De particuvla an, Libri IV

101쪽

si debeas, seu debeasne, quaeris. Itaque particula conditionalis ἄν thesse debet. Eadem in adhortatido ratio evi. Quod sicubi huiusmodi coniunctivis additum iiivenitur

αν, aut ad aliam vocem Pertinet, ut ad participium apud Pseudodemosthenem in Erinc p. 404 14. ω τίν' αναρμοττουσαν εἰκονα ἐνέ- σκοπῶν οὐ it ὀρω vel axi sinitivum ut apud Platonem de Lem. II p. 655. C. τί ποτ' αν οὐ λέγωμεν, πεπλανηκοπιῆμα εἶναι aui me dum subest, ut in Critone Platonis p. 50. C. quem l cum Ilaithiae s. 516 asseri, τι - αν εἰστωσιν οἱ νο- μοι pridem enim recte editum erat, τι οὐν - ἀπωσιν οἰνομοι vero, si teges dicant vel in Phaedro p. 231. D. ei in Philebo P. 15. C. qui loci mino ex codd. correcti sunt vel apud Suabonem p. 6 s. M. Cas. -τ. C. Atin T. v. p. 26. minua. τίν' αν λάβων ἀξιν ubi ex Schaeseri sentensa ad Soph. Oed Col. 1 418 cum

codd. quibusdam ἄν delendum. Idem Schae rus in II let. r. . 9S. S. iure ii Iobat Stephani lectionem apud Sophoclem in Trach. 949. πότερα προτερ αν ἐπιστένω; Gravius vitium latet apud Platonem in Protagorai 3Is. B. ubi convelli im libri omnes in hac scriptura sol δἐ ῖ - γοντι υκ ἐχω πως ce λαπιστυ7. eque enim quidquam proficias, si cum Heindoriis aut deleri ἄν iubeas, aut servato reponas Pinii , quia quae praecedunt quaeque sequuntur conuariam xequia uni sententiam ut corrigem

dum videatur, σοὶ δὲ λέγοντι οὐκ ἔχω οπως ἀναπεισθω.

De sententiis conditionalibus et 1ina Iibus. Priusquam de usu particulae ἄν in sentenuis condia sonalibus et finalibus dicatur, paucis de natura harum senientiarum ac diversitate explicandum est. Et conditionales quidem sentensas eas vocamus, quibus caussa indie tur, qua praegressa aliud quid consequatur Males amiem illas, quibus evenius significatur, ob quem emese

102쪽

LlB. II. CAP. . . dum quid fiat. Ex quo intelliiniur, commune utriusque generis hoc esse, quod Onditior em aliquam continent: lissere autem inter se eo, quod conditionales sententiae conditionem a lacio, quod praegressum sit, finales autem ab eventu, qui sit consequuturus, rePetunt. Ita sententia conditionalis est, λεξω, ως εἰδῶ, increm, ut sciero: praegressa enim scientia si necesse est, ut caussa dicendi;

finalis autem, λειον, ως-ῆς, dicam, ut scias quo ens si cogitati pro caussa dicendi esse significatur. Iam quod ad particulam ἄν auinei eius in condis natibus sententiis planissini rati esti Abest enim, ubi

simpliciter conditio indicatur, qua quid sat additur autem,

ubi eam conditionem inceriam esse atque e rebus seriuris pendere innuimus. Similis vim si paruolae huius in sentenius Malibus Quum enim certum indicamus Mena, omittitur quum autem evenium rebus fortuitis obnoxium, adiicitur. Sed in hoc quidem genere singularis ratio ea Partieula ινα, quam adspemari ἄν in sententia finali a

debimus. Omnino autem bene tenendum est, si epicorum veterum serinouem excipias, ἄν nusquam ita adiungi coniunctivo, ut Vere constri intum cum eo existimari possit, sed

unice pertiliere ad coniunctiones illas, ex quibus Pendeteoniunctivus, de qua re dictum est lib. I. cap. 4.vn.

