장음표시 사용
201쪽
rate tempus possit , quo pertinaces Ariani ab Ecclebiae gremio suerint solemni iudiacio reiecti . VII. SED nihil magis Ecclesiae mitissimam indolem , eiusque pro recipiendi Seatraneis curam , indulgentiam , charita- em ostendere existimo , quam histcriam Donatistarum . Hominum genus nunquam
extitisse puto , qui magis Eaclesiae indulgentiam demeruerint , eademque pertinacius abusi sint . Eorum facinus nulla poterat excusatione minui , nulla tergiversatione Obscurari . De rebaptismo doctrinam iam lpost Cypriani tempora in synodo plenaria universali Ecclesiae iudicio proscriptam rein Vocare ausi fuerant e deinde ab unitate
totius Ecclesiae aperto schismate Se Separarunt ; quod ut tuerentur , Iurpissima quaeque crimina , rebellionem scilicet , populares seditiones , inhumana adverSus ca- .
tholicos sagitia commiserant , ut paulo insta dicemus . Haec omnia praeterivit Ecclesiae charitas . Indomitam eorum Superbiam ,
202쪽
perbiam , ac pertinaciam modis omnibus secure nisa est , eoque magis ad ipsos se inclinare videbatur Ecclesia , quo pertinacius schismati haerebant , magisque adversus eius filios saeviebant . Plures cum ipsis , Augustino duce, collationes h buit , ae propositis liberalissimis conditio Dibus eorum animos lenire studuit . Ian. plures episcopos Donatistae ordinaverant . iisque sedes concesserant , quas catholic episcopi occupabarst . Videns Ecclesia nimia durum fore sacerdotibus , Se episcopis Donatistis , si cogerentur Sedes suas di' mittere , ne id impedimento foret unioni sarciendae , Aurelius , caeterique episcopi iudicarunt indulgendum esse Donatistis , ut episcopatus , quoS habebant , una cum
catholicis retinerent ; cumque ex hac con cessione consequeretur duos esse debere in
una Ecclesia episcopos ; id quod adve
satur canonum disciplinae , quae singulis Ecclesiis non permittit , nisi unum episco.
pum praesidere; litteras dederunt Aurelius,
203쪽
aliique ad caeteros. episcopos , ae praesertim ad Pontificem Romanum Anast sium , quibus declarabant vulnus in ea caussa disciplinae canonum instichum tolerari oportere , ut pax iniretur , quam praeserendam esse dicebant disciplinae canonicae , cum charitas sortius liget, quam canones ; longe peius esse insanabile schi- amatis vulnus posteritati relinquere cum tot animarum pernicie , quam Ecclesiasticas leges infringere ; primans legem esse salutem populi, ad quam caeterae omnes referri debent ; charitatem denique , quae Operit multitudinem peccatorum , multo magis operire quidquid peccatum est adversus Ecclesiae regulas , ut pacis bonum Obt,
VIII. II1scg rationibus S. Augustinus , qui auctor fuerat illius consilii
caeteris episcopis persuaserat . Hinc Donatistae ut fiat res habiti sunt a catholicis
In collationibus Carthaginiensibus , & in epistola , quam Clerus Hipponensis , aum re
204쪽
ctore S. Augustino, conscripserat ad episco pulti Carthaginiensem adhuc schismaticum , appellatus suit primae sedis Africae episco. pus . Tantum valuit pacis amor beatis illis temporibus in episcoporum animis . Immo his finibus se non continuit studium conciliandae unitatis . Nam ea delibera. tione , quae suscepta suerat de duobus episcopis unius Ecclesiae usque ad mortem alterutrius tolerandis , facile contingere poterat , ut plebs christiana uni episcopo assueta hunc ordinem violari non patere. tur . Hanc dissicultatem perspexerant Ast, cani praebules ; sed ea deterriti non sunt, Ut huic obviam irent , consilium ceperunt dignum profecto pastorali charitate , nec unquam a PObterorum memoria delendum . Scripserunt scilicet ad Marcellinum, qui Augusti nomine praeerat collationibus, Donatistarum, se paratissimos esse ob pacis honum ad vitandam populi offensionem episcopatum dimittere , ut unus paeesset episcopus Donatista . Aiebant enim se
205쪽
donsecratos fuisse episcopos ob populi s lutem , ac ideo ob hanc dimitti oportere ,
quod eo sine susceptum fuerat e clama-hant unitatem esse multo pretiosiorem episcopalibus insulis , & dignitatibus . Videri cuipiam poterit haec indulgentia m
dum excedere , quae adhibita fuit erga sectarios omnium scelestissimos , ac Per tinacissimos . Sed aureis illis temporibus purior charitas animos inflammabat 3 ae plenius intelligebatur , quam pretiosa eSset unitas bonis omnibus praeserenda . In eam sententiam lubentes conspirarunt Omnes epuscopi numero trecenti , qui collationibus illis intererant , uno Vel altero eXcepto , qui tamen ubi reliquos omnes consensisse Noverunt , pudore sustusi propositam ineis undae pacis rationem & ipsi probarunt .
