장음표시 사용
441쪽
Augustinum, quo maximh delectatum fuisse Phere8onum nostrum arbitror. Quod ii nomine saeculorum subioquemtium in Pelagii opinionem dilapsorum animus Pherςpono fuit fictificare aut Catholicae iplius Ecclesiae sententias nune passim in Scholis re Conciliis consecratas, aut nomnullas tantumodo privatas Catholicorum Scholas, a Calvini atque Jansenti deliramentis, longε quam reliquas, remotiores: qui tandem ostendet ille,Pelagianismum ab iliis fuisse adoptatum ' Id quidςm effutiunt a doctrina Augustini mirum in modum exorbitantes Calviniani atq; Jansentant,quibus fortasse Auctoribus hanc nobi c/lumniam
Phereponus instruxit , sed quantiim id a veritate abiit, α quam nulla ε damnatis Pplagii opinionibus inter Catholi cos toleretur, jam plurima scriora prodiderunt. Quod autem ait, subsecutis iaculis issa Pet ii inculis ipsimet sancto A ugustino fuisse adscripta, re per hyperbolem dicitur, ct nullius planε momenti est Non opuscula Pelagii,sed unum tantummodo, hoc est illius Epistola ad Demetriadem conscripta, Augustino a quibusdam , sed paucis, sed ineruditis, sed per impinam inconsiderantiam, adscripta fuit. Inter Augustini Epistolas eam consultod scripserant nonnullinu. 42 quippe quod illius confutatici in siibsequente Epistola Alypii&Augustini ad Julianamo metriadis maptam legerexur. Quid refert,si pauci e mera oscitantia illam quoque Epistolam pro Augustini foetu a
ceperintl Num continuo etiam Pelagianum essece Augustinum' Num subsecuta tacula dici i irco possunt Ῥῶ
reponus, non 'μransebiserisauere, antum tirum Θυ his. Abeonsectar fluuise concoquere, Mimiam enimvero rationem ur Augustinum posteri in Pelagii sententiam debuerint pertrahere.Tot Libris,tanta vi rationum,stper tot arie- nosAugustinus in Pelagianos decertavit, compluribus et, am in locis invidiosa eadem confestaria, quae Π nc Phere-Ponus, di ante Phereponum Pelagiani obiiciebant , a sua sententia ipse removit , ct tibi concoquenda non ςsse demonstravit. Necesse ergo est, in illius Libri hospites me rint,qui eum tandem conseniisse Pesagianis si1 Pherepcino fides sunt arbitrati Neq; nos audire pigeat ipsumAugustianum ita loquentem in Lib.de Gratia dctib Arbitrio, P. .
berrima autem est altera ejus sententia,quam h Lib de N tura α Gratia,atque ex aliis Augustini Libris desumptam, Tridentina synodus Sess. 6. Cap. 13. his verbis expxessit et
442쪽
iN RELIGIONIS NEGOTIO Lib. m. or
Deus imp bilia nocubes, si iubendo mone Θ facere quodpos ,c, petere quod ρῆμδεμ Aku-ι ιρ s. QNergo dictitat Pliereponus in Augustini sententis Deumjubere η es. Hlba ρ Et chii; alia objicit conseiraria,quae jam ipse Αὐgusti nus explosit ' Sed nos repetimus. S taph repetendutu erit: intuenda contra Augustinum Pelagii causa non raro criminationum materies prurientem Phereponum defectura
fuisset, ii Augultini doctrinam ea; 4ugustino ipso, ejusque veris discipulis, h, e. ex Theol lis Catholicis, discere vo luisset,i nautem 4b infido illius Interprete Glvino, ilia siue personatis Calvini sectatoribus Sed hic amavit Phere ponus creders in viso tibi in multis Calvino,ut sibi specio. ius deinde aliquis esset color debacchandi in invisum sibi
aliis de causis Augustinum. Pergit idemCen sor Africanis Patribus insultare,quorum sunt haec verba gratia) nastra volunta/isar vum Φerὸ
liberum um a carnalium Concupisiensi rum dominationes Iu
jatur, ae ense Doniano: Si vos Filius liberaverit,tunc verἡ Iiberi emittis: quoάauxiliu des .mpei M, quae M in Cisruto Iesi Domino nostro. 1nquit autem,non d0hitasse Pelagianos,quin
divina gratia homines ά peccatis liberarentur, si modbearecth uterentur; sed putassis, e dum grati posse homines
abuti, ac praeterea neminem este usque adeo mancipatum peccato,ut gratia illa excitari nequeat, /d servitutent illam fugiendam, Tum subdit: δε qui ibi molunι boni μὰ ινρο
sicani,quandoaιιlum. quod auxilium fides impetrat φ υ nim auxiatum, quod fides impetrat, non estgra ia , qua fimus Christiani,quae araecedit eum, non e mIeguisur. Nam quandeeredidimus, de aliquid a Deo impraramus,sem fumus cir .ani. Redolent ilia verba denupelagianisenaem, auin se quidpiam.
