adc vitionis, sed in persectione extremorum : dc hoc de facto, nam de possibili, poterat Verbum naturae angelicae uniri , quae persectior est
secundo obij cies quod per hanc
unionem uniuntur maxime distantia, ergo est maxima viaio. Respond. quod hoc non arguit maiorem unionem, sed majorem potentiam in efficiente. Obijcies 3. per mortem di soluta fuit in Christo unio materiae dc
sormae, non tamen unio hypostatica, ergo est maior. Respond. tantum probatur quod mors opponitur unioni materiae dc formae, non vero unioni
hypostaticae. Dico L. vnio humanitatis de diuinitatis in personalitate verbi, est maxima ex . parte illius in quo fuit. nempe Verbi, quia nihil magis unum aut simplicius excogitari potest, dc quod magis indissolubiliter uniat: Si vero sumatur in ratione unionis drdistinistionis; dicendum est sicut dixi de viaione humanitatis ad Verbum. Ratio est quia est eadem, imo illa si esset diuersa esset immediatior: si vero sumatur in ratione extremorum.
97쪽
rus ii tera F. citata. Rada s. parto controu. 3. art. s. conclusione 3. Faber disp. 8. cap. 1. quia Diuinatas est unum extremum, alterum est humanitas perfectissima, quae per communicationem idiomatum est accidentaliter persectior. Secundam dubium est an haec unio fit omnium maxima in ratione doni, de difficultas procedit de vitio ne secundam effectiam formalem quem praestat, scilicet Deum esse ho
Prima sententia dicit gratiam habitualem de gloriam elle maius donum. Ita Marsili. in s. quaest. . art. 2. Durand. dist. 2. quaest. I. Scotus nosterin 3. dist. 1. quaest. l. . . ad af umenta, litera G , ait quod inter has Vialones propriὶ loquendo non est comparatio; nam sunt diuersae rationis, de una alteram excedit, & ab illa exceditur, Sed tamen ante ipsam liveram G, Se in . dist. s. quaest. 23. ad sam fecundam qu tinnim, litera E, docet unionem nypostaticam ellemaius donum quana beatitudinem; est communis iententia , Suar. dii p. 0. sect a. Vasq. disp. Io. cap. . Lorca dii p. i7. Memb. 2. Becan. cap. 2. quaest. . Rad. conclassione 6. N S. Fab. cap. 3. Probatur ex Augustino de praedestinatione Sanctorum cap.
. Hanc unionem esse excellem Omam, tantoque natura nostr ubiecti diem euectam per issam, it quo alicus at poneretur, nun ,aberet: Et ratione probaturi ex hanc unionem Deus substantia-itet communicatur, de constituitur unum per se substatui ale, 6c denominatur homo Deus, cui adoratio latriae debetur; per visionem de stultionem tantam accidentaliter unitur Deus,&per modum obiecti, ergo maior gratia in viaio Erpostatica.
objjcit pii mi sententia Augusti
num tractatu Io. in Ioan. dicentem, melius est concipere Deum mentequam ventre, ergo maius est uniri Deo mente per gratiam quὶm Deo
hypostaticE. Relpondeo, quod August. tantiim voluit plus elle in Vir. gine Deum mente concipere quimvenire; non tamen maius suille e flebeatum, quim esse Deum per communicationem idiomitum licet utilius esset. Secundo obi jcies, unio hypostatica potest naturae irrationali communicari, beatitudo minim E; ergo maius est donum beatitudo. Respond. concesso antecedenti, negando coiisequentiam; Nam substantia persectior est operationibus liberis quae sunt ac cidentia, de substantia communicatur brutis, non tamen illae operationes. Addo quod talis vitio in natura irrationali , non esset donum & beneficium, quia est subiectum incapax. Tectib obiicies , beatitudo em magis eligenda qu&m vnio hypostati ca, ergo beatitudo est persectior, nam beatitudo est siummum bonum. Respond. i. Mbnieci nos negando antecedens. Secundb, Respond. quod est magis eligenda , non quia maius bonum, sed quia utilius , sicut si tempore famis prosonatur gemma di panis, eligendus est panis etiam si gemma sit pretiosior: Dicitur beatitudo sum. mum bonum , vel quia coniungit l, minem summo bono, quod etiam sa-cit unio hypostatica, vel dicitur summum bonum, quia satiat appetitum
creatum, quem non satiant aliae res
Obij cies . beatitudo est finis
unionis; ergo excellentior illa; Pto-batur, nam finis est excellentior m
dijs. Respond. quod non semper hoc est verum, quia Incarnatio est medium adredemptionem peccati,di ea
98쪽
persectior. 2. Respond. quando amatur aliqua causa propter effectum in illa contentum virtualiter, causa quae est medium persectior est fine. si quidem in illa continetur virtualitar. Quinto obibe. beatitudo de gratia
nequeunt esse cum peccato , unio autem hypostatica potest, gratia sanctificat, unio non , ergo gratia est persectior. Respond. quod de facto neque gratia , neque unio in cum peccato, de potentia Dei absoluta peccatum potest esse cum gratia & cum vnione, de forte cum actu beatifico ; de quo dixi tractatu de beatitudine: Et licet verum sit quod vitio non sanctificet scut gratia, tamen unioni debetur ipsa gratia de beatitudo & omnes
gratiae, taliςa, de congruot, gratiae vero de beatitudini non debentur omnes gratiae, nam saltem ipsa viaio non
debetur, & licet per gratiam homo vocetur filius Dei per adoptionem,
er unionem vero homo est Deus, deum anitas realiter Deo unita est , de non per affectum, ut homo est Deo unitus per gratiam.