De usu particulae ἄν eum coniunctio in sententiis conditionalibus, et primum qui

clem de εἰ et i cum ConiunctiNO. Dirimus, coniunctivum sine particula ἄν poni in se

lentiis condisonalibus, ubi nihil nisi condisio ipsa indicetur; addi autem αν, ubi condis pendeat ex xUbus fortuitis. Ac Permulta inni vocabula, quae condisioni suiuscandae inserviunt, primo parsicula Proprie condit rudis εἰ deinde illae quibus emporis locis significatio adiuncta est, ut ἐπει, τε, ποτε, εμε, πρίν εως, ἔνθα, να, ει,

103쪽

ου, που οἱ, ποι , πνὶ ἔνθεν, θεν, ποθεν, tum pronomina ς, ιος, Ποiος, σος, ποσος, πο- τερος. Horum quaedam, in primis particulam conditio natem εἰ ab Atticis non iungi coniunctivo, nisi si a accederet, diu fuit virorum doctorun opinio. Ac Bastius quidem quod in epistola cIitica ad Boissonadumi. I 2s . s. ed Lips ex Thomae, praecepto p. 2 37. existimabat, veri a αυθυποτακτα ita in apud Attico cum coniunctivo sine, admittere, id inane conmentum esse satis mihi videor demonstrasse in dissertatione de praeceptis quibusdam Atticistarum. Unde ortum sit illud Atticistarum praeceptum, docuit obeckius ad Phryn. p. z24. Accidit in hac quoque re, quod saepissime, ut, quae rara essent, em Ulaiularentur, nec quaereretur, quam rationem haberent. Tantum abest enim, ut aut per se prava aut ab Atticorum usu abhorrens si constructio particula cum muneum ui quum non perinde sit, uirum . - ών Ponatur, non magis ἐυν Pro i, quam pro μι adhiberi possiti inueram ea de re ad Soph. m. 491. assensu que est, exinuus maiorisque animi quam ui sua Opim ne veritati praeserrei, P. Umueius, quem praematum nun te litteris ereptum esse summo cum dolore nuper accepimus. Vide eum ad Bacch. 203. 858 et in praefati iersae ea Oed Regis ad I91. 87 . Grammaticus in m heri Meed. p. IV, 20. ιετὰ ποτακτικων Iliad. 239. '

104쪽

μία γάρ ἐστιν -τω καλὴ παραίνεσις, ἐνις τους μῆ οντας

ἀγαθους ατθῆμερον ἀκοήσαντας ἀγαθους ποιήσω ἄν οὐ τοξοτας γε, εἰ μὴ μπροσθεν τουτο μεμελοκο- τες εῖεν οιδέ μ' ἀκοντιστάς, συδ μῆν ἱππέας, ἀλλ'

'oυδε μὴν τά γε σωματα κανους πονειν, εἰ μη προσθενῆσκηκοτε com Plat autem, scribii περὶ τελευτή σαντας δ' ειτε τις ἐρην ειτε τις θῆλυς τά ιεν περὶ

πολλ , αἰσχρον ουδέν. Vi declarem quae ratis sit huius commictionis, via exemplo, quod est in ed. R. 198. τελει ἀρδει τι νυξ φῆ,

Apparet hoc quattuor modis dici potuisse, aut sic, ut scripsit Sophocles, aut ει τι ἀφίησιν, aut τι ἀνείη, aut se τι ἀφῆ. orum illud, ει τι ἀφἱ σιν , s quia relino sit, simpliciter ad veritatem lacu refertur Alterum, τι ἀφεί', si quid re Diquat, rem profert, ui in sola e gitatione positam, quo excluditur veritas, et hoc dumtaxat dicitur, si, uotis, W- ω- a m cogitabimus, ιμ- forsitan non l. Tertium o τι ά si s quid re liquerit, respectum comprehendi experientiae, exspectandumque esse indicat, ui relinqua aut non relinquati Huic iamile, sex minime tamen idem est tuarium, ἐν τι ἀφῆ, a quid forte res eris. Nam hoc etsi eodem cum respectu experientiae dicitur, amen, quia per particulam ἄν imminui est ei debilior facia vis particulae condition lis illud accedit, ut forsitan nox aliquid relictura, vel non relictura significetur. Id non es in illa ει τι νυξ et γῆ, in quo quia non accedit illud brsitan, ceruor est et iam

