De particuvla an, Libri IV

81쪽

M DE PARTICULA stempore intelligi, ex eo comoscere licet quid statuendiungit de Aristophanis loco in Eccles 1 s. και η ista σπένδουσι γ ῆ τι ος χαριν Audacius et temerius edidit Brunckius, ῆ τίνος αν χριν

si quis id ευχοντο esse putat, nullo modo significare Posse precarentur. Quare aut est ευχονται, aut, si impe fecimn est, scribi debet τοσαυτ αν. οντ

παῖ Τελαμωνος, βας τοσσον, ἐν ποιμναῖς πιτνών. Blomneldiis ad Aeschesi Pers. 8 1 αν inserendum put bai. At illud non in hanc sententiam accipiendum est, non ua insanusses, sed hoc modo interpretandum non enim a scinti mente ita adremersi errasti. Caeterum etiam Romanos confisi eadem figura, qua Graeci in consueverunt, in re praeterii indicativos pro coniunctivis usurpare. Sasis habeo de plurimis unum aD ferre exemplum. moratius Carm. U. 17 28. me truncus illapsus cerebra sustulerin, nisi Faunus ictum dextra evasSCLXIV. ne indicativo particula, ironice, missa.

Denique festa ratio est orationis ironicae. Nam quum

ironiae sit, contrarium dicere, quam intelligi debeat, non est obscurum ea, quae sine ironia cum particula ἄν ducenda essent, si ironice dicuntur, carere debere Particula

82쪽

LIB. CAP. H. DR hoc autem ita, ut sublata conditione, cuius indirium

est ilicerta oratio in certam mutetur, eiusque contrarimn intelligatur Aristophanes Eccles. 72. Iale Briinckius edidit, αλλ' δων αν ἐπιθυμην. e suasisti, ubi videro. Idem in Nubibus v. 1338. ιμελλεις μ' ἀναπείσειν - δίκαιον καὶ καχοντο πατερα τυπτεσθ' ἐστὶ imo των τιμα Si sine laoma loquutus esset, dirisset ου ἄν ἐδιδαξα ιι νοι Aeschines p. 1 5. 368. g. 181. ταχυ γαρ ἴμαρχον η τον κίναιδον Θημοσθένην ειασε πολιτοεοθαι. ines hic libri omnium ἄν quod viri docti non magis debebant reponere, quam ταχυ, Proprium orationis is nisae, in ταχα mutare. Be erus tamen ταν γ' ἄν. ei vero ψόα ineamnia dicere οι ἄν AM. Dianaresvis in sine oratisius in Aristogitonem καμοι, ὁ ' ο ναιοι, τί ἄν οδεσθε ποιῆσαι ἐκεῖνους τους ἄνδρας,

λαβοντας et στρατηγο φρήτορα πολ- Ἀ-των δῶρα

ἀλλοτριον καὶ τω γενει καὶ τῆ φυσο τῆς Ἐλλάλο ἄνθρωπον ουτω δικαίως καὶ σωφρον- ἐξήλασαν δε Πελοποννήσου πάσης τοιγάρτοι τῆς πολεως καὶ τῶν προγονων ἀξίως ἐκινδυνευσαν προς το βαρ 'αρον Postrema verba nisi ironice accipias, lane inepta sunt sed cum ironia dicta eximiam vim habent. Voluit enim orator hoc dicere: digne scilicet et ciuitate et maioribus periclitati erant adversus barbarum, si mra in civem ammadvertissent etiam severiu8.

