Platonos Phaidon. The Phaedo; edited with introd. and appendices by R.D. Archer-Hind

131쪽

κινηθηναι ἡ φθεγξασθαι η τι λλο εναντιωθθναι τοῖς αυτης μέρεσιν. Πολλοὐ μεντοι, φη Τί δέ ουπιουτως ἄρμονία πεφυκεν

νη δ' ς αν μευ μ λον ἄρμοσθῆ καὶ επὶ πλεον, εἴπερ ενδεχεται τούτο γιγνεσθαι, μειλόν τε ν άρμονία εἴη καὶ πλείων, εἰ δ' ηττόν 5

τε καὶ π ελαττον, ηττόν τε καὶ λ ττων; Iάνυ γε M οὐν εστι τούτο περὶ σχην, στε και κατὰ το σμικρότατον μαλλον τέρανετερας ψυχ=ης επὶ πλέον καὶ μαλλον φεπ' ελαττον a ηττον αυτὰ

Iona, havin no independent existence :as yoi tighte in string in tone rises. O this g und it uould e impossitaeso a fout o be in charinonious State, .e. Viriue, independently of the physical conditions of vhich lae herset is in result. . μῆ Οὐάρμοσθη καὶ επὶ πλεον There inust be orne distinctio bet veen μα λον and ἐπὶ πλέον Pthini μαλλον may aPPlyto me degre of completenes in vilichine σύνθεσι is accomptistaed, and ἐπὶ πλέον to the chiaracter of in σύνθεσις itself o talce an illustratio Dominusic I in t vo notes forining an octaverna be more or es in tune; et ineoctave and the fisti are more persectconcord stan in Murti, and inird Thisvie v I nci, is in a manne supported by Olympiodoms: ποτίθεται μη εἶναι ἁρμονίαν αρμονίας πλείω μηδὲ ἐλάττω ὰλλαμηδ μαλλον η δ ηττον ἔστι δἐ τι μὲν

πρῶτον περὶ την ποσότητα των διαστημάτων καὶ των συστημάτωW η γαρ διατεσσάρων οὐκ αν γένοιτο οτε εν πλεόoσινούτε ἐν λάττοσιν ' ὁ δ δεύτερον περὶ την ανεσιν καὶ την ἐπίτασιμ κατ' αὐτογὰρ ὁ εἶδος oi'δεμία αρμονία ἴτε ἀνίεταιούτε επιτείνεται That is, a particular harinony, e. g. in Murth, cannot hie harmonised ἐπὶ πλέον or ἀλλον since 1 it cannot comprehen more than a fixed number of tones, et it cannot is it 1 tobe a trii solarin adrnu an iamperingvvim the pitch, κατὰ τον ἁρμονικον λόγον. The Pythagoreans, he Says, συλλαβὰν ἐν

καλοῖσι τὴν διὰ τεσσάρων ἁρμονίαν ς κιστα ἁρμονίαν κατακορεστάτη δ την διὰ πασῶνί μάλιστα As to the ἀλλον καὶ 'ττον heremaric ἔχει γαρ ἐκάστη αρμονόα πλάτος τι κατὰ την αἴσθησιν, οὐ μην κατὰ τον ἁρμονικον λόγον niat is to say, although ne recise ratio alone conStitute a true CtaVe, there is a certa in margin o variation

villiin vilicii the ear vili accepi the

intervallas an CtRVe.

another comparative cf. inrareι 87 δικαιότερον γὰρ των ἀγαθων περι ἀλλον η των κακῶν ἴσχειν λόγον Toliticiu 259 Cτη δ γνωστικm μαλλον ἡ της χειροτεχνικη καὶ ὁλως πρακτικης βούλει τον βασιλέα φωμεν οἰκειότερον εἶναι Gorgmas 87 αἰσχυντοτέρω ἀλλον του δέοντος. laepresent case is, it i true, a Strongerine, since the inord ἀλλον is actuali repeated biit his is ostene by the interpositionis ἐπὶ πλέον, and the pleonasm

132쪽

μονίαν εἶναι τί τις φήσει ταυτα οντα εἶναι εν ταῖς ψυχαῖς, τηντε ρετην ast την κακίαν πότερον αρμονίαν υ τινα α λην καὶ

