Platonos Phaidon. The Phaedo; edited with introd. and appendices by R.D. Archer-Hind

121쪽

μέτρι ων μοι φαίνοιτο λεγειν ως τὶ μὲν ψυχ ' πάλυχρόνιόν εστι, το δε σῶμα ἀσθενεστερον και λιγο χρονιώτερον α λ γὰρ αν φαίη εκάστην των ψυχῶν πολ λὰ σωματα κατατρίβειν, αλλως τε καὶ εἰ πολλα ετ βιωη εἰ a ρεοι το σῶμα καὶ πολ λυοιτο ετ ζῶντος του ἀνθρώπου, λλ' et φυχῆ ει το κατατριβόμενον ἀνυφαίνοι, ἀναγκαῖον μεντἄν - ὁπότε ἀπολλύοιτο ἡ ψυχὴ το τελευταῖονυφασμα τυχεῖν αυτην χουσαν καὶ τούτου μόνου προτεραν απολ- λυσθαι, ἀπολομένης δε της ψυχης τότ ηδη την φύσιν της σθενείας επιδεικi/ύοι το σῶμα καὶ ταχὐ σαπεν διοίχοιτο. στε τούτωτω λόγω ουπω ἄξιον πιστεύσαντα θαρρεῖν, ς επειδὰν ἀποθά io

88 νωμεν, τι που μῶν η ψυχη εστιν. εἰ γάρ τις και πλεον τι τω

λέγοντι η α συ λεγεις συγχωρησειεν, δους αὐτω μη μόνον εν ωπριν καὶ γενέσθαι μa χρόνω εἰναι μῶν τὰς ψυχάς, ἀλλὰ μηδεν

κωλύειν και επειδὰν ἀποθάνωμεν ενίων τι εἶναι και σεσθαι και πολλάκις γενησεσθαι καὶ ἀποθανεῖσθαι αὐθις οὐτω γὰρ aυ τὸ φύσει is ἰσχυρὸν εἶναι, στε πολλάκις γιγνομένην ψυχην ἀντεχειν' οὐ δεταὐτα κειν μηκετι συγχωροῖ, μη οὐ πονεῖν αὐτη εν ταῖς πολλαῖς

3. πολλὰ σώματα κατατρίβειν i. e. vitia in in limits of a single human i . Kebe put his case in t vo forna : laesuperior durabilit os ille soli is consistent vitii in supposition 1 mat tui in in ordinar Span o liunaan ii She wear out many bo LeS, perpetuassyrestoring inena a ine suster vaste; a in

μεντἄν.

122쪽

γενέσεσιν καὶ τελευτῶσΩν γε ἔν τινι τῶν θανάτων παντάπασιν ἀπόλλυσθαι τοὐτον δε τον θύνατον καὶ ταύτην την διαλυσιν του

σωματος, seu φυχη φερε ολεθρον, μηδένα φαίη εἰδεναι - δύνατον

γὰρ εἶναι τωοῖν αἰσθάνεσθαι μῶν εἰ δε τουτο υτως χει, ουδενι

προσήκει θάνατον θαρροῖντι η υκ ἀνοητως θαρρεῖν, o α μη εχ y ἀποδεῖξαι τι εστι ψυχη παντάπασιν ἀθάνατόν τε καὶ ἀνώλεθρον ει δε η, ἀνάγκην εἶναι ἀεὶ τον μελλοντα ἀποθανεῖσθαι δεδιέναι υπερ της αὐτολψυχης μ' ἐν γ νυν του σώματος διαζεύξει παντά

διετέθημεν. ώς ,στερον χλεγομεν προὶ ἀλληλους, i τι Irin τουεμπροσθεν λόγου σφόδρα πεπεισμένους ημὼς πάλιν ἐδόκουν ανα- ταράξαι καὶ εἰς ἀπιστίαν καταβαλεῖν ου μόνον τοις προειρημένοις

