Praxeis tōn Hagiōn Apostolōn, kata to theion archetypon

201쪽

τεθνηκότος, ον εῖασκεν ο Παυλος

την περὶ τουτου ζητησιν, λεγονε βουλοιτο πορευεσθαι ει Ἱερουσα

'Aγρίππας ο Βασιλευς τον ὁ ἰος κείνου et οὐ 'FIρωδου του πονομασθεντος Ἀγρίππα)οττις θανάτωσε τον πόστολον Ἱάκωβον,

και φαγώς επειτα απυ σκωληκας καὶαπογονος του μεγαλου hJρωδου επὶ του

O ωσηπος νομάζει τουτον 'Aγρίππαντον νεωτερον. D αυτοκράτωρ Κλαύδιος το εκαμε βασιλεα της χαλκίδος, καὶ

τετράρχην της ραχωνίτιδος και Ἀβιληνης. λεσαμένου τηρηθηνα αυτον - τρο οἰ Ιουδαῖοι συγγραφεῖς μιλουν περι αυτου, του Σεβας διαγνωσιν, κελευσα καὶ μεταξύ πολλων αλλων, αναφερουν τηντηρεῖσθαι αὐτον εως ς πεμψω αυ- παροῖσαν στορίαν περὶ αὐτοῖ - οτιτον προς Καίσαρα. 22. Ἀγρίππας ἀν γένωσκων παρρησία τον νόμον ὁ βασιλεὼς, δε προ τον Φηςον φη Ἐβουλον λ λῆ χθη, ταν ἔφθασεν εἰς κείνους οδι

' λόγους, Agr/τ. r. 15. Ob δυνήση καταστῆσαι επὶ σεαυτον ἄνθρωπον ἀλλότριον, ὁτιου αδελφός σου ίν,-εκλαυσε, διότι δενητον απὸ το σπέρμα του Ἱσραηλ το ὁποῖον παρατηρήσαντες ι συνηθροισμενοι,εκραξαν, αροποιήθητι, βασιλεῖ Ἀγρίππα, σὼ ἶσαι δελφός μας' -επειδη το της

ητον αδελφὴ του, χήρα ηδη γυν του Θείου τολυρώδου βασιλεως της αλκίδος, μετατο οποίου τον θάνατον αὐτη συνέζη μετατο ἀδελφοντης τούτου, οστις εδωκεν πο- και αυτος του ανθρωπουάκουσαι 'OA

AVριον, φησιν, ἀκέση αὐτου 23. T ουν παυξιο ελθωτος του Aγριππα καὶ της Βερνίκης μετα πολ- λης φαντασιας, καὶ ισελθοντωνεις νάκιοατηοιον συν τε τοῖς χιλιαρχοις, και ανορασι τοις κατ co- χην, σι της πολεως, και κελευσαντος του Φηςου ηχθη o Παυλος. 24. Καί φησιν Φηςος Ἀγρίππα βασιλευ καὶ πάντες ο συμπαροντες ημῖν ανδρες θεωρεῖτε τουτον περι

παν το πληθος των Ιουδαiων ενετυχόν μοι ν τε Ἱεροσολύμοις καὶ ν ψίαν, τι εἶχε μεγάλην οικειότητα με αὐθαοε επιβοωντες, η δεῖν G αυτον τὴν καὶ αὐτη πειτα λαβε δεύτερον ανδρα

μηκε τι 25. Ἐγὼ δε καταλαβόμενος μηδεν αξιον Θανάτου αυτον πεπραχέναι, καὶ αυτου δε τύτου πι

καλεσαμεν τον Σεβα ον, κρινατον Πολεμον βασιλεα της Κιλικιας, καὶ χωρισθεῖσα απ' αὐτολεπανεστρεψεν εις τον ἁδελφόν της τον βασιλε Ἀγρίππαν. OTάκιτος και Σευτόνιος μιλοὐ περὶ γκληματικης τινος χεσεως μεταξύ αὐτης και

του Ἀγρίππα. Tοιουτοι σελγεῖς σαν και

μάλις επὶ σου, βασιλευ Ἀγρίππα, ο πως της ἀνακρίσεως γενομενης σχῶ

τι γράψαι 27. Ἀλογον γάρ μοι δοκεῖ, πεμποντα δέσμιον, μη καὶ

ς κατ αυτου αἰτιας σημαναι.

D Φη ος θελε λοιπον ν τερ ι τον βασιλε Ἀγρίππαν ητο βεβαια πολλὰ αξιοσημείωτος η στορία του Παύλου, και

202쪽

κω εξοχην θελε σταθην δεκτη ις τον Ἀγρίππαν, χι μόνον πειδη το κριτης, ἀλλ ετι ἀλλον, πειδη πηρχεν ουδαῖος, καὶ διελαμβάνοντο ις αυτην θρησκευτικά τινα κεφάλαια πολλα πρέποντα καὶ ξιανα τα γνωρίζη. μολογεῖ μως ο Φηςος, ὁτι αυτὸς ηπόρησεν εις ἄκρον εις την καταυτου ἀγωγη των 'Oταν οι κατηγοροι ἐπαρρησιάσθησαν εναντίον του καὶ ηρχισαν την κατηγορια των με μεγάλην του ἀπορίανευ fi σκει τι ειχον μόνον ζητηματα τιναεναντίον του ἀντὶ των κατ αυτου μαρτυριων

καὶ ποδείξεων. Ἀλλα Θεωρησον πόσον περιφρονητικως λαλεῖ ο Ρωμαῖος ουτος περὶ του ριστου, περὶ του Θανάτου καὶ της ἀνα άσεως του, καὶ της μεγάλης φιλονεικίας μεταξυ κλαίων καὶ ριστιανων, εὰν αὐτος υπηρχεν ο υποσχεθεις Μεσσίας η οἴ -ως να μην πηρχενἄλλο τι παρὰ τουτο-πιτοκάποιο Ἱησοῖς δ ις απεθανε, καὶ εβεβαίονεν Παυλος, τι η.Tα ζητηματα περὶ της λατρείας του Θεού, του τρόπου της σωτηρίας, καὶ τωναληθειων του υαγγελίου, φαίνονται πολλάκις αμφίβολα καὶ ἄχρηστα εις τους πολιτικους καὶ σοφους του κόσμου τούτου. Ἀλλ' ερχεται η μερα, τε o Φηστος, καὶολος ο κόσμος ελουν γνωρίσειν, τι λαι αἱ κοσμικαὶ ποθεσεις της κτεταμενης Ρω-

