De particuvla an, Libri IV

111쪽

- DE PARTICULA αν πριν κρῆνος αυτ ον δανερος ἐμφανῶς σταθεῖς

Et in Philomis v. 9IT Dicturus est enim Neoptolemus. Iterum in Aiace v. 964. οἰ α κακοὶ γνωμαισι ταναήν χεροῖν ἔχοντες - σασι, προ τις αμ-

Noluit dicere πριν αν, quod esset, priusquam forte amι- geri . sed mi it αν ut diceret, tum emum , quum ramisit. Conaparari potest eum his illud Antiphoniis

Facturus est enim caedem Orestes Et, I 354.

καθαιμακτον ἐν μοι κειμενον. Ei in Alcest. MI.

Cogitur enim reddere. Et in Iph ML 538. ἔν μοι φυλαξον, ενέλεως, άνἀ στρατον

112쪽

LIB. u. A P. R Aristin h. Ran. 1281 quum Bacchus, iolens amplius audire Euripidem, abiturum se dicit, ille his eum verbis manere iubet: Iam enim cantaturiis est. Eccles. 50. o γαρ τον ἐμον δρωτα καὶ φειδωλίοινουαν προς επος ουτως ἀνοήτως ποδαλω, πριν ἐκπυθωμαι ἄν το πράγμ' ὁπως χω.

Ibidem v 856.

πριν κἀπενεγκης Ita scribendii . Vulgo πριν γ' ἀπενεγκης. Branckius ex uno cod. πριν γ' αν ἀπενέγκης, Porsonus πριν ἀν ἀπενέγκrro an eadem fabula v. 628. κο- ξεσται παρα τοῖσι καλῶς καταδαρθεῖν ταio γυναιξίν, πριν τοι αἰσχρολ καὶ τοι μικροις ρισασθαι hic scribi voluerivit Tyristitus, quem seqvitur Porsonus, qui antea ταισι γιναιει, πρὶν ἄν - χα-ρ uocra coniecerat, ui reserimo Musi. 20io et Reis ius in Coniecti I p. 65 cui assensi Elmuesus ad Aled. 215. qui ei illo loco ei ad Heraclidas, sis in eadem sententia est, in qua P sonus et Reifigius, comicis non licuisses ta sine ἄν cum coniunctivo ciniiungere. Et ne sigius quidem etsi hoc valde speciosum asseri qui tenuiore

stilo utantur, non omittere ἄν, quod iis tantum Concessum esse, quorum elatior sit latio, tamen ego ut aliter gentiam, quum analogia moveor aliorun Vocabulor uni ἄν ea qua dixi conditione respuentium, tum exemplorum quae omissionem Particulae tuentur natura. Verbis simillima

113쪽

sivit, quae minis auultimiis, μὴ πριν γ' ἀκουσνς et πριν ἐκπυθωμαι, atque illa, quae affert Reis ius,

Sed perinagnum tamen discrimen est. Nam qui vetat dic;ire, Priusquam alteram Partem quis audiverit, cohiberi vult iudicium usque dum eontrariae sententiae ara mensa ni exposita quo tantum abest ut significet, e gmivirum ea quem esse ut nihil aliud velit, quam non esse iudicandum, si non cognoverit. Et in hanc senis

sam dictum est illud, quod ex Vespis est allatinii Esedemque modo in Emimibus nega Cleo se munus e murum, nisi oracula sua Populus audiveriti Sed an ea si ille auditurus, in inceriis relinquitur. Postea demum esseri illa e domo sua, et reclini. Contra in illis exemplis, quae supra desitanni, erium insini sacrum, quod eo ipso

non debuit per ἄν incertum reddi. Hinc spero iudicari poterit de illo in Acharn 294.