83쪽

Dicendum nunc est de modis verbi obliquis coniunctivo atque optasVo, de quorum consociatione cum particulis et κεω alia ratione explicandum fit, tuam qua in indicativo uti licebat. Indicativi enim natura et ratio quum omnibus aperta sit, statim, quae vis esset huius niodi, si

adderenturiarticulae sine ostendi potuit, deinde autem do iis locutionibus dici, in qui s omissa videri posset pa ticula. Commiciis vero atque optativi natura non ita omnibus nota atque perspecta est, ut hi modi quid sine parsimilis istis significent praeterire, ac statim de adiectione earum ad eos modo dicere possimus; immo ante

omnia videndum erit, quam se per se vim habeant, quodHnde, quid ad eam. lectio illariim parsimilarum in serat, intelligi possit Repetenda hic auris simulque in manda sunt, quae sibi explicatius insputavi. xi indicativus veritatem

facii, ita coniunctivus atque piativus ea, quae possunt fieri, significant: ita tamen, ut coniunctivus illa indicet,

quae Propter aliquali ip8aru in rerum, de quibus sermo ES conditione in 'Veniant unde totus ad exΡerientiam resertur ex eaque Pendet optativus autem quae cogitabilia sunt significet quo fit, ut etiam ea comprehendat, quae seri nequeunt. Uterque modus, si rem seVerius expendimus, non Potest per se solus stare , sed pendet ex alia parte orationis. Nam subtilior quam verior est Apollonii disputatio lib. III de syntaxi c. 2S indicativum atque Plativum ita dictos censentis, quod soli per se, alter esse aliquid, alter piari significent, coniunctivum autem inde nomen habere, quod quum per se nihil significet, particula indigeat, cum qua coniungatur ex eaque Pende L

84쪽

LIB. H. CAP. 1.

At aut uterque nodus per se solus Henam efficit sententiam quum non minus i ιεν quum ευτυχοί i sine ullo alio verbo dicatur, aut neuter. Vtra Verior ratio sit, hic nihil attinet quaeri. Satis meminisse, utrumque m dum esse assumptivum, sed altero cogitata sumi qui est viativus alter facta, quem coniunctivum Oeamus. Atque in cogitatis non quaerimus eveniamne an non, quia scinius in sola cogitatione versari quae autem ut sacri s mimus, experientiae comprobatione indigent, ut verenean falso sumpta fuerint appareati Declarabimus haec exemplis. ι θένετο, εἰ θνρται, εἰ γενήσεται ad ea reseruntur, quae vere evenerunt, minuunt, eventura sunt. Et roWαι Vm o es m evenerit, idque de eo diritur, quod videbimus uirini eveniat, ne ne ει γένοιτο autem, si evem in quod mente singimus evehise, sive postit, sive nequeati Aperium est, in ii dicativo 'eritatem lacu ui exploratam respici in contu His rem sumi experientia comprobandam in malivoveritatis rationem haberi nullam, sed cogitationem tantum modo indicari ut si ea lem distinctius velis atque explic tius dicere, haec habeas in indicativo, aut efit traia non Strae nescio, sit, necne in coniunctivo, aut fit, ut non est; sed experientia docebit, sit, necne in Opta-iativo , aut est aut non est sed sum esse, etiamsi non sit. Iam si quaeris quid hi modi significent, quum Ver chum nudum ponitur, id etsi Latina lingua non nisi erambages explicari potest, quod qui huius linguae coniunctivus Vocatur, re vera optativus est, sed ille simul coniunctivi ossicio fungens tamen huiusmodi esse apparet:

γίγνεται est sit de eo, quod ni vere: Hρονται, se ireperiatur, de eo, quod esse experientia cognoscendum sit; γίγνοιτο, at, opinione cuiuspuam, de eo, quod fieri quis cogitet, sive fiat, sive non sat. Itaque indie suus est scientis, persuasique de veritate rei inniunctivus

debere quid fieri intelli ius, aes interea exspectantis quid eveniat omasivus cogitantis quid seri, is neque an sat neque ani si fieri quaerentis. Ex his intelligi potest, qui sectum sit, ut coniunctivus atque piativus,

