장음표시 사용
341쪽
Donatista, ut sibi detraonstraretur, benam ess redire in Catholicae Ecclesiae gremium. Non aiebat: Pgeminem ad ma- iram esse cetendum. Aiebata. Nemnem cogendam esse ad bonum
Hoc est, ut jam sibi persuaserat bonum esse, quod Catholici
sibi inculcabant, aut saltem non negabat, concedebat, ego lovum,aiebatque se vecte errare se vineperire in Hae
resi sua, uti infra Augustinus tradit. inid aliud ergo L picus vir ad Donatiitae enatum reponere debebat, nitio stendere , homines quoque impelli posse, atque debere ' Quod Augustinus apposite facit producto vulgari eorum temporum exemplo , cui vel ipsi Donatistae nihil
obiicere vellent, eorum nempe virorum,qui ad Epistopatum suseipiendum, hoc est, ad bonum amplectendum,c xebantur. N1hil ergo facit huc animadvertere , Donatu stas malum putasse id, quod facere a Catholicis cogebat, tur. Ex Dondii uItronea c0nfessione assumebat Augustianus, Hi bonum eme. Tum ex Logicae regulis id tantumm do evincebat, quod soliam a Donato negabantur, videlicet, cogi bomings ad bonum debere. Si bonum id esse negasset Donatista,tum Augustinus aIiter sibi ad negantem resiporidendum novisset. Qiiamobrem nemo Logicae praeceptia, astructus non intelligat , quantum ad rem faciat illa A fustini responsio , de quantum conixa a Logica alienum uitiat ea respondere,quae si Phereponum audire volumus, resipon denda tunc erant. Pudere deberet hominςm Criticum tam supinὸ Ccnsorem asere.
Non inseruatur ab Augustino Ecclem trium ρxiorum secuti brum, necisse eidem Gngitur aliqua dissimulatio iniqua. v omnis perseecutio improbara a veteribus Christianis, sed ea taηti vi, qus pro errore contra veritatem exercebarur. Neque Ethnici crimiuari iurepotui sent poenas mode-νatas in aversos a Religione vera tutas. Augustinus eris ga Munichaol mitis, sid non idcirco incusandus, quὸds latares Hareticorum vexatimes deinde laudarit. WAcin ab iis, quae ad Epistolam i8 s. olimso. Augustini' pag Animadv. habet Phtreponus , expedire sese potiar,
342쪽
IN RELIGIONIS NEGOTIO Lib. H. 3ι x
posset, quicumque Donatistarum inciniam.aut ex ipsius Ibpra memorati Presbyteri facinore, aut ex tot aliis Hi- istoriarum monimentis colliget, eoque magis qui demum animadverterit, quam nullis rationibus, sed solum india snis suspicionibus omnia corrumpere, ct de nigrare Phe- reponus soleat. Quam artem si in isto Censore probare
velimus, jam nihil erit, in quod se vire impunὶ non possimus, culpamque falsitatis conferre. Sed ne hic quidem is sint respcinso dimittendus est , quippo multum exspatiatur, ut ostendat Augustinum non animadvertisse , quantum ipse universam Ecclesiam Christianam trium priorum a Christo nato saeculorum suis dictis infamaret. tam malἡ Ecclesiam habeat Augustinus, videamus. Don listis d icentibus , petiisse a Regibus ι estolos ιalia, hoc est, ut vulgo dicitur, non invocasse faeculare brachium Pro tutela Religionis verae, Augustinus respondet in ead Epist. i 8s . Cap. V. 'β. 39. Quis inno in Christum credideras
Imperaur, qui ei pro pietare conira impietasem legos ferendo si viret, quando adhuc Mud Propheticum complebarar : Astiteruns
Reges terrae, se Primipes convenerunt in unum ariersus Dom.