Sic Benuerus, Imfletus, Reifigius Libri fluctuant alii πρὶν ἀν ἀκουσητε , alii πρὶν ἀνάκουσητε alii πρίν γ' ἄν ἀκουσητε, Ravennas vero et scholiastes, πρίν γ' ἀκου--ε, sine ἄν recte, quia iam dictum est Dicaeo sis,ui nihil hic incerti sit. Sed metri indicio scribe, μηθα ιως γε , πρίν, novo 7τ'.

114쪽

LIB. D. CAP. S.

Caeterae lectiones debetitur correctoribus. Quod si Om- Parare quis volet exempla, in quibus πρὶ solum et πρινῶν apud tragicos et Aristophanem leguntur, quae sedulo notata dedit Elinsteius ad Medeam P. 1 Is facile animadvertet, ubi, additum est, semper aliquid incerti subesse.

V. c. in Sophoclis Alcim συλλορ' P. Athen. XV. P. 686. A.

φορει τε, μασσέτω τις, ἐγχειτω Ita δυνοποῖα κα βους ἐργατης, eru ται-Νon est enim de Praesenti lanium tempore immitiis, sed vivverse hic homo non in μι- ante, quum bene saturui fuerit ι--αι. eque vero alimn in prosa ora tione usum obtinere consentaneum est. Recte nessiius negat pus esse particula ἄν indus Platonis demere. IX.

vvχη ἰση, καὶ πάσης τῆς ξυγγενείας τον θυμόν φιλασαμένη κοιμίση. At caussa non in graritate et dignitate orationis quaerenda, sed in iis verbis tmd haec pendent:

δὴ λεχθέντι , και ἔταξεν ἄρα δράσαντί τι τοιουτον πα- ιν απιτα ἀναγκαίως περ ἔδρασεν. Nam quia necessario Perpetienda esse eadem dicit, quale quis feceris propterea πρίν, in in re ceris consequutura, ne ἄν, insit. Quamquam quis neget et hoc in loco, et multis in aliis, etiam πρὶν αν dies potuisse Nam, muti rem sideres, saepe etiam quod certum est, alia ratione ut ii cerium polare potest ut hic, non iam illud, sequuturam esse Poenam, quam eam aliquando, sed ut incertum sit quo tempore, sequuturam dicere volu

ris. Dubia est scriptura in Politico p. 2SI. D. aliis libris πρὶν ἄν, aliis πρὶν α praebentibus, quod non dixerim falsiun esse. Ἀ- assentior Reifigio, in Aeschinis

115쪽

μηδἐ καταγνωτω, πρὶν κουon. Verissima est enim librorum scriptura, quum statim dicturus sit orator illa, quae audiri vult id quod aperissime declarant quae equum

tur Herodotus 1 v. 15z. o γαρ δή-φεας nia ὀ θεος τῆς αποικιος, πρὶν δ' πίκωνται et αυτην Λιβυην. Nam Theraei, quos oraculum Libyam petere iussisset, quum Plateam insulam per aliquod tempus oluissent, Libyam esse os, iterum consuli oraculo responsum tulerant, mirum esse, in non adiissent Liba am, melius eam μον sine nossent. Itaque em coegit Apolla ipsam quaerere Libram quod indicare volens Herodotus, omisi αν, quam particulam si addidisset, significasset non ante em -- laniae deducendae necessitate liberatum iri, quam quum serie uisam venissent Mimniinus accurate idem L M. στρος ὼν ταυτα - δι-- πειρῶν τῆς πολιος, πριν γεδη 9οισι χρησηται καὶ μιάθη, λεχ ὀ θεος παραδιδοι,

CV. 63. quam vulgati πριν ἄν. Omissa nini particula sensus est, tum demum te beatum praedicaιο At e dem capite paullo post εἰ δέ προς τουτοισιν δε τελευτήσει τον βιον ευ ουτος ἐκεινος το si piτεῖς, ολβιος κεκλῆσθαι ζιος ἐστι πρινὰ ἄν τελευτήση, ἐπισχέειν,

