장음표시 사용
631쪽
non est perpetua. Si vero altero modo Vsurpetur,erit illa perpetua, quia hoc attributae
is . . Vivens,perpetuo praedicatur de homine, n minus quam lentiens,de animali. Ad M.
igitur dicimus falsam esse assump. Ad. i. Confix- confit. Resp. Vivens Physic denotare unionem animet cum corpore,Metaphysice vero, non significare illam, sed attrioutum ess -- . , . tiale. Ad secunda resp. mortuu no opponi
ui significat unionem Physica,corporis, δρanimae,& ita per mortem non auferetur Veritas perpetua,huius enuntiationis , homo est vivens. .A diu. Quartum. In omni enuntiatione verba debet esse indicantis modi, & temporis praesentis,ut tradunt omnes Dialectici cu Arist. I .lib. de interpraetatione cap. . ergo in hac enuntiatione, homo est animal compos ra- tionis,Verbum est, denotabit tempus praesens; sed quod tantum significat tepus praesens,no potest esse ab aeterno, ergo haec enusesu .' xiatio, non erit ab aeterno vera. Resp. cu M. solo lib. a. Sumularum in cap. de verbo et de suppiutione,in hac,& in alias huius generis enuntiationibus,verbum non signincare cum tempore; sed abstrahere ab omni differentia temporis,tantumq; designare conne 'Nionem Uteruenientent,inter subiectum, α
tributum. Et hoc est quod docebam vete-
632쪽
re, Dialectici)n his enuntiationibus, verbuest absolui a tepore,id est impediri ab extremis,ne aliquam differentiam temporis lignificet. Itaq; Verbum ex se cum aliqua diti cretia temporis significat,impeditur tamen aliquando illius significatio,ex necessaria connexione attributi,cum subiecto,ne ullam differentiam temporis significet. inlatum .Haec enuntiatio , Christus est homo ,est essentialis,sed illa no est perpetuo vera,fuit enim in triduo mortis salsa, ut omnes Theologi docet in s. dist.22.& D. Tho
3 p q. So. art. q. ergo non omnis enuntia
tio essentialis,erit semper vera. Resp. Institutum Theologorum tantum esse docere, Christum dominum vere fuisse mortuu in- triduo, & effectam suisse in illo,veram separationem corporis,& animi ,& ob hac c catis, sam dicunt Christum non fuisse hominε inia triduo mortis quia anima separata fuit a corpore, quemadmodum in alus hominibus per mortem anima separatur a orpore. Neque enim loquuti sunt in rigore dialectico Vt nos loquimur, & qua ratione verum est. Christum fuisse homine , ut optime docuit Seo .in eodem loco q. i. sed loquuti sunt eo- modo quo exposuimus.
633쪽
De enteis hius proprietatibus.
dubitationes de veritate CX-plicandae, ut huic quarto lib. vltimam manu imponamus. - Prima. An detur aliqua vexitur. tas creata, aeterna. Secunda An omnis ver. Dubita. ritas sit immutabilis . Tertia an sit tantu niea veritas. Primae dubitationi ex stiperioribus super est satisfactum: Asserendum siquidem erit dari aliquas veritates qtern ,
non tamen extra deum. & ita cum creatura in Deo,vel creatore,sit creatrix essentia, ut inquit D. Anselmus,ob hanc ratione assere D. Tho. dum erit,nullam verivatem creatam esse ae- Alexa Ale. ternam,si vere,& proprie loqui cupimus. Auid Vide D. Tho. i. p. q. 16.art. 7. 8. I. dc Ve' rit. art. s. &. r. lib. sentent. dist. 19. q. s. art. 3. AleXand. Alens. I. p. q. IS. memb. .&. . & Aegidia i . sentent dist. I9. q. 12. secundae dubitationi ut satisfaciamus, animaduertendum est prius. duobus modis DRhi posse ali ciuid 'utari; aut quia est subiectum imulationis, aut quia est terminus 1llius. Primo modo dicimus hominem mutari de calido in Digidum. Secundo vero,calorem, aut frigus mutari. Obseruandum est etiam,duobu3 quoq; modis posse veritate mutari, Uno modo ex parte intellectus, & altero in modo.eX parte rerum; cum enim sit illa conformitas quaedam,vessimilitudo,intellectus & rei,
634쪽
Liter artuti s spossitq; quaelibet similitudo mutari ad mutationem alterius extremi, potem quoque veritas mutari ad mutationem,uel intellectus,vel rei. Denique annotandum est,ueritatem referri posse,aut ad intellectum diui- nu, aut ad intellectum humanum. sit igitur Prima Assertio. Veritas nopo I. Affere. test mutari tamquam subiectum mutationis .Haec a Tertio est perspicua. a veritas est forma quaeda simplex,at forma simplex 'non potest esse subiectum mutationum, & Boeti accidentiu ,ut inquat D. Seuerinus Boetius in lib. de Trinit. Deinde quia hoc genere ma atationis, solus intellectus mutatur, qui est 'subiectum veritatis, falsitatis. Mutabitur 'igitur veritas tamquam terminus aliquando tamquam terminus a quo,& aliquando tamquam terminus ad quem.
