De particuvla an, Libri IV

131쪽

m DE PARTICULA G

milibus. Quae a. his de constructione particularii. μὴ disseruit, ad quem magnam vim exemplamini, sed a mimis alienis congescit ΚHilius, commemorando usui magis ei contermansi, quam explicando atque a dubitau-- liberando sivi H indicativus veritatem rei norit, iis misi metivus pendere quid ex alia xe indicat, eoque neri, si illud ML Iia in oratione recta, qui πως λήψομαι dumi nescire se indicat, quomodo quid accepturas,ti Qui ille modus sit, quo accipiet, facio cognoscet. Sed qui

dici ritu λαρω, dubitare se significat, quoinodo Vere quid debeat i. e. quid sibi faciendum sic, ut capiat. Eadem Tatione disserunt oπως ληφορια et oπως λαβω. Nam qui facit quid οπιυς λήψεται, facit id eo modo, quo accipiet: ex quo patet esse accepturum qui autem on- λάβη, eo modo quo debeat accipere quod est cum dubitatione coniunctum, an non sit accepturus. Praeterea indicati vini

certam habet temporis notationem, quae in ipso cuiusque indicativi tempore inest nam etiam praeteris et Praesentis indicativus usurpatur coniunctivus aulam, quia non quid

sal, sed quid debeat fieri significat, per se care notatione iem ris semperque resertur ad rempus veri, primarii, tamquam ad Haesens suum, quia quidquid debet seri, eius caussae iam adesse debent cum ea ipsa re Propter quam fieri debes, etiamsii nondum Mificium. Itaque ii

dicativi et coniunctivi cum oπως constructiones eo differunt, quod ii dicativus opinionem aut Oluntatem, certa temporis notatione adiuncta, coniunctivus autem metum vel dubitationem, carentem notatione temporis, sed praesentem eo tempore, quod ii Principali Verbo est, continet. Νὰ quoniam variti est usus particulae Πως, quae

etsi proprie ubique quomodo significat, tamen non ubique ita veri Potest, ea asseram, quae potissima sunt in hoc

132쪽

LIR H. CAP. 12. 125 genere. Ac maxime simplicia sunt talia, ut Aeset yli in Prom. 6 1.

Οὐκ-iδ' ἄπως ομιν ἀπιστῆσαι με χρv. Euripidis in Iph. T. 68

Sophoclis inanis. 32fλου ἔσθ' οπως φει - δευρ ἐλθοντα με. Apparet in his ceria opinionis declaratis: ο χρη-ἡμῖν ωτιοτῆσαι χρή, συνεκπνευσα σοι ' ουκοτε φιε δειρ' ἐ-οντα. tia ἔσθ' oπως cum futuro in M. GL Iara in Philocti 522. in moenissis 1664 in ede 3 I. inni polyto 604 in Heraclid. Tu . et εσται in ed. I 060. Saepe vero etiam alia verba. Opilocles ed. R. 1058. - αν γένοιτο--θ', πως θω λαβὼν σηριεια τοιαυτ', ου φανῶ τουμον γένος.

Recte etiam Μοnkius in Hippol 5I8. ductu eod. Hor. dedit:

δέδοιχ' υπως μοι μὴ Γαν φανει σοφο, et Elmsteius in Heracta s. ομως δὲ και νον ιν τρέσης οπως σέ τις συν παισι βωμου τουδ' ἀποσπάσει μιμ isdem generis haec quoque sunt in eadem nimia v. 1011.

133쪽

In Aiace 567. των παῖδα τονδε προς δομους ἐμου si In Trach. 604.

κώνου παροιθεν α/ι ιδυσεται χροῖ, μηδ' o ρεται νιν μητε φεγγος ἐλίου, μηθ' ρκος ἱερον , ιυ τ' ἐφέστιον σέλας.-inium his illud gemis est, quod in adhortando in Palur, verbo, inde οπως Pendeat, omisso ut in C D

i. e. proprie, vide, quomodo vir futurus sis. Conser626 et Orest 1060. Here L. 504. Soph. ed. R. 1518. Frequentissima haec ratio loquendi est, semperque habet furumvn. Resertur enim ad opinionem rei siturae, cui

fieri volumus contrarium. Ita quod Euripides habes hi Bacchis Met. Πενθευς δ οπιος μῆ πένθος--- δομο ς

sic est ilicium, ut cogitetur illatum iri luctum a Pentheo, ac Proinde ridendum esse. tiuomodo id irritum reddendum sit. Quod si I ε'sati eripsisset, metus tantum significaretur et dubitatio, utrum illaturus sit luctum, an non, Pro- Ptereaque caVendum esse, ne possit inserre. Haec si inter

ipsa compares, futuro posito hoc habebis inferet luctum tu vide, quomodo non inferes in coniunctivo a mn potest inferre luctum vide quomodo possit momi, ferre, i. e. quomodo debeat cohiberi ab inserendo. Ex his intestigitur, non pronuscue futurum et con

134쪽

LIB. II. CAP. 12. iunctivum usurpari Posse, Sed certam cuique rationem esse.