μυλκαῖέειν, λβιον, ἀλλ' υτυχέα. Additum hic est αν, quia sensus est quin silerit. Nam etsi ui in priore huius capitis loco, re ipsa Perinde esi uirum πριν πύθωμαι an πρὶν ἄν πο mri dicas, amen cogitandi modo haec valde diversa sunt alterum enim certum

est, quum non cognovero alierum incerium, viri quum cognovero. Quare, vi supra dicebam, non est mirum, ubi ad rem nihil intersit, idem utrovis imodo dici Ita haec ipsa sententia, quae est Haud IerO

116쪽

LIB. II. CAP. S. D. Imdotum, quum a multis scriptoribus posita sit, alii nudum πριν Sumarunt, ut Diotiysius Drantius, Sophocles in Tyndaro, idem in Tereo, Euripides in Cressis Uud Stobaeum V 2 3. 21. 26 quorum illud ex Tereo Plutarchus in Dictis regum P. I M. B. ab Eumene ita mutatum

assert, alii autem ibidem D. 14. S. πριν- dixere, nominatim Euripides in niti maelia, IDI. et Sophocles init illa i-pio Prachiniarum. I in iudicari poterit de hisci pud IL, rodotum I. cap. I9τ σιγη δε παραελθειν τον καμνοντα- σφι ξεστι, πρὶν ἄν στείρπαι νυν νοοοον ἔχει ei cap. 198. αγγεος γα ουδενος ἄψονται πρὶν ἄν λου- σωνται. In primis autem aperia pie additi ἄν exempla sunt in his Ι 82. ἐπιγιησαντ νομιον τε καὶ καταρην μηπροτερον θρέψειν κομο Ἱσργείων μηδενα ιι δἐ τσςναικάς σφι χρυσοφορησειν, πρὶν θορέας ἀνα---ται. Et cap. 140. - προτερον Οἄ- ται ἀνδρος

ναι. Nihil enim reseri, coniunctivus an infinitivus ad Hgatur. Ei c. 15s. μεις δὲ δειμιάνοντες την Περσέων

De εως aliisque idem signis cantibus a ticulis cum coniunctivo. Eadem plane ratio es particulae tau ei similium. His quoque, quoniam exiguum discrimen est et pleriunque non magni reser utro modo quis loquatur, adiici sere soles ἄν,

Praesertim a rosae orationis scriptoribus. Sed facilest me Sentias, esse ubi aptius mittatur. Ita iam noribundus quis recte diceret adstantibus amicis μίμνετε εως

117쪽

D DE PARTICULA αὐδάνω , non item εως, θάνω, quod Potius ei conveniret, qui non ita propinquam sibi putaret mortem esse. Quare vereor ne, quod legitur in Rheso, 613. οδ' ἐγγυς ησται κου συνήθροισται στρατῆ,

Dicit enim hoc Teucer asseverans se rediturum esse. Sic etiam Oessi M. γλαυτοι suo', υπερ κἀφάνης, ως ἐγὼ τοις ἐνθαδ' Drow μῆ κατ αστυχ Τμοταις, λεύω ταδ' ἐλθών.

118쪽

LIR II. CAP. R III defendi potest, tamen non praetulerim. Quod editum est

εως αν , n intro TePu Iat nec Prodest sententiae, siquidem iam facto coinprobatum est illud oraculum, orente

populi studiis isto Paphlagone. Sophocles Trach. ἐς τουθ Ἀως τις ἀντὶ παρθενου γυνη κληθῆ, λά in τ' ἐν νυκτι φροντίδων μερος, τοι προς ἀνορος ἡ τέκνων φοβουμεν 7. IIulio magis autem apices haec ratis, ubi de re pra sente, ideoque ceria, serin est Homeriis Iliad. xi M. phocles Electra v. 223.

Euripides Oreste v. 23τ. 231. Pors. ακουε δη νυν, ἁ κασίγνητον καρα, ἔ- σἰχ εο φρονεῖν φιννυες. Quamquam hic quidem etiam indicativus esse potes ira vide illud in Soph. Oed Rege 83 . isti μιν ωναξ, ταυτ' ὀκνήρ' ως δ' - ουν προς τοτ πα-ντος ἐκμαθης, εχ ἐλαίω.