Devnione ex parte persone terminantis.
um verbum terminauerit humanitatem ratione alicuisu absoluti,
DE fide est, solum Verbum suin
se incarnatum, ita in Lateranen.
i sub Martino primo, constit. I. Can. . de io. est traditio Ecclesiae ex sacra Scriptura deducta, in qua solus Filius dicitur incarnatus, non Pater, vel Spiricus sanctua. Ioan . I. Wrbum cara sactum es. Quod si alia persona suill et Incarnata, Scriptu talia cra deficeret in necessariss hoc tacendo , quod nefas est dicere. Ratio praecipua est diuina voluntas, tamentiunt aliquae cogruentiae: Prima, quia sicut per Verbum omnia facta sunt. congruum erat ut per illud fieret reparatio. Secunda est, quia sicut Adae peccatum fuit appetitus scientiae de
similitudinis Dei, Eritu sicut si fiensetes bonum , Gen. 3. Ita etiam decuit ut
Filius qui est sapientia genita & imago Patris, illud tepararet. Obij cies, ideo Filius Incarnatus est, quia eius personalitas reipsa terminauit humanitatem, sed essentia diuina idemtificatur cum personat in
tace, ergo etiam essentia reipsa termitinauit humanitatem , ergo omnes tres personae sunt Incarnatae , nam essentia tribus personis conuenit. Respondes
quod susticit distinctiosormalis intecedentiam 5e personalitatem ad hoc
quod personalitas terminet de Non essentia, ac per consequens neque aliae personae: suerunt tamen istae personae propter concomitantiam
speciali modo in Christo, quia essemita diuina speciali modo suit in Christi humanitate , ergo A personae quae
cum illa idemtificatur,oc non possunt separari. Ita sentiunt August. Arm. . de tempore, Suare 2 disp. I 2. sect. I. Vas'. disp. 18. cap. 2. Rag. disp. 32. quod explicari solet exemplo catenς, nam qui unum annulum apprehendit, ad se trahyt totam catenam. Hugo de Aluarer disp. ao. Rada 3. parto
contr. 2. art. 6. dicunt personas non
esse in Christo per concomitantiam:& contra nos obiiciunt primo, quia non scitur quis sit iste modus specialis. Respond. esse ibi concomitanter, quod est esse ibi per connexionem
quam habent personae cum Filio qui
99쪽
suit unitus, ita quod si per imi ossibile
non ellent persona: pcr immensit tem in omnibus, ciloni in humani
Obiiciunt secundo, ergo etiam peruolix suerunt in utero Virginis, ac per consequens dicentui Pater de Spiritus sanctus concepti. Respond. quod in utero fuerunt per concomitantiam,non tamen dicuntur nati nec concepti, quia hoc tantum dicitur de
illo qui per se primo de immedia
te terminat naturam , ut suit Ver
Tertio obi jcit Rada Scotum in s. dist. 2. quaest. Σ. litera A, sed ibi nihil habet Scotus Forte est quaest. i. f.
contra istam opunionein , in fine, ubi hoc insinuat arguens contra Henricum dicens, ex vi viaionis solum Verbum est praesens animae at sumptae , N: hoe secundum e ite personale. Res-.pond. quod Scotus loquitur secundum e ite pet sonale ; iram solum Uerbum personat, de ad hoc tendunt Omnia argumenta Radae, & ita manent
Hoc supposito , quod quaeritur in
praesenti est, ratione cuius Verbum terminauerit humanitatem. Durand. in s. dist. i. quaest. 2. Capreol. art. l.
