장음표시 사용
101쪽
V iv crNTII LENO. si Ibero arbitrio Deum voluisse permittere; ut in earum vi- a prius senderet quid possit eorum liberum arbitrium ; deinde quid post sua gratia bene Actum , iuriviaeque iudicium.
Quare hominem initio condidit in Batu recto , ae sine vino: in quo se per i 2m tiberum arbiιrium manere volus , a perci merito huiusmodi pormansionis beat iudi/is ρlenisu Gnem. Igitur perseuerantiae donum non a Deo susceperunt Angeli: sed per liberum suum arbitrium, quam acceperant a Deo gratiam, perseuerantem fecerunt, quicumque ex illis in ossicio permanserunt. A damus vero neque donum illud accepit, neque perseuerare in accepta gratia voluit. I l. ET capite x I, Nam, in qu it, gratia m non habuit homo primus, qua nunquam vestet essι malu quod perseuerant iae donum est in sid sane habuit, in quas sermaneremEet, nunquam malus esset, Acc. Tale quiNe erar adsuun tum,
quod desererer cum vestra, ct in quo permaneret si me et, non quo fleret vi vestet. Ac subinde luculentius perseuerandi gratiam, qualis Adamo, & Angelis est data, sic exponit
Tunc ergo dedi rat homini Deus bonam το V nratim: in ea quippe eum furat, qui fecerat rectum. Dedera adeuIorium,
e q'o mea non posset permaneres velut: ut autem et ellet, in eius libero reliquit arbiIris. Possit ergo permanere si vellat ; ia non deeraι adiutoritim , ter quo pGM, ne quo non pessi persueranter bonum tenere quod vellat. Sed 'ta nolina permanere, profecto eius culpa eis, cuius merisse fuisset , se permanere volui te sicut fecerunt Angelisηcti , qui cadentibus aliis per liberam arbitrium, per idem liberam arbitrium Deterant i .
Tum in fine capitis perspicue indicat gratiam perseuerandi primo eoncessam homini , fuisse gratiam, cuius
ope poterat non peccare, si tamen hoc vellet. Cum enim dixisset. Prima ergo tibenas voluntatis erat posse ruenpeccare e nouissima erit multo maior, non posse flectare: mox de utraque scribit sic. Prima erat perseuerantia Fou ου , b
num posse non deserere: nouissima eris felicitaν perseuerantiae,
102쪽
li gentius inculcat, & caussam etiam explicat, cur perseuerantia in illo statu innocentiae , libero hominis arbitrio permissa sit. Vtergo non acciperet, inquit, hoc dorum Dei, id s , in bono perseuerantiam primus homo a sed persi uerare, vel non perseuerare in eius relinqueretur arbitrio, tales mireI habebat eius voluntas , qui sine usio fuerat innitura peccato , o nihil isti ex si a concupi sentialiter resistebat, GH ηὸ tanta bonitati , se bene visendi facilitati, perseuerandi committeretur arbitrium. Quoniam igitur serti r o sana volunsas erat primi heminis, ut eodem capite postea dici ideo eius arbitrio permissa est perseuerandi potestas. IV A et vero post Adami lapsum, perseuerantia , quae merces ante futura erat , facta est donum gratiae. Nunc autem per peccarum perdito bono, ait capite xij merito in his qui liberantur hoc est praedestinatis)s me;
donum gratiae, qua merces meriti futura erat. Et in libro de dono perseuerantiae, capite VII. Non es hec omnino, in quit in viribus liberi arbitrj, quales nun sint inuerat in hemine, antequam caderet, Scc. PoII caseum aurem hίminis nomnisi ad Wralium suam Deus veluti pertinere , ut homo accedat ad eum; neque nisi ad gratiam suam volui pertinere vi homo non recedat ab eo. Quare potentior hominibus per Chliastum data gratia est, qua fieret, ut non solum perseuerare nolIent, si libero arbitrio vellent; sed ut perseuera- Ληg dς revellent: Proinde etsi non interim tittore nunc, ait ' Augu ς' P, ' stinus, meramiamen potentiore gratia indigent rat. Itaquς ibid. tanto amplius datuν a tutoriam per Iesm Christumiomi πμm nonrum , quitas id dare Deo ρω- , ut non selum usine guo'rmanere non possumus , etiamsi ve inus, verae 1