λόγοις, ἀλλὰ καὶ ις τὰ στερον μέλλοντα ρηθήσεσθαι, μη οὐδενος is ἄξιοι εἶμεν κριτά δε καὶ τὰ πράγματα ἁπιστα A. EX Ν, τους θεούς, Θαίδων, συγγνωμην γε ἔχω μῖν. και

hypothesis I suggest be trite'. e v vholiave read inrougholais orcii stated argument Nil agree vi in Vagnae inat it ives in reade me impression stat

B interposinistis interlude Plato destres to main in the nos emphati man-ner uiat an acute crisis has ara ived in edi Scussion Thie, hole positio has to bereconSidered, and the argument, Sichel rate Says, Starte again alniost frona

123쪽

γas αυτόν με νυν ἀκούσαντά σου τοι οὐτόν τι λεγειν προς εμαυτον IJ επερχεται τίνι υν τι πιστευσομεν λόγω ώς γαρ σφόδρα πιθανος ων, ν ὁ Σωκράτης ἔλεγε λόγον, νυν εις ἀπιστίαν καταπεπτωκεν.

θαυμαστῶς γάρ μου ὁ λόγος ουτος ἀντιλαμβ νεται καὶ νυν καὶ ἀεί, το ἁρμονίαν τινὰ μων εἶναι την ψυχήν, καὶ σπερ πεμνησέν 5

με ρηθεὶς τι καὶ αὐτω μοι αὐτα προυδεδοκτο καὶ πάνυ δεομαι ποιν σπερ ε ἀρχης λλου τινος λόγου, ς με πείσει ς του ἀποθανόντος ου συναποθνήσκει ἡ φυχή. λεγε οὐ προς Διός, πῆν Σωκράτης μετηλθε τον λόγον καὶ πότερον κa κεῖνος, σπερ μῆς

φής, ενδηλός τι γενετο ἀχθόμενος η υ, ἀλλὰ πράως βοηθει io τω λόγω καὶ ἱκανῶς βοήθησεν ενδεῶς πάντα ἡμῖν δίελθε ως

δύνασαι κριβεστατα. ΦΑΙΔ. Και μην, ω Ἐχέκρατες, πολλάκις θαυμάσας Σωκράτη 89- πω ποτε βλλον γάσθην δε τότε παραγενόμενος το μεν οὐνεχειν ο τι λεγοι κεῖνος ἴσως οὐδεν ἄτοπον - λὰ γωγε μύλιστα id ἐθαύμασα αυτο πρῶτον μεν τοὐτο, ως ηδεως καὶ ευμενῶς καιἀγaμενως των νεανίσκων τον λόγον ἀπεδέξατο, πειτα μῶν ςoξέως ησθετο ο πεπόνθειμεν πο των λόγων, πειτα ς ε ημβς ἰάσατο καὶ σπερ πεφευγότας και ηττημένους ἀνεκαλέσατο καὶ προύτρεψεν πρὸς το παρέπεσθαί τε καὶ συσκοπεῖν τον λόγον. o

ΦΑΙΔ. Ἐγὼ ερῶ. τυχον γὰρ ν δεξια αυτο καθ μενος B παρὰ την κλίνην επὶ χαμαιζήλου τινός, ὁ δ επὶ πολ ύψηλοτέρου ἐγώ. καταψήσας οὐ μου την κεφαλην καὶ συμπιέσας τὰς επὶ τῶ αὐχένι τρίχας-εἰώθει γάρ, ὁπότε τύχοι, παίζειν μου ει τὰς et 5 τρίχας-Aύριον δή, φη, ἴσως, ω Φαίδων, τὰς καλὰς κόμας ἀπο- κερεῖ. Eοικεν, ην δ' ἐγώ, ὼ Δώκρατες. υκ ἄν γε μοὶ πείθy. Ἀλλα τί ην δ' ἐγώ. Τημερον, φη, καγὼ τὰς εμὰς καὶ συ ταύτας, εἄνπερ γε ημῖν ὁ λόγος τελευτῆσν καὶ μη δυνώμεθα αυτὸν ἀνα-