85쪽

DE PARTICULA αν quoru I eumque temporum sint, tamen certum quoddam tempus sibi proprium habearit, ac mPterea sal I i Ssime illorum temporum, quorum modi sunt, primarian si si iii-ficationem amittant. Et coniunctivo quidem ubique significatio adhaeret suturi. Nam indicat ille quidem fieri aliquid factumve esse, sed ita indicat, ut exspectari postulet, donec experientia rem comprobe Quod autem non

aliter fieri censendum est, quam quum fieri cognoveris, id usque dum cognovisti, nondum pro lacio haberi potest Ita exempli caussa -- ται eta est praeteriti temporis

coniunctivus, tamen, quia coniunctam est, futuri temporis aliqui in significati mem habet, et quidem futuri e acii. Quoniam enim ad rem refertur, cuius veritas ficto cognoscenda sit, illud quod ex ea re ut ex conditione sua Pendet, non aliter rarum erit, quam cognita iam veritateres istius, ex qua pendet v. c. καλόν τοι ravi in δεφ, - ους παρῆ bona est dicendi facinus, si cui de si L e. ut ex casus dicam, laudanda est dicendi facultas

in eo, in quosdem esse repereris. Sic etiam cum Particulis finalibus. Nam να θνηται, να Dr a P e significant uiseri, ut factum esse, periatur.

Optativus autem natura sua praeditus est quadam PraeSentis notatione. Quum enim cogitationem alicuius indicet cuiuscum liue tempori Optativus sit, Praesentem

intelligi Postulat togit titio item eo tempore, in quod incidit illa, quam indicat, cogitatio. Ita tempore facti differimi γένοιτο, γίγνοιτο, γενήσοιτο, sed cogitatio haec, actum quid esse, vel fieri, vel futurum esse, ea praesens

intelligitur eo tempore, de quo loqueris ut si de c-silio cuiuspiam loquare, recie dices, πως γένοιτο, veἐποίνησεν addas, sive ποιεν, siVe ποι m. Hinc, ut id obiter adiiciam, aperium est, cur, si tempus illiud respiris, quo adhuc uiuos est eventus mi Mili, ,ως γε-αι dicatur unde si quod plerumque si, tempus illud in mente habes, quo ipse loqueris, recte dices ποιει ei ποιησει, πως γένηται, ἐποίχροεν autem, υπως γέν Παι, non adlier, nisi si nondum essectum est, quod quis volebat emei Vbi autem tantummodo mentem ei

86쪽

etsconsilium facientis non etiam, an eventurum sit quod ille vult, indicare Ole Si omnibus temporibu adiungere licebit optasVuIn Onως γενοιτο sin Vero de eventu loqueris, qui iam est effectus, neque respici vis illud tempus, quo nondum evenit, necessario dices ἐποίησεν, πως γενοιτο, eonsilium solum significans. am si πως γενηται diceres, aut falsum diceres, si tempus, tuo loqueris, in mente haberes: non enim amplius futurus est eventus, sed iam

Explicabimus primo de conlinielivo. Qui modus inclapud antiquis, Osaia pro suum usurpatus est, ut, si quis verbi Graeci naturam accuratius considerei, ululare non possit, quin prior sitium exstiterit, idque ex ipso demum

originem traxerit tamen natura sua valde a suturo dive sus est, neque quum pro eo positus dicitur, id clo est i

telligendum, ac si eamdem quam futurum, Vim acies statem haberet. Repugnaret enim, in modo, qui non est indicativus, sed indicativo oppositus, eamdem Vil iI ESSE, quae est in indicativo, siquidem futurum aperte est indicativus. Coniunctivus igitur eo differt ab indicativo suturi quod non potest per se solus intelligi, sed, ut ipsum nomen indicat, aliundi latendere debet Id autem, unde pendet, itum plerumque additum inveniatur, tamen saePeetiam omittitur, quia saepe positum est in obscura creb-tatione inceriae alicuius caussae, ex qua quid Proditurum

sit. Isque est usus coniunctivi delibemitivus, ut quum quis dicit reo, quod est, si plene dicere volemus, ἀμφιρβητῶ, εἰ tim me comparari potest duplex modus, quo id Germam dicimus, alio cum eadem ellipsi, qua Graeci, geheio, alter sera ala parsicula, et vel bo ianium onusis, obiex M. Ac vetenim Ginees, nondum reperis uium, quoniaminiadquid futurum est, incerium est, quaerique de eo atque ambigi potest, eventurumne si an non sii