μαῖκης βασιλείας σαν οὐτιδανα ως των παιδιων τα παιγνίδια παραβαλλόμεναι με μόνον το ζητημα, εὰν ο σταυρωθεὶς Ἱησοῖς ηγεξο εκ νεκρων η υ, κατὰ την διδαχην

του Ἀποστόλου.

o δε Ἀγρίππας γνωρίζει περiσσότερον

παρὰ τον Φηστον, την πόθεσιν καὶ τοὐποκείμενον. υτος εἶχεν ἀκούσειν περιτου Παύλου, καὶ ξευρει το μεγεθος του παρόντος ζητηματος, τὸ ποῖον εμπαίζειουτως ὁ Φηστος, αν δεησοὐς η η οὐ καιτίποτ άλλο δεν θελε τον ποχρεωσειν περισσότερον, παρὰ ν ἀκούση τον Παῖλον. o Φηστος υπηκουσεν εις την ζητησί του. δίριον Θελεις τον ἀκούσειν Toῖτο ητο της Προνοίας εργον προς μψυχωσιν του Παύλου, στις ἐφαίνετο τεθαμμενος ζωντανὸς εις την φυλακην, καὶ στερημενος πάσης ευκαιρίας του γα κάμη καλόν. ωραομως εὐρίσκει φορμην τὰ κηρύξ τον Xριστὸν εις μεγάλην σίναξιν. D Φηλιξτον κουσε κα ἰδίαν λαλησαντα περὶ της πίστεως του ριστοῖ οι δε Ἀγρίππας τε καὶ Φηστος ελουν ν λαληση παρρησία. Και μεῖς πρεπε ν στοχασςωμεν δικαίως.οτι οδεἰς τὸ ἀκόλουθον κεφάλαιον λόγος του,

εσυμφερε τοσουτον εις τιμην του ριστοῶ

καὶ του ριστιανισμοῖ, ως οὐδεὶς ἄλλος τωνοσους κηρυξεν εις την ζωην του.

αυτου λεγειν. Toτεὰ Παυλος άπελογεῖτο, κτεινας την χεῖρα. 2. Περὶ

πάντων ων ἐγκαλουμα ὐποδεουδαίων, βασιλευ Ἀγρίππα, γ' , μαλυ τον μακάριον μελλων πολογεῖσθαι

δαίους ἐθων τε καὶ ζητημάτων διολομαι σου, μακροθυμως ἀκουσαι μου 4. ην μεν ου βίωσίν μου την ἐκ

σι πάντες ιδεουδαῖοι 5. Προγινωσκοντες με ἄνωθεν, εὰν Θελωσι μαρτυρεῖν, οτι κατὰ την ἀκριβε τρο ιρεσιν της ημετέρας θρησκείας ζ'

ησα Φαρισαῖος. 6. Καὶ νυν ε ελπίδι της προς τους πατερας παγ'

203쪽

ημ ραν λατρεῖον ελπίζει καταντη- σω περι ης ελπίδος εγκαλουμαι, βασιλευ γρίππα, πο των

δαίων.

Παυλος πειδὴ καὶ προσκαλεῖται ναπολογηθη, παρηγορεῖται, τι μελλε νακαμ την ἀπολογίαν του εμπροσθεν του βασιλεως Ἀγρίππα, στις ων της ουδαῖκῆς Θρησκείας προσήλυτος, νόει λα et περὶ μυτης μαλλον, παρὰ τους λοιπους Ρωμαίους διοικητάς. Φαίνεται δ' τι ο Ἀγρίππας ητο πεπαιδευμενος, και ειδήμων κατ εξοκηντης Ιουδαῖκῆς μαθησεως. το γνωστης τωνεθων της Ιουδαῖκης θρησκείας, καὶ εἰχε καλὴν Παν των γραφων τῆς Παλαιῆς Διαθήκης' oθε εδυνατο να κάμη καλητερα παρ αλλον τινα κρίσιν της αεταξυ Παυλου καὶ των Ἱουδαίων διαφωνίας, αν δεησους πάρχη

κεία του Παύλου, καὶ τὶ εἰναι εις τον παρόντα καιρόν. Πρωτον- Ἐπειδὴ ὁ Ιαῖλος το Φαρι

σαῖος, πεTαι τι αυτος ην πεπαιδευμενος,

σπουδαῖος ἁνὴρ, και χι μαθης καὶ ἀγράμματος. O Φαρισαῖοι γνώριζον τον νόμον, καὶ σαν γυμνασμενοι καλως ει αυτον, καὶεις ταλε παραδόσεως ξηγήσεις του πιτον ονειδος εὐμερους των ἀπί ω Ἱουδαίων εις τους λοιπους 'Aποστόλους, υτ δε εἶχον λα- βειν ἁκαδημιακην μάθησιν, παρ ησαν ἁλιεῖς'

ΓIράξ δ . 13. 'Oθεν, δια να μείνωσιν αναπολόγητοι οἱ ἄπιστοι Ἱουδαῖοι, δου ἀνεφάνη νας Ἀπόστολος ἀνατραφεὶς παρὰ τους πόδας του πλεον αρίστου διδασκά

Ἐτο λοιπον χρηστοήθης, ἀνὴρ νάρετος, καὶ ὀχι καλίνωτος, η ἄσωτος καὶ διεφθαρ- μήν νεος αν αὐτορ ζησεν ως Φαρισαῖος, δε υπηρχε μεθυσος η πόρνος καὶ ων Φαρισαῖος νέος, δυνάμεθα ν ελπίσωμεν, τιδεν ἡτον ἁρπαξ, οὐδ' εἱχε μαθεῖν ακόμη την

τεχνην των πονηρων καὶ φιλαργυρων γερόντων Φαρισαίων ει το ν κατατρωγωσι τους οικους των δυστυχων χηρων, αλλ' ἡτον, ως προς την δικαιοσύνην την ν τω νόμω,

μεμπτος Διὸ ως εν δύνατο ν Θεωρηθη ς λειποτάκτης της θρησκείας του,

λο τι δε την γνωριζεν, ων πεπαιδευμενος' ουτ δε εδύνατο ν ὐποληφθη, τι την παραπησεν πειδὴ δε την γάπα, γεμίσειτας ποχρεωσεις της, διότι τον ἁνὴρ νάρετος, και δε εκλινεν εις καμμίαν κακοήθειαν. Hτο λοιπον ορος, στηριγμενος εις την πίστιν, καὶ χι θεῖστὴς η σκεπτικος,