num cta ersAs Christum ejus i Tum additi ex quo Imperatores Christianae Religioni dederant nomen , potuisse illos, ct debuisse pro ipsa Religione tuenda, ct errore profligando, leses condere, Chriitiana tamen moderatione dignas. Hinc Phereponus infert, Augustini mentem esse, a primis Christianis improbatam non fuisse persecutionem omnem: quod si verum esse ponimus, infamis ex Pher poni sententia fui sset Ecclesia sub Ethnicis Imperatoribus, graviter semper de persecutionibus , quasi humanitati
contrariis, conquella. Exspectamus a Pherepono argumentum , quo palam fiat, tam absurda consectaria venire ex Augustini sententia. Ecce.di enim dicamus christianos a
liquiores ea sanι- de causa vexationes damn; e , qu in sesezercerentur, non in Τιhnicos : habendi erant callid. a mulato res, qui tempori dumtaxas serviebant ; clim damnarens quas impia ct inhumana,quae imi lubenti me fecissen , lactuissent Tun ε vestigio haec alia subjicit: Neque enim is stiores ori a-ηi damnabantpersecutionem, quam ibi patiebantur, IMomnem emrino, quacumque esset. Postrema haec verba si peFendantur, quamvis sipeciem praeserant rationis, oc conlirmationis superiora, nihil tamen aliud continent quim id, quodiri quaestione est. At quaeso non adferat pro re comperta Censor iste, ὲ vetustioribus Christianis omnem omnino
M. uinque esses, persecutionem damnatam fuisse. Hoc ill ο
343쪽
ciicit, sed hoe illi adhuc demonstrandum remit. Superiora ergo repetamus Phereponi verba,quae sanἡ ad rem promissi tam faciunt.Ad ea vero ita respondemus,*ntiquoSCnri hiatios non ideo de vexationibus filisse conquestos, qubdin sh, oc non in Ethnicos exercerentur; sed quidem quod
edi ercerentur contra veritatem, S contra veritatis patronos, ric in patrocinium patentissimae impietatis, ct infelicissimi oc apertiissimi erroris. Expostulantes de iniqua cri
delitate nunquam negarunt, quin moderatae persecuti
nes aliquae a legitimis Regibus exerceri licite possent,ut ab impiis opinionibus pars populi sibi subjecti Iiberaretur. Ergo nihil dissimulabant Christiani veteres, neque Iem nori serviebant, neque libentissimε idcirco Ethnicos per lectiti fuissent, si potuissent; nam quamvis id liceat, aegrafainen a Catholicis semper factum est,neque parem Ethni cis vcxationum mensuram reddidissent clatholici, neque alia praestare cupiebant, quae nunc tibi Phereponus fingit,
atque adeo sententia Augustini veterem Ecclesiam mini-ii h infamat. Sensit Phereponus haec sibi illico reponenda essὸ ι quare hanc nobis fultam defensionem eripere conatur, ita scribens pag. s 2 3. Nenpebrant dicere Christiani ,se veritatis esse
Putri nos Ethnὰces menaeaei;. Nam quamvis verum hoc esset, con-'
vis Ethnici se pro veritate stare putarent,attamen Christi-ε ni minus perspicaces fuissent,ctratione convincendi,atq; exarinandi superstitiosi furoris nunquam prudenter iniis sint, si persecutionem omnem, quaecumq; sit,damnasserita 'Tunc enim Ethnici,qui sese eIumbes plane sentiebant,dum eo res veniebat, ut Christianos ostenderent non pios, non veritatis patronos, se vero non impios,non mendacii sectatores, vires festimplassent,ctfortis sanaos,imo ex una pam te invictos se praebuissent adversus Christianam genterit. Nimirum dimista quaestione illa, utrobi, nempe,Veritas clast eligio vera staret , Iubentissimi in alteram quaestione insinvasissent, mim,scit. improbanda sit persecutio quaevis. Argumentis autem tum a naturali ratione, tum ab omnisi
Populorum4nstitutis, tum ab ipsis Christianorum SS. Li oris, facilὲ ditetis, ostendissent, licere Magistratibus legi, timis persequi, &divexare , improbos ac in pios , vestut cmendentur, aut justis doni poenae. Nos eontendi muss
344쪽
inust , in hujusmodi controversia rationibus obruendos
fuis16 Christianos. Quod profecto eorum apud Ethnico/bonam alioqui causam pessumdedisset, quasi Christiana gens,quam impiam,aeque superstitio iam illi credebant,ea falsa opinione eximere sese voluisset debitis impietati suppliciis Saltem,ut quisque intelligere potest,dissicisis illa quaestio dissicilὲ composita fuisset, atque interim , dum icomponereturidebacchari perrexisset confidenter inChristi gregem Paganorum furor.Restabat ergo,ut ad priorem
quaestionem, quam unam revera nos dicimus agitatam .