87쪽

eveniumni, non habebant alium verbi modum qu situri, indicarent, quam hunc ipsum modum deliberativum. Ii que e sunt usi, donec uium invenio, ubi quid simpliciter futurum dicere vellent, suturi formam usurpare co perent, coniunctivum autem ibi lanium servarunt, mali ilia deliberatio lacum habere videretur. Ea vero illuc

redit, ut Per coniunctivum conieetur aliqua de eo, quod debeat seri, indicetur. Unde fere Germanice ista verbo sollen licet exprimere. Cuiusmodi nihil inest in ipso suturo. Ita Iliad. a. Si δipoιια dixisset, rem certam esse indicasset, non vid ιο si δοίμην, prodidisset opinionem Sudn , ΓΠ, DPδ-nor, ideam. Nunc Coniunetivo usus non esse significat, ut vigurus sit, i. e. ron ebeo Diclere, sive maris, non reperiar id re Nos id accommodate ad Graeca dicemus, noch sou ich sie Sehen quo significamus, non e-

spectandum id esse Iliad. c. 459. '79. i. 87. Od.ς 275. Non dicet aliquis, neque dicat opinor, ui si ἐρει vel ειποι dixisset, sed exspectandum est, ut quis dicat: cla sol woh einer sagen Odyss. r. 437. οι ἐσθ' ουτος ἀνηρ -δ' ἔσσεται, ουδὶ πιττω. Non est, neque erit, neque fuisse reperiatur: ecastheiner noch tria iner evn, Och sol woh einer

EweSen Bevn. Nam si exulicatius vim coniunctivi declarari Voles, haec erit, non esse exspectandum, ut fuisse

aliquem reperias. Videtur autem IIoc quidem in loco γενηται sic dictum esse, ut propriam amisti significationem

88쪽

De particulis ἄν et κιν cum coniunetivo repud epicos.

Epici Veteres, quo iam supra in indicativi explica tione vidimus liberius uti particulis ἄν et κε, etiam On- Minciis eas non tam certa ratione addiderunt, quam quae recentiore usu stabilita est. Nam hae particulae quum, ut supra ostendimus, aliquam fortuis notionem verbo at

dant ubicumque ei notioni locus esset, adiicere eas mihi non dubitarenti Est autem coniunctivus is modus, id natura ticillime eam adiectionem a viai, ut qui ad id re seratur, quod experientia cognoscendum sit id autem eo ipso fortunum est. Itaque primo ubi coniunctivus pro tum Murus est, sicini enim ita loqui brevitatis caussa, Postquam ostendimus, quomodo dissera a suiuro saepe adiectae inveniuntur particulae istae, sorte quid futurum esse indicantes Iliad. e. 205.ῆς τεροπυρσι τάχυν ποτε θυμον ολ σ37. . Nos id diceremus durchisesne tibermuth sin re, ιnoch das laben Dertieron. a. 433. εκεν ἐμβάπο λορὶ et εἰ ἄπο θομον oλDon. Vide, I 3τ 184. 324. β. ΝΗ. Od. . 240. r. 4. 1 1 3SI. 5 235. n. 29. 50o. v. 43. . u. 396. st 692. 50T. . IS. r. 325. 350. Hinc tenui discrimine saepe coniunctivus et optativus iunguntur, ut Iliad. s. 307.

στήσομαι et κε φέρησι μέγα κλέος, λη φεροίμην. i. e. turrem ille forte reperiretur vincere, an ego fortet incere 1 --. De hoc genere dixi in diss. 1. de lem.