105쪽

sor conditio resinu enim ad certam spem atque opimonem, siturum quid esse, vel etiam, Pro rei natura, non esse inurum. Quae quam diversa sint, facillime intelligi potest ex iis, quae in vimque genere adiuncta cogitantur: in illo, τι se, pii, si quid forte nox reliquerar forsitan relinquet aliquid forsitan non relinquet in

hoc . τι νυξ, si alia, e reliquerit Diae autem relinquet. Atqui hoc ipsum dicere voluit isto loco So-Phocles ex quo apparet, errasse viros doctos, qui vel ex coniectura , Vel ex Paucis codd. ην, quae Atticistae alicuius correctio est reposuerunt. Exposui haec enucle tius, ut ratinnen redderem. Quod si quis a nil ipso statim sensu quid inter utramque locutionem intersit pedicipere, is memineri τι νυξ φῆ sic esse pronunciandum ut εἰ voce erigatur quod contra non distinguitur a in teris vocibus. Itaque etiam Latine si utrumque iisdem verse bis verias, M quia nox reliquerit, illud M, est εἰ sese sus est pronunciandum remissius aulam, si es ἐν Iesese

dum quidem non multum inieresi, ει an dicatur, ut in illo Sophoclis, βρα πολλων περπλησθῆ, vel in Xenophoniis loco, quem asseri grammaticus, cuius verba apposuimus. Sed plerumque tamen ibi potissimum εἰ usurpatur, ubi se non apium est. Ut in Platonis loco

apud eumdem grammaticum, χυς I. NaiII qui Oriuntur, necessari aut Inares aut feminae sunt, nec quul quam in ea re fortuiti inest. Contra Xenophon Orop. III 3,IT. νυν ἐάσοι μἐν κεινοι, εσον ται, ῆν τε ἐνθάδε ἐπιμένωμιεν ῆν τε ἐς τῆν - δε αγνάοντες παντωμιεν αt οις ' σοι δἐ ῆφιεῖς ντες μαχουμεθα,

ῆν τε ἐνθάδε ἐπιοντας αυτους δεχωμεθα, ῆν τε ἐα ἐκείνους ἰοντες τὴν μάχη -υνάπτωμεν. am intervenire Potest aliquid, ut non pugnetur omnino Mariam alia exempla. Immerus Iliad... 340.

ει ποτε αυτε

Si quondo me opussuerit 'empe erii aliquando opus.

106쪽

LIB. Π CAP. z. sis Quod si dixisset, multo hoc foret debilius, si Drte aliquana me opus fuerit quo potius aliquana Ortiniani opportunitatem, quam e tum illud, si detur Opportulum' indicaret. Iliad. ει αλτουτω δ' οὐπάλra αὐτις ἀποίσετον ώκεες ιπποι, Si quidem uer es gerit nam spes erat uiriunque -- cinnitimini. Iliad. p. M. 'Eννοσίγαι', υκ ἄν ριε σαοφρονα ιυθήσαιο ἐριμενου, ει δέ σοίγε βροτων ἔνεκα πτολεμίζω. Si tecum gnem at non sum pugnaturus. Et Versu 576.

Si vulnera verit pardum nam haud facile vulneret. Et σχέτλιος εἰπερ γάρ σε κατακταν', ου- ἔτ' ἔγωγε κλαυσομαι ἐν λεχδεσσι φίλον δαλος, ὁ τέκον αιτ .