regrederentur Religionis Christianae patroni contemp-t6que Phereponi consilio,hoe solum peterent, hoc probarent, nempe ab impietate, atque a superstitione nimium abesse Christi fidem; impium contra, atque superstitiosum esse Idolorum cultum, atque Ethnicos pro veritate minimi stare Si hie vincebant Christiani, ex ipsorum Ethnico. rum sententia divexandi amplius non erant ; non enim iliatos,qui se pietatis veritatis cultores probabant, suppliciis addicendos Ethnici credebanti At hoc facilὲ, ct ilIico, di invictὸ ostendere poterant Christiani , Nes Pherepono judice : tantum eminet ac patet supra Ethnicorum sum stitionem veritas Religionis Christianae. Quod Christiani tantum sero profecerint,sero Levitiam Tyrannorum eva Ierint: non causae infirmitati, non spreto Phereponi consi- Iio,tribuendum,sed impotentiae, α coecitati Ethnicorum, quam hic pluribus describere non vacat.Non ergo ut Phe- reponuS autumat, arma in semetipsos Christiani suppeditabant Ethnicorum crudelitati, dum sentiebant, licere persequi impios; nam cum se imeios iron esse ε vestigio Mevidenter ostenderent , simul etiam persecutioni naodus erat illico faciendus. Ministrassent potius rationem perpe-
huc se tendi, si quod Phereponus eos fecisse velle ocontendassent, ne atram pios quidem ct sit perstitiosos, s: sacrilegos licitum esse animadvertere, iniquδ vexari, quos ideo vexas, ut impietatem erroresque nefarios contra divinitatem eiurent.
Non conquiestit Phereponus, sed haec addit: S μια; na
sia usi ficoporum, Ac.ι alioquin in paries alissens, Christiaηυramare ens, quoi messis ct malos homines , qui non dicetianti
quod Antirens, cism Religionem liberam es oportere clamitabanh.
345쪽
m Persae, fasia Chriinanis obicerens MaIε accidit vetustioribus Ethnicis, quod hominem acutum, qualis est Phereponus,illorum aetas ac superstitio non tulit.Eos enim istem lasse monuisset, ut in Christianorum animos profundius inquirerent, seque diligentius liberarent a gente seditiosa, ct vindictae sitim occultante At nos aequius putamus, Ethnicos , si praevidissent, quae vere a Christianis Imperatori bus praecipienda erant , nulla infamia aspersuros fuisse Christianam sui temporis sentem siquidem fecissent,
iniqua, ut caeterae aliae, fuisset haec etiam accusatio. Nunquam enim clamitaverant Christiani, non licere legitimis Principibus superstitionem S manifestam impietatem proscribere, ct salutaribus poenis urgere impios ad meliorem sententiam; sed quidem superstitiosum S apera secrilegum Idolorum cultum Christiani appellabant. Deinde magna inter EthnicorumWChristianorum persecutiones intercessi differentia; quippe Ethnici invitos Christianos
coegerunt, Ethnicos vero invitos nunquam coegerunt
Christiani veterem suam Religionem eiurare. Imo quae capitalia supplicia memorat hic malevolenti animo Phe. reponus, in neminem decreta fuθre, quod Ethnicismo in. time addictu semet, sivδ quod Christo nomen dare detrectaret; sed in eos dumtaxat, qui externum Idolorum cultum de nefaria sacrificia, impiosque superstitionis illius ritus vetitos exercere palam deprehenderentur. Quamobrena inique talia Christianis effrobrassient Pagani,qui sibi,
cum rerum potiebantur,fas esse censuerant, invitos etiam Christianorum animos cogere timore mortis ad ejurandum Christum. & Idola colenda. Iniquissimo autem tanquam seditiosos , de vindictam anhelantes dictitassene Christianos,quos, uti Sanctus Cyprianus, Tertullianus, Ecalia antiquitatis monumenta testantur,obsequium de fides erga legitimos Reges potissimum commmendavit, quan-
qciam in eUm numerum oc ira eas vires excrevissent,ut Paganorum jugum excutere securi jam possent,&quanquam tam m Ih quotidi haberentur a sevissimis Tyrannis , ut non destitui patientia ad miraculum accederet. Quare si Christianis ea,quae Phereponus sibi persuadet, obiecissent Ethnici superstites, ipsi nunquam sanὸ ad Christi Religio nem inviti coacti: habebant Christiani, quo eis ora statim obstruerent.seque I limulationis, ct perlidiae, Sc crudelitatis nota defenderent.