secunda Assertio . Veritas intellectus i4 Affert, diuini,est omnino immutabilis, ita ut neque possit diuinus intellectus,t ansire a veritate in fassitatem, neque a faliitate in veritatem progredi. C onfir. inia intellectus diuinus, est prima mensura totius veritatis, at prima mensura,in omnibus rebus immutabilis esse debet. Tertia Λ ssertio. Veritas intellectus hu- mani non est immutabilis itaq; humanus intellectus,aliquado mutatur a falsitate in vertitatem,& aliquando a veritate in fallitate Mm 3 se con-
635쪽
sso De Ente, errius proprietatibis se conuertit, idque aliquando prouehit ex
parte rerum,& aliquando ex parte ipsius intellectus. Imprimis ex parte rerum quae mutatitur,quemadmodum veritas huius enuntiationis, Socrates sedet, mutatur , mutato Socrate, si deinde ipse erigatur. Deinde ex parte intellectus,qui ob imbecilitatem, non potest semper veram rerum existimatione, dc comprehensionem comparare, vel saepe illius obliuiscitur,& ita mutatur ad falsitate tamquam ad terminum falsae compraehensionis.Hanc dubitationem uberius explicat
In explicationem Tertiq. quaest. sit i. AC
tur 3. dubi sertio. Si loquamar de veritate secundum es tatio sentiam, ius est prima,& mensura cetteraru,
' aqua omnes aliae depondent, tanturis est unica veritas rerum omnium. Haec assertio est perspicua. Quia veritas quae est omnium prima,& aqua reliquae dependent, est veritas intellectus diuini,at haec est unica tantii. Secunda A Tertio. si loquamur de veritate intellectus creati,plures sunt veritates,& non est unica tantum veritas. Cosse. quia veritas est iri intellectu tamquam in subiecto, quare cum accidentia multiplicetur ad
multiplicationem subiecti,sintq; multi intellegus creati,multiplex quoque erit veritas intel-
636쪽
sntellectus.Vnde quemadmodum ab una ta cie effluunt variae imagines,indiuersis speculis:ita quoque ab una,& eadem veritate intellectus diuini,tamquam ab una facie,efflu plo utitu. unt diuersae imagines veritatis, in mentibus D. Augu- humanis,veluti in quibusdam speculis. Ani ς mmς maduertendum tamen non solu esse multas veritates in diuersis intellectibu ,Verum plie ni illa etiam in yno,& eodem, esse multiplicem verba, di Veritalcm, in habitudine tamen ad diuersa minut sui obiecta,aliam enim veritatem efformamus h de coelo, quando illud dicimus esse corpus num. incorruptibile, spherieae figurae, quod con Obserua intinuo cursu agitatur in orbem &Saliam de tio. lucinia,quando illam diffinimus, esse auem minorem passere,alis subcinericijs entre cadido, & voce supramodum canora. 'Tertia Assertio. Veritas transcendes,vel rei est multiplex,& vna,ob diuersas tame rationes,potest enim illa sumi, aut iuxta essentias rerum,quibus innititur,& cum quibus reci-
procatur,aut iuxta terminum,in quem fertur, et principium,a quo dimanat. Si enim
primo modo sumatur,multiplex est, quem admodum rerum essentiae sunt multae & diuersiae, unde alia eri veritas auri,alia argenti, & alia plumbi. quemadmodum alia est
natura auri alia argmti,&-At vero si altero modo usurpetur,est vhica tantum , resertur enim illa tamquam ad termi-
637쪽