Vi in Soph. est R. 325.

ως Ουν μηδ' ἐγὼ ταυτον πάθω, recis sic dictum est. Veretur enim Tiresias, ne, si dicat, quod dici vult Oedipus, laedat illum quamobrem tacere mavult. Quod si dixisset, o ουν μηδ' ἐγώ --ον πείσομαι, hoc significasset dem nimi quo sibi, eri traudendum ergo, quomodo non evitem. Id vero tum recte potuisse dicere, si in animo habere respondere ad ea quae inierrogavera Oedipus, eisi videret, non posse illum non laedi ea re Vide quae inuis cap. I. attulimus Sie Herodotus Vl. 85. τί βουλεσθε ποιεειν ανδρες σιγι

εγνωσαν Ουτω Σπαρτιῆταε, κως ἐξ οτερος μή τι μιν, ῆν ταυτα πρήσσητε, πανωλεθρον κακον ἐς τὴν χώραν ἐμβάλωσι. Nam haec quoqtie loli tam monentis, quam metuentis sunt Non pertinet huc illud in Antigona 215. ως αν σκοποὶ νυν se των εἰρημένων. Nam si iuberet, diceret, πως εσεσθε σκοποὶ quum

let dicere, is ἀν σκοποὶ ητε τῶν εἰ φώνων, καὶ μὴ ἐπι-χ-ῆτε το ἀπιοτοῖσιν ταδε, στε τον παροβαντα θαλνουμενον, interrumpuntur haec chori dictis, ei proinde aliter cons matur reliqua pars orationis.' eque in Herc. s. I si quod legitur, ad hoc genus Pertinet, παέδων στει σείς, παῖδ' οστως ἔχω, ἐμόν.

Psi ξω scriptum esset, verba hunc sensum Praeberent: tiberis orbatus, quonio do te habiti rus sim silium, vide. Sed ita si loqueretur Hercules , adhortaretur sese, ut lilii loco hegeum haberet quod melius conveIairet, si ea re Theseo Ροsus, quam ipsi consuleretiir. Nunc Vero aut indicativus est tui, hoc sensu liberis orbatus te tam- i id adnotata in ed. tertia Antiginitae.

135쪽

DE PARTICULA avguam si Ilium Cum habeo; aut, si conuinctios, in errogative haec dicta sint necesse est 'isus meum haseam Mum ' scilicet, ita benevoliis es. Itaque in deliberatione, quae semper est cum dubitatione coniuncia, non nisi coniunctivus usurpatur Sopia

Vide Aeschyl. Agam. 136z. Soph. m. 514. Eurip. Hec. 585. Orest. 20. hoen. 386. Alc. IIS. Hipp. I 09I. Iph. A. 6 3. I 54. Iph. T. 995. Troad T 2. Hel. 63T. Herc. f. 1245. Eadem ratio est interrogationis, ut quae in rectam orationem reducta negationem sit habitura vide Aristoph. q. 1320. - 21. Interdum coniunctivus et futuraim coniunguntur, sed eo quo pax est discrimine.

κατατρυχομένους τον απαντα χρονον,

πρωτον μέν, πως θρέψωοι καλῶς, βίοτον Ἀποθεν λείψουσι τέκνοις. Solliciti sunt, quomodo educare debeant liberos, et de incivim Mn relictura. Non recie neque θρέψουσι, neque λίπωσι dirisset: non θρέψουσι, quia res anceps est et dubitationis ac deliberationis plena, educatio liber rem non λιπωσι, quia de relinquendis sicultatibus nulla est dubitatis, sed de eo, inde parandae sin tiaque ατ - σωνται recte ditasset, si operiun quaerentiis vibus nava dam in mento habui si ei sed potuera etiam κτήσονται, si illud, unde suturae essent opes. In Eurip. Hel AEM. scribe: Am οπάποἰ- πρωτον σωμαι τανυμ

136쪽

LIB. 1I. CAP. 12. Sed memorabile est, huic coniunctis deliberativo non esse lacum nisi in senientia aliquam negationem c-tinente. Quod etsi minime mirum si tamen, quoniam saepe recondita latet illa negatio, effugit haec ratio liligentiam virorum locioruin At Oirinis deliberatio est dubitantis . luod est nescientis quid eligat. Unde Ουκά ID Iti, tau τι βητci, ut Simile quid ubique subest. Vt apud Aescia Ium Prom. Izs.