103쪽
VivcEMTII LENI . 93 Et in eapite duodecimo, manifesticis utriusque gratiae discrimen exponit his verbis : Primo Eaque homini, qui in eo bono, qso fictus fuerat rectus, acceperat posse non e care, posse non mora, posse ipsum bonum non deserere, durum euadiutorium perseuerantia, non quo Hret ut leseueraret , dAne quo per liberum arbitrium perseuerare non posset. Nunc vero Sanctis in regnum Dei per grutram Dei praedisinatis, non tanIum tale adiutoriuperseuerantiae datur; sed tale ut eis ferseuerantia ipsa donetur: non Διm v sne ista dono perseuerantes esse non p/ t. verumeliam ut per hoc donum nonnisi kerseuerantes sint. Mox illius adiutorii, quod Christi donatur meritis , vim & essicaciam declarat, multo priore illo,
quod Adamo tributum est, valentiorem: quia apsquam Aug, R .es illa magna peccatι merito amissa libertas, etiam maioribus nis adiuuanda remansit insirmitas, de C. Subuensum es CL tur in semirati voluntatis hamana, ut diuina gratia in ecli- .' nubstiter, o insuperabiliter ageretur; o ideo quamuis infirma, non tamen deficeret, neque aduersitate aliqua vinceretur , dcc.
Fortis imo quippe dimi , atque permist facere quod veller: in- mis seruauit , ut ipso donante inu nisiime quod bonum υἱvellent, or hoc deserere inuict silme noth nt. U. Ex iis omnibus Augustini sententiis, quas hoc Ioco necessario descripsimus, illud aperte constat, quod
demonstrandum suscepimus i non illic agere sanctissimum Doctorem de qualicumque Christi gratia . quae vel reprobis , vel etiam praedestinatis tribuitur : sed de ea duntaxat, quae Praedestina brum propria est, & primaria, nempe perseuerantia, siue odiutorio ptrseuerantiae. De
quo dubitare, vel rixari poterunt ij soli, qui aut Augustinum nunquam, nisi forte in Arma canorum scriptis legerint: aut minus ab ea facultate parati sint, qua quae legunt, intelligant, ac discernant. Etenim in illis tribus capitibus, quae Vincentius designat, X. XI. & x I. cum de adiutorio illo loquitur, ubique pe manendi, ac perse uer.indi. & similia vocabula coniungit, quibus in suscepta gratia fortem& inuictam ad usque finem constantiam
104쪽
ELEvcrrus TR IAc AE significat. Vt cum in undecimo capite sic scribit: Ea
quine in nobis per hanc Dei gratiam in bono recipiendo , cse perseueranter tenendo non Flum posse quod volumus , verum-
etiam visu quodpossmus. Et insigniter capitis initio duodecimi, diuin adistinguens duo, unum sine quo aliquid non 's, quale datum Adamo est a) perseuerandum : alterum non tam sine quo non sit, verumetiam quo sit propter quod datur, cuiusmodi est , quod per Christum obtinetur 1 prioris exemplum ex alimentis repetit. Nam sine
alimentis non possumus vivere , inquit, nec tamen cum amerint alimenta, eis sit ut uiuat qui mora moluerit. Ergo adiur
rium alimentorum est, ne quo non At, πνη quo sit ut vivamus. Posterioris autem exemplum ducit ex beatitudine , quacum data fiserit homini , continνo sit beatus : quod genus
caussae formale dicitur, c d m applicatione rei denominantis , subiectum tale denominatur. Huiusmodi esse δε- num 'fuerantia per Christum concessum adstruit, quoa . quae 'erseuerantia ipse donatur. Verba ipsa ' proxime ante desunt, e mρ scripsimus : ex quibus certissime constat, adiutorium istud quo, non aliud esse gratiae genus, quam perseuerantis,' & electorum propriae, quod de cetera capitis istius ostendunt: tum quod, absoluta illa disputatione de adiutoriis. in decimotertio capite posuit, quod sic exorsus est: tiae de iis loquor , qui praedestimati sunt in regnum Dei. ac deinceps de Praedestinatis reliqua pertexta.