ἄνθρωπος διεφθαρμενων ἰδεων, αἱ ποῖαιεφερον εις την ἀπιστίαν ἡτο Φαρισαῖος αντικείμενος ει τον Σαδδουκαῖσμόν' δε- χετο τὰ βιβλία κεινα της Παλαιῆς Διαθήκης, τὰ ὁποια ἀπέβαλλον οἱ Σαδδουκαῖοι, πιστεύων ἐν κόσμον πνευμάτων, την ἀὐανασίαν της ψυχῆς, την ἀνάστασιν To σω - ματος την κρίσιν καὶ ἀνταπόδοσιν της μελ-

λουσης ζωῆς, ὁλα τὰ οποῖα ἡρνοῖντο οἱ Σαδδουκαῖοι οἱ χθροί του δεν δύναντο νάεἴπωσιν, τι φησε την Θρησκείαν του απὸ ελλειψιν αρχῆς, ἡ νηκουσης πολήψεως προς την Θείαν ἀποκάλυψιν οχι, αυτὸς εἰκε πάντοτε σεβας μεγιστον προς τὴν παλαιὰν παγγελίαν, τις εγινεν ἄπο τον Θεον προς τους πατερας, καὶ θεμελίονενεπάνω ει αυτὴν τὴν ελπίδα του. Ἀλλ' ο Παυλος, ὁλον τι γνωριζε πολλὰ καλὰ ὁτι ολα ταυτα δε ἡθελον τον δικαιωσει ενωπιον του Θεου, οὐδε κάμειν δικαιοσυνην δι αυτ ον ησθάνετο ὁμως, ὁτι συνεβαλλον εις τὴν μεταξ των Ιουδαίων υπόληψίν του 'Aν καὶ αυτὸς τὰ στοχάζετο ς σκυβαλα διὰ ν κερδίση τον

Xριστον, πάλιν, ἀναφερει όταν δυνανταινὰ χρησιμεύσωσιν εις τιμὴν του ριστου. Aυτὸς ηξευρε κάλλιστα, υτ ολο εκεῖνον τον καιρὸν αυτὸς ητο μακρὰν απὸ τὴν πνευμα-

204쪽

τικὴν φύσιν του Θείου νόμου, καὶ της εγκαρδίου Θρησκείας καὶ οτι, αν ἡ δικαιοσύνη τουδεν περίσσευεν τὴν των Φαρισαίων δικαιο- συνην, αυτος δεν θελεν εἰσελθεῖν ποτε εις τον οὐρανόν. Συλλογίζεται μως με τινα εὐχαρί ησιν οτι δε ειχε σταθην προ της επιστροφης του ἀνὴρ ἄθεος, βεβηλος, καὶελαττωματικός ἀλλα κατα το οποῖον εἰχεφως, ζησε με πῶσαν καλὴν συνείδησιν εμ- προσθεν του Θεοῖ. Δευτερον-Ἱδ ενταυθα et εἴ αι τώρα ηΘρησκεία του. υτος δε εχει τάρα τωόντιτον ζῆλον κεῖνον δια τον τελετικον νόμον, τον ποῖον ειχεν εις την νεότητα του τας ἀπ' αυτον διορισθείας θυσίας καὶ προσφορὰς, αντος φρονεῖ κυρωμενα απο την μεγάλην Θυσιαν, την ποίαν αὐταὶ προετύποναν τελετικὰς καθαρσίας καὶ καθαρισμους αυτος δεν δόξαζε, παρα δοξάζει, τι το Λευῖτικον ἱερατεῖον κατεπίθη εντίμως ει τοι ερατεῖον του ριστο9. D ζηλός του μως

δα τα κυρίας ἀρχὰς της Θρησκείας του

εἶναι μεγα καὶ ενθερμος. υ Θρησκεία et εἰναι Θεμελιωμεν επάνω εις την δοθεῖσαν ἀπο τον Θεον προς τους πατερας επαγγελίαν -Θεμελιωμεν επάνωσι Θείαν ἀποκάλυψιν την ποίαν δεχεται καὶ πιστευει, καὶ αποφασίζει την ψυχήν του πάνω εις αυτ W-θεμελιωμεν επάνω

ει Θείαν χάριν χάριν φανερωθεῖσαν καὶ

συνοδευθεῖσαν μετα της επαγγελίας πιεπαγγελία του Θεο ειναι οδηγος καὶ βάσις της θρησκείας του η προς τους πατερας παγγελία, τις το παλαιοτερα του τελετικο νόμου η διαθήκη κείνη, τις εἶχε προεπικυρωθην ἀπο τον Θεον εις τον

'Aβραὰμ καὶ την ποίαν ὁ μετὰ τετρακόσια καὶ τριάκοντα ετη γεγονως νόμος δεν ἀκυροῖ. Γαλατ γ . 17.)m Θρησκεία του συνίστατα εις τηνελπίδα της επαγγελίας ταυτης' αυτος δεντην θετει,- αυτοὶ τη εςήριζον ει φαγητὰ και ποτὰ, καὶ ις την των σαρκικων διατά

πόσον λίγον φρόντιζε περι αυτων ἀλλ' ει μίαν πιστὴν ἄφιερωσιν εις την χάριν του Θεοῖ, εις την διαθήκην, καὶ την επαγγελίαν. Abτος ηλπιζεν εις τοναρι ον ως Tu π- αγγελθε σπερμα καὶ ε τουτω συνεφρόνει με; ολων τωνδευσεβων ουδαίων η πίστις του δε ητο μόνον κατὰ την Γραφὴν ἁλλα καὶ κατὰ την μαρτυρίαν της εκκλησίας. ἰδωδεκα ἡμων φυλαὶ-το σωμα της ουδαι-κης εκκλησίας-δουλεύουσαι μετὰ ζήλου ον Θεον μερα καὶ νυκτα, ελπίζου νὰ καταντήσωσιν εις ταύτην τὴν υπόσχεσιν, τουτεστιν εις τοίποσχεθε αγαθόν. Ἱσραηλιτικὸς λαος ονομάζεται Ἀ δά κα φυλαὶ 'επειδὴ εις τόσας διαιρεῖτο κατ ἀρχάς καὶμ ολον τι ἀναγινώσκομεν πως δεν πέστρεψαν αἱ δέκα φυλαὶ ις εν σωμα, δικαίως ομως δυνάμεθα ἁ ποθεσωμεν, τι πεστρεψαν εις την si ατρίδα των πολλοὶ μερικως

ἄπο πῶσαν φυλήν. Ἀριστὸς μιλεῖ περὶ των δώδεκα φυλων Ματθ. r. S. D

Ἀννα ητον εὐφυλης 'Aσέρ' Λουκ β . 36. D άκωβος πεμπε τὴν επιστολή του προς τὰς διεσπαρμενα δώδεκα φυλάς Ἱακ.ά. 1. 'Oλοι οἱ Ἱσραηλῖται λοιπον, λεγει