num adintellectum diuinum , a quo per se idependetrfluit quae ab illo tamquam a proprio principio,&a prima mensura 3 qu eum intellectus diuinus sit unicus tantum, ii lvitica erit veritas rei,& transcendens, tio lne termiui,& principij. Et hac ratione inter praetari debet. D. Ansel. ndo in dialo, igo de Verit. cap . I . inquit unam esse veritatem,omnia ambientem,& aqua dicatur omnia vera, luemadmodum unicum : est tem- lpus,suo ambitu omnia quae oriuntur,&ώ-tereunt,complectens. Ihtelligi siquidem debet de veritate ratione principii aetermini quia unicum est principium a quo illa fuit M vnidias terminus,scilicetintellect' diuin', in quem illa fertur,qui omniviri nostrarum actionum,unicus est finis,&scopus,cuius que splandore mens nostra illustrata, supremum etiam finem huic dis-
638쪽
de ultima entis proprietate, bono scilicet,diiputem'. De Philosophi morales,& Metaphysici, quamuis di
639쪽
Cab. I. In quo explicantur affinitiones boni. .
O NI naturam explicaturus Arist. i .lib. Aethicorum cap. I. non alijsquam his verbis italam commode explicanda esse censuit. Bonum est quod om-n ..t nia appet g t. inae oratio perspicue satis,qui s. sit nMura nobis exponit. amq; veteni ex Arist. res Omnes,tamquam aeuratam boni ditiin1. rionem,uno ore,unoque consensu fuerunt co-plexi & quidem de his qui aetate Arist. antecesserunt nulli dubium esse debet,cu Arist.
in eodem loco profiteatur,aueteribus bona Cie. , diUnitum. De alijs vero posterioris eneeueri bus, si diligenter illorum monumenta euo- sto. luamus erit etiam id ipsum exploratum. Ci3 is iv x- cero enim .i.Iib. definibus bonorum &ma- 'r, ,''qm lorum ait omnes P bilosophos in hoc consentis 'si si Te,illud esse summum bolium quod ab omla distribu nibus expetitur. Et s.lib.Tuscula.quaest. botione ii - num inquit illud est quod est expetendum. hyprVςp Seneca etiam epist. i 18.postquam in ea nonnullas propositi Tet boni diffinitiones, hanctas,cu aliis tamquam acuratissimam omnium admittit Dp sibus laudat. Eandem proponit Proclus,in AlROMAE in cibiadem Platonis,de demone,& Anima,in co cap.in quo doce; omne pulchra esse bo-
640쪽
de divin. nominibus,& D. Seuerinus Boet. 3.lib. de consolat. Philosophiae prosa ii.hac eandem tradiderunt. Eri igitur a nobis harediffinitio retinenda,& explicanda. Veru Vt illud commodὸ praestare possimus,animaduertendum est, appetibile quod iA diffinitione boni continetur,duobus modis sumi posse,primo pro relatione quadam ,& habitudine ad appetitum ; secundo pro fundamento huius habitudinis. Quemadmodum visibile sumi potest,aut pro relatione quadam ad facultatem videndi,aut pro fundameto huius
relationis. Annotandum est iterum. Fundamentum huius habitudinis, nullum esse aliud ,quam persemonem,& consumationem cuiusq; naturae , tunc temporis enim aliqua natura, nata est referri ad appetitum, ut ab eo coiicupiscatur,quando est in se perfecta,& omnib' suis numeris absoluta. His igitur animaduersis ut propositam dubitationem explicemus sit r . Assertio. De essentia boni non estesse appetibile,pro relatione,& habitudine ad appetitum; sed est hic habitudo, tu dam proprietas,ab eius natura dimanans. Confir. haec assertio duobus argumetatis. Primia est. Eo modo se habet habitudo appetibilis ad appetitum, quo se habet habitudo visibilis,ad facultatem videndi ; sedi habitudo visibilis ad visum,non est de e Teneia