ItMue ςoncludit, bonos illos viros nondum satis intellexissedoctrinam Augustini , aut hoc esse additamentum, cum , ut Bededicti ni adnotant , ea verba desiderentur in duobusCodicibus MisSed ne hig quide Censor mentem Λfricanori Patrum in ea Lpistola,aut argumentum hoc satis intelligit iij i5q; minus studet,ut intelligat. Chartam implere censuris, homini cura est. Tum nihil penit, an accurath, rἡque ascuset.Ut autem ad rem veniamus, multa sunt divinae gratiae munia,multa nomina, ut passim Theologi animadvertunt. In nonnullis cum Ecclesia Catholiea Pelagius conveniebat,dissentiebat i 3 aliis Potissima autem controversia erat num divina Caritas, quae tum gratiae eLfectus est,tum gratia dicitiar, imo gratiarum omniuna maxima est,i viribus n/tivis liberi arbitrii oflueret, an vero,
443쪽
speetali es gratuita Dei in voluntatem spirantis misericoris dia Illud Pelagitis,hoe affirmabant Catholici. Nimirum aiebat ille, in voluntatis nostrae arbitrio potitum esse, viribus nostris concipere,quandocumque lubet morem Dei, seu earitatem vivificam,Deo ipso eum amorem, eamq; caritatem nobis pro sua misericordia non dante, neq; in voluntatem inspirante. De hoc impio dogmate primo hune eam Epistola Africani Patres Inquiunt autem,eam esse Pelagii opinionem,talem videlicet hominis institutam crea. tamque misse naturam, quae legem Dei implere, sive operari ae perficere justitiam, fine alio intemo Dei adjutorio possit,quippe sola sibi suffcit in tanto negotio humana n itura. Consequens hinc erat, vel gentes sinε fide, α sinh e ritate infula, amare Deum supranaturaliter, ct complere utiliter ac piὲ legis praecepta posse, caritatem a nobis, ona Deo, in nobis gigni. Quae omnia, quantum a disina revelatione abhorreant, nemo riori sentit, si vera est uti v rissimam nos esse dicimus Catholicorum sententia assi maritium, naturam humanam, liberumque Arbitrium obprimi hominiueccatum nimium esse debilitatum, α ex L solo non posse,ut ad salutem oportet,credere, peccatum abiicere,ac fugere, virtutes , ac praesertim Caritatem induere, atque alia ejusmodi facere, nisi Deus sua gratia, chsingulari potentiae suae operatione supranaturales vires ei dem largiatur,ct voluntati caritatem donet, quae, ut diximus,praecipua est gratiaDei,de qua cum Pelagianis Iis erat.