ἐλοι γαρα τα λοιπά σοι

Nec mirum Quum enim excultus sermo Graecoraim, ut supra dictum, coniunctivo non utatur in sententia finali, nisi particula finali addita, migraretur ea norma, si ani maiisne praegressa deliberativus coniunctivus poneretur:

in ἐχω ο τι φω, Me quo increm. Haec enim iam non deliberalis, neque conditionalis sententia est, qualis οι ἔχω οπι φω, sed sinalis Dirimus enim in omni sen tentia conditionis per coniunctivum significari futurum e

actum eo aulani illud, quod priinario verbo continetur Posterius esse debet, ut ἐαν θελης, utia. Haec si ad illud transferas, υκ χα ὁ τι φω, recte e IIabebit oratio. Nan o τι φῶ proprie ei quod dicere repertiis sim id igitur nondum constat sed exspectandum illi, num est anquis dicere reperiatur itaque ei recte illud ipsum iuditur,oυ εχω. At si dicas εχ repugnabunt haec sibi.

Nam quum, τι φώ dicis, id ut futurum, idque incertum mnis quum autem ἔχω adiicis, iam praesens et cerium esse dicis illud, quod ex ista futura re pendeat, veluti si dicas habeo, quo diaero. Omninoque in eo, quod es h e quod dic , nihil inest deliberationis unde ne verbi quidem modo, qui deliberationi inservit, locus est. Itaque non sic loquuntur Graeci, sed aui futurum adhibent, aut aliam figuram planeque comparari Potest

πριν, quod non nisi negatione praegressa cum verim recto construitur de qua re dixi ad Eurip. Med. 21 5 et Reis inus in diss de pateticuIa te, p. 105 seq. Edidit quidem Belucem apud Platonem in Phaedro P. 255. E. εν ουν τη

137쪽

IM DE PARTICULA δυ

Virubique vulgo λεγοι, sed libri scripti Lysiae et Iolige plurimi optimique codd. Platonis λέγει. Vnde utrique scriptor o τι λέγειν restituendum videtur. Vide Soph. M. Col. 48. et quae ibi adnoisia sunt Aristophanes vero

recte dixit in Vesp. 9 5. αλλ' οὐκ ἔχειν ουτυς , ποικεν ὁ τι λέγ' et ipse Plato in I Fq. p. 222 exu ἀλλ' i μηδέν τουτωνφίλοι ἐnri , ἐγω ι ἐν Ουκετι εχα τι λέγε a. Et Demostheries p. 378 5. v γαρ δὴ δι' ἀπορίαν γε ο φησεις εχειν ὁ τι ἐπης, ut ex codd. pro in se dedit Bekkerus. Apud Thucyllidem Il. 25 legitur de navibus S racusanis: καὶαυτων μία si si Πελοπον ονήχετο πρέσβεις ἄγουροσα οιπερ τά- σφέτεορ φρασωσιν τι ἐν ἐλπισιν εἰσί, καὶ τον ἐκεῖ πολεμον μῶλλον ἐποτρυνωσι γίγνεσθαι At vel propier additum M pronomen illud ferri nequii: --n es e male lecto compendio particullae πως, quam paues,indein codices, sed illi haud dubie recte praebenti valde disseri ab hoc in eodem libro c. allud πρεσβεις τε ἄλλοι των Συρακοσίων καὶ Κορινθίων ἐς Αακεδαίμονα καὶ Κορινθον πιστάληοαν, πως στρατι ἔτι περαιωθ17 τροπω γά ἐνώλκάσιν xi πλοίοις φἄλλως οπως ει προχωρῆ Non enim finis sed conditio indicatur, quo-

cumnque modo res proceuere lusa fuErit. Rarius est οπιος cum futuro iii eiusmodi locis, in quiabus necessario Per ut vertendum est Sophocles Phil. Imri. χύρει - μα προιλε-σε, γενναιος περ ιον ήμων οπως sar τὴν τυχηρον διαφθερεις.

138쪽

Fallatur vero, qui perinde esse putet, utrum suturoinima coniunctivo utatur. Nain in hoc quoque genereri II ili-eativi haec is est, ut ad certam opinionem VoIuntatemve

referatur. Et quemadmoduni multis in rebus, ita in hae quoque Germanica lingua cum Graeca convenit, contu clivo atque indicativo utens eadem cum sententiae dive Minis, nisi quod pro sutum praesentis indicativum usu -