Παυλος, ομολογουν τι πιστευου ει τὴν

επαγγελίαν ταύτην περ του ριστοῖ, καὶελπίζου νὰ τὴν ἀπολαύσωσιν 'Oλοι αὐτοὶ ἔλπιζον οτι μελλε ν ελθη νας Μεσσίας καὶ ἡμεῖς οι ριστιανο ελπίζομεν εις ναελθόντα ηδη Μεσσίαν εἰς τρόπον ωστε λοιημεῖς συμφωνουαεν, τι στηριζόμεθα ει τὴν αυτὴν επαγγελίαν. Τοῖτο τον κεῖνο δια το ποῖον αὐτος

επασχε τάρα διότι εκήρυττε τὴν διδαχὴνεκείνην τὴν οποίαν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι πρεπει ὰὐμολογήσωσιν. Ἐγὼ κρίνομαι διὰ et νελπίδα της προς τους πατερας παγγελίας. Αὐτος προσκολλήθη εις τὴν παγγελίαν κατὰ του τελετικοῖ νόμου, εν οι διωκταίτου ἐσαν ἀφιερωμενοι ις τον τελετικον νόμον

κατὰ της επαγγελίας ωστε διὰ τὴν ελπίδα ταύτην, βασιλεῖ Ἀγρίππα, κατηγοροῆμαι ἀπο ου Ἱουδαίους επειδη πράττω μεῖνε,

205쪽

το ὁποῖον νομίζω χρόος μου νά πράττω νεκα της ελπίδος ταύτης της επαγγελίας. ἰναι

κοινον εἰς τους ἀνθρωπους α μισωσι καὶ διωκωσι ει αλλους την δυναμιν της θρησκείας εκεινης, δια της οποίας την μορφην καυχωνται καὶ αὐτοὶ οι λοι.

το νομα Ιησου του Ναζωραίου οεῖν πολλὰ ναντία πιαξαι IO 'O και

ε ποιησα εν ερο λυμοις και πολ-

λους των γων γω φυλακαῖς κατεκλεισα τρο παρα των ἀρχιερέω εξουσίαν λαβων ἀναιρουαε νων τε

κατα πασα τως συναγωγας πολ-

λακις τιμωρων αὐτους, φάγκα νβλασφημεῖν περισσως τε μαινόμενος αυτοῖς, οίωκον εως καὶ εἰς

τα εξω πόλεις.

ε καρδίας να ναγκαλισθωσι. pιχ. . Τί σας φαίνεται πίστευτον, αν O Θεος εγείρει νεκρους Τουτο φαίνεται, οτι λεχθηκα ενα τρόπον εὐτου προχείρου Ἀλλ' ὁ Παυλος πρεπε να λάλησε πολλα περισσότερα των, σα σημειοῖνται ενταυθα, ξηγήσας την προς τους πατερας γενομενηνεπαγγελίαν, τι πάρχει νεπαγγελία της αναστάσεως καὶ αιωνίου ζωης. Πολλοὶ δε των κροατων του σαν εἰδωλολάτραι, το περισσότερον αυτων μερος, ἴσως κατ εξοχην ὁ Φηστος ἔθεν δυνάμεθανα ποθέσωμεν, τι κούσαντες αυτον ναομιλη τοσουτον περὶ της αναστάσεως του Xρι οὐ. σαύτως καὶ περι της εκ νεκρων αναςάσεως την ποίαν ι δωδεκα φυλαὶ ηλπιζον, γελων, ως ο Ἀθηναῖοι, καὶ ρ- χισαν εμπαικrικως ν ψιθυρίζωσιν ὁ εις πρὸ τον τερον περ της τοπίας του λόγου τυ ποῖον δάκρν αιτίαν εἰς τον Παῖ- λον να διαλεχθη με αυτων ουτω Tί σας φαίνεται ἀπίστευτο αν ὁ Θεὸς γείρει νεκ- ρους

Φαρισαῖος, πηρχεν ἄσποντος εχθρὸς των

Xρι ανων καὶ του ριστιανισμ Γ, καὶενόμιζεν, τι πρεπε α ναι τοιουτος, καὶεσωζε, αὐτο μῖσος ως της στιγμης καθ'

η ενήργησεν εἰς αυτον ὀαριστὸς την παράδοξο εκείνην μεταβολήν. Duολογεῖ πόσον ανόητος εστάθη γνωμητου ιχ 9 3Aυτος συλλογίσθη εις τον εαυτόν του, τι πρεπε να πράξη πολλά-οσα τον εις τηνεξουσίαν του-εναντία εἰς τοίνομα Ιησου του Ναζωραίου, ναντία εις την διδαχην, τιμην καὶ τὸ συμφερον του Aυτὸς φρόνει,

οτι καμνεν εις τον Θεὸν καλην πηρεσίαν διωκων του καλουμένους με του ησου ριστοῖ το νομα.-Σημείωσαι, οτι εἶναι δυνατον, οι φανερως πλανωμενοι να νομιζωσιν,οτι φρονούν ορθως, καὶ οι κουσίως πιμε- νοντες εἰς την πλεον μεγάλην αμαρτίαν αφρονωσιν, ὁτι εκπληρουν et χρεος των Ναὶ, υπὸ τὸ κάλυμμα καὶ την πρόφασιν της Θρησκείας, χι μόνον δικαιωθησαν, ἀλλ' ηγιάσθησαν καὶ μεγαλύνθησαν, α πλεον

Πωον ορμητικὸς τον ὁ διωγμός του περισσως μαινόμενος αὐτῶῖς Ἀζιχ. 10, 11. Παρὰ την κακοπεπαιδευμενην συνείδησιν δε υπάρχει πλεονβιαία ἀρχη 'στον κόσμον Συλλογισθεις ὁ Παῖλος χρεος του να πράξη σα εδύνατο κατὰ του ονόματος του ριστου, δεν φείδετο ουτ κόπων ουτ αγωνων δι αυτό. Αὐτος διηγεῖται τὰς πράξεις του, καὶ κατακρίνει την σκληρότητά των ως εις οστις μετενόησεν ἁληρως

δι αὐτάς. ΙΗμην βλάσφημος, διωκτης καὶ

Aυτὸς χι μόνον τιuώρει τους Xρι ανοὸς δια την θρησκεία των, αλλ' ὐπερηφανευθεὶς, ὁτι εθριάμβευσε κατὰ των συνειδήσεων των