Hinc Augustinus in Lib. de Gratia Christi Cap. i 3. exigit
ab iis,ut gratiam confiteantur, quae fendas iantummodo
veratarem, verilm etiam impertias caritatem. Tum Lib 3.c. I i
Moeneeritis, M. Idem saeph Augustinus inculcat aliis in De hae igitur gratia, de istius caritatis,quae 1 Deo est,ri cessitate ad servanda legis mandata , atque adamandum ipsum Deum, praecipuε agunt in ea Epistola Africani Pa.
cati iugo, scab effectibus peccati, scaptissimi atque expeditiessicimur ad divinam legem implendam, si Filius nos liberaverit
444쪽
raverit per gratiam Dei, non autem si arbitrium nos miti Per vires suas liberaverit nos,ut falsis fieri posse arbitrabaiatur Pelagius. Idcirco frustra animadvertit Pheremi usae lagianos admisisse remissionem peccatorum , sive disinam gratiam,qua homines ὰ sessaιis liberareusin, f meM ea rem uari. rentur. An Deus sua gratia peccata hominibus ignoscere tunc non disputabatur inter Catholicos, atque Pesagium,
sed quidem an gratia ista hominem iustificaret se laremis.
fione peccatorum , an etiam earitatem mserret in homi . num voluntates , per quam poste, opera pietatis praest retitur. stam caritatis insufionem confiteri nolebant Pel
giani a Deo esse, sed quidem a nobis ipsis. Audi Augusti
tura cte Gratia Cap. 34. ct Capri Hoe idem indicant ipsi Africam Patres Cara. s. Concilii Carthagine habiti A. 1 .ini etiam in Epistola s nunc i 7. inter Augustinianas ad Innocentium eumdem Romanum Pomificem.Ipse Augustinus alibi, hoc est Lib.de Gratia & libero Arbitrio c. et s.
ad hoc unum videtur totamcontroversiam deducere, i . quiens: Unde est in bonisnuus caritas Dei Θ moximi , ni m. o Deo ρ Nam F non ex Deo, eae ex hominibus, vis ans Pri . mani; s amem ex Deo,viemus Pelagianos. Lege reliqua. me
igitur Africani Patres respiciunt, de nihil ad rem faeit Phoreponi animadvertio monentis, censuisse Pelagiarios per gratiam divinam homines 1 peccatisliberari, atque eadem gratia posse abuti. Muleb minus locum hic habet altera illa consideratio, qua Semipelagiani simum iis Patribus e Gdenter obiici e propter illa verba et auxiax Acin a-3.M. Nam inqui istis ruo Mes impraras,non stra. Aa, qua mus Christiani, qua antecessis fidem, non eam sequisiss) quando enim erebimus, ct si Myri a Deo impereamuaedam fu--ου christiani. Nihil minus cogitarunt hic Africani Patres, quam quod Phereponus semniat,hoc est.initium fidei,a que ipsam fidem ex naturie viribus, non ex Dei Sono, esse posse in hominibus. Auxilium illud, quod fidesimpetrat, nil aliud est Africanis Patrib.qU1m cari tas, de qua cum P lagio disputabatur. Hanc habere sinε fide in Cnristum ne 'mo potest; hanc ipsa fides justificans in hominis voluntatε. invehit. Expressit alibi Augustinus eandemsententiam in Lib.de Spiritu ociatera P. I a quo tempore cerisa Semia: Cc x Pela-
445쪽
pelagianorum opinione is aberati su inq; doctrinam satis antelligebat. At ille,inquit, of Ainctu, ias caritas er quam iris operaιur,ris unde .Eum si a impetroii t Ideni prodit:
go Africani Patres, gratiam istam idelicet caritatem an esse,qtia Christiani sumus,quia gratiam hanc soli Christi ni ct norunt, ct habere possunt, quia ita fidς praecedente cognosci ct recipi potere,eam diffundente Spiritu sancto in cordibus nostris.Iua caritas, ista solius hominis Christiani