105쪽
primum euomtur cui modi hac fuerit: tum qualis Christi mei liis parta.
EMINEM equidem paullulum intelligentem arbitror fore , quin, si attente illa considerare velit, quae sunt antecedenti scripta capite , consequens ex iis mecum esse sentiat, ad solum per seu randi adiutorium Augustini verba illa spectare. Ut cum duo illic inter se comparentur auxilia gratiae , alterum, quod est parenti primo datum , iure appelletur id , sine quo perseuerare nullo modo posset, Si enim hoc adiutorium vel Angelo, et ei homini, quia υ- Aug. demum facti sunt , defuisset, quoniam non talis natura facta Cς μῖ ς erat, ut sine diuino adiutorio possι manere sveLei, nιn wι- ' quesua culpa cecidissent. Adiutorium quippe desu et . nequo manere non pusent. J Alterum autem tale esse starii a-tur, non modo sine quo perseuerari nequeat ; verum- etiam quo fit, ut omnino perseueretur. Perseuerantiae quippe donum, quia solis ad vitam aeternam praedestinatis conuenit, eiusmodi esset constat, ut quibuscumque datur , ij non modo possint perseuerare, si velint : sed etiam quod possunt, actu, S re ipsa velint: non vlla voluntati adhibita necessitate, sed certa, & i VLbili, ut Scholastici loquuntur , concacitate ac potentia gratiae, qua b ιndeclinabititer, de insperabitirer aguntur ut scribit blbid. Augustinus in Quod ab eo fit, 3 quod idem asserit,si e In. e. . Me bio habet humanorum cor tum quo placuerit, mconando
r. Pergitur in illustrando loco illo S. pertinere ad quamcumque Chri tiferai Christi gratia ab ea, qμα
106쪽
rum omnipotentissimam potesatc m. ' Cuius gratiae, quae culiὸ huminis cordibus ditiina Iurgitate irabu tur, nempe qui a Patre docentur, de audiunt, ut ad Filium veniant secreta quadam gratia, & praedestinati sunt, ut ibidem docet in a nullo duro corde re uitur. Idro quine tribuitur, vico dis duritia primitus auferatur.
II. AT Vincentius magistri sui vestigia persequens, Augustini verba illa , quatenus adiutorium quo sit exprimunt, ad omnia spectate volunt praesidia gratiae Christi,
etiam nullo, ut in reprobis , continuata perseuerantiae dono: vel ab eo nonnullis disiuncta Sc interrupta peccatis, ut in electis, ac praedestinatis nonnunquam accidit. Quae illorum ratio ab Augustini sensu , ac sentcntia mirum quantum recedit non minus , quam ab side, ac regula Catholica. Hinc illud absurdum , & liaereticum commentum, qui est nouae sectae , velut character; nullam in rerum natura esse gratiam , quam si cientem VO
cant, quae ab G caei distincta, culpa hominis irrita sit, de effectu careat: sed omni penitus gratiae Christi fructum
suum constare, nec eam ab ullo pulsantem respui. Quae omnia, de his connexa, de consentanea paradoxa, quibus Ecclesiastica pax δe concordia paucis abhinc annis labefactari coepit, ex uno illo perperam Sc Contra mentem auctoris accepto Augustini loco propagata sunt.
Quod quidem ostenti instar habendum, ac prodigi j mihi videri solet. Quis enim non obstupescat, aut non manifesta diuinae irae significatione contigisse putet, quod hoc tempore videmus, homines in ceteris minime conis temnendos, adeo futili argumento, quod cx falsa unius loci interpretatione traxerunt,in tantam escte prauitatem crroris redactost Equidem non te arbitror, Vincenti, tam pervicaci, Mobdurato fore animo quin posteaquam de Augustini sen. tentia illa quae a nobis hic scripta sunt paullulum tranquilla, Bd sedata mente perpenderis . aut temere susceptam opinionem retexas: aut si hoc impetrare abs te non potes
107쪽
candis naeniis, quarum ruinas, unica illa, qua hucusque sustinetur, fultura subducta, videris.