206쪽

ανθρώπων, τους βίαζε ν ἀρνηθωσι την Θρησκείαν των καθυποβάλλων αυτους ει τὰς βασάνους Ἐγὼ τους νάγκαζον α βλασφημωσι τον ριστόν. ου ηνάγκαζε ἀρνηθωσι τον Διδάσκαλόν αὐτων, καὶ ναπαραιτήσωσι τας προ αυτον ποχρεώσεις των .-Κανὲν ἄλλο βαρύτερον δε θέλειεπιπεσειν επάνω εις τους διώκτας παρὰ τοβιάζειν τὰς συνειδείσεις τ' ἀνθρώπων, σον και αν αὐτοὶ δυνανται τώρα να καυχηθῶσιτον ἀριθμον των προσηλύτων, τους ποίους απεσπασαν με τὰς βία των .m μανία ου sit. τόσον κατὰ των Xριστιανων ἄστε και αυτ η Ἱερουσαλημητο πολλὰ στενον Θεατρον λ τὰ δραμα

τουργήση μαινόμενος ὁ κατ αυτων περισσῶς, τους εδίωκεν εως και ει τὰς ἐξω πόλεις. Αὐτος ητο μανικος εναντίον των, τα ηκουσε

πως εἶχον, ν ἀπολογηθωσι, ὁ λο ὁτι τους εκαμε τόσα κακά-μανικος ταν του ειδεναυξανομενους περισσότερον ενεκα των θλιψεωντων. το περισσω μαινόμενος τὸ ρευμα et ης μανίας του δε επεδεχετο φραγμους ουδε ὁρια, ἀλλ' ητο φρίκη τόσον εἰ εαυτον, καθὼς καὶ ις αυτους. οἱ διωκται εἶναι ἄνθρωποιμαινόμενοι, καί τινες ε αὐτων μαινόμενοι περισσως. Iαυλος μαίνετο βλεπων τους των αλλων πόλεων ἔτι δε εδω ιον τους Xριστιανους, διο ενησχοληθη εις μερη πουδεν εἰχεν σκολίας, μόνον δια ν διώξη τους Xρ:στιανους καὶ ις τὰς ξω πόλεις. ἐνυπάρχει πλεον νήσυχος ἄρχη παρὰ την

κακίαν, καὶ μάλιστα την ε προφάσεως συνειδότος. Γοιουτος το o χαρακτηρ του Παύλου καὶ ο τρόπος του βίου του ει την ἄρχην του καιρου του οθεν δεν δύνατο ν ὐποληφθ', οτι γινε ριστιανο ε ανατροφῆς η θους, η τι κηγκαλίσθη τον ριστιανισμὸν πελπίδι προόδου διότι λαι αἱ ξωτερικαὶ περι άσεις οσας δύναται νὰ φαντασθῶ τις, τον εναντία ει τοιαύτην δεαν.

12. Ε οις καὶ πορευομενος εις την Δαμασκον μετ εξουσίας καὶ

επιτροπης της παρα των ρχιερεων,

13. μερας μεσης κατα την δόνε δον, βασιλευ, ρανοθεν περ το

λαμπροτητα του ηλίου περιλαμψαν με φως και τους συν μοι πορευομε νους. 14. Πάντων δε καταπεσόντων

ημων , Tm γην, κουσα φωνην λα- λουσαν προς με, και λεγουσαν τη

τι με διωκεις. σκληρον σοι προς κεν

λα ανάςηθι καὶ ηθι επὶ τους πόδας

σου ει τουτ γαρ φθην σοι, προ

τυρα ν τε ειδες, ων τε φθησομαί σοι 17. Ἐξαιρουμενός σε εκτου λαου καὶ των εἴνων εἰς ους νυν σε αποςελθλω, 3. Ἀνοῖξαι φθαλμους αυτων του πι ρεψα απὸ σκοτους ει φως, και η εξουσίας του Σατανα επὶ τον Θεον του λαβεῖν αὐτὰς ἄφεσιν αμαρτιων καὶ κληρον εν τοῖς ἡγια- νενοής π ει τη ις εμε. 9. UΘεν, βασιλευ Ἀγρίππα, υκ γενόμ απεβη τη ρανι οπτασία O.

Aλλα τοις εν Δαμασκω πρωτον και εροσολυμοις, ει πασάν τε τυχωρα της Ιουδαίας, καὶ τοῖς εθνεσιν απηγγελλον μετανοεῖν, καιεπι ρεφειν επὶ τον Θεὸν ἄξια της μετανοίας εργα πράσσοντας. I. Ενεκα τέτω με οι 'Iουδαιοι συλλαβόμενοι ν τ ιερω, πειρωντο

διαχειρίσασθαι. 42. Ἐπικουρίας

οὐ τυχων της παρα του Θεου,

χρ της με α ταύτης ἔςηκα, μαρτυρέμενος μικρω τε καὶ μεγάλ' ουδεν κτὸς λέγων ων τε οι προφηταιελάλησαν μελλόντων γίνεσθαι, καὶ

207쪽

φως μέλλει καταγγέλλειν τω λαω

Ἐδω ξηγεῖ ὁ Παῖλος την εις τὴν ποίαν εδιορίσθη πηρεσίαν. ἐγα εργον πάρχει διὰ νὰ κατορθωθη si τὰ 'Eθνη, και πρεπε

ὀργανον Δύο πράγματα πρεπε νὰ γενωσι, τα ὁποια καλεῖ ἡ κατάστασίς των ἁ

τελειωθωσι.

1. Eνας κόσμος, στις ευρίσκεται ις το σκότος, πρεπε ν φωτισθη οι κάτοικοι τουπρεπε νὰ δηγηθωσιν εις την γνωσιν ων πραγμάτων κείνων, τὰ ποῖα αν ἡκουν εις την ἀτελεύτητον αυτων εἰρήνην επειδη καὶ

δε τὰ γνωρίζουν κόμη Πρεπε ν γνωρίσωσι τον Θεον ως τελος των καὶ τον Xριστὸν ὁδόν των, μη γνωρίζοντες ἄχρι et οὐδε μήτε το εν μήτε το ἄλλο Aυτος

θαλμούς των διὰ το παρὸν, αλλὰ ἁ τους

το σκότος ει τὸ φως, απὸ το ν ἀκολουθωσι δηλαδὴ ψευδεῖς καὶ τυφλους δηγοὼς μαντεῖα, χρησμους καὶ δεισιδαίμονας συνηθειας, τὰς οποίας λαβον ε παραδόσεως απὸ τους πατερα των καὶ δεφθαρμενα φρονήματα και δεας, τὰς οποίας εἰχον περὶ των θεῶντων, καὶ ἀκολουθήσωσι θείαν αποκάλυψιν αναντιρρητου βεβαιότητος καὶ ληθείας. Tοῖτο το τὸ πιστρεψα αυτοῖς πο τοσκότος ει τὸ φως, απὸ την ὁδὸν του σκότους πρὸς κείνην εις την οποίαν λάμπει το φως. 'Eν μεγα τελος του υαγγελίου εἰναι ἁδιδάξη τον ἀμαθη, καὶ ἁ διορθωση τὰ λάθητων πλανωμενων, διὰ νὰ διαταχθωσι καὶ Θεωρηθωσι τὰ πράγματα με ἀληθες φως.