propria gratia, ea est,.quae facit, ut non solum nominemur. 1ed α simus Christiani; nam babuero omne dem, ut in quit Apost. ι .ad Cor Xul. lia σι memes ιr feram, caristaι--ιem non habuero,nihilsum. Eodem anno uer 6.quo Patri Carthaginensibus ad Innocentium I. ea Epistola conscripta fuit, alteram ad eumdem Pontificem dedere, quae t riter Augustinianas, olim 9 . nunc est. 377, Aureliua Carthagi riensis, Alypius,Augustinus,Evodius, ct Possidius. Eorum
verba sunt: in intellexissent L sirpi Dio spolitanae synodi)eam istam Pelagium dicere graιiam , quam etiam mim is habemus,cum quibus hominessumus ; negare veris eam, qua oria an. - ΚΓ. Dei fumas: quis erampatienier Calhelicorum Saceris aratim, non dicimus, audires, Iedanie AugesIyos ferris ' Quaenam autem erat gratia, quam versipellis Pelagius revera
negabat, ct ut ipse fateretur, instabant Episcopi Afri Sh,
bis gratia, quain Mamur ab iisquisaιε, ct qua reamur abis mirare, nam qua creati fumus cum propria volunιase, ita illi.
Quibus verbis fidem cum caritate conjunctam, fidem,quae per dilectionem operatur, utramque Dei donum, intelligunt Africani Patres. Igitur constare jam potest,quam in ni censura Phereponus laudata illa Patrum Carthaginen sium verba solicitarit,dc Semipelagianismi incusarit:quod etiam ut faceret, necesse habuit ipsa pervertere verba, scribens, non ut Episcopi posuerunt, grasia, qua Christianis mus. gratia, qua simus Christiani. inter quae quale discrimen intercedat, facith Lector intelligit. AEges deinde fert aequissimus iste Censor, Africanos taPu postam acerbas in Coelestium absentem dixisse sententias
446쪽
1N RELIGIONIS NEGOTIO Lib. IV. ηος
tentias citatis dumtaxat accusatorum Literas de minimε lactis ejus Libris Respicit haec censuraeum Epitholae Syn dicae 37s alias fio.locutit,ubi MCoelestio oc Pelagio Episcopi issi stribunt: φ. au/em a Merum, em a fraιribus. jus etiam
eorum Afros legerunti cognovi sun eo Dei gratiam de saηdam,
. Sed smis est ipsam legere Synodicam,ut statim evanenuat Phereponi censura. Coelestium in Synodo quina uetito ante habita audi tum,convictum, cli confessu innathema- te percusserant Africani Patres,duraturo,donec apertε sibi obieeta di ipse execraretur. Sed interposita in speciem appellatione ad Apostolicam Sedem, judicium illud vaferri mus Haeretiarena declinarat. Constit praeterea,ipsum munimὸ prosecutum fuisse appestationem; jusq; filisse Patri bus Africanis rursus adversus illum etiam inauditum dicere sententiam. Et quidem,quae in ea bnodo peracta fu rant,ue recensuisse,& prae oculis habuisse,incinent iidemia piscopi in Synodica ad Innocentium. Nihilo tamen secius animadueetere, Episcopos illos dum ad eundem Innocentium scribunt, anathema dicere in Pelagium atque Coel stium sub ea tantum conditione,si videlicet isti in perversa illa opinione pertisterent. Qua in re vides, Africanos Pa. tres personis pelagii atque C Astii parcere, eoriimq; tantumcido doctrinam anathemate configere. Censiimus, in quiunt, hujusmoai persuasonis auctores,ns has aperti me an mematizaverin os anathemasitari Fortere. Addunt instar S. ergo Pelagius Eri opalibus gehys, qua in Oriente confecta d cantur nam tua venerationi rum vinus Deriι ab istius,error ιμmen ipses impietas etiamauctori se Mostea Sedis analbema-