124쪽

βιώσασθαι. και ἔγωγ' αν, εἰ συ εἴην καί με διαφευγοι ο λόγος,

Io μισάνθρωποι γιγνόμενοι ως υ εστιν, φη δ τι ν τις μεῖζον τούτου κακον πίθοι ' λόγους μισήσας γίγνετa δε ε του αυτοῖτρόπου μισολογία τε καὶ μισανθρωπία. η τε γαρ μισανθρωπία ενδύεται εκ ου σφόδρα τινὶ πιστεῖσαι ἄνευ τε χνης, καὶ γήσασθαι παντάπασί γε ἀληθ' εἶναι και γι η και πιστον τον Ἀνθρωπον,15 πειτα λίγον στερον εὐρεῖν τουτον πονηρόν τε και πιστον καιαὐθις τερον και ταν τοὐτο πολλάκις π θρ τις, καὶ π τουτων μάλιστα Ους αν Υjσαιτο οἰκειοτάτους τε ab εταιροτατους, τελευ-

125쪽

ἀνθρωποις; εἰ aρ που μετα τεχνης χρητο, σπερ ἔχει, υτως ν

90 γησατο, τους μεν χρηστοῖς καὶ πονηροῖς σφόδρα λίγους ινa 5εκατέρους, τους δε μεταξύ πλείστους. ΓΙῶς λεγεις εφην εγώ. D. σπερ, η δ' ς περὶ των σφόδρα σμικρῶν καὶ μεγαλων οἴει τι

σπανιώτερον εἶναι ἡ σφόδρα με γαν η σφόδρα μικρον ξευρεῖν ἄνθρωπον η κύνα δε ἄλλο τι οὐν αὐ ταχυν ' βραδύν, ἡ αἰσχρὸν

καλόν, η λευκον δε μελανα δε υκ σθησαι τι πάντων των τοι Ioούτων τα μεν ἄκρα των σχάτων σπάνια καὶ λίγα, τ δε μεταξυ

πονηρίας ἀγὼν προτεθείη, πάνυ ν λιγους καὶ νταυθα τους

πρώτους φανηναι; ἰκός γε, ην δ' ἐγώ. Εἰκος γάρ, φη ' λλa

ταύτη μεν οὐχ ομοιοι οἱ λόγοι τοῖς ἀνθρώποις, αλλὰ σου νυν δὴ επροάγοντος ἐγὼ φεσπόμην, λλ' κείνy, , επειδάν τις πιστε, σύ λόγω τινὶ ἀληθεῖ εἰναι ἄνευ της περὶ τους λόγους τέχνης, κdπειτα ὀλίγον στερον αὐτω δόξη ψευδὴς εἶναι, νίοτε μεν ων, νίοτε δ' OυHών, καὶ αυθις τερος καὶ τερος καὶ μελιστα δὴ οι περὶ τους

line by the highest degre of each. Ι . αλλὰ ταύτη μεν Sole rates hasbeen led by the question o Phaedo into

126쪽

aντιλογικους λόγους διατρίψαντες οἶσθ' τι τελευτῶντες οἱοντa Cσοφωτατοι γεγονεναι τε και κατανενοηκεναι μόνοι τι υτε των

πραγμάτων οὐδενος ουδεν ἴγιες υ δε βέβαιον ουτε των λόγων, αλλὰ πάντα τὰ ντα τεχνως σπερ εν Εὐρίπη νω καὶ κάτω στρεφεται καὶ χρόνον ουδένα εν ουδεν μενει ΓΙάνυ μεν υν, φην

εγω, ἀληθη λεγεις Ουκοὐν Φαίδων, φη, οἰκτρον αν εἴη τοπάθος, οντος δή τινος ἀληθοῖς καὶ βεβαίου λόγου και δυνατοῖ

κατανοησαι, πειτα διὰ το παραγίγνεσθαι τοιουτοις τισὶ λογοις τοῖς αυτοῖς τοτε με δοκοίσιν ἀληθέσιν εἶναι, τοτε δε μή, μη εαυτον Io τις αἰτιωτο μηδε την αυτου ἀτεχνίαν, aλλα τελευτων διὰ το ἀλγεῖνασμενος επι τους λόγους αφ' εαυτου την αἰτίαν ἀπώσαιτο και ηδητον λοιπον βίον μισων τε καὶ λοιδορῶν διατελοῖ, των δε ντων

της ἀληθείας τε καὶ επιστημης στερηθείη Νὴ τον Δία, ν δ εγώ,

127쪽

ΦΑΙΔΩΝ.