III. Nam quod periisse dicis discrimen omne, Vine. lib. q*sid inter gratiam nantis , o lapsi h minis intercedit, si i 283 ρ ο
Deus homini lapso gratiam seus cientem reddere debet, qualem primus homo habuit, vehementer erras: neque quid sit gratia, tum uniuerse, Mum Adami propria, fatis intellexisse videris.
Adamus in pristino illo statu innocentis vitae duplicia Deo vallatus est genere gratiae; altero exteriori, altero interiori, & animum assiciente. Horum primum, quatenus peculiariter illi tributum est, bonorum omnium, atque commodorum larga erat, affluensque copia: tum praecipua quaedam Dei tutela, & prouidentia, illud omne remouentis, prohibentisque, quod animi pacem, ae quietem, &salubritatem corporis, ac perennem amoenitatis iucundissimae fructum interpellare posset. De hoc genere gratiae loquitur . Augustinus , cum sic scribat: Frab. ta μι ergo Z Adam non habuit Dei gratiam ' Immo vero haia Cptis P. ε-uit magnam , sed dissarem. Ille in bonis erat, qua bonitate 'fui conitoris acceperat. Neque enim ea bona es ille suis meritis
comparauerat , in quibus grorsus nullum latiebatur malum. Ad hanc gratiam pertinet animi dominatus in corpus
eiusque sensus&appetitus longe perfectissimus, ex quo summa e Mου oriebatur,& non peccanes facilis es.' Cum 'th c, η'lia rixa asias aduersus seipsum ire arus a quo turbata, in ' h illo beatitudinis loca, siua secum pace rueretur. Secundum gratiae genus partim stabile ac permanensuit, partim fluxum, ac transiens. In priore ponenda estono volunto. In illa qui' e eum fecerat, qui s cerat rectum, ait idem Augustinus. Haec illa est ori mutis iunitia, ex ' i in omnium virtutum , fidei cum primis, hei, id caritatis:
tum ceterarum, quae in mente, aut voluntate resident
108쪽
-dis Et ascitus TAE R i A CAEO omnis illuminataram mentium pim motus, ut loquitur am ep-1' ς0i ctor epistolae ad Demetriadem , quae inter a Ambrosianas extat, dc quid furta vi orum suasionibus agit etiamnum
Deus vi velimus , non solum extrinsecus, sed etiam Duri 1-
secus , ubi nemo habet in potestate
gustinus. Hic autem interior amatus gratiae, vel solae mentis illuminatione constabat: vel etiam voluntatis permotione , quam suauitatis cuiusdam ad recte agendum occuparet illecebra. Nam utrumuis dici probabiliter potest.. IV. NuNC autem, post primi parentis culpam, partim ζadem, partim diuersa suppetunt adiumenta gratiae. Ac primum illud externae prouidentiae, quod beati. & incorrupti status proprium fuit; eo interrupto, velut fractis tubulis e fonte saliens aqua, suppressum penitus exaruit. Itaque malis omnibus, & incommodis, quorum vis ha- .ctenus compressa suerat, circumsideri mortale genus, in se starique coepit: ut per aerumnas, erroresque multiplices infelix,& animi corporisque cruciatibus referta
vita traheretur. His subleuandis, & ad salutarem exercitationem dirigendis, impensior, di, ut humano more loquar, vigilantior adhiberi cura debuit. Ea partim externa gubernatione, partim interioris auxilio gratiae, ut in Adamo, continetur. Sed utramque copiosior Cm, ac
vegetiorem, imbecillitas hominis maior, S superandorum malorum , per quae ille voluebatur, dissicultas postulabat. Interiori certe, cuius in intellectum , ac Volian. ratem ossicia partita sunt, noua operae facta est accessio; cuiusmodi pristino in statu nulla fuit. Nam ad concu-ehus lib. piscentiae insitam aegritudinem curandam, ac violentos ἐς D eius retundendos impetus, praesentius remedium, &rO-
id pibi. bustiorem , quam ante , vim adhibere illam oportuit. e id. de Hinc ς messicinale saluatoris auxilium ab Augustino voca- α δ ' tur: & 4 liberatrix tristia, & e medici gratia , & s opitulasib e. i. tios Laioris . tum victrix, d victoriosa; Maliis vocabulis
, quid ei veniat in mentem; ae voluntatis es, b ait Au-
109쪽
VrvcsNτir L pNis. '' appellatur, quae conflictum, & molestam, ac laboriosam operam significant. Verum de hac medicinali gratia, &eius efficientia ; tum quemadmodum ab ea discrepet, quae est innocςnti adhuc Adamo concessa ; non est istius loci, institutique disserere : nec ca repetere placet, quae super hoc argumento latius explicauimus, aduersus i lib. Armacanam i cholam ; quae Vincentius ne littera qui- hερ, ridem attigit; cum in minutis quibusdam exagitandis ni- To i lib.de natus, & odiosus fuerit. hq Pel.