Cum non sint, nisi suspiciones inanes, de odii dumtaxat ac livoris testes,praetereo notas,quas Phereponus habet ad
346쪽
IM RELIGIONIS NEGOTIO. Lib. II. 3 ις
, se .CCCLIX.Augustini. Alia nos vocant. Quam sincera Catholicorum, saltem pIerorumquς, caritas foret in Donatistas,iam supra docuimus,st eorum temporumHistoria luculentissimi docet.In animadversionibus autem ad p. 1.g α.Libri contra EpistolamManichaei exosculatur Phere-ponus ea Augustini verba , quibus se a perseeutione e , num, Q mansuetissimum erga Manichaeos praebet. II, inquit Augustinus,in nos favi figus nesciunt,cum quo laborerum inveniatur', quam H cile cave Lur errores. Isin vos
Iam ana,cto.Sed oppido Censor dolet,Augustinum ad morutem usque in tam pia sententia non perstitisse ; nam hunc Librum scripfit S. Doctor circiter Annum Chr. 397. Anno autem ia.planε mutaVerat mentem. Ne nos quidem inficias imus quin pia fiterit illa Augustini sententia ejusquel verba nos quoque estε in eorum animos immissa veIImmus; qui nimio interdum rigore in Haereticos saeviunt, perdere,quam sanare malunt errantes. exum debuit Phe- reponus ostendere, impiam fuisse alteram sententiam, inquam se meliori consilio transiisse postea Ausustinus ipse fatetur. Nos aequὸ piam,& Justitiae consonam, de praeterea Ecclesiae ipsisque pertinacibus atque phrenetici utilioremfπε numero esse alteram etiam, dicimus. Ut enim pium esse potest facinorosis parcere, de non sievire in improbos, quia peccare humanum est . atque a vitiis criminibusque dissicile abstinere se possunt homines,virtutemque sectari; ita pium, ct aequum, α Reipublicae, ipsisque scelestis utile
est,in eos interdum saevire, ut aut ipsi aut eorum exemplo caeteri emendentur. Neq; aliter tum sentiebat Augustinus,
vel cum in priore sententia fuit;siquidem scribit in eodem
Lib Cap. l. Dominumpe ervo uos regnariubvertere erroris, emen andes esse potius qu perdendoserrantesad emendana
di autem rationem pertinere ait supplicia,exilia, orbitates, oc molestias corporis. Cur vero mitiorem in Manichaeos agendi formam probaret Augustinus ipse docet,quia olim ejusmodi errore deceptus dissicissime ad lucem veritatis
evasit.Caeterum cum ἐν vos a Diant,cto. Dubitare cci .l gor, nu respiciat ad justas punitiones, sive ad Lalutares pc l nas a legitimis Magistratibus in saeresim pestilentissimam
decretas; an potius ad rationςm disputandi, eosq; coarguendi,quae cum aspera re saeva esse possit,lenis tamen potius Augultino usurpanda videtur inquitCap. a.3.3 viro in etes canniηὸ non pessim,quo cus mei um iis tempore, ita miro δebeo sustinere, ct ιanta postentia vobiseum agere, quanιa mecumegersosremmimia, corsuvesro in Maserat sus is caecus errarg. Auguin
347쪽
Augustinus certὲ saevire flagris, oleastitationibus in Manuchaeos non poterat;poterat quidem duputatione ac Libris. oocumque tamen intelligas, cert. nusquam ibi Augu- si us Hamnat, uti Phereponus sibi permant, promulgatast Christianis Imperatoridius in Manichaeos leges. Qtibdautem Phereponus miratur , ab Augustino coeptas esse probari Haereticorum persecutiones,eodem tempore,quo gratiae ineluetilbilis inspirationi omnes bonas hominum actiones tribuere carpit: iam diximus , divinam Fratiam praedicationibus,cosortationibus,miraculis S ipsis etiam salubribus vexationibus uti, ut viam sibi sternat in homunum corda,quibus nunquam adimit essentialem volunt iis libertatem. Valdh autem fallitur Censer, ineluctatuis gratia nomine significare vult, liceat loqui ct Calvinianam gratiam Augustino placuisse. Non alia hieei fuit sententia, quam Catholicae Ecclesiae, ut jam doctissimi viri demonstrarunt; quare nil mirum, si cum ea Augustinus componeret sententiam de iusth adhibendo rigore in pervicaces Haereticos,
Donatista multorum criminum rei, ct puniendi quoque ex logibus politicis. probata ab ipso Deo moderata flareticorum vexatio. Inepta declamatiuncula a Pherepono ass-cta veteribus Christianis , qui persecutionem Ethaicam ideo injustam vocabant , quia pro impietate erat. Maxima distarisas inter Ethnicos, ct Christianos Imperatores , quod est ad νexationem seubjecta gentis. Ad summas potesatespertinet cisrcere impios, ct a vera Religione de-
I Ibenter jam dimitterem istam quaestionem, si Pherep
' nus,quem nimium urunt DordracenaeSynodi tempora,c parium infortuniorum timor, finem loquendi hac de re facere posset. Tanquam ergo ni sit hactenus amitiiset, isi Augustinum animosius iterum insurgit , cum hujus Librum primum contra Epistolam Parmeniani commeritatur.Decreverat Constantinus Augustus in Donatistas, non semel inCoeelli ni accusatione falli convictos,animad Vedi
348쪽
IN RELIGI H NEGOTIO. Lib. II. 3 i
rere. Hoc immaniter, sc Osio Episcopo suggerente, a Constantino factum, criminabatur Parmenianus. Iterum Hae
gravissimὲ non laedat, Qui calumniis alterum petit ; quasi reverissimae poenae ab iisdem Legibus propositae antiqui .