de Aluareet dicunt illum term use humanitatem ratione subiis entiae absolutae, seu exilientiae, dc etiam personalitatis; Sed in modo explicandi dissentiunt: Nam Durandus dicit humanitatem primo terminari subsistentia absoluta, la secundario personalitate. Capreolus de Aluarer, uiunt primario personalitate, & se. eundi rab subsistentia absoluta, nam dicunt subsilentiam hanc esse se plementum suppositi. Secanda lententia est Soti & Via, dicentium. Filium terminare
humari: a in ratione subiistentae absolutae modificatae per persenalitatem, ad modum quo dicitur essentiam diuinam modificatam paternitate, eus potentiam generativam , nam hi A lictores tantum subsistentiam absolutam admittunt in diuinis. Oeliam dc Gabriel cum Sicant personas diuinas seipsis constitui & distingui, & non proprietatibus , assc runt Filium secunddin se terminasse humanitatem , & non ratione essentiae neque proprietatis ; Nam aiunt quod ista inter se nec ratione distin
sed omnes istae sententiae unico rei, ciuntur argumento, nam ex illis sequitur, quod omnes tres personae
terminarent naturam humanam. Patet, nam Uerbum terminat , secundam has sententias, per aliquid quod commune est tribus personis, licet adiungatur aliquid speciale ; quo argumento usus tuit Sotus ad probandam si iam sententiam,& illud desumpsit ex Anselmo lib. de Incarnatione cap. 4. Propter qubd dico cum Scoto in s. dist. i. quaest. s. g. in i aquae Se in solutione ad se indum,&dist. s. I. quaei T. i. Suare et disp. v. sect. Vasq.dὲl p. as. cap. s. Regusa disp. s. dc est communis sententia , rationem terminandi esse proprietatem relaturum Verbi & non ab linum commune T vinitati. Piobatur ex Conci .lio Tolciano 6. & ii. ubi in principio ait, solus Filius suscepit hamanitatem; in eo quod est proprium Riu n/o,in eo quod cammune es Trinitati , idem habetur in 6. Synodo actione s. Obij cies i. humanitas Christi est personata personalitate Verbi ergo Christus notiest umuoia homo cur alijs hominibus, cum alia personalitates sint absolutae & creatae, Se i sta sit increata de relatiua , Nam inter
creatum & mcreatum non darii commvn.
100쪽
commune uni vocum. Respond. negando hoc ultimum, mb,quia creato de increato datur commune univo- cum in sent. Scoti, secundo viri uocatio in praesenti sumitur, a per se signifieato quod est humanitas, nam personalitas est quid con notatum. Deindes ex personalitate sumeretur univoc tio, Petrus de Paulus non essent univo-cὶ homines , nam personalitates eorum sunt primo diuersae. a. Obiicitur, si ratio terminandi est
personalitas scilicet filiatio , ergo humanitas denominatur Filia Patris,quod est falsum. Resp. quod persen alitas non est forma accidentalis, sed substantia et se subsistens, δc ita non denominatum anitatem sed compositum, qdod ex illa de personalitate tit, unde Christus veth dicitur Filius Dei naturalistbsolute loquendo.
munis p. ait de potentia Dei termi
quod datar subsistentia absoluta in Deo comunis tribus personis,ut dixitta chatu de Tr initate, in qua dissicultate est prima sententia negativa, Ita Diauus Bon. in φ. dist. I. art. I. quaest. 3. Vasq. disp. 77.c.2. Lorca disp. 2 .n.21. Becanus c. q. quaest. 2. Hurtado. disp. . diis cult. 4.N ostra sententia est affirmativa, Ita Scotus in s. dist. i. quaest.2. M. ad quoli neni igitur, omnes Scotissae, Rada 3. parte contro. r. art 3. Faber disp. . c. vltimo,Suarez disp. 13. sectionei. Valentia
disp. i. quaest. . pucto I. Ragusa disp. o. de iupposito quod detur talis subsistentia absoluta tenet Montesiinos, Hurta do,&c. est lententia S. Thornae 3 .parte quaest. 3. art. . ad secundam dicentis, abstractapet intellectum personalitate posse naturam diuinam concipi asi
Probatur primo, quia in hoe nulla est repugnantia , ergo est possibit e
Secundo probatur, nam personalita duo tribuit naturae 3 primum ultimam actualitatem de iridependentiam ab alio tanquat sustentate; secundum incommun icabilitatem, γt qua γ t quod ita ut non communicetur, neque ut forma materiae, neque ut superius in-setioribus : sed subustentia communis de absoluta Dei potest primum tribu -'re humanitati, ergo poterit illam μι-
Tettio probatur a Theologis, qui tota ratio quare persona diuina potest terminare humanitatem, est quia infinita, sed etiam subsistentia absoluta. est infinita, ergo potetit illam ternab
Prima sententia obiicit primd, iquia haec unio non fit in natura , alias iassumeretur humanitas ad unitatem
naturae diuinae, quod est salsum ; nec in persona,Vt supponituri ergo in nullo alio potest fieri, nam Concilia de Pii
tres tantium ista duo cognoueruns, nam ex eo quod vitio Incarnationis non fuit sacta in natura , colligunt, contra Nestorium , factam fuisse in persona. Respond. Scotus ins .dist.1. quaest.2.M. stilonin litera, g, quod haec. unio esset quas personalis, norun Vnintate naturae, sed in unitate unionis tusae ad naturam , ita quod non fi lcompostio ex utraque natura: N eque hoc est contra Concilia, nam tantum Voluerunt excludere unionem per selse cium, ista velli unio facta est in subrisistentia absoluta, quae formaliter distinguitur a natura diuina. sed instat, Scotus,quando persona est primus tςrminus unionis, natura assumpta vestut