,--δε M.Antimadverte etiam,quae infra leguntur: 'Diam Pelagius Caelin k eorrecti suns, vetae ista nunquam sensi e ἀλ-cunt,ct quacumquescripta coatra eos prolata fuerint, sua esse ne- 'gans, nec est quemadmodum de mendacio cenus an ur: generaliter tamen quicumque dogmasitas ora rmas ct c. anauema ι. Ubinam ergo sunt acerba illaesententiae in Coelestium ab memdictae abAsticanis Patribus,quas nobis Phereponus obtrudit Quae justa causa de tam circumspecto juilicio expostulandi 8 Recensita priore Synodo Carthaginensi,auditis a
cusatoribus,nihilominus assirmare nolunt, Pelagium atq; Coelestium execrandis iis adhaerere opinionibus. Sola ipsis adscripta abominanda dogmata anathemate feriuntur: quo quid aequius dimitius agi posset,nemo qui sit iuris Ecclesiastici atque naturalis peritus, non videat. 4. mobrem nihil opus fuit eorum Libros legere. Altera Synodus a quinque EpiscopisCarthagine habita,itidemque Mile vi- Cc 3 lana,
447쪽
tana, ambae eodem Anno 436. celebratae, non aliter se gestsEre erga Haeresiarchas eosdem. Cum deinde in Synodica illa ν ue .si Spo.PatresCarthaginanses dicant,relagium&Coelestium,uti nuntiatumsuerat Hrmare eo Deigratiam de uandam, quod eatem hominiae
gem Dei possis implere, Eamdem quoque I gem a gratiam Dei eo tiWre,quia Mam in AEa Driunt bominibus hereponus se non capere fatetur , eur spretim de creatione di lege loquantur Africani Patres; haec enim sunt longὲ maxima Dei beneficia. d autem factum suspicatur, quod unicam illi gratiam Dei arbitrarentur afflatum nescio quem, cui retiauere non licet,lisque pauculis concedendum. mae hic habet Phereponus,qtiario quoque verbo in taetram repetet, de amatu illo,cui resistere non licet. At aliam este cum Au- fustini,tum Catholicae Ecclesiae sententiam,jam innumeri Scriptoribus nostris contra Calvinis as ct Jansentanos demonstrarunt.Actum agerem,si id in praesentia S egod monstrandum susciperem. Paratragoediatur vero Phereia ponus,d: se nolle Carthaginensium Patrum merit m intelligere ostendit, dum ait,illos eo temptim de creatione Iege loqui Ubinam sunt illorum verba, quae contemptum redoleant' Hoc unum sua illa oratione contendunt Afric ni Episcopi creationem naturae,&Legem,non esse gratiam illam,qua Christiani sumus, qua ab inlidelibiis ct peccat ribus ciis inguimur, qua voluntatis arbitrium verὲ juva- eur,utDeo placeat,aeternamque salutem adipiscamur. Non in lege,non in naturiae viribus,sed in interno ad jutorioDei cari tatem suam voluntati inspirantis, latam esse propriam Christianoriim gratiam ajunt. Quod dum assirmant, qHis
merito exculpere ex eortim verbis potest, eos naturam de
legem non agnovisse,tanquam Dei beneficia Sunt beneficia, Christianis aequhoc non Christianis, justis Miniustis communia; sed ejus non sunt vigoris, ut sola, hoc est finhver ei per Christum gratia, ad opera pietatis exercenda, ct ad beatam immortalitatem perducere hominem mosint. Διιρatione laudandam riori se mel Augustinus,& tamen quam parum illa sola possit,contra Pelasianos eamdem nimis extollentes , ex auctoritate
Apostoli invictissimὲ ostendit Vide Norisium in Vindiciis Augi istin 3 6 In Epistola quoque ps nunc 77. hoc eodem
448쪽
IN RELIGIONIS NEGOTIO. Lib. m. o
Gnempeccatorum,sivegranam esse legispraecep m, HLIGrum inclis, qua persubministrationem Spirisu ancti pertinos ad concupiisentias, emamnoque visce-as,occ. Et infra : Distim tuenda est Lex, ct Gratia. Lex, re vii, Graιia jumare , dcc. Tum concedunt,creationem recthappellarigratiamDei,sed
addunt: Alia es iam gratia, qua Praedestinati vocamuroustia camar,glori camur; de de ultima ista gratia tum solum disputabatur cum Pelagio.