tus non fuerint eontra Calumniatores, ct falsos accusat res,eosque potissimum, qui xl sudistinum ali, Imperatoiseemnaιia corruptumisisse cr--nabantWAFaues, ut ex Augustino intellisimus, Donatistae fuεre. autem supplicio dignos ex ipsis etiam civilibus Legibus non reputareti Constantinus Donatistas,qui ad judicium suum toties a pellarant, toties falsi convicti fuerant, ct tamen ImperiaI Decreta flocci facientes,quasi causam obtinuissene furiosis Schismate seui falsa ipsa accusatio originem dederat) tam pervicaciter Ecclesiam dilaniare atque infamare pergebant'Attamen Constantinus, ipsius λrsitan osii preeibus
delinitus, longh mitiori sententia, quam mererentur, Donatistas compressit, uti ex Historia constat: quod non satis conitiderasse aut considerare noluisse Phereponus videtur. Capites. ejusdem Lib. i. contra Epistolam Parmeniani de Haereticis ita scribebat Augustinus: In quos ex ovouiso Imperio Deiore manifestum hominem Impertam. multa quibus coe eeremur se rivis eoa ιma sun/ ε Minoiam H encis quoquo modus allem Christiam ne ne dealbatis,fes etiam ieris Paganis, ore. In hune locum ita seribit Phereponus pag. 6o3. Remilaeo is Aufinus, quam puta ν, occultum esse Imperium Dei demeaean is Harmeis ; nam prefectis ariὸ in s ostrum rimis Iures uι ne irae, asius quinquami proferreaMuc potueris.Tum addit, eo latente imperio, excusari non posse Christianos Imperatores , qui Ethaiacos i tmi mrras opiniones modesictis habueruns. 4: contra sentientes gravibus poenia asseeerunt. Non enim res tanti rammenti, cujus sium 1amborrendarisisque , unquam a Christianis tentanda erat, Dςo non tantum tacente, sed etiam tot is: tantis de amore in universum humanum genus iteratis praeceptis disertissimis satis aperte rem vetante. Quod est ad Augustini verba, nemo non intelligit, ouiso Dei Imperio significari internam illam inspirationem , qua Deus cum Reges , tum caeteros homines ad optimas ct justas leges condendas, re ad virtutis
349쪽
opera oeeulis licitare solet. Phereponus vero ImpeHωm Dei, siri praeceptum , de Vexandis Haereticis aperth conis
scripeum in Apostolorum Libris exigit ab Augustino,qur
si ab Apostolis omnia Regum Jura Litteris configi arida fuerint; quasi Ius Regum in pervicaces Haereticos , tibi a que Ecclesiae subjectosi ex ipsis Apostolorum , aliarumque sacrarum Litterarum locis, rith non deducatur; ct luculemtissimὲ demum non persuadeatura recta ratione. Cer
Haereticorum vexatio res magni momenti est sed nos nullas indeo horrendas sequelas novimus, aut saltem non ais lias, quam quae comitantur vexationem justam malorumae improborum hominum. Ut enim istos ad meliorem
frugem, ita illos ad meliorem mentem Magistratus legit mi, dispari tamen severitatis genere, pertrahere nituntur. Quod eum accidit ct taph de Haereticis accidisse notum etaptima est vexationis adhibitae sequela tum homini eis mendato, tum Regi emendanti: quae certε optima sequela lonσὲ superat depensat quaecumque Phereponus amerreeontra possit.Homini autem non minus turiendum sibi est ex impiis opinionibus,ε contemptu Ecclesiae ex HaerelictSchismate, quam ex malis mωribus. Proinde vituperare non potest moderatas Imperatorum Leges In Haereticos ,
nisi qui pravas de Religione opiniones nihil hominibus , nihil Ecclesiae verae,nihil Reipublicae nocere sentit, oc 1ni.