Ἀλλα προωμολόγηται, εφη, μηδεν μαλλον μηδ' ηττον τεραν τερας φυχτὶν φυχης εἶναι τουτο δ' εστι το μολόγημα, μηδεν ἁλλον μηδ' πὶ πλέον μηδ' ηττον μηδ' ετ ελαττον τερα ετ ερας αρμονίαν

ro ἁρμονίας εἶναι δε γάρ LIάνυ γε Τὴν δε γε μηδεν μαλλον μηδεηττον αρμονίαν οὐσαν μήτε ἁλλον μήτε δεττον ἡρμόσθαι ' στιν Ουτως; Eστιν. m δε μήτε μ λον μήτε δεττον ἡρμοσμένη στιν δτι πλέον λελαττον αρμονίας μετεχει, ὴ το ἴσον Το ἴσον Οὐκοὐ ν

δε γε πεπονθυῖα οὐδεν πλεον ἀναρμοστίας ουδὲ ρμονίας μετεχοιαν Ου γὰρ ὁν. οὐ το δ' ὁ πεπονθυῖα ἄρ ν τι πλεον κακίας

πετης μετεχοι τερα τερας, εἴπερ , μεν κακία ἀναρμοστία, δε αρετ αρμονία - , Οὐδεν πλέον ἀλλον δε γέ που δαιμμία, et κατὰ τον ορθον λόγον κακίας οὐδεμία ψυχὴ μεθεξει, εἴπερ αρμονία

133쪽

τοὐτο, ψυχαί, εἶναι. Eμοιγε δοκεῖ, φη, ω Σωκρατες. m καὶ

ΓΙοτερον συγ χωροῖσαν τοῖς κατὰ το σῶμα παθήμασιν ἡ καὶ ναντιουμένην λεγ δ το τοιόνδε, ως καύματος νόντος καὶ δίαγους

επὶ το υναντίον ελκειν, O μη πίνειν, καὶ πείνης νούσης ἐπι το μηpersect soci a sucia inere re complete an persect harmon no discor inen, an consequently n vice, an exist in

The last argument rest Dei ther pon

134쪽

ἐσθίειν, καὶἰ λα μυρία που ὁρῶμεν εναντιουμένην την φυχην τοῖς κατὰ το σῶμα Iάνυ μεν ουν Οὐκουν υ μολογησαμενεν τοῖς πρόσθεν ηποτ a αυτήν, ἄρμονίαν γε υσαν, ναντι αδειν οἷς πιτείνοιτο καὶ χαλῶτο καὶ πάλλοιτο καὶ ἁ λο οτιουν ra θος πάσχοι κεῖνα ε ων τυγχ)άνει οὐσα, αλλ' πεσθαι κεινοις καιουποτ αν ἡγεμονευειν; D μολογήσαμεν, φη πως γαρ υ; Τιουν νυν ου πῶν τουναντίον ἡμῖν φαίνεται εργαζομένη, γεμονεύουσα τε κείνων πάντων ε ών φησί τις αυτην ειναι, και ναντιου-

μεν ολίγου πάντα διὰ παντος του βίου καὶ δεσπόζουσα πάντας Io τρόπους τ μεν χαλεπωτερον κολάζουσα καὶ με ἀλγηδόνων, τὰ τε κατὰ την γυμναστικὴν καὶ την ἰατρικήν, τὰ δε πραοτερον, καὶ τὰ μεν ἀπειλοῖσα, τὰ δε νουθετουσα, ταῖς πιθυμιαι και οργαῖς καὶ φόβοις, ἄλλη υσα A λω πρύγματι διαλεγομενη; ων που καὶ μηρος εν οδυσσεια πεποίηκεν, Ου λεγε τον 'Οδυσσέα

is στῆθος δε πλήξας κραδίην νίπαπε μύθη

τετλαθι δή, κραδίη καὶ κύντερον λ λο ποτ ετλης. Eaρ' οἴει αυτον αὐτα ποιῆσαι διανοούμενον ς ρμονια αυτῆς ούσης καὶ O ς σνεσθαι πο των του σώματος παθῶν, αλλ υχοῖα ἄγειν τε αὐτα καὶ δεσπόζειν, καὶ ουσης αυτῆς πολὐ θειοτερου

et τινος πράγματος ἡ καθ άρμονίαν Νὴ Δία, ω Δώκρατες, μοι γε δοκεῖ υκ ἄρα, Ἀριστε, ἡμῖν ουδαμῆ καλῶς χει ψυχην αρμονίαν τινὰ φύναι εἶναι Ουτε γὰρ ν, ς εοικεν, μήρω θείω ποιητὴ βὁμάλογοιμεν ου τε αὐτοὶ ἡμῖν αὐτοῖς. Eχει οἴτως, εφη.

135쪽

ΦΑΙΔΩΝ.