2. Eνας κόσμος, στις κεῖται εις την κακίαν, ναὶ ε τω πονηρω κεῖται-πρεπειν ἁγιασθη καὶ μεταμορφωθη Δεν εἶναι ἰκανὸν εις αυτοδ τὸ ν ἀνοιχθωσιν οι φθα μοίτων πρεπε ν ἀνανεωθωσι καὶ ω καρδίαιταν δε ἁρκεῖ - επιστρεψωσιν ἄπο το

σκότος ει τὸ φως, αλλὰ πρεπε ν επιστρ - ψωσιν απὸ την δύναμιν του Σαταν εις τον Θgόν. ' Σατανῶς διοικῶ με του σκότους την δύναμιν ὁ δε Θεὸς με μην καταπει- στικην μαρτυρίαν του φωτός. O ἁμαρτωλοὶ πόκεινται εις την ξουσίαν του Σατανῶ. O ειδωλολάτρα ησαν κατεξοχην τοιοῖτοι αυτοὶ σεβοντο τους λα-εόλους. 'Oλο οι ἁμαρτωλοὶ ευρίσκονται υπὸ των πειρασμων αυτοῖ την ἐπίρροιαν.ὐποχωρουν αυτοδ δουλους ει αυτὸν καιπράττου κατὰ τὸ κείνου θελημα. Tιμ.

26. M επιστρέφουσα αυτοδ χάρις τοῖς

ελευθερόνει ἀπο την τυραννίαν του Σατανῆ, κ αὶ τοδ φερε εις την ποταγην Tu Θεου, κας ὁμοίωσιν των ντολων του λόγου του, καὶ συμφωνως των διδασκαλιων καὶ δηγιωντο Πνεύματος του τοὼς μεταφερε ἀπὸ την βασιλείαν του σκότους ει την βασιλείαν

D Παυλος, παρὰ την οὐρανόθεν βοήθειαν, δε ελαβε καμμίαν ἄλλην, αλλ συντηρεῖτο καὶ ωδηγεῖτο παρ' υτης, προοδεύων ει τὸ εργον του ιχ. 22. Tυχων λοιπὸν της παρὰ Θεο βοηθείας, στάθην ἄχρι της παρούσης μερας εφυλάχθη ἡ ζωή μου, καὶεξηκολούθει et εργον μου εμεινα σταθερὸς, καὶ δε οπισθοδρόμησα. Eστάθην εις ,τι ελεγον, καὶ δεν εφοβήθην, οὐδ' εντράπην νάεπιμεν εις αυτό. 'Aπὸ τον καιρὸν της επιστροφης του Παύλου ἄχρι της μερας της παρούσης του ἀπολογίας εἰχον περάσειν περ τὰ ικοσι ετη καὶ ις ὁλον αυτὸ τὸ διάστημα αυτὸς νησχολεῖτο μετεπιμελείας ει του Ἐναγγελίου τὸ κήρυγμα εν μεσω κινδύνων. Ἀλλὰ τι τον διεφαλαττεν Oκ καμμία δύναμις της ἁποφάσεως του, ειμὴ ἡ παρὰ του Θεοῖ διότι επειδη

καὶ τὸ εργον το τοσουτον μεγα καὶ αυτὸς ευρισκε τοσαύτην ναντιότητα, δεν δύνατον προχωρηση ις αυτ αλλεως, παρα ιατης παρὰ Θεοῖ βοηθείας.-Σημείωσαι, τιοι καταγινόμενοι ις τι εργον διὰ τον Θεον,

θελουν λαβεῖν ἀπὸ τον Θεὸν βοήθειαν επει

208쪽

καὶ αυτος δεν Θελει λείψειν βοηθων ε καιρωανάγκης τους πηρέτας του Καὶ ἡ ἀκριτης παρουσης μερας διαμον μας πρεπει ἀποδος εις την παρὰ του Θεο βοήθειαν.

υμεῖς θελομεν καταβυθισθην, αν αυτος δε μας σωζεν ἡ θελομεν καταπεσεῖν, εὰν αυτος δε μα ἀνωρθονε καὶ οὐτο πρεπεινα ομολογηθη μετ ευγνωμοσυνης εις παινόντου D Παυλος το ἀναφερε ως μαρτυρίαν,οτι λαβε την παραγγελίαν του πο τον Θεομ, οτι δια της βοηθείας αυτου την ξε-

τελει. οἱ κήρυκες του ναγγελίου δενεδυναντο ποτε να πράξωσι, καὶ α πομείνωσι, καὶ να ευδοκιμήσωσιν, ως φάνη, ανδε ελάμβανον ἐξ υρανου μεσον βοήθειαν, την ποίαν δεν θελον λαβεῖν, ἀνίσως δεν

κατεγίνοντο εις την προστασίαν της πο- θεσεως του Θεοῖ.

24. αυτ δε αυτῶ απολογουμένα, ο Φηςος μεγάλη τη φωνη φη 'Mαὶη, Παυλε τα πολλά σε γράμματα ει μανίαν περιτρέπει 25 OA O μαίνομαι, φησι, κράτιςε Φηςε, αλλ αληθείας καὶ σωφροσύνη ρηματα ποφθεγγομαι. 26.

λεῖς, προς ο καὶ παρρησιαζομενος λαλω λανθανειν γὰρ αὐτον τι του-

γωνία πεπραγμένον τουτο. 27. Πιστεύεις, βασιλευ Ἀγριππα, τοῖς προφηταῖς οιδαί τι πιςευεις. 28.