φιλοσόφως εχ ειν, αλλ' σπερ οἱ πάνυ ἀπαίδευτο φιλονείκως. καὶ γὰρ κεῖνοι ταν περί του ἀμφισβητῶσιν, πκ μεν ἔχει περὶ ων ν ο λόγος ν ου φροντίζουσιν, ὁπως δε α αὐτοὶ θεντο ταυτα

δόξει τοι παροίσιν, οὐτο προθυμοῖνται. καὶ γω μοι δοκῶ ν τω παρόντι τοσοῖτον μόνον κείνων διοίσειν ου γὰρ πως τοῖς ε

παροῖσιν ἁ γ λεγω δόξει ληθῆ εἶναι, προθυμηθήσομαι, εἰ μη εἴη

παρεργον, άλλ Σπως αὐτω μοὶ ο τι- λιστα δόξει υτως ἔχειν. λογίζομαι γάρ, ἁ φίλε εταιρε, θεασα ως πλεονεκτικῶς εἰ μεντυγχανει ληθῆ οντ α λέγω, καλῶς δὴ ἔχει το πεισθηναι εἰ δε

μηδεν εστι τελευτησαντι, αλλ' ουν Os τόν γε τον χρόνον αυτὸν τον Io

προ οὐ θανάτου ηττον τοῖς παροῖσιν ἀηδὴς σομαι δυρόμενος. δε η γνοι μοι αυτ ου ξυνδιατελεῖ, κακον γὰρ ν ην, αλλ' Oλίγον στερον ἀπολεῖται. παρεσκευασμενος δ', εφη, ἁ Σιμμία τε καὶ Κεβης, οὐ τωσὶ ερχομαι επὶ τον λόγον ὁμεῖς μέντοι, Λ εμοὶ πείθησθε, σμικρον φροντίσαντες Σωκράτους της δε ἀληθείας πολλ35μβλλον, εὰν με τι μῖν δοκῶ ἀληθες λέγειν, συνομολογήσατε ειδε μη, παντι λόγω αντιτείνετε, ο πως μη ἐγὼ πο προθυμίας ἄμα

128쪽

μη φαίνωμαι μεμνημένος Διμμίας μεν γάρ, ς ε γωμαι, ἀπιστῶ τε καὶ φοβεῖται μ' , ψυχαὶ μως και θειότερον και κάλλιον ον του σώματος προαπολλύηται εὐάρμονίας εἴδει υσα Κεβης δε μοι δοξε τουτο μεν εμο συγ χωρεῖν, πολυχρονιώτερόν γε ειναι ψυχην σώματος, αλλὰ τόδε δηλον παντί, μη πολλὰ δὴ σώματα καὶ ro λάκις κατατρίρασα ἡ σχη το τελευταῖον σῶμα καταλι-IO πουσα νυν αὐτη ἀπολλύηται, και ν αὐτο τουτο θάνατος, ψυχῆς ολεθρος, ἐπει σῶμά γε ε ἀπολλυμενον οὐδε παυεται. αρα ἄλλ' δε ταὐτ εστίν, ἁ Σιμμία τε και I εβης, α δεῖ μας ἐπισκοπεῖσθαι Συνωμολογείτην δὴ ταυτ εινα δμφω ΓΙότερον ουν, φη, πάντας

λόγου λεγετε, εν φ φαμεν την μάθησιν ἀνάμνησιν εἶναι, καὶ τούτου οὐ το3 εχοντος ἀναγκαίως εχ ειν ἄλλοθι πρότερον μῶν εἶναι

την φυχην, πρὶν ε τω σώματι ενδεθῆναι; Ἐγὼ μεν, φη ὁ Κεβης 92 καὶ τοτε θαυμαστῶς ἰς πείσθην et αὐτου καὶ νυν μενω ς et οὐδενὶ λόγω Και μην, φη ὁ Σιμμίας, καὶ αὐτος ἴτω ἔχω, καὶ πάνυ αν θαυμάζοιμι, εἴ μοι περί γε τούτου λλα ποτε δόξειεν.