CAPUT XXIV. Errata Vincently deinceps collecta per Jaturam. i. Pumbilitatis gratiam negat esse gratiam Chri .i, idque ipsism refellitur. 2. Ei dem mendax calumnia de Molina, celsio. 3. Et de Petauio.
Vn v M laboris istius, & inquisitionis in
tuam , Vincenti , theriacam, piget : aediti est, quod de exodio cogito. Infinita sunt omnis generis errata Opere in isto tuo , quod prae manibus habeo , quae si singillatim excutere velim, ac de unoquoque, pro eo ac meretur, & tua ratio postulat, dicere, ultra modum haec
lucubratio procedet. Itaque, quod superest , nonnulla per saturam in hoc caput sequentia huius libri comi-ciam abs te peccata, in illa, qua de postrem 5 tecum agere institui, enucleanda gratia. h scribis Variam possibilitatu , quae ex Christi meri b Vinc libtis datur, ad diuina praecepta seruanda, Pelagianam esse i gratiam. Hoc nimirum est, quod vos falso certe, ca- 'tholicis exprobrare soletis; adiutorium illud, quod homini bonum ut velle, vel agere possit, necessarium praedicant, non esse Christi gratiam: sed hoc solum, quo
110쪽
rem ad bene agendum necessariam , solam naturalem facultatem esse dicebat, hoc est liberum arbitrium; & eam esse gratiam interpretabatur, quam Scripturae praedicant: ut in libro de natura δί gratia Augustinus assirmat. Qui& fatetur se, cum Dei gratiam, siue adiutorium, per qued
esse homo ab Pue peccato potes, apud Pelagium legisset,l
ritia repente perfusum , quod Dei g tiam non negarei, per
quam sitim homo iustificari potes. Sed postea deprehendi sie, gratiae, ac possibilitati nomine solum intelligi ab eo liberum arbitrium cum legis notitia. Non dubitaret igitur Augustinus veram Christi gratiam in ρ ibilitate illa consistere , si eam in caritate , hoc est in illuminatione mentis, de voluntatis permotione collocaret Pelagius : uti passim tum in illo libro ; tum in eo qui est de Christi gratia, aliisque demonstrat: quam h appellat in-s irationem flagrant ima , o luminia imae caritatu. Hanc vero nos, aliique, quibus conuiciaris, κεκραγὶς s Is α , , illam, inquam, gratiae possibilitatem , quam Augustinus in Pelagio desiderabat , voplane catholicus e siet. Molina, Lessius, ceteri, quos Ar-rna cani immerito vellicant, agnoscunt, ac praedicant. Quid te ver b icientem attinet, falso illos crimine tradu-Cere, cum ex illorum omnium scriptis facile refellatur 3
II. Nam x: quod Molinam asseris , aliam in homine lapso,quam S. Augusinam, libcriaiems xse, qua iratiam, mi domina pe quam ducata tam verum est, quam quod alibi occinis, illum eundem, male abiisse ex eo iudicio, quod de illius opinione Romae est habitum. Quam ineptam, commentitiamque fabulam validissime confut uit doctissimus theologus R. P. Petrus a S. Iosepho ex Foliantinorum familia, in eo libro, quem de hoc argumento, nuper edidit, acri Neologia huius temporu inscripsit. 4 Eiusdem genis, & aliquanto etiam minus considerata est P. Leonardi Lesiij criminatio, ' quod in quadam precatione ita scripserit, Posuisti, Domine , omηia is