De particuvla an, Libri IV

91쪽

Sed dass. α. 403. non recte legi videtur,

Nam proΡier praepessum OPiativum scribendum est ορραίσει '. Cave vero utes, si multis in locis aeque futuro ac coniunctivo locus est, vel particula ἄν utrum addatur an non addatur, parum refert iiihil discriminis esse inter has loquendi rationes. Nain ilisserunt sane, sed saepe non multum interest, hoc an illo modo loquare ubi vero

aliquid interest, facile videas, quid differant. Indicat enim futurum ea, quae simpliciter ut futura commemor mus, quibus si additur ἄν vel κέν haud certo futura signi ficamus. Coniunctivus autem usurpatur, ubi experientiae comprobatio respicitur, in quo genere potest addi, vel κέν, si vocabulum, cui adiicitur, conditionem aliquam rei

sortiniae adnutiae clia illud Iliad. - . υττι μάλ' οὐ ναιος, o ἀθανατοιο μαχη αι, nemo non ridet, etiam addito αν dies potuisse. Sed si

92쪽

tem, quicumque pugnuverit. Itaque quod legitur Iliad. si 292. χειριέριοι εἰλέωσιν, ρινομένη, θάλασσα,

vix conranode dici potuit κεν αελλα εώ ωσιν, i qui-4lem iam satis indicatum est praecedentibur verbis, de aliquo certo IIomine, qui integruin mensem domo absit, cogitandum esse. Sed si iiivi fieris Or κενώελλαι εἰλέωσιν, και ἔνα μῆνα μένων σχαλαα, recto addita erit articula quemcumque vrocellae retιnverint, etiam si unum m Sem clom absit, aegre fert. Quodsi, ut

vulgo, ῆνπερ scribas, nullo modo addici potuit ἄν. amenim non quaecumque navis sed illa intelligi debebit, quae hinc honunem vehit. Alio inodo, sed simili tamen, illud comparatum est, Od. I T.

Nam ut, quodcumque qui roboris documentum edat, Iaudem ei asserat, tamen non hoc die hic debuit sed illud non ulla maior est hominis glorici, quum ex eo,

quod pediuem munibusque e fecerit Caesertim si ρέξει

hoc loco cum aliis praeseras, sensus erit, quum quota re corporis visciet. Itaque accurate ex epicorum usu scripsit melius in Epitaph. Bion 109. ἄμμες δ' ο μεγάλοι καὶ καρτερο ii σοφοι ἄνδρες, Ouποκα πρῶτα θάνtὐιιες, ἀνάκοοι ἐν χθονὶ κοίλαευδομες εὐμάλα ιακρον ἀτέρμονα νήγρετον υπνον. Non enim quandocumquae mortui ori a sed quando, dicere voluiti Inieres autem etiam aliquid inter suurum ei viainvum. vide haec Od. o. 33.

ἀλλ' ὁ ἐπὶ σχεδίης πολυδέσμου πήματα -οχων,

93쪽

ο δή μιν περιφουσι φιλον ἐς πατρίδα γαiαν. Sed MI I. ου γαρ μοι παρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ε ταiροι, οικέν ιιν πέριποιεν ἐπ' ειρέα νωτα θαλάσσης. Νam in superioribus loris do eo Imisitur, quod, sui

rum hic autem de eo, quod non sit futurum, sed posset fieri, si adeSset Iavis. Itaque hic futuro non recte usus esset illis autem in locis, etsi optativo uti potuit, tamen convementius erat, futurum Poni. Non ita apte coniunctivum posuisset, quo significasset, qui eum debeant

Sed ilicendum hic est de singulari genere loquendi, quod invenitur Odrss. 532. δή, τοτ' ἔπειθ' ἐτάροισιν ἐποτρυνα καλάν υζαι, μῆλα, τα δὴ κατεκειτ' ἐσφαγμένα νολέ χαλκω, δεψαντας κατακεῖαι, πενιασθαι δἐ θεοισιν.Νondum enim aciniae erant oves, sed exponi Circe, quid faciendum iis cli, vin mactatae siexinc Itaque quas non exspeciei inuunctivum, eumque sine particula ἄν, quia nihil luc incerti est, neque quaecumque oves, sed illae ipsae, quas antea mactari iusserat, intelligi debent pNihilominus recte indicativo PI aeterit usus est. Non abhorret enim ab usu Graecorum, quum quid in ni, et deinde quid porro futurum sit addunt, ficta illa per indi

eativum praeteris tamquam si vere iam arcidissent commemorare. Filligit hic Circe, mactata μsse Ves, ut ius

serat. Itaque quod dicit, si explicauus indicare voles,

94쪽

recentiore N.