Si quacem te occiderit. Dicit hoc Hecuba, ne detrahere aliquid laudi Hectoris videatur, quasi non sperans occisum iri . Od.ε. 22Lεμ α τις ραι σι θεων ἔνι οἴνοπι ποντ', τλησοειαι ἐν στήθεσσιν ἔχων ταλαπενθέα θυιιόν. Si contuderit at non spero nitimim. Et, M. δ' ἄρα τις και μουνος ἰὼν ξυριβληται δἰτyς,

Si oes unus obvius sit. Nempe raro fit sed si sit, non sese occuliant dii. E 348.

107쪽

1ω DE PARTICULA αὐSi perdere navem OIverit quod non pinor, quum

non impietate quadam, sed necessitate compulsi oves maciemus. Scripsi hoc in loco δε σπιυνται Prora Guωνται, quam lamam Vix ut defendi posse. Suspecta

est etiam utimanno ad scholia in ivsseam Pindariis Νem. VILIS 11. εἰ δὲ τυχη τις ἔρδων, μελίφρον' λίαν ροαισι μισαν ἐνεβαλε.ω em successeris: non enim facile est. Eadem similiter expressa sententia exstat IX. 11ο. M. et alia similis sententia Ditim. V. 16. IV. 14. Sophocles ediponem v I 2 ex mea emendatione, θάρσει an μἐν γαρ υδ ἄν εἰ τρίτης ἐγώ Ne si vadem ter se cesse reperiam opinatur enim

ita esse Oedipus. Improbavit hanc emendationem in Ρο- strema ed. Elm-li iugi IOII propter εἰ cum coniunctivo, Sed propter is cun futuro coniunctum. Non secisset, si rePutasset, α eferri ad optativum, qui suppressus est. Plene enim

dicas, ου ἐκτανε κακη, υδ' ἄν ἐκφανείος εἰ φανωτρίδουλος. Compara locum Xenoph. o. H. 3, 50. quem supra attulimus. Recte legitur apud Euripidem Iphi A. 1238 βλέψον προ ημῶς, ομμια εις, φίλη ιά τε, ιν ἀλλά τουτο κατθανουσ' isto σέθεν μνημῶον, εἰοι τοι ἐμοις πεισθῆς λογοις. Si nihil preesibus meis monoris quod non videris sici rus. Et in mesope πιδου ἀν φιλησαιμ', εἰ πάριτες πειρῶσί με. Si De Gratiae me tentaverint nempe nonsunt sacturam

108쪽

Me libri praeseriminckii membranas, in quibus est ἔλθοι, quod ille recepti, scripsitque διατρίψει ei ανα--σει Airecte se habebat vulgari. Nam hoc dicit, si, quod opis imagis quam sperari potest, puris numerii tria populo contigerit, sentiet, --tis bonisi Geone heri pri--tus. In Pace, μακει τις στρατηγειν βουλομενος μὴ ξυλλάβη,

δουλος αυτομολεῖν παρεσκε χασμένος, ἐπὶ του τροχοὶ - ἔλκοιτο μαστιγουμενος.

Sic libri omnes et Suidas v. τροχος, iis quod hic ει ro late irrigi καν, arguunt quae praecedunt Ocἰτις ει πολεμον ιναι βουλεται - κεἰ τις φθονει - κει τις ἐπιθυμεῖ. Quae lint eiusmodi ut hic quoque κεῖτι positum a Poeta esse dubitari vix ossit Pariter χ ὁρτις προθυιιως ξυλλαβη των σχοινίων,

bi quamvis in bonis libris ξυλλάβοι sit tamen deterius Hesur. Hemi ius II, 13. quum di Me Nilum sim, si millimum octo cubiis accrevisset, loca ius a Memphin inundasse, ita pergii νον ει εἰ μὴ ἐπ' ἐκκαίδεκα γ πεν--τεκαίδεκα πήχεας ἀναβῆ τουλάχιστον ὀ ποταμος, ο wτερμαινε ἐς τῆν χώρην viri s lanium codex ἐν quod dedit Schaeseriis, et reponendum censuit m erus in Aciis