89쪽

M DE PARTicvLAquil, subiit virin. Hom. P. 12. s. Ei sic saepe emi Particula . -n significarie v. ibidem p. 14 seq. um particula ei in Homeri aevo liberius viii parentur, necdum ubique cinis sermulis ui necessariae

adstriciae esseni non ea .immim, construelisne qua

dam, quae apud sequiores quasi legitimas habeni uias

particulas, apud Homeritin saepemimero illis carere. Ita ille coniunctivo sine ἄν iungit τε Iliad. δ. 259. E. 522. de quo loco vide diss modo citatam p. II. - 203 IN. 54. de quo loco v. ibid. p. 3 690. . I 83. 337. p. 199. 323. χ s. 369. Odyss L 183. r. I . . 486 L 60. o. 408 π. zz. s. I 33. p. 33. πότε Iliad. . I 63. ι. 46. . II. o. 359. r. 3. 245 . 98. . DI. p. II 2. Od. . 650 5 I 0. 268. i. II. . I68. ij EST. ημος Od. y. 400 ubi male etiam recentissima Woui editio indicativum habet; πη d. h. 45. o. 452. οπποσε. 39 οππιος, quemadmodum Iliad. p. 324. Od. α. 349. πρι, Iliad. . 190. d. x Iz5 s . 336. i. s. επεὶ d. v. 85 ubi male ex e .mari futurum repositum

Eadem vero omnia vocabula etiam cum Particulis αν et κεν iungit Homerus, exempli caussa φρα clum, Velu SP Edum, quamdiu Diad. α 509. I 3.17 193. O. 3I1.4 325. 44. a. 409 T. 190.41. 24. p. 558. t. 38 . o. 553 ubi κῆται scriberulum Odvss. 124 204. r. 353.

90쪽

LIB. U. CAP. a.

ut legitimus obtinuerit, non opus laret aliquid de eo adiicere, nisi iii aliquot locis Homeri singularis quaedam et ah recentiore Mnsuetudine diversa ratio deprehenderetur. Ac primo recentiores non dicunt divisim εὐαν, sed ῆν. Epici autem εικε saepissime pro quo Dorienses αικα usu pant tum etiam εἰ ἄν, sed hoc quidem non nisi interposita aliqua voce, quod in particulis non necessariunt

est Iliad. 288. εἰ δ' ἄν ἐιιοι τιμήν Πρίαμος Πριψιοιο τε παιδες

Deinde quum salis e stet, apud recentiores Pronomina et quae his similia sunt, abula, ut μυς, οἷος οσος, οποτερος, eum, et coniunctivo consociari, suturi e actitagnificationem habere, secus id est apud veteres πι-s, ui tu eam constructionem etiam Mali signinoiu a miserini quale hoc est Uaa D.

L . quae Ieniant dolores quod recentior sermo vel παυσει, vel si παυσειεν ἄν dixti. Apud Eurip. Suppl. 45I. male Ald ἔς pro εύς. Exempla huius generis cum λαεν exstant Iliad. i. I I. . I 65 424. p. I 03. v. 345.

ω IIs. I T. I s. 96. OR I92 2I3 δ. 56. T. 202. . 356 κ. 288 53s L 34. p. 282. ν. 400. o. II GIS. r. 349. ρ. 385. s. 85. cum οπποτερος κεν Iliad. 130. v. 805. cum αικεν d. O. 3IT T. atque alibi, ut Iliad. a. o. 1. 243. Omisso autem uis ii se vel οσις Iliad. 233. r. 28τ. m. s. 334. et οπποτερος Iliad. ε 33. Neque inmen Homerus alteram rationem adspernatur, quae piativum requirit de qua re dicetur. ubi ad Optativum pervenerimus. Rarius futuro utitur: ui Od. 5 331. b. 2880ωμοσε προς ἔμ' απιτον, ἀποσπένδων ἐνιχι ιν, νῆα κατειρυσθαι καὶ ἐπαρτέας ἔμμεν μαψοπις,