της Θηβαῖκῆς λεά πως ώς eo ικε, μετρίως γεγονε τί δε δὴ τὰ Κάδμου, φη, ω Κεβης, πῶς ἱλασόμεθα καὶ τίνι λόγω Συ μοι δοκεῖς, φη ὁ Κέβης, ἐξευρησειν τουτονὶ γοῖ τον λόγον τον πρὸς την ἄρμονίαν θαυμαστῶς μοι εἶπες ς παρὰ δόξαν Σιμμίου γαρ 5

λέγοντος ο τι πόρει, πάνυ θαύμαζον, εἴ τι ξει τις χρήσασθαι τω λόγω αυτου πάνυ με ού μοι τόπως δοξεν ευθὐ την πρώτην

εφοδον υ δέξασθαι του σου λόγου. αὐτα δ' ου αν θαυμάσαιμι και τον του Κάδμου λόγον εἰ πάθοι. O 'γαθε, εφ ὁ Δωκράτης, μη μεγα λεγε, μη τις ημῖν βασκανία περιτρεφ τον λόγον τον Io

intelligent existen e This does no provelle immortalit ine ver incaritation ina human bod may be the first 3 inpiornos lier comin dissolution cit matters not

Sh hia threatene in argument vitii destriaction, bus in persuasive longue Os Sol rates has propitiate her. Harmonia naturali suggesis admos, vho is inade to personisy the objection of Kelbes. any and

marUellou a re in interpretations u laicia Variotis commentator have forcet upon

la boured absurdit of Olb Inpiodoro compare favorirably vitia sucia tris in iis Si alibaum' 'Siminiae ratio facilior, Cebetis clifficilior ad refellendum fuit quamobrem facile illa uxor haec marito tribuitur'. Supposin ine ratio os Sim-mias ad been te times more difficultina inat fruebes, o vhoin ius marmonia coiit it have been assigned ΘHeindor sensi Ny say hinc ad alteramissam Cebetis itidem Thebani transituro Sponte se Cadmi osterebat mentio'. rJackson has suggeste 1 to me iat λεα conveys in notion bidding sare veli', χλαθι haring the fame sense a lareSSed to deit as χαῖρε adciresse to a mortalathis te vi supporis by Cicero δε natura deorum I DI 2 dei mi si maxime talis est

deus, ut nulla gratia, nulla hominum Caritate teneatur, valeat quid enim dicam propitius sit Τὰ his seeim to me very probable : λαθι certaini 1 a sori offare vel in laeolcr. XV I 3, inhere thelad en is her song villa ιλαθι νυν φίλ' Αδωνι, καὶ ε νέωτ' εὐθυμήσαις. Compare Apollonius laodius IV 773 λατ' ἀριστήων μακάρων γένος the poetos alcingleave of his heroeS.

lingua futuro. The mala lingua os

Codriis venis it malice, o in abuse, but in extra Vagant Prai Se excitin Super

136쪽

I 24

ΠΛΑΤΩΝΟΣ

μέλλοντα σεσθαι δαλὰ δὴ ταυτα με τω θεω μελησει, ἡμεῖς δε μηρικῶς εγγύς ἰόντες πειρωμεθα ει ἄρα τι λέγεις. εστ δε ητο κεφάλαιον ν ζητεῖς ἀξιοῖς πίδειχθῆναι μῶν την ψυχην ἀνωλεθρόν 'ς καὶ ἀθάνατον οὐσαν. εἰ ψιλόσοφος ἀνηρ φελλων C ἀποθανεῖσθαι, θαρρῶν τε καὶ γούμενος ἀποθανὼν κε ευ πραξειν διαφερόντως η εἰ ν λλω βίω βιοὐς τελεύτα, μη ἀνόητόν τε καὶηλιθιον θάρσος θαρρήσει το δε ἀποφαίνειν τι ἰσχυρόν τί εστινη ψυχρο καὶ θεοειδες καὶ ην τι πρότερον, πρὶν μας ἀνθρώπους

γενεσθαι, οὐδε κωλυειν β πάντα αὐτα μηνύειν ἀθανασίαν μεν 1 μη, ὁτι δε πολυχρόνιόν τέ στιν ψυχη καὶ ην που πρότερον μή - νανον ἴσον χρόνον καὶ 9δει τε και πραττεν πολλὰ ττα ψλλα γαρ υδέν τι ἁλλον η ἀθάνατον, ἀλλα και αυτ το ις ανθρωπου σῶμα ελθεῖν ἀρχῆ ν αὐτ ολέθρου, σπερ νόσος καὶ ταλαιπωρουμένη τε δὴ τοὐτον τον βίον ζω και τελευτῶσά γε ε τω καλουμεντ