Recensiorem usum quum dico, eum intelligi volo, qui quum per Prosae oraulanis serim es lingua Graeca ad certiorem dicendi rationem remota esses, Obtinere me- Pii. Is quum sere etiam poesin omnem, Praeter micam, invasisset, complectitur scriptores omnes, qui incorrupta

lingua Graeca scripserunt, exceptis picis. Nam quum e temPore, quo Homerus itque Hesiodus et quos illi auctores habuerimi, carmina sua Omlidere, ex coniunetivo paullatim futurum enasceretur, seri Itoi potuit, quin epica oratio liberius adhuc conitinctivo uteretur, etsi iam Homeri et Hesiodi aevo satis accurate hos verbi modos distinguens. De ea distinctione supra dictum. Recentiο- res Vero coniuncti et usum magis etiam coangustarunt , ita ut ei extra sententias finales et conditionales solam deliberandi et adhortandi vim relinquerent, in sententiis condisonalibus autem solam admitterent futuri exacti, sive m Hs rei experientia comprobandae significationem. Et deliberativus quidem coniunctivi usus in interroga soni biis maxune cerautur Od.ε. 299.

95쪽

Misivit Ran. I. Patet huiusmodi orationem ellipticam ess ut intelligatur nescio aut nescio an, vel simile quid. Quare si hoc genus in obliqua interrogatione usurpatur, nihil differt ab Teet; interTOgatione, ut quam re Vera ipsam quoque obliquam putare oporteat. Deliberare autem quid facieiulum sit, et in nostris rebus et in alienis possumus. Vnde hic coniunctivus omnium personarum est. Vt quod apud Euripidem est in Orestes TR si de alio, qui mittendus esset, loqueretur Orestes, recte diceret, αλλα δῆτ' ἔλθν Non minus recte, siPylades, quicum loquitur, esset mittendus, huic diceret, ἀλλἀ δῆτ' nos, Demosthenes de cor. p. 268, 2 . Dii δ' ἐπὶ ταυταπορεάσομαι, τοσουτον απιτον ἐρωτησας ποτερόν σέ

νηριας γα ἐφ' ἐαυτοις ἀποδέξωνται Sed quod apud Euripidem legitur, Here sire. 141τ.

scribendum id fatur πως ουν ἐνίπτεις Non ita in coniunctivo a IIIortativo, quamquam is Proprie nihil aliud, quam deliberativus est. Cur vero Θ Nempe ob id ipsum, quia proprie est deliberativus. Nam nosmetipsos iii id facere oporteat quum deliberamus in eo unius, ut id faciamus quo it, ut sic deliberativus coniunctivus adhortationi ad libeatur quum vero deliberamus, quid alios

facere conveniat, nihil illud ad illorum voluntatem Peri

96쪽

LIB. CAP. . Sisnet. Non enim illi deliberant, sed rios. Omnis enim deliberatio eo tendit, ut i ipse, qui deliberat, casiat consilium. Qui si alios hoc verbo, quo sese deliberare Significat, alloquitur, tantum abest ut eos ad faciendum exhortetur, ut nondum an eos exhoriari debeat sibi constare indicet. Fac enim aliquem, qui alios ire velit, dicere ιωσιν 'quid dicet aliud, quam ego delibero an illos mittam, i. e. πέ/ιφω At num ita hos iusserit ire Θ Minime. Sed de se ipso si dicit ω, aut de iis . quorum ipse unus est, ιωμεν, recte dicet illud, quia in ipsius voluntate positum

est, exsequi id, de quo deliberat. Eaque re facium est, ut coniunctivus ille deliberativus, ubi Priniaetersonae est, ii usurpari postit, ut vim habere videatur exhortandi, quam revera non inesse in eo, sed proprie nillil nisi des berationem contineri, illud ostendit, quod saepe cohortandi verbum adiicitur: ut φέρ' ἰ δω, et alia huiusmodi plurima apud Aristophanematiusque Homerus: ἀλλ' αγε δὴ τὰ χρήματ' ἀριθμησι και δωρ e

Id ergo on1issum potius censendum est, ubi solus positus est coniunctivus, quam hic putandus revera exhortandi potestatem habere. Rarus hic in sugularis inmeri rima persona coniunctivus est, non addito φέρε aut ἄγει

ripides Herm. 558.