Γ Ἀγρίππας προς το Παυλον εφη 'Eν ολ ω με πείθεις ριςια- νον γενέσθαι 29. OG Παυλος εἰπεν ' Ευξαιμν αν τω Θεω, καὶ ἐν λίνω καὶ σν πολλλύ μόνον σε,

Ἐνγο Παυλος επεβεβαίον την περὶ της αναστάσεως καὶ δόξης του ησο μαρτυρίαν του με προφητείας της γραφης, τοι μαζόμενος σως ὰ παραστήση πο ους προφήτας ἴδιαιτέραν Ἀποδειξιν καστου μέρους της διδαχης του, τον διεκοψεν με σως ο Φηστος. υτος δε εἶχεν ἀκουσειν

ποτε πρότερον τοιαυτα πράγματα η ἀναστασις του ησου, καὶ η πτασία του Παυ- λου τον φαίνοντο απίστευτα η τελεια

φαντάσματα. Πιθανον - κατεπλαγηἄκουσα αυτον τι λάλει περὶ της διδαχης

τον, ως περ παγκοσμιου συμφεροντος, μιεπεβεβαίονεν οτι ει εκ των καταφρονημενων

Ιουδαίων διορίσθη νὰ σταθη Φως 'Eθνων,

καὶ αὐτων των σοφων Ελλήνων τε και Ρωμαίων. Oθεν διεκοψε τον Ἀπο7τολον, κράξας ουτω μεγαλοφωνως, ωστ ἡκουσθη ἀφ' ἰλην 'ην συνελευσιν, Παραφρονεῖς, Παὼλ Iσως αυτος εἶχε παρατηρησειν,οτ ο Ἀπόστολος εξώδευε πολυν καιρὸν εις την ἀνάγνωσιν καὶ πεθεσεν, τι αυτος

καὶ φανταστικὰ πράγματα, εχασε τον

ωστε δεν δυνατο ν τον κρίνη ἀξιοκατάκριτον, η ἀξιεπαινον, παρ ἁξιοσυμπάθητον

υποκείμενον.

Εἰς την βάρβαρον-αύτην διακοπὴν νω- πιον τοσουτον πολυαρίθμου καὶ λαμπρῶς συναθροίσεως ο Ἀπόστολος ἀπεκρίθη ἀταράχως καὶ σπουδαίως, λαλήσας προ τονηγεμόνα με τον συνήθη τὶ λον, Κράτιστε, καὶ τον βεβαίωσεν, τι αὐτος δε παρεφρόνει, παρ κήρυττε τὰ εχοντα βάσιν των την ἀλήθειαν καὶ ἀτον κανος ν ἀπολογηθηεις τὴν πλεον κριβη ρευναν. ωόντι βασιλευ Ἀγρίππας κουσε περὶ τούτου Tὰ περὶ των θαυμάτων, διδαχης, Θανάτου,

καὶ της διαφημισθείσης ναστάσεως του Ἱησου, καὶ ἡ πομενως του ριστιανισμου ἀνακήρυξι δε εδυναντο ν μείνωσιν αγρο

νωστα εις ναρστις ελαβε τελείαν πληροφορο

ρίαν εἰς ολα τὰ περι των Ἱουδαίων διότι.

209쪽

τὰ πράγματα ταυτα δε επράχθησαν εις σκοτεινήν τινα γωνίαν, ἀλλ' πὶ παρρησία

πάντων. θελησε λοιπον αυτο ν ερωτηση τον Ἀγρίππαν, εὰν αληθως πίστευεν,ντι ι παλαιοὶ προφηται λάλησαν εὐθείας εμπPευσεως, και τι αἱ προφητεῖαίτων μελ-

λον ὰ εκπληρωθωσι βεβαίως γνωριζεν

Ομως την βεβαιωτικην αυτου πόκρισιν, διότι δεν ἄμφεβαλλεν, τι αυτος πίστευε περὶ τούτου καὶ παρεκαλεσε μόνον τον

Ἀγρίππαν νὰ ξετάση, ν αἱ γενόμεναι προφητεῖαι δεν πληρωθησαν ἀκριβως εις τον Ναζωραῖον Ἱησουν. Abet των Γραφων Ἀπίκλησις, νωμενημε ἄλλα επιχειρήμαr του IΠαύλου, καμε

τοιαύτην εντύπωσιν εις et πνευμα ου

Ἀγρίππα, στε δεν δυνήθη νὰ σιωπήσητην κατάπεισί του, αλλ ωμολογησε παρρησία, τι τον πείθει σχεδον ὁ Παὐλος ἁ γένη ρι ιανός. D νους καὶ η κρίσις του εἰχον πεισθη τότε η καρδία του μως δεν

ρου το βάσταγμα θελεν εἰσθαι Γ αυτον πολλὰ δύσκολον ωστ εν αυτὸς πηρ- χε ευμενεστερος και δικαιότερος εις την διοίκησίν του παρὰ τους λοιπους του οἴκου του η διαγωγη καὶ διάθε ις του σαν πολλὰ μακρὰν απὸ την πνευματικότητα καὶ ταπεινότητα του Eυαγγελίου.

Ἀλλ' ὁ Ἀπόστολος, ποθων ν εγχαράξη

τη εντύπωσιν ει το πνευμα αυτου, εἰπεν

εξ ιλικρινους ριστιανικης γάπης, τι ηυχετο καὶ παρεκάλει εὐκαρδίας ὁπως αυ- τος καὶ εκαστος της συνελεύσεως, στερεωθωσιν ὁχι μόνον εν ὀλίγω, αλλὰ καὶ ε πολλω εις του υαγγελίου την πίστιν, καὶ γενωσι μέτοχοι λων των ουσιωδων ευλογιων καὶ παραμυθιων του καὶ ε συντόμω, μοιοι

κατὰ πάντα ς αυτὸς ο ἴδιος, πλην των δεσμων καὶ της φυλακης του, την ποίαν ηθελε νὰ ὐπομενη μόνος.

τε Βερνικη, και οἱ συγκαθημενοι αὐτοῖς. q. Και αναχωρηοχοντες ελαλουν προς αλληλους, λεγοντες '

λυσθαι εδώατο o ανθρωπος τος, ει μη πεκέκλητο Καίσαρα.