Plato ne more carestat mariis ineproos os immortalit a meret S ordinate to this main thesis.

mortal.

not ut it quite in his way; Solcrates amplifies his expression in πονεῖν

αὐτὴν εν ταῖς πολλαῖς γενέσεσι.

mortat' ην α ν άραὶ alae incarnation vas the legi nning of her dissolution ': vhile the two optatives voliti in his mouili I, present indicative; ζο and

137쪽

σωμα ερχεται ιτε ro λάκις, πρός γε το καστον μῶν φοβῶσθαι, '

προσηκει γὰρ φοβεῖσθαι, εἰ μη ανόητος εἴη τω μη εἰδότι μηδε

ε χροντι λογον διδόναι, ως ἀθανατόν εστι τοιαs ἁττα εστιν ἐμαι,

w Κεβης, ἁ λεγεις καὶ ἐξεπίτηδες πολλάκις ἀναλαμβάνω, ἴνα μητι διαφύγ ημὰς, εἴ τε τι βούλει, προσθῆς Ἀφελης. καὶ ο Κεβης,

Ἀλλ' οὐδεν ἔγωγε ε τῶ παρόντι, φη, ουτε ἀφελεῖν υτ προσθεῖναι

quire Whether eat an coici vere theuniversa generative so es ivlaetiae theblood vere the ource os intelligence, Orfire, O air, O the hira in But finali hecam to the conclusion that he had noaptitude so suci speculations and even

scribin in iis supposed effectis an individua min the developinent of philo-Soph to the lieor of ideas; but it isno impossibi that he is recolintin his

138쪽

πα ' πειτα αν τί σοι χρήσιμον φαίνηται ν ν λ ω, προς την

πειθὼ περὶ αν εγης χρησει- Ἀλλα μην, φη ὁ Κέβης, βου-

λομαι γε 'Aκουε τοίνυν ς ερο υντος εγὼ γάρ, φη Κέβης, νεος ων θαυμαστῶς ως επεθυμησα ταύτης της σοφίας ην δὴ 5 κάλοῖσι περ φύσεως ἱστορίαν. περηφανος γάρ μοι ἐδόκει εἶναι, εἰδεναι τὰς αἰτίας κάστου, διὰ τί γίγνεται καστον καὶ διὰ τί ἀπολλυται κa δι τί εστι καὶ πολ λάκις μαυτον ἄνω κάτω μετέ- Bβα λον σκοπῶν τὰ τοιάδε δερ επειδὰν το θερμον και το ψυγρον σηπεδον τινὰ λάβη, ως τινες ελεγον, τότε δὴ τὰ ζωα συντρέφεται

Io καὶ ποτερον το a 4 εστιν, φρονοῖμεν, φλαὴρ ὴ το πῖρ ἡ τούτων μεν ουδέν, ὁ δ' εγκέφαλός εστιν ὁ τὰς αἰσθήσεις παρεχων του

9. σηπεδονα secinentation'. The σηπεδὼν votita talce place h)y the actiono θερμόν, s. Aristolle de gon. antur. Vi 78 'λ γίνεται δὲ σηψις διὰ θερμότητος μἐν πασα, οὐ της συμφύτου δέ. Decomposition os matter in one ori must recede iis reconaposition in anotlier.

αυατον εν πελάγεσσι 'εθραμμένη ἀμφιθροῶντος, τη τε νθημα μάλιστα κυκλίσκεται ἀν- θρίποισιν

139쪽

ακουειν και ραν καὶ σφραίνεσθαι, ε τούτων δε γιγνοιτο μνήμη

καὶ δόξα εκ δε μνήμης και δόξης λαβουσης o ρεμεῖν κατὰ ταυτὰ

γιγνεσθαι επιστήμην καὶ αὐ τούτων τὰς φθορὰς σκοπῶν, καὶ τὰ σπερὶ τον οὐρανον καὶ την γην πάθη, τελευτῶν ἴτως μαυτ εδοξαπρος ταυτην την σκέψιν ἀφυὴς εἶναι, ώς οὐδεν χρημα τεκμήριον 5o σοι ερ ἱκανόν' γὼ a καὶ πρότερον σαφῶς πιστήμην, ως γε μαυτω καὶ τοῖς λλοις δόκουν, τότε υπὸ ταύτης της σκέψεως ουτω σφόδρα τυφλώθην, στε ἀπεμαθον καὶ δε προ του μηνεἰοεναι, περὶ λλων τε πολλῶν καὶ διὰ τί ἄνθρωπος αὐξάνεται.