V non esse adeatur, quare παρέλθω αρι- in Medea Iara cum Elmsteio, cui is est 12o interrogative dictum pule Rarius euam addit quidem in alia persona in primae locum subintuitur, ut in Philocleis

φερ', ὁ τμνον. νυν καὶ το τῆς νήσου μάθης

Correctoris est μάθε in cod. Ven. Sensus est enim, ει- νον τα ἡρὸ ι σου aeterum patet hic usus eo

97쪽

hinciis desiberam aliquanto lautis, in imperuitvo subiiciatur. Iliad. 340 θαπτε με ὀττι ταχιστα, πυ- 'μμο περήσω

Attigi haec in diss de ellipsi et pleoliasinoi I 82. Exempla heII multa congessit Umsteius ad IIeracl. 55s et ad

Deliberativo contuliciivo in obliquiis iii terromtionibus et dubitationibus vix ullus scriptor saepiu usus est quam Herodotus. I. 5 ες τε τα χρηστήρια ἐπεμ πε, εἰ στρατευχὶ

ται ἐπὶ Περσας. Vide II 52. IV. s. 1. 35. ubi noranreponendum; et cum oς τις IV. 156 3. 42 ubi vera scri-Piura est ιη IX. 9S et cum oκοτερος 1. 159 et 206. ubi ποιέν legendum VI 52. VIII. 10I. Coniunxit utrumquem uin e imictivum et optativum I. 53 τοισι δὲ ἄγειν

μέλλουσι τω μων ταυτα τα δωρα ἐς αἰρά, ἐνέτελλετο ὀ Kροισος ἐπειρωταν τα χρηστηρια, εἰ στρατευ' ται ἐπὶ Πέγας εγχος, - ει τινα-τρατον ανδρῶν προς θέοιτο φίλον. ι-- legati haec repetuni καὶ νυντμέας μειρωτῆ, ει στρατετηται - Πέρσας, πιχ ει

τινα στρατον ανδρῶν προς θέοιτο συμμαχον Cavo utriusque modi eamdem putes rim esse. Neque vero vi suus, ui cui mi si ἄν additum, significare poterii, unposset sibi socius adiungere. Sed hoc dicit: - -

re expeditionem adversus Persas facere, et ante Serent Oracula socios aut misti. Nam diversa haec sunt: Primo interrogat ali debeat proficisci, quae ipsius est deliberatio deiiide, si debeat, an oracula id se velint cum sociis facere, quod nihil est aliud, qua III, an sinerent, i que S EX Oraculorum mente dictum. Is apparet ex V GT. τουτον Πεθυμησε Ἀλεισθένης ἐοντα ργειον ἐκβαλεῖν it τῆς χωρης ἐλθων M L. ea φουc. χμηστηριάζετο ε ἐκβαλοι τον Ἀδρηστον Aperte hic IOII litterrogat, I

debeat sicere Adrastum, sed an velit eum Apollo eiici, Lis an non remigetur. Eodem modo illud intelligendum

98쪽

ξης Μαρωνιον ειρωτα, ποπειρα ριενος εκάστου, ε ναυμαχ' ποιεοι To. Haec quum minus accurate discerne ret,erserus ti Actis Monac. Vol. I. P. 230 seqq. fieri non potuit, quin corrigi Vellet, quae IIIinini iIIcligent correctione Demosthenes in id. p. 525 Is εἱ τις υν κά

ὐεί,ους τεθεντι καὶ πάσι τοι λοιποῖς εστ ενοχος, τοιουτος ποτερα ι -δι τουτο δίκην ii μείζcia δοιηδικαiως; rc μεν οι ια φιείζω. Accurate distinxit nanilogi ut non debuerit Belikerus Spalilingio assentiri ἄν optativo adiiciendum censenti. Nam quum id agat orator, ut

ostendat poena dignum essemidiam, refutat eos, qui illum sorte absoluturi sint. Itaque ποτερα μη δ ' δίκv d cit utrumne ille nori debet poenas clarer Debet vero. Deinde autem asser aliquid, quod non vult fieri, sed quod eo lanium sine adiicit, ut illam priorem sententiam exa gerando corroboret an censvitis mclim e potius menuinomn esse Hoc vero perviativum debui dicere, uua non est illud, quod nunc oportere ait, sed quod vori res, si in xy- potestine esset illam punire. Itaque ce sendum quidem ita putat, malare illum poena dignum esse, sed non contendi debere etiam ames poena maiore. Placet exemplum secundae personae adiicere, quod haec rarius in hemitur. Oraculum apud scha Aristoph. Eq. 108s. et Suidam in V. ' χἱας.

Operae pretium est hic observare, etsi inter coniunctivum atque indicativum futuri multum interest, tamen pro aninitate, quae est inter hos modos saepe suturum usurpari, ubi putes coniunctivo potius utenduin fuisse. Et ubi qui dem non quid debeat fieri, sed quid futurum sit, quaeritur nemo non ridet necessario suturum requiri, ut apud Herodotum I. 66. βουλομενος ειδεναι, ει τέ μιν δαιμο- νων ρυσεται του μὴ ζῶντα κατακαυθῆναι. Aliter apud

eumdem VHL 36. ἐν δείματι ει - - καθεστειοτες, ἐμαντευοντο περὶ τῶν ἡ χρηματων in σμα κατα