ροι Declarabo remis' exempla, quod e Cyclope attuli Si dixisse ὁπως λαβαμ ειν, tulit aliud quam comitium indicasset, quo ille emungi iuberes, ut Poculum acrip xe Illud vero plane incerium relinqueretur, an desi overe esset accepturus. At quum dicit πω λῆ φει πιειν, simul significat egis RCCVturum. MH. De rνα et 4, αν cum coniunctivo. Permirum in hac quaestione illud ac fidit, quod quum εός et πω ut significantes saepissime eum particula ἄν eoniungantur, non fit idem in particula να, quae tam eon stanter sine ἄν usurpatur, ut, sicubi adiectum reperiatur ἄν, non immeriis in viiii suspicionem incurrat Brunckium

enim, qui ad oed. M. 188. ν' ἄν - ἄν, πως ἄν,

tu significantes, aiam obvias esse scribit, memoria, quod ad ιν ἄν auinet, sesellii. in tamen casu, ac non Θ-sus ratione qua limi sacrum putabit, ui ἄν non eamdem cum ἶνα quam cum οπως et ιός societatem inlini Quod si qua est huius res raso, non potest ea non in ipsa natura

Particulae Zνα inesse. Cuius originem aliqua ex parte bene eulicuit oreeveenus, quum eam vidit ad Pronomen re-

139쪽

pronomine derivatum adverbium ἶνα isi sigiusica .mam Porsoni coniectura, in Atiscellaneis eius a Riddio p. 302. Prodita ιν esse is e , i. e. εν rectius oblivio esset tradita. Est autem iis tantummodo relativum, neque in- te Toleationi non obliquae adhiberi potest quod recte monuit Elnisi eius ad ed. R. 1515. Nam in ea fabula quodv. 946. legitur, εστεν

non est interemaniis, sed oblique exesanianiis, sicuti in eo genere εἴς non πως dicitur. Itaque recie scholiasies, μου ἐστί Consimitur autem is in s iuncans, ut consent neumesi, cum indicativis omnium temporum, neque is tum apud poeias, sed etiam apud scriptores prosae oras ius. Sed illa loes significatio est ubi latius paleat, minus

ἔννυσθαι, τα δἐ το- παρασχειν, or κέχ ἄγωνται.

Hic quidem certe ad nuptias ita refertur, ut de tempore potius quam de loco sit cogitandum. Et sic etiam Iliad. v. 353. de quo loco mox dicetur. Nec mirum quun omnibus in linguis loci adverbia etiam ad tempus transferri soleant.

Et is quidem quum significat vox illa, etiam cum parti cula ἄν coniungitur, ut cubacumque Eurip. lan. 315. απαν θεου io δω/ι' ιν ἀν λάσι,μ πνος Aristoph. Plut II5I. πατρις γάρ ἐστι πῶs is ἀν πραττη τις v. b. 1232. καὶ ταυτ ' ἐθελήσεις ἀπομοσα μοι τους θεους ῖν' ἄν κελευσω 'γω σε. quem locum non debebat sollicitare Reis ius. Illud vero

140쪽

miratin, ac pinus incredibile, quod placuit grammaticis, significare να etiani iti in illis Iliast, I 26.

Quod unicum est huius matus exemplum , sed illud, ut ego quidem exiStimo, Vetusto errore depravatum. Quis enim, qui cognitam habeat epicorum dictionem, dubit

Ac nescio an haud minor perversitas in illo sit, Il. n. 352. τιο ου νη τι κέρδιον ἡμῖν ἔλπομαι --εσθαι, ινα μη ρεξορον δε, ubi ἐν simificare volunt c, Quod etsi neri potuit, licehat

enim dici 5non tamen propter sinalem Potestatem, quam ἔνα cum coniunctivo habere solet, Valde ambiguum est.

Ei rei prospexit Aristarchus, qui ν άν scripsit, versumn aliis grammaticis propier insolentiam dictionis damnato, ut schol Ven et Victi ap. vii Vol V. p. 24. t Mnim . ec videtvi ille temere aut sine Uxemplis ii si ivisse. Certe quod est in Archilochi fragmenio apud Si Mevin X. Ist sive p. 100. d. sec. 1aebelli, ριηδ' ινα δελφισι θῆρες ἀνταειεώρωνται νομον ἐνάλιον sin eo ridetur is ἄν potius scribendum esse, quam quod Vastricenario ad Phoen. 1448. placuit, A. Apud A, si 'phanem Ran Io vulgo, ἐπιειεινον, ἁ δαιμόνι ων τριμά τι σοι Scholiastes ἐὰν ξυμβω σοι γράφεται δὲ καὶ ἶνα ἶνα ξυμφωνησω σοι. ἔλεγον δε τοὶ να ἀντιτολεαν καὶ μη- ρος ιν ει η ὐεξωμεν ἴδε. Ita scribendum. Ac legitur ιν ξυριβω in codd. quibusdam, in quibus esse Ravennas licitur, et in Ebm Μ Ρ. z34, 30. Set ι,' intextu mmccianus et Venetus, o mus eodex. Ad sensum

라틴어 텍스트