τοῖτο a ωμην προ του παντὶ δῆλον ιναι, τι δι το εσθίειν καὶ cD πινειν επειδαν γαρ εκ των σιτίων ταῖς μεν σαρξὶ σάρκες προσ-lhardi amounts o proos. Theophrastos de sensu et cloes indeed say of in stat he affirmed πάσας τὰ αἰσθησεις συνηρτησθαί πω πρὰ τον ἐγκέφαλον, butiliis is no ver definite. I may be ol)served that in brain is no φ φρονοῖμεν, but ὁ τὰς αἰσθήσει παρέχων and the Vie vos Hippolcrates 1 not far of stis. In apasSage quote by Heindorf, de morbo

χρόνον παραμένωσι, καλιν ὁ χρημα, καὶ πάντα τα γαθα ἐργάζυνται πολον δε χρόνον οὐκ ἐθέλουσι παραμένειν, ἀλλα δραπετεύουσιν ἐκ της ψυχης OsἈνθρωπου, ῶστε οὐ πολλου ἄξιαι εἰσιν, ἔως ἄν τις αὐτὰς δηση αἰτία λογισμ*... ἐπειδαν ἐ

δεθωσι, πρῶτον μεν ἐπιστημα γίγνονται, ἔπειτα μόνιμοι καὶ δια αὐτα δη τιμιωτερον

ἐκ δἐ μνήμης πολλάκις o αὐτοὶ γινομένης ἐμπειρία αἱ γαρ πολλαὶ μνῆμαι τ*Ἀριωβἐμπειρία ἐστίν. ἐκ δ' εμπειρίας ἡ ἐκ παντος Θεμήσαντος οὐ καθόλου ν τ φυχῆ, τοὐἐνις παρὰ τὰ πολλά, ὁ ἄν εν απασιν, ἐνῆεκείνοις δ αυτό, τέχνης ἀρχὴ ὐχὶ ἐπιστἡμης,εὰν μἐν περὶ γένεσιν, τέχνης, ὰν δὸ περὶ δόν, ἐπιστήμης See also 'aetas a Li 98o 28. To Plato the differen e bet veen δόξα an ἐπιστήμη vas fundamentat, the neclealing vitia γιγνόμενα, the ther vitia

unreflecting many concerning γένεσις καὶ

os λόγοι. II. ταῖ μὲν σαρξὶ σάρκες This is commoni understoo as alludin to thetheor of Anaxagoras But I cannot imagine that an suci reseren e S meant. Solcrate sabis uiat his Thysica stities

140쪽

128 ΠΛΑΤΩΝΟΣ 97

γενωνται, τοῖς δε ὀστέοις στα, καὶ ἴτω κατα τον αυτον λογον καιτοις λοις τα αυτῶν οἰκεῖα ἐκ στοις προσγενηται, τότε δ' τονολίγον γκον οντα στερον πολυν γεγονεναι, καὶ Ουτω γίγνεσθαι τον σμικρον πινθρωπον Ῥυρογαν ' χυτως πότε δεμην οὐ δοκῶ σοι

5 μετρίως. E μοι γε, φη ὁ Κεβης. Σκεψαι δὴ καὶ τάδε τι. μην γαρ ἱκανῶς μοι δοκεῖν. ὁπότε τις φαίνοιτο ανθρωπος παραστας

μεγας σμικρω, μείζων εἶναι αὐτολτῆ κεφαλη, κα ὶππος Tmrου καιετι γε τούτων ναργέστερα, τὰ δέκα μοι δόκει των κτὼ πλεονα εἶναι δια το δύο αυτοῖς προσθεῖναι, και το δίπηχυ του πηχυαιον

1 μεῖζον εἶναι διὰ το μίσει αὐτο ὐπερεχειν. Γν δε δ', εφη Κέβης, τί σοι δοκεῖ περὶ αὐτῶν; Πόρρω που, φη, νὴ Δια εμε

προσετέθη δύο γέγονεν, ' το προστεθέν αι, προσετέθη διὰ την 97 15 πρόσθεσιν του ἔτερου ἐτέρω δύο γένετο θαυμaζω a ει, τεμεν κάτερον αυτῶν χωρὶς αλληλων ν ε αρα κατερον η και Ουκηστην τότε δύο, ἐπει δ' πλησίασα αλληλοις, αἴτη ρα αιτια αὐτοῖς γένετο δύο γενέσθαι, ὴ ξύνοδος του πλησίον αλληλων τεθῆναι. οὐδέ γε ς, άν τις εν διασχίση, δύναμαι τι πείθεσθαι et ώς αὐτ αδ αιτία γέγονεν, η σχίσις του δύο γεγονέναι εναντία γαρ