Qua Gratia Dei negaretur a Pelagio, olim notusimum. Gra tιa Culvimana ac necessitans ubique a Pherepono perperam victa Augustina, ct Patribus Carthaginensibus. postoli loca raria ab iis Patribus recte adhibita contra imis, pia Pelagii dogmata. Phereponi interpretationes varia, craccusationes repelluntur, Evangelii nuda praedicatio est quidem gratia, sied non gratιa, de qua S. Paulus, ct Patres Africani agebant.
oueritur posthaec Phereponus, qudd Africani Eeiscopi
in ea Epistola gratiam illam suam nusquam deliniant, idque etiam fraudi ipsis vertit, quali suum dogma occultarectuam aperire mallent. Nimirum exspectasset 'hie Censor, necessitantem fortasse Calvinian inque gratiam ab iis per definitionem: quampiam nobis obtrudi,in quam postea inveheretur. Seci satis apertum erat inter Christia nos, quid significaretur nomine gratiae illius , qua Christiani sumus, de qua nostrum Arbitrium expeditum redditur ad opera pietatis , ct sinἡ qua viribus caret hum
Da natura atque Voluntas ad amaridum Deum , exercendάmque veram virtutem. Hanc ipse Augustinus cum quatuor aliis Africanis Episcopis in laudata Epist. 9 r . ad Innocentium hoc eodem anno scripta, Christianis,s Italbus, Cathosicssique πειsuemam appestat. Neque ipse Pelasium ignorabat, quid 1 se peterent Catholici Episcopi, crina in stabant , ut fateretur . non Iam sibi humanam sitissicere naturam ad facienda ac perficienda mandata Dei, sed auxilium divinae gratiae per Christum prorsiis eidem opus
449쪽
Dio sipolitani Anno praecedenti Ai s Sed inspicia inus,an sacrarum Scripturarum loca a Patribus Africanis producta satis exprimant,quae CathoIicorum sententia foret,&quid gratiae nomine lignificaretur. . Gratiam Dei a Pelagio negatam dicebant Carthaginen sis patres iii Ebistola i s. alias so. ab Apostolo iis verbis
praedicari: Haeo aseam legem in Membris meis, repugnantem legi mentis meae,cteas livanserim mesub lege peccati,qisa es in me linis meis. Ita, er ego quis me tuerabra de cor ore mortis hujus p Gratia Dei per Jesum ori H Dominum nostrum. Quid Phereponus adistat Si ipsi erediimus, in Pauli verbis nihil aliud est,gratiis Des, quam Dei minericorvia, aut Dei beneficuum ; nemo enina, inquit is, contrari imo im litam ex vi nati va vocis ustique probabit Mn negabat autem Pelu us,homines Dei bene elo peccaeo eripi ;sed negabai fieri id a uia quodam
icia inutilia essent.Haec sunt Pheseponi verba pag s i 8.Tunt repetit ; hon ausos esse Africanos Patres pei spicuΦsilain Exprimere sentetitiam ι lon3ε enim maximam parterii Christianopurii in se concit sient, si aperth di xissent, quod animo versabant , curri ante illa tenipora aliter de gratia homines nori sensissent,quam sentiret Pelagius. o aure um hominem Phereponiam, qui sinceritate patribus Afri-
vanis praestat, di quidquid liniit, liberi dilucideque proamiti Sed qui ostendat ille, Africantis Episcopos non ausos mentem aperiressiam, di dolo malo egisse, ct pro una gratia ineluctabili tunc decertasse Hilius nodi gratiam ex entitate sua ineluetabilem, trahentemque necessario adeon sensum arbitrium hominis, nunquam catholici, numquam Africani Patres tradiderunt, ejusque confessionem
nunquam a Pelagio exegerunt , ut in Catholicorum haede re luculentissimisiscriptis videre est. Aliud est, De uni per suam Gratiam infallibiliter operari salutem electorum, certainiq; facere per suae gratiae dispensationem pro positum suae praedestinationis; aliud ,gratiae talem esse vim nativa,ut necessari5 ad unam partem determinet liberum hominis arbitrium,eiq; im dissentiendi eripiat. Sed Phetreponum verba desecinent,nisi ubiq; Augustino S Patrib. catholicis tam absurdam sententiam assinxisset. An n. l6. quo Synodicam istam Epistolam ad Innocentium dedere Africani patres , in eo sita potissimum erat quaestio de Gratia ct Iibero Arbitrio , videlicet : num homines
Persola natiiralia dona , haesisti butiis , fidelibus Sin.