Incertum est enim, an sit alidituriis ille. Sed nemo non videt, etsi omittitur ἄν in re certa designanda tarneu multa esse ita comparata, ut non sint necessario pro certis vel incertis asserenda. Itaque non nurum est, si aliquando etiam incerta ut certa, saepe autem certa ut inceria 'ο-

serentur mouit enim consideres, hanc vel aliam speciem habebunt. Ita quod ex Electra Sophoclis attulimus, in eadem tibia v. 103. cum particula re dictum est: ἀλλ' os μἐν δ' ηξα θρήνων πιπεμ τε γοων,

119쪽

ριπάς, λευσσο δ τοδ ημαρ. Ei apud Euripidem Alcesicaar.

οισα δἐ πενθος ου ἐτήσιον τοδε, Exempla aperte iIIcertae ro per αν significatae cum Particulis onec vel usquedum vel quamdiu gigitificantibus vide apud Sophoclem Ai. III . ed. OL II 4 apud Euripidem Hippol. 659. Alc. I 024. Oct. 623. apud Misi phanem Nub. I 60. 4 9 Ach. 235. Eodem modo etiam ριέχρι et αχρι non raro Particula ἄν carent ut apud Sophoriem Ai. II. Ex Thu dide exempla dedit Poppo in Obss crit in Thucyd. ex Idiπο- erat aliisque obeckius ad Phrynichum sed hic quae ex IIippocrate demorb. citat, ne quis frustra quaerat,

sciat legi in ed. achii I. I 2. via. u. p. 199. IV. T. p. o IV. 14. p. 286 in qua pagina etiam aliud exemplum ex praecedente capite adnotari potuerat. Pertinet ad hoc genus inam ως ἄν, donec significare creditum, de quo diri ad Soph. Philoci. 1314. et ad M. 10M quod est proprie vel utcumque, ut in maris loco,

Vide ad soph. Antig. 215. d. teri.

120쪽

De pronominibus et adverbiis cum coniuncti να Dicatur minc de pronominibus, ac primo de pron minibus4 ei ο ις, in plerique videmur sine parii laci sere poetariun cuidam licentiae tribuenda, a Prosa --tem oratione et comoedia arcenda existimare. In qua opinione hoc veri inest, quod poetas eos, qui non Communem sermonem imitantur, etiam ibi interduin omittere ἄν videmus, ubi addi potuerat illud autem salsum est quod nihil interesse putant, nec vident, quocumque quis stilo utatur, etiam debere aliquando omittere Particulam Apertissime id demonstrare possunt haec Verba in Iphig. in Aul.

192 si sic legantur, ut a Porsin tacite scripta sunt ad Phoen. 13 3. παίδων- , μων ἄν προθεμενος κτάννὶς τινα. Alienum hic ἄν esse, recte vidit Bremius, vir erudii Nmus, in Vmbolis philologicis I vesae vol. 4. 240. Est enim ille, ut in censura illarum v inlarum iuri s laeeumus, quia non de quibuscumque, sed deteriis liberis sermo est. am quum hoc dicere velit Cinaeum ira, quis te adspiciet Iiberorum tuorum, quorum aliquem

Ochi ueris , non mag' potuit οτων, dicere, quam Iaatit e dicas, quorumcumque aliquem occideris. Quin ne Orto quidem prois hic recte dictum. Vtrui uiue vidit etiain

latthiae, quem tamen miror, quod in his, quae linguae legibus repugnare ipse satetur, quid soloecismi insit videre se negat. Phocles Elacu. III. ουδὲ γαρ κακως πάσχοντι μῖσος ὐ τεκη Προπίγνεται.

τι τους νωθεν φρονιμωτάτους Oιωνους

라틴어 텍스트