H φιλοκαλωτάτη αύτη εὐχη φανερονετην τελείαν κατάπεισιν του Ιαύλου ει του Eυαγγελίου την ἀλήθειαν-την ἀπαραίτητονανάγκην της ν ρι ω πίστεως χάριν σωτηρίας - την εὐδαιμονίαν του, ως ριστιανου, καὶ ις αυτὰ τὰ δεσμά του-την γνωμην του, οτι ὁ Ἀγρίππας, Φηστος, καὶ ἄλλοι των παρευρεθεντων, δεν πίστευσαν τότε αὶ τον φόβον του, τι αὐτοὶ θελον ποβαλεῖν et Ευαγγέλιον με τελείαν επὶ τελους καταδίκην των. D Ἀγρίππας, ως ὁ Φηλιξ, φαίνεται οτι εμβηκεν εις μεγάλην νησυχίαν

απὸ την καταπειστικην καὶ ντυπωτικην

ὁμιλίαν του Ἀπο όλου Παύλου διὸ πρωτος αυτὸς απελυσε την ὐπόθεσιν, καὶ ετραβήχθη απὸ τον τόπον της κροάσεως. Ἐφοβεῖτο, τι ἄν συγχωρητο εις ον Παῖλον ὰ εξακολουθη την ὁμιλίαν του, θελενειπεῖν τι πλεον προτρεπτικὸν τὸ ποῖονεδύνατο ν ενεργήση πάνω ει τινὰς ξαυτων διὰ νὰ παρρησιασθωσιν περ αυτου περισσότερον του πρέποντος, καὶ ἴσως μ- πορουσε ν του πείση νὰ γενωσι ρι ιανοί. o ἴδιος βασιλευς γνωρισε την καρδία του, ὁτι ρχισε νὰ κλίνη, καὶ δεν τόλμησε νὰ

εμπιστευθη τον εαυτόν του ει τὸ ν ἀκούσου περισσότερα Δεν φαίνεται λοιπὸν, τι κανει εξ αυτων καμε περαιτερ τινὰ ερωτησιν περὶ ριστο καὶ του σωτηρίου του καὶ η Θαυμασιωτάτη αὐτη μιλία του 'Aποστόλου φαίνεται τι εστάθη καθ' ολα ἄκαρπος, προς την τότε εκβαλ τηε.

210쪽

δὴ ἰκριθη του ἀποπλεῖν μῆς

εις την ταλίαν, παρεδίδουντον τε Παυλον καί τινας τέρους δεσμωτας ε κατοντάρχη νόματι Ἱουλίω,

σπείρης Σεβαςης 2. Ἐπιβῶτες πλοί Ἀδραμυττηνω, μέλλοντες

πλεῖν του κατὰ N A αν τόπους, ανηχθημεν, δντος συν μῖν hi rχου Μακεδόνος Θεσσαλονικέως S. Tῆ τε τέρα κατηχθημεν εις Σιδω-

να φιλανθρωπως τε Ο Ιουλιος τω

Παυλω χρησαμενος, πετρεψε προς τους φίλους πορευθέντα πιμελειας τυχεῖν 4. Κακεῖθεν ἀναχ έντες υπεπλεύσαμεν m Κυπρον, δια τοτους νέμους εἰναι ναντιους. . To, τε πέλαγος το κατὰ την Κιλικίαν καὶ Ιαμφυλίαν διαπλευ- σαντες, κατηλθομεν εις Μύρα της Λυκίας. . Κακεῖ εὐρὼν κα

τόνταρ χης πλοῖον λεξα-ῖνον πλέον εις την ταλίαν, νεβίβασενημα ει αυτό. 7. ἱκαναῖς A v

μέραις βραδυπλοουντες, και μόλις

γενομενοι κατα Tm K νιοον, μη προθσεων το ημα του ἀνέμου, i πεπλευ- σαμεν ν Κρητην κατα Σαλμωνην' 8. Μόλις τε παραγενομενοι αυτην,

ηλθομεν εις τόπον τινὰ καλουμενον Καλους λιμένας, νεγγῖς ν πολις

O σύντροφοι του Παύλου ει το παρον ταξίλον σαν φυλακωμενοι τινες, ἴτινες παρεδόθησαν εις του ἰδίου κατοντάρχου τη φύλαξιν επικαλεσθεντες ἴσως και οὐτριτον Καίσαρα, η στελλοντο εις Ρωμην διαλλην τινα αιτίαν, διὰ να κριθωσιν κεῖ, να ἐξετασθωσιν, μάρτυρες ναντίον ινωνεκεῖ δεσμιων. 1σως σαν γνωστοί τινες κακοῖργοι, ω o Βαραββῆς, οἱ ποῖοι δια

τρυτο μελλον να παρρησιασθωσιν εὐπροσ

ταγης, εμπροσθεν του ἰδίου αὐτοκράτορος. O Ιαὐλος λοιπον συνηριθμήθη με αυτων, ως ο ριστὸς μετὰ των ληστων, οι ποῖοι συνεσταυρωθησαν με αὐτοῖ καὶ τονυποχρεωμενος α συμπάσχη με αυτων εις το παρον ταξίδιον βλεπομεν δ' ει τοὐτο τοκεφάλαιον, ςιχ. 42, 3. οτι εξ ιτίας

των αυτος κινδύνευσε να φονευθη, χάριν τούτου ομως διεσωθησαν αυτοί. Ἀλλ' εαε και τινας των φίλων του με αυτου, καὶ μάλιστα τον Λουκῶν, τον συγγραφε του παρόντος βιβλίου διότι υτος συνενόνειτον εαυτόν του ει ἴλην την popίαν. Ἀρίσταρχος ο Θεσσαλονικευς σημειουται κατ εξοχην, τι το τέρα εις την συνοδίαν-του. Tu παρηγορία εις τον Ιαυλον τονα ἡναι συνωδευμενο απὸ μερικους φίλους του

ει το παρὸν ὀχληρον ταξιδιον, μετὰ τωνοποίων-δύνατο νὰ συνομιλη λευθερως, ἄν καὶ περ αυτὸν πηρχον ἄλλοι διεφθαρμενοι και βεβηλοι συνταξιλωται. O ταξιδεύοντες μακρὰν διὰ Θαλάσσης ευήισκοντα βιασμενοιως επι τὸ πλεῖστον ν εχωσι συναναςροφην μετὰ των κακων ανθρωπων, και χρειάζονται φρόνησιν διὰ νὰ κάμνωσι καλὸν εις τους μεταυτω αχρείους ταξιλωτας, να τους καταστήσωσι καλητερους τουλάχιστον ν μηβλαφθωσι ποτε απὸ αυτούς. υτὼ εφθασανεις την Σιδωνα την ἀκόλουθον μεραν. ὸ ἀξιοπαρατήρητον εἰναι, ὁτι ὁ εκατόνταρχος Πούλιος μετεχειρίζετο τον Ιαυλον μεμεγάλην φιλανθρωπίαν εἰναι πιθανὸν τιαυτὸς γνωριζε την κατάστασίν του καδητον ει των ἀρχηγων, οῖτινες το ηκροάζωνοπαρασταίνοντα την ποθεσίν του εμπροσρο.