II ac T. I. p. 100. non recte, ut mihi videtur Eclenii hoc, 8ι forte, quod etsi potuit hic dici, tamen multo aptior est fortius expressa conditio, nisi iudicatur, esse hoc extra ordinem. Eodem modo erravit erserus

109쪽

DE PARTICULA αυetiam in aliis locis, ut in hoc Herodoti VIII. IS. ubi interroganti reo, an aliqua salutis via reliqua sit, gubernator navis responitisse dicitur: δέσποτα, υκ ἔστιν Ουδειεια, ε μὴ τουτώον παλλαγη τις γένητα των πολλων ἐπιβα-κέti, Omnes hic libri tuentur ει. am hic quoque maior quaedam Vis requiritur, quam quae est in particula ν:-i, quod vereor dicere, hac vectorum multitudine tiberemur. Accurate distinxit Lucian misi meretr. VILI T. III. P. 296, 73 ἀλλἀ προφάσεις ἀεί, καλυποσώσεις, καὶ μακ ἐλπίδες, καἰ πολυτο α δ πατήρ, καὶ εἰ κυριος γένοιγμα τῶν πατρώων, καὶ πάντα so. riuiiiiiii est enim, quando in pater morituriis; illud autem ut cerium sienta adolescens, aliquando se patris bona possessurum. Me ibi Belinus de Ballu ῆν pro εἰ re ni voluit. Eadem ratio ridetur esse huius lori, in Piscatore 22 T. I. p. 592, 16 κἄν σοι δοκῆ, κἀκεινο

ἀγανακτήσειεν ἄν - μῆ ino υποσχη τὴν δικρὶν Vbi etsi etiam optativus poni potuit tamen aptior coniunctivus videtur ciuum totus dialogus ad vindictam sumendam tendat. Distincte coniunctivo usus est Aleiphron III. 21 ubi mulier, capellam negligentia caprarii a lupo raptam scribens, addit: πεπυσται δἐ ουειν τουτων Ἀνηρ εἰ M

τος αυτος δὲ Ου προτερον ἀνήσει πάντα ιιηχανώμενος, πριν τὰς παρα του λυκον δίκας εἰς πράξασθαι. Et epi stola 31 ubi mulier urbis, quam nondum viderat, vise dae cupida scribit: εἰ ουν σοι προφασις oδου ἄστοδε --

ωνται, ἀπάγον νυν κἀμέ. inus cupide loqueretur, si is posuisset, si forte Nunc, quum εἰ dixit, seruus

rogat, si practextus repertus fuerit metuit enim, ne praeterinitia ille aliquam opportunitatem Saepe sic, m xime as. Arisinielem εἰ praegresso ἄν de somn. et vigil. . 685. A. κἄν εἰ τουτ γένηται de Rep. II. I.

110쪽

LIB. II. CAP. S.

De ἐπεί, εο τε πρi cum coniunetivo. vi εἰ particulae, eadem etiam caeterarum ratio ecl. Ex quibus primo viileamus ἐπεί merodotus VIII.

των , I, ἐπει τε νενειχθῆ, και διαβληθῆ προς Σερρεα,

ἀπίστους ποινὶ σν τους Ιωνας καὶ των ναυ/ιαχιέco αυ- τους ποσχν Si ἐπεάν dixisset, nihil nisi incertum esse indicasset, futurumne illud esset an non nunc, quum

ἐπώ dixit, fortius urget conditionem, ut ex opposito patet: M, quod tamen, si fieri posset, evitare eupiebat, Un tusset phocles in Antig 1023. ταυτ' οὐν τεκνον, φρονησον ἀνθρώποισι ris τοι πάσι κοινον ἐστι Oυξαιι αρτάνειν ' ἐπεὶ δ' ἀμαρτῆ κεινος - ετ εστ' ἀνῆραβovio ου δ' ἄνολβος, ocτις ἐς κακον

Branckius ευτ' ἄν, quod aliud est, minus graviter expressa conditione. Sophocles M. I I.

Significabat enim Teucer se certo Venturum esse. Si

라틴어 텍스트