IX. HAEC quoties mecum animo repuisto, toties beatae illius aetatis tenera recordaistione me totum commoveri sentio r ae dum oculos converto ad eam agendi rationem , quam a AO. circiter annis Romana Curia tenet
206쪽
tenet erga assistissimam Ultraiectensem ENClesiam , conclamare cogor r heu quantum ab his maiorum nostrorum exemplis dist mus t Res tum agebatur cum apertis ha reticis , cum schismaticis , turbulentis , ac factiosis hominibus , qui unitatem frege rant . M Ecclesiam omni scelerum genere , armis etiam , caedibusque vexabant. Nun vero agitur de episcopis Ultraiectensis E clesiae , quorum fides integerrima est , ut ex publicis eorum monumentis constat ,
praesertim ex synodo Ultraiectensi typia edita , & ubique vulgata , cui nihil hactenus opponi potuIt vel minimi erroris .
tk quam esse orthodoxam vel ipse Clemens XIII. testatus est . Agitur de episcopis , quorum doctrinae nihil huc usque obiectum est vel ab insensissimis eorum hostibus , nisi vaga illa Iansenismi oblumnia , quae iam a pluribus annis comauevit a novarum opinionum patronis imo pingi ad invidiam conssandam viris egregia
catholicis . di antiquae doctrinae vindicibus
207쪽
cibus , 8c quae toties contrita est, Sc elisa infinitis propemodum saniorum Theolog rum lucubrationibus , ac vel ipsorum Romanorum Pontificum decretis , ut mirum sit quosdam esSe aetate nostra expud ratae frontis homilies , qui quasi nihil super hac re dictum esset , putidam hanc calumniam vetustate enervat m , Spretam a doctis , risu ab indoctis inceptam arrogantissime, de calumniosissime resticare non desinunt . Illud certum est quodumque demum modo haec de Iansenismo , Quesneulismo ee. , quaestio accipiatur . hanc nihil ad fidem spem η' . Quare certum est, Uel ipsa Roma non dissilente, nullam esse inter ipsam , Sc episcopos Ultraiectenses in fidei summa dissensionem .X. SED his sepositis , quae ad doctrinam pertinent , de iure Ecclesiae Ubtraiectinae controversia cum Romana Curia orta est. Cum mutata rerum facie in ea regione mutata religio suit , vetustissima illa Ecclesia in fide catholica permanens
208쪽
Innumeris malia oppressa , propriis bonis
orbata, undique iactata tempestatibus , suta εidium , solamen , opem merebatur . Atqui
in his circumstantiis Curia Romana amictis amictionem addens originario episcopatu eam Ecclesiam privavit , iuribusque cap tuli . & Ecclesiae , ut dici Solet, matricis ,
eamque in puram , ut aiunt , missionem Convertit , adhuc vivente archiepiscopo ,& ad suos remeante e propria sede deiecto . Inde dissidium ortum est . Nam
miserrima illa Ecclesia ferre non potuit nativo episcopatu , propriisque pastoribus privari , Se alienis committi MisSionariis a Congregatione de propaganda fide illuc proficiscentibus . Hinc diu proprium episcopum petiit , missis Romam legatis , &oratoribus , interpositis aliorum precibus , omnibusque mediis adhibitis , ut Romanam Curiam ad aequitatem flecteret . Sed nihil
prorsus impetratum . Inflexibilis semper fuit Romanorum animus . Semel iacia Sententia revocanda non erat . Ergo ad
209쪽
angustias redacta infelix Ecclesia opem aliarum Ecclesiarum imploravit . Ad vicinos episcopoS, clericos , atque preSbyteros ordinandos mittebat, ut essent deli ceps naturales Ecclesiae Pastores . Seldemum episcopi contermini Romanorum iras metuentes Ordinationes facere recus runt . Quare alio se convertere coacta
est . Celebriorum Universitatum , 8c im igniorum Canonistarum , Parisiensium, LG-vaniensium , aliarumque regionum consilia. ac vota imploravit; atque his Deta post diuturnum tempus , compulsa necessitate , ut rebus suis consuleret , Archiepiscopum Ul- traiectensem per capitulum , cui iure electio spectabat , sibi adscivit . Sed distulit
ipsius consecrationem, sperans sere, ut tamdem infelicis suae condationis Roma misereretur . Sed spes fefellit . Curia Romana obstinatius haesit proposito . Archiepiscopum noluit agnoscere , Sed eum ut restactarium , 8c schismaticum habuit , eosque omnes, ut inobedientes , rebelles , schisma ticos s
210쪽
ticos , excommunicatione innodatos deci ravit , qui episcopis parerent a capitulo Ultrateistensi elcctis . Ab hisce decretis appellationes Clerus Ulrraiemnsis interposuit , Suosque episcCpos eligere de m Ire veteri , 8c consecrare perrexit ἔ numtiata Romam eorum electione , ac petita Eemper Confirmatione , ac totidem hahitis a Romana Curia excommunicationis sententiis ; quarum duae postremae laictae sunt sub Pio VI. Pont fice Regnante ἔ una , quum archiepiscopus Ultraiectinus ad ipsum epistolam dedit , qua de ipsius ad Pontificatum assumptione cum ipso gratulaba-xur , suique, ac Cleri sui communionem Cum Apostolica sede testatam faciebat ; altera , cum ei nuntiavit obitum episcopi sui suffraganei , ab eoque petiit , ut contraquam statutum fuisset Nicaeno canone , Per dispensationem consecrari posset epi-sCopus non a tribus , qui non aderant , sed a duobus tantum episcopis . In hoc sitatu res positae sunt , ia adhuc manent , a disce