99쪽

apud Demosthenem in Euerg. ei nesib. p. I 160 9 ακου-

quidem Reiskius cum cod. Bav-BekkeruS, apud quem duo codd. ut vulgo ἐξηγήσονται, sicut in Herodoti Ioco aliquot codd. coniunctivos praebent. Mihi quidem et apud Herodotum uterque coniunctivuS, et apud Demostlienem ἐξ - γήσονται probatur. Etenim, si quid video, alia est futuri iii

hiiiiismodi quoque locis signisii alio, quam aut Coniurietivi, aut optativi. Nam si coniunctivus de eo, quod oportet optativus autem de eo, quod quis censeat faciendum esse, usu

patur: suturimi ad ea videtur referri, in quibus neque an debeant fieri, neque an censeat quis futura esse, sed simpliciis an sint futura quaeritur i. e. an, si quis ea faciat,

effectum daturus sit, id quod fere idem est atque an liceat sacere. Itaque et apud Herodotum recte se habebunt india calixi ei in Demosilienis lac apte legetur ἐρήσονται, hue rogisunt, utrum interpretari tantum liceret, an ,eren etium consiliini re. Appare vero, id etiam Latine recte dici per sui in utremn tiantu in m-terpretaturi essent. Confirmai hanc explicationem quum illud apud Herodorum I. 86, 3. ἐπειρωτῶντα δέ αυτον, εὐορκετα χρ ιιατα ληισεται et Πυθίη μετερχεται τοις

τοισι Πεσι liuo in loco manifestum est, non de eo, quid oporteat, sed quid liceat, sermonem esse, it non debuerit , et letis iii Act. Μοn. I. p. 23 . de contulicti v

reponendo cogitare tum plura apud Thucydidem exempla, quae habes illud Popponem vol. I. I. p. 13z. Confirmat etiam similis itidicativi praesentis usus. Nam illud quidem per se intelligitur ubi, an sit aliquid, quaeritur, necessario eum verbi modum requiri, ut apud Herodotum IX. 16. ωρ ὁ ἀπο δειπνου ἔσαν, διαπινοντων, τον Πέρσην τον μοκλινον, Ἐλλάδα γλωσσαν ἱέντα, ιρε- σθαι αυτον, ποδαπος ἐστι sed aliquantum ab hoc dinfert illud eiusdem V 43 ο δέ, κουσας ταυτα, ἐς Λελ- φ- οιχετο - ιενος τω χρηστηρίφ, - αιρεε ἐπ'

100쪽

LIB. II. CAP. . . salicebit etiam de his verbis eiusdem scriptoris V. 82. iudicare: περὶ ταυτης ν τῆς συιι ορῆς ο Ἐπιδαυριοι εχ γεωντο ἐν Θελφοισι γ δἐ Πυθίρ σφεας ἐκελευε Λα-

Ἐπιδαυριοι, κοτερα χαλκου ποιέονται τἀ ἀγάλματα, ii λίθου Valckenarius hic ποιέωνται scribendum putabat, cui adstipulatus est Werserus in Actimonae a P. 231 seq. et quis non facile adducatur, ut in eamdem sententiam concedat Et tamen, nisi fallor, recte tuentur libri indicativum, non quod non licuerit uti coniunctivo nam debuit ille etiam poni, si quaerebatur, ex qua materia πο iere statuas illas fieri sed quod eo non opus erat. Nam quum iam certum esses, debere Poni statuas, satis eratii quaeri quas pontinus tutum furimusne aereas an rapideas vide alia similia apud exserum L l. p. 232 seqq.

. De αν cum coniunctivo deliberativo.

Iam sive deliberationi sive exhortationi inserviat coniunctivus, Carere uin particuli viri docti Obseriarunt.

Vide, quos coinmemoravit Matthiae in Ur gr. g. o 15. 2. not. I. in primis Schaeserum in eletem. Cr. P. 97 seqq. Sed caussam, cur ita sit, nemo , Iiliouit. Dictum est Su-Pra, particulas ἄν et κεν soliditionem Significare. Iamqtie IIutili nodum in indicati, ἐλεγεν ἀν villimus idem esse, quod λεγεν, εἰ ἔλεγεν . ita ea lem in caeteris modis ratio obtinet. Quodsi vel deliberandi vel adhortandi caussa diaceres, λέγωμεν ἄν, nihil id aliud foret, quam λέγω/ιεν, εἰ λέγωμεν. Vide vero, quid hoc sit Nilui prosecto aliud, quam debeamus dicere, si debeamus, vel brevius, de beam forte dicere. At ita rem sortuitam habes, quae fieri debeat, si sors ita serat, ut in Homerico illo, εἰ δέ κε μὴ μωσιν, οὐδέ κεν αυτος ελω ιαι.

M ubi deliberas, non qiud serie debeas, i. e. quid debeas,