Quum putat urgere errantes , dc pervicaces ad veritatem dignoscendam atque amplectendam, sive cultodiendam. Neum vero quod tot praeceptis amorem in humanum genus exposcat Deus , idcircb vexationes moderatae in Haeretieos interdictae dicendae sunt. Nam vel ideo nos illas ab ipso Deo probatas assi amus , quia ex amore si vh ca ritate in Haereticos exercentur , quoS non minusquam nos veritatis asseclas ct erroris expertes vellemus , ut ipsinuoque nobiscum Deo miserante ab ira ventura liberemtur. Amat & qiii castigat. innumera id exempla ostendunt,
de Iudicum in primis, qui justis poenis nocentes plectunt,
ut perversas eorum voluntates sanent. Alioqui ne morum uuidem crimina Deus amantissimus hominum aut punita
vellet, aut ipse puniret. Sed quod Censorem istum in tot paralogismos conjisit, illud est , quod tam Ethnicorum, Quam Catholicorum , atque Haereticorum sententias de Religione pari gradu habet ta uam meras opiniones, hoc est , 1 certitudine aequὸ dissitas : qua in re an non
ipse, qui tamen se Christianum dicit, desipiat , eruditi
350쪽
IN RELIGIONIS NEGOTIO Lib. u. 3 is
Ad Ethnicos Phereponus se rursus confieri , quos capiatali supplicio,ii sacra Diis suis fecissent,nauli tandos, decretum est ab Imperatoribus Christianis. Crudelem appellat Censor , ct Christiana mansuetudine prorsus indignam hanc legem. Augustino autem hujusmodi edicta laudanti
talia reponit Pheremnus pag. 6os. Haec seseαι laudar. , omnia a Chrsianis, per tria ρrima secula .licta centra persecuti nem Religionis causis, qua uisa μι malainde dicta , seri habenas. Stultum enim . preugnare, quod aquis um e putares; nam non per cutio . a quas per se malagosuisses ab iis oppu-
risidiantum quaGeret contra recterienti tes. Crambem re coci uere nos cogit Phereponus, ct reponere, oppugnatam
a C istianis fuisse non omnem persecutionem , sed eas taricummodo,quae exercentur in verae Religionis pernici. em, ac in tutelam impietati' Id ergo olim oppugnabant
Christiani suis voeibus S scriptis, quod iniquissimum eriputabant , cum nemph ab impiis Ethnicis in Christianos
recta sentientes fieret, aequissimum vero putabant, si pro Veritate contra errorem factum fuisset. Quae hic quae umbra stultitiae t At inquit Phereponus: Cupiebam oriasiani abΕunieis, dum Ethnici eranι , omnempersequendi ariis mum abici, dipo est a5 iis non vexari, quamvis obnita creuerens eos in errere versari,quod mutuu locis probari possi Nos expecta. mus testem, aut rationem aliqiram, quibus demonstrare tur, Christianos omnem olim, quaecumque esset, persecutionem detestatos..Phereponus assert id solum , quod in quaestione est. Mulus locis , inquit ille , probari iri posses. Cur tam avarus est , uine unum quidem producat i Aenos Iegimus Christianorum veterum Apologias, Iustini, Athenagorae, Minutii, Tertulliani, Cypriani, Stimilium , ct nihil tale reperimus. Toti illi sunt in demonia stranda veritate S probitate suae Religionis, in calumniis evertendis, in Ethnicorum impietate , ae injustitia prodenda : quo facto rectissimὶ concludebant, iniquam esse persecutionem , quam sustinebant , atque adeo ab ipsa
cessandum. VΑt Phereponus, Iubenter dimissis veterum testimoniis, mirabilem rationem loco eorundem de suo penu educit, ita seribens. Via si Christianiperue sienem non improsabanι,
si modo a pem Lentientibus in errantes exerceretur; operimi et eos, si animum nudare vetasMι , Ν Ειhnicos algoqui: Nunc quidem , aeam infirmiores fumus , o Τιhnici , a vobis dissenιientes clemenserieri cupimus. Se I quando rerum potiemur, necasia is , non eamdem inmem n vobis'asare saluimus :