καὶ ὁ Σωκράτης, Ἀλλα ἀνάγκη σοι, φη, ἁ ξένε Θηβαῖε, α λα

129쪽

δόξαι, ἄνπερ μείνη ηδε ἡ οἴησις, το ἄρμονίαν μεν εἶναι σύνθετον πραγμα, ψυχὴν δε ὁρμονίαν τινὰ εκ των κατὰ το σῶμα εντεταμένων

B συ κεῖσθαι. ου γάρ που ἀποδεξει γε αυτολλεγοντος, πρότερον ν αρμονία σμγκειμενη, πρὶν κεῖνα εἶναι ξ δ εδει υτὴν συντε

θῆναι ἡ ἀποδέξει οὐδαμῶς, φη, ἁ Σωκρατες Αἰσθάνει ουν,

η δ' ς, τι ταυτί σοι συμβαίνει λεγειν, ταν φῆς μεν εἶναι την φυχην πρὶν καὶ ις ἀνθρώπου εἶδός τε καὶ σῶμα ἀφικεσθαι, εἶναι δε αυτὴν συγκειμενην ε τῶν οὐδεπω οντων ο γαρ δὴ ρμονία γε σοι τοιουτον εστιν ο ἀπεικάζεις, ἀλλὰ πρότερον καὶ ἡ λυρα καὶ αἱ χορδαὶ καὶ οἱ φθόγγοι ετ i νάρμοστοι οντες γίγνονται, οστελευταῖον δε πάντων ξυνίσταται ἡ ρμονία καὶ πρῶτον πό λυ-τaι. υτος οὐ σοι ὁ λόγος κείνω πῶς ξυνάσεται Οὐδαμῶς,

εφη ὁ Σιμμίας. Καὶ μην, ἡ δ' oς, πρέπει γε εἴπερ φαλλω λόγω ξυν*δῶ εἶναι και τω περὶ ρμονίας. ΓΙρέπει γάρ, φη ὁ Σιμμίας.

Οὐτος τοίνυν, φη, σοὶ ου ξυνωδός, αλλ ορα πότερον αἱρει τῶν is

λόγων, την μάθησιν ἀνύμνησιν εἶναι ἡ ροχὴν άρμονίαν Πολὐ

μαλον, φη, κεῖνον, ἁ Σώκρατες. oδε μεν γάρ μοι γέγονεν ἄνευ ἀποδείξεως μετὰ εικότος τινος καὶ εὐπρεπείας, θεν καὶ τοι πολλοῖς δοκεῖ ἀνθρώποις εγω δε τοῖς διὰ τῶν ικότων τὰς ποδειξεις ποιουμενοι λόγοις ξύνοιδα οἶσιν ἀλαζόσιν, και αν τις αυτοῖς μ' o φυλάττηται, ε μάλα ξαπατῶσι, καὶ ε γεωμετρία καὶ ε τοις a λοις ἄπασιν ὁ δε περ τ' ἀναμνήσεως καὶ μαθησεως λόγος

δι άποθέσεως ξίας ἀποδέξασθαι εἴρηται ερρήθη γάρ που ούτως

130쪽

ΠΛΑΤΩΝΟΣ

ημῶν ιναι ἡ φυ κὶ καὶ πρὶν εις σῶμα ἀφικέσθαι, ωσπερ αυτ,

ὐπάρχουσαν πρότερον ἀνευρόσκοντες μετέραν οὐσαν. ut I this interpretationSUPPOSe a Ver a Iuli vard ellipse os ἐστὶν in arelative clause, et in sense of αὐτης 1 severet Strained: could Plato say absolute existenc is hers', meaning al,solute existenc is cognised by Iier Θ 3 ive have at ready see reason to do tine genuinenes of ine Nord in i E. Huscfit also adopi αὐτη.

that he harmon is entiret the utcomeos iis constituent an is conditione by