450쪽
Melibus eoinmunia,S per solas Arbitrii vires, impla re si
stitiam possent, ct evitare peccam; an vero peculiare iis adjutoriumDei per ristum Servatorem necessarium foret, sine quo neque peccata caverentur,ueque Lex pth impi tur, Ec sine quo nihil ad salutem pertinens fieret, es cum
quo reveraemeeretiir.Primum assirmabant atque alterum
negabant Pelagiani, a Catholicis propterea execrandae hasta laetis postulati. Nulla vero tunc, ne ser umbram quidem ,
suborta erat eontroversia, num huiusmodi auxilio, quod humanae necessarium naturae contendebant Catholici . resistere S reluctati posset hominis Arbitrium.ingenio h beti non erant eorum temporum pelagiani , facileque intellexissent necessitatem gratiae ea ratione excludi posse , quAd consentiendi necessitatem voluntati inferret in Catholicorum sententia; attamen ex iis nullus id Augustino objecit.Vide Augustinum ipsuti, Ep. i oue. Ec de Gestis pel gii Cap. , 8. Ec Hieronymum otes. i. contra Pelagium, ubi
eonstabit , quid Catholicis obiiceret pelagius, i ne ipsum quidem invenisse in Catholicis necessitantem Calvini gratiam. Et cepit animo statim quisque conci pit, necessariam. homini posse dici ghatiam ad bonum, etiamsi non ea asse,
ratur gratiae natura, atque ei scacia cui excuti frustrarique.
suo effectu a voluntate non possit, Necessariam reaps. gravitiam contendebant Catholici , necessiantem negabant, Atque haec non nova Africanorum patrum , sedcclesia totius vetustissima scientia erat , ut Aligustinus aliique toties ostenderunt Quiare nihil confidentius dicere Phe reponus potuit, quam Christianos ante definitiones Afri vanorum Conciliorum non aliter de gratia sensisse, quam , sentiret Pelagius.
Caeterum frustra Pherepotius Africanis patribus eripere eonatur locum illum Apostoli ad Rom.VII, 3. .is me Δ- berabis de corpere mortis hujus f Graiis Dei per Jerium christum. Dominum nostrum, quasi gratia ista nihil aliud sit, quam Dei misericordia,aut Dei beneficium; PelagiuS vero non nega. ret , quin Dei beneficio homines a peccato liberarentur. Nam ii gratuita misericordia Dei intuitu meritorum Christi horninem a peccato liberat , ὲ peccato servat ,
invictumque essieit contra cupiditatum pravaruna impetum i ergo non operum meritum, non lex foris sonans,
non vires naturales humani Arbitrii id praestant. Pelagius autem primo sentiebat , solam sibi sitissicere naturam humanam ad otnnes tentationes superandas , implendamque legem , tum divinae nessericordiar auxilium ,